R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit nu weer erg in een sombere bui.
De hele dag al eigenlijk.
Vanochtend begon dat al door een misplaatste opmerking van mijn zusje, ik reageer boos daarop en mijn ouders geven mijn zusje gelijk.
Daarna hele dag ruzie gehad met zusje, stel kleine kinderen dat we zijn.
Ik had ook beter moeten weten.
Ik was vandaag erg stil en somber maar heb echt geprobeerd om er niks van te laten merken.
Dat is dus niet gelukt, mijn moeder zei daarstraks ineens dat ik ongezellig en stil was.
Kort daarna zei ze ineens (zonder aanleiding) dat ik te dik aan het worden ben en dat ik echt moet afvallen anders word ik echt te dik.
Toen zei ik dat ik al mijn best doe om af te vallen,
en weet je, dat doe ik echt, ik eet altijd fruit, eet haast nooit vettigheid en drink weinig frisdrank en veel water. En ook doe ik echt mijn best om zoveel mogelijk te bewegen.
Maar mijn moeder zei dat ik nooit mijn best doe,
uiteindelijk hele ruzie gehad omdat ik op een gegeven moment aan het huilen was (hoewel ik dat echt probeerde te verbergen) en zij vroeg wat mijn probleem was.
Ik zei dat er geen probleem was, ik heb al zovaak deze discussie geprobeerd te voeren met mijn moeder (ook over andere dingen) en het komt er altijd op neer dat ik sorry zeg omdat ik huil ofzo.
Nadat zij dit zei had ik ook geen trek meer in het avondeten (een broodje met zalm, verder niks) en liet dat staan.
Toen zei mijn zusje zo van waarom ik dat liet staan en dat dat vast kwam omdat mijn moeder een opmerking had gemaakt over mijn gewicht.
Toen kreeg ik weer ruzie met mijn moeder. Die vond dat ik mij aanstelde, en begreep niet waarom ik geen trek meer had en dacht dat ik het verzon om aandacht te trekken.
Dus na 30 minuten van boos gemopper op mij mocht ik naar mijn kamer,
komt ze net weer binnen en zegt ze dat ze een dieet wil volgen met mij omdat zij ook wil afvallen.
Ze snapt niet waarom ik zo doe en denkt (en zegt ook) dat het gewoon aandachttrekkerij is.
Ook heb ik vannacht de hele nacht niet kunnen slapen van de pijn in mijn buik, heb dit tegen haar gezegd en zij deed net alsof ze het niet hoorde, daarna nog een keer gezegd en toen vroeg ze wat ik nu wou dan.
Ik zie het nu echt niet meer zitten. Ik weet niet wat ik ga doen, ik ben echt heel erg verdrietig, en er is niemand aan wie ik mijn bericht kwijt kan, vandaar dat ik het hier doe.
Ik heb er al een paar keer over gedacht om mijzelf maar gewoon ergens op te knopen, of weglopen, of allebei.
Misschien is het geen raar idee om vanaf morgen gewoon een halfje Risperdal extra te nemen.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
En trouwens, mijn gewicht zit nog op gezond gewicht, ik heb het meerdere malen uitgerekend, maar ik zie er ook als een lelijk vadsig zwijn uit.
De hele dag al eigenlijk.
Vanochtend begon dat al door een misplaatste opmerking van mijn zusje, ik reageer boos daarop en mijn ouders geven mijn zusje gelijk.
Daarna hele dag ruzie gehad met zusje, stel kleine kinderen dat we zijn.
Ik had ook beter moeten weten.
Ik was vandaag erg stil en somber maar heb echt geprobeerd om er niks van te laten merken.
Dat is dus niet gelukt, mijn moeder zei daarstraks ineens dat ik ongezellig en stil was.
Kort daarna zei ze ineens (zonder aanleiding) dat ik te dik aan het worden ben en dat ik echt moet afvallen anders word ik echt te dik.
Toen zei ik dat ik al mijn best doe om af te vallen,
en weet je, dat doe ik echt, ik eet altijd fruit, eet haast nooit vettigheid en drink weinig frisdrank en veel water. En ook doe ik echt mijn best om zoveel mogelijk te bewegen.
