R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Eigen schuld!
Leggen we de schuld van schulden bij het individu zelf of bij de huidige maatschappij?!
Voordat deze stelling wordt toegelicht worden er eerst enkele schokkende cijfers over schuldenproblematiek in Nederland weergegeven, dit om de ernst ervan te doen inzien.
De rijksoverheid stelt dat: “1,9 miljoen huishoudens een betalingsachterstand hebben. Daarvan hebben ongeveer 700.000 huishoudens problematische schulden. Dit zijn schulden waarbij huishoudens meer moeten aflossen dan ze kunnen. Ruim 5 miljoen mensen zijn niet voorbereid op een onverwachte inkomensdaling of forse uitgave” (rijksoverheid.nl)”.
De schuldenproblematiek, is naar ons inzien, merendeel het gevolg van de cultuur in deze huidige maatschappij.
Als mens zijn wij afhankelijk van de mening van anderen om ons zelfbeeld positief te houden. Daarom zijn mensen altijd op zoek naar erkenning en liefde van anderen. Aan liefde en erkenning verlenen mensen status. Tegenwoordig is het hebben van materiële goederen een belangrijk middel om deze liefde en erkenning te krijgen.
Kortom: het hebben van status is in steeds grotere mate verbonden met het hebben van materie, omdat dit in de huidige maatschappij een belangrijk middel is om ons doel te bereiken: liefde en erkenning verkrijgen.
Het niet kunnen begeren van deze materiële goederen, maakt dat mensen bang zijn dat ze te weinig status verkrijgen en mogelijk liefde en erkenning mislopen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat statusangst een grote rol speelt in het ontstaan van schulden. Volgens De Botton (2008) is statusangst de vrees om zich op een te lage sport van de maatschappelijke ladder te bevinden en/of de vrees nog dieper te zinken.
Verder heeft de huidige meritocratische gedachtegoed een belangrijke bijdrage geleverd aan deze statusangst. Een meritocratie is een samenleving waarin je, door middel van verdiensten, je eigen positie in de maatschappij bepaalt.
Dit maakt dat het al dan niet hebben van status, afhangt van je eigen prestaties.
Statusangst en een meritocratische gedachtegoed maken dat de druk om ‘erbij’ te horen erg hoog is!
Dit is, zoals beschreven, een bron voor het ontstaan van statusangst. Heb je niet die materiële goederen, dan heb je volgens de samenleving/meritocratische gedachtegoed niet genoeg gepresteerd en krijg je weinig status. Stigmatisering door de samenleving dreigt. Met als gevolg dat mensen die onvoldoende materiële goederen bezitten, zichzelf gaan labelen als minderwaardig (zelfstigmatisering), met alle gevolgen van dien, zoals onder andere een laag zelfbeeld.
Om toch aan de materiële maatschappelijke eisen/standaard te voldoen en ter voorkoming van stigmatisering, gaan mensen steeds meer goederen kopen en/of geld lenen, met (nog meer?) schulden als gevolg.
De huidige maatschappij heeft hier een grote bijdrage aan geleverd. Met name media speelt hier een belangrijke rol in. Vele reclamespotjes over krediet leningen zijn hier een voorbeeld van. Reclamespotjes laten zien dat lenen een standaard is: waarom wachten als je het nu kunt kopen? Zelfs winkels bieden deze mogelijkheid: kopen op afbetaling. Hierdoor is de verleiding groot.
Dus, leggen we de schuld van schulden bij het individu zelf of bij de huidige maatschappij?!
Eigen schuld?!
Leggen we de schuld van schulden bij het individu zelf of bij de huidige maatschappij?!
Voordat deze stelling wordt toegelicht worden er eerst enkele schokkende cijfers over schuldenproblematiek in Nederland weergegeven, dit om de ernst ervan te doen inzien.
De rijksoverheid stelt dat: “1,9 miljoen huishoudens een betalingsachterstand hebben. Daarvan hebben ongeveer 700.000 huishoudens problematische schulden. Dit zijn schulden waarbij huishoudens meer moeten aflossen dan ze kunnen. Ruim 5 miljoen mensen zijn niet voorbereid op een onverwachte inkomensdaling of forse uitgave” (rijksoverheid.nl)”.
De schuldenproblematiek, is naar ons inzien, merendeel het gevolg van de cultuur in deze huidige maatschappij.
