Al vanaf toen ik ging werken bij mijn bijbaantje ergens in 2005, leerde ik deze jongen / medecollega kennen...
Dacht toen meteen al wat een vreemde snuiter is dat eigenlijk... Was al een paar jaar ouder dan ons, nogal dik en al bijna kaal...
Hij was verhuisd vanuit limburg naar ons dorp, en kende daar eigenlijk alleen maar de mensen van de C1000 (wij dus, zijn collega' s)..
Nu zijn we inmiddels 6 jaar verder, maar eigenlijk zijn de enige mensen die hij nog steeds op facebook heeft, de mensen van de supermarkt...
Mijn ex en ik werkte ook bij de supermarkt, en hij was een beetje de ''huisvriend'' van mijn ex...
Vanaf toen het aan ging ben ik ook wat meer met hem in contact gekomen, en aangezien hij buiten het werk zo eenzaam is ben ik toen begonnen hem af en toe eens mee te vragen, zo integreerde hij een beetje in mijn vriendengroep...
Ook zaalvoetbalde ik met vrienden, waar hij toen ook in is gerold via mij...
Nu is het probleem eigenlijk een beetje: De relatie met mijn ex is uit, en bij haar is het wat betreft die gezamelijke ''vriend'' : uit het oog, uit het hart... En ook mijn vrienden, die hij nu ook als zijn ''beste'' vrienden ziet, zien hem bij lange na niet zo...
Daarnaast zijn veel collega' s waar hij mee om ging, in de loop der jaren op kamers gegaan, verhuisd, ander werk gekregen etc..
Het komt er dus op neer dat hij eigenlijk volledig zich afhankelijk opstelt van mij... Als hij iets met ons wil doen, moet dit altijd via mij gaan, want een van mn andere vrienden belt hij niet op... Als ik gewerkt heb met hem dan blijft hij naast me lopen en vragen wat ik ga doen, ik kan er niet omheen dus dat ik bijna elke zaterdagavond aan hem vastzit...
Nu is het zo dat ik absoluut niet wil liegen, dus niet ga zeggen : Ik ga naar huis, en vervolgens toch snel naar een vriend gaan... Daarnaast wil ik ook geen buitensluiter zijn, maar het probleem is als volgt: Die jongen heeft door zijn onzekerheid over zijn uiterlijk, over het feit dat ie nog nooit een meisje heeft gehad, over het feit dat hij nog nooit echte vrienden heeft gehad ( en denkt nu wel te hebben ) een enorm ''arrogantieschild'' over zich heengeworpen....
Overal komt hij strak in de lak aanzetten, loopt de hele dag te verkondigen dat hij zich toch echt te goed voelt voor negers, en eigenlijk voor iedereen die geen ''vrienden'' heeft, want hij had deze vroeger ook niet, maar hij heeft aan zichzelf gewerkt denkt hij... Hierdoor doet hij ook enorm hooghartig tegen mensen buiten mijn vriendengroep om, en niet een beetje maar hij beledigt mensen tot op het bot...
Ik heb gewoon geen zin meer om daar mee om te gaan, ik heb er al eens wat van gezegd maar het lijkt alleen maar erger te worden naarmate hij meer dingen met ons onderneemt...
Hij vindt het heel stoer door zelf te zeggen dat hij ''geen gevoel heeft, zich niet interesseert in het leven van anderen'' etc etc.. Maar met zo iemand wil ik niet geassocieerd worden...
Ik weet dat dit allemaal een schild is, en hij komt uit een moeilijk gezin, is diep diep onzeker, heeft helemaal niemand buiten ons ( mij ) om, en in een dronken bui van jaren geleden heeft hij al eens verteld dat hij eens een eind aan zn leven wou maken en eerlijk gezegd vind ik het daar ook wel een type voor...
Wat moet ik hier nou mee? Praten helpt niet, want hij is trots op de manier hoe hij zich gedraagt... Hij denkt in mijn vriendengroep te horen, maar mijn vrienden hebben helemaal niets met hem, en ik probeer mijn best nog te doen maar na langer dan een jaar omgang begin ik hem spuugzat te worden, maar ik vind het zo moeilijk om iemand die het van binnen zo moeilijk heeft zomaar te laten vallen... In het verleden heeft hij ook al veel periodieke beste vrienden gehad, maar ook hen ziet hij nu niet meer...
Als die dan arrogant/dom reageert heb je reden genoeg om hem te "ditchen".
Succes
Maar als ik mezelf dan probeer voor te stellen hoe het moet zijn als je voor het eerst in je leven denkt een vriend / vriendengroep te hebben, die vervolgens zeggen dat je wel af en toe meemag, maar dat ze ook eens uitwillen zonder jou, dus dat je niet elke week moet lopen zeiken of je meemag
Kijk als dit nu gewoon een asshole was die echt schijt heeft aan de wereld, dan dacht ik gewoon fuck it ik zeg het gewoon, maar deze jongen, daar klopt helemaal niets van in de bovenkamer.. Vroeger gepest, groot gezin met rare ouders, met zijn uiterlijk dat eruit ziet als een man van 45 met zijn leeftijd van 23, die enorm zit met vanalles en nog wat, dan vind ik het een beetje ''eng'' om dit tegen zo iemand te zeggen, je weet maar niet wat voor gevolgen hier aan zitten...