Maar mijn moeder zei dat ik nooit mijn best doe,
uiteindelijk hele ruzie gehad omdat ik op een gegeven moment aan het huilen was (hoewel ik dat echt probeerde te verbergen) en zij vroeg wat mijn probleem was.
Ik zei dat er geen probleem was, ik heb al zovaak deze discussie geprobeerd te voeren met mijn moeder (ook over andere dingen) en het komt er altijd op neer dat ik sorry zeg omdat ik huil ofzo.
Nadat zij dit zei had ik ook geen trek meer in het avondeten (een broodje met zalm, verder niks) en liet dat staan.
Toen zei mijn zusje zo van waarom ik dat liet staan en dat dat vast kwam omdat mijn moeder een opmerking had gemaakt over mijn gewicht.
Toen kreeg ik weer ruzie met mijn moeder. Die vond dat ik mij aanstelde, en begreep niet waarom ik geen trek meer had en dacht dat ik het verzon om aandacht te trekken.
Dus na 30 minuten van boos gemopper op mij mocht ik naar mijn kamer,
komt ze net weer binnen en zegt ze dat ze een dieet wil volgen met mij omdat zij ook wil afvallen.
Ze snapt niet waarom ik zo doe en denkt (en zegt ook) dat het gewoon aandachttrekkerij is.
Ook heb ik vannacht de hele nacht niet kunnen slapen van de pijn in mijn buik, heb dit tegen haar gezegd en zij deed net alsof ze het niet hoorde, daarna nog een keer gezegd en toen vroeg ze wat ik nu wou dan.
Ik zie het nu echt niet meer zitten. Ik weet niet wat ik ga doen, ik ben echt heel erg verdrietig, en er is niemand aan wie ik mijn bericht kwijt kan, vandaar dat ik het hier doe.
Ik heb er al een paar keer over gedacht om mijzelf maar gewoon ergens op te knopen, of weglopen, of allebei.
Misschien is het geen raar idee om vanaf morgen gewoon een halfje Risperdal extra te nemen.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
En trouwens, mijn gewicht zit nog op gezond gewicht, ik heb het meerdere malen uitgerekend, maar ik zie er ook als een lelijk vadsig zwijn uit.
Twiddel
amai. Veel sterkte meid. Jammer dat je je verhaal nergens kwijt kan. Internet helpt dan maar heel klein beetje. Ik heb geen tips, maar afgaande op vorige posts zit er een goede lijn in...
Tsja... De manier waarop je moeder reageert, helpt ook niet echt nee. Ik zou haar om te beginnen succes wensen met haar eigen dieet in ieder geval; blijkbaar vindt ze zichzelf te dik en probeert ze dat ook maar een beetje op jou te reflecteren om samen een dieet te kunnen volgen. Ik zou zeggen: trek je daar vooral niks van aan, tenzij je het toevallig zelf ook echt wilt. 
Is er niet een plek waar je heen kunt, of iets wat je kunt doen, om in elk geval je moeder en/of zusje wat meer te kunnen ontlopen? Als je zo op elkaars lip zit en er irritaties ontstaan, wordt jouw gemoedstoestand er sowieso niet veel beter op namelijk, blijkt al uit je laatste post...
Is er niet een plek waar je heen kunt, of iets wat je kunt doen, om in elk geval je moeder en/of zusje wat meer te kunnen ontlopen? Als je zo op elkaars lip zit en er irritaties ontstaan, wordt jouw gemoedstoestand er sowieso niet veel beter op namelijk, blijkt al uit je laatste post...
Je kan ook gewoon naar ´Fokkers met problemen die hun ei kwijt moeten Stichting ´. Kwestie van contact opnemen met Keep_Walking, te bereiken op een random 06-nummer, dm en pm.
