Hallo iedereen,
Na lang twijfelen heb ik toch besloten om even hier iets neer te schrijven, misschien
lucht het wel op.
De laatste tijd (lees als de laatste drie jaar) voel ik me echt heel slecht. Het begon eigenlijk allemaal na een stukgelopen relatie die 2 jaar geduurd heeft. Het was mijn eerste vriendje en alles was fantastisch blabla... Kortom, het is uit geraakt nadat hij mij verschillende keren bedrogen heeft (inclusief seks, jaja). We hebben gedurende een jaar echter nog wel wat euh 'geprobeerd' maar helaas. Daarna had ik iets met een kerel die uiteindelijk enkel maar seks wilde (en me ook dik bedrogen heeft), en de laatste, ja die ga ik niet eens beschouwen als mijn toenmalige vriend
Dat is ondertussen een dikke 2 jaar achter de rug. Ik voel me eigenlijk nog altijd klote en heb verder geen relaties meer gehad. Sinds dat allemaal gebeurd is, ben ik mijn zelfvertrouwen totaal kwijt. Vroeger legde ik gemakkelijk contact met mensen, maar nu ben ik echt asociaal aan het worden. Nog erger is het gesteld met kerels, ik kan zebijvoorbeeld zelfs niet meer recht in het gezicht aankijken, hoe onschuldig de situatie ook is. Ook lijkt het, telkens ik iemand nieuw leer kennen, altijd fout af te lopen.
Het lijkt echt alsof ik niemand meer kan vertrouwen en ik heb er echt moeite mee om erover te praten met vriendinnen. Ik vind mezelf ook totaal kansloos, ronduit zielig omdat ik maar niet over mijn exen geraak. Ik huil ook constant, heb geen fut en ben constant aan het piekeren.
Ik schrijf het hier ook gewoon neer omdat ik aan bijna niemand mijn gevoelens durf vertellen. Mijn familie beschouwt tranen en ongelukkig zijn bijna als een ziekte en mijn vriendinnen val ik er niet graag mee lastig.
Ik weet dat het misschien een wat raar verhaal is, maar ik wilde gewoon eens weten of er ook mensen in deze situatie zijn/hebben gezeten.