R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Beste fokkers,
Ik heb de laatste 3 jaar sinds de middelbare school geleefd als een enorme slappe hap.. Ben door mijn ouders nogal verwend, en eigenlijk doen ze nooit ergens echt moeilijk over...
Ze zijn wel erg met me bezig, maar op de een of andere manier werk ik mezelf best vaak in de problemen, waar zij me vervolgens weer uithelpen en hier verder geen harde consequenties aan verbinden...
Om maar een voorbeeld te noemen, had een paar jaar geleden in het buitenland ge internet op mijn telefoon, en kreeg doodleuk 800 euro bovenop mijn rekening van KPN. Ouders even gezegd '' Jongen, daar moet je goed mee oppassen'', maar dat was dan ook alles. Zij de rekening betaald, en verder nooit meer wat over gehoord..
Inmiddels bezig aan 3e studie, alles wordt door hen betaald, mijn kamer, alle spullen die ik heb, en het feit dat ze dus al twee maal voor niets collegegeld hebben betaald is niet iets waar ze ooit veel problemen van hebben gemaakt...
Af en toe beginnen ze wel eens over het feit dat ik mijn tijd niet moet verknoeien, maar veel verder dan dat gaat het niet...
Waar ik tot nu toe altijd heb geleefd met een instelling dat het heerlijk is dat mijn ouders me altijd een hand boven het hoofd houden, en dat ik eigenlijk altijd alle genot tot me kan nemen ( ook dingen die ik me eigenlijk helemaal niet kan veroorloven ) , omdat het allemaal toch wel op de een of andere manier goedkomt, krijg ik de laatste tijd steeds sterker de drang dat ik toch zelf eens wil gaan presteren..
Ik wil verantwoordelijkheid voor mezelf nemen, mijn doelstellingen halen in plaats van met het minimale genoegen nemen, de lat dus wat hoger leggen. Mezelf niet telkens in de nesten werken waar anderen me vervolgens weer uit moeten halen, maar zelf een sterk en stabiel persoon worden waar andere mensen zonodig op kunnen terugvallen...
Ik stel mezelf vaak doelen, maar aan het eind van de rit voer ik deze nooit tot in de perfectie uit... Was van plan 15 kilo af te vallen, ben tot de 10 gekomen, maar in plaats van door te bikkelen om die laatste 5 er nog bij te pakken ben ik de afgelopen maanden weer een beetje in mijn oude ritme teruggekomen waardoor ik er nu nog maar 5 kwijt ben sinds ik begon...
Ook op school werk ik mezelf telkens in de nesten door na een blok van 10 weken, 2 weken voor mijn tentamen maar eens te gaan kijken hoe dat boek er eigenlijk van de binnenkant uitziet... Gevolg : Een hoop stress, verplichtingen die ik af moet zeggen die week voor mn tentamen etc etc...
Om een lang verhaal kort te maken : Ik wil mijn zaakjes eens goed op een rijtje krijgen en niet meteen afhaken wanneer het even moeilijk wordt en denken : het komt op de een andere manier ook wel goed..
Ik merk wel dat het heel lastig is, om na 2 jaar lang praktisch alleen maar uitgaan, games spelen en leuke dingen doen, heel moeilijk is om weer de echt belangrijke dingen op te pakken, maar ik wil mezelf echt eens een keer nuttig gaan maken...
Mensen die dit herkennen of hebben gedaan? Antwoorden als gewoon aan de bak met je luie reet kan ik zelf ook wel verzinnen... Daar ben ik overigens al bijna een jaar mee bezig, maar het probleem is dat het bij mij bijvoorbeeld een maand lang goed kan gaan, om het vervolgens in een avond in een verstandsverbijstering allemaal te verknallen...
Zo was ik bezig met gezond eten, en had de hele week lang 6 gezonde, proportionele maaltijden over de dag gegeten, elke dag een half uurtje hardgelopen, was perfect gegaan.. Alleen de laatste avond had ik mezelf niet onder controle toen ik met vrienden bij de MC was, en heb ik zo schandalig veel gegeten daar, dat mijn hele week inspanning eigenlijk nutteloos was...
