Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog #2

quote:

Op woensdag 27 april 2011 23:42 schreef jpjedi het volgende:
Hoopte ook stiekem dat iemand iets herkent aan het uniform.

In Prinsenbeek zit een mobilisatie misuem van Pim Monee. Denk dat ik hem ook eens vraag of hij wat weet.

Waalsdorp, Den Haag? Kan me niet herinneren dat hij ooit boven de rivieren is geweest.. Barakken lijken er ook niet zo op eigenlijk:

[ afbeelding ]

Ik weet niet of je nog meer spulletjes van 'm hebt (veldzakboekje, hepla...) maar daar staat ook precies op waar hij was ingedeeld. Ik kan helaas niet zien wat voor insigne er op de kraag zit. Welk van de heren op de foto's is trouwens jouw opa?

Meijel lag volgens mij in Vak Asten (ten noorden van Venlo tot ten noorden van Roermond).

[ Bericht 14% gewijzigd door Nibb-it op 01-08-2012 23:21:18 ]

Dit topic begint alweer net zulke epische proporties aan te nemen als het vorige deel! Ik zal één dezer dagen hier in de buurt eens wat foto's maken, waar nog wat verhalen uit de mobilisatietijd en laatste dagen voor 10 mei bij verteld kunnen worden.

Clan, prachtige beelden

Die gesneuvelde hollanders..
ziet er uit als een cas actie.

Zou best kunnen, ik zal nog eens opzoeken waar deze foto's genomen zijn...

Is er ergens een lijst van het aantal stukken artillerie, pantserwagens, motors, fietsen etc di het leger had?

Motoren en fietsen zou ik niet weten, hou je tegoed van me.

tp. - tegen pantser
tl. - tegen luchtdoelen

GESCHUT, MITRAILLEURS EN ANDER MATERIEEL
• Geweer tp. - 37
• 4,7 cm PaG. - 386

• Mortier van 8 cm - 369
• 6-veld - 206
• 7-veld - 292
• 10-veld - 56
• 8-staal - 108
• 12-staal, lang - 144
• 10,5 cm howitser - nihil
• 12 cm howitser, lang 14 - 58
• 15 cm howitser, lang 15 - 28
• 15 cm howitser, lang 17 - 40
• 15 cm howitser, lang 24 - 72
• 15 cm howitser 'modern' - nihil, in bestelling bij Krupp
• zwaar kustgeschut - nihil

• 2 cm tl. no. 1 (Oerlikon) - 120
• 2 cm tl. no. 2 (Scotti) - 100
• 4 cm tl. - 36
• 7,5 cm tl. no. 1 & no. 2 - 98 (zie foto)
• 3,7 cm flak - 20
• zoeklichten tl. - 163

• Vechtwagen - 0
• Pantserwagen - 26

• mitrailleur M.20 - 7910
• mitrailleur M.08/M.15 - 2167
• geweer M.95 (alle variaties) - ca. 400000

• gasmaskers - 410000
• gaspakken - 2100
• alarmmiddelen - 5059

-plaatjes kapot–

[ Bericht 43% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:39:32 ]

De cijfers vallen toch een beetje tegen

Die 7,5 cm Vickers waren volgens mij best wel zwaar,

http://www.luchtdoelartillerie.nl/materieel11.php

Die gesneuvelde Nederlandse soldaten zijn wel pijnlijk.

quote:

Op vrijdag 29 april 2011 22:49 schreef Id_do_her het volgende:
Die gesneuvelde Nederlandse soldaten zijn wel pijnlijk.

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 06:49 schreef Mores het volgende:

[..]

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

De gemiddelde leeftijd van dienstplichtig jongens lag laag, zo rond de 18-20 jaar. Er waren uiteraard ook veel oudere lichtingen die opnieuw opgeroepen werden (de hooggenummerde regimenten). De oudste lichting die was opgeroepen was die van 1924.

Ik mis wel het 6-veld in de lijst.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 06:49 schreef Mores het volgende:

[..]

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

Allemaal eigenlijk wel, ik ben eens bij het oorlogskerkhof in Nederweert geweest toen ik negentien was of zo, ik gok dat rond de 60% toch zeker wel zeventien en achttien waren.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:34 schreef Cobra4 het volgende:
Ik mis wel het 6-veld in de lijst.

Ik ben er een paar vergeten over te typen ja heb de lijst even aangepast.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:43 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Ik ben er een paar vergeten over te typen ja heb de lijst even aangepast.

Als men nog bandbreedte / opslagruimte nodig heeft kan ik Picasaweb aanbevelen, heb daar mijn foto's (blog over auto's) ook staan en weinig tot geen problemen mee.