Ik heb er al aan zitten denken om op andere tijden te gaan werken op zaterdag, zodat ik niet pas op sluitingstijd naar huis hoef, maar dat gaat me echt te ver...
Ik heb hem langer dan een jaar voor veel dingen uitgenodigd, maar hij integreert niet in de groep... Als je tegen mijn vrienden trots gaat lopen verkondigen dat je een hekel hebt aan negers, dan ben je al gauw een buitenbeentje... Ik vind het allemaal zielig voor hem, maar hij zit nu ook bij mij tot het randje...
Daarnaast is het ook voor mijn persoonlijke imago niet zo goed om met zo iemand om te gaan eerlijk gezegd...
Als je daadwerkelijk vrienden hebt, of bij een vriendengroep hoort, dan hoef je niet elke week te zeiken of je mee mag.
Dan word je wel gevraagd.
Dat die jongen problemen met zichzelf heeft, is opzich niet jouw probleem. Als je hem niet als vriend ziet moet je het gewoon zeggen en niet jouw leven aan hem aanpassen omdat'ie anders zo zielig is..
Even vooropstellen: Als ik jou was, zou ik echt voor zo'n vent me niet anders gaan gedragen of m'n style aanpassen of werktijden etc. Het gewoon zeggen op een niet zo'n harde manier is gewoon de enigste oplossing ja.quote:Op zondag 24 april 2011 10:43 schreef JiggyJ het volgende:
Dat lijkt ergens de enige optie inderdaad,
Maar als ik mezelf dan probeer voor te stellen hoe het moet zijn als je voor het eerst in je leven denkt een vriend / vriendengroep te hebben, die vervolgens zeggen dat je wel af en toe meemag, maar dat ze ook eens uitwillen zonder jou, dus dat je niet elke week moet lopen zeiken of je meemag
Kijk als dit nu gewoon een asshole was die echt schijt heeft aan de wereld, dan dacht ik gewoon fuck it ik zeg het gewoon, maar deze jongen, daar klopt helemaal niets van in de bovenkamer.. Vroeger gepest, groot gezin met rare ouders, met zijn uiterlijk dat eruit ziet als een man van 45 met zijn leeftijd van 23, die enorm zit met vanalles en nog wat, dan vind ik het een beetje ''eng'' om dit tegen zo iemand te zeggen, je weet maar niet wat voor gevolgen hier aan zitten...
Ik heb er al aan zitten denken om op andere tijden te gaan werken op zaterdag, zodat ik niet pas op sluitingstijd naar huis hoef, maar dat gaat me echt te ver...
Ik heb hem langer dan een jaar voor veel dingen uitgenodigd, maar hij integreert niet in de groep... Als je tegen mijn vrienden trots gaat lopen verkondigen dat je een hekel hebt aan negers, dan ben je al gauw een buitenbeentje... Ik vind het allemaal zielig voor hem, maar hij zit nu ook bij mij tot het randje...
Daarnaast is het ook voor mijn persoonlijke imago niet zo goed om met zo iemand om te gaan eerlijk gezegd...
Hem gewoon dumpen en niks meer van je laten horen kan gewoon welliswaar niet omdat je met hem werkt. Maar alsnog, het feit dat die jongen niks doorheeft en jullie je doodergeren aan hem is het gewoon vertellen en kijken hoe die het opneemt.
Succes.
En trouwens ik denk dat dit gewoon niet helpt . Ik had ook zo'n vriendin die ontzettend claimend was en ook voluit liep te praten over hoe wat hitler wilde goed was en dat die het op een verkeerde manier aangepakt heeft. En uitgaan was nooit gezellig want madam wilde constant de aandacht en had het alleen over voelen
Ik ging me steeds ongemakkelijker en steeds minder vrij voelen en uiteindelijk gebroken met haar , waar ik weer een pissig telefoontje kreeg van hoe ik het durfde haar te verwijderen van hyves etc dat was ook voor mij het teken dat ik goed gehandeld heb.
Ik betwijfel namelijk of deze jongen een echte vriend is en denk ook wel dat dat duidelijk zal worden als jij problemen hebt , dan laat degene niets van zich horen terwijl hij wel tig van jou verwacht.
Zo'n iemand zou het voor mij erg makkelijk maken. Gewoon aangeven dat je dergelijke denkbeelden walgelijk vindt en geen vrienden kunt zijn met zo'n iemand.quote:
En trouwens ik denk dat dit gewoon niet helpt . Ik had ook zo'n vriendin die ontzettend claimend was en ook voluit liep te praten over hoe wat hitler wilde goed was en dat die het op een verkeerde manier aangepakt heeft. En uitgaan was nooit gezellig want madam wilde constant de aandacht en had het alleen over voelen
Hij heeft gewoon niemand anders, maar daarbovenop is hij nog eens enorm onzeker, en daarbovenop is hij nog eens heel vreemd... Die factoren samen maken dat ik wel even goed wil nadenken over hoe ik dit nu moet gaan aanpakken...
Wat former zegt herken ik ook: Hij belemmert ook voor mij persoonlijk een leuke avond... Met vrienden van mij heeft hij nooit echt lange gesprekken ( met mij ook niet overigens, maar mij kent hij het beste
) , en als er dan ook nog eens meiden bij zijn slaat hij helemaal dicht want daar durft hij niet mee te praten ( En dan achteraf wel zeggen dat ze ''gewoon niet zijn klasse hebben, dus hij had geen zin in een conversatie'' )....Maar daardoor begint hij dus elke keer tegen mij te lullen met nutteloze irritante openingszinnen als '' Goh, jiggy, leuk zeg voetbal kijken, wat een volkssport, ik ken die voetballers niet eens, kunnen we niet naar een dure club gaan ofzo, daar hoor ik veel meer thuis''....
Ik denk dan echt vent als je het niet leuk vindt blijf dan lekker thuis.. Dit zeg ik trouwens ook tegen hem, maar volgende keer komt hij gewoon weer...
Hij had zich hierin geperst:quote:
Heeft dat betrekking op zijn kapsel? Haarlak. Maar hij is bijna kaal zeg je. Maar dat komt mischien door overmatig haarlijk gebruik.
Heb zelf ook eens in zo'n situatie gezeten en de enige reden dat je met diegene om blijft gaan is omdat hij/zij niemand anders heeft. Dit is absoluut geen vriendschap en het is gewoon wachten tot dat je hem zo beu bent dat je flink tegen hem tekeer gaat.
Ik denk dat je het beste gewoon eerlijk tegen hem kan zijn want uiteindelijk zul je nooit echt vrienden met hem zijn.
Uiteindelijk gestopt maar nu blijkt dat ze het dus met iedereen heeft bijna iedereen is haar steeds zo zat . Dat is wel lekker want je weet dat het niet aan jezelf ligt maar gewoon aan haar.
Heel herkenbaarquote:
Ja inderdaad was bij die vriendin ook omdat ze geen vriendinnen had klampte ze zich zo aan me vast en probeerde zelfs te vertellen met wie ik wel ik niet mee omging.
Uiteindelijk gestopt maar nu blijkt dat ze het dus met iedereen heeft bijna iedereen is haar steeds zo zat . Dat is wel lekker want je weet dat het niet aan jezelf ligt maar gewoon aan haar.
Precies hetzelfde gehad.
Maar toen ik ziek werd en opeens geen leuke dingen meer kon doen
Wenste mevrouw mij altijd dodelijke ziektes toe en was ik niets meer waard
Flikker op
Hij kleedt zich alsof hij prins william is... Opzich niets mis mee, maar hij probeert daarmee uit te dragen dat hij zich ver boven iedereen verheven voelt... Dit zegt hij overigens ook..
Verder is het hier helemaal niet zo bedoeld dat ik over hem wil roddelen oid, of me te goed voor hem voel.. Ik voel me ergens ook schuldig want eigenlijk heb ik mezelf langzaam maar zeker in deze situatie gemanouvreerd...
Verder kijk ik helemaal niet neer op mensen die het sociaal wat zwaarder hebben of niet zo veel ( geen ) vrienden hebben, sommige mensen komen nu eenmaal uit een lastige situatie of hebben een lastige achtergrond...
Maar het gaat om de manier waarop deze jongen daarmee omgaat, andere mensen tot op het bot beledigen terwijl je zelf ook niet zo veel hebt gepresteerd..
Het is ook niet echt zo dat ik de ''relatie'' met hem zie als een hechte vriendschap... Hij is afhankelijk van mij, en ik laat dat ( nog ) toe... Anderzijds denk ik ook dat als hij andere mensen vindt om mee om te gaan, dan spreek ik hem ook niet meer.. Hij voelt immers denk ik diep van binnen ook wel aan dat mijn vrienden hem niet met open armen ontvangen ( al doen ze ook nooit lullig tegen hem).
... Alleen dit zal niet gebeuren want er staan niet veel mensen te popelen om met hem om te gaan, juist door de manier waarop hij zich gedraagt...
Normaal zou je zeggen ach laat het lekker lopen, maar hij begint de laatste tijd zelfs van mij te verwachten dat ik zijn sociale leven ook invulling ga geven..
Over een paar weken is hij jarig, en hij heeft al gezegd dat hij al die ''nerds'' van een oude collega' s niet wil uitnodigen ( dit waren juist zijn vroegere vrienden ) , maar alleen mij en mijn vrienden... Daar zit ik helemaal niet op te wachten, aangezien ik ten eerste weet dat mijn vrienden geen tijd gaan vrijmaken voor zijn verjaardag
En ten tweede omdat hij dan dat laaste beetje contact met de oude garde ook nog eens verbreekt, waardoor hij nog meer op mij gaat leunen...Maar moet ik hem nu gaan vertellen wie hij voor zijn verjaardag uit moet gaan nodigen?
Als hij zich gedraagt als een of andere idioot is het zijn eigen schuld dat niemand met hem om wilt gaan.
Dan maar keihard zijn.
Maar met zulke types is het beter die niet in je leven toe te laten
Alleen maar narigheid en irritatie
Ik word buitengeslotenquote:
Op 
Het spijt me dat ik je levensverhaal met je rare vrienden verpruts
Ik vertrek nu, voor ik een ban aan mijn Diesel broek krijg.
Of dwing hem tot zelfmoord
Ja, dat zeker.quote:
Ik zou toch maar voor z'n verjaardag dit allemaal even vertellen, voordat helemaal een drama wordt
Maar dat is dan mijn mening...
Zoniet: duidelijk zijn. Hem keihard vragen waarom hij doet zoals hij doet en zo negatief over zijn vroegere vrienden praat. Terwijl hij dondersgoed weet dat jouw vrienden hem alleen maar 'dulden' en niet als vriend beschouwen en dat hij ook dondersgoed weet dat hij zich veel te claimend opstelt tov jou en dat jij daar de afgelopen maanden/jaren niet echt meer van gediend bent omdat jullie gewoon uit elkaar gegroeid zijn. Dat je het leuk vindt om nog wel eens wat te ondernemen (eigenlijk vind je dat niet, maar je moet het een beetje afbouwen hehe), maar op een veel lagere frequentie dan nu. Dat ie er zelf op uit moet om vrienden te zoeken en dat de beste types die hij om zich heen kan hebben die nerds zijn.
Zoiets.
En hoe meer dat mij duidelijk wordt, hoe meer ik afstand van hem wil nemen want ik wil niet omgaan met freaks, en, lets face it : Ik woon in een dorp waar iedereen elkaar kent, en ik heb niet zo' n zin om als zijn beste vriend te worden gezien in de toekomst
Althans, niet met iemand die zegt negers te minachten, die toen we op het leidseplein zaten en hij aankwam, ons groet met een hitlergroet, dat soort rare fratsen...
Met zn allen op die verjaardag gaat sowiezo niet gebeuren, mijn vrienden zijn doordeweeks druk met studentenverenigingen, en hebben geen zin om voor hem een borrel oid af te gaan zeggen
Als ik eerlijk ben zie ik er gewoon tegenop om eerlijk te zijn naar hem.. Eigenlijk vind ik het niet eens erg om hem te kwetsen, want hij kwetst ook dagelijks mensen, maar ik voel me ergens wel schuldig dat ik degene ben die hem heeft laten denken dat hij nu vrienden heeft, maar straks ook degene ben die duidelijk moet gaan maken dat dit allemaal een illusie was/ is...
Ik vind het gewoon eng hoe afhankelijk hij van mij is geworden, hij is 4 jaar ouder!! Mijn vrienden kunnen allemaal voor zichzelf zorgen, maar hij belt mij soms 4 keer per week op met de stelling : Jiggy, we moeten uit gaan vanavond! Ik heb dan geen zin en dan wordt hij boos...
Het is te begrijpen dat je eenzaam bent als je alleen op kamers woont, maar ik vind het zo raar dat je je dan volledig afhankelijk gaat opstellen van iemand die 4 jaar jonger is...
What the fuck man, je moet echt eens uitleggen dat dat niet normaal is, als hij dat niet snapt gewoon zeggen dat ie lekker moet oprotten, of ie nou niet helemaal goed is in z'n kop of niet, daar ga je toch niet mee om manquote:
Nou een pistool pakken en iedereen neerknallen lijkt me wat overdreven, maar mij is wel duidelijk dat er best iets ernstigs aan de hand is in het hoofd van die jongen...
En hoe meer dat mij duidelijk wordt, hoe meer ik afstand van hem wil nemen want ik wil niet omgaan met freaks, en, lets face it : Ik woon in een dorp waar iedereen elkaar kent, en ik heb niet zo' n zin om als zijn beste vriend te worden gezien in de toekomst
Althans, niet met iemand die zegt negers te minachten, die toen we op het leidseplein zaten en hij aankwam, ons groet met een hitlergroet, dat soort rare fratsen...
Met zn allen op die verjaardag gaat sowiezo niet gebeuren, mijn vrienden zijn doordeweeks druk met studentenverenigingen, en hebben geen zin om voor hem een borrel oid af te gaan zeggen
Als ik eerlijk ben zie ik er gewoon tegenop om eerlijk te zijn naar hem.. Eigenlijk vind ik het niet eens erg om hem te kwetsen, want hij kwetst ook dagelijks mensen, maar ik voel me ergens wel schuldig dat ik degene ben die hem heeft laten denken dat hij nu vrienden heeft, maar straks ook degene ben die duidelijk moet gaan maken dat dit allemaal een illusie was/ is...
Ik vind het gewoon eng hoe afhankelijk hij van mij is geworden, hij is 4 jaar ouder!! Mijn vrienden kunnen allemaal voor zichzelf zorgen, maar hij belt mij soms 4 keer per week op met de stelling : Jiggy, we moeten uit gaan vanavond! Ik heb dan geen zin en dan wordt hij boos...
Het is te begrijpen dat je eenzaam bent als je alleen op kamers woont, maar ik vind het zo raar dat je je dan volledig afhankelijk gaat opstellen van iemand die 4 jaar jonger is...
Heel lief en tof van je dat je je iemand zo aantrekt, maar je moet wel de grens stellen voor jezelf en die is ondertussen bereikt geef je ook aan.quote:
Nou een pistool pakken en iedereen neerknallen lijkt me wat overdreven, maar mij is wel duidelijk dat er best iets ernstigs aan de hand is in het hoofd van die jongen...
En hoe meer dat mij duidelijk wordt, hoe meer ik afstand van hem wil nemen want ik wil niet omgaan met freaks, en, lets face it : Ik woon in een dorp waar iedereen elkaar kent, en ik heb niet zo' n zin om als zijn beste vriend te worden gezien in de toekomst
Althans, niet met iemand die zegt negers te minachten, die toen we op het leidseplein zaten en hij aankwam, ons groet met een hitlergroet, dat soort rare fratsen...
Met zn allen op die verjaardag gaat sowiezo niet gebeuren, mijn vrienden zijn doordeweeks druk met studentenverenigingen, en hebben geen zin om voor hem een borrel oid af te gaan zeggen
Als ik eerlijk ben zie ik er gewoon tegenop om eerlijk te zijn naar hem.. Eigenlijk vind ik het niet eens erg om hem te kwetsen, want hij kwetst ook dagelijks mensen, maar ik voel me ergens wel schuldig dat ik degene ben die hem heeft laten denken dat hij nu vrienden heeft, maar straks ook degene ben die duidelijk moet gaan maken dat dit allemaal een illusie was/ is...
Ik vind het gewoon eng hoe afhankelijk hij van mij is geworden, hij is 4 jaar ouder!! Mijn vrienden kunnen allemaal voor zichzelf zorgen, maar hij belt mij soms 4 keer per week op met de stelling : Jiggy, we moeten uit gaan vanavond! Ik heb dan geen zin en dan wordt hij boos...
Het is te begrijpen dat je eenzaam bent als je alleen op kamers woont, maar ik vind het zo raar dat je je dan volledig afhankelijk gaat opstellen van iemand die 4 jaar jonger is...
Ga toch praten met hem dat hij zich minder afhankelijk van jou moet opstellen.
Maar als ie nou een gigantisch bord voor zn kop heeft? Met dat soort types heb ik wle ervaring, zitten we nog steeds aan vast hierquote:
Waarom laat je het niet gewoon doodbloeden? Als hij vraagt wat je zaterdagavond gaat doen, zeg je dat je met vrienden hebt afgesproken en als hij vraagt of hij mee mag, zeg je gewoon dat je met die vrienden hebt afgesproken en dat het niet kan; andere keer weer.
Ja, zo'n type hadden wij ook inderdaad, maar dan is in elk geval de frequentie dat je hem ziet een stuk lager zonder dat je hem ermee kwetst. Immers, als hij het toch niet door heeft, kan het hem ook niet kwetsenquote:Op zondag 24 april 2011 19:04 schreef VoornaamAchternaam het volgende:
[..]
Maar als ie nou een gigantisch bord voor zn kop heeft? Met dat soort types heb ik wle ervaring, zitten we nog steeds aan vast hier
dat is nl jouw groeifase dat je leert nee,te zeggen.
Maar ik kan me natuurlijk helemaal voorstellen dat je zijn gedrag wel zat bent, hij haalt rare acties uit zo te lezen.
Wat ik zou doen is: zorgen dat hij zich geaccepteerd voelt en voor hem klaar staan.
Maar er wel bij zeggen: "voor ons hoef je heus niet zo stoer doen, we vinden je veel leuker als je geen kleinerende/kwetsende opmerkingen maakt.
Als hij zich veilig voelt in jullie groep, zal hij zijn discriminerende/hooghartige gedrag wel achterwege laten. Waardoor hij gewoon een heel gezellige vriend kan worden van iedereen uit het groepje.
1 vraag: 4 jaar leeftijdsverschil vind je veel in vriendschap?quote:
Nou een pistool pakken en iedereen neerknallen lijkt me wat overdreven, maar mij is wel duidelijk dat er best iets ernstigs aan de hand is in het hoofd van die jongen...
