Heb er aan gedacht dit topic op een of andere kloon te plaatsen, maar daar bereik ik niet zoveel mee en met mijn verleden toch niet zo erg aan te raden.
Het kan een best lang topic gaan worden, dat jullie het weten
Op de middelbare school ging het de eerste 2 jaar erg goed, maar toen ik 15 werd begon er iets aan mij te veranderen. Anderen zagen dat en gaven het aan, vooral thuis werd het vaak besproken.
Mijn moeder had in eerste instantie het idee dat het een soort rebellie was van een puber en hechtte er niet teveel waarde aan. Zelf merkte is het niet en ging er vanuit dat het er allemaal een beetje te maken had met het zijn van een puber...
Ruim een nogal turbulent jaar later werd mijn moeder verteld dat ik schizofrenie had ( door middel van psychiatrische hulp ), en dit is wel 100x met mij besproken. Uiteraard zat ik in mijn eigen wereld en snapte niets van de prognose die mij gesteld was. Ik beleefde dingen op een andere manier en reflecteerde andermans situatie op mezelf. "Ja, ik ben ook een piloot." bijv. na bij het Aviodrome geweest te zijn. Het klinkt nu grappig, maar dat was het dus niet.
( ik zal nog maar zwijgen over de bij effecten van langdurig medicatie gebruik! )
Een aantal van mijn exen wisten dat ik ergens last van had, maar vonden dat in eerste instantie geen probleem, tot het te irritant werd. Dan waren ze weg. Nooit snapte ik dit, mijn eigen wereld was zo puur en perfect, maar helaas niet bestaand.
Er is uiteraard een hele hoop gebeurd die paar jaar, maar dat heeft niet echt een bijdrage aan dit topic.
Nu ben ik 22 en 2 jaar geleden officieel gezond verklaard. Dat klinkt meestal beter dan dat het daadwerkelijk is. Begrijp me ajb niet verkeerd, ik wil absoluut niet zielig of aandoenlijk overkomen! Dit gebeurd gewoon en helaas voor mij moest ik het krijgen, pech dus!
Natuurlijk ben ik blij dat ik er vanaf ben, al heb ik er tijdens de tijd *zelf* niet veel last van ondervonden - anderen echter wel.
Je kunt je niet voorstellen wat voor een spoor van vernieling aan eigen adres ik in die 5 jaar achter gelaten heb. Dan heb ik het over familie, vrienden, vriendinnetjes ( exen dus ) en misschien wel meer mensen, ja die zullen er vast zijn... maar daar sta ik liever niet te lang bij stil.
Het ergste is de situatie thuis, waarvan ik weet dat ik eigenlijk weg zou moeten gaan. Constant opmerkingen in de zin van "Is dat wel echt zo? Want ja toen zei je ook dat .. " etc. Haha, ik had bijna gezegd 'gek word ik ervan!' maar daar pas ik dan maar mee op.
Daarnaast mijn laatste vriendin, die nu zelf ook ziet dat ik beter ben, maar er niet voor me kon zijn tijdens de laatste periode van het ziektebeeld waarin de medicijnen vaak even omhooggeschoten worden. Neem ik het haar kwalijk? Nee, hoe kan ik...
Snappen jullie, de gehele omgeving om mij heen vind dat ik op dit moment niets verdien; dat ik eerst maar jaren en jaren moet bewijzen dat dingen anders zijn terwijl ik al 2 jaar geleden gezond verklaard ben.
TS kan sinds 2 jaar verrassend goed studeren, heeft een superleuke baan met fijne collega's, sport redelijk vaak en heeft verscheidene hobby's, reizen die hij maken wilt, dromen, verlangen naar een leuk meisje maar beland elke dag thuis weer in dezelfde shit. Daar komt het een beetje op neer.
Het grappige is van een geeststoornis als schizofrenie dat je het dus zelf niet merkt. Het resultaat van wat er dus maanden ( in mijn geval jaren ) gebeurd is komt dan best rauw op je dak zetten.
