R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik post dit onder een kloon omdat er anders misschien bekenden meelezen. Het is niet de bedoeling dat dit te herleiden is naar mijn vriendin.
Na een relatie van 3 jaar ben ik er een paar maanden geleden achter gekomen dat mijn vriendin een eetstoornis heeft. Ze viel al een tijdje af, maar ik dacht eigenlijk dat dat kwam door haar somberheid. Een aantal vrienden en vriendinnen van haar zijn in korte tijd overleden. Hoewel dit een paar jaar terug is gebeurd, heeft ze dit eigenlijk altijd weggestopt. Ik denk, en zij trouwens ook, dat hierdoor de somberheid is ontstaan. Niet alleen door het verlies, maar ook door het nooit te hebben verwerkt. Via via was ik erachter gekomen dat ze op een blog bijhield hoeveel ze afviel. Sowieso was dit al een schok; ze zat namelijk al onder de grens van ondergewicht en ze ging nog door met afvallen. Ik heb haar er daarom mee geconfronteerd. Ik vertelde dat ik wist dat ze een eetprobleem had en dat ik haar met alle liefde wilde helpen om hulp te zoeken. Ze stemde hiermee in en gaf toe dat ze een probleem had met eten. Via een psycholoog is ze doorverwezen naar een kliniek voor eetstoornissen. Morgen heeft ze daar haar eerste afspraak.
Vandaag kwam ik eigenlijk bij toeval ergens anders een profiel van haar tegen. Ondanks een andere profielnaam en een valse leeftijd, herkende ik haar foto's direct. Op dit profiel las ik ook meteen dat ze nog steeds bewust bezig is met afvallen. Natuurlijk begrijp ik dat ze niet direct genezen is zodra ze heeft toegegeven een stoornis te hebben, maar dat ze bewust verder afvalt valt me toch wel erg tegen. Daarnaast voel ik me achtergesteld. Ik had gehoopt dat ze hier nu wel iets over zou loslaten tegen mij, in plaats van in het geheim doorgaan. Helaas vrees ik dat dit bij de stoornis hoort.
Eigenlijk weet ik ook al precies wat ik moet doen. Ze heeft het moeilijk en heeft daarom alle steun nodig die ze kan krijgen. Daarom moet ik er voor haar zijn. Ze gaat naar een kliniek toe en heeft toegegeven dat ze niet goed bezig is; ook dat is eigenlijk een hoopvol teken. Ze heeft nog geen behandeling gehad, dat het nog niet over is is dan ook eigenlijk geen verrassing. Het kost tijd om dit soort dingen op te lossen. Toch voel ik me er behoorlijk klote onder. Ik merk dat ik twijfel of het ooit wel over zal gaan. Ik merk ook dat het me moeite kost om haar te vertrouwen, ook al wil ik het ontzettend graag. Toch hou ik nog ontzettend veel van haar en heb ik hoop dat het allemaal goedkomt.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil. Aan de ene kant wil ik mijn hart luchten, aan de andere kant ben ik benieuwd of andere mensen ook iets dergelijks hebben meegemaakt. Misschien hebben er nog mensen tips over hoe ik er mee om moet gaan. Of desnoods hebben andere mensen ervaringen die ze willen delen.
Na een relatie van 3 jaar ben ik er een paar maanden geleden achter gekomen dat mijn vriendin een eetstoornis heeft. Ze viel al een tijdje af, maar ik dacht eigenlijk dat dat kwam door haar somberheid. Een aantal vrienden en vriendinnen van haar zijn in korte tijd overleden. Hoewel dit een paar jaar terug is gebeurd, heeft ze dit eigenlijk altijd weggestopt. Ik denk, en zij trouwens ook, dat hierdoor de somberheid is ontstaan. Niet alleen door het verlies, maar ook door het nooit te hebben verwerkt. Via via was ik erachter gekomen dat ze op een blog bijhield hoeveel ze afviel. Sowieso was dit al een schok; ze zat namelijk al onder de grens van ondergewicht en ze ging nog door met afvallen. Ik heb haar er daarom mee geconfronteerd. Ik vertelde dat ik wist dat ze een eetprobleem had en dat ik haar met alle liefde wilde helpen om hulp te zoeken. Ze stemde hiermee in en gaf toe dat ze een probleem had met eten. Via een psycholoog is ze doorverwezen naar een kliniek voor eetstoornissen. Morgen heeft ze daar haar eerste afspraak.
