Omdat niet allen fappend de avond door te brengen vermaakten indianen zich met dans, verhalen en spirituele rituelen rondom een vreugdevuur.
Wijze stamhoofden vertelden verhalen van dappere krijgers en heroïsche daden of zelfs wijze levenslessen. Ik zal vandaag één van die verhalen met jullie delen.
Een oude wijze Cherokee indiaan was in gesprek met zijn oudste kleinzoon.
De oude indiaan vertelde: "Luister mijn jongen, er woedt een strijd binnen mij.
"Het is een gevecht tussen twee wolven." De kleinzoon luisterde ademloos. "De ene wolf is slecht, gevaarlijk en lelijk. Hij is woede, jaloezie, oorlog, hebzucht, egoïsme, spijt, schuld, trots, arrogantie en haat. Hij verspreid leugens, angst, armoede en verdeeldheid.
De andere wolf is mooi en goed. Hij is vriendelijk, speels, liefhebbend, waardig, sereen, bescheiden, aardig, eerlijk, dapper, inspirerend en wijs."
De jonge indiaan dacht diep na over wat zijn grootvader zei en antwoordde: Oyee! (een indiaanse uitspraak van herkenning)
De grootvader vervolgde: "Dit zelfde gevecht vindt ook plaats binnen jou en alle andere mensen"
Opnieuw dacht de kleinzoon na en riep: Oyee! Grootvader, welke wolf zal dit vreselijke gevecht winnen?
De ouder Cherokee antwoordde: "De wolf die je het meest te eten geeft, die wolf zal zeker winnen!"
SPOILER
ik zei wolven, geen vikingenquote:Op dinsdag 19 april 2011 16:09 schreef Id_do_her het volgende:
Werd ook verteld in de film Pathfinder.
[ afbeelding ]
Het verhaal met de wolven werd verteld door een opperhoofd toen hij de achtergebleven vikingszoon wilde uitleggen wat goed en slecht is.quote:
nu al een goede filmquote:
[..]
Het verhaal met de wolven werd verteld door een opperhoofd toen hij de achtergebleven vikingszoon wilde uitleggen wat goed en slecht is.
Hij was op zich wel cool ja, alleen worden er maar dertig zinnen in gesproken of zo. De Vikingen spreken wel echt Oud-IJslands, wat wel cool is.quote:
[..]
nu al een goede film [ afbeelding ]
Vooral het einde is sterk!ah, geen unicode. Dan maar zo:
[ Bericht 12% gewijzigd door Tocadisco op 20-04-2011 17:06:52 ]
De legende van de dromenvangerquote:
Heeft iemand anders nog een indianenverhaal?
Een spin was rustig bezig om binnen zijn eigen ruimte een web te weven.
Het was naast de slaapplaats van Nokomis, de oude grootmoeder. Iedere dag bekeek
de grootmoeder de spin met veel plezier terwijl hij rustig doorging met het weven van zijn
web.
Op een dag terwijl zij rustig het werk van de spin zat te bekijken kwam haar kleinzoon binnen. "Nokomis-iya" schreeuwde hij terwijl hij naar de spin staarde.
Hij stormde op de spin af met in zijn hand een schoen om hem te vermorzelen.
"No-keegwa" fluisterde de oude dame, doe hem geen pijn.
"Nokomis waarom bescherm je de spin", vroeg de kleine jongen.
De oude vrouw glimlachte maar gaf geen antwoord.
Toen de kleine jongen weg was kwam de spin naar de oude vrouw toe en bedankte
haar voor het redden van zijn leven. Hij zei " al vele dagen heb je mij een web zien weven
en je bewonderde mijn werk. Als dank voor het redden van mijn leven wil ik je een cadeau
geven.
Hij glimlachte en ging verder met het weven van zijn web.
Al snel scheen het maanlicht op het prachtige web dat de spin zo kunstig had geweven.
"Kijk zei de spin, zie je hoe ik het web weef en ieder draadje aan de volgende vastmaak?
Dit web maak ik om slechte dromen te vangen.
Alleen de goede dromen kunnen door de ruimtes tussen de webdraden.
Dit is mijn geschenk aan jou.
Gebruik het zodat je alleen de goede dromen zult onthouden, de slechte zullen vast blijven
zitten voor eeuwig in het web
quote:Op donderdag 21 april 2011 21:46 schreef FANNvanhetlaatsteuur het volgende:
[..]
De legende van de dromenvanger
[ afbeelding ]
Een spin was rustig bezig om binnen zijn eigen ruimte een web te weven.
Het was naast de slaapplaats van Nokomis, de oude grootmoeder. Iedere dag bekeek
de grootmoeder de spin met veel plezier terwijl hij rustig doorging met het weven van zijn
web.
Op een dag terwijl zij rustig het werk van de spin zat te bekijken kwam haar kleinzoon binnen. "Nokomis-iya" schreeuwde hij terwijl hij naar de spin staarde.
Hij stormde op de spin af met in zijn hand een schoen om hem te vermorzelen.
"No-keegwa" fluisterde de oude dame, doe hem geen pijn.