*schijtlollige-opmerking, maar er zijn wel Fokkers die je er over willen praten. Daarbij is het handig fappende 17-jarige jongetjes te ontwijken
*schijtlollige-opmerking, maar er zijn wel Fokkers die je er over willen praten. Daarbij is het handig fappende 17-jarige jongetjes te ontwijken
summer2bird, ik heb je hele verhaal en het hele topic gelezen... heeft me wel ontroerd en vind t superknap van je dat je de OP aan je psycholoog en moeder hebt laten lezen! Alleen jammer om dan nu je laatste post te lezen...
Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:
Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.
Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!
Heel veel succes met alles!
Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:
Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.
Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!
Heel veel succes met alles!
Ik weet niet in hoeverre het haalbaar is voor je, maar 2 verhalen zijn voor mij ontzettend herkenbaar. En na een half jaar psychologische groepstherapie ben ik op mijzelf gaan wonen en dat heeft mij zo ontzettend goed geholpen. Want wat ik hier lees merkte ik zelf ook; je moeder wil je wel helpen maar de manier waarop zij denkt dat ze je helpt, is veruit niet de juiste manier. En wat je ook doet of wilt doen om haar dat duidelijk te maken, het helpt niet.
Dus mijn tip voor je, nogmaals, als het haalbaar is natuurlijk (aan je leeftijd kan het niet liggen): ga zelfstandig wonen en zie jezelf groeien. Je moet dan eigenlijk wel en op een gegeven moment lukt het ook. Want waar ik nog, toen ik bij mijn ouders woonde, hele avonden niets anders deed dan gamen, is dat nu totaal het geval niet meer bij mij. En dat is erg fijn kan ik je vertellen
Dus mijn tip voor je, nogmaals, als het haalbaar is natuurlijk (aan je leeftijd kan het niet liggen): ga zelfstandig wonen en zie jezelf groeien. Je moet dan eigenlijk wel en op een gegeven moment lukt het ook. Want waar ik nog, toen ik bij mijn ouders woonde, hele avonden niets anders deed dan gamen, is dat nu totaal het geval niet meer bij mij. En dat is erg fijn kan ik je vertellen
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijtquote:Op zondag 29 mei 2011 23:02 schreef 045represent het volgende:
summer2bird, ik heb je hele verhaal en het hele topic gelezen... heeft me wel ontroerd en vind t superknap van je dat je de OP aan je psycholoog en moeder hebt laten lezen! Alleen jammer om dan nu je laatste post te lezen...
Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:
Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.
Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!
Heel veel succes met alles!
)
Ach, ik las laatst nog een topic over lopen in de nacht...quote:
[..]
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt
Vind ik zelf eerlijk gezegd ook super chill, bijkomend voordeel - muziekje op - je kan hardlopen
als je moe ben ga je gewoon wandelen, geen tijdsdruk... gewoon genieten van de rust en je omgeving, je doet het dus niet zozeer omdat je betere conditie wilt krijgen, maar gewoon omdat het chill is
Rustig aan.
hardlopen kan ik helaas niet (zwakke rug) maar ik moet wel toegeven dat bewegen an sich erg fijn is als je minder in je vel zit.
Klopt dat het niet alles oplost, maar het geeft je wel een zetje in de rug.quote:
[..]
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt
ik vind ts best wel aardig.
je bent goed bezig nu, praat tegen je psygoloog over alles wat je dwars zit.
en mijn onprofessioneel advies zou zijn: vind iets, waar je zelfvertrouwen van gaat krijgen. lelijk, dik, doet er niks toe uiteindelijk. als jij blij bent met jezelf, dan zullen mensen je leuk vinden. dat is misschien de grootste drempel die je overmoet, dat je van jezelf gaat houden.
je bent goed bezig nu, praat tegen je psygoloog over alles wat je dwars zit.
en mijn onprofessioneel advies zou zijn: vind iets, waar je zelfvertrouwen van gaat krijgen. lelijk, dik, doet er niks toe uiteindelijk. als jij blij bent met jezelf, dan zullen mensen je leuk vinden. dat is misschien de grootste drempel die je overmoet, dat je van jezelf gaat houden.
Bedankt voor de reacties, die helpen mij om verder te kijken
Ik dacht, laat ik eens een update geven.