Kan je ook nog eens de foto's in mappen onderverdelen.

Een repost van deze foto.

De Mariniers Bèr Seegers, Toon Clijssen en Rob van Ombergen die zich na zware strijd op de Maasbruggen van Rotterdam overgeven aan de Duitscher. De foto is gemaakt op de Van der Takstraat op de linker Maasoever.

Moe en besmeurd met olie na de zwempartij in de Maas tijdens het bombardement wandelen ze in hun lange zwarte jassen met de handen omhoog de Duitscher tegemoet. Clijssen heeft duidelijk een van pijn verbeten gezicht van een schotwond aan zijn been. Rotterdam brandt.

Eersteklasser Meulmeester, de man die hen de brug op leidde tijdens een door het commando gelaste bestorming, ligt op dat moment gesneuveld op de noordzijde van de brug. Zijn laatste woorden:"vooruit jongens, niet bang zijn. Als jullie precies doen wat ik zeg brengen we het er misschien levend vanaf." De Marinier Verplak en eesteklasser Ezechiëls zitten nog vast onder het brugwachtershuis aan de noordelijke oprit van de brug. Niet veel helden vertellen een oorlog na. Van deze zes in ieder geval vijf. 1e klasser Meulmeester is begraven 'op' Crooswijk.

Oorlogshistorie die ik bijna iedere dag kan aanraken als ik er rijd of wandel.

De ontwikkeling van de Nederlandse gevechtswagens en tanks tot ± 1940
door: J. C. Hopperus Buma, Majoor der Cavalerie.

quote:

Reeds kort na de verschijning van de automobiel in het laatste decennium van de vorige eeuw, groeide in Oostenrijk, Frankrijk en Engeland de militaire belangstelling, dit nieuwe transportmiddel taktisch dienstbaar te maken aan de behoeften der toenmalige krijgsmachten. Hoewel de Generale Staven de ongekende mogelijkheden als vervoermiddel onderkenden, besefte een aantal vooruitstrevende officieren eveneens een mogelijke rol, die de auto als taktisch voertuig in een toekomstige strijd zou kunnen gaan vervullen. Aanvankelijk worstelde men met het probleem dat de eerste auto's - die niets anders waren dan motorisch voortbewogen voertuigen - van een té lichte konstruktie waren. Wilde men deze voertuigen geschikt maken voor taktisch gebruik te velde, dan zou het aanbrengen van de bewapening en bepantsering noodzakelijk zijn.
In tegenstelling tot het bepantseringsprobleem, bood het reeds ver ontwikkelde Maxim- machinegeweer ongekende mogelijkheden voor een doeltreffende bewapening.

De motorfiets
Van de vele pogingen tot ontwikkeling van een dergelijk voertuig moge de Dion-Bouton vierwielige motorfiets, waarop door F. R. Simms een Maxim- mitrailleur was gemonteerd, voorzien van een lichte front-pantserplaat, worden gememoreerd. De eerste demonstratie van dit ons nu vreemd aandoende gevechtsvoertuig vond plaats in juni 1899, te Richmond, in het Graafschap Surrey.
Enige maanden later toonde Major R. P. Davidson van het Amerikaanse leger, een gelijksoortige bewapende motorfiets.

De Automobieltentoonstelling te Parijs in 1902
Door de snelle ontwikkeling welke de automobiel doormaakte, kon men op de Automobieltentoonstelling te Parijs, in 1902 reeds een gedeeltelijk gepantserde aura, voorzien van toren en machinegeweer, aanschouwen. Dit was een vinding van de Société Charron, Girardot en Voigt. Reeds in 1906 werd door genoemde firma een geheel gepantserde auto eveneens voorzien van toren met machinegeweer op de markt gebracht. In hetzelfde jaar konstrueerde men in Oostenrijk bereids de volledig gepantserde Austro-Daimler. Al deze experimenten en ontwikkelingen hadden tot gevolg, dat bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog - in augustus 1914 - de strijdende partijen, zelfs de Belgen, reeds over inzetbare pantserwagens beschikten.
Pantserauto's in Wereldoorlog I
Het Belgische leger heeft o.a. haar pantserauto's, de z.g. auto'mitrailleuses, in 1914 met succes ingezet tegen de oprukkende Duitse troepen rond Leuven. In het verdere verloop van Wereldoorlog I hebben Duitse pantserwagens (auto's) in samenwerking met o.a. de cavalerie hun doelmatige inzetbaarheid bewezen tijdens de opmars in Roemenië onder Veldmaarschalk von Mackensen.

