Avonturen van Katertje; op hondenjacht.

Katertje is nu zo'n 20 maanden oud. Ooit kwam hij aangelopen bij mijn (intussen ex-) vriendin waar ik toen logeerde.
Direct was er de klik, meneer was ongeveer 4 maanden oud & dacht zijn eigen baasje wel uit te kunnen zoeken. En hij had gelijk. Zeer eenkennig is hij ook, hij laat zich alleen maar aanhalen door mij.... anderen loopt hij straal voorbij, zelfs nu we al een half jaar weer bij mijn ouders inwonen ( door ex dus), bij hoge uitzondering mag mijn moeder hem eens aanhalen.

De kat van de buren is hem nog wel de baas, al komt dat vooral door diens imponerende stemgeluid, dat overigens meer op een klaagzang lijkt dan op echt miauwen. Echt bang is katertje niet, maar wel geïmponeerd. Buurkat vecht nog iets harder, en katertje doet het met humor en moet ik zeggen met militaire tactieken. De omtrekkende beweging en allerlei guerilla tactieken. Over de lavender springen en dan net voor de neus van buurkat landen (die dan zo hard miauwt van schrik dat je denkt dat hij levend gevild wordt ).

Anyway, deze week waren de honden aan de beurt.Eerst de Yorkshire terriër van een andere buurvrouw. We stonden wat te praten met de buurvrouw met haar hond aan de lijn. Katertje kreeg hem in het vizier, loopt er stoïcijns op af... terriër krijgt het benauwd en gaat achter zijn vrouwtje staan (zijn achterpoten vegend achter zich alsof het een paard was.... wat is dat trouwens voor reactie, iemand?).

En vanavond was het weer raak, iemand liep met een hond voorbij... ik riep katertje binnen. Maar hij kreeg die andere hond in de gaten en rende direct achter hem aan, de andere hond rende snel zijn baas voorbij... ietwat angstig.

En nee, een paar huizen verderop wonen een roedel herders, daar heeft katertje (nog wel) respect voor, maar die blaffen dan ook wel heel hard.

Wat is dat toch met katertje, dat hij achter honden aangaat? Dat is echt iets van de laatste week. Weliswaar heb ik wel eerder enkele katten meegemaakt die achter honden aangingen... maar die deden dat nooit voordat ze de baas waren over alle andere katten in de buurt.

quote:

Op dinsdag 26 april 2011 00:24 schreef larry_flynt het volgende:
Als hij mijn hond aanvalt (en die zit aan een riem) krijgt hij toch een flinke trap.

Voor wat het waard is...als ik die hondenbezitter was zou ik mijn katertje ook behoorlijk laten schrikken.. maar lichamelijk geweld zou er niet aan te pas komen. Een keihard Kssssht is doorgaan genoeg, tezamen met een paar stappen naar voren.
Zo gaat Katertje ook amper meer uit de weg voor een auto in deze 30 km zone. Maar ik zou verdomde blij zijn als mijn buren van vlakbij ineens die claxon aanzetten. Mijn katertje moet niet denken dat hij de king of the Road is... want als auto tegen poes knalt, dan ben ik ontroostbaar.

quote:

Op dinsdag 26 april 2011 00:50 schreef ElisaB het volgende:

[..]

Fijn dat je dit met ons hebt willen delen. Verder nog iets interessants te melden, of was het dit wel

OT: katertje is wat overmoedig. Hoewel ik denk dat een hond het over het algemeen maar moeilijk zal winnen van een poes. Mits je een snel exemplaar hebt. Van onze vijf zullen er vier het afleggen tegen een hond. Maar ze houden dan ook gewoon netjes afstand

Ongetwijfeld zal katertje het ook moeten afleggen tegenover de gemiddelde hond... als het er op aan komt. Maar in de tijd dat hij kwam aanlopen waren er ook honden aanwezig, daarna een paar maanden zonder honden (in mijn appartement) en daarna gingen ik en mijn ex weer samenwonen waardoor er ook weer honden aanwezig waren. Nu negeerde meneer die honden destijds zoveel mogelijk. Maar was er ook niet bang voor.

En ja voor die grote blafferige herdershonden, daar is katertje oprecht bang voor... maar honden die niet groter zijn dan 2 keer katertje... en niet direct beginnen te blaffen... daarop loopt hij gewoon fearless op af. Hahaha, ik weet niet hoe, waarom of wat dan ook... maar dat doet katertje gewoon.
En misschien doet meneer het alleen maar wanneer ik in de buurt ben, maar hij doet het toch maar.
Tegelijkertijd is mijn aanwezigheid voor hem geen reden om de buurkater aan te vallen .

En daarom ook mijn verbazing; hij valt wel aangelijnde honden aan maar de buurtkat is hem nog altijd de baas. Zou het mogelijk zijn dat katertje het verschil ziet tussen aangelijnde dieren en niet aangelijnde dieren? Ooit heb ik katertje namelijk ook aangelijnd om zijn nieuwe buurt te leren kennen zonder er zelf helemaal op uit te gaan.

