Ze is een jaar geleden verhuisd naar een andere stad. Ik vind dat soms wel jammer, niet meer zomaar even n bakkie doen ofzo. Verder.. tja, we proberen elkaar regelmatig te zien en dat lukt ook wel, soms hier, soms daar, soms halverwege.
Ik merk echter dat ze moeite heeft met hoe haar ouders met de situatie omgaan en ik weet niet of en hoe ik haar kan helpen.
Haar oudste heeft binnenkort een optreden met het koor waarin ze zingt, het eerste. Ze verheugt zich er erg op en is heel trots. En ze geeft aan dat ze hoopt dat oma komt...
Nu belde mn vriendin net, in tranen, oma komt niet. Mn vriendin is rond die tijd jarig en ze komen dan al. Heen en weer rijden voor dat koor zien ze niet zitten. Óók nog eens.
Bovendien is het duur en moeten ze dan zo lang stil zitten. Dan klinkt: ik vind het jammer dat je ver weg woont ineens meer verwijtend dan wanneer iemand t zegt die zn best doet om regelmatig te komen. (haar woorden, niet de mijne)
Ook zijn haar ouders pas 2x op bezoek geweest en dat doet haar best pijn.
Een vriend van haar zegt dat t haar eigen fout is (waar ze uiteraard niet op zit te wachten) zij is immers verhuisd.
Ik vind het raar dat alles van 1 kant lijkt te komen en dat de kinderen kennelijk niet belangrijk genoeg.zijn om n keertje extra te rijden.
Zeg me aub dat dit niet 'normaal' is, dan kan ik haar misschien laten zien dat haar schuldgevoel niet nodig is. Mij alleen gelooft ze toch niet...
uit je verhaal begrijp ik een paar steden verderop, zoals die ouders reageren. klinkt het of ze naar de andere kant van het land is verhuisd.
en hoe was de verstandhouding voor de verhuizing? stonden ze toen wel bij elke scheet op de stoep?
Of stuur treinkaartjes op
Over dat laatste, ik geloof dat mn vriendin dat voorgesteld had, en dat toen ineens het geld een probleem was.
En voorstellen dat ze het geld voor de voorstelling maar van haar kadootje af moeten trekken, wilde ze al doen.
Ophalen kan, al moet ik zeggen dat ik dat belachelijk zou vinden. Zij zouden 4x dat stuk moeten rijden en bovendien komen er ook nog andere mensen wèl kijken (ik bv) die daar een kopje koffie zouden drinken en dan aanlopen samen.
Het gaat ook niet alleen hier om. Ze zijn 2x geweest en hebben 4x op t laatste moment afgezegd, waaronder voor sinterklaas, ik begrijp dat soort dingen niet.. en ondertussen wel zeggen dat de kindjes zo belangrijk zijn
De trein willen ze niet, ze hebben n auto dus dat is onzin.
(ik ben ooit bij zo'n gesprek geweest, vriendin tegen moeder: anders kom je met de trein, dan betaal ik
Moeder: nee, dat is onzin, we hebben een auto.
Vriendin: maar pap kan toch niet mee?
Moeder: nou ja, dan kom ik ook niet, ik wil hem niet alleen laten en ik vind met de trein gaan onzin als je een auto voor de deur hebt staan.
Vriendin:
)en de oma/opa van de andere kant? zijn dat ook van die azijnpissers?
Dat is wel een heel vreemde manier van redeneren,. Ze willen gewoon niet. Alleen zeggen ze niet waarom.quote:Op vrijdag 15 april 2011 23:19 schreef Grijsmuisje het volgende:
Ze wonen een uur rijden van haar ouders af ongeveer en eerst kwamen ze wel als er iets was, maar niet zomaar.
Over dat laatste, ik geloof dat mn vriendin dat voorgesteld had, en dat toen ineens het geld een probleem was.
En voorstellen dat ze het geld voor de voorstelling maar van haar kadootje af moeten trekken, wilde ze al doen.
Ophalen kan, al moet ik zeggen dat ik dat belachelijk zou vinden. Zij zouden 4x dat stuk moeten rijden en bovendien komen er ook nog andere mensen wèl kijken (ik bv) die daar een kopje koffie zouden drinken en dan aanlopen samen.
Het gaat ook niet alleen hier om. Ze zijn 2x geweest en hebben 4x op t laatste moment afgezegd, waaronder voor sinterklaas, ik begrijp dat soort dingen niet.. en ondertussen wel zeggen dat de kindjes zo belangrijk zijn
De trein willen ze niet, ze hebben n auto dus dat is onzin.
(ik ben ooit bij zo'n gesprek geweest, vriendin tegen moeder: anders kom je met de trein, dan betaal ik
Moeder: nee, dat is onzin, we hebben een auto.
Vriendin: maar pap kan toch niet mee?
Moeder: nou ja, dan kom ik ook niet, ik wil hem niet alleen laten en ik vind met de trein gaan onzin als je een auto voor de deur hebt staan.
Vriendin:
En afzeggen voor sinterklaas.. Dat kun je toch echt niet maken. Ze zijn maar even zo jong..
Werken die grootouders nog en hebben ze het wellicht heel erg druk? Als ze al gepensioneerd zijn, is het helemaal onzin.
Ze zijn fobisch voor treinreizen, ofzo? Echt, ik kan hier geen touw aan vastknopen.
Als dat het geval is, dan kan je vriendin maar beter zsm wennen aan het feit dat ze van hen niet veel hoeft te verwachten. Anders raken zij en de kinderen alleen maar meer gekwetst.
Het gaat hier waarschijnlijk om twee oudere mensen voor wie een uurtje heen, een voorstelling en een uurtje terug te veel kan zijn.
En alsof het aantal keren dat de grootouders komen een graadmeter is voor de liefde voor hun kleinkinderen, ga toch weg. Als die vriendin van jou wil dat ze vaker komen had ze dat vantevoren moeten bedenken toen ze ging verhuizen.De enige die beschikken over de tijd van haar ouders zijn haar ouders zelf en ik geloof er geen moer van dat het komt omdat ze niet om hun kleinkinderen geven.