En hoe meer dat mij duidelijk wordt, hoe meer ik afstand van hem wil nemen want ik wil niet omgaan met freaks, en, lets face it : Ik woon in een dorp waar iedereen elkaar kent, en ik heb niet zo' n zin om als zijn beste vriend te worden gezien in de toekomst
Althans, niet met iemand die zegt negers te minachten, die toen we op het leidseplein zaten en hij aankwam, ons groet met een hitlergroet, dat soort rare fratsen...
Met zn allen op die verjaardag gaat sowiezo niet gebeuren, mijn vrienden zijn doordeweeks druk met studentenverenigingen, en hebben geen zin om voor hem een borrel oid af te gaan zeggen
Als ik eerlijk ben zie ik er gewoon tegenop om eerlijk te zijn naar hem.. Eigenlijk vind ik het niet eens erg om hem te kwetsen, want hij kwetst ook dagelijks mensen, maar ik voel me ergens wel schuldig dat ik degene ben die hem heeft laten denken dat hij nu vrienden heeft, maar straks ook degene ben die duidelijk moet gaan maken dat dit allemaal een illusie was/ is...
Ik vind het gewoon eng hoe afhankelijk hij van mij is geworden, hij is 4 jaar ouder!! Mijn vrienden kunnen allemaal voor zichzelf zorgen, maar hij belt mij soms 4 keer per week op met de stelling : Jiggy, we moeten uit gaan vanavond! Ik heb dan geen zin en dan wordt hij boos...
Het is te begrijpen dat je eenzaam bent als je alleen op kamers woont, maar ik vind het zo raar dat je je dan volledig afhankelijk gaat opstellen van iemand die 4 jaar jonger is...
Verder zijn wij qua studie even ver als hem, omdat hij al 3 studies niet heeft afgemaakt...
Als je vrienden wil hebben kan je beter geen mensen begroeten met een hitlergroet
En anders gewoon leren 'nee' te zeggen
Stuur hem lekker door naar het stormfront forum en dan heeft hij in no-time nieuwe 'vrienden'.
Samen met een maatje deed ik dit ook weleens als we gingen stappen gewoon voor de lol en omdat het nergens op sloeg.
Maar hij wil denk ik stoer overkomen en indruk maken ofzo.quote:
Is gewoon beetje provoceren die hitlergroet maken..
Samen met een maatje deed ik dit ook weleens als we gingen stappen gewoon voor de lol en omdat het nergens op sloeg.
Je zult wel moeten.
Denk je dat hij zichzelf van kant maakt?
Blijkbaar kom je toch wat ervaring te kort want je zit er nog steeds aan vast...quote:
[..]
Maar als ie nou een gigantisch bord voor zn kop heeft? Met dat soort types heb ik wle ervaring, zitten we nog steeds aan vast hier
Ik denk niet dat het zo werkt.quote:
Moeilijke situatie! Ik zou hem niet meteen laten vallen ofzo, want waarschijnlijk is hij best aardig als ie z'n schild eens durft af te doen.
Maar ik kan me natuurlijk helemaal voorstellen dat je zijn gedrag wel zat bent, hij haalt rare acties uit zo te lezen.
Wat ik zou doen is: zorgen dat hij zich geaccepteerd voelt en voor hem klaar staan.
Maar er wel bij zeggen: "voor ons hoef je heus niet zo stoer doen, we vinden je veel leuker als je geen kleinerende/kwetsende opmerkingen maakt.
Als hij zich veilig voelt in jullie groep, zal hij zijn discriminerende/hooghartige gedrag wel achterwege laten. Waardoor hij gewoon een heel gezellige vriend kan worden van iedereen uit het groepje.
Nou ik denk niet dat hij zich, alleen hierdoor, van kant maakt, maar ik denk wel dat ik nog zijn laatste vangnet ben, en het is best mogelijk dat als ik het lijntje laat knappen, hij in een diep sociaal isolement raakt, met alle mogelijke gevolgen van dien...quote:
Trieste kwestie, hij heeft schijnbaar zo'n bord voor zijn kop dat de enige manier om van hem af te komen keihard zal zijn. Maar aan de andere kant, nu houd je de illusie nog langer gaande en het wordt alleen maar erger.
Je zult wel moeten.
Denk je dat hij zichzelf van kant maakt?
Hij werkt al vanaf zijn 14 e bij de dorps c1000, waar hij iedereen heeft leren kennen.... 3 jaar later kwam ik.. Er volgden een aantal leuke jaren, met personeelsfeestjes zo nu en dan, en bij sommigen van die collega' s kwam hij ook wel eens thuis..
De afgelopen 2 jaar zijn er echter in korte tijd veel collega' s weggegaan, en hoe dat werkt bij een supermarkt natuurlijk vaak : Dan verwatert het contact...
Daarnaast hadden veel mensen buiten de supermarkt ook nog hun eigen vrienden, maar hij dus niet..