Kortom : Discipline, word je daarmee geboren of valt dit jezelf aan te leren?
Ik heb de laatste 3 jaar sinds de middelbare school geleefd als een enorme slappe hap.. Ben door mijn ouders nogal verwend, en eigenlijk doen ze nooit ergens echt moeilijk over...
Ze zijn wel erg met me bezig, maar op de een of andere manier werk ik mezelf best vaak in de problemen, waar zij me vervolgens weer uithelpen en hier verder geen harde consequenties aan verbinden...
Om maar een voorbeeld te noemen, had een paar jaar geleden in het buitenland ge internet op mijn telefoon, en kreeg doodleuk 800 euro bovenop mijn rekening van KPN. Ouders even gezegd '' Jongen, daar moet je goed mee oppassen'', maar dat was dan ook alles. Zij de rekening betaald, en verder nooit meer wat over gehoord..
Inmiddels bezig aan 3e studie, alles wordt door hen betaald, mijn kamer, alle spullen die ik heb, en het feit dat ze dus al twee maal voor niets collegegeld hebben betaald is niet iets waar ze ooit veel problemen van hebben gemaakt...
Af en toe beginnen ze wel eens over het feit dat ik mijn tijd niet moet verknoeien, maar veel verder dan dat gaat het niet...
Waar ik tot nu toe altijd heb geleefd met een instelling dat het heerlijk is dat mijn ouders me altijd een hand boven het hoofd houden, en dat ik eigenlijk altijd alle genot tot me kan nemen ( ook dingen die ik me eigenlijk helemaal niet kan veroorloven ) , omdat het allemaal toch wel op de een of andere manier goedkomt, krijg ik de laatste tijd steeds sterker de drang dat ik toch zelf eens wil gaan presteren..
Ik wil verantwoordelijkheid voor mezelf nemen, mijn doelstellingen halen in plaats van met het minimale genoegen nemen, de lat dus wat hoger leggen. Mezelf niet telkens in de nesten werken waar anderen me vervolgens weer uit moeten halen, maar zelf een sterk en stabiel persoon worden waar andere mensen zonodig op kunnen terugvallen...
Ik stel mezelf vaak doelen, maar aan het eind van de rit voer ik deze nooit tot in de perfectie uit... Was van plan 15 kilo af te vallen, ben tot de 10 gekomen, maar in plaats van door te bikkelen om die laatste 5 er nog bij te pakken ben ik de afgelopen maanden weer een beetje in mijn oude ritme teruggekomen waardoor ik er nu nog maar 5 kwijt ben sinds ik begon...
Ook op school werk ik mezelf telkens in de nesten door na een blok van 10 weken, 2 weken voor mijn tentamen maar eens te gaan kijken hoe dat boek er eigenlijk van de binnenkant uitziet... Gevolg : Een hoop stress, verplichtingen die ik af moet zeggen die week voor mn tentamen etc etc...
Om een lang verhaal kort te maken : Ik wil mijn zaakjes eens goed op een rijtje krijgen en niet meteen afhaken wanneer het even moeilijk wordt en denken : het komt op de een andere manier ook wel goed..
Ik merk wel dat het heel lastig is, om na 2 jaar lang praktisch alleen maar uitgaan, games spelen en leuke dingen doen, heel moeilijk is om weer de echt belangrijke dingen op te pakken, maar ik wil mezelf echt eens een keer nuttig gaan maken...
Mensen die dit herkennen of hebben gedaan? Antwoorden als gewoon aan de bak met je luie reet kan ik zelf ook wel verzinnen... Daar ben ik overigens al bijna een jaar mee bezig, maar het probleem is dat het bij mij bijvoorbeeld een maand lang goed kan gaan, om het vervolgens in een avond in een verstandsverbijstering allemaal te verknallen...
Zo was ik bezig met gezond eten, en had de hele week lang 6 gezonde, proportionele maaltijden over de dag gegeten, elke dag een half uurtje hardgelopen, was perfect gegaan.. Alleen de laatste avond had ik mezelf niet onder controle toen ik met vrienden bij de MC was, en heb ik zo schandalig veel gegeten daar, dat mijn hele week inspanning eigenlijk nutteloos was...