Mijn kinderen zien één oma bijna dagelijks en één oma en één opa zien ze maar eens in de paar maanden oa door ook een langere reistijd. Maar als ze hun grootouders zien is het gewoon leuk en gezellig en dat is hetgene dat telt. En of ze elkaar nu drie keer in de week zien of eens in de drie maanden is niet belangrijk.
Beter houdt TS zich bezig met haar eigen leventje ipv dat gewroet.
Nou.. 2x in een jaar tijd houdt echt niet over, 4x op het laatste moment afzeggen is rot voor de kinderen. Afzeggen met sinterklaas kun je eigenlijk niet maken. En dat verjaarsfeestje had best met die voorstelling gecombineerd kunnen worden.quote:
Wat een gezeik om niets.
Het gaat hier waarschijnlijk om twee oudere mensen voor wie een uurtje heen, een voorstelling en een uurtje terug te veel kan zijn.
En alsof het aantal keren dat de grootouders komen een graadmeter is voor de liefde voor hun kleinkinderen, ga toch weg. Als die vriendin van jou wil dat ze vaker komen had ze dat vantevoren moeten bedenken toen ze ging verhuizen.De enige die beschikken over de tijd van haar ouders zijn haar ouders zelf en ik geloof er geen moer van dat het komt omdat ze niet om hun kleinkinderen geven.
Mijn kinderen zien één oma bijna dagelijks en één oma en één opa zien ze maar eens in de paar maanden oa door ook een langere reistijd. Maar als ze hun grootouders zien is het gewoon leuk en gezellig en dat is hetgene dat telt. En of ze elkaar nu drie keer in de week zien of eens in de drie maanden is niet belangrijk.
Beter houdt TS zich bezig met haar eigen leventje ipv dat gewroet.
Een uurtje heen - en terugreizen kan best een belasting zijn voor ouderen, ja. Maar het is niet zo dat dat iedere week van ze verlangd wordt ofzo.
Dit dus. Als ze zou willen dat de grootouders hun kleinkinderen wat vaker zien, kan ze altijd nog op bezoek bij hen gaan. Verder gewoon niet meer zeggen dat oma en opa komen, om teleurstellingen te voorkomen.quote:Op zaterdag 16 april 2011 17:25 schreef cheqy het volgende:
Wat een gezeik om niets.
Het gaat hier waarschijnlijk om twee oudere mensen voor wie een uurtje heen, een voorstelling en een uurtje terug te veel kan zijn.
En alsof het aantal keren dat de grootouders komen een graadmeter is voor de liefde voor hun kleinkinderen, ga toch weg. Als die vriendin van jou wil dat ze vaker komen had ze dat vantevoren moeten bedenken toen ze ging verhuizen.De enige die beschikken over de tijd van haar ouders zijn haar ouders zelf en ik geloof er geen moer van dat het komt omdat ze niet om hun kleinkinderen geven.
Mijn kinderen zien één oma bijna dagelijks en één oma en één opa zien ze maar eens in de paar maanden oa door ook een langere reistijd. Maar als ze hun grootouders zien is het gewoon leuk en gezellig en dat is hetgene dat telt. En of ze elkaar nu drie keer in de week zien of eens in de drie maanden is niet belangrijk.
Beter houdt TS zich bezig met haar eigen leventje ipv dat gewroet.
we zijn destijds uit elkaar gegaan en nooit hebben ze interesse in hun (tweede) kleinkind gehad.
nu boeit het hem ook niet echt, hij vindt ze maar vreemd. en gelijk heeftie.
Ik weet zeker dat hun grootouders van die kinderen houden, dat zie ik ook wel als ik op een verjaardag ben ofzo. Alleen vinden ze ze niet belangrijk genoeg om wat moeite te doen.quote:
Wat een gezeik om niets.
Het gaat hier waarschijnlijk om twee oudere mensen voor wie een uurtje heen, een voorstelling en een uurtje terug te veel kan zijn.
En alsof het aantal keren dat de grootouders komen een graadmeter is voor de liefde voor hun kleinkinderen, ga toch weg. Als die vriendin van jou wil dat ze vaker komen had ze dat vantevoren moeten bedenken toen ze ging verhuizen.De enige die beschikken over de tijd van haar ouders zijn haar ouders zelf en ik geloof er geen moer van dat het komt omdat ze niet om hun kleinkinderen geven.
Mijn kinderen zien één oma bijna dagelijks en één oma en één opa zien ze maar eens in de paar maanden oa door ook een langere reistijd. Maar als ze hun grootouders zien is het gewoon leuk en gezellig en dat is hetgene dat telt. En of ze elkaar nu drie keer in de week zien of eens in de drie maanden is niet belangrijk.
Beter houdt TS zich bezig met haar eigen leventje ipv dat gewroet.
En dat is dan het gevoel wat mn vriendin erbij heeft, niet perse hoe het ook daadwerkelijk is.
Heb het nog even aan haar gevraagd en het was inderdaad zo dat ze had voorgesteld om het samen te voegen en dat ze toen ineens over het geld begonnen. Ze wil haar moeder dus gaan voorstellen om dat geld van haar kado af te trekken.
En ze zijn niet oud, vader is 51 en moeder is 49.
En dat afzeggen was gewoon heel erg lullig. Mn vriendin is geen zeur en ze verlangt helemaal niet dat ze elke maand langskomen ofzo, maar een beetje meer moeite doen zou leuk zijn.quote:
[..]
Nou.. 2x in een jaar tijd houdt echt niet over, 4x op het laatste moment afzeggen is rot voor de kinderen. Afzeggen met sinterklaas kun je eigenlijk niet maken. En dat verjaarsfeestje had best met die voorstelling gecombineerd kunnen worden.
Een uurtje heen - en terugreizen kan best een belasting zijn voor ouderen, ja. Maar het is niet zo dat dat iedere week van ze verlangd wordt ofzo.
Zij gaat trouwens wel regelmatig die kant op (das net zo ver trouwens)
Ze hebben een paar keer afgezegd vanwege het weer, een keer vanwege een wegafzetting en een keer vanwege hoofdpijn. Meestal zeggen ze gewoon meteen nee.
