quote:
Op vrijdag 20 mei 2011 00:11 schreef shejart het volgende:Ik zit in een relatie van 15 jaar sinds 11 jaar spreken we geen woord meer met elkaar en sex is al helemaal uit den boze. De kinderen zijn inmiddels 11 en 12, en ik leef op het moment voor mijn kinderen. Als ik thuis kom van het werk is er alleen kilte vaak een woordewisseling en veel stress. Nu komen dan ook de twijfels dat ik met haar niet verder wil weet ik wel maar uit elkaar gaan wat doet dat met mijn kinderen? Ik zou voor geen goud mijn kinderen willen pijn doen, maar is blijven tot ze volwassen zijn een oplossing? Laat jullie licht eens hier over schijnen, ben benieuwd naar de feetback
Elf jaar is heel lang. Hoe heb je het zo ver laten komen?
Ik vind zelf "bij elkaar blijven voor de kinderen" geen goede zet. Wat je schrijft is niet mooi. Het lijkt me vreselijk om als kind in zo'n kille sfeer te moeten opgroeien en daar je ideeën over relaties te leren. Ze zijn nog relatief jong en als je ze iets wil bijbrengen, zou dat moeten zijn dat relaties meer kunnen zijn dan dit.
Voor relatietherapie lijkt het me rijkelijk laat. Normaal gesproken vind ik dat je het in een serieuze relatie wel moet proberen, maar na tien jaar loopgravenoorlog zie ik het niet als heel kansrijk. Harde actie is dan wel nodig, niets vrijblijvend. Voorkom dat je weer een jaar verder bent en er niets is veranderd.
Misschien is het wel aardig om een datum te stellen (bijvoorbeeld 1 september) en te zeggen, we gaan nu alles uit de kast halen, maar als we dan geen manier hebben gevonden, breien we er een eind aan. Want zoals het nu gaat moet je niet willen leven. Het is niet goed voor jou, niet voor je vrouw en niet voor de kinderen.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel