R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Goedemorgen 
Ik ben een vrouw van 22, woon thuis (wel met mijn vriend erbij, beetje rare situatie), ik studeer (hopelijk bijna klaar..), en ik werk op een school.
Al sinds mijn puberteit heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Nou ja, eigenlijk was ik als kind al anders. Ik voelde me altijd extreem ongelukkig en eenzaam, niemand begreep me, ik hoorde stemmen en ik zag soms dingen die er niet waren. Mijn juffen noemden me "bijzonder" of "apart".
Op de middelbare school hadden anderen hadden veel vrienden en gingen uit, hadden lol. Ik had een paar vriendinnen die allemaal er niet bij hoorden en ook niet vrolijk waren en uitgingen. We hadden ook veel andere interesses dan de rest. Toen ik daar op school zat, ben ik van gymnasium naar vwo gegaan, en toen naar de havo.. Ik had ook de ziekte van Pfeiffer. Daardoor viel ik iedere dag om 18:00 in slaap en moest ik ieder kwartier wakker gemaakt worden om nog iets aan school te kunnen doen. Ik was in die tijd heel somber en er hoefde ook maar iets te gebeuren en ik ging met deuren slaan, weglopen, huilen, schreeuwen. Ik had op school eigenlijk graag wat meer hulp gehad, moest 1 keer met mijn mentor uit de 5e gaan praten omdat ik een paniekaanval had voor een les. Hij vond het raar dat ik nooit zei dat mijn ouders gescheiden waren etc. Ik praat niet zo graag over mezelf, alleen als het gevraagd word zeg ik wat er aan de hand is.
Ik heb geen contact met mijn moeder, ze is best wel labiel, ik kan niet omgaan met haar omslachtige gedrag. De ene keer ben ik geweldig, de andere keer doe ik alles fout. Welke keuze ik ook maak, het is de verkeerde. Ik ben vaak weggelopen van huis toen ik nog bij haar woonde, en dan ging ze me achtervolgen met de auto in furieuze staat, en ik was serieus bang dat ze me iets heel ergs aan zou doen. Ze vaak depressief geweest, slikt medicijnen voor het premenstrueel syndroom (denk aan een ongestelde vrouw maar dan x100), en maakt een potje van haar leven. Als ze een keer een baan heeft als schoonmaakster o.i.d., gaat ze weg omdat ze altijd ruzie heeft met iedereen. Verder durft ze niet alleen naar winkels en moest ik altijd mee. Toen ik 2 jaar geleden aan haar vertelde dat ik een vriend had, zei ze alleen "Met wie moet ik dan boodschappen doen?". Ik heb haar nummer geblokkeerd zodat ik ook geen rare smsjes meer krijg. Met oud en nieuw kreeg ik bijvoorbeeld: "Gelukkig nieuwjaar. Maandag borstamputatie. Groetjes mama. Oh ja, links trouwens". Ik heb mijn broers nooit over borstkanker gehoord, dus het is weer eens een leugen.
Mijn vader zie ik wel regelmatig, ik woon tenslotte in zijn huis. Hij heeft, net als mijn moeder en mij en een van mijn broers, geen vrienden. Hij heeft wel een vriendin, die ik meer zie als moeder dan mijn echte moeder. Ik vind het heel zielig voor haar dat hij soms zo lullig doet, hij zegt bijvoorbeeld gewoon dat ze dom is, dat haar zoon geen toekomst heeft omdat hij hij geen verstand heeft etc.
Mijn broers zijn ook niet in orde. Ze zijn haf twintig, wonen thuis, hebben geen opleiding, geen rijbewijs, en laaggeschoold werk, de ene maakt zelf drugs en gaat vaak om 7 uur 's ochtends slapen.
Dan zou het wel bijzonder zijn als ik normaal was.. Maar ik heb het gevoel dat dat niet zo is.
Vroeger ging ik wel eens naar mijn moeder toe met printjes van stoornissen die ik dacht dat ik had, zo dacht ik dat ik borderline had. Maar ik moest me maar niet zo aanstellen.
Nu zou ik graag erachter willen komen of ik iets heb. Het zou me gerust stellen dat ik er echt niks aan kan doen hoe ik me soms gedraag. Mijn vriend wordt er soms gek van. Hij zegt dat ik gewoon op de verkeerde manier tegen dingen aan kijk, maar ik kan echt niet anders.
Wat zou het kunnen zijn? Misschien moet ik wel therapie of medicijnen..
- Paniekaanvallen (ik ga hyperventileren en huilen als ik bijvoorbeeld iets moet doen dat ik heel moeilijk vind of niet had verwacht. Gisteren bijvoorbeeld, toen ik een waslijst met eisen las waar aan mijn scriptie moet voldoen, ik smste mijn vriend een sms van 3 berichten lang waarna hij me belde, ik voel me dan zo stom dat ik niet gewoon normaal kan reageren op zoiets. Na dat gesprek ging het wel weer.
- ... Ik wil graag weg uit Nederland, omdat ik het gevoel heb dat iedereen hier zo vijandig is, het is te druk, ik kom niet graag buiten. Ik hou van zombiefilms en films over de apocalpse, zo ziet mijn perfecte wereld eruit (is dat gestoord?)
- Obsessief (als ik iets interessant vind, kan ik daar weken mee bezig zijn en wil ik alles lezen wat er over geschreven is, merk niets meer van de wereld om me heen)
- Moeite met contact met anderen, verlegen
- Faalangst, onzeker.
- Ik word heel gauw boos (op mijn vriend, op mijn leerlingen)
- Ik kijk altijd met verbazing naar andere mensen, ik heb geen idee wat er in hun hoofden omgaat en hoe ze het voor elkaar krijgen een leven te hebben.
- Autisme? In mijn familie hebben een aantal mensen Asperger, als ik van die tests doe op internet scoor ik heel hoog. Een keer scoorde ik 34 bij een autisme test, laatst scoorde ik 38 bij deze test
- Depressief? Ik heb nooit ergens zin in, zit liever binnen niks te doen, terwijl ik eigenlijk liever gewoon mijn opleiding afmaak en werk zodat ik weg kan uit dit huis. Ik zie overal de negatieve kanten van in. Toch wil ik wel verandering en heb ik wel hoop voor de toekomst.
- Slechte genen?
Mijn excuses voor het lange verhaal. Bedankt als je het gelezen hebt.
Ik durf eigenlijk niet naar de dokter omdat ik altijd het gevoel heb dat ik me aanstel, maar soms zit ik in tranen en denk ik "help mij" maar ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik voel me dan een hypochonder die graag een label op zich geplakt ziet worden, maar ik wil gewoon handvatten om te weten hoe ik hiermee om moet gaan..
Ik ben een vrouw van 22, woon thuis (wel met mijn vriend erbij, beetje rare situatie), ik studeer (hopelijk bijna klaar..), en ik werk op een school.
Al sinds mijn puberteit heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Nou ja, eigenlijk was ik als kind al anders. Ik voelde me altijd extreem ongelukkig en eenzaam, niemand begreep me, ik hoorde stemmen en ik zag soms dingen die er niet waren. Mijn juffen noemden me "bijzonder" of "apart".
Op de middelbare school hadden anderen hadden veel vrienden en gingen uit, hadden lol. Ik had een paar vriendinnen die allemaal er niet bij hoorden en ook niet vrolijk waren en uitgingen. We hadden ook veel andere interesses dan de rest. Toen ik daar op school zat, ben ik van gymnasium naar vwo gegaan, en toen naar de havo.. Ik had ook de ziekte van Pfeiffer. Daardoor viel ik iedere dag om 18:00 in slaap en moest ik ieder kwartier wakker gemaakt worden om nog iets aan school te kunnen doen. Ik was in die tijd heel somber en er hoefde ook maar iets te gebeuren en ik ging met deuren slaan, weglopen, huilen, schreeuwen. Ik had op school eigenlijk graag wat meer hulp gehad, moest 1 keer met mijn mentor uit de 5e gaan praten omdat ik een paniekaanval had voor een les. Hij vond het raar dat ik nooit zei dat mijn ouders gescheiden waren etc. Ik praat niet zo graag over mezelf, alleen als het gevraagd word zeg ik wat er aan de hand is.
Ik heb geen contact met mijn moeder, ze is best wel labiel, ik kan niet omgaan met haar omslachtige gedrag. De ene keer ben ik geweldig, de andere keer doe ik alles fout. Welke keuze ik ook maak, het is de verkeerde. Ik ben vaak weggelopen van huis toen ik nog bij haar woonde, en dan ging ze me achtervolgen met de auto in furieuze staat, en ik was serieus bang dat ze me iets heel ergs aan zou doen. Ze vaak depressief geweest, slikt medicijnen voor het premenstrueel syndroom (denk aan een ongestelde vrouw maar dan x100), en maakt een potje van haar leven. Als ze een keer een baan heeft als schoonmaakster o.i.d., gaat ze weg omdat ze altijd ruzie heeft met iedereen. Verder durft ze niet alleen naar winkels en moest ik altijd mee. Toen ik 2 jaar geleden aan haar vertelde dat ik een vriend had, zei ze alleen "Met wie moet ik dan boodschappen doen?". Ik heb haar nummer geblokkeerd zodat ik ook geen rare smsjes meer krijg. Met oud en nieuw kreeg ik bijvoorbeeld: "Gelukkig nieuwjaar. Maandag borstamputatie. Groetjes mama. Oh ja, links trouwens". Ik heb mijn broers nooit over borstkanker gehoord, dus het is weer eens een leugen.
Mijn vader zie ik wel regelmatig, ik woon tenslotte in zijn huis. Hij heeft, net als mijn moeder en mij en een van mijn broers, geen vrienden. Hij heeft wel een vriendin, die ik meer zie als moeder dan mijn echte moeder. Ik vind het heel zielig voor haar dat hij soms zo lullig doet, hij zegt bijvoorbeeld gewoon dat ze dom is, dat haar zoon geen toekomst heeft omdat hij hij geen verstand heeft etc.
Mijn broers zijn ook niet in orde. Ze zijn haf twintig, wonen thuis, hebben geen opleiding, geen rijbewijs, en laaggeschoold werk, de ene maakt zelf drugs en gaat vaak om 7 uur 's ochtends slapen.
Dan zou het wel bijzonder zijn als ik normaal was.. Maar ik heb het gevoel dat dat niet zo is.
Vroeger ging ik wel eens naar mijn moeder toe met printjes van stoornissen die ik dacht dat ik had, zo dacht ik dat ik borderline had. Maar ik moest me maar niet zo aanstellen.
Nu zou ik graag erachter willen komen of ik iets heb. Het zou me gerust stellen dat ik er echt niks aan kan doen hoe ik me soms gedraag. Mijn vriend wordt er soms gek van. Hij zegt dat ik gewoon op de verkeerde manier tegen dingen aan kijk, maar ik kan echt niet anders.
Wat zou het kunnen zijn? Misschien moet ik wel therapie of medicijnen..
- Paniekaanvallen (ik ga hyperventileren en huilen als ik bijvoorbeeld iets moet doen dat ik heel moeilijk vind of niet had verwacht. Gisteren bijvoorbeeld, toen ik een waslijst met eisen las waar aan mijn scriptie moet voldoen, ik smste mijn vriend een sms van 3 berichten lang waarna hij me belde, ik voel me dan zo stom dat ik niet gewoon normaal kan reageren op zoiets. Na dat gesprek ging het wel weer.
- ... Ik wil graag weg uit Nederland, omdat ik het gevoel heb dat iedereen hier zo vijandig is, het is te druk, ik kom niet graag buiten. Ik hou van zombiefilms en films over de apocalpse, zo ziet mijn perfecte wereld eruit (is dat gestoord?)
- Obsessief (als ik iets interessant vind, kan ik daar weken mee bezig zijn en wil ik alles lezen wat er over geschreven is, merk niets meer van de wereld om me heen)
- Moeite met contact met anderen, verlegen
- Faalangst, onzeker.
- Ik word heel gauw boos (op mijn vriend, op mijn leerlingen)
- Ik kijk altijd met verbazing naar andere mensen, ik heb geen idee wat er in hun hoofden omgaat en hoe ze het voor elkaar krijgen een leven te hebben.