Ben niet echt depressief, maar zou zo graag een 2e kans krijgen. Wie weet moet ik niet zeiken en die zelf creëren door bijvoorbeeld uit huis te gaan, maar dat zouden ze als 'vluchtgedrag' zien - kan je gif op innemen!
Ook zijn vrienden van vroeger soms erg sceptisch. Build a bridge, get over it!
In mijn nieuwe klas kan ik goed merken dat alles goed zit... ik kan goed opschieten met alle jongens en meisjes in mijn jaar en we gaan ook wel eens bij elkaar eten / uit / studeren etc en dan is het ook reuze gezellig. Ik heb het ze niet verteld om eerlijk te zijn, beetje het gevoel alsof ik mijn eigen ruiten ingooi daarmee.
Deze post is weer veel te lang... maar het komt erop neer dat ik gelukkiger was toen ik niet wist wat er aan de hand was. Support van familie is belangrijk voor me, en ik mag gerust zeggen dat deze nu niet aanwezig is... en dat doet pijn, meer dan de meeste zich kunnen voorstellen.
Moet ik op mezelf gaan wonen?
- Niccolo M.
ja gekte en genialiteit liggen vaak dicht bij elkaar......want bijv als acteur moet je eigelijk wel over dit soort fantasie beschikken bijna om een rol overtuigend te kunnen spelen.....en fantasie kan ook een grote rol spelen in het schrijven van een boek of muziekstuk.....
maar ja waar stel je de grens?
Tis een beetje dubbel. Het komt over alsof je familie er wel voor je was toen het minder goed ging, maar nu juist de factor is die je 'belemmert'. Maar misschien niet eens opzettelijk.
Heb je bovenstaand al weleens met hen besproken?
meestal zegt een doorsnee lopende band - psychiater "patient X mist een stofje in zijn hersens"" maar vaak is dat een aanname en gaat daar dus geen bloedproef of iets dergelijks aan vooraf..... ( en zeker ook dus geen lobotemie om te kijken hoe de chemie in je hersenpan nu zijn balans heeft en of je werkelijk een bepaalde hormoon mist ofzo )
nou ja de medicatie kan wel positief rustgevend werken...dat wel in sommige gevallen....maar ja mischien over 90 jaar dan hebben ze een totaal ander medicijn en vinden ze onze huidige methodes barbaars.....
[ Bericht 0% gewijzigd door meisjeonderbroekje op 12-05-2011 21:07:49 ]
( vind ik )
je kan ook niet zeker weten of je vriendinnen die je toen had nu werkelijk kwijt bent geraakt door je geestelijke gesteldheid? in tijden dat het heel goed met mij ging ben ik ook wel eens een relatie aangegaan met iemand die juist helemaal niet lekker in zijn vel zat.......
Als eerst zou ik graag willen zeggen dat er geen twijfel is wat mijn ziektebeeld was. Dit werd erg duidelijk gemaakt. De medicijnen en behandeling hebben uiteindelijk ook geholpen.
Ik heb er inderdaad met mijn naaste familie over gepraat, maar wie weet moet ik dat nog een maal doen voor ik overhaaste beslissingen neem.
Mijn punt is vooral dat er zoveel gediscussieerd word over het reilen en zijlen TIJDENS de ziekte, maar weinig mensen staan stil wat er DAARNA gebeurd...
De eerste 2 maanden nadat ik gezond verklaard was had ik geen enkel doel - dat is tevens ook een situatie waarna ik niet meer terug wil. Maar dan moet je sterk zijn en doorbijten.
Nu gaat het weer goed, maar de druk blijft toch hangen.
Ik zal i.i.g. eens met ze gaan praten.
Bedankt,
N.M.
