Ook nadenken over het oneindige, of over uitersten. bijv. wat het uiterste is van hoog of van laag. Omdat oneindig nog al een vaag begrip is.
Of gewoon het besef dat je een mens bent, en een klein iets in dat grote heelal bent, kan je helemaal gek laten worden. Het is gewoon alles proberen te bevatten maar hier geen grip op kunnen krijgen wat een soort van angst aanjaagt.
Zijn deze gedachten normaal? en hoe kom je er van af?
Mensen die er niet tegen kunnen gaan dan maar geloven... maar ik zie het probleem niet dat we het niet weten...
We hoeven niet alles te weten.
Op de een of andere manier, omdat ik een keer dat besef zeg maar had, zit ik een beetje raar in m`n hoofd. En je blijft met een vaag besef lopen.quote:
dat besef ook wel eens gehad, maar voor je het weet denk je er maanden niet meer aanquote:Op maandag 2 mei 2011 18:20 schreef Ikbenserieus het volgende:
[..]
Op de een of andere manier, omdat ik een keer dat besef zeg maar had, zit ik een beetje raar in m`n hoofd. En je blijft met een vaag besef lopen.
Wat mijn probleem meer is, is dat je het blijft voelen. Ook al denk je er niet aan.quote:Op maandag 2 mei 2011 18:20 schreef ThaTim het volgende:
[..]
dat besef ook wel eens gehad, maar voor je het weet denk je er maanden niet meer aan
+ ik wordt ook gek omdat ik het begrip ''dood'' niet kan bevatten, waardoor ik weer ga denken dat er misschie verschillende dimensies zijn, of je in het ''niks'' terechtkomt, waardoor ik weer ga denken: ''wat is het niks?''; ik kan gewoon ergens geen bevat op krijgen en maak me zelf helemaal gek. Hoewel deze zaken ook wel raar zijn.
je maakt t jezelf heel moeilijk.. ik denk.. dood... alles stopt, het is over... klaar.quote:
[..]
Wat mijn probleem meer is, is dat je het blijft voelen. Ook al denk je er niet aan.
+ ik wordt ook gek omdat ik het begrip ''dood'' niet kan bevatten, waardoor ik weer ga denken dat er misschie verschillende dimensies zijn, of je in het ''niks'' terechtkomt, waardoor ik weer ga denken: ''wat is het niks?''; ik kan gewoon ergens geen bevat op krijgen en maak me zelf helemaal gek. Hoewel deze zaken ook wel raar zijn.
Niks andere dimensies...
Als je er niet aan wilt denken, kun je het beste afleiding zoeken.
Dit klinkt als een beginnend gevalletje angststoornis. Advies: huisartsquote:
[..]
Wat mijn probleem meer is, is dat je het blijft voelen. Ook al denk je er niet aan.
+ ik wordt ook gek omdat ik het begrip ''dood'' niet kan bevatten, waardoor ik weer ga denken dat er misschie verschillende dimensies zijn, of je in het ''niks'' terechtkomt, waardoor ik weer ga denken: ''wat is het niks?''; ik kan gewoon ergens geen bevat op krijgen en maak me zelf helemaal gek. Hoewel deze zaken ook wel raar zijn.
Kan een angststoornis voortkomen dan louter uit nadenken over het leven/dood/alles?quote:
[..]
Dit klinkt als een beginnend gevalletje angststoornis. Advies: huisarts
Gewoon langzaam opbouwen, en op een gegeven moment ga je dingen logisch vinden (wat betreft het heelal).
Ja zeker en er zijn mensen die je daarmee kunnen helpen om het te relativeren.quote:
[..]
Kan een angststoornis voortkomen dan louter uit nadenken over het leven/dood/alles?
Ik zit zo niet in elkaar om naar een dokter te gaan, het liefst wil ik overal zelf achterkomen en er dus ook weer van af komen. Maar ik ben nog echt niet gek hoor.quote:
[..]
Ja zeker en er zijn mensen die je daarmee kunnen helpen om het te relativeren.
Kan dit ook komen door een combinatie van spanning/stress/vermoeidheid?
Verder niet meer over nadenken.