En ik bemoei me er eigenlijk alleen maar mee omdat mijn vriendin erover begint. Ik ga daar heus niet zelf vanalles over roepen.
Het gaat volgens mij ook niet zozeer om hoe vaak ze komen, maar meer om het gedraai er omheen en om het feit dat alles van 1 kant moet komen. Dat steekt mn vriendin.
De laatste keer dat ze iets hadden afgesproken heeft ze dat dus al niet gedaan en toen kwamen ze niet... (Dan is mn vriendin dus nog wel teleurgesteld) Maar goed, het is toch gewoon lullig dat dat zo moet?quote:
[..]
Dit dus. Als ze zou willen dat de grootouders hun kleinkinderen wat vaker zien, kan ze altijd nog op bezoek bij hen gaan. Verder gewoon niet meer zeggen dat oma en opa komen, om teleurstellingen te voorkomen.
Ik zei al, volgens mij gaat het er niet om dat ze ze vaker moeten zien, het is meer de manier waarop die mn vriendin tegenstaat. En dat snap ik wel eerlijk gezegd.
Maar goed, dit is niet heel erg handig zo, want ik weet ook niet alles precies
Ik probeer hier te vertalen hoe wat zij vertelt op mij overkomt en weet niet precies hoe zij het daadwerkelijk voelt, ik weet echter wel zeker dat ze ermee zit. (Mijn eigen ouders wonen ook verder weg, maar mn moeder komt elke week, of met mn vader, of alleen met de trein en als ik haar dan hoor, besef ik dat dat helemaal niet zo normaal is en dan vind ik het heel fijn
)Nou iedere week bezoek van mijn moeder zou me teveel worden hoor
Helaas is dit ook niet abnormaal. Het komt niet zelden voor dat familie zo afstandelijk kan reageren.quote:Op vrijdag 15 april 2011 21:43 schreef Grijsmuisje het volgende:
Zeg me aub dat dit niet 'normaal' is
Ik heb hetzelfde met mijn vader. Ik heb vorig jaar ontzettend in de knoop gezeten met het feit dat ik van hem nooit emotionele betrokkenheid heb gekregen. Vergeleken met andere families die heel close zijn en maandelijks een weekendje bij elkaar komen, is het een enorm contrast als je vader nauwelijks de moeite neemt om überhaupt zelfs op je verjaardag te komen, terwijl hij slechts 20 km bij je vandaan woont.
Maar een goede band komt van twee kanten. Je vriendin kan het wel willen, maar als haar ouders dat niet willen en ook niet bereid zijn zich in haar gevoel te verplaatsen. Dan is het hard, maar dan zit er voor je vriendin niks anders op dan de situatie te accepteren zoals die is.
Ik weet dat het moeilijk is. Maar hopen op een goede familieband, terwijl ze eigenlijk weet dat het er toch nooit van gaat komen, levert alleen maar teleurstellingen en frustratie op. Ook al is het familie, je moet je nooit teveel inlaten met mensen die jou niet respecteren. Richt je op de mensen die dat wel doen.
Het is niet fijn en niet wat je idealiter verwacht van een ouder maar het verbaast me een beetje dat je vriendin er schijnbaar zo verbaast over is? Haar ouders zullen echt niet ineens veranderd zijn, ze moet toch eerder in haar leven al gemerkt hebben dat dit geen ouders zijn die aan alle wensverwachtingen voldoen?
Dus: hoe vervelend ook, je vriendin is een volwassen vrouw en ze zal moeten leren accepteren hoe haar ouders zijn en haar verwachtingen moeten bijstellen.
Ik geloof dat ze dat ook wel doet hoor. Soms merk je dat bepaalde dingen haar wel dwars zitten, maar meestal reageert ze vrij laconiek.quote:
Eens met Pulzzar.
Het is niet fijn en niet wat je idealiter verwacht van een ouder maar het verbaast me een beetje dat je vriendin er schijnbaar zo verbaast over is? Haar ouders zullen echt niet ineens veranderd zijn, ze moet toch eerder in haar leven al gemerkt hebben dat dit geen ouders zijn die aan alle wensverwachtingen voldoen?
Dus: hoe vervelend ook, je vriendin is een volwassen vrouw en ze zal moeten leren accepteren hoe haar ouders zijn en haar verwachtingen moeten bijstellen.
Ik vind alleen dat ZIJ niets heeft om zoch schuldig over te voelen en dat doet ze dus wel.
Zeker als ze steeds opmerkingen blijft krijgen als dat het zo erg is dat ze ver weg woont en dat ze de kinderen missen.
Ik heb het idee dat het die grootouders helemaal niet om die kleinkinderen gaat, maar om hun dochter. Hun dochter heeft nu een eigen leven en waarschijnlijk kunnen zij dat moeilijk accepteren. En in plaats van dat ze daar eerlijk voor uitkomen, maken ze dit soort opmerkingen om haar een schuldgevoel aan te praten.quote:
Ik geloof dat ze dat ook wel doet hoor. Soms merk je dat bepaalde dingen haar wel dwars zitten, maar meestal reageert ze vrij laconiek.
Ik vind alleen dat ZIJ niets heeft om zoch schuldig over te voelen en dat doet ze dus wel.
Zeker als ze steeds opmerkingen blijft krijgen als dat het zo erg is dat ze ver weg woont en dat ze de kinderen missen.
Ik heb nu ook sterk het vermoeden dat die grootouders hun dochter nogal klein hebben gehouden. Ik herken dit namelijk nogal bij mijn eigen situatie. En daarom denk ik dat het voor je vriendin belangrijk is om haar eigen leven te blijven leiden en zich zo min mogelijk die verwijten van haar ouders probeert aan te trekken.
Ik weet zelf dat het moeilijk is, vooral als ik zie dat andere volwassenen wel heel leuk met hun ouders kunnen omgaan. Maar het probleem ligt bij die ouders van je vriendin. Zij moeten veranderen als ze willen dat de situatie beter wordt.
