Broers en zussen denken dat ik alleen maar aan mezelf denk

Hoi ik zit met iets. Netbelde ik mijn broer op om te vragen of hij misschien zin had om mijn fietssleutels, die hij per ongeluk in zijn zak had gedaan, bij een vriend van me in de bus wilde doen. Deze vrien zou dan toch bij mij langsgaan 1,5 uur reizen verderop.

Nu kwam mijn broer er opeens mee dat hij het vervelend vond dat ik niet vroeg hoe het met hem ging (?, ik was met iets zakelijks bezig) omdat hij dan geërgerd raak omdat ik dan zou doen alsof het allemaal om mij zou draaien. Ik heb hem gezegd dat ik helemaal niet zo denk.

En dat is ook zo: ik ben in de praktijk juist zo begaan met mijn omgeving dat ik er aan onderdoor ga.

Dit hardnekkige idee over mij blijft echter bestaan over mij. Ik zou verwend worden door mijn ouders, meer dan hen krijgen etc. Ik denk dat wel eens andersom. Zij weten niet dat ik vaak toch mijn eigen weg ga.

Ze willen me ook vaak niet helpen, ik vermoed om mij een 'lesje te leren' en duidelijk te maken dat ze vinden dat ik alles zelf al moet doen op mijn 22-jarige leeftijd. Terwijl ze wel bij het minste geringste ook mijn ouders bellen om hulp te vragen. Mijn ouders moeten meteen oppassen op hun kinderen als ze wat leuks willen doen bijv.

Mijn oudere broers en zussen denken ook dat zij veel te zeggen moeten hebben over hoe en wie ik ben en wat ik wel goed doe en wat ik minder goed doet. Ze bemoeien zich ook met hoe mijn ouders naar mij toe zijn, mijn ouders trekken zich hier niks van aan want zij zijn van mening dat ze zelf mogen bepalen hoe ze zijn en zij willen voor ieder kind lief en zorgzaam zijn. Ook weten zij hoe zelfstandig ik eigenlijk ben en hoe vaak ik ook dingen voor hen doe (klusjes enzo, vragen hoe het gaat, praten als ze ergens mee zitten, de band is best hecht)

Ondertussen probeer ik dit negatieve gedoe en huichelarij maar te negeren en moet ik mij steeds verdedigen als ze besluiten 'er iets tegen mij over te zeggen'. Ik incasseer dus eigenlijk alleen maar terwijl ik vind dat ze niet gelijk hebben. Ik snap ook niet waar deze wroeging vandaan komt en dat ze zo geloven in het GEVOEL wat zij hebben.

Maar ondertussen is het toch zwaar en doet het toch pijn hoe onhartelijk ze soms zijn. Ze doen zogenaamd aardig maar mij helpen gaat niet van harte (maar dat doen ze onder druk van mijn ouders, die willen dat wij elkaar als familie gewoon helpen). Ook de steken onder de tafel zijn niet leuk...

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee aanmoet. Pas nu spreekt hij zich uit, dus kan ik er ook wat tegen doen, daar ben ik wel blij over, maar het enigste wat ik kon zeggen was dat ik blij ben dat hij het gewoon zegt, dat ik helemaal niet zo denk en dat ik gewoon even zakelijk iets nodig had.

Geforceerd elke keer vragen hoe het gaat als ik bel heb ik al geprobeerd maar dan gaan ze een beetje zogenaamd onwennig en geforceerd vertellen hoe het met ze gaat. Tja, en ik wil ook gewoon mezelf zijn. Mijn vrienden merken mijn betrokkenheid uit andere dingen.

Ik ben wel dat ik charisma en een bepaalde wittyness heb waardoor mensen snel om mij lachen en ik snel de aandacht krijg. Maar ik heb ook een bepaalde bescheidenheid, ik weet mijn plek en mindere kanten en ik laat anderen ook in het zonnetje staan.

Ze willen dit echter maar niet zien!

Wat kan ik hier nou in godsnaam aan doen verdomme!:(

Ze laten me ook vaak niet aan het woord enzo. En ik ben te druk, bla bla bla.

Nou ik heb er niet echt een probleem mee. Mijn ouders vinden dat vaak ook leuk.

Wat ik niet snap is dat ik geen hulp mag hebben.

quote:

Op zondag 15 mei 2011 17:25 schreef N.icka het volgende:
Jezus, je bent 22 maar doet als een kind van 6,.

Op basis waarvan zeg je dat? Zomaar iets zeggen is makkelijk.. Ik ben wel benieuwd waar je dat op baseert

Nouja ik bel soms ook gewoon op om iets te regelen en niet altijd om te weten hoe het met ze gaat. Ik had hem de dag er voor gesproken. Ik wist dus wel een beetje hoe het met hem ging...

Het punt is dat hij het niet zo ervaart dat ik wel benieuwd ben wat er gebeurt in zijn leven en waar hij mee zit.

Inmiddels vraag ik elke keer heeeel erg duidelijk hoe het met ze gaat. En dan ga ik een uur lopen luisteren. En dan zijn ze nog geirriteerd als ik daarna weer iets over mezelf vertel.

Ik denk dat ze heel gekleurd kijken inmiddels.

Wanneer is het dan genoeg denk ik dan. Ze zijn nooit tevreden lijkt het wel.

Ik verras mijn broers en zussen bijv. ook op hun verjaardag met een feestje of kom langs met leuke cadeautjes voor hen en de kinderen. Ik stuur kaarten. Ik ben attenter dan zij naar elkaar zijn.. Zucht.

Waarschijnlijk.

Ik was altijd gehaat door mijn ouders haha. Vroeger deed ik alles om ze het leven zuur te maken (a). Des te gelukkiger zijn ze met me nu.

Maar stiekem ook heel erg met mijn andere broers en zussen. Mijn ouders vinden elk kind weer leuk maar door dit soort gedrag zijn ze soms ook boos omdat het de boel verpest.

Spijbelen, drugs gebruiken, blowen, uitgaan, foute vriendjes

Mijn broers en zussen moeten denk ik erg wennen aan mijn nieuwe rol.

Bah, van dit hele gedoe krijg ik hoofdpijn. Ik wil hier eigenlijk niet eens over nadenken.