De enige oplossing is te leren relativeren, accepteren dat je niet op al je vragen antwoord zult krijgen en gewoon doorleven zonder voortdurend stil te staan bij het hoe en en waarom van dingen.
Had dit begrip dus nog niet eerder gehoord, even gelezen op Wikipedia, kan mij hier totaal in vinden.quote:
Een existentiële crisis.
De enige oplossing is te leren relativeren, accepteren dat je niet op al je vragen antwoord zult krijgen en gewoon doorleven zonder voortdurend stil te staan bij het hoe en en waarom van dingen.
Maar is het raar dat ik dit dus krijg rond mijn 20e, een echt heel erg dierbare niet verloren, en ik heb niet in de gevangenis gezeten.
Ben trouwens echt heel blij dat er een naam voor is.quote:
Een existentiële crisis.
De enige oplossing is te leren relativeren, accepteren dat je niet op al je vragen antwoord zult krijgen en gewoon doorleven zonder voortdurend stil te staan bij het hoe en en waarom van dingen.
Ja, het zou eerder niet normaal zijn als je die gedachten niet had.quote:
Zijn deze gedachten normaal? en hoe kom je er van af?
Als je er niet teveel aan wilt denken moet je je aandacht proberen te richten op andere dingen.
Het is niet raar dat je over dat soort zaken gaat nadenken gedurende de adolescentie. Pas alleen wel op dat je jezelf er niet in verliest of dat je er niet depressief van wordt (niks meer ondernemen omdat het leven 'toch geen zin heeft' bijvoorbeeld.)quote:
[..]
Had dit begrip dus nog niet eerder gehoord, even gelezen op Wikipedia, kan mij hier totaal in vinden.
Maar is het raar dat ik dit dus krijg rond mijn 20e, een echt heel erg dierbare niet verloren, en ik heb niet in de gevangenis gezeten.
Nee, daar ken ik mijzelf goed genoeg voor, ik kan me nog genoeg vermaken zonder in de gedachte te overspoelen van"het toch geen zin hebben''quote:
[..]
Het is niet raar dat je over dat soort zaken gaat nadenken gedurende de adolescentie. Pas alleen wel op dat je jezelf er niet in verliest of dat je er niet depressief van wordt (niks meer ondernemen omdat het leven 'toch geen zin heeft' bijvoorbeeld.)
Wel is het (soms) bijzonder angstig, en energierovend.
je kan beter ook nooit gaan blowen, je denkt al diep genoeg.
dus hou er maar meer op te probereren te brijpen
Interessantquote:
Een existentiële crisis.
De enige oplossing is te leren relativeren, accepteren dat je niet op al je vragen antwoord zult krijgen en gewoon doorleven zonder voortdurend stil te staan bij het hoe en en waarom van dingen.
.Je kan je ook afvragen wanneer het dan wel zin zou hebben. Als het heelal eindig was en je zou alles weten, zou het dan anders zijn? Of heeft het objectief gezien sowieso geen zin allemaal en moet je er gewoon zelf iets leuks van maken?quote:
[..]
Nee, daar ken ik mijzelf goed genoeg voor, ik kan me nog genoeg vermaken zonder in de gedachte te overspoelen van"het toch geen zin hebben''
Wel is het (soms) bijzonder angstig, en energierovend.
Ik denk het laatste.
![Planets, Stars, Nebulae, Galaxies - Universe Size Comparison 2009 [HD]](https://i.ytimg.com/vi/2FwCMnyWZDg/default.jpg)
Ik slaap denk ik gemiddeld zo`n 7 uur per nacht, kan s`nachts ook moeilijk in slaap komen.quote:
Weet niet of dit er mee te maken kan hebben.
Edit: ik blow trouwens nooit.
Als je te weinig slaapt dan kan dat hallucinaties en waanbeelden opleveren. Maar met 7 uur op een nacht zou het wel goed moeten zitten denk ik zo.quote:
[..]
Ik slaap denk ik gemiddeld zo`n 7 uur per nacht, kan s`nachts ook moeilijk in slaap komen.
Weet niet of dit er mee te maken kan hebben.
Edit: ik blow trouwens nooit.