Ik heb nu weer veel last van buien. En die worden ook steeds extremer. Buien van "ik ben zo vrolijk" naar "ik wil dood".
Bijvoorbeeld: deze week kreeg ik mijn cijfers terug van Nederlands, dat bleek een 5 te zijn. Ik heb bijna de hele dag mij erg somber gevoeld en neerslachtig. Ik had zoiets van "zie je wel, nu ga ik nog niet de havo halen, net zoals die jongeren uit mijn vorige jaar tegen mij hebben gezegd"
Ik dacht toen zo van "ja, als de leraren mij niet toelaten naar het examenjaar van havo, en ik naar het MBO moet, dan knoop ik mij liever op"
Ik was toen erg neerslachtig. Net zoals vorige week vrijdag, toen ik te horen kreeg dat ik voor aardrijkskunde een 5 had. Toen was mijn dag ook ineens waardeloos en had ik ineens nergens zin in. Ik voelde mij gewoon zo verschrikkelijk teleurgesteld in mijzelf.
Maar dat zijn buien, soms komen ze met een reden, vaak niet, maar ik heb wel in de gaten dat ze steeds minder vaak komen maar als ze komen, dat ze steeds heftiger worden.
Maar ik heb nu meer periodes dat ik mij gewoon blij voel. Mijn hoofdpijn is weg, dat is wel fijn, en volgens mij was die er gewoon omdat ik toetsweek had enzo.
Ik ben voor de 2de keer met de klas wat wezen drinken zonder leraar. Een meisje vroeg of ik ook meeging. Het was wel gezellig, wel jammer dat ik niet echt mijzelf was, is nog erg raar vind ik, onder mensen zijn
Mijn buik en borst doen nog wel regelmatig zeer
Ook heb ik steeds vaker zo'n gevoel in mijn keel dat er een slijmprop ofzo inzit. En ook het gevoel dat er iets zwaars op mijn hoofd ligt wat mij naar beneden trekt.
Ik heb mijn eindresultaten nu binnen, en ik ga over met een 5, een 5, een 6, een 6, een 7, een 7, een 7, en een 8
Ik vind die sombere buien best wel irritant, ik bedoel, ze komen zonder dat ik daar controle over heb, en ik kan ze gewoon weg niet negeren, ik probeer het wel, omdat mijn moeder telkens zegt dat ik mij niet zo moet aanstellen en gewoon moet lachen maar ik blijf gewoon somber
Ook ben ik naar de psychiater geweest. Ik ben nu van de Ritalin af
Ik dacht, laat ik eens een update geven.
Ik heb nu weer veel last van buien. En die worden ook steeds extremer. Buien van "ik ben zo vrolijk" naar "ik wil dood".
Bijvoorbeeld: deze week kreeg ik mijn cijfers terug van Nederlands, dat bleek een 5 te zijn. Ik heb bijna de hele dag mij erg somber gevoeld en neerslachtig. Ik had zoiets van "zie je wel, nu ga ik nog niet de havo halen, net zoals die jongeren uit mijn vorige jaar tegen mij hebben gezegd"
Ik dacht toen zo van "ja, als de leraren mij niet toelaten naar het examenjaar van havo, en ik naar het MBO moet, dan knoop ik mij liever op"
Ik was toen erg neerslachtig. Net zoals vorige week vrijdag, toen ik te horen kreeg dat ik voor aardrijkskunde een 5 had. Toen was mijn dag ook ineens waardeloos en had ik ineens nergens zin in. Ik voelde mij gewoon zo verschrikkelijk teleurgesteld in mijzelf.
Maar dat zijn buien, soms komen ze met een reden, vaak niet, maar ik heb wel in de gaten dat ze steeds minder vaak komen maar als ze komen, dat ze steeds heftiger worden.
Maar ik heb nu meer periodes dat ik mij gewoon blij voel. Mijn hoofdpijn is weg, dat is wel fijn, en volgens mij was die er gewoon omdat ik toetsweek had enzo.