- Autisme? In mijn familie hebben een aantal mensen Asperger, als ik van die tests doe op internet scoor ik heel hoog. Een keer scoorde ik 34 bij een autisme test, laatst scoorde ik 38 bij deze test
- Depressief? Ik heb nooit ergens zin in, zit liever binnen niks te doen, terwijl ik eigenlijk liever gewoon mijn opleiding afmaak en werk zodat ik weg kan uit dit huis. Ik zie overal de negatieve kanten van in. Toch wil ik wel verandering en heb ik wel hoop voor de toekomst.
- Slechte genen?
Mijn excuses voor het lange verhaal. Bedankt als je het gelezen hebt.
Ik durf eigenlijk niet naar de dokter omdat ik altijd het gevoel heb dat ik me aanstel, maar soms zit ik in tranen en denk ik "help mij" maar ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik voel me dan een hypochonder die graag een label op zich geplakt ziet worden, maar ik wil gewoon handvatten om te weten hoe ik hiermee om moet gaan..
Om te beginnen: ga naar n huisarts en vertel hem wat je hier opgeschreven hebt. Die kan jou helpen en eventueel doorverwijzen naar een psych. En als je familie echt zo in elkaar steekt als jij zegt, zorg dat je met je vriend zo snel mogelijk op jezelf komt en imo met grote afstand van je familie vandaan.
lolwut
Het is deels genetisch bepaald en ik vermoed dat jij ook een bepaalde psychische stoornis hebt. Laat je door de huisarts doorverwijzen naar de GGZ oid en doe je best.
Ik heb je verhaal gelezen en het is zonder twijfel een ontzettend moeilijke situatie maar het idee van er niet aan kunnen doen zou betekenen dat je je erbij neerlegt dat het allemaal zo is, terwijl je je er niet goed bij voelt en dat lijkt me voor jou, of voor niemand trouwens, een goed idee.quote:Op zaterdag 14 mei 2011 08:18 schreef PolkaDots het volgende:
Het zou me gerust stellen dat ik er echt niks aan kan doen hoe ik me soms gedraag.
Je hebt alle recht op hulp om je leefsituatie te krijgen zoals jij graag zou willen, dat heeft iedereen, dus een bezoekje aan de huisarts voor een doorverwijzing naar iemand die je daarbij kan gaan helpen zou een goed begin zijn. Je zou wat je hier vertelt hebt uit kunnen printen en meenemen en de punten waar je het over wil hebben aanstippen, dat je dan een beetje een idee hebt waar je het over wil gaan hebben, als een houvast
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Thanks, lijkt me idd een goed idee..quote:Op zaterdag 14 mei 2011 08:39 schreef BrandX het volgende:
Om te beginnen: ga naar n huisarts en vertel hem wat je hier opgeschreven hebt. Die kan jou helpen en eventueel doorverwijzen naar een psych. En als je familie echt zo in elkaar steekt als jij zegt, zorg dat je met je vriend zo snel mogelijk op jezelf komt en imo met grote afstand van je familie vandaan.
Ik wil me er ook niet bij neerleggen, het liefst wil ik dat alles goed gaat en dat ik me goed voel, maar het lukt niet en daarom wil ik misschien wel dat het aan iets anders ligt en niet helemaal aan mij.quote:
[..]
Ik heb je verhaal gelezen en het is zonder twijfel een ontzettend moeilijke situatie maar het idee van er niet aan kunnen doen zou betekenen dat je je erbij neerlegt dat het allemaal zo is, terwijl je je er niet goed bij voelt en dat lijkt me voor jou, of voor niemand trouwens, een goed idee.
Je hebt alle recht op hulp om je leefsituatie te krijgen zoals jij graag zou willen, dat heeft iedereen, dus een bezoekje aan de huisarts voor een doorverwijzing naar iemand die je daarbij kan gaan helpen zou een goed begin zijn. Je zou wat je hier vertelt hebt uit kunnen printen en meenemen en de punten waar je het over wil hebben aanstippen, dat je dan een beetje een idee hebt waar je het over wil gaan hebben, als een houvast
Begrijpelijk, maar dat zou ook inhouden dat jij zelf niet in staat bent om je eigen situatie aan te pakken en dus in feite altijd slachtoffer zal zijn omstandigheden, dat is ook niet hoe je het wil hebben? Als jij de juiste hulp vind om vanuit je eigen kracht de dingen te gaan doen op een manier die bij je past en je leven op orde kan krijgen, dat zou toch best mooi zijn?quote:
Ik wil me er ook niet bij neerleggen, het liefst wil ik dat alles goed gaat en dat ik me goed voel, maar het lukt niet en daarom wil ik misschien wel dat het aan iets anders ligt en niet helemaal aan mij.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Hmm goed gezegd.. Maar ik heb nu toch het gevoel dat dit iets is wat ik zelf moet doen, niet met hulp.. Ik weet het niet zo goed. Ik voel me nu eigenlijk wel beter :Squote:
[..]