Zou mijn katertje echt zo tactisch kunnen denken dat hij de nadelen van aangelijnd uitgaan kan zien boven de vrije ruimte hebben?
Als dat zo is, dan zullen de biologen heel wat voer hebben om de intelligentie van huisdieren te moeten te herdefiniëren.

Ik sta hier nog steeds open tegenover... maar ik ben wel steeds meer geneigd om het intellect van een kat wiens baas deze kat een vrije opvoeding geeft hoger in te schatten dan die van een kat die direct gebonden wordt aan wat de baas van deze kater of poes, van hem verwacht.

quote:

Op dinsdag 26 april 2011 17:17 schreef zeeeend het volgende:

[..]

Denk dat het met elk dier zo is dat er slimmere en dommere exemplaren tussen zitten.
Ik ken katten die mijn herders uit elkaar kunnen houden,aangezien er 1 is die ze afslacht als ze de kans krijgt .
Die ander teef wil enkel spelen,dus daar worden hele schijngevechten mee gehouden.
Als ik haast heb en we lopen straal voorbij komt die kat achter ons aan.

..en zelfs al die felle teef aangelijnd zit ,zijn er katten die op dat moment loom zich gaan zitten wassen op een paar meter afstand .
Daaraantegen heb je ook katten die achter in het huis zitten ,als er maar door het raam naar ze gekeken word.

Het blijft gevaarlijk natuurlijk ,ze mogen/gaan van mij de stoep niet af ,maar hoe vaak ik niet zie dat er weer 1 van de 9 levens opgebruikt word door een kat/poes,door vlak voor een auto de straat over te vliegen .

Ik ben er nog niet helemaal uit of katertje alleen maar slim doch overmoedig is... of dat hij gewoon niet genoeg op zijn donder heeft gehad, om het gevaar te herkennen.
Ik hoop op het eerste, maar neig naar het laatste.

En nee, ik ben blij dat meneer niet al te bang is... maar ik ben tegelijkertijd bang dat hij te overmoedig wordt! En natuurlijk... een aangelijnde hond kan door hun baasjes makkelijk worden weggetrokken... maar de gemiddelde automobilist let minder goed op, dan een hondenbezitter.

En ergens denk ik ook niet dat meneer echt wil vechten met die honden... hij kent honden uit mijn relatie met mijn ex, die een hondenopvang had. Hij heeft niets op honden tegen (is er doorgaans niet bang voor)... maar vrienden zullen ze ook niet worden.

Maar nu een halfjaar later... wordt meneer zelfbewuster en besluipt alles dat maar beweegt (mea culpa; dat heb ik hem geleerd in het verleden, met sluip and attack spelletjes) ... alleen van mij had hij nooit iets echt te vrezen... het spel was over als een van beide partijen de ander op de rug aanraakte.
Hahaha, soms doen we dit nog wel eens!

quote:

Op woensdag 27 april 2011 12:12 schreef childintime het volgende:
Dat schuiven met de achterpoten bij honden kan meerdere betekenissen hebben. Sommigen doen het als ze gaan spelen, anderen om geur af te zetten (soort graffiti ) en weer anderen doen het om hun persoonlijke ruimte af te bakenen (dit is mijn plek en die maak ik wat groter door mijn geur te verspreiden), in de poten zitten geurklieren en met dat "schuiven" lijkt de eigenlijke plek die de hond inneemt groter.

Misschien doet Katertje dat juist omdat hij niet van de andere kat kan winnen? Hij gaat dan op andere plekken proberen zijn terrein te vergroten?

Een klein misverstand; het met de poten schuiven, dat deed de Terriër van de buren, niet mijn katertje. Die zat vooral relaxed toe te kijken hoe die andere viervoeter zich druk maakte achter diens baasjes benen.
Wel bedankt voor de achtergronden van dit gedrag! Mijn kennis is weer een beetje uitgebreid. Daar ben ik altijd blij mee!

quote:

Op dinsdag 26 april 2011 09:00 schreef Pannenkoekenmix het volgende:
Als je wil voorkomen dat katertje onder de auto komt.. Rijd zelf eens een stukje met de auto en toeter naar hem. Dan kun je het misschien voor zijn.

Katertje klinkt interessant Ik zal hem in de gaten houden.

Of katten het verschil kennen tussen aan de riem en zonder riem weet ik niet.... Niet alle katten kunnen dit, maar sommige misschien wel. Ligt aan de intelligentie van je kat.

Is katertje nog volledig kater? Misschien dat het verstandig is om er wat af te laten halen, anders zou het een verwilderde vrouwenjager kunnen worden.

Katertje is geen volledige kater meer nee. Binnen 2 weken nadat ik ging samenwonen met mijn ex (haar kinderen en 2 poezen) heb ik meneer "laten helpen."
Misschien was ik behoorlijk onnozel, maar toen ik dat liet doen, hoopte ik op een zelfde behandeling die mensen krijgen, namelijk het doorsnijden van de verbinding van de ballen naar de penis. Maar toen ik hem kwam ophalen, waren zijn ballen volledig verdwenen. Dat is niet wat ik wilde.

Maar verder; ik verdenk katertje van enige intelligentie en zelfs van het bezitten van humor.
Want zelfs toen ik samenwoonde met mijn ex, besprong katertje met een meter hoge sprong haar poezen, om daar volledig onverwacht boven op te landen... met een gekrijs van die poezen tot gevolg. En daarna begon hij te spinnen, alsof de opdracht gelukt was hahaha.

Zelfs als wetenschappelijk bewezen wordt dat katten geen humor kennen, dan nog lijkt katertje wel te weten waar ik om kan lachen (zoals die keer dat hij een speklap uit de pan jatte... zo'n koddig gezicht) en natuurlijk pakte ik hem die speklap af... maar daarna heb ik hem bijna doodgeknuffeld, zo grappig vond ik het.

quote:

Op dinsdag 26 april 2011 09:11 schreef ElisaB het volgende:

[..]

Hulde

[..]

Ja, en van een auto gaat Katertje niet winnen

Dat laatste is ook mijn grootste nachtmerrie. En ik ben ook zeker van plan die buurvrouw op het hart te drukken om wel die toeter te gebruiken.

De zorg voor katertje heeft mij door een zware tijd heen geholpen... Zijn (in mijn ogen) humor tesamen met zijn eenkennigheid voor mij als zijn baasje... is voor mij uniek. Dus ik zal zeker de buren vragen om flink te toeteren, als meneer op de (doodlopende) weg ligt. Want vrijwel elke weg waar we in de toekomst komen te wonen, zal niet doodlopend zijn, en het autoverkeer zal groter en sneller zijn....

quote:

Op donderdag 28 april 2011 23:13 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik bedoelde ook de hond

Met het gedrag van Katertje doelde ik op het achterna zitten/ intimideren van honden. Hij kan het niet van de buurkat winnen en misschien uit zich dat, in dat hij gaat proberen honden te verjagen om ergens anders terrein te winnen (ipv de ruimte bij de buren).

Dat zou heel goed kunnen wat je zegt. Zoals het er nu uitziet, stapt Katertje overal op af, dat maar niet al te harde geluiden maakt.
Tegelijkertijd maakt mijn jongste neefje ook harde geluiden (en banadert Katertje vijandig). Ik kan er niet zeker van zijn, want Katertje staakte de vermoedelijke aanval).... maar volgens mij wilde Katertje mijn jongste neefje eerder aanvallen. Op het laatste moment trok Katertje zich echter toch nog terug. Maar als hij mijn jongste neefje had aangevallen, dan zou ik pal voor Katertje zijn gaan staan... want mijn jongste neefje (eerder 3 jaar) probeerde eerder de deur dicht te gooien als Katertje er door wilde!

Dus ja, ik kan me katertje goed voorstellen... dat rotjong moest een lesje leren.
Maar katertje brak de aanval af, tot een paar keer aan toe. Maar ik weet dat hij mijn jongste neefje haat... en zodra deze te ver gaat, dan heeft katertje ook geen genade. Hopelijk wordt jongste neefje iets meelevender met katertje... want andersom zal het een drama worden voor neefje!

quote:

Op vrijdag 29 april 2011 02:59 schreef childintime het volgende:
Ach, ik heb zelf kinderen/ huisdieren (gehad). Ouders kun je aanspreken op het gedrag van hun kind. Ik heb zelf altijd mijn kind geleerd respect te hebben voor de dieren om ons heen. Toch heeft dat geresulteerd in een lelijk litteken van een kat, boven haar wenkbrauw (niet van onze eigen kat, maar van vrienden). Ik heb de kat niet gestraft omdat die nou eenmaal reageert vanuit zijn instinct. Kind was te klein om te waarschuwen/ straffen (1,5), maar vanaf dat moment wist ze wel meteen dat je niet zomaar op een dier af kunt kruipen.

Ik had een poes die erg territoriaal was. Mij en mijn partner (en later ons kind) dulde ze om zich heen. Maar kwamen er mensen op visite dan ging ze eerst op een afstandje mauwend toe zitten kijken. Naarmate de tijd vorderde en de mensen niet weg gingen, kwam ze steeds dichterbij. Tot ze vlak bij ze zat en ze in staat was om ze aan te vallen. Mijn moeder kwam eens en had de hond mee genomen. Een grote Bouvier. Poes kwam langzaamaan steeds dichterbij. Tot ze op de salontafel zat, waar Bouvier onder lag. Ze ging brommen, blazen en haalde uit, net zolang tot Bouvier in de gang ging liggen.

Wat voor ras is Katertje? De poes die ik toen had was een halve Siamees/boerderijkat. Sommige rassen (bv Noorse Boskat) zijn de goedheid zelve, maar er zijn er ook die maar dit nodig hebben om te "ontploffen".........

Katertje is een gewone Europees Korthaar... (voor zover ik na kan gaan).
En helaas moet ik zeggen dat de ouders aanspreken weinig zin heeft. Het is vooral mijn jongere broer (vader van die jongste) die ook weinig met katten heeft. Hij is een weinig goed voorbeeld voor zijn jongste. Zijn oudste zoon, lijkt gelukkig meer op mij en is ook het enige neefje waar katertje zich maar enigszins door laat benaderen. De middelste zoon is geestelijk gehandicapt, en daar heeft katertje noch vijandigheid tegen, noch vriendschap mee. Hem gaat hij gewoon uit de weg, alsof katertje begrijpt waarom het gaat.