Kortom : Discipline, word je daarmee geboren of valt dit jezelf aan te leren?
Trek gewoon zelf de laarzen aan, en zie het als een zegen dat je ouders net wat makkelijker zijn. (misschien wat meer geld hebben) En wat meer de behoefte hebben om je te verwennen, ga gewoon zelf aan de slag, met je ouders ''achter de hand''.
Ik geef hem je morgen wel terug.
Het is natuurlijk ook wel fijn, maar het idee dat ik mijn ouders achter de hand heb zorgt er ook voor dat ik nooit echt ''druk'' voel ofzo...
Zoals eerder gezegd woon ik op kamers, en werk ik er ook niet bijzonder veel bij... Mijn rekening begint wel heel verschrompelde vormen aan te nemen, maar desondanks heb ik afgelopen oktober met een vriend een ticket naar de USA geboekt voor een roadtrip.. Geen idee waar ik het geld vandaan moet halen, maar dat soort dingen ''lopen altijd wel los''
Dat zal nu ook wel weer zo gaan, maar sinds een paar maanden ben ik er anders over gaan denken: Ik wil niet meer afhankelijk zijn van paps en impulsief allerlei ondoordachte handelingen verrichten, maar mezelf wat verantwoordelijker gaan gedragen..
Zoals eerder gezegd woon ik op kamers, en werk ik er ook niet bijzonder veel bij... Mijn rekening begint wel heel verschrompelde vormen aan te nemen, maar desondanks heb ik afgelopen oktober met een vriend een ticket naar de USA geboekt voor een roadtrip.. Geen idee waar ik het geld vandaan moet halen, maar dat soort dingen ''lopen altijd wel los''
Dat zal nu ook wel weer zo gaan, maar sinds een paar maanden ben ik er anders over gaan denken: Ik wil niet meer afhankelijk zijn van paps en impulsief allerlei ondoordachte handelingen verrichten, maar mezelf wat verantwoordelijker gaan gedragen..
Het feit dat je dit topic aanmaakt getuigd al van redelijke wilskracht, maar wat je zelf zegt, je hebt wel de discipline nog nodig om het voor elkaar te krijgen. Als je nou een opleiding doet wat je écht heel leuk vindt, een goede/leuke bijbaan en een leuk stel vrienden dan zou je toch een redelijk leefpatroon moeten hebben.
Over dat afvallen, dat is inderdaad een lastig iets. Als jij het een week lang volhoudt zul je zien dat het daarna steeds makkelijk zal gaan en je eetlust zal deels verdwijnen. Ik zou zeggen, blijf proberen en anders vraag je je ouders of ze je een handje helpen.
Ik heb in redelijk dezelfde situatie gezeten als jij, mijn ouders zijn ook erg behulpzaam en hebben een centje meer. Ben zelf 2x blijven zitten (door mijn eigen lui-heid) op het VWO en me ouders hebben dat altijd maar geaccepteerd. Ik heb vorig jaar (toen ik stopte met mijn 5vwo) tegen mijn ouders gezegd dat ik drastisch mijn leven wou veranderen. Ik wou een normaal leefpatroon. Dus elke keer als ik een dagje vrij had, of dat ik om een of andere reden niks te doen had, ging ik dingen voor mijn ouders doen. Denk aan boodschappen, kleine klusjes in huis etc. Nu fitness ik 4x per week, red mijn school makkelijk (5havo, dat dan weer wel) en heb mij al ingeschreven voor een HBO opleiding met de kans dat ik op kamers.
Al met al, zorg dat je dingen doet die je bezig houden. Als jij continue niks aan het doen bent, verlies je zelf de energie om dingen ook echt daadwerkelijk te gaan doen. Blijf bezig, maar vooral; krijg een normaal leefpatroon.