Begrijpelijk, maar dat zou ook inhouden dat jij zelf niet in staat bent om je eigen situatie aan te pakken en dus in feite altijd slachtoffer zal zijn omstandigheden, dat is ook niet hoe je het wil hebben? Als jij de juiste hulp vind om vanuit je eigen kracht de dingen te gaan doen op een manier die bij je past en je leven op orde kan krijgen, dat zou toch best mooi zijn?
quote:
[..]
Hmm goed gezegd.. Maar ik heb nu toch het gevoel dat dit iets is wat ik zelf moet doen, niet met hulp.. Ik weet het niet zo goed. Ik voel me nu eigenlijk wel beter :S
Je hebt de eerste stap al genomen, erkennen dat je in een niet zo fijne situatie zit èn dat je er uit wil. En imo staat dat los van het (volgens jou) gegeven dat je misschien (!) niet 'normaal' bent.Hey want troost je, alle mensen zijn eenheidsworst, en geen mens is het zelfde tegelijkertijd
. Dus wat is normaal? De term normaal bij mensen is meestal zwaar overrated.Je hebt de eerste stap genomen, en de volgende stappen, tja, lukt je dat alleen is dat onwijs knap, maar als je hulp gaat vragen/accepteerd is dat niet minder knap. Sterker nog, ik heb uit eigen ervaring geleerd dat dat veel knapper is dan zelf maar doormodderen. Doormodderen, wel stapjes maken, maar ten kostte van giga energie en moeite, waar zelfs maar een kleine helpende hand de wereld zo veel makkelijker maakt.
Het zelf willen doen is nobel, maar een helpende hand zorgt er voor dat je sneller in een betere situatie komt en minder kans hebt om bij tegenslag je hoofd te laten hangen.
Succes en sterkte iig
lolwut
Als iemand het zelf wil doen omdat diegene vind dat hij/zij het niet waard is om hulp te krijgen of het gevoel heeft anderen niet te mogen 'lastig vallen' met hun verhaal dan laat dan meer zien hoe iemand over zichzelf denkt in de zin van eigenwaarde en er mogen zijn, daar is weinig nobels aan, het heeft meer iets tragisch vind ik, het is het ontkennen van jezelf, wat een pijnlijk gegeven is want iemand neemt niet zomaar zo'n houding tegenover zichzelf in.quote:
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
als je doorleest zeg ik dat ookquote:
[..]
Als iemand het zelf wil doen omdat diegene vind dat hij/zij het niet waard is om hulp te krijgen of het gevoel heeft anderen niet te mogen 'lastig vallen' met hun verhaal dan laat dan meer zien hoe iemand over zichzelf denkt in de zin van eigenwaarde en er mogen zijn, daar is weinig nobels aan, het heeft meer iets tragisch vind ik, het is het ontkennen van jezelf, wat een pijnlijk gegeven is want iemand neemt niet zomaar zo'n houding tegenover zichzelf in.
.Ik 'durfde' / 'wilde' om diezelfde redenen ook nooit hulp vragen. Ik ervoer dat toen als nobel. Daarom dat ik mijn zin zo neerzette als ik deed
.
lolwut
Oké, ik snap emquote:Op zaterdag 14 mei 2011 10:07 schreef BrandX het volgende:
[..]
als je doorleest zeg ik dat ook
Ik 'durfde' / 'wilde' om diezelfde redenen ook nooit hulp vragen. Ik ervoer dat toen als nobel. Daarom dat ik mijn zin zo neerzette als ik deed
En je hebt helemaal gelijk dat de 1e stap van het erkennen dat je iets aan je situatie wil doen een hele belangrijke is
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Je bedoelt dan het volledig op eigen benen komen te staan op eigen kracht? Heel goed van je om deze instelling te hebben hoor, maar gezien je achtergrond zou ik het wel in mijn achterhoofd houden, ik bedoel hulp zoeken bij het "afronden" van je kindertijd en jeugdjaren om je volwassen leven wat makkelijker te gaan laten verlopen.quote:
[..]