Katertje gaat vooral mensen uit de weg, als ze hem niet bevallen. Katertje was rond afgelopen jaarwisseling eens 12 dagen alleen (de hele familie was naar Egypte)... en werd verzorgd door de buren.
Ik hoopte nog zo dat ze katertje ook zouden aaien en persoonlijke aandacht zouden geven.

En ja, dat probeerden ze ook wel... maar katertje bood ze geen blik waardig en liet zich al helemaal niet door hun aaien. En dat ontroerd me zelfs tot tranen toe... De band tussen mij en katertje... ooit koos hij me 16 maanden geleden als zijn baasje... en zo is het ondanks alle verhuizingen gebleven.

Katertje vertoond meer hondengedrag dan kattengedrag... Ik ben zijn territorium. Zo kwam ik door omstandigheden plotseling weer terecht bij mijn ouders (het ging uit met mijn ex)... en katertje ontsnapte binnen een paar dagen ineens 's avonds. No way dat ik hem kon achterhalen... maar ook no way dat hij verder ging dan het zichtveld van het huis waar ik nu even in woon. Tien uur later stond meneer weer voor de deur toen ik hem alsnog riep. Katertje is een hond geboren in een kattenlichaam... zoveel is zeker

quote:

Op vrijdag 29 april 2011 23:53 schreef duivelin1 het volgende:

[..]

binnen houden en een afgeschermde tuin is vaak afdoende om te zorgen dat hij niet onder een auto komt

Ik zou het willen, maar katertje is ten allen tijde bereid om van de hoogste hoogtes neer te dalen.
Binnen houden is geen optie, een afgeschermde tuin ook niet... ik heb meneer altijd geleerd om creatief te zijn, en dat is hij ook. En hoe een tuin af te schermen?

Maar vanaf toen katertje mij als baasje koos, heb ik hem zo vrij als mogelijk gelaten.
Ik bestraf hem niet bij enige creativiteit... hooguit neem ik zijn winst af (zoals een speklapje die uit een droogkokende pan wist weg te grissen...) Maar hem bestraffen, welnee... daar moet ik gewoon teveel om lachen! En waarom een dier bestraffen om diens instinct!

Maar toch een tip aan mijn buren... laat katertje wel bang zijn voor auto's. Toeter ajb!

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 01:21 schreef childintime het volgende:

[..]

In theorie wel ja... Ik nam echter een rood katertje nadat vorige kater op 1,5 jarige leeftijd overreden was en een dwarsleasie had en dus ingeslapen moest worden. Dat klein rode katje hing met 7 weken al bovenin de hordeur....... Met een maand of 4 mocht hij echt naar buiten en was niet te houden. Toen hij een jaar was is hij ook overreden, gelukkig had hij alleen maar zijn bekken gebroken. Inmiddels is hij 12 en wordt wat rustiger. Er zijn katten die je moeilijk van de straat af kunt houden. Die worden daar doodongelukkig van en helaas kun je dat niet aan hun snuit zien op het moment dat je ze neemt.

Laat hem zo vroeg mogelijk castreren. Als je nog de keus hebt uit een nieuw nestje is een poes wat dit soort dingen betreft makkelijker. Zij is meer aan huis gebonden; katers zijn veel uithuiziger en hebben de neiging de buurt af te struinen naar vertier. Een poes blijft veel meer in de buurt van haar huis en zal geen uren gaan trekken.

Daarop kan ik alleen maar amen zeggen.
Mijn katertje is een "je weet wel katertje" maar weet alsnog wel van zich laten spreken.
Het was nooit mijn bedoeling dat hij zijn ballen verloor, het moest alleen worden doorgeknipt...

En nog elke dag (hoewel ik nu in een rustige wijk woon... ben ik doodsbenauwd dat katertje overreden wordt. Want katertje blijft rustig op de weg liggen, in de veronderstelling dat de auto's wel om hem heen rijden. En ja gelukkig ligt hij alleen op een weggetje waaraan hooguit 3 woningen liggen... maar meneer zou sowieso aan de kant moeten gaan bij het naderen van autoverkeer!

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 05:06 schreef Mishu het volgende:
Waar zijn de actiefoto's van de betreffende kater?

Als je het over mijn katertje hebt.. nee dan zijn er geen actiefoto's. Waarschijnlijk ben ik de verbindingskabel tussen de camera en de PC vergeten mee te nemen toe ik en mijn ex, uit elkaar gingen.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 12:44 schreef Aneurism het volgende:
Ik zou toch kijken of ik het zou kunnen afleren, mijn ex-bovenburen hadden een kater. Beest was zo chill als wat en voor niets of niemand bang. Resultaat was dat hij ook niet bang was voor een Herder die hem dood gebeten heeft.

