Is onze aarde hol? #3: Met diepgaand onderzoek!

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 19:12 schreef Hoppahoppa het volgende:

[..]

Hoe diep lopen die tunnels onder de grond?

Want, misschien dat niemand het heeft opgemerkt, maar we zijn van een theorie over een wereld honderden kilometers onder het aardoppervlak met een babyzonnetje in het midden van de aarde langzaamaan overgegaan op een aantal gangetjes (waarvan men bewonderend spreekt over wel 700 meter!!!! in heel Beieren) in de post van Ticker. En dan loopt Bankfurt nog te juichen over het feit dat hier een bron van is op internet. Tja. Boeiend. In de Pietersberg zijn ook gangen, maar ik ben daar nog geen secret passage naar Hitlers wereld honderden kilometers onder de grond tegengekomen.....

En volgens mij denken een aantal mensen nog steeds dat we het over hetzelfde onderwerp hebben als in de OP. Diepe grotten van een paar kilometer en een paar gangetjes die al dan niet met elkaar verbonden zijn in los verband, zijn natuurlijk niet te vergelijken met dat wat in de OP wordt beschreven. Het lijkt wel alsof sommige mensen hier geen enkel benul hebben van hoe groot onze planeet is. Denken jullie misschien ook nog steeds dat als je in je tuin te diep graaft dat je dan in Australië uitkomt?

quote:

In sommige gevallen zijn geschriften ontdekt waarin de tunnels worden omschreven als een poort naar de onderwereld.

En dat is nu juist het interessante waar jij voor het gemak overheen leest.

Ik ben wel benieuwd wanneer die Nazi's nou eens terug gaan komen vanaf hun maanbases en vanuit de holle aarde?

Hoorde dat het in 2017 moest gaan gebeuren.

Hier wellicht nog een interessant linkje. Zelf nog niet bekeken:

http://antarctica.greyfalcon.us/





[ Bericht 23% gewijzigd door #ANONIEM op 09-12-2011 15:37:13 ]

quote:

Op zaterdag 6 augustus 2011 16:45 schreef Ticker het volgende:

[..]

DIt is een perfecte manier van de wetenschap (1900/2000) die een mystery probeert te rationaliseren.
Zo is de huidige kijk van geloof ook... we gaan ervanuit dat mensen vroeger niets begrepen.. nergens van wisten en altijd alles verkeerd interpreteerde, en vanuit dat oogpunt verder zijn gaan rederen.

Voila mystery verklaard.

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 19:29 schreef Hoppahoppa het volgende:

[..]

Nee, dat had ik heel goed gelezen. Maar in die tijd was er dusdanig veel bijgeloof en was het begrip van de wereld om de mens heen zo beperkt dat een dergelijke opmerking zonder verdere onderbouwing volslagen inhoudsloos is.

Hahaha....

Dit had ik ook al eens in het eerste deel gepost, maar gek genoeg heeft niemand van de "wetenschappers" hier een reactie op gegeven. Nog maar eens proberen dan:

Impact crater evidence indicates hollow planet structure

Craters on planets present a new intriguing mystery. Geological imprints left from medium to large impacts are at odds with our current understanding of inner planetary structure.

All terrestrial (rocky) planets within the Solar System bear the scars of past celestial impacts. Craters of all sizes pinpoint locations where meteorite and asteroid debris impacted with unimaginable force. None of the planets or moons escaped the era of the 'Great Bombardment'. Falling material originates from the remains of the galactic cloud which condensed to form the planetary bodies of the Solar System. Impacts were generally larger and more frequent in the past, an indication of the gradual diminishing of potential impact material left in space.

The structure of impact craters

A crater consists of two primary regions, the excavation zone and the deposition zone.

The excavation zone is geologically concave. It is the region carved out by the force of the impact. Here, original surface material has been thrown out in all directions.

The deposition zone is convex. It surrounds the impact excavation. In this region, ejected material has been deposited creating familiar crater walls. Often, lines of debris extend for distances across the planet's surface radiating from the impact site.



Impact crater sizes

Craters exist in sizes from those no bigger than a human hand right up to massive impacts thousands of kilometres across. The size of a crater governs its format. By analysing this size relationship it is possible to determine the planetary structure beneath.

This is where some amazing facts come to light.

Small craters



Craters up to 25 Kilometres in diameter have a typical deep bowl structure. Surface material has been thrown out from impact site leaving this classic deep hole shape surrounded by a wall of loose debris.



This is the classic crater format where a body impacts a solid surface with stable foundation. When we examine crater structures from larger impacts, the classic format begins to change. Larger crater shapes show planetary surfaces reacting differently.

Medium craters



Craters between 25 kilometres and 130 kilometres in diameter are structured differently to small craters. They usually have a central peak. And in proportion to diameter, the excavation zone is much shallower.



What causes the shallow structure of medium craters?

The shallow structure of medium sized craters indicates another factor has come into play. Instead of excavating a proportional amount of material as in smaller craters, here some of the impact force has been absorbed.

But what is responsible?

