R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben laatst een jongen tegengekomen die op zich best leuk is. Maar ik merk dat ik het allemaal niet zo gewend ben, met jongens omgaan enzo.
Zo had ik bijvoorbeeld al een milde paniekaanval toen ik naast hem in bed wakker werd, omdat ik niet in mijn eigen bed lag en me heel kwetsbaar en alleen voelde, gewoon doordat ik dus zo ver van mijn vertrouwde omgeving vandaan was.
Toen ik weer thuis was merkte ik dat ik wel veel over hem nadacht en daaruit concludeerde ik dat ik dan wel gevoelens voor hem zou hebben. Maar nu een paar dagen later heb ik er opeens helemaal genoeg van.
We smsen dagelijks. En laatst belde hij me op een nacht en hebben we twee uur liggen praten.
Als ik er nu aan denk dat hij me binnenkort waarschijnlijk weer belt voel ik me helemaal gestrest en zou ik het liefst uit voorzorg mijn telefoon het komende half jaar uit zetten. (zijn smsjes van vandaag heb ik ook al genegeerd)
Het voelt allemaal zo benauwend en ik wil het liefst dat hij gewoon verdwijnt. Of ik. Of dat ik er in ieder geval nooit meer aan hoef te denken.
Ik snap niet waarom ik me opeens zo voel, want het lijkt uit het niets te komen, maar ik heb geen idee hoe ik ermee om moet gaan.
Moet ik dit gewoon aan hem uitleggen? En hoe dan verder? Of moet ik mijn gevoel negeren en het contact proberen te onderhouden, terwijl ik doe alsof er niets aan de hand is? Of zal ik gewoon een ander nummer nemen? (dat klinkt echt als de meest aantrekkelijke oplossing)
Een aantal jaar terug had ik dit soort dingen ook wel vaker en toen heb ik een tijdje gedacht dat het een soort bindingsangst was, maar daarna heb ik gewoon een relatie van bijna een jaar gehad, dus ik neem aan dat dat het dan dus niet is. Vind ik hem dan gewoon niet leuk genoeg en is het gewoon een kwestie van NEXT? Pff ik snap er echt niks van, maar ik vind het ook best wel oneerlijk tegenover hem en eigenlijk vind ik dat ik het dit keer op een ‘normale’ manier op moet lossen. Maar wat is die manier? Want normaalgesproken steek ik gewoon mijn kop in het zand en negeer ik alles en iedereen net zo lang tot het over is. Maar misschien moet ik er eens op een andere manier om mee leren gaan?
Zo had ik bijvoorbeeld al een milde paniekaanval toen ik naast hem in bed wakker werd, omdat ik niet in mijn eigen bed lag en me heel kwetsbaar en alleen voelde, gewoon doordat ik dus zo ver van mijn vertrouwde omgeving vandaan was.
Toen ik weer thuis was merkte ik dat ik wel veel over hem nadacht en daaruit concludeerde ik dat ik dan wel gevoelens voor hem zou hebben. Maar nu een paar dagen later heb ik er opeens helemaal genoeg van.
We smsen dagelijks. En laatst belde hij me op een nacht en hebben we twee uur liggen praten.
Als ik er nu aan denk dat hij me binnenkort waarschijnlijk weer belt voel ik me helemaal gestrest en zou ik het liefst uit voorzorg mijn telefoon het komende half jaar uit zetten. (zijn smsjes van vandaag heb ik ook al genegeerd)
Het voelt allemaal zo benauwend en ik wil het liefst dat hij gewoon verdwijnt. Of ik. Of dat ik er in ieder geval nooit meer aan hoef te denken.
Ik snap niet waarom ik me opeens zo voel, want het lijkt uit het niets te komen, maar ik heb geen idee hoe ik ermee om moet gaan.