(in mijn geval gold dat zeker)Ik ken jouw gevoel. Ik heb geen schizofrenie gehad, maar een psychose. En ja, wanneer ik ziek was en wanneer ik aan het herstellen was, dan merk je niet hoeveel mensen wel of niet afstand van je doen. Je weet dat je gezin zijn best doet om jou te steunen en je bent toch te moe of in de war om te merken hoe je je vrienden afstoot.
Maar voor mij was het redelijk makkelijk om eroverheen te komen. De beste manier is gewoon communicatie met een combinatie van jezelf bewijzen.
Je moet leren om zo goed en effectief mogelijk te communiceren wat er aan de hand was met jou en hoe het je gedrag heeft beïnvloed. Ik weet niet hoe slim of begripvol je vrienden en familie zijn. Ik weet ook niet wat je hen allemaal hebt aangedaan. Maar als je ooit belangrijk voor hen was geweest, dan zullen ze wel snappen dat jij er niks aan kon doen. Je moet vooral sorry zijn voor de schade die je hebt aangericht, maar tegelijkertijd ben je ontoerekeningsvatbaar.
Ik denk dat wanneer je mensen duidelijk hebt gemaakt dat je helemaal niks aan kon doen en dat je spijt hebt van wat je allemaal hebt gedaan, dat mensen er open voor staan om je te vergeven en nog een kans te geven.
Maar daarna, moet je jezelf gaan bewijzen. Daar ben ik nog steeds bezig, maar het lukt me aardig goed. Mijn vrienden en familie vinden mij nu weer volkomen normaal, maar ik moet nu wel bewijzen dat ik competent ben. Dat lukt me ook aardig goed, wat betreft school en studie en uitgaan en gewoon mezelf zijn.
Het grootste probleem is dat je tijdens je psychose en herstelproces en totaal andere persoon bent. Tijdens je psychotische episodes ben je gewoon niet te benaderen en tijdens je herstelproces wordt slomer, luier, stiller, afwezig, asocialer, vreemd, enz. Je bent gewoon niet meer hetzelfde voor een lange tijd en inmiddels gaan mensen denken dat je nooit meer de oude kan worden.
Jij met je schizofrenie hebt zeker 6 of 8 jaar een totaal andere en vreemde persoon wezen zijn. Dat kan je niet zomaar in 1 jaar veranderen.
Maar als je vrienden en familie snappen wat er met je was gebeurt en dat je nu beter bent, snappen ze je beter. Als je tegen hen vertelt dat je niet wilt dat ze dingen uit het verleden tegen jou gebruiken, dan zullen ze dat ook moeten snappen.
Moet je bekennen dat ik het in het begin erg moeilijk vond mezelf te zijn, simpelweg omdat ik niet meer wist wie dat was. Maar dat komt langzaam terug, en mensen zijn daar erg content mee.
Een vraag aan jou: is het normaal dat ik zaken uit de tijd dat ik dus zelf ook psychoses had aan het vergeten ben? Heb niet het gevoel dat ik dat bewust verdring n.l.
Ik moet eerlijk zeggen dat de meeste dingen van toen ik een psychose heb gekregen wazig zijn. De grote gebeurtenissen weet ik wel in grote lijnen, maar de jaren 2007 en 2008 en begin 2009 zijn heel wazig voor mij.quote:Op vrijdag 13 mei 2011 10:52 schreef Niccolo_Machiavelli het volgende:
Bedankt voor je bericht en adviezen Keep_Walking.
Moet je bekennen dat ik het in het begin erg moeilijk vond mezelf te zijn, simpelweg omdat ik niet meer wist wie dat was. Maar dat komt langzaam terug, en mensen zijn daar erg content mee.
Een vraag aan jou: is het normaal dat ik zaken uit de tijd dat ik dus zelf ook psychoses had aan het vergeten ben? Heb niet het gevoel dat ik dat bewust verdring n.l.
Als ik je post zo lees, is dat misschien helemaal geen slecht idee. Dan kan je ook meer afstand van je thuissituatie nemen en je ouders wat meer van jou. Dan is er ook weer ruimte om naar elkaar toe te groeienquote: