Na een periode van ongeveer 5 jaar vrijgezel te zijn geweest, ben ik sinds kort erg close met een nieuwe man in mijn leven. We kennen elkaar nog maar 3 maanden, maar we zijn bijna dagelijks samen. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, maar er zijn dingen die me niet lekker zitten. Graag zou ik hiervoor wat tips willen ontvangen. Bereid je voor op een chaotisch verhaal.
Eigenlijk kan je stellen dat ik al 5 jaar lang in een dal zit. Ik heb een eetstoornis gehad, waar ik nu nog steeds voor in behandeling zit, en ik heb heel veel therapieën gevolgd om beter te leren omgaan met mijn sociale angststoornis. Deze twee problemen hebben bij mij geleidt tot een depressie, waar ik nog steeds niet helemaal vanaf ben.
Drie maanden geleden kwam er een nieuwe man in de sociale angststoornissengroep. Vrijwel meteen hadden we een klik. Telefoonnummers werden uitgewisseld. Dit leidde tot urenlange telefoongesprekken, ons langste gesprek duurde 7 uur achter elkaar. Ik werd steeds benieuwder naar hem en heb na een paar dagen de stoute schoenen aangetrokken om hem mee op date te vragen. Hij was gelijk enthousiast en zo gezegd, zo gedaan. Samen gingen we in de stad wat drinken. Het was zo gezellig dat onze eerste date 13 uur lang duurde. Ik was helemaal in de wolken. Wat een geweldige man, wat een lieve man, wat een mooie man! Ik had het idee dat hij soortgelijke gedachten had over mij.
Twee dagen later ben ik naar zijn huis gegaan. Heel gezellig was het, aan het begin van de avond dan. Naarmate het later werd vertelde hij me steeds meer over zijn exvriendin. Het bleek dat ze nog maar 3 maanden uit elkaar waren, na een relatie van 4 jaar. Dit vond ik erg lastig om te horen. 'Kan iemand na 3 maanden over een relatiebreuk heen zijn?' vroeg ik mijzelf af. Hij wist het zelf ook niet. Ik heb er toen nog niet veel bij nagedacht. Ik was immers bij hem en niet zij. Als hij bij haar wilde zijn, was hij daar wel.
Dagen gingen voorbij en steeds vaker was ik bij hem. Het gepraat over zijn ex werd ook meer. Hij ging me zelfs met haar vergelijken. 'Lisa, deed dit wel, jij niet. Lisa deed het zo. Lisa dit. Lisa dat.'
Dit irriteerde me heel erg en maakte me steeds verdrietiger. Ik raakte gehecht aan hem en werd steeds verliefder. Steeds weer zei ik tegen mezelf dat het wel over zou gaan, dat liefdesverdriet even tijd nodig heeft. Maar sinds de afgelopen twee weken weet ik allemaal niet meer.
Ik kwam twee weken geleden bij hem en het eerste wat hij zei was: 'Hee Lisa!' Lisa??? Ik ben niet Lisa!! 'Grapje!' zei hij er snel achteraan. Dit kwetste me zo erg dat ik me de hele dag rot heb gevoeld. Ik heb het niet tegen hem gezegd, want ik was bang dat ik teveel zou zeuren.
Helaas bleef het hier niet bij. Zo wilde hij vorige week graag naar een concert, want Lisa zou er zijn. En uit het niets zei hij een keer tegen me: 'Volgens mij is Lisa in de stad.' Of: 'Lisa studeert aan het conservatorium, ik ben zo trots op haar.' Daarnaast vertelde hij nog van alles over hun relatie. Wat ze hebben meegemaakt, wat ze graag samen deden, wat ze graag samen aten.
De irritatie en het rotgevoel bleef toenemen bij me. Ik zat in een soort gevoelensstrijd. Ik wilde zo graag bij hem zijn. Wanneer ik bij hem was, genoot ik ook echt. Aan de andere kant had ik steeds dat rot gevoel. Strijd, strijd, strijd. En niks zeggen, want anders zou ik hem aan zijn hoofd zeuren.
