R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn moeder heeft mij jarenlang fysiek en geestelijk mishandeld. Ik wil niet al te veel in details treden. Ik heb mijn opvoeding weggedrukt, ging met een lach door het leven, het heeft mij alleen maar sterker gemaakt. Maar zoals altijd met dingen die je wegstopt, ze komen altijd naar boven. En ik probeer ze te verwerken. Praten met mijn ouders werkt alleen niet, mijn vader zegt dat het allemaal wel mee zal vallen, want hij heeft nooit iets gemerkt. En mijn moeder reageert met 'Ik sloeg je toch niet elke dag?'
En eigenlijk alles wat ik vertel of vraag wordt afgedaan met, ach die situatie was heel anders, dat viel allemaal wel mee. Ja je was ook wel een rotkind. Dat heb je je verbeeld.
Inmiddels lopen de herinneringen, het oude verdriet en de nieuwe pijn dusdanig door elkaar dat ik niet meer weet welke herinnering werkelijk is en welke is ontstaan uit verdriet en pijn en inmiddels ook een hoop boosheid. Mijn moeder ontkent praktisch alles, mijn oma, tante, oude buren, hebben schijnbaar wel geweten van de mishandelingen. Is er een manier om herinneringen terug te halen en zo het verwerkingsproces te beginnen? Ik heb zelf al zitten denken aan EMDR of hypnosetherapie, iemand daar ervaring mee of andere tips?
En eigenlijk alles wat ik vertel of vraag wordt afgedaan met, ach die situatie was heel anders, dat viel allemaal wel mee. Ja je was ook wel een rotkind. Dat heb je je verbeeld.
Inmiddels lopen de herinneringen, het oude verdriet en de nieuwe pijn dusdanig door elkaar dat ik niet meer weet welke herinnering werkelijk is en welke is ontstaan uit verdriet en pijn en inmiddels ook een hoop boosheid. Mijn moeder ontkent praktisch alles, mijn oma, tante, oude buren, hebben schijnbaar wel geweten van de mishandelingen. Is er een manier om herinneringen terug te halen en zo het verwerkingsproces te beginnen? Ik heb zelf al zitten denken aan EMDR of hypnosetherapie, iemand daar ervaring mee of andere tips?
Praat met iemand die je vertrouwt (echt vertrouwt) en mocht je dit echt aan niemand die je kent willen vertellen, ga naar de psycholoog, die mag het niet verder vertellen (beroepsgeheim) en kan je dus heel goed helpen. Ook zal hij je niet veroordelen, of wat dan ook, omdat hij professioneel moet blijven. Ik hoop dat ik wat goeie tips heb gegeven, dit is namelijk alles wat ik kan bedenken...
Je weet zelf het beste wat je meegemaakt hebt, wat jou overkomen is en hoe jij het ervaren hebt. Misschien zwakken jouw ouders het wel af om zich minder schuldig te voelen. Ik denk dat je moet vertrouwen op jouw herinneringen en eigen gevoelens daarbij.
Misschien naar de huisarts zodat hij of zij jou door kan verwijzen naar een psycholoog? En misschien als je je erover praat, dat je je het beter gaat herinneren en verwerken.
Misschien naar de huisarts zodat hij of zij jou door kan verwijzen naar een psycholoog? En misschien als je je erover praat, dat je je het beter gaat herinneren en verwerken.
Huisarts en wachten op een doorverwijzing 
psygoloog.
Kan je in ieder geval je verhaal kwijt, en wie weet wat nog meer.
psygoloog.
Kan je in ieder geval je verhaal kwijt, en wie weet wat nog meer.
You have to stop the Q-tip when there's resistance!
Praten erover gaat wel, met mijn vriend bespreek ik ook een hoop. Maar ik ben bang dat ik alleen maar meer boosheid trigger jegens mijn moeder, die niet volledig klopt. Tuurlijk heb ik alle recht om uberhaupt te voelen zoals ik voel want ze heeft mij bepaalde dingen aangedaan, fysiek en mentaal, die niet door de beugel kunnen.
