Hoe nu verder?

Besten mensen,
Ja hier is er weer één een man die het weer goed verknald heeft bij z'n vrouwtje.
Afgelopen zondag terug rijdend met vrienden vanaf Doetinchem (Graafschap-Twente) een telefoontje van m'n meid... "Zou ik jou vanavond kunnen spreken het is nogal belangrijk..."
Iedere man weet bij deze woorden dat er iets mis is, dat er niet zomaar een klein probleem te bespreken is.

Nou thuis aangekomen zit ze op me te wachten, ze wilde direct met me praten hoewel ik al wist hoe laat het was.

Ze zette onze 2 jarige relatie zomaar stop, ik zag het voorheen totaal niet aankomen maar als reden gaf ze op dat we toch te veel ruzies hadden de afgelopen tijd. Wat ik zag als de bekende up en downs wat iedere relatie heeft.

We zouden teveel verandert zijn in loop van tijd.
Ik zou teveel met m'n vrienden uithangen, waardoor ik haar signalen niet op pakte.
Ik ben de lamzak die liever lekker thuis blijft wanneer zij iets leuks wilde doen.
Ik dacht teveel aan mezelf en niet aan haar.

Nu ben ik iemand die dat in de eerste instantie niet kan begrijpen.. Waarom ze dat niet veel eerder had besproken waarom ze het niet duidelijk aangaf dat het echt niet zo verder kon..

Ik zie nu pas echt in dat ik haar een klein beetje aan het verwaarlozen was.
Met veel pijn namen we afscheid van mekaar en vond ze het beter dat het definitief was en allebei ons eigen pad in moesten slaan.

Ik ben het er totaal niet mee eens en weet dat ik wel degelijk kan veranderen..

Nu heb ik haar sinds de breuk geen 1 sms of wat dan ook gestuurd, ik wil dat ze haar rust pakt, dat lijkt me beter met de intentie van als ze me mist dan doet zij dat wel en dan sta ik er voor zolang het nog kan...

Ik hoop aan de andere kant niet dat ze denkt van hij geeft niets om me dit en dat...

Ik wil er gewoon even mee wachten dat ik haar misschien volgende week rustig kan benaderen van hoe is het met je? Zou je binnenkort eens wat leuks met me willen doen... In de hoop dat ik haar kan laten zien dat ik nu echt wil vechten en haar gelukkig wil maken.

Wat raden jullie me aan?

Ja daar zit wat in, daar heb je gelijk in ik zou haar alles zeggen wat ze wil horen.. maar ik ben er ook echt merkbaar mee bezig.. ik probeer mezelf te veranderen, ik ga vanavond weer eens naar de sportschool en probeer eens wat meer voor anderen over te hebben zo nu en dan!

Het is een begin.

Dat over rustig opschrijven van m'n gevoel zat ik eerlijk gezegd ook over te denken, denk ook zeker niet dat ze me belachelijk gaat lopen maken bij haar vriendinnen daar ken ik haar te goed voor dat zou ze niet kunnen.

Het is gewoon een super lief, te zacht meisje die af en toe niet weet wat ze wil. Ze is ook een beetje onzeker.

Ik weet precies hoe ze over me denkt ze is er waarschijnlijk van overtuigt dat ze het wel weer wil proberen maar denkt dat het weer in hetzelfde patroon terecht komt wat 9 van de 10 keren ook daadwerkelijk gebeurd daar geef ik haar ook echt gelijk in.

Denk eerlijk gezegd niet dat ze iemand anders heeft, of voorlopig wil. Ze woont trouwens ook 2 straten verderop en zou haar zomaar tegen het lijf kunnen lopen en voor nu ook zou ik niet aan kunnen zien dat iemand m'n plaats heeft ingenomen dan kan ik heel onvoorspelbaar zijn.. Ik weet dat het niet opschiet en alleen mezelf belachelijk zou maken. Maar de stoppen slaan dan door... Ook al is dat gelukkig helemaal niet aan de orde.

Ze heeft er zelf heel veel verdriet van m'n andere ex (waar ik niet heel lang mee heb gelopen en het een stuk makkelijker verliep) heeft haar maandag nog zien huilen waar ze getroost werd door een vriendin van haar.

Dat maakt het mij ook moeilijk.