Tot dat ik het vorige week helemaal zat was. Ik had een haarspeltje kwijt gemaakt van Lisa en die moest en zou weer boven water komen, want die wilde hij haar nog teruggeven. Het was gewoon een bruin schuifspeltje, waar een vrouw honderden van heeft. Daarnaast had ik hem een verjaardagscadeautje gegeven. Helaas was het iets soortgelijks als een cadeautje dat hij ooit van Lisa had gekregen. Het gevolg: mijn cadeautje ver onder in de kast geschoven en het cadeautje van Lisa naast zijn bed. De bom barstte. Dit kwetste me zo erg dat ik, tamelijk rustig, heb gezegd dat ik het zo niet kon. Ik wilde geen tweede keus zijn. Hij begreep me gelukkig. Hij was niet boos en zei dat het beter was als we even geen contact meer zouden hebben. Ik voelde me ergens goed, omdat ik voor mezelf opgekomen was.
Dit is nu twee weken geleden. Ik heb hem dus niet meer gezien sindsdien, maar ik voel me helemaal verloren. Zoals ik eerder aangaf zit ik al een tijd niet goed in m'n vel en wanneer ik bij hem was kon ik weer genieten. Dit is nu weggevallen en als gevolg zit ik alleen in mijn eigen huis. Vrienden heb ik ook al niet veel, eigenlijk gewoon niet. Ik voel me zo eenzaam en verdrietig. Ik mis hem en ik wil naar hem toe. Gisteravond hield ik het niet meer. Ik heb hem gesmst dat het niet meer ging, dat ik me zo rot voelde. Hij zei aanvankelijk dat het beter was om even rust te houden, maar toen hij me vanmorgen belde om te vragen hoe het ging, heeft mij uitgenodigd om dinsdag op visite te komen. Uit medelijden, dat weet ik. Hoe erg het ook klinkt, het maakt me allemaal niet uit, zolang ik maar bij hem ben. Ik hoop zo dat hij z'n ex vergeet en helemaal voor mij kan gaan. Met hem samen kwam ik nog ergens, want met mijn sociale angststoornis is het niet makkelijk om ergens alleen heen te gaan. Ik zag hem als een soort stimulans om door te gaan en weer bovenop te komen. Ik wil dat gevoel zo graag terug..
Pff, ik heb m'n hele gedachtengang er maar neer gezet. Hopelijk begrijpen jullie het een beetje. Ik zou jullie eventuele tips erg waarderen.
Hebben hun eigenlijk ook nog contact samen. Eerlijk gezegd zou ik gewoon afwachten wanneer hij er over heen komt, want dit lijkt niet snel te veranderen.
En dat jij hem een cadeautje geeft en hij het verstopt en cadeautje van lisa bij hem blijft, dat zou me ook woedend maken.
Ze hebben geen contact meer, voor zo ver ik weet.
Wil jij in een relatie zitten met iemand die eigenlijk nog liever bij zijn ex was geweest ??? Dus eigenlijjk 2 e keus bent en niet vol uit voor je gaat ???
Ik vind dat je zelf wel wat meer mag waarderen, en ook weten dat je beter verdient.
En dit is al helemaal niet goed voor je ego.
Dus ik sluit me aan bij formerjellybean
Ik weet niet wat er gebeurt als je de relatie 'on hold' zou zetten. Misschien wordt het dan ook niets. Maar zo doorgaan lijkt me niet zinvol.
[ Bericht 99% gewijzigd door Moppieper op 24-04-2011 22:14:57 ]
Zoek een ander en blaas die afspraak af, want dit gaat 'm nie worden nie. Of je moet het leuk vinden om voortaan als de vervanging van de 'perfecte' Lisa te worden gezien. Wat die vent doet gaat toch wel wat verder in mijn ogen als dat hij nog niet over zijn ex heen is. En het heeft mijns inziens niks te maken met een sociale angststoornis.
Je eigen geluk creeer je zelf. Denk niet dat je hier gelukkig van gaat worden.
[ Bericht 28% gewijzigd door goofy_goober op 25-04-2011 00:58:53 ]
Ja dat ja. Hoewel er natuurlijk ook wel aardige opties zijn om meneer koekje van eigen deeg te geven. Na de sex hem vergelijken met een betere ex ofzo.quote:Op maandag 25 april 2011 00:57 schreef Catbert het volgende:
Niet alleen is hij niet over z'n relatie heen, hij heeft ook niet het sociale benul dat je dat naar je nieuwe vriendin niet kan maken. 2 goeie redenen om 't af te kappen voordat je echt een tijd in die relatie zit.