Voorheen had hij dus terug kunnen vallen op het ''supermarktleven''
Dat bestond uit regelmatig personeelsfeestjes en leeftijdsgenoten waar hij vaak ook wel iets kon komen drinken op vrije avonden...Maar die mensen zijn grotendeels vervangen door 14 jarigen, en de enige van de oude garde die er nog zitten die hebben helemaal geen aandacht voor hem...
Dus waar zijn vorige ''zaterdagavond'' maatjes hem dumpte had hij altijd wel iets anders om op terug te vallen, maar nu dus echt niemand meer..
Verder is die hitlergroet voornamelijk aandachtvragerij denk ik, hij hoopt daarmee de lachers op zijn hand te krijgen, of daarmee te laten zien dat hij gewoon zijn mening ''durft'' te verkondigen...
Weet je wat me hierbij opvalt is dat je waarschijnlijk te veel verantwoordelijkheidsgevoel tegenover hem hebt.quote:
[..]
Nou ik denk niet dat hij zich, alleen hierdoor, van kant maakt, maar ik denk wel dat ik nog zijn laatste vangnet ben, en het is best mogelijk dat als ik het lijntje laat knappen, hij in een diep sociaal isolement raakt, met alle mogelijke gevolgen van dien...
Hij werkt al vanaf zijn 14 e bij de dorps c1000, waar hij iedereen heeft leren kennen.... 3 jaar later kwam ik.. Er volgden een aantal leuke jaren, met personeelsfeestjes zo nu en dan, en bij sommigen van die collega' s kwam hij ook wel eens thuis..
De afgelopen 2 jaar zijn er echter in korte tijd veel collega' s weggegaan, en hoe dat werkt bij een supermarkt natuurlijk vaak : Dan verwatert het contact...
Daarnaast hadden veel mensen buiten de supermarkt ook nog hun eigen vrienden, maar hij dus niet..
Voorheen had hij dus terug kunnen vallen op het ''supermarktleven''
Maar die mensen zijn grotendeels vervangen door 14 jarigen, en de enige van de oude garde die er nog zitten die hebben helemaal geen aandacht voor hem...
Dus waar zijn vorige ''zaterdagavond'' maatjes hem dumpte had hij altijd wel iets anders om op terug te vallen, maar nu dus echt niemand meer..
Verder is die hitlergroet voornamelijk aandachtvragerij denk ik, hij hoopt daarmee de lachers op zijn hand te krijgen, of daarmee te laten zien dat hij gewoon zijn mening ''durft'' te verkondigen...
Je vergoeilijkt het , en ook voel je verantwoordelijk voor zijn problemen , maar dat zijn eigen issues, en niet het jouwe. Het probleem is dat je zijn probleem het jouwe laat worden en daarin moet je toch een grens trekken en misschien eens heel duidelijk maken dat je hem meer als een collega ziet dan als vriend en dat je meer tijd vrij wilt maken voor je vrienden.
Hij is veel te duur. Voor hem 3 meisjes van 15.
We hebben hem overal buitengesloten, maar hij blijft nog aan ons hangen, vooral op school. (we zijn allemaal rond de 16 trouwens) Zolang ie zich rustig houd, hebben wij nergens last van...quote:Op zondag 24 april 2011 21:30 schreef knuppelhaar het volgende:
[..]
Blijkbaar kom je toch wat ervaring te kort want je zit er nog steeds aan vast...
Weet ik niet... maar misschien is dit inderdaad een beetje wishfull-thinking van mij.quote:
[ Bericht 0% gewijzigd door pietkanarie op 24-04-2011 23:45:23 (woord teveel) ]
Had ook zo'n gozer op de middelbare school, fietste dan wel mee naar huis maar gelukkig buiten school niet te veel mee te maken gehad. Je durft tegen zo iemand toch niet keihard te zijn, ook omdat zulke types vaak asperger of zoals bij jouw een moeilijke jeugd hebben.
1 postief punt: Ik denk dat als je het contact afkapt hij wel weer contact met die 16 jarigen in de supermarkt gaat zoeken en die accepteren hem waarschijnlijk wel voor een tijdje(auto en "meer" geld). Het zal altijd een buitenbeentje blijven, uiteindelijk eindigen zulke types vaak als tereinknecht bij de lokale voetbalclub ofzo.
edit: en met eerlijk bedoel ik pijnlijk eerlijk. het moet echt duidelijk zijn.
Hij kwam al een stuk langer dan ik bij mijn ex over de vloer, was een beetje haar ''BFF'' om het zo maar even te zeggen..
In die weken daarna gingen we vaak samen baantjes trekken in het zwembad.. Voor mij was dat toen echt een uitje, niet zozeer om te zwemmen maar ik vond het fijn om een paar keer per week bij hem mijn hart te luchten...