Ik ben voor de 2de keer met de klas wat wezen drinken zonder leraar. Een meisje vroeg of ik ook meeging. Het was wel gezellig, wel jammer dat ik niet echt mijzelf was, is nog erg raar vind ik, onder mensen zijn
Mijn buik en borst doen nog wel regelmatig zeer
Ook heb ik steeds vaker zo'n gevoel in mijn keel dat er een slijmprop ofzo inzit. En ook het gevoel dat er iets zwaars op mijn hoofd ligt wat mij naar beneden trekt.Ik heb mijn eindresultaten nu binnen, en ik ga over met een 5, een 5, een 6, een 6, een 7, een 7, een 7, en een 8
Ik vind die sombere buien best wel irritant, ik bedoel, ze komen zonder dat ik daar controle over heb, en ik kan ze gewoon weg niet negeren, ik probeer het wel, omdat mijn moeder telkens zegt dat ik mij niet zo moet aanstellen en gewoon moet lachen maar ik blijf gewoon somber
Ook ben ik naar de psychiater geweest. Ik ben nu van de Ritalin af
Twiddel
met somberheid valt best wel te leven hoor.. je moet er aleen vanaf dat je het erger maakt dan dat het is. dus niet gelijk in het extreme trekken, dat je jezelf wel even gaat opknopen als het tegen zit. gewoon denken, ik voel me kut, gaat wel weer over. zou ook raar zijn als je je niet somber voelt als je erg teleurgesteld bent door iets.
volgens mij ga je goed zo. met mensen omgaan, daar wen je aan, gewoon blijven doen, en als je niet jezelf kunt zijn, gooi dan op zon avindje gewoon 1 keer iets in de groep dat wel van jezelf komt, zodat ze je een beetje leren kennen.
volgens mij ga je goed zo. met mensen omgaan, daar wen je aan, gewoon blijven doen, en als je niet jezelf kunt zijn, gooi dan op zon avindje gewoon 1 keer iets in de groep dat wel van jezelf komt, zodat ze je een beetje leren kennen.
Ik herken dat wel hoor dat niet jezelf kunnen zijn met uitgaan, op die leeftijd heeft iedereen daar volgens mij 'n beetje last van.
Hallon!
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Twiddel
je hebt toch zon programma op tv "gepest"?
Misschien kan je mensen zoeken die hetzelfde als jij doormaken en erover praten met hun, ik denk dat dat meer helpt dan met andere eerlijk gezegd, want die weten wat je doormaakt..
heel veel sterkte en succes!
Misschien kan je mensen zoeken die hetzelfde als jij doormaken en erover praten met hun, ik denk dat dat meer helpt dan met andere eerlijk gezegd, want die weten wat je doormaakt..
heel veel sterkte en succes!
Is hier iets aan vooraf gegaan? Zoniet; Op zon moment mag je ook best een beetje boos worden op je ouders, want dit slaat nergens op. Zij zijn degene die echt om je geven en dan doe je zoiets niet. Als je moeder graag gekookte eieren wil, kan ze die ook best zelf maken toch?quote:Op donderdag 30 juni 2011 14:00 schreef summer2bird het volgende:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Je moet niet over je heen laten lopen, door niemand niet. Je leeft hoe je bent, als en voor jezelf. Als jij ergens wordt gebruikt en je wil dat niet, moet je het niet doen. Probeer wel de confrontatie met je ouders als die boos zijn (waarvoor ze hierbij volgens mij geen enkele reden hadden) uit de weg te gaan en ga ergens heen waar je je veilig voelt... Wellicht ander familie? Uiteindelijk komen ze wel weer bij zinnen..
Ts, waarom moet jij die eitjes koken? Waarom moet jij het ontbijt van je ouders maken? Waarom is dat jouw taak?
Ik pak mijn brommer en ik ga.
Nee, niks aan voorafgegaan.quote:
[..]
Is hier iets aan vooraf gegaan? Zoniet; Op zon moment mag je ook best een beetje boos worden op je ouders, want dit slaat nergens op. Zij zijn degene die echt om je geven en dan doe je zoiets niet. Als je moeder graag gekookte eieren wil, kan ze die ook best zelf maken toch?