Nou zoveel is een uurtje ook weer niet zeg. Mijn ouders wonen op anderhalf uur rijden en ik zie ze er voor aan om elke dag op en neer te rijden om mijn (latere, heb ze nu nog nietquote:
en uurtje heen - en terugreizen kan best een belasting zijn voor ouderen, ja. Maar het is niet zo dat dat iedere week van ze verlangd wordt ofzo.
) kinderen even te zien. Dat mogen ze uiteraard niet. Maar ze mogen ze wel een weekje lenen als ik later met m'n wiefke op vakantie ga.
is zeker geen onzin, topicstarter geeft blijkbaar veel om dr vriendin en ik denk dat ze háár verdriet en teleurstelling voelt en daar iets mee wil doen.
Erg fijn om te lezen! Ik herken me nl erg in vriendin..Mijn ouders zijn exact zo..Mijn schoonouders zijn overleden, mn dochtertje heeft dus éen opa en oma.
Zij is gek op ze als ze ze ziet..ik zeg "áls' omdat ze ze zelden ziet. Maar ondertussen de portemonee en de muur vol foto's en tegen iedereen verhalen ophangen dat ze zus en zo met hun kleinkind hebben gedaan.
Ja, twee jaar geleden inderdaad!
Het is echt een diepe intense verdrietige pijn die je daarbij voelt..
Tuurlijk kun je zeggen "get over it'of ga je eigen leven leiden of zorg dat je gelukkig bent met wat je wél hebt..Al die dingen doe ik,
maar het blijven je ouders die een uurtje rijden teveel moeite vinden voor dat wat jou het aller aller allerliefste is..je kind.
En dat doet pijn.
Ts tóp dat je dit topic hebt geopend,
ik denk alleen dat je niks voor je vriendin kan doen, omdat die ouders zo zijn.
Het enige wat jij kan doen, is haar laten weten en voelen dat jij er wél bent. Je kan t niet compenseren met zeker wel aanvullen en bijkomend voordeel is dat je vriendin enorm zal waarderen wat je voor haar doet en dat jij er wel bent.
Mijn dochtertje werd vorig jaar drie..mn ouders presteren het om om kwart over 5 s middags op verjaardagsvisite te komen..
Duh...en dr vervolgens volledig claimen, kussen, knuffelen en tegenover de reeds aanwezige visite doen alsof ze de verloren zoon himself zijn, maar mn dochtertje deed niks anders dan huilen. De dag was voorbij, het licht ging uit. Te veel drukte, te veel impulsen...dan ga je toch verdorie niet om half 6 nog es koffie met taart komen eten?
anywayz..we hebben dr dus lekker in bad gedaan en op bed gelegd..sneu voor mn ouders (kreeg ik ook nog als verwijt van ze.."nou we zijn er net , ook gezellig) maar nog sneuer voor mn kind als ze mee moet gaan doen aan dat idiote toneelstuk van haar opa en oma.
(dat zeg ik nu dapper, maar ik heb erg gehuild toen iedereen naar huis was..)
Wat akelig, Niefkequote:
anywayz..we hebben dr dus lekker in bad gedaan en op bed gelegd..sneu voor mn ouders (kreeg ik ook nog als verwijt van ze.."nou we zijn er net , ook gezellig) maar nog sneuer voor mn kind als ze mee moet gaan doen aan dat idiote toneelstuk van haar opa en oma.
(dat zeg ik nu dapper, maar ik heb erg gehuild toen iedereen naar huis was..)
Nu ik dit allemaal zo lees, ben ik zó blij dat mijn ouders wel betrokken zijn bij de kinderen van mijn zussen.
Kan me voorstellen dat je vriendin heel graag wil dat haar ouders naar dat kooroptreden komen, TS. Die mensen komen nogal gevoelloos over. Is het misschien een machtsspelletje omdat ze haar verwijten dat ze is verhuisd
Waarom moeten de kids daar de dupe van worden?Zoals seasushi al zegt: kan ze er niet eens over beginnen? Want dit gaat slepen.
ik merk ook dat ze het fijn vindt dat ik wel kom en wel vraag of zij wil komen. Ik vind ook dat ze dat verdient, ze heeft genoeg problemen gehad de laatste jaren en weinig steun.quote:
Zo herkenbaar dit..
is zeker geen onzin, topicstarter geeft blijkbaar veel om dr vriendin en ik denk dat ze háár verdriet en teleurstelling voelt en daar iets mee wil doen.
Erg fijn om te lezen! Ik herken me nl erg in vriendin..Mijn ouders zijn exact zo..Mijn schoonouders zijn overleden, mn dochtertje heeft dus éen opa en oma.
Zij is gek op ze als ze ze ziet..ik zeg "áls' omdat ze ze zelden ziet. Maar ondertussen de portemonee en de muur vol foto's en tegen iedereen verhalen ophangen dat ze zus en zo met hun kleinkind hebben gedaan.
Ja, twee jaar geleden inderdaad!
Het is echt een diepe intense verdrietige pijn die je daarbij voelt..
Tuurlijk kun je zeggen "get over it'of ga je eigen leven leiden of zorg dat je gelukkig bent met wat je wél hebt..Al die dingen doe ik,
maar het blijven je ouders die een uurtje rijden teveel moeite vinden voor dat wat jou het aller aller allerliefste is..je kind.
En dat doet pijn.
Ts tóp dat je dit topic hebt geopend,
ik denk alleen dat je niks voor je vriendin kan doen, omdat die ouders zo zijn.
Het enige wat jij kan doen, is haar laten weten en voelen dat jij er wél bent. Je kan t niet compenseren met zeker wel aanvullen en bijkomend voordeel is dat je vriendin enorm zal waarderen wat je voor haar doet en dat jij er wel bent.
Mijn dochtertje werd vorig jaar drie..mn ouders presteren het om om kwart over 5 s middags op verjaardagsvisite te komen..