Vandaag kwam ik eigenlijk bij toeval ergens anders een profiel van haar tegen. Ondanks een andere profielnaam en een valse leeftijd, herkende ik haar foto's direct. Op dit profiel las ik ook meteen dat ze nog steeds bewust bezig is met afvallen. Natuurlijk begrijp ik dat ze niet direct genezen is zodra ze heeft toegegeven een stoornis te hebben, maar dat ze bewust verder afvalt valt me toch wel erg tegen. Daarnaast voel ik me achtergesteld. Ik had gehoopt dat ze hier nu wel iets over zou loslaten tegen mij, in plaats van in het geheim doorgaan. Helaas vrees ik dat dit bij de stoornis hoort.
Eigenlijk weet ik ook al precies wat ik moet doen. Ze heeft het moeilijk en heeft daarom alle steun nodig die ze kan krijgen. Daarom moet ik er voor haar zijn. Ze gaat naar een kliniek toe en heeft toegegeven dat ze niet goed bezig is; ook dat is eigenlijk een hoopvol teken. Ze heeft nog geen behandeling gehad, dat het nog niet over is is dan ook eigenlijk geen verrassing. Het kost tijd om dit soort dingen op te lossen. Toch voel ik me er behoorlijk klote onder. Ik merk dat ik twijfel of het ooit wel over zal gaan. Ik merk ook dat het me moeite kost om haar te vertrouwen, ook al wil ik het ontzettend graag. Toch hou ik nog ontzettend veel van haar en heb ik hoop dat het allemaal goedkomt.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil. Aan de ene kant wil ik mijn hart luchten, aan de andere kant ben ik benieuwd of andere mensen ook iets dergelijks hebben meegemaakt. Misschien hebben er nog mensen tips over hoe ik er mee om moet gaan. Of desnoods hebben andere mensen ervaringen die ze willen delen.
Iemand in mijn directe kring heeft in haar jongere jaren anorexia gehad. Ik weet dat ze zoveel is afgevallen dat ze ook niet meer ongesteld werd.
Uiteindelijk is ze wel hulp gaan zoeken, maar zelfs nu, als volwassen vrouw en moeder, heeft ze nog een afkeer van voedsel. Ze eet weinig en niet graag, en oordeelt ook hard over wat haar kinderen eten.
Het is een nare en niet te onderschatten ziekte. Ik weet niet of dit een standaard verloop is, maar ik raad je aan om, als dat kan, mee te gaan naar bijeenkomsten met haar, of eventueel naar voorlichting voor partners en familie te gaan.
Heel veel sterkte iig..
Uiteindelijk is ze wel hulp gaan zoeken, maar zelfs nu, als volwassen vrouw en moeder, heeft ze nog een afkeer van voedsel. Ze eet weinig en niet graag, en oordeelt ook hard over wat haar kinderen eten.
Het is een nare en niet te onderschatten ziekte. Ik weet niet of dit een standaard verloop is, maar ik raad je aan om, als dat kan, mee te gaan naar bijeenkomsten met haar, of eventueel naar voorlichting voor partners en familie te gaan.
Heel veel sterkte iig..
Ik denk dat het belangrijk is haar zo veel mogelijk los te zien van de eetstoornis en confrontaties (voorlopig) uit de weg te gaan. De meeste mensen willen hun eetstoornis niet 'delen', het is iets wat van hen alleen is en door er anderen in te betrekken verliezen ze een deel van de controle. Dat zou de reden kunnen zijn dat ze er niet zo open over is tegen jou.
Bij mensen met een eetstoornis wordt de nadruk vaak meteen al ontzettend op het (niet) eten gelegd, terwijl ik van mening ben dat wanneer dat juist niet gebeurd ze veel eerder beter kunnen worden.
Zwaar zal het sowieso worden, er zijn maar weinig mensen die meteen genezen van hun stoornis. Het belangrijkste is denk ik dat je een manier vindt om er mee om te gaan en je niet laat meeslepen in het hele eetgebeuren.
Vergeet jezelf niet.
Bij mensen met een eetstoornis wordt de nadruk vaak meteen al ontzettend op het (niet) eten gelegd, terwijl ik van mening ben dat wanneer dat juist niet gebeurd ze veel eerder beter kunnen worden.
Zwaar zal het sowieso worden, er zijn maar weinig mensen die meteen genezen van hun stoornis. Het belangrijkste is denk ik dat je een manier vindt om er mee om te gaan en je niet laat meeslepen in het hele eetgebeuren.
Vergeet jezelf niet.