Pantserwagens voor revolutionaire en contra-revolutionaire doeleinden
Een ander historisch gebeuren met een pantserauto, dat ik de lezer niet wil onthouden, is wel de beroemde rede die Lenin in 1917 vanaf een dergelijk voertuig hield, vrijwel direkt na zijn terugkeer in Petersburg na het uitbreken van de Russische Revolutie. Dit historisch gebeuren werd op een aantal schilderijen en zelfs door een beeld voor het nageslacht vastgehouden. In de op de eerste Wereldoorlog volgende revoluties bleek de pantserwagen zeer doelmatig te zijn als ondersteuningswapen van politietroepen ter bestrijding van opstandige bewegingen in de grote steden.

Mogelijkheden en taken van de pantserwagen
De ervaringen in de eerste Wereldoorlog hadden geleerd, dat de pantserwagen zeer geschikt was voor het escorteren van konvooien en het doen van verkenningen, alsmede het uitvoeren van verrassingsakties in dorpen, waarin zich rustende eenheden bevonden etc. De pantserauto had in grote lijnen de taak van de huzaar, derhalve die van de lichte cavalerie, overgenomen.
Een bezwaar bleef, dat het voertuig gebonden was aan de wegen en vrijwel niet terreinvaardig. De konstruktie liet niet toe het voertuig te bewapenen met kanons van een zwaarder kaliber dan 60 mm. Hierdoor was een massale inzet en samenwerking met grotere infanterie-eenheden vrijwel onmogelijk. Ter effektuering van dit doel was een ander gevechtsvoertuig op de gevechtsvelden van Frankrijk verschenen, nl. de tank, waarop nader zal worden terggekomen.

Pantserwagens in Nederland
Ondanks het vele geëxperimenteer en het niet altijd op de juiste wijze inzetten van gepantserde eenheden, waren na Wereldoorlog 1 de gepantserde gevechtsvoertuigen van het moderne gevechtsveld niet meer weg te denken. Welke invloed heeft dit gepantserde en gemechaniseerde materiaal op de Nederlandse militaire autoriteiten rond 1920 gehad? De zich manifesterende conservatieve gedachtengang, ten aanzien van de moderne oorlogvoering - welke een gevolg was van het neutraal blijven gedurende de eerste Wereldoorlog - en de daaropvolgende vèrgaande bezuinigingen hebben er toe geleid, dat de invoering van gepantserd materiaal in het Nederlandse leger verre ten achter is gebleven.

De potkachel
Kort na het einde van Wereldoorlog I, werd door de Nederlandse krijgsmacht een Duitse Ehrhardt pantserwagen aangekocht. Omstreeks 1920 werd dit voertuig door de Siderius-fabriek ten behoeve van de Koninklijke Landmacht van een nieuwe bovenbouw voorzien. De opbouw was naar de huidige maatstaven zeer hoog en het voertuig werd dan ook in de soldatenmond de potkachel genoemd.
Het moet als bewapening een 60 mm kanon hebben gehad, dat uit de achterzijde van het voertuig stak. In de draaibare toren kon een mitrailleur worden gemonteerd. De thans nog in
Vught wonende heer S. de Haan, in het begin van de twintiger jaren verbonden als hoofdmonteur aan de Artillerie-Inrichtingen de Hembrug, kan zich nog herinneren dat deze pantserwagen voor onderhoudsbeurten naar de Hembrug werd gebracht. De motor van deze Ehrhardt kan slechts worden gestart met behulp van een zware slinger. Slechts een drietal personen in de krijgsmacht, waaronder de heer de Haan, waren in staat het voertuig te besturen. Het voertuig werd dan ook vrijwel niet gebruikt. De bemanning bestond uit 3 à 4 personen. Het gewicht bedroeg hoogstwaarschijnlijk rond de 8 ton en de maximumsnelheid zou ± 50 km per uur hebben bedragen.

Renault-tanks
Tussen 1925 en 1936 werden voor de Landmacht twee lichte Franse tanks aangeschaft, beide van hetzelfde merk, nl. Renault, maar elk van verschillend type, nl. van 1917 en van 1935. Het eerste type woog bijna 7 ton, haalde een snelheid van 8 tot 12 km en was voorzien van een 37 mm halfautomatisch kanon. Het tweede type had een gewicht van 12 ton, haalde 18 km per uur en voerde een 47 mm halfautomatisch kanon.
Met beide tanks werd druk gedemonstreerd en geëxperimenteerd. Helaas werd al te nadrukkelijk gewezen op wat die tank niet kon, al waren er officieren die toen reeds het grote belang van de tank ook in Nederlands terrein inzagen. Uit rapporten en ingewonnen informaties, is mij allengs duidelijk geworden, dat de hogere legerleiding uit de twintiger en dertiger jaren er van overtuigd was dat hier te lande de tank - op een enkel hoger gebied na - volledig ongeschikt was voor het inzetten in het Nederlandse gevechtsterrein. Het tankvraagstuk tussen 1916 en 1940 is echter een hoofdstuk apart in de militaire geschiedenis, zowel in Europa, Amerika, Azië, als ook in Nederland. Hierop zal uitvoeriger worden teruggekomen in een der volgende nummers van Armamentaria.