Over dat afvallen, dat is inderdaad een lastig iets. Als jij het een week lang volhoudt zul je zien dat het daarna steeds makkelijk zal gaan en je eetlust zal deels verdwijnen. Ik zou zeggen, blijf proberen en anders vraag je je ouders of ze je een handje helpen.
Ik heb in redelijk dezelfde situatie gezeten als jij, mijn ouders zijn ook erg behulpzaam en hebben een centje meer. Ben zelf 2x blijven zitten (door mijn eigen lui-heid) op het VWO en me ouders hebben dat altijd maar geaccepteerd. Ik heb vorig jaar (toen ik stopte met mijn 5vwo) tegen mijn ouders gezegd dat ik drastisch mijn leven wou veranderen. Ik wou een normaal leefpatroon. Dus elke keer als ik een dagje vrij had, of dat ik om een of andere reden niks te doen had, ging ik dingen voor mijn ouders doen. Denk aan boodschappen, kleine klusjes in huis etc. Nu fitness ik 4x per week, red mijn school makkelijk (5havo, dat dan weer wel) en heb mij al ingeschreven voor een HBO opleiding met de kans dat ik op kamers.
Al met al, zorg dat je dingen doet die je bezig houden. Als jij continue niks aan het doen bent, verlies je zelf de energie om dingen ook echt daadwerkelijk te gaan doen. Blijf bezig, maar vooral; krijg een normaal leefpatroon.
Dat is inderdaad een belangrijk punt wat je aansnijdt: Leefpatroon...
Ik begon over deze situatie pas een paar maanden geleden na te denken, en zag toen eigenlijk pas de ''ernst'' ervan in...
Een normaal leefpatroon had ik namelijk absoluut niet, soms kon ik wel 5 dagen achter elkaar op mijn kamer call of duty zitten spelen en savonds naar de kroeg gaan...
Af en toe is zo' n weekje niet zo erg, maar mijn hele leven was gewoon zo en dat is absoluut niet gezond voor een jongen van 21 jaar die juist volop zou moeten bouwen aan een goede fundering voor zijn toekomst...
Langzaam maar zeker begint er wel wat vorm in te komen, maar zoals je al aangeeft : Het is best lastig om eruit te komen. Enerzijds wil ik het heel graag, maar anderzijds heb ik ook wel eens een bui dat ik denk : PFf wat kost het allemaal veel energie, moet dit allemaal...
Ik begon over deze situatie pas een paar maanden geleden na te denken, en zag toen eigenlijk pas de ''ernst'' ervan in...
Een normaal leefpatroon had ik namelijk absoluut niet, soms kon ik wel 5 dagen achter elkaar op mijn kamer call of duty zitten spelen en savonds naar de kroeg gaan...
Af en toe is zo' n weekje niet zo erg, maar mijn hele leven was gewoon zo en dat is absoluut niet gezond voor een jongen van 21 jaar die juist volop zou moeten bouwen aan een goede fundering voor zijn toekomst...
Langzaam maar zeker begint er wel wat vorm in te komen, maar zoals je al aangeeft : Het is best lastig om eruit te komen. Enerzijds wil ik het heel graag, maar anderzijds heb ik ook wel eens een bui dat ik denk : PFf wat kost het allemaal veel energie, moet dit allemaal...
Zoek bij jezelf waarom het fout gaat, breng wat meer ritme in je leven en vul zo je dagen wat meer. Heb ook een flinke tijd gehad dat ik niks voor school deed en alleen maar zat te gamen. Leuke bijbaan gezocht en doordeweeks meer voor school bezig gegaan. Zoek ook iets wat je interesseert, dat was bij mij de financiële wereld, en verdiep je daar eens in. En als kers op de taart als je tijd over hebt ga je dan nog even lekker zitten gamen voor mijn part 
Breng wat meer structuur aan in je leven, zorg dat je iets meer te doen hebt. Dan ben je al een heel eind. Afvallen is voor mij de volgende stap
Ik ben echter niet zo door mijn ouders in de watten gelegd, dus daar kan ik je niet echt mee helpen, misschien gewoon eens aangeven dat je iets meer op eigen voeten wil gaan staan?