Zolang jij dit soort dingen persoonlijk op blijft vatten ben je eerder een last dan een steunt voor je vriendin die in een lastigere situatie zit dan jij je voor kan stellen.quote:Op donderdag 12 mei 2011 19:54 schreef kloon627 het volgende:
maar dat ze bewust verder afvalt valt me toch wel erg tegen. Daarnaast voel ik me achtergesteld. Ik had gehoopt dat ze hier nu wel iets over zou loslaten tegen mij, in plaats van in het geheim doorgaan. Helaas vrees ik dat dit bij de stoornis hoort.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Het lijkt me goed mogelijk dat dit iets is dat hierin meespeelt. Had het op deze manier nog niet bekeken.quote:Op donderdag 12 mei 2011 20:13 schreef Onnozelaar het volgende:
De meeste mensen willen hun eetstoornis niet 'delen', het is iets wat van hen alleen is en door er anderen in te betrekken verliezen ze een deel van de controle. Dat zou de reden kunnen zijn dat ze er niet zo open over is tegen jou.
Ik begrijp ontzettend goed dat zij het op dit moment heel zwaar heeft. Ik ben me ook zeer zeker bewust dat dit iets is wat ik me niet kan voorstellen en dat weet ze. Maar om nu mijn eigen gevoel te negeren omdat een ander het moeilijker heeft lijkt me niet alleen onlogisch, maar ook erg dom.quote:
Zolang jij dit soort dingen persoonlijk op blijft vatten ben je eerder een last dan een steunt voor je vriendin die in een lastigere situatie zit dan jij je voor kan stellen.
Je kan je afvragen of jij wel iets te vinden hebt van haar situatie, en wat je/jullie daarmee op zouden schieten. Jij hebt het over het negeren van je gevoel, daar heb ik niks over gezegd, ik had het over dingen persoonlijk opvatten en dat je daarmee meer een last dan een steun bent. Jij voelt je achtergesteld zeg je, door iets wat in feite niks met jou te maken heeft, ''maar ik ben toch dr vriend?!'' klopt maar daar heeft haar eetprobleem niks mee te maken, het is haar probleem en het is iets waar jouw bestaan niet in meegenomen, het is iets van haar, niet van jou.quote:
Ik begrijp ontzettend goed dat zij het op dit moment heel zwaar heeft. Ik ben me ook zeer zeker bewust dat dit iets is wat ik me niet kan voorstellen en dat weet ze. Maar om nu mijn eigen gevoel te negeren omdat een ander het moeilijker heeft lijkt me niet alleen onlogisch, maar ook erg dom.
Het klinkt alsof jij jezelf als slachtoffer ziet van haar situatie, en dat is geen gezonde gedachtegang vind ik.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Shit man. Gelukkig gaat ze naar een kliniek, daar wordt ze verder begeleid. Ik sprak zelf heel toevallig gister een oud klasgenootje van mij op Facebook die ook anorexia heeft en vanaf maart in een kliniek zit in Leidschendam. Ik heb berichten met haar uitgewisseld enzovoort en het gaat goed met haar, zij is in één week 3 kilo aangekomen vertelde ze en als je aankomt dan wordt je beloont d.m.v. (bijv.) verlof. Ze zijn daar met een hele groep en allerlei groepsgesprekken/therapie enzovoort. Ze doen ook leuke dingen, uitjes met elkaar enzovoort.. Verder zei ze wel dat het zwaar was; maar wel beter natuurlijk.
Maar volgens mij gaat anorexia nooit écht helemaal over, ofwel?
Maar volgens mij gaat anorexia nooit écht helemaal over, ofwel?
Wel positief dat ze hulp accepteert. Is al een stap in de goede richting.
Was ik maar rijk en niet zo gelukkig.
Ik heb anorexia ook van dichtbij meegemaakt. Het is echt een rotte stoornis die ook in elk geval totaal anders loopt. De ene haat eten, de ander is juist dol op eten maar gunt het zichzelf niet. Goed dat ze in therapie gaat, alleen kom je er niet uit. Goed van jou ook dat je haar blijft steunen, dat zal ze nodig hebben.
Je zou enkele docu's kunnen kijken om een beeld te krijgen van wat zich afspeelt in haar hoofd, maar zoals ik al zei verschilde dat bij alle drie eetstoornispatiënten die ik ken onderling enorm.
Ze heeft niet heel veel ondergewicht haal ik uit je post? Ik denk dat dat wel een groot voordeel is bij haar behandeling. Dan kan ze gelijk aan het onderliggende, psychische deel gaan werken en hoeft ze niet zoveel aan te komen.
[ Bericht 24% gewijzigd door 08gnoT. op 13-05-2011 00:43:35 ]
Je zou enkele docu's kunnen kijken om een beeld te krijgen van wat zich afspeelt in haar hoofd, maar zoals ik al zei verschilde dat bij alle drie eetstoornispatiënten die ik ken onderling enorm.
Ze heeft niet heel veel ondergewicht haal ik uit je post? Ik denk dat dat wel een groot voordeel is bij haar behandeling. Dan kan ze gelijk aan het onderliggende, psychische deel gaan werken en hoeft ze niet zoveel aan te komen.