Je moet niet over je heen laten lopen, door niemand niet. Je leeft hoe je bent, als en voor jezelf. Als jij ergens wordt gebruikt en je wil dat niet, moet je het niet doen. Probeer wel de confrontatie met je ouders als die boos zijn (waarvoor ze hierbij volgens mij geen enkele reden hadden) uit de weg te gaan en ga ergens heen waar je je veilig voelt... Wellicht ander familie? Uiteindelijk komen ze wel weer bij zinnen..
Geen idee, normaal doen ze dat ook zelf, maar nu moest ik het ineens.quote:
Ts, waarom moet jij die eitjes koken? Waarom moet jij het ontbijt van je ouders maken? Waarom is dat jouw taak?
Anders vragen ze het gewoon als ik wakker ben en beneden zit, maar dit is niet de eerste keer dat ze mij zoiets flikken
Twiddel
Daaaaaaaaaaaaaaaaamn. Wat een rotlui.quote:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Anton Karel Willem Anton Simon Isaak
Hey!
Ik heb even de hele topic gelezen Wat een werk.
Ik ben zelf vroeger ook veel gepest, maar het heeft op mij niet zo'n dramatisch effect gehad als het op jou heeft. Loop je nu zowel bij een psychiater als bij een psycholoog? Is dat wel fijn als je overal twee keer je verhaal moet doen?
Trouwens, ik weet niet hoe je je voelt bij je psycholoog, maar er zijn er ontzettend veel en in alle soorten en maten, je zit niet vast aan degene waarbij je nu zit als je je daar niet 100% blij mee voelt. Aan de reacties die je zei dat zij gaf, -vind ik- dat dat niet getuigt van een goede psycholoog, maar misschien komt dat omdat het een beknopte versie is die jij geeft. Ik heb zelf vier psychologen gehad voordat uiteindelijk de vijfde eentje was die mij echt kon helpen en waar ik me ook prettig bij voelde om alles op tafel te gooien.
Verder denk ik niet dat ik je kan helpen, maar ik wil je nog wel even meegeven dat je je eigen probleem niet moet onderschatten, je mag best trots op jezelf zijn al dat je uberhaupt wil werken aan je problemen en niet gewoon de handdoek in de ring gooit. Ik zou proberen om wat je ouders zeggen en doen met een korrel zout te nemen, hoe lastig dat ook is, en je te focussen op jezelf. Als jij het gevoel hebt dat zij jou niet begrijpen ondanks herhaalde pogingen iets uit te leggen, laat het dan gaan. Voor mijn ouders duurde het ook een paar jaar voordat zij mijn problemen begrepen en ook respecteerden/accepteerden.
Dus, niet opgeven! Ik ga de topic volgen vanaf nu
Ik heb even de hele topic gelezen
Wat een werk.Ik ben zelf vroeger ook veel gepest, maar het heeft op mij niet zo'n dramatisch effect gehad als het op jou heeft. Loop je nu zowel bij een psychiater als bij een psycholoog? Is dat wel fijn als je overal twee keer je verhaal moet doen?
Trouwens, ik weet niet hoe je je voelt bij je psycholoog, maar er zijn er ontzettend veel en in alle soorten en maten, je zit niet vast aan degene waarbij je nu zit als je je daar niet 100% blij mee voelt. Aan de reacties die je zei dat zij gaf, -vind ik- dat dat niet getuigt van een goede psycholoog, maar misschien komt dat omdat het een beknopte versie is die jij geeft. Ik heb zelf vier psychologen gehad voordat uiteindelijk de vijfde eentje was die mij echt kon helpen en waar ik me ook prettig bij voelde om alles op tafel te gooien.
Verder denk ik niet dat ik je kan helpen, maar ik wil je nog wel even meegeven dat je je eigen probleem niet moet onderschatten, je mag best trots op jezelf zijn al dat je uberhaupt wil werken aan je problemen en niet gewoon de handdoek in de ring gooit. Ik zou proberen om wat je ouders zeggen en doen met een korrel zout te nemen, hoe lastig dat ook is, en je te focussen op jezelf. Als jij het gevoel hebt dat zij jou niet begrijpen ondanks herhaalde pogingen iets uit te leggen, laat het dan gaan. Voor mijn ouders duurde het ook een paar jaar voordat zij mijn problemen begrepen en ook respecteerden/accepteerden.