Moet ik dit gewoon aan hem uitleggen? En hoe dan verder? Of moet ik mijn gevoel negeren en het contact proberen te onderhouden, terwijl ik doe alsof er niets aan de hand is? Of zal ik gewoon een ander nummer nemen? (dat klinkt echt als de meest aantrekkelijke oplossing)
Een aantal jaar terug had ik dit soort dingen ook wel vaker en toen heb ik een tijdje gedacht dat het een soort bindingsangst was, maar daarna heb ik gewoon een relatie van bijna een jaar gehad, dus ik neem aan dat dat het dan dus niet is. Vind ik hem dan gewoon niet leuk genoeg en is het gewoon een kwestie van NEXT? Pff ik snap er echt niks van, maar ik vind het ook best wel oneerlijk tegenover hem en eigenlijk vind ik dat ik het dit keer op een ‘normale’ manier op moet lossen. Maar wat is die manier? Want normaalgesproken steek ik gewoon mijn kop in het zand en negeer ik alles en iedereen net zo lang tot het over is. Maar misschien moet ik er eens op een andere manier om mee leren gaan?
Als je je zo voelt, waarom probeer je dit niet eerst met hem te bespreken? Je kan altijd nog je nummer veranderen.
Nou, ik weet niet. Is dat niet raar? Ik ken hem namelijk echt nog maar heel kort. En als ik dit dan zo uitleg, wat kan hij daar dan mee?
Het stomme is dat ik er ook heel erg in schommel zeg maar. Nu voel ik me namelijk al best wel weer rustig en lijkt het een stuk minder eng/benauwend.
Vroeger had ik dat ook. Maar als ik dan weer wat meer contact kreeg, of ging afspreken met de desbetreffende jongen, raakte ik weer zo in de stress dat ik me weer steeds meer terug ging trekken, tot de stress weer gezakt was en ik me weer wat hoopvoller ging voelen en het opnieuw probeerde. En zo ging het door. Tot het zo erg werd dat ik het helemaal niet meer zag zitten en nooit meer iets van me liet horen.
Dat kan ik wel allemaal leuk aan hem uit gaan leggen, maar ik ben bang dat dat verder weinig zal veranderen en dat hij zich er ook niet bepaald beter door zal gaan voelen...
Blegh. Het voelt echt als een situatie waar geen juiste oplossing voor is.
Het stomme is dat ik er ook heel erg in schommel zeg maar. Nu voel ik me namelijk al best wel weer rustig en lijkt het een stuk minder eng/benauwend.
Vroeger had ik dat ook. Maar als ik dan weer wat meer contact kreeg, of ging afspreken met de desbetreffende jongen, raakte ik weer zo in de stress dat ik me weer steeds meer terug ging trekken, tot de stress weer gezakt was en ik me weer wat hoopvoller ging voelen en het opnieuw probeerde. En zo ging het door. Tot het zo erg werd dat ik het helemaal niet meer zag zitten en nooit meer iets van me liet horen.
Dat kan ik wel allemaal leuk aan hem uit gaan leggen, maar ik ben bang dat dat verder weinig zal veranderen en dat hij zich er ook niet bepaald beter door zal gaan voelen...
Blegh. Het voelt echt als een situatie waar geen juiste oplossing voor is.
Wat dacht je van gewoon normaal doen met je hoofd. En een smsje beantwoorden met kerel het wordt hem niet.
Hij is dan niet als een hond behandeld en genegeerd. En jij kan weer lekker verder autisten in je eentje
Hij is dan niet als een hond behandeld en genegeerd. En jij kan weer lekker verder autisten in je eentje
Ditquote:Op woensdag 13 april 2011 08:44 schreef Arthur_Dent het volgende:
Wat dacht je van gewoon normaal doen met je hoofd. En een smsje beantwoorden met 'kerel het wordt hem niet.'
Hij is dan niet als een hond behandeld en genegeerd. En jij kan weer lekker verder autisten in je eentje
Doe eens lief!