[ Bericht 24% gewijzigd door 08gnoT. op 13-05-2011 00:43:35 ]
omgquote:
Ze viel al een tijdje af, maar ik dacht eigenlijk dat dat kwam door haar somberheid. Een aantal vrienden en vriendinnen van haar zijn in korte tijd overleden.
, ook aan een eetstoornis of drugs. Een aantal (jonge) vrienden verliezen is niet normaal, misschien moet ze eens met mensen omgaan met een positieve invloedsorrie, dit komt wat hard aan
Je moet niet vergeten dat een eetstoornis WAANZINNIG HARDNEKKIG is. Zelfs al "geneest" 't, 't zal altijd wel een deel van je leven leiden.quote:
Het is begrijpelijk dat je je achtergesteld en misschien zelfs machteloos voelt, maar iemand met een eetstoornis is als de DOOD om controle over haar/zijn eetgedrag te verliezen.
En nog iets anders, je eigen instelling is ook belangrijk. Zeker naar jezelf toe!
Je kunt 't wel bekijken in de trand van "Ik voel me achtergesteld", maar je kunt dit ook positiever bekijken. "Ze is wel eerlijk naar JOU toe wat haar eetstoornis betreft", het had makkelijk gekunt dat ze gewoon was gaan ontkennen of haar eetprobleem was gaan bagatelliseren.
Ik heb zelf een relatie gehad met iemand met een eetstoornis, vandaar dat ik er wel wat van af weet.
Ik denk niet dat 't zin heeft haar continue te confronteren met haar blogs en wat ze verder op internet doet, bloed kruipt waar 't niet gaan kan. Je zet haar alleen maar in 't nauw en dat gaat verder niemand helpen.
Maar als je voor jezelf zeg maar "stiekem" haar op internet blijft volgen, kan ik dat maar al te goed begrijpen
.Een eetstoornis heeft hoe dan ook professionele aandacht nodig, hier ga je zelf nooit uit komen.
Succes!
Ik kan dit ergens wel begrijpen, maar snap ook wel dat dit ook dubbel kan zijn.quote:
Ik heb m'n vraagtekens bij dat rondneuzen op internet voor informatie over je vriendin...
Zou je dit eventueel verder willen uitleggen?
P.s., dit is heel normaal voor iemand met een eetstoornis (het (on)bewust bezig zijn en blijven met eten). Je kunt moeilijk iemand confronteren met wat 'ie denkt.quote:
Vandaag kwam ik eigenlijk bij toeval ergens anders een profiel van haar tegen. Ondanks een andere profielnaam en een valse leeftijd, herkende ik haar foto's direct. Op dit profiel las ik ook meteen dat ze nog steeds bewust bezig is met afvallen.
Hoe zou jij 't vinden als iemand je confronterend aanspreekt op iets wat je in je dagboek hebt opgeschreven?
[ Bericht 13% gewijzigd door magnetronkoffie op 14-05-2011 11:29:34 ]
Je kunt wel degelijk goed genezen van een eetstoornis hoor. (Hier het levende voorbeeld. )
Ik wil je wel vast vertellen dat wanneer zij in therapie gaat, dingen eerst erger lijken te worden. Ze pakken haar veilige geheim af, dus ze voelt zich de eerste periode vooral heel "naakt" en alleen. Ze zal verdrietiger en bozer worden, ook naar jou toe. Probeer je te bedenken dat het de stoornis is die zo doet, ze kan er niks aan doen. Maar stel ook je eigen grenzen, en laat haar weten wanneer ze daar overheen gaat.
Waar ze in therapie gaat zijn er zeer waarschijnlijk familie- en partneravonden. Ga daar vooral heen! Soms zijn er ook gesprekken met de therapeut en jou erbij. Doe hier ook aan mee, dit kan alleen maar helpen.
Je vriendin doet dit waarschijnlijk omdat ze geen andere manier heeft om met haar gevoel om te gaan. Ze kán gewoon niet anders, ze moet dit echt nog leren. Soms gaat ze dus totaal uit de bocht vliegen straks, wees daar niet boos om, schrik daar niet van.
Veel sterkte ermee, het is zwaar, maar als jullie er doorheen komen zijn jullie hartstikke sterk!
)Ik wil je wel vast vertellen dat wanneer zij in therapie gaat, dingen eerst erger lijken te worden. Ze pakken haar veilige geheim af, dus ze voelt zich de eerste periode vooral heel "naakt" en alleen. Ze zal verdrietiger en bozer worden, ook naar jou toe. Probeer je te bedenken dat het de stoornis is die zo doet, ze kan er niks aan doen. Maar stel ook je eigen grenzen, en laat haar weten wanneer ze daar overheen gaat.