quote:

Pantserwagen van de tekentafel
Gelet op het reeds toenmaals in vergelijking met de andere West-Europese landen uitgebreide Nederlandse wegennet, is men echter wel overgegaan tot het aanschaffen van pantserwagens. Omstreeks 1933 heeft de Siderius- fabriek een pantserwagen voor de Koninklijke Landmacht ontworpen; dit ontwerp dat zou worden geplaatst op een 6 x 4 Austro-Daimler chassis, is echter niet gerealiseerd en kwam derhalve niet verder dan de tekentafel.

Koekblikjes
Omstreeks dezelfde jaren, vervaardigde de Hembrug onder leiding van de oud-officier der Artillerie J. Wijnman, een soort pantserwagen. Deze bestond uit een carosserie van staalplaten, gemonteerd op een 6-wielig onderstel van Morris. In het totaal werden drie van deze pantserwagens, welke een koepel hadden, aangemaakt. Zij droegen de namen van Buffel, Bison en Wisent. De bewapening bestond uit een of meer mitrailleurs. Het geheel zag er uit als een ietwat taps toelopend koekjesblik. Bij de onlusten te Amsterdam, in de zomer van 1934, werden deze pantserwagens ingezet en bleken voor dit doel deugdelijk te zijn, vooral in de nauwere straten, waar de bereden politie gevaarlijk hinder ondervond van omlaag geworpen stenen, huisraad en ander materiaal.
Deze Wijnman-pantserwagens hebben tot 1940 dienst gedaan en zijn na de capitulatie vernield of in Duitse handen gevallen.

Echte pantserwagens
Eind 1934 werd besloten over te gaan tot de aanschaf van een eskadron (echte) pantserwagens, bestaande uit twaalf voertuigen. Deze pantserwagens werden vervaardigd bij de Gammele Lansverk- fabrieken te Karlskrona in Zweden. De koepel en het kanon werden betrokken van de firma Bofors, eveneens in Zweden. Het chassis en de motor werden geleverd door de Mercedes-Benz fabrieken te Mariënfelde. De reeds eerdergenoemde S. de Haan, werd o.a. voor een aantal maanden gedetacheerd te Mariënfelde en Karlskrona. In samenwerking met enkele Zweedse deskundigen werd de gehele pantseropbouw tot de kleinste onderdelen toe uiteengenomen en gefotografeerd. Op deze wijze konden op korte termijn de zo noodzakelijke detaillijsten worden vervaardigd. Het zelfde geschiedde met de onderhoudsgereedschappen. De luitenant Jelgersma werd gedetacheerd bij Bofors om studies te maken van het geschut. Deze serie pantserwagens werd in de Koninklijke Landmacht opgenomen als de Paw. 36. Het gewicht bedroeg 6 ton en de bemanning bestond uit drie koppen. De Ritmeester H. Wilbrenninck werd belast met het commando over dit eerste eskadron. Om zich te bekwamen voor dit toenmaals in Nederland onbekende onderdeel, werd hij voor enige tijd gedetacheerd bij een opleidingseenheid van de z.g. Schnelle Truppen te Munster in Westphalen.