Ik zie je probleem, het lijkt me ook lastig. Je vraag 'is hij nou leuk genoeg' is eigenlijk ook niet te beantwoorden nu, want als je gevoel van benauwdheid níet door een gebrek aan liefde komt, dan is het juist iets wat het nu voor jou heel moeilijk maakt om nog te weten wat je voor hem voelt, aangezien alles overschaduwd wordt door dat benauwdheids-gevoel.quote:
Nou, ik weet niet. Is dat niet raar? Ik ken hem namelijk echt nog maar heel kort. En als ik dit dan zo uitleg, wat kan hij daar dan mee?
Het stomme is dat ik er ook heel erg in schommel zeg maar. Nu voel ik me namelijk al best wel weer rustig en lijkt het een stuk minder eng/benauwend.
Vroeger had ik dat ook. Maar als ik dan weer wat meer contact kreeg, of ging afspreken met de desbetreffende jongen, raakte ik weer zo in de stress dat ik me weer steeds meer terug ging trekken, tot de stress weer gezakt was en ik me weer wat hoopvoller ging voelen en het opnieuw probeerde. En zo ging het door. Tot het zo erg werd dat ik het helemaal niet meer zag zitten en nooit meer iets van me liet horen.
Dat kan ik wel allemaal leuk aan hem uit gaan leggen, maar ik ben bang dat dat verder weinig zal veranderen en dat hij zich er ook niet bepaald beter door zal gaan voelen...
Blegh. Het voelt echt als een situatie waar geen juiste oplossing voor is.
Ik zou er echt gewoon over praten. Misschien loopt het daardoor mis, misschien kan hij er niks mee, misschien verandert het niets, maar als je niets doet loopt het sowieso mis. Daarbij is het voor iemand die je leuk vindt gewoon heel erg klote om ineens niets te horen. En nog lastiger om mixed signals te krijgen (je leek hem leuk te vinden, dan laat je ineens even niets horen, wat later spreek je miss zelfs toch weer af, maar dan krijg je het weer benauwd en neem je afstand). Dat kan de ander echt pijn doen.
Als hij het weet, begrijpt hij misschien ook dat je soms even niets laat horen, omdat je het op dat moment even als benauwend ervaart. En misschien geeft dat alleen jou dan ook al ademruimte, omdat je niet het gevoel hebt dat je móet reageren of móet afspreken op zo'n moment (wat je gevoel van benauwd zijn alleen maar zou versterken).
Heb je wel eens nagedacht wat er achter zou kunnen zitten? Ben je ergens bang voor, bijvoorbeeld dat het toch niet leuk genoeg gaat worden, dat t tegenvalt, of misschien heb je gewoon heel sterk het gevoel dat als iemand (meer dan jij) van zich laat horen of voorstellen doet om af te spreken, jij 'verplicht' bent dat allemaal te doen, ook als je er even geen behoefte aan hebt?
Denn was schwer ist, ist auch schön, gut, groß (Beethoven)
// wandelende paradox //
// wandelende paradox //
Wat heeft dat met autisten te maken? Slaat werkelijk helemaal nergens op.quote:
Wat dacht je van gewoon normaal doen met je hoofd. En een smsje beantwoorden met kerel het wordt hem niet.
Hij is dan niet als een hond behandeld en genegeerd. En jij kan weer lekker verder autisten in je eentje
Ik denk dat het degelijk een soort van bindingsangst is, of een controle angst. Het moet gewoon niet te snel gaan.
Wat ik vreemd vind, is dat je elkaar nauwelijks kent, maar wel al bij hem geslapen hebt.. bedoel wtf:?
Anywee, zeg hem gewoon wat je eventueel voor hem voelt, en dat het rustig aan moet en vertel gewoon eerlijk je verhaal aan hem. Als je niks van elkaar verwacht, kan het alleen maar mooier worden
.Succes!
Er was eens....
|
|