Waar ze in therapie gaat zijn er zeer waarschijnlijk familie- en partneravonden. Ga daar vooral heen! Soms zijn er ook gesprekken met de therapeut en jou erbij. Doe hier ook aan mee, dit kan alleen maar helpen.
Je vriendin doet dit waarschijnlijk omdat ze geen andere manier heeft om met haar gevoel om te gaan. Ze kán gewoon niet anders, ze moet dit echt nog leren. Soms gaat ze dus totaal uit de bocht vliegen straks, wees daar niet boos om, schrik daar niet van.
Veel sterkte ermee, het is zwaar, maar als jullie er doorheen komen zijn jullie hartstikke sterk!
Zou je me hier wat meer van kunnen vertellen? Ben ik wel heel benieuwd naar (ik ga nog steeds om met de vrouw met eetstoornis). Kan eventueel per DM, maar wil wel graag weten hoe je 't hebt aangepakt en vooral welke hordes je tegen kwam.quote:
Je kunt wel degelijk goed genezen van een eetstoornis hoor. (Hier het levende voorbeeld.
Ik vind privacy erg belangrijk en krijg altijd 'n beetje de kriebels als iemand z'n vriend(in) (hoe goed TS het verder ook bedoelt) op internet gaat volgen, da's alles.quote:
Ik kan dit ergens wel begrijpen, maar snap ook wel dat dit ook dubbel kan zijn.
Zou je dit eventueel verder willen uitleggen?
Hallon!
Zonder te veel in detail te treden... Ik heb ook behandeling gehad bij die kliniek in Leidschendam. Ik heb daar acht maanden lang drie dagen per week behandeling gehad. Mijn voornaamste reden om met eten te klooien was dat ik niet met bepaalde situaties kon omgaan. Maar ik moest het toch van mezelf (hoge eisen qua studie, sociale contacten), en eten geeft dan een welkome afleiding. Of niet-eten, iig iets anders dan het feitelijke probleem.quote:
[..]
Zou je me hier wat meer van kunnen vertellen? Ben ik wel heel benieuwd naar (ik ga nog steeds om met de vrouw met eetstoornis). Kan eventueel per DM, maar wil wel graag weten hoe je 't hebt aangepakt en vooral welke hordes je tegen kwam.
Wat mij heel erg geholpen heeft is het besef dat ik me kan volstoppen of niks kan eten als ik dat wil, maar daarmee gaat het rotgevoel niet weg. Hoogstens voor even. Als ik me echt fijner wil voelen, moet ik toch echt op zoek gaan naar het onderliggende probleem, en daar de aandacht aan schenken. Zodra de stress-veroorzaker is opgelost, voel ik me beter en heb ik helemaal geen behoefte aan vreten/niet-eten. Sterker nog, klooien met eten geeft nog meer stress, want je voelt je schuldig, je moet dingen geheim houden... Je hebt dus alleen jezelf ermee. Toen ik dat doorhad werd het allemaal een stuk makkelijker.
Wat ook wel meespeelt, en ik vermoed dat dat bij veel meisjes in het eetstoorniswereldje zo is, is een onderliggend probleem. Bij mij een autistische stoornis. Dit wordt helaas maar al te vaak niet herkend in de eetstoornistherapie. Dat vind ik kwalijk, omdat uit onderzoek blijkt dat eetstoornissen en hoogfunctionerend autisme een verband hebben. Veelal kunnen meisjes met een autistische stoornis de overweldigende prikkels van de buitenwereld niet aan, alles is te veel voor ze. En waar mannelijke autisten zich dan richten op serienummers van treinen of soorten dino's of iets, gaan vrouwen zich vaker richten op dingen als eten. Cijfertjes als calorieen of kilo's worden een obssessie, eten an sich wordt een obsessie. Wat daarbij ook nog meespeelt is dat mensen met een autistische stoornis vaak overgevoelig zijn voor aanraking, ik werd altijd he-le-maal gek als iets mijn buik aanraakte. Ik dacht, als ik maar dunner word, dan voel ik dat niet meer. (Ik koop nu gewoon lekker zittende kleding.
)Soms is het ook een misbruikverleden wat een rol speelt. Een eetstoornis komt nooit alleen, en is vaak een symptoom, een manier om met iets anders te dealen.