Pantser-eskadrons
Het eerste eskadron pantserwagens werd opgenomen in de organisatie van het wapen der cavalerie. Van de bestaande huzaren-regimenten werd beroepspersoneel aangetrokken, dat werd omgeschoold bij het korps motordienst in de Ripperda-kazerne te Haarlem. 1 April 1936 gold als officiële oprichtingsdatum van het eskadron en op die dag marcheerde, of liever gezegd reed, het eskadron van de Hembrug" naar 's Hertogenbosch waar het in garnizoen kwam te liggen.
In de zomer van 1938 werd overgegaan tot het oprichten van een tweede eskadron pantserwagens. Deze pantserwagens hadden geen Mercedes-Benz chassis, maar werden voorzien van een Bussing-onderstel. Dit pantservoertuig werd in de krijgsmacht opgenomen als pantserwagen type M 38. Het front-aanzicht van deze pantserwagen week sterk af van de Paw. 36. Ook was het gewicht groter; dit bedroeg rond de 8 ton. Dit tweede eskadron kwam in garnizoen te Amersfoort en werd gelegerd in de huidige Bernhard-kazerne, die speciaal voor dit onderdeel was gebouwd. Het commando werd gevoerd door de toenmalige Ritmeester . . . Bruinier.
Zowel de Paw. 36 als de M. 38 hadden als nadeel dat zij niet beschikten over een stalen bodem. Derhalve waren zij aan de onderzijde zeer kwetsbaar. Ook stonden deze pantserwagens vrij laag bij de grond en waren naar verhouding te lang, hetgeen de terreinvaardigheid niet ten goede kwam.
Beide Paw- modellen hadden een bemanning van vijf koppen en wel: een commandant
een richter een hoofd-chauffeur een schutter een chauffeur-schutter
Het voertuig had een hoofd-chauffeur, aangezien in bijzondere omstandigheden de achter- schutter (chauffeur-schutter) de besturing van het voertuig kon overnemen. Het voertuig reed even gemakkelijk voor- als achteruit. De achter-schutter (chauffeur-schutter) bediende uitsluitend het stuur, koppeling en rem.
Een aantal oud-huzaren, behoord hebbend tot deze pantserwagen-eskadrons wisten mij nog te vertellen, dat de konstruktie van het stuurwiel gedurende het rijden dusdanig was, dat het onderhands moest worden vastgehouden. De eerste dag was dit enigszins moeilijk, doch men wende vrij snel.
Rond het uitbreken van de mobilisatie in 1939, werd aangevangen met de oprichting van een derde eskadron, dat helaas door het uitbreken van de oorlog op 10 mei 1940 niet op sterkte is gekomen.

Nederlands fabrikaat
Dit eskadron werd uitgerust met een voor die tijd revolutionair type pantserwagen, welke was vervaardigd door de Daf- fabrieken te Eindhoven. Het voertuig was opgebouwd uit een chassisloze konstruktie en de toegepaste wijze van plaatsing van de motor en de transmissie- organen, maakten een doelmatiger indeling van het interieur mogelijk dan die van de Paw. 36 en 38.
Door het ontbreken van een chassis konden zowel gewicht als lengte belangrijk werden verminderd. De motor was achterin geplaatst, naast de plaats van bestuurder. De voor- bestuurder en de mitrailleur-schutter naast hem, behoefden dus niet over een lange motorkap heen te kijken en hadden een vrijer uitzicht over het terrein. De motor was van binnenuit toegankelijk, zodat kleine storingen konden worden verholpen, zonder dat de bemanning zich aan vijandelijk vuur behoefde bloot te stellen.
Deze Paw's werden bemand door vier à vijf personen. Een klein aantal van deze pantserauto's, die hun tijd verre vooruit waren, werd als type Paw, 39 bij de krijgsmacht ingedeeld.

De Carden Loyd Carriers
De beschikbare plaatsruimte, welke in deze publicatie ter beschikking is gesteld, staat niet toe dieper op de organisatie en de inzet gedurende de mobilisatie 1939-1940 en de daaropvolgende oorlogshandelingen in te gaan. Wel wil ik nog een ander gepantserd voertuig memoreren, waarvan de Nederlandse krijgsmacht in 1935 een vijftal aankocht en wel de Engelse Carden Loyd Carriers.
Dit type was de voorloper van de Universal carrier, d.w.z. van de roemruchte brencarrier uit de Tweede Wereldoorlog. De Carden Loyd Carrier was in tegenstelling tot de brencarrier van boven niet open. Zij was voorzien van twee pantserdeksels. Deze vijf Carden Loyd Carriers waren als peloton ingedeeld bij het Korps Rijdende Artillerie te Arnhem. Zij droegen de namen van Jaguar, Panter, Poema en Lynx. De Lynx was het commandovoertuig en werd door de troep aangeduid met de bijnaam Lijn 10.
De voor-oorlogse Carden Loyd Carrier was een produkt van de Vickers' Armstrong- fabrieken in Engeland. Een van de oogmerken waarvoor het was ontworpen betrof de aanvoer van munitie van de eigen Artillerie door ruw terrein, hetwelk onder vijandelijk vuur lag. Achter de Carrier kon nl. een gepantserd bakwagentje, eveneens van rupsbanden voorzien, worden aangehaakt. Door de bewapening (een zware mitrailleur) en de bepantsering, kon het voertuig ook offensief worden ingezet tegen lichte weerstanden. Het gewicht van de Carden Loyd Carrier bedroeg slechts ± 112 ton. Voorzover niet vernietigd, viel na de kapitulatie al het pantsermateriaal in Duitse handen. De Duitsers waren zeer gebrand op de Paw. 39. Volgens mededelingen van oud- gedienden zouden de Duitsers kort na de inval een tweetal dezer voertuigen bij Scheveningen uit het water hebben gehaald en daarna hebben meegenomen.
De Paw. 36 en de Paw. 38 zijn door eenheden van de Duitse militaire politie nog gebruikt tegen partisanen in de Oekraïne rond de jaren 1942-1943.

