Wat een ellende opeens

Beste forummers,

Voor vanavond en de rest van het weekend heb ik alle plannen qua stappen afgezegd, ik heb er even geen zin meer in. Ik kan geen lach op mijn gezicht krijgen, voel me ontzettend beroerd. Ik zou graag mijn hart willen luchten, er zijn namelijk 2 dingen aan de hand:

Ten eerste, ik ben hélemaal tot over mijn oren verliefd op een meisje bij mij op het werk. Het zag er eigenlijk allemaal erg goed uit! Niet alleen ik, maar ook andere collega's dachten dat, die begonnen wat lucht te krijgen van onze 'situatie'. Ik begon steeds meer het idee te krijgen dat zij ook smoor was op mij
Uiteindelijk haar mee uitgevraagd! En opeens zei ze "Je bent mijn type niet" Ik begreep er niks van, hadden wij het dan zo verkeerd gezien (wat ik was niet de enigste die dit dacht hoor!).

Dit kwam bij mij aan als een donderslag bij heldere hemel, ik zag het ècht niet aankomen. Zoals ze bij mij deed, deed ze niet bij andere collega's. Vandaar dat het ook andere mensen opviel!
Ik bleef toch het idee houden dat ze me toch wel leuk kon vinden, maar dat ze te verlegen was om wat te gaan afspreken of het misschien nog niet zeker wist. Op advies van een collega, heb ik uiteindelijk opgebiecht hoe ik over haar dacht.
Ik heb letterlijk tegen haar gezegd:"Weetje, ik vind het lastig om te zeggen, maar ik vond je gewoon onzettend leuk, echt héél leuk."
Ze zei:"Tja, je weet hoe ik erover denk he"

Dit laatste is een paar dagen geleden gebeurd. Ik heb geaccepteerd dat het niks gaan worden. Ik snap nog steeds niet hoe wij die signalen zo verkeerd konden opvangen, maarja. Ik baal er ontzettend van, omdat ik nog steeds tot over mijn oren verliefd op haar ben. Ik was vandaag erg rustig en afwezig op het werk, terwijl ik anders juist aanwezig ben. Ik zat niet lekker in mijn vel, maarja. Hoe kl*te het ook is, ik moet het accepteren en het van mij afzetten......

Ik kwam vanmiddag thuis van werk. Ons mam zag gelijk dat er iets met mij was, ik heb het ontkend, zodat ik het misschien later eens kan vertellen, daar had ik nu even geen zin in eigenlijk.
We gingen avondeten en alweer kregen ons pap en mam ruzie. Heftige ruzie zoals altijd. Harde verwijten, maar ditmaal gingen ze echt ver. Ze (maar vooral mijn vader) waren elkaar aan het uitschelden (kutwijf, teringtrut) en ons pap was zelfs aan het vertellen dat ze niet moet gaan sjoemelen met de glazenwasser op het werk. Ik weet dat dit niet waar is, daar ben ik van overtuigd.

Mijn vader is namelijk narcistisch. Hieronder een kleine beschrijving van wat dat is:
Egocentrisme is de kern van de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Hier komt bij dat ze een onderontwikkeld inlevingsvermogen hebben, geen rekening met andere houden, zich boven de wet verheven voelen en ontsteken in blinde woede bij tegenspraak. Ze zijn snel gefrustreerd en zeggen en doen dingen die een normaal mens niet in zijn hoofd zal halen! Het is moeilijk om een compromis te sluiten met deze mensen. Ze zijn nooit verkeerd. Wie aan deze stoornis lijdt, gedraagt zichzelf als geniaal en superieur. Overdrijft de eigen goede eigenschappen en prestaties en haalt die van anderen naar beneden. Narcisten zijn altijd op zoek naar aandacht en bevestiging en manipuleren anderen om hun doel te bereiken.

Ik heb ook altijd lastig met mijn vader kunnen leven, vaak ruzie. De laatste maanden ging het warempel wat beter, maar nu gaat het dus slecht tussen ons mam en pap. Ons pap heeft eigenlijk altijd iemand nodig om zich op af te reageren. Eerst was ik dat, nu is dat ons mam geworden....