Hallucinaties en waanbeelden heb ik ook niet echt last van, enkel een uitgewerkte gedachte die niet verder komt. En wat het vage gevoel geeft.quote:
[..]
Als je te weinig slaapt dan kan dat hallucinaties en waanbeelden opleveren. Maar met 7 uur op een nacht zou het wel goed moeten zitten denk ik zo.
Je kan het ook anders zien, stel dat je inderdaad na het sterven in een "niks" terecht komt, aan jou om het op te vullen met alles wat je op aarde hebt geleerd. Ik bedoel, waarom niet? Alleen maar omdat het niet zeker is dat er een hiernamaals is (ook goed, ben ik er toch niet om het te merken) en vanwege allerlei verhalen over hoe je machteloos de hemel in wordt gesleurd door Het Licht of even machteloos de hel in valt en voor eeuwig in het vagevuur terecht komt. Het is dan toch allemaal niet 'echt' zoals hier (tenzij je er oprecht in geloofde tijdens je leven misschien), gewoon iets verzinnen en het is er.quote:
[..]
Wat mijn probleem meer is, is dat je het blijft voelen. Ook al denk je er niet aan.
+ ik wordt ook gek omdat ik het begrip ''dood'' niet kan bevatten, waardoor ik weer ga denken dat er misschie verschillende dimensies zijn, of je in het ''niks'' terechtkomt, waardoor ik weer ga denken: ''wat is het niks?''; ik kan gewoon ergens geen bevat op krijgen en maak me zelf helemaal gek. Hoewel deze zaken ook wel raar zijn.
Bij mij begon het alleen al toen ik een jaar of 5 was denk ik.
Mijn moeder vuurde ik voor het slapen gaan dan met allerlei vragen af. Of ze in de hemel op me zou wachten bijvoorbeeld... natuurlijk zei ze ja... Maar dat antwoord vond ik toen al vreemd... Stel dat haar moeder zou wachten, die moeder daarvan, daarvan en daarvan... Dan zouden er wel heel veel moeders wachten... En hoe zou ik haar daar ooit tegenkomen als er oneindig veel mensen moeten zijn? Erg verwarrend dus.
Ook over het oneindige dacht ik regelmatig na... Oneindig kan toch niet? Je kan toch niet door blijven gaan en door blijven gaan in het helaal? Maar ineens een muur rond je hebben is ook zo raar...
Als je dood bent niet meer na kunnen denken... ook zo raar...
Soms kon ik wekenlang 's avonds hieraan denken en dan was het weer over voor een lange tijd. Ik moest bij mezelf dan altijd denken : niet aan denken!
Het rare is ook dat ik me overdag hier niet druk over kan maken, alleen in bed voordat ik in slaap viel.
Ergens tussen mijn 16e en 20e kwam het heel hevig terug voor ik denk een paar weken/maanden. Voelde me een paar keer er zo slecht door dat ik dacht van pfff dadelijk kan ik psychische hulp gaan zoeken.
Echter is het na elke keer denken van niet aan denken! en het te accepteren dat ik niet alles kan weten helemaal verdwenen.
En dit zal ook niet meer terugkomen :-)
Ik heb al 4 maanden 'last' van een vreemde stemming. Ik vind het heel erg raar om in mijn lichaam te zijn en begin me af te vragen hoe alles nou kan...hoe kan ik denken? Hoe kan ik een persoon zijn? Waarom zijn we mensen en hoe zijn we hier gekomen...hoe kan het dat ik gedachtes heb en andere mensen niet...tenminste niet die van mij?
Ik vind alles zo bizar dat ik de hele dag een heel ontwerkelijk gevoel heb...verder heb ik de hele dag precies door wat ik denk...een film kijken of een boek lezen kan bijna niet meer...Ik kan nergens meer in opgaan...Als ik bijv. praat dan vind ik me eigen stem heel raar en onwerkelijk klinken...
