De plannen om op mezelf te gaan zijn al een tijdje aanwezig en ik verwacht in de zomer ook daadwerkelijk mijn eigen plekje te hebben gevonden. Maar...
Ik heb dubbele gevoelens. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel tegenover mijn veel jongere (stief)broertje. Hij is nog jong en ik ben erg belangrijk in zijn leven. Andersom hij ook voor mij. Dat betekent dat ik geen "oogje meer in het zeil kan houden". Natuurlijk doen mijn ouders dat ook, maar ik kan hem erg moeilijk loslaten.
Ik ga hooguit een plaatsje verderop wonen, maar dat betekent wel dat ik hem veel, veel minder zal zien en dat ook hij daar last van gaat krijgen (net zoals ik). Hij is namelijk erg gevoelig en ik weet dat ik een stabiele basis voor hem ben.
Ik weet dat op mezelf gaan wonen me goed zou doen, maar het is dubbel en dit houdt me tegen. Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan, maak ik de juiste keuze?
Als ik jou was zou ik met je broertje praten over wat er gaat veranderen en hoe jullie daar samen mee om kunnen gaan en veel contact houden natuurlijk.