The existence of a central peak is the vital clue. It is now considered this feature, unique to medium size craters, is the result of matter thrust upward immediately after the impact. Scientific theories relate it to the planet's surface effectively rebounding or springing back after such an impact. It is likened to a droplet thrown up when a marble is dropped into water.

This challenges all conventional ideas of an impact being an excavation event. A part of the force has reacted in the opposite direction.

If the planet's surface deflects inwards under the weight of an impact, then it must be assumed at the precise moment of impact, the crater would have been deeper. After the event, the depth reduced as the surface rebounded.

But what about the central peaks? The energy required to thrust matter upward into these mountainous shapes is enormous. Such energy could not be sourced from a gradual returning or reforming of the planet's surface. Rebounding must have been rapid. This action catapulted central matter upward.

However, rapid surface rebounding presents certain difficulties that challenge our current understanding of inner planetary structure.

When one considers the sheer size of many of these craters, how does a planet's already super compressed solid structure deflect inward and further compress to the extent required? And, what causes the rapid rebounding? If planets are indeed solid and compressed as we believe, then a normal concave crater should be excavated.

As we investigate further, the larger the crater the more perplexing the mystery becomes.

Large craters



Craters over 130 kilometres in diameter are different again. Their inner regions are terraced by concentric rings. The floors are very shallow. And, instead of being concave as would be expected, they are convex following the planet's natural surface curvature.

Two typical examples are; the Coloris Basin on Mercury which is 1,300 kilometres in diameter and the Mare Orientale crater on the Moon with a diameter of 900 kilometres. The floors of both craters are convex following the surface curvature of Mercury and the Moon. In the case of the Coloris Basin, Mercury's original surface crust, now extensively cracked, is seen still on the surface within the crater remaining aligned with planet's outer surface curvature.

Mare Orientale Crater on the Moon



As is clearly seen in the above photo, the floor of the Mare Orientale Crater is convex. It is aligned with the normal surface curvature of the Moon. The 'crater rim' reveals the outer boundary of the impact 'excavation zone' (900 km diameter). 'Concentric rings' are seen within the crater rim.

Coloris Basin Crater on Mercury



Again, the floor of the Coloris Basin on Mercury is convex, following normal planetary curvature. Here, the 'crater rim' indicates a diameter of 1300 km. As is normal with impact craters of this size, concentric rings are seen within the 'crater rim'.
The convex crater floor structure of large impacts

How does the crater floor from a celestial impact of this size end up convex? An impacting asteroid would excavate considerable material dispersing it in all directions form the site. An obvious large depression or excavation should be left behind in the surface of the planet. But,
contrary to observable facts, this does not happen. The crater walls are over the horizon from the centre of these large impacts!

This is an amazing situation particularly when one considers the following. The excavation Zone (crater) must have been concave at the moment of impact otherwise deposition would have occurred closer to the centre (see diagram). With the Coloris Basin, any assumed excavation hole has not been filled by volcanism. The original planetary surface is still present on the surface, aligned with planetary curvature.

This can only be caused by planetary surface rebounding.

Crustal rebounding during crater impacts

If we are to accept the convex formation of the Coloris Basin on Mercury and the Mare Orientale on the Moon are the result of surface rebounding after impact, one has to consider the sheer scale of rebounding taken place. Both involved a large portion of the planet's (or Moon's) mass.



The above diagram shows the extent of deflection and rebounding required to produce the visible features found on Mercury. A conservative estimated depth of 200 kilometres or more would have occurred. How is it possible to achieve such a deflection depth followed by subsequent rebounding to original surface level in such a short period of time? This is inconceivable on our solid and compressed planetary model! The Mare Orientale on the moon shows a similar result of 150km required rebounding.

Our current concepts cannot explain medium to large crater characteristics. On a solid planet we would expect craters of all sizes to be excavated into concave structures. But this is contrary to observable facts.

Science cannot explain these anomalies using the solid and compressed planet theory because it is flawed.

Medium to large impacts react as they do because inner planetary structure is not solid. It is hollow. A hollow planet model successfully explains all observable crater features.

Large crater impacts on a hollow planet explain crustal rebounding.



Hollow planets do not require massive compression to deflect inward at the point of celestial impact. Decompression is not required for surfaces to rebound. Larger impacts simply push the planetary wall inward over a large area. This deflects the surface away from natural gravitational balance. Deflection dampens the excavating power of the impact force. After the impact, the planetary wall 'falls' back out into gravitational balance. This happens rapidly, providing the reason for peaks in medium craters. Peaks do not remain in large craters because the volume of matter involved is large enough to fall back and level out with the floor of the crater. The surface within a major impact may rise and fall several times before coming to rest at gravitational balance. This can be compared to ripples on water after a stone is thrown in. This action produces the concentric rings and cracked surfaces seen inside large craters.

Central peaks are found in medium craters because the area rebounding is smaller. Surfaces do not rebound several times. This allows the peaks to remain intact. Small craters have a classic shape because there is insufficient force to deflect the planetary wall.

Our book The Land of No Horizon explores this issue in great depth. It exposes serious and obvious flaws in theories used to support present day beliefs concerning inner planetary structure. Relevant information omitted in the original decision making process is now assessed. It in turn presents fresh new evidence to the reader.