Duh...en dr vervolgens volledig claimen, kussen, knuffelen en tegenover de reeds aanwezige visite doen alsof ze de verloren zoon himself zijn, maar mn dochtertje deed niks anders dan huilen. De dag was voorbij, het licht ging uit. Te veel drukte, te veel impulsen...dan ga je toch verdorie niet om half 6 nog es koffie met taart komen eten?
anywayz..we hebben dr dus lekker in bad gedaan en op bed gelegd..sneu voor mn ouders (kreeg ik ook nog als verwijt van ze.."nou we zijn er net , ook gezellig) maar nog sneuer voor mn kind als ze mee moet gaan doen aan dat idiote toneelstuk van haar opa en oma.
(dat zeg ik nu dapper, maar ik heb erg gehuild toen iedereen naar huis was..)
En ik kan me je verdriet dus goed voorstellen...
ik denk wel dat ze er een keer over zal beginnen hoor, ze staat er nu heel anders in dan een tijd geleden, sterker?quote:Op dinsdag 19 april 2011 22:56 schreef Wickedangel het volgende:
[..]
Wat akelig, Niefke
Nu ik dit allemaal zo lees, ben ik zó blij dat mijn ouders wel betrokken zijn bij de kinderen van mijn zussen.
Kan me voorstellen dat je vriendin heel graag wil dat haar ouders naar dat kooroptreden komen, TS. Die mensen komen nogal gevoelloos over. Is het misschien een machtsspelletje omdat ze haar verwijten dat ze is verhuisd
Zoals seasushi al zegt: kan ze er niet eens over beginnen? Want dit gaat slepen.
Alleen denk ik wel dat ze dan van haar schuldgevoel af zal moeten zijn, voordat ze echt durft.
Ik zal haar dit topic ns mailen
maar de volgende dag belde ze me of ik wel die 20 euro voor de stof van het dekbedovertrekje terug wilde betalen, want het had haar immers wel veel geld gekost!
Denk dat de ouders van ts dr vriendin beetje zelfde types zijn..voor de buitenwereld de schijn ophouden en pronken met je kleinkids maar het in wezen écht laten afweten..
@ grijsmuisje, ik weet bijna wel zeker dat ze t waardeert
@ wickedangel..Soms nemen mensen dat als vanzelfsprekend, dat hun ouders betrokken zijn bij hun wel en wee (of lees: kids) maar zo vanzelfsprekend is het niet altijd. Wat heerlijk voor jou en je zussen dat het bij jullie anders is.
Ik kan er ook echt van genieten als ik ouders van vriendinnen wel betrokken zie zijn, maar ergens zit dan altijd dat beetje pijn..misschien zelfs jaloezie.
Het rotst vind ik nog dat de buitenwereld in de veronderstelling is dat ze geweldige grootouders zijn..en tja, wat zeg je dan? 't zijn waardeloze grootouders die hun kleinkind ééns in de twee maanden zien omdat ik naar hun ga? Die niet de moeite nemen om eens te bellen hoe het met d'r gaat ook al weten ze dat er wat speelt met d'r ? Ik heb het wél uitgesproken naar mn ouders, boos, gehuild maar ook op de zachte en begripvolle manier..ik heb ze jankend verteld dat ik het zó fijn zou vinden als ze iets betrokken zouden zijn..Maar helaas. (de eerste 2 jaar konden ze haar naam niet eens uitspreken terwijl dit een hele normale naam is en verwezen ze iedereen door naar ons als ze vroegen hoe hun kleinkind heette. Stug volhouden dat ze "LindA" heet terwijl we al duizend keer hebben benoemd dat ze lindE heet for example..)
Ik laat ze maar in die waan, maar ergens 'gun' ik ze die titel niet ..
sorry ik dwaal af en maak er mijn verhaal van..how rude!!
excuse moi!
Dat maakt niet uit hoor, jij vertelt t uit de eerste hand en dat maakt t misschien duidelijker dan ik kan.quote:Op dinsdag 19 april 2011 23:35 schreef Niefke het volgende:
Hmm..wat nog erger was (beschamender, dit weet niemand behalve mn man en zus..en nu dus heel fok) was dat mn ma een dekbedovertrekje had genaaid voor op dr nieuwe kamertje. Errg mooi, dat kan ze dan weer wél (als iedereen het maar ziet!!) en dit dus met allemaal ballonnen en linten aan mn dochtertje op dr verjaardag gaf. Top! Allemaal complimentjes, iedereen vond t prachtig..
maar de volgende dag belde ze me of ik wel die 20 euro voor de stof van het dekbedovertrekje terug wilde betalen, want het had haar immers wel veel geld gekost!
Denk dat de ouders van ts dr vriendin beetje zelfde types zijn..voor de buitenwereld de schijn ophouden en pronken met je kleinkids maar het in wezen écht laten afweten..
@ grijsmuisje, ik weet bijna wel zeker dat ze t waardeert
@ wickedangel..Soms nemen mensen dat als vanzelfsprekend, dat hun ouders betrokken zijn bij hun wel en wee (of lees: kids) maar zo vanzelfsprekend is het niet altijd. Wat heerlijk voor jou en je zussen dat het bij jullie anders is.
Ik kan er ook echt van genieten als ik ouders van vriendinnen wel betrokken zie zijn, maar ergens zit dan altijd dat beetje pijn..misschien zelfs jaloezie.
Het rotst vind ik nog dat de buitenwereld in de veronderstelling is dat ze geweldige grootouders zijn..en tja, wat zeg je dan? 't zijn waardeloze grootouders die hun kleinkind ééns in de twee maanden zien omdat ik naar hun ga? Die niet de moeite nemen om eens te bellen hoe het met d'r gaat ook al weten ze dat er wat speelt met d'r ? Ik heb het wél uitgesproken naar mn ouders, boos, gehuild maar ook op de zachte en begripvolle manier..ik heb ze jankend verteld dat ik het zó fijn zou vinden als ze iets betrokken zouden zijn..Maar helaas. (de eerste 2 jaar konden ze haar naam niet eens uitspreken terwijl dit een hele normale naam is en verwezen ze iedereen door naar ons als ze vroegen hoe hun kleinkind heette. Stug volhouden dat ze "LindA" heet terwijl we al duizend keer hebben benoemd dat ze lindE heet for example..)