Als mens zijn wij afhankelijk van de mening van anderen om ons zelfbeeld positief te houden. Daarom zijn mensen altijd op zoek naar erkenning en liefde van anderen. Aan liefde en erkenning verlenen mensen status. Tegenwoordig is het hebben van materiële goederen een belangrijk middel om deze liefde en erkenning te krijgen.
Kortom: het hebben van status is in steeds grotere mate verbonden met het hebben van materie, omdat dit in de huidige maatschappij een belangrijk middel is om ons doel te bereiken: liefde en erkenning verkrijgen.
Het niet kunnen begeren van deze materiële goederen, maakt dat mensen bang zijn dat ze te weinig status verkrijgen en mogelijk liefde en erkenning mislopen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat statusangst een grote rol speelt in het ontstaan van schulden. Volgens De Botton (2008) is statusangst de vrees om zich op een te lage sport van de maatschappelijke ladder te bevinden en/of de vrees nog dieper te zinken.
Verder heeft de huidige meritocratische gedachtegoed een belangrijke bijdrage geleverd aan deze statusangst. Een meritocratie is een samenleving waarin je, door middel van verdiensten, je eigen positie in de maatschappij bepaalt.
Dit maakt dat het al dan niet hebben van status, afhangt van je eigen prestaties.
Statusangst en een meritocratische gedachtegoed maken dat de druk om ‘erbij’ te horen erg hoog is!
Dit is, zoals beschreven, een bron voor het ontstaan van statusangst. Heb je niet die materiële goederen, dan heb je volgens de samenleving/meritocratische gedachtegoed niet genoeg gepresteerd en krijg je weinig status. Stigmatisering door de samenleving dreigt. Met als gevolg dat mensen die onvoldoende materiële goederen bezitten, zichzelf gaan labelen als minderwaardig (zelfstigmatisering), met alle gevolgen van dien, zoals onder andere een laag zelfbeeld.
Om toch aan de materiële maatschappelijke eisen/standaard te voldoen en ter voorkoming van stigmatisering, gaan mensen steeds meer goederen kopen en/of geld lenen, met (nog meer?) schulden als gevolg.
De huidige maatschappij heeft hier een grote bijdrage aan geleverd. Met name media speelt hier een belangrijke rol in. Vele reclamespotjes over krediet leningen zijn hier een voorbeeld van. Reclamespotjes laten zien dat lenen een standaard is: waarom wachten als je het nu kunt kopen? Zelfs winkels bieden deze mogelijkheid: kopen op afbetaling. Hierdoor is de verleiding groot.
Dus, leggen we de schuld van schulden bij het individu zelf of bij de huidige maatschappij?!
Eigen schuld?!
Die hele schuldenproblematiek is schijnheilig: het gaat altijd over de lage schulden, zoals 10.000 euro voor maakt-niet-uit-wat, en nooit over de hoge schulden, zoals 200.000 euro voor een huis. Die laatste wordt voor het gemak vergeten, terwijl terugbetalen daarvan veel problematischer is.
Los daarvan is er nog een veel grotere schuld: de Staatsschuld! En zolang de overheid maar raakleent, denk ik niet dat ze iets mogen zeggen over mijn 50 euro roodstand 3 dagen per jaar...
Los daarvan is er nog een veel grotere schuld: de Staatsschuld! En zolang de overheid maar raakleent, denk ik niet dat ze iets mogen zeggen over mijn 50 euro roodstand 3 dagen per jaar...
censuur :O
Het niet kunnen begeren lijkt me inderdaad een probleem. Als mensen zaken die ze zich niet kunnen veroorloven netjes gaan zitten begeren, dan zouden ze zich niet in de schulden steken..quote:Op woensdag 18 mei 2011 19:28 schreef Mirfranjo het volgende:
Het niet kunnen begeren van deze materiële goederen, maakt dat mensen bang zijn dat ze te weinig status verkrijgen en mogelijk liefde en erkenning mislopen.
Statusangst is de bron voor het ontstaan van statusangst?quote:Statusangst en een meritocratische gedachtegoed maken dat de druk om ‘erbij’ te horen erg hoog is!
Dit is, zoals beschreven, een bron voor het ontstaan van statusangst.
Metitocratisch gedachtegoed maakt de druk erbij te horen hoog?
Nah. De druk erbij te horen zit in de mens, ongeacht het gedachtegoed.
In de huidige maatschappij leggen we deze bij het individu. Daarmee is de cirkel rond.quote:Dus, leggen we de schuld van schulden bij het individu zelf of bij de huidige maatschappij?!
Eigen schuld?!