Breng wat meer structuur aan in je leven, zorg dat je iets meer te doen hebt. Dan ben je al een heel eind. Afvallen is voor mij de volgende stap
Ik ben echter niet zo door mijn ouders in de watten gelegd, dus daar kan ik je niet echt mee helpen, misschien gewoon eens aangeven dat je iets meer op eigen voeten wil gaan staan?
Ga iets doen waarbij je helemaal op jezelf bent aangewezen. Een survivalweekend, liften, op jezelf wonen...
Echte elektriciëns gebruiken geen jokari.
Neem het op met je Android/iPad/professionele camerea equipment en post het hierquote:Op maandag 16 mei 2011 13:32 schreef Ridocar het volgende:
Ga iets doen waarbij je helemaal op jezelf bent aangewezen. Een survivalweekend, liften, op jezelf wonen...
Nee maar even, het is jammer dat je ouders je zo verwend hebben en jij daardoor nu weinig voor jezelf kunt zorgen (omdat je dat niet geleerd hebt), een grote fout die ouders veel maken. Moet wel zeggen, het lukt je wel. Ik ben helemaal nooit verwend thuis maar heb wel overal met mn pet naar gegooid, de laatste 2 jaar ook onwijs hard aan mezelf gaan werken en inmiddels gaat het redelijk met me, woon nog wel thuis dat wel mn pa gaat echt niet mijn kamer betalen
De grootste valkuil die er is, is om het in 1 keer helemaal om te willen gooien. Dat patroon van jou is gewoon te robuust om het in 1 keer aan te leren. Cold turkey werkt vaak gewoon niet goed, omdat je in jou geval nog niet de discipline hebt opgebouwd om dat aan te kunnen. Je discipline is de afgelopen jaren enorm afgezwakt, en heeft tijd nodig om te verbeteren. Ga dus niet meteen als een gek hardlopen en gezond eten enzo, maar bouw het rustig op. De wilskracht heb je kennelijk wel, maar geef jezelf de tijd om er aan te wennen, de aap is ook niet in 1 jaar naar de mens geevolueerdquote:
Zo was ik bezig met gezond eten, en had de hele week lang 6 gezonde, proportionele maaltijden over de dag gegeten, elke dag een half uurtje hardgelopen, was perfect gegaan.. Alleen de laatste avond had ik mezelf niet onder controle toen ik met vrienden bij de MC was, en heb ik zo schandalig veel gegeten daar, dat mijn hele week inspanning eigenlijk nutteloos was...
. Het is juist zo zonde als je door te veel te willen een mislukte poging doet waardoor je denkt dat je het niet kunt. Geef jezelf iedere week weer een kleine, redelijk haalbare uitdaging en bekijk rustig je vooruitgang, je zal zien dat je daar ook veel voldoening uit haalt! 
"We do not measure a culture by its output of undisguised trivialities, but by what it claims as significant"
Neil Postman - Amusing Ourselves to Death
Neil Postman - Amusing Ourselves to Death
Bedankt voor de reacties...
Om even een paar misverstanden uit de wereld te helpen : Ik woon op mezelf ( althans in een huis in mijn studentenstad, samen met vrienden )..
Verder vind ik mijn huidige opleiding echt leuk...
Het probleem is een beetje, dat ik de afgelopen tijd eigenlijk altijd ''maar iets deed''... Mijn eerste opleiding stopte ik al na 4 weken mee, alle stufi en OV verbruik kwijtgescholden, en vervolgens een jaar door australie en amerika gereisd.. Dat was achteraf heel niet zo' n weggegooid jaar..
Het jaar dat daarop volgde echter was dood en dood zonde, slap en inspiratieloos. Ik schaam me ook echt voor dit jaar, zowel voor anderen maar ook tegenover mezelf. Stond het hele jaar ingeschreven aan de opleiding, maar heb geen een tentamen gemaakt. Verder inderdaad alleen maar gamen, met mijn vriendin de weekenden doorbrengen, vrienden verwaarlozen, weinig tot geen nieuwe mensen leren kennen... Niet uit mijn eigen veilige wereldje willen / durven komen...