Ik doe alles nog wel heel gewoon net zoals vroeger...Opleiding en vrienden en werk en alles gaat goed alleen het voelt allemaal zo bizar voor mij...Soms denk ik wel eens van misschien is deze wereld wel niet echt en wil iemand me straffen en heeft hij me hier geplaatst zodat ik er niks van begrijp en wil diegene me martelen ofzow....ik weet dan wel dat het niet zo is maar ja toch twijfel ik soms omdat ik alles zo bizar vind....verder doe ik de opleiding pedagogiek en leer daar alles over psychische stoornissen...en dan lees ik weer over een psychose en dan ben ik bang dat ik dat heb omdat ik dus soms een beetje waanideeen heb terwijl ik wel weet dat het eigenlijk niet zo is...dus een psychose heb ik niet...Krijg binnenkort gedragstherapie bij het RIAGG om me te leren om weer wat positiever en anders te gaan denken over het leven....
Nou om een heel lang verhaal kort te maken...Wie herkent dit? Wie heeft dit ook gehad en is er weer vanaf gekomen en hoe? Misschien nog tips....
Dit komt uit een ander forum met als onderwerp: Het leven en jezelf als persoon vreemd vinden.
Niet echt herkennende reacties op geplaatst, hoop dat het hier wel gebeurd.
Ik denk zelf dat onderdrukte emoties een rol spelen.
Ik kon het zelf niet beter verwoorden....
En ga enorm veel muziek luisteren en luister grondig naar de tekst, dan heb je nergens anders om aan te denken... of lukt dat ook niet?
Ook voelt: ''echt in het moment zitten'', ook veel chiller, mensen typeren je nu waarschijnlijk als iemand die erg veel in zijn eigen wereld zit of niet?
Nee, dat valt allemaal wel mee.quote:
Ik weet het niet vriend, ik weet wel dat ik het een korte periode had.... 2 maanden ofzo, is wel best naar te noemen, maar bij jou houdt het A langer aan B is het veel heftiger, ik zou hulp zoeken bij weet ik veel een of andere psycholoog ofzo?
En ga enorm veel muziek luisteren en luister grondig naar de tekst, dan heb je nergens anders om aan te denken... of lukt dat ook niet?
Ook voelt: ''echt in het moment zitten'', ook veel chiller, mensen typeren je nu waarschijnlijk als iemand die erg veel in zijn eigen wereld zit of niet?
Ik weet ook dat het niet normaal is zo denkende, maar toch komen de gedachten er. Soms lijkt het wel net of je gek wordt, maar als je het hebt weet je ook gewoon dat je niet gek wordt.
Daarnaast, na 4maanden moet je toch wel tot de conclusie gekomen zijn dat het totaal geen zin heeft om zo te denken, dus het zou eigenlijk allang weg moeten gaan omdat je alles al 10x bedacht hebt.
Ik moest hier wel om lachen, haha.quote:
Ga meer proberen in het moment te leven, ga genieten van wat er om je heen gebeurt, ga je meer interesseren in wat er om je heen gebeurt, ga er meer aandacht aan besteden, ga je er meer in verdiepen, word nieuwschieriger, want volgens mij is het echt gewoon een gebrek aan ander impuls om je hersens te stimuleren
Daarnaast, na 4maanden moet je toch wel tot de conclusie gekomen zijn dat het totaal geen zin heeft om zo te denken, dus het zou eigenlijk allang weg moeten gaan omdat je alles al 10x bedacht hebt.
Het heeft ook geen enkele zin, maar geen idee waarom ik het af en toe heb. Als ik s'avonds wil slapen wordt ik soms ook angstig en schrikachtig. Het komt er allemaal op neer dat ik te veel in m'n hoofd zit, niet zo veel moet nadenken.
Afgelopen week ben ik gewoon tot dat besef gekomen, en ik wil veranderen. (gewoon met beide benen op de grond, en niet door het heelal in gedachte zwevend)
Leren er niet meer over na te denken.
quote:
Een existentiële crisis.
De enige oplossing is te leren relativeren, accepteren dat je niet op al je vragen antwoord zult krijgen en gewoon doorleven zonder voortdurend stil te staan bij het hoe en en waarom van dingen.
Dat besef is het ergste ja. Weken lang is het daardoor dikke paniek in mijn hoofd geweest.quote:
[..]
Op de een of andere manier, omdat ik een keer dat besef zeg maar had, zit ik een beetje raar in m`n hoofd. En je blijft met een vaag besef lopen.