Net is mijn moeder naar mij toegekomen, sloeg een arm om mij heen en zei dat het vooral de laatste maanden niet lekker meer gaat. Het gaat eigenlijk de afgelopen jaren niet zo heel goed meer, maar de laatste tijd begint het te escaleren. Ze heeft ook in de telefoon van mijn vader gekeken en denkt dat hij vreemd gaat met een andere vrouw.....

Ze heeft gezegd dat ze hoogstwaarschijnlijk gaan scheiden. Ook al zag ik het wel aankomen, het kwam toch even hard aan. Daarna zei ze:"Als wij gaan scheiden, neem ik aan dat jij bij mij of op jezelf gaat wonen. (dat heb ik bevestigd). Dan heeft je vader dus niks meer. Geen familie (ruzie) en ook geen gezin meer. Ik weet zeker dat hij dan zelfmoord wil gaan plegen, of hem dat lukt is ten tweede, maar hij gaat het zeker proberen."

En toen sprongen de tranen in mijn ogen.

Wat een ellende opeens. Het komt opeens ook zo allemaal tegelijk. Nu ik dit typ, zijn ze onder weer aan het schreeuwen, ze zijn nu al 2 uur bezig.

Ik voel me door dat meisje waar ik smoorverliefd op ben en ook de situatie hier thuis, echt bedroevend slecht. Ik wilde toch even mijn hart luchten. Bedankt voor het lezen en ik hoop dat ik mezelf zo snel mogelijk beter ga voelen, dit is echt niet leuk.

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 21:03 schreef n0ir het volgende:
Jammer dat het niet lukte met dat meisje.
En ook kut dat je ouders gaan scheiden. Dat zal wel een zware periode worden, sterkte daarmee.
Maar dat je moeder ineens zegt dat ze 'zeker weet' dat je pa zelfmoord wil gaan plegen vind ik belachelijk. Ten eerste kan ze dat niet zeker weten en ten tweede is het ongehoord om je kind veel te voorbarig met zulke rampscenario's op te zadelen. Al helemaal op een moeilijk moment zoals hier.

Dankjewel

En over dat zelfmoord. Misschien was het moment verkeerd getimed om dat te zeggen. Maar ik denk zelf ook echt dat er een grote kans is dat dat gaat gebeuren als ze gaan scheiden. Maar de vraag is of mijn vader daar sterk genoeg voor is. Mijn vader is al erg lang depressief en heeft vaker gekke dingen gedaan, die een normaal mens nooit in zijn hoofd zou halen. Ook al is het hard, ik ben bang dat de kans groot is dat hij dat gaat doen....

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 21:09 schreef dakpan90 het volgende:
Jeetje, wat een hoop bij elkaar zeg! Ik kan nu allerlei pseudo-psychologische onzin neer gaan zetten, maar het enige wat ik je mee wil geven is: neem genoeg tijd voor jezelf, maar blijf iig praten als je ergens mee zit. Dat kan hier op Fok! maar ook zeker met je ouders, zowel je moeder als je vader.

Ja he, opeens komt het allemaal tegelijk. Wat ik ook lastig vind. Ons pap en ik hebben elkaar nooit goed gelegen, alleen de afgelopen weken / maanden gaat het wat beter. Vooral de laatste tijd begin ik het gevoel te krijgen dat hij vriendjes met mij wil gaan worden. En zeker dat ik vanmiddag heb gehoord dat ze hoogstwaarschijnlijk gaan scheiden, bevestigd dat mijn gedachte alleen maar. Ik denk dat mijn vader bang is, als ze gaan scheiden, dat ik bij mijn moeder / op mezelf ga wonen en dan heeft hij niemand meer.
Ook al heeft hij het er zelf naar gemaakt, ik vind het echt shit voor hem.

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 21:12 schreef D.D.W. het volgende:
Sommige meisjes zoeken eenmaal graag zelfbevestiging/aandacht enz. Gewoon niet meer aan haar denken, en "move on"

Verder wat dakpan90 zegt.

