Ik ga nu al een paar maanden om met een jongen die ik heb leren kennen bij mijn studie. Ik ben een vrouw, maar heb ook veel mannelijke vrienden omdat ik naast vrouwen dingen ook veel van gamen en flauwe humor houd. Sommige van die vrienden hebben weleens met mij gezoend, maar dat was al jaren terug. Nu hebben ze of een vriendin, of is de "vonk"gewoon weg. Ik denk dat er een stuk of 5 mannen zijn in mijn vriendengroep, waar ik nooit echt een probleem mee heb gehad op liefdesgebied. Zij zijn net zo goed vrienden van mij als mijn vriendinnen, en als we samen zijn gebeurt er ook niks meer. Dat kan ook niet, want ik heb al anderhalf jaar een vaste vriend waar ik gelukkig mee ben.
Dit kabbelde rustig zo voort, totdat die studievriend opeens iets moest bekennen. Hij was verliefd op mij. Ik zag de wanhoop en het verdriet in zijn ogen. Voor degenen die Love Actually hebben gezien, het deed me bijna denken aan die scene waarin Keira Knightley een liefdesverklaring krijgt nadat ze pas getrouwd is.Voor hem was ik de allermooiste, slimste en leukste vrouw die hij kende. Ik vind het een heel lieve jongen, hij ziet er ook leuk uit, maar ten eerste is hij verder niet mijn type, en ten tweede ben ik natuurlijk gewoon bezet. Met schrik dacht ik terug aan al die wangkusjes, knuffels en gezellige etentjes samen met die vriend, en hoe hij elke keer hoopte op meer.
Ik probeerde de vriendschap aan te houden, want hij was iemand die ik elke dag wel even sprak, al dan niet op msn of whatsapp. We hadden veel gemeen en ik wou hem niet kwijt uit mijn leven, Maar hij werd steeds wanhopiger, ook al zei ik dat hij wist dat ik een vriend had en dat we niet neer zouden worden dan vrienden. na een tijdje besloot een van mijn andere vrienden hem even aan te spreken, want hij vond het een beetje ver gaan dat die vriend steeds probeerde door constant complimenten te geven en steeds aan te geven hoe dol hij op me was. Die verliefde vriend belde me toen op en zei dat hij zich rot voelde over zijn daden en dat hij er niet veel aan kon doen, hij kon zijn gevoel niet verbergen. Met pijn in het hart zei ik dat we dan maar gewoon afstand moesten nemen en even elkaar blokkeren op msn, whatsapp en facebook. aan zijn stem te horen vond hij het vreselijk, maar hij zou die avond op vakantie gaan dus hij zou in elk geval afleiding hebben,. Zodoende heb ik hem overal van verwijderd. Ik vertelde hem dat als het weer goed voelde voor hem, dat hij me weer kon toevoegen. Ik mocht hem namelijk erg graag als vriend.
Nu is hij al twee dagen weg en heb ik hem niet meer gesproken. Ergens voel ik me verdrietig hier over. Ik geef enorm veel om mijn vrienden en als ik er een niet meer kan spreken om welke reden dan ook, vind ik dat erg vervelend. Ik voel me ook schuldig dat ik zijn hart heb gebroken, want ik hoorde van een andere studiegenoot dat hij er echt heel moe en verdrietig uitzag de laatste keer dat hij hem zag. Wat moet ik doen?