Maar zo herinner ik mij dat ik een jaar of 4, 5 was, een boekje aan het lezen was en schijnbaar mijn moeder niet hoorde roepen dat ik het licht uit moest doen. Ze kwam naar boven, en sloeg mijn benen helemaal bont en blauw.
Is dat een werkelijke herinnering? Zoja, vind ik het onvergeeflijk dat ze dat een onschuldig klein kind heeft aangedaan, en verwijt ik het mijn vader dat hij altijd zijn ogen dicht heeft gedaan hiervoor. Als je kind bont en blauw is moet je dat toch wel merken??
Vandaar dat ik dacht aan hypnosetherapie of iets, in plaats van direct aan een psycholoog.
Ik heb overigens veel vaker met een psycholoog gesproken, ook oa bij bureau jeugdzorg. Maar ik vermoed dat ik toen nog niet klaar was om de feiten onder ogen te zien. Nu wel, dus hulp zoek ik deze maand sowieso, het is alleen de vraag welke hulp
Maar zo herinner ik mij dat ik een jaar of 4, 5 was, een boekje aan het lezen was en schijnbaar mijn moeder niet hoorde roepen dat ik het licht uit moest doen. Ze kwam naar boven, en sloeg mijn benen helemaal bont en blauw.
Is dat een werkelijke herinnering? Zoja, vind ik het onvergeeflijk dat ze dat een onschuldig klein kind heeft aangedaan, en verwijt ik het mijn vader dat hij altijd zijn ogen dicht heeft gedaan hiervoor. Als je kind bont en blauw is moet je dat toch wel merken??
Vandaar dat ik dacht aan hypnosetherapie of iets, in plaats van direct aan een psycholoog.
Ik heb overigens veel vaker met een psycholoog gesproken, ook oa bij bureau jeugdzorg. Maar ik vermoed dat ik toen nog niet klaar was om de feiten onder ogen te zien. Nu wel, dus hulp zoek ik deze maand sowieso, het is alleen de vraag welke hulp
Wat je kán proberen, is hypnotherapie. Daarmee kunnen herinneringen opgehaald worden die weggestopt zijn. Maar dat is gevaarlijk, want de opgehaalde herinneringen kunnen zelf gecreëerd zijn tijdens de hypnose.
Uberhaupt moet je oppassen met herinneringen voor je plusminus 14de levensjaar, want je herinneringen kunnen veranderd zijn door de emotionele lading die de oorspronkelijke gebeurtenis had. Deze emotionele lading kan ervoor zorgen dat je het (onterecht) als mishandeling ziet. Het omgekeerde is evengoed waar: Uit bv loyaliteit kan de pijnlijke lading van een herinnering vervagen.
Ik vraag me af om wat voor soort mishandeling het volgens jou gaat en op welke wijze dit nu terugkomt in je leven.
Uberhaupt moet je oppassen met herinneringen voor je plusminus 14de levensjaar, want je herinneringen kunnen veranderd zijn door de emotionele lading die de oorspronkelijke gebeurtenis had. Deze emotionele lading kan ervoor zorgen dat je het (onterecht) als mishandeling ziet. Het omgekeerde is evengoed waar: Uit bv loyaliteit kan de pijnlijke lading van een herinnering vervagen.
Ik vraag me af om wat voor soort mishandeling het volgens jou gaat en op welke wijze dit nu terugkomt in je leven.
Extremistisch gematigd.
Dus je weet niet echt wat je jezelf echt herinnerd en wat niet? Misschien is het goed om voor jezelf je hele levensverhaal op te schrijven (vooral focussen op al deze herinneringen erbij te zetten) en misschien dat je dan weet welke echt zijn en welke niet... Ik zou zowieso naar de huisarts gaan, die weet het waarschijnlijk beter dan ons FOK!kers. Vergeet niet dat veel psychologen/hypnosetherapeuten vaak een lange wachtlijst hebben.
Het gaat om de allervroegste herinneringen die ik mij niet correct herinner. Maar dat komt vooral uit ongeloof, zoals ik al zeg, het gaat erbij mij niet in dat een ouder een jong kind kan mishandelen, en de andere ouder niets in de gaten heeft.