Het is toch zo lastig haar uit mijn hoofd te krijgen. Als ik haar nou gewoon leuk vond, oké. Maar ik ben gewoon knetterverliefd op haar en ook dat ik haar nog zo vaak zie op het werk, helpt ook niet echt mee. Ik ben bang dat er een hele tijd overheen zal gaan voordat ik echt 'move on' kan gaan. Ik ben weleens eerder verliefd geweest, maar zo heftig als nu nog nooit
Maar misschien heb je wel gelijk hoor, maar het blijft lastig om het van je af te zetten

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 21:31 schreef zwartedoos het volgende:
Wat je over je vader verteld is heel herkenbaar voor mij. Hij dreigde altijd zelf dat hij ons zou neerknallen en daarna zichzelf als mijn moeder bij hem wegging. Niet leuk en toen bleef mijn moeder dus ook maar. Ook al zou hij het gedaan hebben, hij kan jou daarmee niet een schuldgevoel aanpraten. Meestal zijn het alleen maar manipulerende woorden. Door de jaren heen heeft mijn angst dus ook plaats gemaakt voor een gevoel van: dan doe je dat toch lekker
Ik zou als ik jou was niet bij je moeder blijven maar dan ook op jezelf gaan. Anders blijf je ertussenin hangen. Ze moeten hun eigen boontjes maar doppen ze zijn immers volwassen.
En die meid..tja...een blauwtje lopen is nooit leuk...is het niet zo dat ze misschien dit zegt omdat je een collega bent?

Vaak is het wel bluf inderdaad. Wel lastig dat jij ook zo'n rotsituatie hebt meegemaakt! Het is echt niet leuk als je zulke dingen hoort. Mijn vader zegt altijd de meest doldwaze dingen in zijn woede, die neem ik dan ook altijd met een korreltje zout. Maar hij heeft ook vaak, harstikke nuchter, gezegd of het geen beter idee was om gewoon niet meer op deze aarde te zijn.

Maar ik ben bang, dat het geen bluf is. Mijn vader kan gekke dingen doen, héle gekke dingen. Hij heeft vaak genoeg krukken naar mij gesmeten, mij tegen de muur gegooid, mij in de vijver gooien (maar dat lukte niet). In zijn woede draait hij altijd volledig door. Mijn vader is nogal een fors gebouwde man, waardoor ik het fysiek altijd afleg, als tenger persoon.

Hij begint ook erg veel te zuipen. Gaat (half)zat om 5 uur naar bed en komt rond 13.00 uur er weer uit. Maar als ze uit elkaar gaan, en die kans is zéér groot, dan hoop ik toch ook echt dat het bluf is, maar eerlijk gezegd ben ik er bang voor.

En dat meisje. Tja.... Ik weet het allemaal niet precies. Ik vraag me dan af "Ze deed toch niet voor niets zo?" Ik heb haar mee uitgevraagd en recht in haar gezicht gezegd dat ik haar verrekte leuk vind, meer kan ik eigenlijk niet doen denk ik. Ik heb mijn uiterste best voor haar gedaan, maar het is helaas niet gelukt. Ik heb het in ieder geval geprobeerd.
Misschien inderdaad omdat ik een collega ben ofzo. Ik weet het niet.... Ik had toch ècht verwacht dat het goed zou komen, niet dus!

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 13:30 schreef deelnemer het volgende:
Jammer als volwassen zich niet volwassen kunnen gedragen en jij daar zo mee wordt geconfronteerd. Met je vader valt waarschijnlijk niet te praten en als je ouders zo in een strijdt zijn verwikkeld is er voor jou weinig aandacht. Het had leuk geweest als je daarbuiten met dat meisje wel iets moois had kunnen beginnen.

Alleen tijd kan dit oplossen. Probeer je er niet teveel door te laten meeslepen en kies voor jezelf. Het is tijd om je eigen leven te gaan leiden. Richt je op activiteiten buitenshuis. Het zou goed zijn als je iemand had die tijd en aandacht heeft voor je en waar je terecht kun als het je teveel wordt. Zijn er mensen in je naaste omgeving (familie of buren) waar je terecht zou kunnen?

Dat meisje is jammer. Juist in moeilijke tijden kun je enorm verliefd worden en kan het lang aanhouden. Maar juist dan moet je het laten gaan.

Je hebt het echt heel goed verwoord zeg!
Dat ons pap en man gaan scheiden, zag ik wel aankomen ja. Maar mijn vader doet nu erg rare dingen en die zullen alleen maar toenemen als ze definitief uit elkaar gaan.