Ik laat ze maar in die waan, maar ergens 'gun' ik ze die titel niet ..
sorry ik dwaal af en maak er mijn verhaal van..how rude!!
excuse moi!
Het is gewoon lastig voor te stellen, ik vind sommige dingen echt totaal onbegrijpelijk, vooral eigenlijk in het gedrag naar mn vriendin zelf toe, maar die zegt dat ze daarmee kan leven, t gaat haar vooral om haar kinderen. (al denk.ik.zelf dat die dingen wel mee moeten spelen)
De kinderen merken het niet zo.en zijn gek op hun grootouders, al zei de oudste laatst wel dat ze het stom vond dat ik vaker kom dan oma en dat die niet wil. Kind is 7... en dat is écht niet iets wat mn vriendin haar kinderen zou vertellen.
Ik ga mn vriendin trouwens w noemen, want dit vind ik niet handig.
Het is een bittere pil waar je doorheen moet bijten. Maar zolang je bij jezelf blijft kan je er stukje bij beetje beter mee omgaan. Laat je niet teveel leiden door gedachten waar je toch niks mee kan. Als je gaat denken dat het allemaal zo oneerlijk is en dat je kind beter verdient; je kwelt jezelf er alleen mee en daar heeft je kind niks aan.
Het enige wat je kan doen is je ouders duidelijk maken dat jij het niet eens bent met hun gedrag. Doe dat op een kalme en duidelijke manier. Als je gaat schelden of janken, nemen je ouders je niet serieus. Als ze je ook niet serieus willen nemen wanneer je het kalm en duidelijk uitlegt, weet je in ieder geval zeker dat het niet aan jou ligt. Nogmaals, blijf bij jezelf en laat je niet manipuleren. Hou die 20 euro lekker in je zak of geef dat dekentje terug.
Je hebt in ieder geval een goed voorbeeld hoe je niet moet opvoeden.
Die twintig euro heeft ze trouwens meteen gekregen, ik ga daar echt niet moeilijk over lopen doen. Het lastige is de steek in je buik..of hart..of achter je ogen die je dan telkens voelt.
Dat is een proces waar ik zelf al jaren van probeer los te komen, maar wat blijkbaar erg diepgeworteld is. De theorie is zo makkelijk, ik kan het goed relativeren..
in de praktijk kan ik er zo moeilijk boven staan.
Inmiddels ben ik inderdaad op het punt gekomen dat ik niet meer naar hun pijpen dans en dus idd mn kindje maar in bad en bed heb gestopt ondanks de vervelende opmerkingen daarover ..ik heb me voorgenomen mn kind er niet onder te laten leiden en inderdaad bij mezelf te blijven.
Toch geven mn goeie vriendinnen me vaak terug dat ik verander zodra mn moeder (lees: áls mn moeder) in beeld is..Ik wil ze teveel pleazen om teleurstelling te voorkomen..wat uiteindelijk natuurlijk averechts werkt. (irritant, want mn slimme dochtertje zal dat vast ook voelen)
Je slaat overigens wel de spijker op zn kop vwb het serieus nemen..dáár heb je echt een punt, als zij me niet serieus nemen waarom zou ik er dan zoveel energie in steken?
Terug on topic..Ik deel het wel met mn vriendinnen (voorbeelden over dat dekbedje niet trouwens, daar schaam ik me echt voor) ik hoop dat je vriendin dat ook eerlijk naar jou durft uit te spreken en zich niet teveel schaamt. Het uurtje rijden voor de koorvoorstelling zal symbool staan voor hun houding tov hun (klein)kinderen denk ik..en ik kan me echt voorstellen dat t voor haar zwaar K*t is. en nogmaals ..lief van je dat je hier iets in wilt betekenen, toch zal ze het zelf moeten doen :s
En dat had nou niet moeten doen.quote:
@ Pulzzar, je hebt helemaal gelijk.
Die twintig euro heeft ze trouwens meteen gekregen, ik ga daar echt niet moeilijk over lopen doen.
Als je je onderwerpt aan je ouders, bepalen ze jouw leven en dat van je kind. Wat als je later een keer boos bent op je dochter omdat ze iets heeft gedaan wat niet mag? Als ze dat aan oma vertelt, gaat oma je verwijten dat je het allemaal niet goed doet. En dan kan je je kind niet meer op een normale manier normen en waarden leren, want dan gaat oma zich er elke keer mee bemoeien.
Maak je los van je ouders en leef je eigen leven. Dat het makkelijk is, hoor je mij niet zeggen. Je zal je vaak genoeg boos of verdrietig voelen. Maar in het belang van je kind en jezelf, moet je je sterk opstellen. Laat je emoties niet de overhand krijgen en doe wat goed is. Jij bepaalt hoe je je kind wilt opvoeden.
Fijn dat je dat toch even toevoegt voor de trage mensenquote:
Zij gaat trouwens wel regelmatig die kant op (das net zo ver trouwens)
Zou verder een open gesprek tussen haar en haar ouders niet helpen? Of vind ze die drempel te hoog?
Het klinkt namelijk alsof niemand zijn/haar frustraties uit durft te spreken en dat er daardoor zo'n ongemakkelijke sfeer hangt waarin niemand precies weet wat er nu eigenlijk aan de hand is.
Zou het kunnen dat haar ouders haar "beschuldigen" van het verhuizen, of kwamen ze daarvoor ook al weinig langs?
In the end is het denk ik belangrijk het niet te veel te willen forceren. Een kind is gelukkiger "zonder" grootouders dan met een stel onbetrouwbare grootouders die continu voor een gestreste sfeer zorgen.
Er zijn ook mensen die niet zo in elkaar steken. Al gedragen de grootouders in kwestie zich wel vreemd.
Ik snap het wel. Als ouder wil je het beste voor je kind en richt je je op het ideaalplaatje.quote:
Ik snap niet zo goed waarom het voor grootouders haast als verplichting wordt gezien om van de kleinkinderen te houden.