Mja, morgen komt mijn neef hier en die heeft ook een (soms) wat valse hond bij zich (een paar jaar geleden beet hij het zoontje van zijn zus nog in het gezicht... heel even maar, omdat ik het zag gebeuren en het beest er direct weg kon grijpen).

Maar goed, tegen een ding kan katertje niet goed... en dat zijn drukte & lawaai (haha, net als z'n baasje).

quote:

Op zondag 1 mei 2011 10:08 schreef zeeeend het volgende:

[..]

Het is in elk geval goed gegaan... mijn neefje had zijn hond bij de schoonfamilie gelaten.
Katertje bleef tot 17.15 ook veruit de weg van deze verjaardag. En kwam steeds dichterbij (doch de familie negerend)... tot ik hem zijn avondmaal in zijn bakje had gelegd. Pas toen kon een (aangetrouwde tante... ook een echte kattenliefhebber) hem nog even aaien.

Maar toch... dat was nog best een prestatie. Aangetrouwde tante moet hem goed hebben benaderd, en ook nog eens katertje op de juiste plekken hebben aangehaald. Anders was meneer meteen weggerend.

Mja...iets dat ik al vroeg in haar zag, zag Katertje waarschijnlijk ook in haar... want katertje en ik lijken de voorkeuren te hebben voor dezelfde mensen die we in onze buurt accepteren. Het kan dan ook haast geen toeval zijn dat katertje en ik elkaar gevonden hebben... we hebben elkaar aangevoeld.

Katertje op Kattenjacht!

Het verhaal neemt een wending;

Katertje weet nog steeds niet tegen de zwart/ witte te winnen. Meneer bedient zich van guerrilla tactieken... verschuilt zich onder een lage stoel als die zwart/ witte er aankomt ( Katertje heeft daaronder alle speelruimte terwijl die zwart/witte er niet onder kan komen zonder eerst gekrabt te worden).
Tevens is er nog een geheel witte kat, die alle katten schrik aanjaagd en sporadisch voorbij komt.

Maar de zwart/witte heeft nog een huisgenoot, een roodwitte.
Vanmiddag hoorde ik een boel katten gekrijs en keek door het raam. Ergens verwachtte ik Katertje in het nauw gedreven te zien... hoe anders bleek het na een kijkje uit het raam. Ik zag een roodwitte poes met een enorm gekrijs wegrennen, katertje er volop achteraan! En dat met een snelheid die bijna niet te volgen was.
Ook zag ik nog even die zwartwitte, die weer eens te laat kwam op de plek waar het allemaal gebeurde.

Een uurtje later, was katertje weer binnen. En aan heel zijn houding was af te lezen hoe trots hij op zichzelf was! Geen deur of muur waar hij zich niet tegenaan vleidde... en zijn staart constant recht omhoog als een stokstaartje!
Meneer had duidelijk zijn mindere gevonden, en dat bracht hem veel zelfvertrouwen.

En ja, meneer had wel eerder poezen er onder gekregen... de poezen waar hij destijds even mee samenwoonde, maar dat vooral uit speelzigheid. En ach wat is er mooier dan een poes stiekem benaderen en met een hoge sprong precies op hun rug belanden. Dat is toch humor?!
Maar nu was het anders, het was geen poes die in het zelfde huis woonde.
En wie weet, heeft hij wel hetzelfde gedaan hahaha... Maar katertje is een "je weet wel kater."
Blijft de vraag of een "geholpen kater" nog steeds een poes van een kater weet te onderschijden?
Ik denk van wel; wat denken jullie?

quote:

Op maandag 16 mei 2011 01:50 schreef childintime het volgende:

[..]

Naar alle waarschijnlijkheid is de rood/witte toch een kater geweest. Rode of rood/witte zijn vrijwel altijd katers, net als dat lapjeskatten vrijwel altijd poezen zijn. Een je weet wel kater weet heel goed een poes van een kater te onderscheiden, tussen zijn oren is hij nog steeds een kater.

Die verhalen doen me denken aan mijn eigen kater. Een mooie rood/witte. Bij mijn vorige woning hoorde ik vaak gekrijs en kwam hij dan later met een kapot oor oid thuis. Ik vond hem altijd heel zielig (het is maar een kleintje) maar op een keer hoorde ik van een achterbuurmeisje dat mijn zielige katertje dus zelf de agressor was Zij had gezien hoe hij achter andere katten aan ging en ze bleef volgen tot hij met ze kon vechten...... De enige die hij in de buurt verdroeg was een lapjespoes van 2 straten verderop, die hem dus de baas was en soms zelfs in ons huis zat (ze kwam gewoon door het luikje en ging kater uitdagend aan zitten kijken), kater was dan altijd heel toevallig druk bezig zich te wassen en zag niets om zich heen

Ik moet lachen om jouw verhalen of kater vs poes ( en nee, niet sarcastisch.. ergens herken ik het ook wel).

Maar mijn katertje is echt een katertje (al is het dan een je weet wel katertje).
En die rood/ witte is echt een vrouwtje. Dat hebben de buren al jaren geleden te horen gekregen of zelf ontdekt.

