Mijn ouders zijn gescheiden toe ik 4 was.
Mijn moeder heeft daarna een paar vriendjes gehad en nu is ze al 5 jaar samen met dezelfde.
Mijn vader is nu al 3 of 4 jaar getrouwd en heeft al 7 jaar een relatie met een vrouw.
Mijn vader is een een beetje een slaafje van zijn vrouw (hij is hertrouwd).
Dat wijf ligt op haar strandstoel in de tuin en mijn vader staat onkruid te trekken soms roept ze: "Daar ligt nog wat."
Mijn vader kookt, maakt schoon, doet de afwas, laat de hond uit en werkt 6 dagen per week.
Als hij een keer tegen haar zegt dat hij niet alles hoeft te doen krijgt hij dit te horen: "MAAR IK HEB AL KOFFIE GEZET, EN IK HEB BROOD GEHAALD!!"
Ze heeft een keer een nieuwe verzekering afgesloten en toen zei ze: "Doe maar op zijn rekening."
Ik vroeg hoe dat zat aan mijn vader en hij zei dat sinds ze getrouwd zijn ze "één" zijn.
Alle bezittingen van pa zijn nu hun bezittingen, alle bezittingen van haar zijn haar bezittingen.
Mijn moeder deed het hele huis alleen en mijn vader werkte.
Als mijn vader tijdschriften op de bank zag dan was mijn moeder meteen een smerige goorlap.
Tegen zij nieuwe vrouw durft hij dat niet te zeggen omdat dat een of andere tokkie is.
Het probleem is dat ik en die vrouw elkaar haten en we hebben al een paar keer ruzie gehad.
Daarom durf ik er niks meer van te zeggen. (Ze heeft mijn band met mijn vader al aangetast)
Mijn vader en die walvis hebben ook een keer met zijn tweeen mij lopen afzeiken toen ik nog 8 was.
Ze heeft er voor gezorgd dat ik en mijn zusje minder contact hebben met onze vader en hem minder zien.
Ook is mijn vader bij niet bij mijn groep 8 musical komen opdagen en dat heb ik hem nooit vergeven, hij had het toen te druk met darten.
Ook komt hij sinds hij met die vrouw gaat nooit meer naar onze verjaardagen.
Vroeger kwam hij zelfs met kerst en sinterklaas.
Nu wilt hij graag dat ik en mijn zusje naar zijn verjaardag op oud en nieuw komen dan wordt hij 50.
Hier heb ik dus heel veel moeite mee omdat hij nooit naar ons komt.
Ik wil het wel vertellen maar ik ben bang dat de band met mijn vader dan helemaal stuk gaat.
Toen ik 8 of 9 was is mijn moeder´s vriend weggegaan waar ze toen al 4 of 5 jaar een relatie mee had.
Hierdoor heb ik bindingsangst en ben nogal stil en "zelfstandig" geworden.
Ook heb ik sociale problemen waardoor ik uit mezelf niet dingen aan mensen durf te vragen en ik durf soms niet mensen op te bellen of aan te kloppen bij vrienden.
Dit alles maakt het nog moeilijker om te praten met mijn vader. (wat ik dus ook niet durf)
Heeft iemand een soortgelijk probleem of heeft ervaring met dit soort situaties?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 17-04-2011 12:23:18 ]
TL:DR zeker?quote:
Ik heb gezegd waarom dat niet lukt.
Niet teveel verwachten van mensen die niks kunnen geven. Neem wat afstand, ga naar die verjaardag als JIJ daar zin in hebt en laat dat los staan van je zusje. Jij hebt een relatie met je vader, die is per definitie anders dan de relatie die je zusje met hem heeft. En als je geen zin hebt ga je niet. Kijk gewoon met wat voor gevoel je de ochtend van de verjaardag wakker wordt en laat je door niks of niemand dwingen.
[ Bericht 100% gewijzigd door Vandaag... op 17-04-2011 12:34:35 ]
Er komt sowieso nog ruzie aangezien ik niet naar zijn verjaardag wil.quote:Op zondag 17 april 2011 12:20 schreef zaanse-mayonaise het volgende:
Nog één goede keer ruzie maken/ proberen bij te leggen. En als dat niet helpt, het laten voor wat het is en met je eigen leven doorgaan.
Het ene jaar vieren we oud en nieuw bij mijn moeder en het andere bij mijn vader.
Zijn vijftigste verjaardag is dus in een jaar bij mijn moeder.
En aangezien ik bij mijn moeder meer op mijn gemak ben dan bij mijn vader wil ik dus niet naar hem.
Maar ik ben dus bang dat als ik tegen hem zeg dat ik niet wil komen omdat het contact wel van twee kanten moet komen, dat ik het contact helemaal verbreek.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 17-04-2011 12:30:50 ]
Nee, heb het gelezen. Maar praten is de enige mogelijke oplossing. Of niets doen en niet zeuren.quote:
[..]
TL:DR zeker?
Ik heb gezegd waarom dat niet lukt.
Ik heb zelf ook een moeilijke (relatie met mn) vader, en heb daar therapie voor gehad toen ik jonger was
Ik heb na lange tijd geleerd dat hij nu eenmaal zo is, en dat ik me daar aan kan ergeren maar dat dat geen zin gaat hebben. Probeer het er over te hebben met je moeder; eventueel ga je kort naar de verjaardag van je vader en erna naar je moeder (mijn grote voordeel is dat mijn moeder wel heel makkelijk is ), en kijk verder nog even hoe het de rest van het jaar loopt qua contact; oud en nieuw is nog best ver weg 
Hoe je vader en zijn vrouw met elkaar omgaan is echt hun zaak.
Hoe oud ben je? Je moet in ieder geval in gesprek gaan met je vader, misschien kun je hulp krijgen in hoe je dit het beste aan kan pakken dmv een psycholoog?
Weet ik niet hoor, mijn vader bv is iemand die heel star is in zijn gedachten en over wie er gelijk heeft (hij altijdquote:
Je moet in ieder geval in gesprek gaan met je vader, misschien kun je hulp krijgen in hoe je dit het beste aan kan pakken dmv een psycholoog?
), dus dan helpt praten met hem niet, ts kan denk ik beter vrede krijgen met hoe zijn vader is.15, ik wil ook niet dat het contact met mijn 15de al stopt.quote:
Hoe oud ben je ts?
Ik heb zelf ook een moeilijke (relatie met mn) vader, en heb daar therapie voor gehad toen ik jonger was
Bedankt.quote:
Uit het hele verhaal maak ik op dat je vader een hork is en een stevige vrouw nodig heeft. Die heeft hij dan ook nu. Ze is niet leuk voor jou en je zusje, jammer, dat was je vader ook al niet.
Niet teveel verwachten van mensen die niks kunnen geven. Neem wat afstand, ga naar die verjaardag als JIJ daar zin in hebt en laat dat los staan van je zusje. Jij hebt een relatie met je vader, die is per definitie anders dan de relatie die je zusje met hem heeft. En als je geen zin hebt ga je niet. Kijk gewoon met wat voor gevoel je de ochtend van de verjaardag wakker wordt en laat je door niks of niemand dwingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 17-04-2011 12:49:22 ]
Dat snap ikquote:
15, ik wil ook niet dat het contact met mijn 15de al stopt.
Maar ik zou als ik jou was echt eens (eventueel met je moeder) langs de huisarts gaan om een gesprek met een psycholoog aan te vragen Om beter om te kunnen gaan met de situatie sowieso