En dat is dan ook het antwoord: al die individuen samen zijn de maatschappij. Er is geen "huidige maatschappij" die niet die individuen betreft. De verzameling individuen die geen zin heeft in die statusbeluste maatschappij onttrekt zich eraan, gaat lekker in een eigen subcultuur zitten.
En je kan van onze huidige samenleving zeggen wat je wil, maar er is een hoop ruimte voor subculturen erbinnen.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
In mijn beleving is het nog altijd je eigen schuld als je schulden opbouwt doordat je wil meedoen c.q. erbij wil horen.
Op het moment dat bijvoorbeeld statusangst als oorzaak wordt genomen, kun je je afvragen of de mensen die daardoor echt in de problemen komen wel snugger genoeg zijn om over hun eigen geld te mogen beschikken. Dat vind ik iets dat eerder bij kinderen, dan bij volwassenen hoort. Dus: schulden zijn bijna altijd je eigen schuld.
Op het moment dat bijvoorbeeld statusangst als oorzaak wordt genomen, kun je je afvragen of de mensen die daardoor echt in de problemen komen wel snugger genoeg zijn om over hun eigen geld te mogen beschikken. Dat vind ik iets dat eerder bij kinderen, dan bij volwassenen hoort. Dus: schulden zijn bijna altijd je eigen schuld.
Op dinsdag 24 mei 2011 07:11 schreef Absurditeit het volgende:
Het werkt ook niet echt erotiserend als je de rookworst en saucijzenbroodjes op 45 meter afstand al ruikt, terwijl je langs de plastic laarzen en kledij loopt.
Het werkt ook niet echt erotiserend als je de rookworst en saucijzenbroodjes op 45 meter afstand al ruikt, terwijl je langs de plastic laarzen en kledij loopt.
Schulden zijn meestal altijd eigen schuld, tenzij door oplichting oid
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
juist ja ik sluit me bij re's reactie aanquote:
Schulden zijn meestal altijd eigen schuld, tenzij door oplichting oid
Hallo Flap konijnquote:
[..]
juist ja ik sluit me bij re's reactie aan
Wat ik al vele keren op FOK heb beweerd; we jagen onszelf alleen maar de vernieling in. Stijgende schulden zijn simpelweg het gevolg van de ontzettende druk van meer willen die we elkaar opleggen. Wat is het resultaat hiervan: in absolute zin geen extra geluk (zie Geluk is relatief) en alleen maar extra problemen zoals deze schulden en vergaande stress om deze aan te kunnen; mensen die zich weer kapot moeten werken om de schulden af te betalen om maar mee te kunnen blijven hollen in het tempo van de maatschappij.
Natuurlijk zeg ik niet dat we allemaal zo zijn, en dat iedereen in de problemen zit. Maar in het tempo waarin wij aan het rennen zijn, zijn er steeds meer afvallers wat in dit geval perfect geïllustreerd wordt door het toenemende aantal schulden. Natuurlijk zit er bij mensen die een schuld hebben vaak iets niet goed en zijn er individuele redenen aan te wijzen, maar ik begin ervan overtuigd te raken dat de essentie van dit probleem in de maatschappij ligt. Alleen het probleem is (daarom hebben de mensen hier ook vaak oogkleppen voor op) dat we te arrogant zijn om te erkennen dat we hier last van hebben, iedereen zegt altijd maar precies te doen wat hij of zij wilt, wat natuurlijk pure onzin is...
Natuurlijk zeg ik niet dat we allemaal zo zijn, en dat iedereen in de problemen zit. Maar in het tempo waarin wij aan het rennen zijn, zijn er steeds meer afvallers wat in dit geval perfect geïllustreerd wordt door het toenemende aantal schulden. Natuurlijk zit er bij mensen die een schuld hebben vaak iets niet goed en zijn er individuele redenen aan te wijzen, maar ik begin ervan overtuigd te raken dat de essentie van dit probleem in de maatschappij ligt. Alleen het probleem is (daarom hebben de mensen hier ook vaak oogkleppen voor op) dat we te arrogant zijn om te erkennen dat we hier last van hebben, iedereen zegt altijd maar precies te doen wat hij of zij wilt, wat natuurlijk pure onzin is...
"We do not measure a culture by its output of undisguised trivialities, but by what it claims as significant"
Neil Postman - Amusing Ourselves to Death
Neil Postman - Amusing Ourselves to Death
Hallo Waldoquote:
Yvonne schreef op maandag 31 oktober 2011 @
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
|
|