Net als jouw poes (in kater camouflage) is mijn grijs/ zwarte katertje van een ander geslacht als ik zou denken. En nee, vooralsnog is mijn jong katertje zelden een andere poes de baas geweest.

Mja, wel even de poezen die hem oppikten toen hij nog heel jong was... een half jaar later was meneer hun de baas. Ik dacht aan een combinatie tussen viriliteit en adrenaline.

En toen was het ineens uit tussen mijn ex en mij. Ik ging tijdelijk terug naar mijn ouders.. een buurt met vooral honden en nog ergens 3 katten ( 2 mannetjes en een vrouwtje en een waarvan ik de uitkomst niet weet).

Een witte kater is de baas over de hele wijk (maar komt zelden langs). Een zwarte poes of kater is nog te jong om iemand de baas te zijn... en dan de poezen van de buren tegenover;
De zwartwitte is nog steeds de baas over katertje, vooral door zijn stemgeluis.. zijn geweeklaag bij het zien van katertje overstemt alles. Die roodwitte is een poes... dat vindt katertje geweldig... die kan hij aan omdat geen van hen een aanval van hem verwacht.

Zelfs het krijsen van hen ziet katertje als een teken om helemaal loss te gaan... Meneer komt daarna dan ook uber trots thuis!

Maar even mijn eigen ervaring; poezen die wit en rood gelijkelijk verdeeld hadden... dat zijn allemaal poezen geweest. En ook nu, bevestigden de buren dat het een poes was (daar waar de meeste katertjes zelden de kleuren van mijn katertje hebben).

En katten en poezen hebben hun eigen regels, zijn zich zelden bewust van hun kleuren... ze zijn vooral zich zelf!

quote:

Op maandag 16 mei 2011 02:23 schreef childintime het volgende:

[..]

De drollen van mijn kat liggen in mijn tuin (terrein afbakenen) of in zijn kattenbak Na de verhuizing mocht kat (midden in de winter, sneeuw ed) 3 maanden niet naar buiten. Alle katten uit de buurt scheten in mijn tuin. Sinds kat weer naar buiten mag, is de enige die in mijn tuin poept mijn eigen kat; de rest jaagt hij eruit En ja, dat aanvallen hoort er gewoon bij, het is nou eenmaal kattengedrag. Ik heb ook een voliere, dat trekt katten aan. Maar kater pikt dat dus niet en jaagt ze weg.

Het enige nadeel van je kat buiten laten lopen is het risico dat ze aange/ overreden worden. Dat heb ik nu al 2 keer meegemaakt. Maar het emotionele welzijn van mijn kat vind ik belangrijker en daarom mag hij dus buiten lopen, hoewel ik me iedere dag weer afvraag of hij nog leeft als hij een uurtje niet thuis is geweest.

Respect voor jou!

Na mijn 'scheiding van mijn ex-lief' was ik ook aangewezen op mijn ouders. Goed we waren niet getrouwd maar zij was de hoofdhuurder van ons huis (nl net 2 weken eerder ingeschreven)....

Dus ik moest weer dan 17 jaar weer bij mijn ouders intrekken.
Nu kent deze situatie vele nadelen... maar ook een voordeel... mijn ouders wonen in een verkeers arm bungelow park. Katertje hoeft amper uit te kijken... zelfs de buren sturen hun auto's met veel compassie om mijn katertje heen, wanneer deze eens op de inrit van een paar huizen tegelijkertijd ligt... en katertje heeft schijt aan langzaam passerende auto's.

Maar als ik het zie, dan laat ik buren weten om hun toeters vol op te laten gaan... want katertje mag niet wennen aan rijdende auto's.
Want geen idee waar we straks belanden... maar vast niet zo veilig als de buurt waarin katertje zich zo veilig voelt als nu!

quote:

Op vrijdag 20 mei 2011 00:48 schreef childintime het volgende:
Dat is wel geweldig zeg voor Kater. Nu wel ja, als je zou vertrekken zou het bijna niet zo mooi kunnen zijn. Ik vind katten wel slimmer dan honden, maar ook weer niet heel slim want ik heb er 2 overreden gehad. Als ze echt heel slim waren, zou dat dus niet voor moeten komen. Een paar keer flink laten claxoneren, of misschien zelfs vragen of buren een beetje water richting Kater vanuit de auto willen gooien. Niet als lullig bedoelt, maar dat Kater dat gaat associeren met autogeluid. Mijn katten hadden een hardere leerweg, die hebben het aan den lijve ondervonden.