"Nokomis waarom bescherm je de spin", vroeg de kleine jongen.
De oude vrouw glimlachte maar gaf geen antwoord.
Toen de kleine jongen weg was kwam de spin naar de oude vrouw toe en bedankte
haar voor het redden van zijn leven. Hij zei " al vele dagen heb je mij een web zien weven
en je bewonderde mijn werk. Als dank voor het redden van mijn leven wil ik je een cadeau
geven.
Hij glimlachte en ging verder met het weven van zijn web.
Al snel scheen het maanlicht op het prachtige web dat de spin zo kunstig had geweven.
"Kijk zei de spin, zie je hoe ik het web weef en ieder draadje aan de volgende vastmaak?
Dit web maak ik om slechte dromen te vangen.
Alleen de goede dromen kunnen door de ruimtes tussen de webdraden.
Dit is mijn geschenk aan jou.
Gebruik het zodat je alleen de goede dromen zult onthouden, de slechte zullen vast blijven
zitten voor eeuwig in het web
Twee wolven
Een oude Cherokee indiaan geeft zijn kleinzoon onderricht over het leven.
"Binnen in me is een gevecht gaande", zegt hij tegen de jongen.
"Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven.
De ene wolf is slecht - hij bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht,
verwaandheid, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid,
leugens, valse trots, superioriteit en ego.
De andere wolf is goed - hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid,
vriendelijkheid, welwillendheid, medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, compassie
en geloof.
Binnen in jou woedt dezelfde strijd - en datzelfde geldt voor ieder mens."
De kleinzoon denkt daar enkele ogenblikken over na en vraagt dan aan zijn grootvader:
"Welke wolf zal het gevecht winnen?"
De oude Cherokee glimlacht en antwoordt eenvoudig:
"Degene die je voedt...
(k)uchquote:
Een legende van de Tupi-Indianen over de maniok (cassave)
In vroegere tijden, toen de mensen de planten en de dieren nog verstonden,
was er aan de rand van het oerwoud een dorpje.
Alle mensen die daar woonden leefden als in een grote familie.
Maar op een morgen gebeurde er iets bijzonders.
Alsof ze uit de hemel gevallen was, stond er plotseling een onbekend meisje in het dorp,
met een blanke huid.
Nadat het meisje een tijdje stil en bescheiden in het dorp had gewoond, namen de
bewoners het als hun eigen kind aan en gaven haar de naam Mani.
Mani groeide snel, het was wel ongewoon dat ze nooit een stukje fruit nam of iets van de
buit waarmee de jagers thuis kwamen.
Als de jagers geen geluk hadden en als er voor de dorpsbewoners niets meer te eten was,
bakte Mani heerlijke koekjes voor ze, maar niemand wist waarvan ze gemaakt werden.
Op zulke dagen zag Mani er bleek en smalletjes uit en als de jagers verscheidene dagen
achter elkaar niets hadden kunnen vangen, wankelde ze van zwakte.
Op een morgen vernielde een vreselijke aardbeving het land. De bodem trilde en beefde,
de reuzen van bomen uit het oerwoud vielen als vliegen ter aarde en de dieren vluchtten
verschrikt in alle richtingen.
Alleen de mensen bleven in hun dorp.
Na een paar dagen werd de aarde weer rustig.
Maar hoewel geen enkele dorpsbewoner schade geleden had, wilde niemand meer op jacht
gaan en zo kwam de honger in het dorp.
Maar ook het oerwoud was verlaten.
Geen dier verheugde zich meer daar te mogen leven en er hing geen vrucht meer aan de bomen.
Dag na dag stilde Mani de hongerigen met haar koekjes.
Maar dag na dag werd ze bleker en magerder.
Toen er een maand voorbijgegaan was kon ze nog maar nauwelijks op haar benen staan.
Maar steeds als het avond geworden was, verdeelde ze haar koekjes en keek toe, hoe de
Indianen ze opaten.
"Ik weet niet, hoe lang ik nog de kracht heb jullie te voeden.
Jullie moeten weer op jacht gaan en jullie geluk in het oerwoud beproeven.
Als je met lege handen thuis komt, mogen jullie mijn gasten zijn," zei Mani op een avond.
Toen sloot ze de ogen en de mensen uit het dorp gingen zachtjes weg.
De hele nacht bad de sjamaan de geesten van de hemel om een goede jacht.
Nauwelijks had het morgenlicht de nacht overwonnen, of de jagers gingen het oerwoud in.
Maar geluk hadden ze niet. Zelfs niet een heel klein diertje konden ze vangen.
En daarom gingen ze 's avonds weer naar Mani om haar om koekjes te vragen.
Haar hut was echter leeg maar daar waar het meisje had gelegen, groeide uit de gebarsten
bodem een onbekende struik. "Mani is van ons weggegaan en haar ziel is veranderd,"
fluisterden de Indianen zachtjes.
"We zullen de plant precies zo begieten als de graven van onze voorvaderen," besloot
de sjamaan langzaam en treurig en hij deed als eerste water in de schaal.
Nauwelijks had hij de plant water gegeven of de lemen bodem scheurde wijd open en er
was een prachtige witte wortel te zien.