Op het moment kan ik denk ik alleen bij mijn moeder terecht, aangezien ik met mijn vader lastig kan praten. Met de buren heb ik zelden contact, naast de beleefde "hallo". De familie van beide kanten heeft gelijk ruzie met elkaar (hééél lang verhaal) en daarin spelen mijn vader en oma de hoofdrol.
Met mijn vrienden kan het er opzich wel over hebben, maar ik weet niet of ik dat wel fijn zal vinden. Ze zullen me willen helpen, maartoch, ik voel me daar niet zo fijn bij eerlijk gezegd. Maar misschien kan dat nog komen. Maar ik ben eigenlijk bang dat andere mensen denken dat ik me aanstel en overdrijf.

Ik ben zonet naar de film geweest, ik wilde er toch even uit zijn. Een disco / kroeg heb ik op dit moment totaal geen zin in, dus koos ik maar voor de film en daar ben ik met een vriend van mij naartoe geweest.

Ik heb ups en downs. Het ene moment denk ik opeens een stuk minder aan bovenstaande en voel ik me ook een stuk beter. Maar er komt dan steeds een moment, een soort klap, en opeens komt dan weer alles voorbij (voornamelijk dat meisje) en voel ik me heel erg beroerd. En dat gevoel kan aanhouden van enkele uren, tot enkele dagen. Het liefst zou ik dan de hele dag in bed blijven liggen, maar dat is geen optie. Ik voel me dan gewoon verschrikkelijk.
Ik weet het, het is een afwijzing en daar moet ik mee leren leven. Maar zeker ook door de thuissituatie en dat ik gewoon smoorverliefd op haar ben (en ik een afwijzing ècht niet zag aankomen), vind ik het erg lastig het een plaatsje te geven. Het is eigenlijk olie op het vuur. Het liefst wil ik nú van al dat gesodemieter afzijn, maar zoals je zegt, tijd heelt alle wonden...

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 15:13 schreef D.D.W. het volgende:
Is mij ook overkomen eens (al had ik haar nooit verteld/duidelijk gemaakt haar te zien zitten), maar ze had al een vriend. Mijn werkplek zat toentertijd ook recht tegenover haar werkplek, niet echt fijn als je elkaar continu kunt aankijken dus.

Maar je maar denken dat het toch nooit iets gaat worden, waarom dan aan haar (blijven) denken? Waarschijnlijk denkt zij ook nooit aan jou, of anders niet de gedachtes die jij hoopt

Dat is niet fijn nee, afgewezen zijn terwijl je erg verliefd bent en je blijft elkaar steeds zien. Ik probeer ook steeds argumenten te verzinnen dat ik haar zo snel mogelijk uit mijn hoofd moet zetten, maar dat gaat best lastig. Daarnaast droom ik ook best vaak over haar en slaap ik de laatste tijd slecht (hoewel ik niet slecht eet). Ik doe mijn best zo min mogelijk aan haar te denken, maar toch betrap ik mezelf er iedere keer weer op helaas. Maar ik hoop dat het langzaam maar zeker minder zal worden, maar tot die tijd zal ik me wel erg rot voelen...

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 17:06 schreef From.the.block het volgende:
ik heb laatst een lyric geschreven.. ik citeer: '' feeling bad and hard times are a part of life we have to survive and compromise with goodtimes''

Ja, na regen komt zonneschijn. Die zonneschijn zal heus wel komen, maar ik heb het gevoel dat dat nog wel lang gaat duren.

Ik denk dat ik het binnenkort toch eens met mijn moeder over ga hebben. Ik blijf me ellendig voelen, zowel door de thuissituatie, als dat meisje. Ik zit er vol van. Want zo door blijven tobben en ik verwacht maanden met zo'n ellendig gevoel rond blijven lopen, zie ik niet zitten.
Ik moet er echt iets aan gaan doen. Op een forum je probleem opschrijven helpt wel een beetje, maar het is anders. Niks ten nadele van jullie hoor!

Met mijn moeder heb ik altijd goed kunnen praten en zij heeft het beste met mij voor. Ik neem aan dat zij ook ziet dat er wat met mij aan de hand is en ik vind het ook niet leuk voor haar als ze zich daar zorgen over maakt en twijfelt wat het nou kan zijn.