De kater die het overleefd heeft (die ik nu nog heb) is na het overrijden wel altijd heel erg op zijn hoede gebleven voor auto's, als hij de vuilniswagen aan hoort komen in de verte is hij direkt binnen en blijft een half uurtje binnen zitten.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat als hij er niet meer is (nu 12) ik niet weet of ik nog een kat neem. Ik ben gek op ze, maar altijd die spanning en onzekerheid als ze niet na bv een uurtje weer thuiskomen is om ziek van te worden. Mijn eerste overreden kat had dus een dwarsleasie en die kwam (nadat hij om 10.00 naar buiten ging) pas om 17.30 's avonds thuis en de hele dag wist ik dat er iets gebeurt was. Hij kwam normaal altijd na een half uurtje zich weer melden. Ik heb de hele dag met de zenuwen gezeten en toen ik het luikje hoorde en naar de keuken rende dacht ik eerst dat het mijn kat niet was omdat hij vanaf zijn middel plat was en 2 keer zo breed.......Vanaf iets achter zijn middel sleepte hij de rest van zijn lijf met zich mee. Hij ging nooit verder dan 2 straten weg, dus al die uren heeft hij er ws over gedaan om zich naar huis te slepen.

Mijn kat daarna heeft het wel overleefd, maar ik weet niet of ik dat nog een 3e keer aandurf/kan. En een kat de rest van zijn leven opsluiten is voor mij geen optie. Met sommigen kan dat; mijn moeder heeft een Noorse Boskat en die gaat niet verder dan de tuintafel, dat vind ze wel genoeg en ze is tevreden met het huis en een meter tuin. Zulke katten heb ik echter nooit gehad.

Ik heb het als kind helaas te vaak meegemaakt. Hoeveel katten er niet zijn overreden destijds (wonend aan een doorgaande weg waar 80km p/u gereden mocht worden, maar vaak 's nachts wel 120 gereden werd, en soms overdag ook.

Ik heb een hele tijd geen huisdieren willen hebben. Sinds ik een jaar of 18 geleden zelfstandig ging wonen tot begin vorig jaar. Katertje en ik kozen elkaar uit, op het eerste moment dat hij kwam aanlopen.

De rest van de mensen negeert katertje doorgaans. Zelfs nu ik al ruim een half jaar (nog steeds tijdelijk) terug ben bij mijn ouders...hij negeert ze nog steeds bijna altijd. Soms lijkt katertje wel een hond; wil me soms volgen naar de supermarkt, als we samen de tuin ingaan blijft hij altijd in de buurt...

Maar afgelopen avond... kwam hij erg laat thuis. Meestal is hij er rond een uur of 22.00 uur wel weer als ik hem roep. Nu kwam hij pas bijna 2 uur later. Dus ja, ik ken dat gevoel dat je beschrijft als hij er niet is... En ja, katertje kan best een paar uur lekker struinen (zoals al gezegd, het is hier behoorlijk verkeersluw) dus zo snel ben ik (hier) niet bang. Maar ik merkte wel dat ik me erg veel zorgen maakte vanavond.
Gelukkig hoorde ik even voor middernacht iets op het dak, dat via mijn dakraam naar binnen wilde... het was katertje

Ik heb vroeger veel katten gehad (of mijn ouders)... en van veel katten gehouden. Maar dit katertje heb ik alleen opgevoed... en niet om gewoon een lieve kat te zijn, maar ook ondeugend te blijven. Echt een echte katertje te blijven (die als ik even niet op let een speklap uit de pan snaait )...

En ja Katertje begon wel bijna als een binnenkat.... maar dat is nooit meer terug te draaien. Zelfs niet als ik het zou willen. Ik hoop alleen maar dat als ik weer een woning voor mezelf heb, dat het niet aan een doorgaande weg ligt. Want katertje heeft me door alle misere heengesleept die de laatste tijd over me heen is gekomen. Ik hoef jou niet te vertellen hoe groot de liefde voor een kat kan zijn.

Maar als katertje zou overlijden... dan neem ik waarschijnlijk ook geen andere kat weer. Zo'n uniek karakter is amper te vervangen. Dat is alsof de dood van een kind te proberen te verwerken door een ander kind op de wereld te zetten. Het werkt van geen kant.

quote:

Op maandag 30 mei 2011 00:53 schreef childintime het volgende:
Dat klopt ja. Mijn kater die een dwarsleasie had, was ook een kat die ons uitkoos. Wij waren op Texel op vakantie en hij kwam dagelijks met zijn moeder in ons vakantiehuisje. Toen we erachter kwamen waar ze thuis hoorden gingen we vragen of we hem mee mochten nemen (eigenlijk voor iemand anders die een kat zocht). Dat mocht, hij was als enige nog over van het nest (was al 4 maanden oud). De hele rit naar huis (in de auto, op de boot) was er niets aan de hand. Thuis gekomen was ik bang dat het problemen zou geven met de hond. Kater klom uit de doos en ging zich uitgebreidt op de bank liggen wassen...... Niets verstoppen of wegkruipen; hij was gewoon thuis gekomen. Ik dus kennis gebeld dat kater bij ons wilde wonen

Na zijn dood hebben we een half jaar later weer een katje genomen. Hij is lief en aanhankelijk, maar ik heb met hem niet de binding die ik met de andere kater had. Dit is meer de kat van mijn dochter; de vorige kater was echt mijn kat.