Alsof je voor het eerst doorhebt dat je sterfelijk bent, of zo. Vergelijkbaar.
Waarom zou dat raar zijn?quote:
[..]
Had dit begrip dus nog niet eerder gehoord, even gelezen op Wikipedia, kan mij hier totaal in vinden.
Maar is het raar dat ik dit dus krijg rond mijn 20e, een echt heel erg dierbare niet verloren, en ik heb niet in de gevangenis gezeten.
Of je krijgt een paniekaanval door die negatieve gedachten combineren met een joint. Hoezee.quote:
Op quote:
[..]
Dit klinkt als een beginnend gevalletje angststoornis. Advies: huisarts
de selfmade psychologen zijn weer gearriveerd om hun diagnoses in het rond te strooien. chale
Diepdenker wel ja, normaal kun je dat relativeren; je tot iets anders denken doen aanzetten. Maar het lijkt soms alsof je ''verzinkt'' in je gedachten, je ligt in bed; het besef over dat heelal komt, je krijgt schrikreacties en ligt met de ogen wijd open om je heen te staren. Zo alert als een bange kat.quote:
Ik heb het. Je bent een diepdenker.
Leren er niet meer over na te denken.
En toch weet ik dat het anders hoort, dat dan weer wel.
Zo raar eigenlijk.Mwah als je erin blijft hangen is het misschien wel handig om er met iemand over te praten...quote:
[..]
de selfmade psychologen zijn weer gearriveerd om hun diagnoses in het rond te strooien. chale
Heel herkenbaar inderdaad. De nietigheid van ons tijdelijke bestaan is ook moeilijk weg te relativeren. Dat doe ik dan ook niet, ik heb mezelf aangeleerd om als ik weer daarover begin na te denken meteen mijn gedachten verzetten naar iets anders voordat ik in die diepdenkmodus zit.quote:
[..]
Diepdenker wel ja, normaal kun je dat relativeren; je tot iets anders denken doen aanzetten. Maar het lijkt soms alsof je ''verzinkt'' in je gedachten, je ligt in bed; het besef komt, je krijgt schrikreacties en ligt met de ogen wijd open om je heen te staren. Zo alert als een bange kat.
Of ik denk aan het alternatief, alle kennis van de wereld hebben en voor altijd bestaan. Als je daar diep over nadenkt is het eigenlijk ook niet zo'n geweldig alternatief.
Wat mij geholpen heeft is dat ik voor school ooit het boek `Het leven uit een dag` heb gelezen. Of het boek goed was weet ik niet eens meer, maar het doet je wel denken dat juist de eindigheid van ons bestaan ons leven betekenis geeft. Sinds dien heb ik er meer vrede mee, sinds dat besef tegenover het andere besef is komen te staan.
right, meteen beginnen over een angststoornis adhv een stukje tekst van een volledig onbekende.quote:
[..]
Mwah als je erin blijft hangen is het misschien wel handig om er met iemand over te praten...
Angststoornis gaat een beetje ver ja.quote:
[..]
right, meteen beginnen over een angststoornis adhv een stukje tekst van een volledig onbekende.
dit was naar aanleiding van iets op tv dat mensen zich onderscheiden van bijv. een grazend hert dat vlucht als het wat geluidjes hoort omdat deze opzich wel hersenen heeft maar nooit zal begrijpen dat het beest op een planeet rondloopt en dat die planeet een potje rondzwiert en daarbij er veel meer omheen draait en dat waar we omheen draaien nog 100x vaker voorkomt en dat zelfs dat weer ronddraait en nog veeelheelveel meer voorkomt etc.. maar ze zeiden toen op tv ook dat we ons dat kunnen voorstellen alleen kan niemand zich bedenken waar dit eindigd.
En juist omdat een of andere super oude turbo geleerde dit zei ben ik er gelukkig nooit in doorgeslagen
en zou ik dat als ik jou was ook niet doen. Er is namelijk *geen* antwoord. En jij gaat dat ook niet alleenig in je bedje ff bedenken. maw. ga deze richting op en ga studeren en leren etc. of doe iets anders dat je leuk vindt