Er zijn ook mensen die niet zo in elkaar steken. Al gedragen de grootouders in kwestie zich wel vreemd.
Maar omstandigheden zijn niet altijd ideaal. Als vader ervandoor gaat, sta je als moeder er ook alleen voor. Je kan hem niet ontvoeren, aan een tuigje vastbinden en hem op zo'n manier dwingen een goede vader te zijn.
En je kan ook je vader en moeder niet dwingen om de ideale opa en oma te zijn.
Maar als je zelf door je vader en moeder verwaarloosd of gekleineerd bent, is het best moeilijk dat ze na al die jaren nog niks zijn veranderd en hun gedrag ten opzichte van je eigen kinderen nog steeds blijven uitoefenen. Ze hebben een bord voor hun kop, daarom is het verspilde energie om ze proberen te veranderen.
Maar ook zonder grootouders kunnen kinderen zich ontwikkelen tot gelukkige volwassenen met een goed leven.
(ex-schoonouders ; ))Ik ben het met je eens als je wilt zeggen dat ouders in een ideaalwereldje leven met niks anders in het oog dan de kledder.quote:
[..]
Ik snap het wel. Als ouder wil je het beste voor je kind en richt je je op het ideaalplaatje.
Maar omstandigheden zijn niet altijd ideaal. Als vader ervandoor gaat, sta je als moeder er ook alleen voor. Je kan hem niet ontvoeren, aan een tuigje vastbinden en hem op zo'n manier dwingen een goede vader te zijn.
En je kan ook je vader en moeder niet dwingen om de ideale opa en oma te zijn.
Maar als je zelf door je vader en moeder verwaarloosd of gekleineerd bent, is het best moeilijk dat ze na al die jaren nog niks zijn veranderd en hun gedrag ten opzichte van je eigen kinderen nog steeds blijven uitoefenen. Ze hebben een bord voor hun kop, daarom is het verspilde energie om ze proberen te veranderen.
Maar ook zonder grootouders kunnen kinderen zich ontwikkelen tot gelukkige volwassenen met een goed leven.
Maar zo werkt dat dus niet. Niet altijd. Het is dan wel familie, maar geen garantie op een liefdevolle omgang.
Ik denk dat het voornamelijk teleurstelling is.quote:
Ik snap niet zo goed waarom het voor grootouders haast als verplichting wordt gezien om van de kleinkinderen te houden.
Er zijn ook mensen die niet zo in elkaar steken. Al gedragen de grootouders in kwestie zich wel vreemd.
Maar wat ik al zei, ze houden écht wel van ze zo te zien, daarom begrijp IK ook niet ze goed dat ze niet meer hun best doen.
Ik vind vooral dat ze w. raar behandelen en niet zozeer de kleinkinderen.
nou nee, ze gaan jaarlijks met de auto naar frankrijk, rijden n uur om iemand op te halen van t vliegveld en laatste zijn ze n uur gaan rijden om n bepaald soort hoofdkussen te halen ergens. Dus dat is t nietquote:
Sommige mensen zijn erg aan hun huis vastgeroest. Waarschijnlijk gaan haar ouders al jaren weinig van huis en weten ze niet beter.. je hebt van die mensen die letterlijk huisje-boompje-beestje hebben en verder niets anders
Ja, ik gaf ook al aan dat ik het gedrag van deze grootouders raar vind.quote:
[..]
Ik denk dat het voornamelijk teleurstelling is.
Maar wat ik al zei, ze houden écht wel van ze zo te zien, daarom begrijp IK ook niet ze goed dat ze niet meer hun best doen.
Ik vind vooral dat ze w. raar behandelen en niet zozeer de kleinkinderen.
niets anders in t oog lijkt me oom niet zo ideaal anders.quote:
[..]
Ik ben het met je eens als je wilt zeggen dat ouders in een ideaalwereldje leven met niks anders in het oog dan de kledder.
Maar zo werkt dat dus niet. Niet altijd. Het is dan wel familie, maar geen garantie op een liefdevolle omgang.
Er is ook een tussenweg he, iets vaker langskomen dan 2 keer in n jaar en niet meer op t laatste moment afbellen is nou niet direct ineens de deur platlopen en ik vind het ook niet overdreven veel gevraagd.
laat die mensen lekker zelf bepalen hoe vaak ze contact willen en wanneer ze wel en niet willen komen!
nogmaals, ze wil hen helemaal niet voorschrijven hoe vaak ze moeten komen, alleen als je n afspraak hebt, bel dan niet af, dat geldt ook voor mensen die niet je ouders zijn. Alleen denk je daarvan wat gemakkelijker: laat maar. (zou bij mij iig wel zo werken)quote:
heb je na al die jaren eindelijk je kind uit het huis gekregen, krijgt het zelf een kind en wordt er ook nog eens van je verwacht dat je een minimaal aantal keer per maand op bezoek komt
laat die mensen lekker zelf bepalen hoe vaak ze contact willen en wanneer ze wel en niet willen komen!
ten eerste gaat het niet over mij en ten tweede lees je dan denk ik verkeerd...quote:
maar toch loop je te miepen dat ze zo weinig langskomen en wil je ze zo'n beetje verplichten steeds een uur heen en een uur terug te rijden
100 van de 100 keer gaat het over de persoon zelf
Ik vind dat wel erg gemakkelijk..je hebt als ouders zijnde een kind op de wereld gezet. Als het goed is creeer je in de loop van de jaren een gevoelsband met dat kind. Als dat kind dan zelf kinderen krijgt, kan het erg pijnlijk zijn als daarvoor géén interesse is. Omdat je eigen kind en je ouders de mensen zijn die (naast je partner) het dichtst bij je zouden moeten staan..quote:
heb je na al die jaren eindelijk je kind uit het huis gekregen, krijgt het zelf een kind en wordt er ook nog eens van je verwacht dat je een minimaal aantal keer per maand op bezoek komt
laat die mensen lekker zelf bepalen hoe vaak ze contact willen en wanneer ze wel en niet willen komen!