Toen mijn vader zich er wel bewust van was, rond mijn 16e, heeft hij gezegd mijn moeder te verlaten. Ik wilde echter niet de oorzaak zijn van de breuk, en heb dat ook verteld, hetgeen hij heeft vertaald als 'ik blaas een heleboel op, verzin alles'. Vlak daarna ben ik het huis uitgegaan, en is het contact verwaterd, ik kom er sporadisch.
En op welke wijze dit nu terugkomt.. Ik merk dat ik heel erg onzeker ben. Mijn ouders hebben mij altijd het gevoel gegeven dat ik niets waard was, dat ik in de goot zou belanden. Niets wat ik deed was goed genoeg. Ik heb echt wel veel bevestiging nodig, heel frustrerend. Mijn productie op t werk staat bovenaan, maar ik blijf mij zelf over de kop werken omdat ik als de dood ben te falen, ik sta mijzelf niet eens een klein foutje toe, wat resulteerd in vrij móeten nemen om te voorkomen dat ik met een burnout thuis beland. Verlatingsangst, is nog een gevolg. Of assertief gedrag, op het randje van aggressief.
Ik ben mij hier bewust van, dat is al een groot pluspunt. Maar tijdens het praten hierover, met mijn vriend, komt er toch een hoop woede of zelfs haat naar boven ten opzichte van mijn moeder, en dat is totaal niet hoe ik ben als persoon. Daar wil ik van af.
Alles opschrijven is een goed punt! Helpt mij sowieso om beter uit mijn woorden te komen. Ik typ nu ook ongelofelijk warrig vermoed ik, maar ik vind dit toch vrij moeilijk. Als ik met mijn vriend praat spring ik ook van de hak op de tak omdat ik t als lastig ervaar. Ik hoop dat het mij lukt om te schrijven, ben er ooit aan begonnen maar kwam niet echt ver.
En ik moet binnekort toch naar de huisarts, dan vraag ik direct een doorverwijzing.
Toen mijn vader zich er wel bewust van was, rond mijn 16e, heeft hij gezegd mijn moeder te verlaten. Ik wilde echter niet de oorzaak zijn van de breuk, en heb dat ook verteld, hetgeen hij heeft vertaald als 'ik blaas een heleboel op, verzin alles'. Vlak daarna ben ik het huis uitgegaan, en is het contact verwaterd, ik kom er sporadisch.
En op welke wijze dit nu terugkomt.. Ik merk dat ik heel erg onzeker ben. Mijn ouders hebben mij altijd het gevoel gegeven dat ik niets waard was, dat ik in de goot zou belanden. Niets wat ik deed was goed genoeg. Ik heb echt wel veel bevestiging nodig, heel frustrerend. Mijn productie op t werk staat bovenaan, maar ik blijf mij zelf over de kop werken omdat ik als de dood ben te falen, ik sta mijzelf niet eens een klein foutje toe, wat resulteerd in vrij móeten nemen om te voorkomen dat ik met een burnout thuis beland. Verlatingsangst, is nog een gevolg. Of assertief gedrag, op het randje van aggressief.
Ik ben mij hier bewust van, dat is al een groot pluspunt. Maar tijdens het praten hierover, met mijn vriend, komt er toch een hoop woede of zelfs haat naar boven ten opzichte van mijn moeder, en dat is totaal niet hoe ik ben als persoon. Daar wil ik van af.
Alles opschrijven is een goed punt! Helpt mij sowieso om beter uit mijn woorden te komen. Ik typ nu ook ongelofelijk warrig vermoed ik, maar ik vind dit toch vrij moeilijk. Als ik met mijn vriend praat spring ik ook van de hak op de tak omdat ik t als lastig ervaar. Ik hoop dat het mij lukt om te schrijven, ben er ooit aan begonnen maar kwam niet echt ver.
En ik moet binnekort toch naar de huisarts, dan vraag ik direct een doorverwijzing.
ik denk je er beter aan doet om gewoon die gevoelens die je hebt zelf te erkennen. je schrijft dat anderen ook wisten van iig een zekere mate van mishandeling. dan hoef je dus echt niet te twijfelen aan jezelf 
je hoeft niet tot in detail te weten wie dan wanneer wat deed.
herinneringen terughalen is nogal riskant heb ik begrepen. er is een hele grote kans dat de dingen die je je dan herinnert nav de therapie in meer of mindere mate niet correct zijn. zoek daar eens dingen over op dan eerst!
je hoeft niet tot in detail te weten wie dan wanneer wat deed. herinneringen terughalen is nogal riskant heb ik begrepen. er is een hele grote kans dat de dingen die je je dan herinnert nav de therapie in meer of mindere mate niet correct zijn. zoek daar eens dingen over op dan eerst!