Hmm, toch wat persoonlijk. Nou goed, ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
Mooie post en goed te "begrijpen"
en doet men zijn of haar profijt er inmiddels van
Eigenlijk heel logisch zo achteraf, gelukkig komen steeds meer "losse eindjes" aan de oppervlakte door onderzoek naar het ontstaan van...quote:Wat ook wel meespeelt, en ik vermoed dat dat bij veel meisjes in het eetstoorniswereldje zo is, is een onderliggend probleem. Bij mij een autistische stoornis. Dit wordt helaas maar al te vaak niet herkend in de eetstoornistherapie. Dat vind ik kwalijk, omdat uit onderzoek blijkt dat eetstoornissen en hoogfunctionerend autisme een verband hebben. Veelal kunnen meisjes met een autistische stoornis de overweldigende prikkels van de buitenwereld niet aan, alles is te veel voor ze. En waar mannelijke autisten zich dan richten op serienummers van treinen of soorten dino's of iets, gaan vrouwen zich vaker richten op dingen als eten. Cijfertjes als calorieen of kilo's worden een obssessie, eten an sich wordt een obsessie. Wat daarbij ook nog meespeelt is dat mensen met een autistische stoornis vaak overgevoelig zijn voor aanraking, ik werd altijd he-le-maal gek als iets mijn buik aanraakte. Ik dacht, als ik maar dunner word, dan voel ik dat niet meer. (Ik koop nu gewoon lekker zittende kleding. )
en doet men zijn of haar profijt er inmiddels van
Opzich heb je een goed punt natuurlijk, maar met oog op het onderwerp waar TS het over wil hebben zou dit "knelpunt" wel wat ruimer genomen kunnen, toch? Ik kan me voorstellen dat ik ook zou schrikken als ik een vriend op het i-net tegenkom die zo destructief met zijn/haar lichaam omgaat en zou ook willen weten hoe ik me verder moet opstellen in de vriendschap en ook mezelf afvragen wil/kan ik hierin wel helpen, daar het nooit de bedoeling kan zijn dat je door aanbieden van hulp je juist rotter voelt.....Deze problematiek is niet alleen heftig voor degene die er aan lijden, maar juist de omgeving maakt zich lange tijd ernstige zorgen en heeft tijd nodig dit alles te accepteren.quote:
[..]
Ik vind privacy erg belangrijk en krijg altijd 'n beetje de kriebels als iemand z'n vriend(in) (hoe goed TS het verder ook bedoelt) op internet gaat volgen, da's alles.
Maar bovenal weet niemand, behalve TS, over wie het gaat
.
Dit had wel het verhaal van m'n ex kunnen zijn. Ook zij heeft...naja, eigenlijk zo'n beetje al die punten die jij opnoemde! Inclusief het autisme verhaaltje en de moeite met aanraken (en grenzen aangeven).quote:
[..]
Zonder te veel in detail te treden... Ik heb ook behandeling gehad bij die kliniek in Leidschendam. Ik heb daar acht maanden lang drie dagen per week behandeling gehad. Mijn voornaamste reden om met eten te klooien was dat ik niet met bepaalde situaties kon omgaan. Maar ik moest het toch van mezelf (hoge eisen qua studie, sociale contacten), en eten geeft dan een welkome afleiding. Of niet-eten, iig iets anders dan het feitelijke probleem.
Wat mij heel erg geholpen heeft is het besef dat ik me kan volstoppen of niks kan eten als ik dat wil, maar daarmee gaat het rotgevoel niet weg. Hoogstens voor even. Als ik me echt fijner wil voelen, moet ik toch echt op zoek gaan naar het onderliggende probleem, en daar de aandacht aan schenken. Zodra de stress-veroorzaker is opgelost, voel ik me beter en heb ik helemaal geen behoefte aan vreten/niet-eten. Sterker nog, klooien met eten geeft nog meer stress, want je voelt je schuldig, je moet dingen geheim houden... Je hebt dus alleen jezelf ermee. Toen ik dat doorhad werd het allemaal een stuk makkelijker.
Wat ook wel meespeelt, en ik vermoed dat dat bij veel meisjes in het eetstoorniswereldje zo is, is een onderliggend probleem. Bij mij een autistische stoornis. Dit wordt helaas maar al te vaak niet herkend in de eetstoornistherapie. Dat vind ik kwalijk, omdat uit onderzoek blijkt dat eetstoornissen en hoogfunctionerend autisme een verband hebben. Veelal kunnen meisjes met een autistische stoornis de overweldigende prikkels van de buitenwereld niet aan, alles is te veel voor ze. En waar mannelijke autisten zich dan richten op serienummers van treinen of soorten dino's of iets, gaan vrouwen zich vaker richten op dingen als eten. Cijfertjes als calorieen of kilo's worden een obssessie, eten an sich wordt een obsessie. Wat daarbij ook nog meespeelt is dat mensen met een autistische stoornis vaak overgevoelig zijn voor aanraking, ik werd altijd he-le-maal gek als iets mijn buik aanraakte. Ik dacht, als ik maar dunner word, dan voel ik dat niet meer. (Ik koop nu gewoon lekker zittende kleding.