(bron)

Nibb-it, een aanvulling voor jouw lijst.

Kustgeschut:

Fort Op de Harssens:
30cm L 50 : 4

Fort bij IJmuiden:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan den Hoek van Holland:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan het Pampus:
24cm L 30 : 4

Bron

Of de stukken tijdens de inval bemand waren durf ik niet zeggen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Cobra4 op 01-05-2011 06:49:56 ]

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:41 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Allemaal eigenlijk wel, ik ben eens bij het oorlogskerkhof in Nederweert geweest toen ik negentien was of zo, ik gok dat rond de 60% toch zeker wel zeventien en achttien waren.

Hebben ze bij Nederweert ook een oorlogskerhof? Ik heb wel eens vaker ( vroeger toen ik tiener was ) via Heytse Nederweert naar weert gefiestst, maar ik kan me niet herinneren dat daar een oorlogskerhof lag

quote:

Op zondag 1 mei 2011 06:22 schreef Cobra4 het volgende:
Nibb-it, een aanvulling voor jouw lijst.

Kustgeschut:

Fort Op de Harssens:
30cm L 50 : 4

Fort bij IJmuiden:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan den Hoek van Holland:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan het Pampus:
24cm L 30 : 4

Bron

Of de stukken tijdens de inval bemand waren durf ik niet zeggen.

Hey bedankt, ik weet alleen niet of ze in '39 nog in dienst waren... ik zal het opzoeken

quote:

Op zondag 1 mei 2011 08:21 schreef Clan het volgende:
Mooie foto's en interessante informatie Nibb-it, ik vind het erg interessant om te zien én te lezen.

Van hetzelfde, heb een hoop geleerd van jouw topics

Geschiedenis van het Regiment Kust Artillerie (tot 1937)
Door: P.M.W.J. v.d. Slikke, Kapitein en W. van Dort, 1e Luitenant

quote:

Hoewel het regiment, dat thans den naam draagt van "Regiment Kust Artillerie" als zoodanig eerst bestaat sedert 26 mei I922, is dit regiment, dank zij zijn ontstaan uit de samenvoeging en reorganisatie van verschillende regimenten artillerie, veel ouder en dateert de oprichting daarvan van 9 Januari I8I4. Bij besluit van den Souvereinen Vorst van 9 Januari I8I4 no. I werd bepaald, dat tot de Nederlandsche weermacht zouden behooren o.a. 4 bataljons artillerie te voet. Op 4 maart I8I4 werd Prins Willem Frederik Karel, zoon van den Souvereinen Vorst, benoemd tot Grootmeester der Artillerie, terwijl Prins Willem Frederik George Lodewijk (de latere Koning Willem II) belast werd met de samenstelling van het leger. Bijgestaan door verscheidene bekwame mannen, hebben beide Prinsen ons leger gereorganiseerd en meer berekend gemaakt voor zijn taak. Nadat in januari I8I5 de eerste militiewetgeving was tot stand gekomen, bestond ons leger niet langer uitsluitend uit vrijwilligers, doch ook uit een Korps Nationale Militie. De eerste oefentijd duurde in die dagen slechts 2 I/2 maand, terwijl jaarlijks een maand aan herhalingsoefeningen werd besteed.

De artillerie te voet, waarvan het Regiment Kust Artillerie afstamt, heeft o.a. deelgenomen aan den slag bij Waterloo, doordat bij vrijwel iedere divisie, welke aan dien slag aan Nederlandsche zijde deelnam, een batterij artillerie te voet was ingedeeld. Aan dezen veldslag, welke besliste over het lot van Europa en welke een einde maakte aan de regering van Napoleon Keizer der Franschen, werd aan Nederlandsche zijde deelgenomen door 36 stukken geschut, voor een gedeelte bestaande uit batterijen van het Korps Rijdende Artillerie, voor en gedeelte ui batterijen van de bataljons artillerie te voet. Hier mag zeker wel in herinnering gebracht worden, dat door den grooten weerstand, die den Nederlandsche troepen onder den Prins van Oranje bij Quartre Bras aan de Fransche troepen boden, Napoleon den slag bij Waterloo heeft verloren, gelijk deze later zelf heeft verklaard.