Maargoed dat moet allemaal niet nodig zijn.
Niet echt een fantastische basis voor een relatie, elkaar aftroeven op die manierquote:
Ja dat ja. Hoewel er natuurlijk ook wel aardige opties zijn om meneer koekje van eigen deeg te geven. Na de sex hem vergelijken met een betere ex ofzo.
Maargoed dat moet allemaal niet nodig zijn.
En jij TS: ik heb redelijke twijfels bij je verhaal of jij uberhaupt hem wel wil. De reden dat je hem zo idealiseert is dat hij je jouw sociale angststoornis deed vergeten en je bang bent om zonder hem weer terug in je depressie te vallen?
Ja, dit is echt een relatie met een stevige bouwgrond. Hij wil alleen zijn, in zijn ogen, ideale ex en jij wil iemand die je handje vasthoudt.quote:Hoe erg het ook klinkt, het maakt me allemaal niet uit, zolang ik maar bij hem ben. Ik hoop zo dat hij z'n ex vergeet en helemaal voor mij kan gaan. Met hem samen kwam ik nog ergens, want met mijn sociale angststoornis is het niet makkelijk om ergens alleen heen te gaan. Ik zag hem als een soort stimulans om door te gaan en weer bovenop te komen. Ik wil dat gevoel zo graag terug..
[ Bericht 2% gewijzigd door goofy_goober op 25-04-2011 01:24:49 ]
Ik heb ook een periode gedacht dat mijn vriend nog niet over zijn ex heen was ( relatie van 1,5 jaar en het was net een half jaar uit ) omdat hij nog steeds super veel over hem praatte en nog steeds in contact met hem stond, maar toen heb ik hem ook wat losser gelaten en de situatie uitgelegd maar bij hem was t puur dat zijn ex belangrijk voor hem is geweest, dus je kan er niet aan ontsnappen dat hij ( of in jouw geval een zij ) wel eens genoemd word.
Je hebt helemaal gelijk. Wanneer ik er goed over nadenk kom ik tot de conclusie dat het inderdaad een vlucht voor me is. Ik ben echt graag bij hem en heb ook zeker gevoelens voor hem, maar de reden dat ik niet voor m'n zelfrespect durf te kiezen is dat ik bang ben om weer alleen te zijn en terug te vallen in het diepe gat.quote:
De reden dat jullie zoveel tijd met elkaar deelden is dat hij niet alleen kon/wil(de) zijn en in jou de ideale opvulling voor zijn verloren Lisa zag. Ik vraag me af in hoeverre de man echt verliefd op jou(w persoonlijkheid) was.
En jij TS: ik heb redelijke twijfels bij je verhaal of jij uberhaupt hem wel wil. De reden dat je hem zo idealiseert is dat hij je jouw sociale angststoornis deed vergeten en je bang bent om zonder hem weer terug in je depressie te vallen?
[..]
Ja, dit is echt een relatie met een stevige bouwgrond. Hij wil alleen zijn, in zijn ogen, ideale ex en jij wil iemand die je handje vasthoudt.
Je zegt dat ik vooral iemand wil die mijn handje vasthoudt. Dit is wel een eye-opener voor me. Het gaat me inderdaad niet helemaal om hem, maar het gaat er om dat er iemand voor me is.
Gisteravond hebben we weer een lang telefoongesprek gehad. Hij was deze keer heel eerlijk en vertelde dat hij nog steeds heel veel van zijn ex houdt. Hij zegt ook dat het voor hem ook heel verwarrend is, omdat hij wel graag bij me is, maar tegelijkertijd ook nog steeds graag bij zijn ex had willen zijn.
Nu ik hier allemaal goed over nadenk, kom ik wel tot de conclusie dat ik eerst mijn problemen op moet lossen. Dat ik eerst onafhankelijk moet worden en controle moet leren nemen over mijn eigen welzijn, i.p.v. dat iemand anders dat voor me doet. Dit vind ik wel een hele enge beslissing. Ik vraag me af of ik dat wel kan, controle hebben over mezelf.
(Nu omzetten in daden ook al is dat lastig)
Hulde