Op eigenlijk elk gebied heb ik weinig aan hem, hij moet alles van mij hebben, maar in dat opzicht kon ik hem echt goed gebruiken.. Vooral omdat hij haar ook echt goed, en al veel langer, kende dan ik en hij kon mij goed in perspectief laten denken...
Maar nu ik er steeds minder mee begin te zetten, heb ik hem daarvoor steeds minder nodig.. Ik ben (was) daardoor wel bereid om hem een kans te geven in onze vriendengroep, maar het werkt gewoon niet..
Veel mensen zien hem als een vreemde vogel, en als ik heel eerlijk ben vind ik het niet echt fijn om te vaak met hem gezien te worden.... Ik voel mezelf ook niet helemaal bij hem op mijn gemak verder...
Nadat het over ging tussen mij en mijn ex overigens, is het contact tussen hen ook helemaal verwaterd omdat mijn ex hem als een baksteen heeft laten vallen... Best zielig want hij kwam ook bij haar boertje en vader en moeder op verjaardagen...
Soms zegt hij wel eens grappig dat dit aan mij ligt, maar ik weet dat dit feitelijk eigenlijk wel zo is..
Mijn ex zegt nog wel eens tegen mij dat ze het echt een zielig figuur vindt, en waarom ik met hem omga
en dat heeft geen rol gespeeld in je breuk met je ex, schijnbaar heeft je ex veel water bij de wijn moeten doen om met hem om te gaan.quote:
Wat het voor mij extra lastig maakt, is dat ik in de tijd toen het uit ging met mijn ex, de eerste weken daarna veel aan hem heb gehad..
Hij kwam al een stuk langer dan ik bij mijn ex over de vloer, was een beetje haar ''BFF'' om het zo maar even te zeggen..
In die weken daarna gingen we vaak samen baantjes trekken in het zwembad.. Voor mij was dat toen echt een uitje, niet zozeer om te zwemmen maar ik vond het fijn om een paar keer per week bij hem mijn hart te luchten...
Op eigenlijk elk gebied heb ik weinig aan hem, hij moet alles van mij hebben, maar in dat opzicht kon ik hem echt goed gebruiken.. Vooral omdat hij haar ook echt goed, en al veel langer, kende dan ik en hij kon mij goed in perspectief laten denken...
Maar nu ik er steeds minder mee begin te zetten, heb ik hem daarvoor steeds minder nodig.. Ik ben (was) daardoor wel bereid om hem een kans te geven in onze vriendengroep, maar het werkt gewoon niet..
Veel mensen zien hem als een vreemde vogel, en als ik heel eerlijk ben vind ik het niet echt fijn om te vaak met hem gezien te worden.... Ik voel mezelf ook niet helemaal bij hem op mijn gemak verder...
Nadat het over ging tussen mij en mijn ex overigens, is het contact tussen hen ook helemaal verwaterd omdat mijn ex hem als een baksteen heeft laten vallen... Best zielig want hij kwam ook bij haar boertje en vader en moeder op verjaardagen...
Soms zegt hij wel eens grappig dat dit aan mij ligt, maar ik weet dat dit feitelijk eigenlijk wel zo is..
Mijn ex zegt nog wel eens tegen mij dat ze het echt een zielig figuur vindt, en waarom ik met hem omga
Doordat ik met haar ging ben ik pas meer met hem in contact gekomen als ''vriend'' in plaats van slechts als collega..
Dus als ik het vanuit dat oogpunt een beetje onrespectvol mag zeggen, dan is die vriend van mij nog een overblijfsel van mijn relatie met haar, zij heeft hem als het ware op mij overgedragen...
Het voordeel van deze jongen is, dat ( zoals in het verhaal ook al te lezen is ) hij een nogal hoog zelfbeeld heeft...
In plaats van zelf vragen of hij meemag naar activiteiten, geeft hij een hoop hints dat hij graag mee wil, maar wacht vervolgens af of hij gevraagd wordt....
Op koninginnenacht begon het al, hij vroeg die dag wat we gingen doen... Ik vind het achterbaks om te gaan liegen, dus ik heb gewoon teruggestuurd dat we naar een feestje bij iemand thuis gingen...
Vervolgens niets meer gehoord, misschien was de hint duidelijk...
Koninginnedag hetzelfde....
Ergens voel ik me er wel een beetje slecht onder, als ik voor mezelf bedenk hoe een leven zonder vrienden moet zijn, krijg ik al kramp in mijn buik...
Maar zijn vreemde gedrag speelt een erg belangrijke rol voor mij, ik vind het vermoeiend om met zo iemand om te gaan, voel me niet zo bij hem op mijn gemak...
Inmiddels heb ik hem dan ook al 2 weken niet gezien maar toch vraag ik me wel eens af of ik wel goed bezig ben... Als ik weer iets ''leuks'' doe met 25 graden, en ik me bedenk dat hij misschien eenzaam op zn kamer zit of bij zijn ouders thuis, helemaal goed voelt het niet...
Anderzijds ben ik ook geen sociaal werker.... Dilemma