Mooi is dat he; dat hoeveel ellende je in je leven ook meemaakt, zij er voor onvoorwaardelijk voor je zijn. Je dingen even kunnen laten vergeten, je laten lachen en zomaar gek op je zijn, ongeacht of je nou heel lief bent of net iets hufterigs hebt gedaan. Daarom heb ik huisdieren en ben gek op ze

Ik las ergens op een kattenkalender van mijn ex een citaat in de trant van; niets is zo rustgevend als te kijken naar een slapende kat.
En ja, kijk ik naar katertje die tevreden ligt te slapen, dan verschijnt er altijd een glimlach bij me.

Lief en aanhankelijk is meneer niet, ja... als ik wakker word, dan kruipt meneer uitzonderingsgewijs wel eens op mijn borst als ik nog op bed lig.
Maar vaak springt hij net zo snel het bed of de bank af, wanneer ik hem aai. Mja, eerst even lekker spinnen... en dan bedenkt hij dat het niet echt stoer is... en dan gaat hij weer verder hahaha.
Maar dat is wat ons aantrekt in katten denk ik... ze moeten niet te lief zijn, zeker niet als ze nog jong zijn... wij willen katten met karakter.

En zo te zien hebben wij onze katers rond dezelfde leeftijd geadopteerd... de mijne was ook ongeveer 4 maanden. Ja heerlijk ook te zien dat ze meer nieuwsgierigheid in zich hebben dan angst... Ik ben ook altijd benieuwd welke plekjes een nieuwe (of een oppas kat) kiest als zijn favoriete plekjes.

Update; vandaag weer naar mijn (vrijwilligers) werk. Ouders zijn gelukkig op vakantie. Ik richting de bushalte op 2 kilometer... Katertje volgt me. En net als een hond, rennend voor me uit, laat me passeren en dan weer vooruit rennen. Ik verstop me (om hem af te schudden) meneer vind me weer. Hahaha, ik moest eerst terug om katertje toch maar weer in huis te '' dumpen.'' Want anders was meneer zelfs misschien nog de bus in gesprongen.

quote:

Op donderdag 2 juni 2011 01:53 schreef childintime het volgende:

[..]

Herkenbaar ja. Ik die allerlei manieren bedenk om kat niet achter mij aan te krijgen als ik weg moet. Voordeur uit sluipen en heel zachtjes dicht doen en kat is snel uit het luikje in de achterdeur gekropen en staat me al op te wachten op de hoek Mee de hei op wandelen met de hond, terwijl daar tig honden lopen die helemaal doordraaien als ze een kat zien

Ik kan echt smelten als mijn kat in de border ligt (al mijn plantjes geknakt ) en hij ligt daar, diep in slaap met een verheerlijkt koppie in de zon, dan ben ik soms jaloers op zijn leven

Ik twijfel geen moment aan jouw verhaal... Honden hebben vaak al een heel bijzonder karakter... maar katten ook voor wie er oog voor heeft.
Mijn katertje heeft weliswaar geen kattenluikje hier... maar weet altijd wel iemand te bewegen om hem naar buiten te laten (en dat zeg ik terwijl hij naast me ligt in bed, helemaal uitgestrekt met een tevreden koppie.. en daarmee de hele kussen ontsluit.

Waarschijnlijk ontkom ik er niet aan om hem nog wat snoepjes voor te zetten als ik naar bed ga, en dat doe ik met liefde.

Zowel jouw kater als mijn katertje mogen zich dit jaar wel enorm verheugen in de zon en het buitenleven.
En ja... ik denk ook nog steeds katertje te slim af te zijn, maar katertje herkent mijn voetstappen... meneer is slimmer dan ik denk. Zelfs als ik verstoppertje doe (om te zorgen dat hij me niet volgt)... dan weet hij me te vinden. Ja, wat dat betreft zijn onze katers slimmer dan we denken... ze hebben ook speurneus instincten volgens mij (herken je jouw kater hierin?)

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 01:30 schreef childintime het volgende:
Kater werd aangevallen door eksters In de boom bij de buren zit een eksternest en de jongen eksters gaan uitvliegen. Ik hoorde een kabaal in de tuin en ging even kijken. Zit kater op de pergola. 1 Ekster een halve meter voor hem tegen hem te schreeuwen en hem uit te dagen, de ander achter hem en beet in zijn staart Hij hield het voor gezien en ging maar weer eens een half uurtje naar de vissen in de vijver zitten staren

Oh, ik herken het wel van vroegere katten... maar Katertje heeft dit nog niet meegemaakt. Een vroegere poes wel, en die heeft toen ook een van die eksters gevangen.

Persoonlijk hoop ik dat hij geen vogels vangt (katertje ving een paar maanden geleden een roodborstje, maar die werd gered door mijn moeder).

Maar katertje jaagt op alles dat beweegt... is het een pluisje van een paardenbloem, of gewoon een vlieg in huis, een vogel of een kikker dan wel een muis... Geen idee of hij het op eet... het amuseert katertje in elk geval qua jacht. Soms eet hij de prooi, soms is het alleen speelgoed. Ik heb katertje meer als een kwartier gevolgd toen hij een klein muisje te pakken had. Maar echt geïnteresseerd in het veroberen van zijn buit was hij niet... Ergens heb ik stille hoop dat dit bange muisje het avontuur heeft overleeft... maar ik het het niet afgewacht.