The Land of No Horizon uses scientific evidence and logically discusses both hollow planet structure and the expanding Earth theory. It is shown how in a growing planet, gravity accumulates and structures matter differently to what is currently believed. A planet's surface rebounds after an impact to realign with the force of gravity because of its hollow structure.

Bron: http://blog.hollowearthth(...)/Geological%20models

Ik vind dit niet als totale bullshit overkomen en het klinkt allemaal best plausibel.

quote:

Op zondag 11 december 2011 07:58 schreef Hoppahoppa het volgende:

[..]

Ach Jokkebrok, zolang de 'believers' nog niet eens de simpelste puntjes van fysieke onmogelijkheid proberen onderuit te halen, zoals bijvoorbeeld gepost hier:

[..]

Dan zie ik weinig reden om serieus op welke post dan ook in te gaan. Dieper dan 10 kilometer onder de aardkorst is gewoon niet te leven, als er al een manier was om er te komen.

Tja, dat er leven zou zijn, gaat mij ook wat te ver. Maar goed... toch is er in de geschiedenis heel wat over geschreven. Neem nu alleen de bijbel al. De hel zou zich volgens hetgeen in de bijbel is beschreven, in het binnenste der aarde bevinden. Een plek voor de duivel en zijn demonen. Misschien zijn die duivel en demonen wel beeldspraak voor andere wezens...

Ik roep nu ook maar wat hoor

quote:

Overigens, het door jouw geposte verhaal is logisch geschreven, maar het staat vol met aannames die niet onderbouwd worden met berekeningen. Waarschijnlijk omdat de auteur een vooringenomen standpunt had en daar naartoe geschreven heeft.

Nee, maar is het nodig om dat met berekeningen aan te tonen? Hij analyseert de verschillende kraters gewoon op basis van wat waar te nemen is op diverse foto's en constateert grote verschillen tussen de kleinere kraters en de huge motherfuckers.

quote:

Ik zie hem ook nergens refereren aan (bijvoorbeeld) het feit dat grotere kraters met meer kracht zijn gevormd en daardoor ook diepere lagen in de planeet (die van ander materiaal zijn) aantasten. Dat betekent dat krachten anders verwerkt worden en dus ook kraters anders vormen. Om maar 1 van de vele factoren die hij niet meeneemt te noemen.

Hij stelt in mijn optiek juist legitieme vragen, namelijk:

quote:

But what is responsible?

The existence of a central peak is the vital clue. It is now considered this feature, unique to medium size craters, is the result of matter thrust upward immediately after the impact. Scientific theories relate it to the planet's surface effectively rebounding or springing back after such an impact. It is likened to a droplet thrown up when a marble is dropped into water.

quote:

But what about the central peaks? The energy required to thrust matter upward into these mountainous shapes is enormous. Such energy could not be sourced from a gradual returning or reforming of the planet's surface. Rebounding must have been rapid. This action catapulted central matter upward.

However, rapid surface rebounding presents certain difficulties that challenge our current understanding of inner planetary structure.

When one considers the sheer size of many of these craters, how does a planet's already super compressed solid structure deflect inward and further compress to the extent required? And, what causes the rapid rebounding? If planets are indeed solid and compressed as we believe, then a normal concave crater should be excavated.

Dus als bijvoorbeeld de maan niet hol is, maar solide.... wat zorgt dan voor het snelle terugspringen (rebounding) van de korst kort na impact van het object? Zie je dat dit niet met elkaar strookt?

quote:

Our current concepts cannot explain medium to large crater characteristics. On a solid planet we would expect craters of all sizes to be excavated into concave structures. But this is contrary to observable facts.

Science cannot explain these anomalies using the solid and compressed planet theory because it is flawed.

quote:

Ook verbranding door de enorme hitte die gepaard gaat met die soort inslagen noemt hij niet.

Dat is niet relevant. Wat zou dat verklaren t.o.v. de snelle rebounding die plaatsvindt?

quote:

Op zondag 11 december 2011 11:16 schreef Hoppahoppa het volgende:

Maar goed, er zijn nog wel wat andere redenen om aan te nemen dat de kern van de planeet vloeibaar is en niet hol.

Uh.... verdiep je er eens in. De algemeen geaccepteerde theorie behelst een solide kern. Niet vloeibaar dus.

[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 11-12-2011 13:31:39 ]

Hier nog een mooi foto'tje. Helaas kan ik geen goede bron vinden.



Ik stuitte op deze foto in de volgende YouTube video (@ 02:09).

quote:

Op zondag 11 december 2011 14:00 schreef Hoppahoppa het volgende:

[..]

Nee, klopt, maar rondom de solide kern is een groot gebied vloeibaar. Wanneer men het over 'de kern' heeft, dan gaat het over beide gebieden. Dus zowel de solide kern als het vloeibare deel daaromheen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Buitenkern

Ja, dat is waar. Er wordt gesproken van een inner core en een outer core. Je had er dus even buitenkern bij moeten zetten

[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 11-12-2011 14:04:51 ]