Soms is het ook een misbruikverleden wat een rol speelt. Een eetstoornis komt nooit alleen, en is vaak een symptoom, een manier om met iets anders te dealen.
Hmm, toch wat persoonlijk. Nou goed, ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
Dank voor alle reacties.
Om nog even op het onderwerp privacy te komen: ik ben absoluut niet op zoek naar informatie over haar, ik ben dit puur bij toeval tegengekomen omdat ze dit op mijn computer had gedaan. Ze heeft zelf haar eigen laptop die ze voor de meeste dingen gebruikt en waar ik nooit, maar dan ook nooit, in rondneus. Dat lijkt mij ook terecht, je hoort iemands privacy te respecteren.
Over mijn "gevoelens van achtergesteldheid": ik doe mijn best om dit niet aan haar te laten merken. Sterker nog, ik heb het er sowieso met niemand over omdat mijn vriendin liever niet wil dat mensen dit van haar weten. Juist daarom dacht ik dat dit een goede plaats was om dat gevoel wél te uiten. Zoals ik in de OP al heb beschreven is dit ook een manier om dingen van me af te schrijven. Vandaar dus.
Mijn vriendin heeft inmiddels een intakegesprek gehad en wordt binnenkort uitgenodigd voor de "therapie", vooral praatgroepen. Ze kijkt er zeker niet naar uit, maar ze gaat er wel mee door. Ik ben dus nog steeds positief over het geheel. Ik merk dat ze zich inzet om er wat aan te doen en ik vraag me af of ik meer kan wensen dan dat.
Om nog even op het onderwerp privacy te komen: ik ben absoluut niet op zoek naar informatie over haar, ik ben dit puur bij toeval tegengekomen omdat ze dit op mijn computer had gedaan. Ze heeft zelf haar eigen laptop die ze voor de meeste dingen gebruikt en waar ik nooit, maar dan ook nooit, in rondneus. Dat lijkt mij ook terecht, je hoort iemands privacy te respecteren.
Over mijn "gevoelens van achtergesteldheid": ik doe mijn best om dit niet aan haar te laten merken. Sterker nog, ik heb het er sowieso met niemand over omdat mijn vriendin liever niet wil dat mensen dit van haar weten. Juist daarom dacht ik dat dit een goede plaats was om dat gevoel wél te uiten. Zoals ik in de OP al heb beschreven is dit ook een manier om dingen van me af te schrijven. Vandaar dus.
Fijn om zo'n succesverhaal te horen. Ik ben natuurlijk ontzettend blij dat ze actie onderneemt, hoe moeilijk het ook is voor haar. Ik blijf het onwijs knap vinden dat ze het probleem zo onverschrokken aan durft te pakken. Zoals je al zegt "Ze pakken haar veilige geheim af", dat lijkt me doodeng, dus alleen al daarom kan ik me voorstellen dat het voor haar een emotionele achtbaan wordt. Goed om rekening mee te houden. Ook die familie- of partnergesprekken zijn waarschijnlijk verstandig. Het is altijd goed om informatie te krijgen van iemand die weet waar het over gaat. Daarom ga ik ook bewust niet op internet zoeken.quote:
Je kunt wel degelijk goed genezen van een eetstoornis hoor. (Hier het levende voorbeeld.
Ik wil je wel vast vertellen dat wanneer zij in therapie gaat, dingen eerst erger lijken te worden. Ze pakken haar veilige geheim af, dus ze voelt zich de eerste periode vooral heel "naakt" en alleen. Ze zal verdrietiger en bozer worden, ook naar jou toe. Probeer je te bedenken dat het de stoornis is die zo doet, ze kan er niks aan doen. Maar stel ook je eigen grenzen, en laat haar weten wanneer ze daar overheen gaat.
Waar ze in therapie gaat zijn er zeer waarschijnlijk familie- en partneravonden. Ga daar vooral heen! Soms zijn er ook gesprekken met de therapeut en jou erbij. Doe hier ook aan mee, dit kan alleen maar helpen.
Je vriendin doet dit waarschijnlijk omdat ze geen andere manier heeft om met haar gevoel om te gaan. Ze kán gewoon niet anders, ze moet dit echt nog leren. Soms gaat ze dus totaal uit de bocht vliegen straks, wees daar niet boos om, schrik daar niet van.
Veel sterkte ermee, het is zwaar, maar als jullie er doorheen komen zijn jullie hartstikke sterk!