Hmm goed gezegd.. Maar ik heb nu toch het gevoel dat dit iets is wat ik zelf moet doen, niet met hulp.. Ik weet het niet zo goed. Ik voel me nu eigenlijk wel beter :S
Wat je over jezelf als schrijft aan klachten in functioneren
Hoe ga je dit aanpakken b.v.? Ik neem tenminste aan dat je niet echt vrolijk van jezelf wordt?quote:- Paniekaanvallen (ik ga hyperventileren en huilen als ik bijvoorbeeld iets moet doen dat ik heel moeilijk vind of niet had verwacht. Gisteren bijvoorbeeld, toen ik een waslijst met eisen las waar aan mijn scriptie moet voldoen, ik smste mijn vriend een sms van 3 berichten lang waarna hij me belde, ik voel me dan zo stom dat ik niet gewoon normaal kan reageren op zoiets. Na dat gesprek ging het wel weer.
- ... Ik wil graag weg uit Nederland, omdat ik het gevoel heb dat iedereen hier zo vijandig is, het is te druk, ik kom niet graag buiten. Ik hou van zombiefilms en films over de apocalpse, zo ziet mijn perfecte wereld eruit (is dat gestoord?)
- Obsessief (als ik iets interessant vind, kan ik daar weken mee bezig zijn en wil ik alles lezen wat er over geschreven is, merk niets meer van de wereld om me heen)
- Moeite met contact met anderen, verlegen
- Faalangst, onzeker.
- Ik word heel gauw boos (op mijn vriend, op mijn leerlingen)
- Ik kijk altijd met verbazing naar andere mensen, ik heb geen idee wat er in hun hoofden omgaat en hoe ze het voor elkaar krijgen een leven te hebben.
- Autisme? In mijn familie hebben een aantal mensen Asperger, als ik van die tests doe op internet scoor ik heel hoog. Een keer scoorde ik 34 bij een autisme test, laatst scoorde ik 38 bij deze test
- Depressief? Ik heb nooit ergens zin in, zit liever binnen niks te doen, terwijl ik eigenlijk liever gewoon mijn opleiding afmaak en werk zodat ik weg kan uit dit huis. Ik zie overal de negatieve kanten van in. Toch wil ik wel verandering en heb ik wel hoop voor de toekomst.
- Slechte genen?
Als je in de illusie bent dat dit zomaar ineens allemaal als sneeuw voor de zon gaat verdwijnen......
daar gaan een aantal jaren verder overheen en doe je er niets aan zal het iedere keer weer als een blok beton op je neer beuken (geestelijk gezien dan) Kijk b.v. naar je moeder en vader denk dan eens aan wat je hierboven over jezelf schrijft..........ga je er nu niets aan doen, dan denk ik dat je een grote kans maakt je moeder of vader achter na te gaan met veel gedragsproblematiek op je pad...denk aan ruzie, agressie, moeilijk een baan kunnen behouden, geldzorgen en veelal vaak verslavingen zoals alcohol en drugs ontwikkelen (en zo moeilijk af te leren). Je beschrijft zo goed je problematiek en daarom ook jou het advies deze OP uit te printen en deze mee te brengen naar je huisarts....Je leven kan echt stukken beter hoor, succes
Ik kan het hier zo mee eens zijnquote:
[..]
Als iemand het zelf wil doen omdat diegene vind dat hij/zij het niet waard is om hulp te krijgen of het gevoel heeft anderen niet te mogen 'lastig vallen' met hun verhaal dan laat dan meer zien hoe iemand over zichzelf denkt in de zin van eigenwaarde en er mogen zijn, daar is weinig nobels aan, het heeft meer iets tragisch vind ik, het is het ontkennen van jezelf, wat een pijnlijk gegeven is want iemand neemt niet zomaar zo'n houding tegenover zichzelf in.