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Wat denk je ermee te bereiken als je terug kan halen wat er precies gebeurd is toen je heel jong was?quote:Op zondag 15 mei 2011 21:14 schreef TShadow het volgende:
Het gaat om de allervroegste herinneringen die ik mij niet correct herinner. Maar dat komt vooral uit ongeloof, zoals ik al zeg, het gaat erbij mij niet in dat een ouder een jong kind kan mishandelen, en de andere ouder niets in de gaten heeft.
Toen mijn vader zich er wel bewust van was, rond mijn 16e, heeft hij gezegd mijn moeder te verlaten. Ik wilde echter niet de oorzaak zijn van de breuk, en heb dat ook verteld, hetgeen hij heeft vertaald als 'ik blaas een heleboel op, verzin alles'. Vlak daarna ben ik het huis uitgegaan, en is het contact verwaterd, ik kom er sporadisch.
En op welke wijze dit nu terugkomt.. Ik merk dat ik heel erg onzeker ben. Mijn ouders hebben mij altijd het gevoel gegeven dat ik niets waard was, dat ik in de goot zou belanden. Niets wat ik deed was goed genoeg. Ik heb echt wel veel bevestiging nodig, heel frustrerend. Mijn productie op t werk staat bovenaan, maar ik blijf mij zelf over de kop werken omdat ik als de dood ben te falen, ik sta mijzelf niet eens een klein foutje toe, wat resulteerd in vrij móeten nemen om te voorkomen dat ik met een burnout thuis beland. Verlatingsangst, is nog een gevolg. Of assertief gedrag, op het randje van aggressief.
Ik ben mij hier bewust van, dat is al een groot pluspunt. Maar tijdens het praten hierover, met mijn vriend, komt er toch een hoop woede of zelfs haat naar boven ten opzichte van mijn moeder, en dat is totaal niet hoe ik ben als persoon. Daar wil ik van af.
Alles opschrijven is een goed punt! Helpt mij sowieso om beter uit mijn woorden te komen. Ik typ nu ook ongelofelijk warrig vermoed ik, maar ik vind dit toch vrij moeilijk. Als ik met mijn vriend praat spring ik ook van de hak op de tak omdat ik t als lastig ervaar. Ik hoop dat het mij lukt om te schrijven, ben er ooit aan begonnen maar kwam niet echt ver.
En ik moet binnekort toch naar de huisarts, dan vraag ik direct een doorverwijzing.
Zijn die herinneringen nog echt nodig, bij al die herinneringen die je nog wel precies of aardig precies herinnert. Is dat niet genoeg?
Wat ik wil zeggen, durf te geloven in jezelf. In wat je herinner, of wat je niet meer precies herinner.
Kan je niet beter aan het nu werken?
Mijn moeder heeft letterlijk eens tegen mij gezegd dat ik de grootste teleurstelling als dochter voor haar was.
Dus ik kan me voorstellen, je woede en haat. Ikzelf ben ervan overtuigd dat je beter kan werken aan de dingen die je nu wilt veranderen aan jezelf zodat die dingen je niet meer zoveel beinvloeden.
Ook ben ik ervan overtuigd dat het nutteloos is je "gelijk te halen" bij je ouders. Naar mijn mening ga je die nooit krijgen (is mijn ervaring)
Dus neem je gelijk voor jezelf en laat dat voldoende zijn
Rayen 2½ jaar!
Ik denk... Dat de belangrijkste reden is... Dat ik steeds vaker op t punt sta om het contact te verbreken. Want ik ga er nu eens in de 2 weken heen gemiddeld, en de helft van de keren kom ik overstuur thuis. Maar het blijft mijn moeder. Mijn vader staat achter haar, het contact tussen hem en mij is goed te noemen. Mijn oma woont daar, mijn zusje woont daar, hoe kom je op die beslissing? En dat is de zwaarste die ik ooit zal moeten nemen.