De Artillerie heeft zich in deze slag uitstekend van haar taak gekweten, en ondanks groote verliezen, een groot aandeel gehad in den gunstigen afloop van dezen beslissenden strijd.

Na den slag bij Waterloo nam de Nederlandsche weermacht en daarbij ook de artillerie te voet deel aan de vervolging van het Fransche leger; die artillerie speelde een belangrijke rol in verschillende kleinere en grootere veldslagen, die aan de verovering van Parijs door de legers der mogendheden, waarmede wij verbonden waren, voorafgingen.

Na de vereeninging van Noord- en Zuid-Nederland onder eenhoofdig bestuur, werd ons land verdeeld in zes directien voor de artillerie en de genie onder commando van een directeur, belast met het beheer van het materieel in zijn directie.

In I8I7 trad de tweede militiewet in werking volgens deze wet werd er zoveel mogelijk naar gestreefd, de militie voor eerste oefening te doen opkomen in de nabijheid van de woonplaatsen.

In I8I8 werd de organisatie der artillerie als volgt vastgesteld: een Korps Rijdende Artillerie, 4 Batterijen Veldartillerie en 6 Bataljons Vestingartillerie; ieder bataljon vestingartillerie bestond uit 6 compagnieen (een der bataljons uit 8 compagnieen). In I829 werden voor de artillerie twee inspecties ingesteld, terwijl ieder der beide aangewezen inspecteurs een gedeelte van de bestaande artillerie onder zijn bevelen kreeg.

Op 25 Augustus I83I brak de Belgische opstand uit. De vestingartillerie heeft zich gedurende den op den opstand volgenden strijd steeds zeer manhaftig gedragen, hetgeen vooral uitkomt in het aandeel, dat zij had in de verdediging van de Citadel van Antwerpen. Tengevolge van het feit, dat Koning Willem I, daarin gesteund door het Nederlandsche volk, de door de mogendheden vastgestelde voorwaarden tot regeling van het conflict tusschen de Noord- en Zuid-Nederlanders, weigerde te aanvaarden, besloten Engeland en Frankrijk ons door verschillende dwangmaatregelen te noodzaken tot aanneming van de gestelde voorwaarden. Zoodoende trok een Fransch leger onder Maarschalk Gerard Belgie binnen en sloeg het beleg voor de Citadel van Antwerpen.

Deze vesting was bezet door ongeveer 4OOO man Nederlandsche troepen onder bevel van den Luitenant-Generaal Baron Chasse. Ondanks de ontberingen, welke de bezetting na korten tijd tengevolge van het bombardement door de Franschen leed, wist men den tegenstand van I9 November tot 23 December I832 vol te houden, hetgeen de bewondering van vriend en vijand opwekte. Het 3de en het 6de Bataljon Vestingsartillerie, deel uitmakende van de bezetting, heeft, onder het bevel van den Majoor der Artillerie Seelig, op roemrijke wijze aan de verdediging meegewerkt.

Naast de reeds genoemde officieren behooren nog van de verdedigers van de Citadel te worden genoemd de Kapiteins van Hoey en Schutter, de Sergeant-Majoor, Vuurwerker Jenck, de Sergeant Muller, die o.a. hierbij het leven lieten. Het optreden van de Vestingartillerie en de moed, waarmedezij aan deze verdediging heeft meegewerkt, zijn aanleiding geweest tot het K.B. van 7 augustus I896 no.43, waarbij aan het Ie, 2e en 3e Regiment Vestingartillerie een "eereblijk" werd geschonken. Nu deze Regimenten thans niet meer bestaan, bevinden zich deze eereblijken afkomstig van het Ie, 2e en 3e Regiment Vestingartillerie, onderscheidelijk bij het Regiment Motorartillerie, in het Legermuseum te Doorwerth en aan de K.M.A.. Dit eereblijk bestaat uit een bronzen leeuw, met vaandel, den linker voorpoot rustende op een stuk geschut; het geheel staat op een eiken voetstuk, waarop een bronzen plaat met opschrift: Citadel van Antwerpen 1832. In September I899 is dit eereblijk aan de regimenten overhandigd.