....Je ervoer het toen als nobel, maar eigenlijk is/was het vooral de ontkenning en schaamte die je je mond liet houden, kan ik me zo bedenkenquote:
[..]
als je doorleest zeg ik dat ook
Ik 'durfde' / 'wilde' om diezelfde redenen ook nooit hulp vragen. Ik ervoer dat toen als nobel. Daarom dat ik mijn zin zo neerzette als ik deed
Ik snap het wel dat je dit zo snel mogelijk achter je wil laten en vooral zo normaal mogelijk zijn net als alle anderen van jouw leeftijd
Precies. En gek genoeg naast die schaamtegevoelens een stukje trots (te trots zijn dus) om hulp te vragen. Maar vooral schaamte en het gevoel van: ze zullen me wel stom vinden omdat ik in deze situatie zit, en waar ik het in mijn domme hoofd vandaan haal om hulp te vragen enz etc bla bla enzo.quote:Op zaterdag 14 mei 2011 10:39 schreef zusterclivia het volgende:
[..]
Ik kan het hier zo mee eens zijn
[..]
Je ervoer het toen als nobel, maar eigenlijk is/was het vooral de ontkenning en schaamte die je je mond liet houden, kan ik me zo bedenken
lolwut
Ik snap nooit als mensen oud en wijs genoeg zijn om zulke feiten bij zich te consatteren ze niet gelijk de eerst volgende dag bij de doktor op de stoep staan.
Als dat iets is wat jij niet snapt is het dan niet wijs om er geen oordeel over te hebben? Of om uitleg te vragen? Ook in dit topic wordt er door meerdere mensen over vertelt.quote:
Ik snap nooit als mensen oud en wijs genoeg zijn om zulke feiten bij zich te consatteren ze niet gelijk de eerst volgende dag bij de doktor op de stoep staan.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Je verhaal komt mij, redelijk bekend voor.
Doe het voor jezelf, en maak die afspraak bij de dokter.
Doe het voor jezelf, en maak die afspraak bij de dokter.
De leeuw kan de vallen niet ontgaan; de vos kan zich niet tegen de wolven verdedigen. Men moet dus vos worden om de vallen te leren kennen en leeuw om de wolven schrik aan te jagen. Zij die slechts de leeuw willen nabootsen, verstaan hun zaak niet.
Je vraagt wat er mis is. Er is een heleboel mis, maar wij zijn geen deskundigen die diagnoses mogen en kunnen stellen.
Je hebt al heel jong groot en sterk moeten zijn voor je moeder. Niet raar dat je het nu moeilijk vind om hulp te vragen en te accepteren. Gun jezelf die kans ajb, want hoe langer je wacht, hoe moeilijker het zal worden.
Het beste advies is hier al meerdere keren gegeven. Ga ajb naar je huisarts met jouw verhaal!
Je hebt al heel jong groot en sterk moeten zijn voor je moeder. Niet raar dat je het nu moeilijk vind om hulp te vragen en te accepteren. Gun jezelf die kans ajb, want hoe langer je wacht, hoe moeilijker het zal worden.
Het beste advies is hier al meerdere keren gegeven. Ga ajb naar je huisarts met jouw verhaal!
Punt uit!
Je beschrijft het precies zoals het is.........zo zonde achteraf,quote:Op zaterdag 14 mei 2011 10:51 schreef BrandX het volgende:
[..]
Precies. En gek genoeg naast die schaamtegevoelens een stukje trots (te trots zijn dus) om hulp te vragen. Maar vooral schaamte en het gevoel van: ze zullen me wel stom vinden omdat ik in deze situatie zit, en waar ik het in mijn domme hoofd vandaan haal om hulp te vragen enz etc bla bla enzo.
Maar..... aangezien vandaag de 1 ste dag van de rest van je leven is(favo spreuk), aan jezelf dus de schone taak dit zo aangenaam mogelijk te gaan laten verlopen.
Hoe is dit toch te doorbreken? ik bedoel wegkruipen achter die betonnen muur en rugzak maar vol laten, wat zou helpen om de drempel te verlagen?
ps ik werk zelf bij een GGZ en dan bij de nieuwe aanmeldingen v.a. 22 jaar en het valt op dat m.n .de laatste tijd dat het juist veel jonge mensen zijn die zich aanmelden, beetje gek om te schrijven dat dit mij verheugd,maar in de context van dit topic ben ik verheugd hierover...ondanks de oplopende wachttijden
tis niet anders
|
|