Aan de loyaliteit naar je ouders toe daar ontkom je niet aan. Dat blijf je houden. Wat ze ook gedaan hebben dat gevoel van loyaliteit blijft.
Dat is ook wat het zo moeilijk maakt. Had je dat niet dan was de beslissing om daar weg te blijven vrij simpel.
Maar nu is het dat niet en blijf je op bezoek gaan bij je ouders ook al weet je haast vantevoren dat het je geen goed doet.
Is mijn ervaring dan. Iets in je zegt, tsja maar het is toch mijn moeder/vader.
En daar moet je een beetje vanaf. (naar mijn mening dan) dat maakt het makkelijker voor jezelf.
En als het ware kies je dan ook voor jezelf en het welzijn van jezelf.
Ikzelf heb het contact niet helemaal kunnen verbreken maar ik doseer het nu, zodat ik er zelf geen last van heb. Ik hou het bij een kort bezoekje, de ene tijd kan ik het langer volhouden en de andere keer korter.
Mijn familieleden wonen niet meer thuis , dus ja die zoek ik in hun eigen huis op.
Maar misschien kan je zusje jouw bezoeken?
Als helemaal het contact verbreken nog moeilijk voor je is. Want ja je vader en je zusje en oma wonen daar ook. Misschien kan je het bezoek dan korter laten duren?
Misschien kan je daar eens naar kijken, wat maakt het voor jou hanteerbaarder.
Kijk eens waarom je overstuur thuis komt, is dat omdat het bezoek te lang duurt. Of omdat je je moeder met dingen wil confronteren?
Persoonlijk vind ik terugraven in ervaringen niet nuttig. Je hebt je ervaringen en je gevoelens, wat anderen daar ook van vinden of dat ontkennen of minder erg proberen te maken.
Jij hebt ze en die ervaringen hebben jouw gevormd tot wat je nu bent.
Maar dat neemt niet weg dat je door je situatie nu te bekijken, je frustraties, je perfectionisme, dat je daar niets aan kan veranderen.
Snel zal het niet gaan, maar het is wel mogelijk.
Dat is ook wat het zo moeilijk maakt. Had je dat niet dan was de beslissing om daar weg te blijven vrij simpel.
Maar nu is het dat niet en blijf je op bezoek gaan bij je ouders ook al weet je haast vantevoren dat het je geen goed doet.
Is mijn ervaring dan. Iets in je zegt, tsja maar het is toch mijn moeder/vader.
En daar moet je een beetje vanaf. (naar mijn mening dan) dat maakt het makkelijker voor jezelf.
En als het ware kies je dan ook voor jezelf en het welzijn van jezelf.
Ikzelf heb het contact niet helemaal kunnen verbreken maar ik doseer het nu, zodat ik er zelf geen last van heb. Ik hou het bij een kort bezoekje, de ene tijd kan ik het langer volhouden en de andere keer korter.
Mijn familieleden wonen niet meer thuis , dus ja die zoek ik in hun eigen huis op.
Maar misschien kan je zusje jouw bezoeken?
Als helemaal het contact verbreken nog moeilijk voor je is. Want ja je vader en je zusje en oma wonen daar ook. Misschien kan je het bezoek dan korter laten duren?
Misschien kan je daar eens naar kijken, wat maakt het voor jou hanteerbaarder.
Kijk eens waarom je overstuur thuis komt, is dat omdat het bezoek te lang duurt. Of omdat je je moeder met dingen wil confronteren?
Persoonlijk vind ik terugraven in ervaringen niet nuttig. Je hebt je ervaringen en je gevoelens, wat anderen daar ook van vinden of dat ontkennen of minder erg proberen te maken.
Jij hebt ze en die ervaringen hebben jouw gevormd tot wat je nu bent.
Maar dat neemt niet weg dat je door je situatie nu te bekijken, je frustraties, je perfectionisme, dat je daar niets aan kan veranderen.
Snel zal het niet gaan, maar het is wel mogelijk.
Rayen 2½ jaar!
|
|