Dus, niet opgeven! Ik ga de topic volgen vanaf nu
Wow TS, die ouders van je ga je niet meer veranderen, wat een hopeloos stel. Kleine troost: het zal je geen enkele moeite kosten om verder in het leven te komen dan zij.
Ik ben vergeten of je leeftoijd langsgekomen is in dit topic, maar ik zou als ik jou was alles op alles zetten om zo snel als dat mogelijk is op jezelf te gaan wonen. Dat hoeft niet morgen of volgende week, maar is wel iets om je op te focussen. Ik denk dat je pas dan werkelijk zinnig met jezelf aan de slag kan, want met van die ingewikkelde ouders, lijken je eigen problemen alleen maar nog complexer.
Het zou je ook kunnen helpen om voor jezelf te leren anders met tegenslag en depressie om te gaan. Want hoewel ik je ouders niet empathisch vind, is het tegelijkertijd wel zo dat huilen een slechte manier is om aandacht te vragen. Het is de emotionele uitweg van iemand die zich klemgezet voelt, maar helaas volkomen onconstructief als basis voor een goed gesprek. Dat moet je goed voor ogen houden, dat je dat niet mee wilt nemen in een eventuele relatie met een partner, en om dat mechanisme van je af te schudden kun je het best een tijd op eigen benen staan.
Ik draaf trouwens volkomen door in dat advies (want=speculatieve toekomst), maar zo gaat het door mijn hoofd, als ik je verhaal lees. Blijven praten met je psycholoog, en toewerken naar zelfstandigheid, dat zou ik je als belangrijkste advies willen meegeven in ieder geval. Je klinkt helemaal niet gek in ieder geval, en bepaald niet dom ook, dus hoe je het ook doet: hou vast aan jezelf en geloof in jezelf. Je bent leuker dan je denkt (of dan ze je wijs proberen te maken).
Ik ben vergeten of je leeftoijd langsgekomen is in dit topic, maar ik zou als ik jou was alles op alles zetten om zo snel als dat mogelijk is op jezelf te gaan wonen. Dat hoeft niet morgen of volgende week, maar is wel iets om je op te focussen. Ik denk dat je pas dan werkelijk zinnig met jezelf aan de slag kan, want met van die ingewikkelde ouders, lijken je eigen problemen alleen maar nog complexer.
Het zou je ook kunnen helpen om voor jezelf te leren anders met tegenslag en depressie om te gaan. Want hoewel ik je ouders niet empathisch vind, is het tegelijkertijd wel zo dat huilen een slechte manier is om aandacht te vragen. Het is de emotionele uitweg van iemand die zich klemgezet voelt, maar helaas volkomen onconstructief als basis voor een goed gesprek. Dat moet je goed voor ogen houden, dat je dat niet mee wilt nemen in een eventuele relatie met een partner, en om dat mechanisme van je af te schudden kun je het best een tijd op eigen benen staan.
Ik draaf trouwens volkomen door in dat advies (want=speculatieve toekomst), maar zo gaat het door mijn hoofd, als ik je verhaal lees. Blijven praten met je psycholoog, en toewerken naar zelfstandigheid, dat zou ik je als belangrijkste advies willen meegeven in ieder geval. Je klinkt helemaal niet gek in ieder geval, en bepaald niet dom ook, dus hoe je het ook doet: hou vast aan jezelf en geloof in jezelf. Je bent leuker dan je denkt (of dan ze je wijs proberen te maken).
Ik pak mijn brommer en ik ga.
Je moet meer voor jezelf opkomen, helemaal als je moeder je wakker gaat maken omdat ze wilt dat je eieren voor haar en je pa kookt. Gewoon zeggen dat ze dat zelf wel kunnen doen omdat je slecht geslapen hebt.
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.