De Indianen gingen heel dicht om de witte wortel staan, die precies leek op het lichaam van
de goede Mani.
De sjamaan zei: "Al is Mani dan ook van ons weggegaan, ze leeft desondanks nog bij ons.
Jullie zien, dat ze zich in een plant heeft veranderd, zodat we geen honger meer hoeven lijden,
uit deze plant kunnen we het meel maken, waaruit Mani de koekjes bakte.
Sinds deze tijd verbouwen de Indianen op hun velden de planten, die ze de naam maniok
gegeven hebben.
* * * EINDE * * *
Cheyenne Legend
The buffalo formerly ate man. The magpie and the hawk were on the side of the people, for neither ate the other or the people. These two birds flew away from a council between animals and men. They determined that a race would be held, the winners to eat the losers.
The course was long, around a mountain. The swiftest buffalo was a cow called Neika, "swift head." She believed she would win and entered the race. On the other hand, the people were afraid because of the long distance. They were trying to get medicine to prevent fatigue.
All the birds and animals painted themselves for the race, and since that time they have all been brightly colored. Even the water turtle put red paint around his eyes. The magpie painted himself white on head, shoulders, and tail. At last all were ready for the race, and stood in a row for the start.
They ran and ran, making some loud noises in place of singing to help themselves to run faster. All small birds, turtles, rabbits, coyotes, wolves, flies, ants, insects, and snakes were soon left far behind. When they approached the mountain, the buffalo-cow was ahead. Then came the magpie, hawk, and the people. The rest were strung out along the way. Dust rose so that nothing could be seen.
All around the mountain the buffalo-cow led the race, but the two birds knew they could win, and merely kept up with her until they neared the finish line, which was back at the starting place. Then both birds swept by her and won the race for man. As they flew the course, they had seen fallen animals and birds all over the place who had run themselves to death turning the ground and rocks red from their blood.
The buffalo then told their young to hide from the people, who were going out to hunt them and also told them to take some human flesh with them for the last time. The young buffaloes did this and stuck that meat in front of their chests beneath the throat. Therefore, the people do not eat that part of the buffalo, saying it is part human flesh.
From that day forward the Cheyennes began to hunt buffalo. Since all the friendly animals and birds were on the people's side, they are not eaten by people, but they do wear and use their beautiful feathers for ornaments.
Another version adds that when coyote, who was on the side of buffalo, finished the race, the magpie who even beat the hawk, said to coyote, "We will not eat you, but only use your skin."
De luiaard en de regen
"Ai, de luiaard is zo handig, dat hij zich met de wind kan voeden," zeggen de Indianen als ze
hem in de takken van de embauba-boom zien hangen. Maar iedereen die de luiaard kent,
weet dat de oorzaak van zijn ongewoon gedrag ligt in zijn strijd met de regen.
Vele dieren houden niet van regen.
Als de eerste druppels vallen, zijn bijna allen er op uit, zo vlug mogelijk een schuilplaats te vinden.
Het gordeldier graaft zich in.
De vos kruipt in zijn hol en de vogels gaan naar hun nesten...
Ook de luiaard hield niet van regen maar ondanks dat bleef hij, zelfs toen de dikste druppels
uit de hemel vielen, breeduit op zijn plekje.
De hele nacht regende het pijpenstelen.
De machtige regen hield maar niet op en lachte inzijn vuistje, toen de luiaard een vreselijke verkoudheid kreeg.
Maar pas toen hij al half in het water zat, stond hij langzaam op en keek uit naar een betere
plaats.
"Ik heb ook nog honger," zei hij, "als ik me dan tussen de droge bladeren van de embauba-boom
verstop, kan ik tegelijkertijd van de bladeren eten."
De regen ergerde zich daarover.
"Ik zal je wel eens leren," zei hij toen de luiaard weer als een blok in elkaar gedoken zat
toen de regen met bakken uit de hemel viel.
Langzaam, zoals het zijn aard was, kroop hij in de embauba-boom.
"Je denkt zeker dat ik me hier voor je verstop, maar dan vergis je je.
Ik wil alleen een paar van deze heerlijke bladeren eten," riep de luiaard naar de regen.
Hij lachte luidkeels, maar dat had hij juist niet moeten doen.
De regen werd namelijk heel boos.
"Wacht maar," riep hij, "geen blad zal je krijgen!"
En hij liet het nu hozen van de regen.
De luiaard trok geen enkel blaadje meer af want zelfs op zijn rug was hij tot op zijn huid nat.
Denken jullie dat hij naar beneden zou klimmen en een andere schuilplaats zoeken?
Nee hoor, hij bleef in de takken van de embauba-boom hangen, hoewel zijn maag knorde van
de honger. Hij wachtte op de wind, die dan ook eindelijk kwam en de regenwolken verdreef.
Sinds die tijd hangt de luiaard meestal in de takken van de embauba-boom uit te kijken naar
de wind.
En sinds die tijd zeggen vele indianen: "Ai, de luiaard is zo handig dat hij zich met wind kan voeden..."
* * * EINDE * * *