De laatste tijd voel ik me niet zo happy meer. Ik begin (weer!) een beetje motivatie te verliezen voor mijn studie, terwijl ik het eigenlijk wel een leuke studie vind. Ik kijk niet echt meer uit naar leuke dingen en als ik thuis zit doe ik de hele dag niks en denk ik alleen maar aan dingen waar ik niet blij van word. Ik ben ook moe de laatste week en ik slaap steeds redelijk veel. Hier even 'kort' mijn verhaal:
Sinds het begin van de middelbare school heb ik niet echt veel vrienden gehad. Ik had altijd wel genoeg aan 1 goede vriend, ik hield van gamen, hield niet van uitgaan, en vond het allemaal wel prima. Ik vond het wel jammer dat ik nooit de ballen had om een meisje te benaderen. Ik had zelfs nooit een meisje gezoend in al die jaren. Maar goed, ik deed VWO, dat ging allemaal vrij gemakkelijk en ik had niet echt zin om veel moeite voor school te doen. Daarna moest ik natuurlijk verder, maar ik had geen idee wat ik wilde. Ik ben eerst HBO gaan doen, maar na 2 maanden begon ik me af te vragen of dit het nou was. Niet dus, ik ben overgestapt in hetzelfde jaar naar een universiteit en heb heel hard gewerkt om mijn 2 maanden achterstand in te halen. Maar na een paar maanden begon ik me weer af te vragen, is dit het nou? Toen ben ik weer gestopt en ben ik even gaan werken. Dit studiejaar ben ik weer begonnen met een studie, dit keer vond ik het echt leuk. Ik heb veel leuke vrienden gemaakt nu, en eindelijk een meisje gezoend (yay..). Voor dat meisje kreeg ik gevoelens, alleen later bleek dat ze het erg moeilijk had met haarzelf. Ze deed een zelfmoordpoging, zit nu in een kliniek, en dat heeft met mij toen ook veel gedaan. Toen heeft zij het contact maar verbroken omdat het ons allebei niet hielp als ik me zorgen maakte. Daarna ben ik op kamers gegaan, met het idee het studentenleven in te gaan. Ik dacht dat dat echt leuk zou zijn, maar het valt behoorlijk tegen. Ik heb nu eigenlijk alles wat je zou willen. Ik heb een leuke studie, ik heb echt veel LEUKE vrienden, een ruime kamer en veel geld voor 'studentenbegrippen', maar nog steeds kan ik me niet echt gelukkig voelen. Ik heb de laatste tijd een stuk of 3x (te) veel gedronken met uitgaan, en ik heb vorige week voor het eerst een joint gerookt. Misschien is dat voor sommigen normaal, ik heb er ook geen moeite mee dat anderen dat doen, maar zo ben ik gewoon niet en ik wil dat helemaal niet.
Ik vraag me af of het ongelukkig zijn al een langere tijd meespeelt, of dat het misschien door de situatie met dat meisje komt. Ik heb nu wel weer contact met haar, en ik weet dat we niet meer dan vrienden kunnen zijn. Ik weet zeker dat als ik er moeite voor zou doen dat ik wel een ander leuk meisje kan krijgen, maar ik heb gewoon geen eens zin om het te proberen. Vroeger dacht ik dat een leuke vriendin alles wel beter zou maken, maar dat is nogal dom om te denken. Je moet zelf gelukkig zijn voor je wat met een ander kan beginnen.
Ik heb ook wel leuke dagen, als ik gewoon wat leuks ga doen met vrienden (redelijk vaak) heb ik er geen last van. Maar vooral wanneer ik thuis zit of aan het huiswerk moet. Af en toe denk ik over hoe makkelijk zelfmoord is, maar het idee vind ik belachelijk en ik weet dat ik dat niet zou doen. Vaak als ik me rot voel denk ik: 'mijn leven is toch leuk, waar zeur ik over?'. Wat ik ook vervelend vind is dat ik niet echt een doel heb in mijn leven. Ik doe een studie die ik leuk vind maar wat ik daarna wil doen weet ik ook niet. Ik heb het gevoel dat er meer moet zijn en dat ik niet tevreden kan zijn met dit gewone leven.. Ik weet niet zo goed of ik er wat mee moet doen, ik heb ook het idee dat ik me erg aanstel want als ik het teruglees denk ik weer: waar maak ik nou eigenlijk een probleem van?
Kan iemand zich hierin herkennen of heeft iemand misschien tips?