Als je dood gaat, zijn dat de mensen die vooraan in de kerk zitten. Als je gaat trouwen zijn dat de mensen die naast je in de rij staan, als je ernstig ziek wordt zijn dat de mensen die zoiezo naast je ziekbed komen staan en als je dus een kind krijgt zijn dat de mensen die betrokken zouden moeten zijn bij dat kind. Da's geen recht, maar een plicht vind ik..
Maar goed dat is theorie..
Mensen die ik niet heb gezien of gehoord na de bevalling of na de geboorte van mijn kind, hoef ik ook niet op mijn trouwerij of op mijn begravenis. Blijf dan ook maar weg, als je geen interesse kan tonen in dat wat voor mij het allerbelangrijkste in mijn leven is. In dat waar ik mijn leven voor zou geven. Als dat je niet boeit, steek dan ook geen loze energie in al die andere bijzaken in mijn leven want daar hoef ik je dan ook niet.
En dat is geen theorie maar mijn persoonlijke mening.
TS verwacht niks raars en zegt niet dat ze vindt dat die ouders er elke week moeten staan.
Ik vraag dat ook niet want een uur rijden is inderdaad veeeel tijd als je al 49 bent en nog maar 30 jaar te leven hebt. Die kun je natuurlijk veel nuttiger besteden bij de bingo, bij de AH met de buurttroelen of bij je buurvrouw
Ben benieuwd trouwens wie er loopt te miepen als er niet een bordje gereserveerd vooraan in de kerk staat als ik ga trouwen..
Dat vind ik dan weer heel gemakkelijk. Die ouders werken misschien wel fulltime.quote:
[..]
TS verwacht niks raars en zegt niet dat ze vindt dat die ouders er elke week moeten staan.
Ik vraag dat ook niet want een uur rijden is inderdaad veeeel tijd als je al 49 bent en nog maar 30 jaar te leven hebt. Die kun je natuurlijk veel nuttiger besteden bij de bingo, bij de AH met de buurttroelen of bij je buurvrouw
Zij komen hier 3 keer per jaar.
Wij daar elke 6 weken zoiets.
Zij hebben zoiets naar jullie is zo verrrrrr rijden maar als ze ons vragen is het ach tis ook maar een klein stukje he.
Ach , wij vinden het prima zo.
Hebben ons eigen gezin wat wij altijd voorop stellen.
Een opa en oma is leuk maar niet zaligmakend.
ooms en tantes en neven en nichten hebben ze hier ook niet.
Onze buurt is onze familie geworden dus met verjaardagen zit alsnog het huis vol met mensen die er werkelijk toe doen voor onze kinderen.
Enige wat ik mis?
is heel egoistisch af en toe eens een logeeradres voor onze kinderen.
Wat zou het heerlijk zijn om eens 1 of 2 nachten kinderloos te zijn voor t eerst in 9 jaar.
iddquote:
[..]
Dat vind ik dan weer heel gemakkelijk. Die ouders werken misschien wel fulltime.
hier wordt maar even voor die mensen bepaald dat ze niet moeten zeuren over een uurtje enkele reis
ja misschien wel inderdaadquote:
[..]
Dat vind ik dan weer heel gemakkelijk. Die ouders werken misschien wel fulltime.
Maar daar gaat het dus niet om, het gaat er niet om dat ze vaker moeten komen. 2x per jaar is niet veel. (haar verjaardag, kinderverjaardagen) prima, alleen moeten ze dan ook niet zeggen: we komen zondag langs en vervolgens zondagochtend afbelle met n smoes.
En als w. voorstelt om dat koor samen met haar verjaardag te laten vallen, hoeven ze helemaal niet extra te komen.
Vriendin maakte gisterenavond wat lacherig de opmerking dat t best ns zou kunnen dat ze dan helemaal niet komen, ook niet voor haar verjaardag, want die voorstelling hoeft van vader niet en erna komen wordt zo laat..
Daar legt ze zich heus wel bij neer, maar leuk is dat gewoon niet en dat mag je als kind toch ook gewoon vinden? Zeker als je dan ook nog van die ouders hebt die wèl elke keer zeggen dat ze je zo missen en zo weinig zien, doe dan zelf ook wat moeite denk ik dan.
Maar goed, zoals ik al zei, ik vind sowieso dat haar ouders raar met haar omgaan, in veel dingen...
Maar ik proef wel een beetje dat er van de kant van je vriendin verwachtingen zijn waar haar ouders niet per se aan willen voldoen. Soms wordt er wel eens een beetje vergeten dat opa en oma ook gewoon hun eigen leven hebben.
nee, dat.zijn meer verwachtingen van mij.quote:
Dan moet je vriendin het daar over hebben, over hoe vervelend dat afzeggen is. Want dan rekenen haar kinderen erop en dat is vervelend. Dat lijkt mij heel redelijk.
Maar ik proef wel een beetje dat er van de kant van je vriendin verwachtingen zijn waar haar ouders niet per se aan willen voldoen. Soms wordt er wel eens een beetje vergeten dat opa en oma ook gewoon hun eigen leven hebben.
Mn vriendin vindt t wel goed zo, behalve dan dat ze teleurgesteld is. En dit verhaal met die voorstelling... tja, ik weet toevallig dat zij die verjaardag alleen maar naar die dag wil verschuiven voor haar ouders en dochter en niet omdat t haar beter uitkomt ofzo.
Soms zou je als ouder toch ook gewoon eventjes je eigen leven een dagje moeten opschuiven als je weet dat iets belangrijk is voor je kind of kleinkind, vind ik. En dan is w nog iemand die imo écht niet veel vraagt.
Ik kan me voorstellen dat een voorstelling van een koor niet per se de leukste manier is om tijd door te brengen met je kleinkinderen. Waarom gaan die kinderen daar niet eens uit logeren?quote:
Als die grootouders klagen dat ze hun kleinkinderen niet vaak genoeg zien omdat ze zo ver weg zijn verhuisd, maar vervolgens niet eens de moeite willen nemen langs te komen voor iets belangrijks (en dat uur in de auto wel naar het vliegveld rijden voor iemand anders), dan zit er echt iets scheef, hoor...