Mijn vriendin heeft inmiddels een intakegesprek gehad en wordt binnenkort uitgenodigd voor de "therapie", vooral praatgroepen. Ze kijkt er zeker niet naar uit, maar ze gaat er wel mee door. Ik ben dus nog steeds positief over het geheel. Ik merk dat ze zich inzet om er wat aan te doen en ik vraag me af of ik meer kan wensen dan dat.
@kloon627, Het is niet dat ik veel zinnigs m.b.t. het onderwerp kan toevoegen, maar ik wil jou en je vriendin wel gewoon even enorm veel sterkte en geluk toewensen voor de komende tijd. Het zal voor jou niet gemakkelijk zijn, maar probeer wel sterk te blijven want voor je vriendin is het nog vele malen moeilijker. Het is goed dat je je gevoelens er bijvoorbeeld hier even uit gooit en zo sterk kunt blijven voor je vriendin want die heeft het vast hard nodig.
Het is ook goed te lezen dat de eerste goede stap al is gezet. Ontzettend veel sterkte gewenst dus!
Het is ook goed te lezen dat de eerste goede stap al is gezet. Ontzettend veel sterkte gewenst dus!
Dat is echt crap, want het hoeft niet per se aan een eetstoornis of drugs te liggen. Mensen kunnen ook een ongeluk krijgen, ongeacht jouw gedachtegang.quote:
[..]
omg
sorrie, dit komt wat hard aan
Anorexia is een ziekte, als dat idd aan de orde is. Ik ben het wel ten dele eens, een aantal jonge vrienden in korte tijd verliezen, tenzij door een ongeluk waar ze allemaal in dezelfde auto zaten, is statistisch gezien niet normaal.
De aard van het overlijden kan idd veel zeggen over wat je vriendin bezig houdt. Ik vel er geen waardeoordeel over, maar het kan heel veel inzicht geven.
Hou wel in de gaten dat je vriendin een ziekte heeft, maar de ziekte niet is. Al zal het verdomd moeilijk voor haar zijn om de grootste excessen daarvan te overwinnen. Beter word je er namelijk niet van, je kan het hooguit leren beheersen.
Wat heel belangrijk is: steun heeft ze inderdaad nodig, maar het is niet zo dat jij nu op je tenen moet gaan lopen en je in allerlei bochten moet gaan wringen. Misschien kun je ergens met lotgenoten praten? Dat kan heel erg helpen met je eigen emoties om te gaan
De aard van het overlijden kan idd veel zeggen over wat je vriendin bezig houdt. Ik vel er geen waardeoordeel over, maar het kan heel veel inzicht geven.
Hou wel in de gaten dat je vriendin een ziekte heeft, maar de ziekte niet is. Al zal het verdomd moeilijk voor haar zijn om de grootste excessen daarvan te overwinnen. Beter word je er namelijk niet van, je kan het hooguit leren beheersen.
Wat heel belangrijk is: steun heeft ze inderdaad nodig, maar het is niet zo dat jij nu op je tenen moet gaan lopen en je in allerlei bochten moet gaan wringen. Misschien kun je ergens met lotgenoten praten? Dat kan heel erg helpen met je eigen emoties om te gaan
Natuurlijk wel, hij is er ook bij betrokken, dus zeker mag hij wat vinden. Hij wil er voor haar zijn en haar graag steunen, en het lijkt me logisch dat hij dan iets voelt als blijkt dat zij er een geheim leven op na houdt. Het mag dan wel haar probleem zijn, maar het heeft ook invloed op zijn leven.quote:
Je kan je afvragen of jij wel iets te vinden hebt van haar situatie, en wat je/jullie daarmee op zouden schieten. Jij hebt het over het negeren van je gevoel, daar heb ik niks over gezegd, ik had het over dingen persoonlijk opvatten en dat je daarmee meer een last dan een steun bent. Jij voelt je achtergesteld zeg je, door iets wat in feite niks met jou te maken heeft, ''maar ik ben toch dr vriend?!'' klopt maar daar heeft haar eetprobleem niks mee te maken, het is haar probleem en het is iets waar jouw bestaan niet in meegenomen, het is iets van haar, niet van jou.
Ja, ik generaliseer.
Precies, een stoornis of ziekte heb je nooit alleen, je omgeving heeft er ook mee te maken. Het is alleen wel zaak om te proberne die ziekte of stoornis JOUW leven niet ook te laten beheersen. Dan kun je namelijk niet meer steunen, maar help je mee de stoornis in stand te houden.quote:
[..]
Natuurlijk wel, hij is er ook bij betrokken, dus zeker mag hij wat vinden. Hij wil er voor haar zijn en haar graag steunen, en het lijkt me logisch dat hij dan iets voelt als blijkt dat zij er een geheim leven op na houdt. Het mag dan wel haar probleem zijn, maar het heeft ook invloed op zijn leven.
|
|