Eind van de zomervakantie maakte mijn vriendin het uit, en daar heb ik me tot februari heel klote over gevoeld. In deze tijd heel veel over mezelf nagedacht en ook over het falen en dat ik weer een beetje trots wil worden op mezelf..
Het vreemde was/ is dat ik tijdens de afgelopen 2 jaar helemaal niet zat met het feit dat ik aan het falen was.. Maar voor je het weet ben je 3 jaar verder en ben je 22 en nog geen steek verder dan toen je 19 was...
De rare paradox is echter dat ik ook dit jaar Niet top heb gepresteerd op school, en is het de vraag of ik wel door mag naar het 2e jaar of dat ik de opleiding moet verlaten...
Dit had niet te maken met een gebrek aan motivatie maar met een lichte depressie... Ik voelde me de hele dag klote, en als ik een boek pakte dan verzonk ik weer in negatieve gedachten over mijn ex en alle andere dingen waardoor ik me ongelukkig voelde...
Probleem is dus nu een beetje om weer mijn schouders eronder te krijgen. Ik wil er alles aan doen om het te halen, maar mocht het onverhoopt te laat zijn wil ik me niet weer helemaal hopeloos en klote voelen over de fouten die ik in het verleden heb gemaakt, en dat ik dus volgend jaar aan mijn 4e opleiding ga beginnen en me daardoor heel kansloos ga voelen.. Hierdoor ga ik namelijk weer verder in die negatieve vicieuze cirkel.
Om even een paar misverstanden uit de wereld te helpen : Ik woon op mezelf ( althans in een huis in mijn studentenstad, samen met vrienden )..
Verder vind ik mijn huidige opleiding echt leuk...
Het probleem is een beetje, dat ik de afgelopen tijd eigenlijk altijd ''maar iets deed''... Mijn eerste opleiding stopte ik al na 4 weken mee, alle stufi en OV verbruik kwijtgescholden, en vervolgens een jaar door australie en amerika gereisd.. Dat was achteraf heel niet zo' n weggegooid jaar..
Het jaar dat daarop volgde echter was dood en dood zonde, slap en inspiratieloos. Ik schaam me ook echt voor dit jaar, zowel voor anderen maar ook tegenover mezelf. Stond het hele jaar ingeschreven aan de opleiding, maar heb geen een tentamen gemaakt. Verder inderdaad alleen maar gamen, met mijn vriendin de weekenden doorbrengen, vrienden verwaarlozen, weinig tot geen nieuwe mensen leren kennen... Niet uit mijn eigen veilige wereldje willen / durven komen...
Eind van de zomervakantie maakte mijn vriendin het uit, en daar heb ik me tot februari heel klote over gevoeld. In deze tijd heel veel over mezelf nagedacht en ook over het falen en dat ik weer een beetje trots wil worden op mezelf..
Het vreemde was/ is dat ik tijdens de afgelopen 2 jaar helemaal niet zat met het feit dat ik aan het falen was.. Maar voor je het weet ben je 3 jaar verder en ben je 22 en nog geen steek verder dan toen je 19 was...
De rare paradox is echter dat ik ook dit jaar Niet top heb gepresteerd op school, en is het de vraag of ik wel door mag naar het 2e jaar of dat ik de opleiding moet verlaten...
Dit had niet te maken met een gebrek aan motivatie maar met een lichte depressie... Ik voelde me de hele dag klote, en als ik een boek pakte dan verzonk ik weer in negatieve gedachten over mijn ex en alle andere dingen waardoor ik me ongelukkig voelde...
Probleem is dus nu een beetje om weer mijn schouders eronder te krijgen. Ik wil er alles aan doen om het te halen, maar mocht het onverhoopt te laat zijn wil ik me niet weer helemaal hopeloos en klote voelen over de fouten die ik in het verleden heb gemaakt, en dat ik dus volgend jaar aan mijn 4e opleiding ga beginnen en me daardoor heel kansloos ga voelen.. Hierdoor ga ik namelijk weer verder in die negatieve vicieuze cirkel.
|
|