In I841 werden uit de bestaande bataljons te voet gevormd de drie regimenten vestingartillerie, waarvan boven reeds sprake was. In I87O werden deze regimenten weder vervangen door 8 afdeelingen, terwijl men in I88O weder terugkeerde naar de indeeling in regimentsverband. In dat jaar werd uit de Ve en de VIe Afdeeling artillerie (die op zichzelf weder in I87O waren gevormd uit deelen van het Ie en 3e Regiment Veldartillerie) het 4e Regiment Vestingartillerie gevormd, dat hoofdzakelijk werd belast met de verdediging van de kust en de binnenwateren.

Dit regiment bestond aanvankelijk uit IO compagnieen en is op I Mei I9O3 gereorganiseerd, zoodat het na dien datum bestond uit 3 bataljons, welke in garnizoen lagen te Den Helder, Hellevoetsluis en Willemstad. Van het te Willemstad liggende bataljon lag een compagnie te Terneuzen.

Op I April I893 is voorts opgericht het Korps Pantserfortartillerie, hetwelk aanvankelijk uit 3, sedert I Mei I893 uit 4 en sedert I Mei I9O3 uit 5 compagnieen bestond. Deze compagnieen waren in volgorde van nummering gelegerd te: Fort Harssens, Fort IJmuiden, Fort Hoek van Holland, Muiden (Fort Pampus) en Arnhem (Fort Pannerden). Deze zg. pantserforten werkten voornamelijk mede aan de afsluiting van onze voornaamste toegangsweg te water, gelijk uit de ligging blijkt, en vervulden hun taak door te vuren uit pantserkoepels (kanonnen van I5, 24 en 30 cm. kaliber), dan wel uit gepantserde batterijen. In een pantserkoepel stonden dan twee kannonen, welke door den koepelcommandant, die zelve de kanonnen door draaiing van den koepel richtte, werden afgevuurd. In den tegenwoordigen tijd hebben deze pantserkoepels, door de geringe vuursnelheid, de geringe dracht en de groote trefkans van den koepel, weinig betekenis meer voor de verdediging.

Het 4e Regiment Vestingartillerie werkte aan de verdediging van de kust mede door het vuur uit z.g. open batterijen (I5 en I2 cm.), dan wel door bediening van de vuurmonden, staande op permanente verdedigingswerken, zooals we die nog hebben b.v. in de stelling van Den Helder, nabij Hellevoetsluis. De daar gebruikte kustvuurmonden hadden een kaliber van 24 cm (24 ijzer, 24 1.25 en 24 1.35).

Overeenkomstig de I Mei I913 vastgestelde organisatie maakten het 4e Regiment Vestingartillerie en het Korps Pantserfortartillerie de mobilisatie van de Nederlandsche weermacht mede van I Augustus I914 tot IO November I918. Eevenals van de andere samenstellende deelen van de Nederlansche weermacht is in die lange en moeilijke jaren ook van de Pantserfortartillerie en van het 4e Regiment Vestingartillerie veel gevergd.

Paraatheid te onderhouden gedurende een langen tijd van wachten is niet eenvoudig doch de Nederlandsche weermacht heeft getoond, dit veel eischende werk uitstekend te verstaan!

Toen de mobilisatie was geeindigd en de gemobiliseerde troepen weder huiswaarts waren gezonden, brak voor de weermacht een periode aan, waarin de eene reorganisatie op de andere volgde, alle met het doel, de kosten, aan het onderhouden van een weermacht verbonden, tot het uiterste te beperken. Tengevolge van een der reorganisaties werd op 26 Mei I922 het Regiment Kustartillerie gevormd door samenvoeging van het 4e Regiment Vestingartillerie en het Korps Pantserfortartillerie. Dit Regiment bestond uit 5 compagnieën, welke in garnizoen waren te: Den Helder (Ie en 2e), IJmuiden (3e), Hoek van Holland (4e) en Vlissingen (5e). Tegelijkertijd werd alskraagonderscheidingsteeken "twee gekruiste projectielen" vastgesteld, hetwelk tot dan toe had gediend voor de Pantserfortartillerie. Het 4e Regiment Vestingartillerie had de "twee gekruiste kannonen" als kraagonderscheidingsteeken gevoerd. Overigens heeft de Kust Artillerie de uitmonstering, vastgesteld voor de artillerie (scharlakenroode biezen), terwijl op de kepi (kwartiermuts) een leeuw als onderscheidingsteeken prijkt. Door de hernieuwde reorganisatie in I927 werd het aantal compagnieen teruggebracht tot 2, waarvan de Ie schoolcompagnie te Den Helder en de 2e schoolcompagnie te Vlissingen in garnizoen is. De staf van het regiment is gevestigd te Den Helder: het regiment wordt gecommandeerd door een Luitenant-Kolonel.

Wat de bewapening betreft, heeft het Regiment Kust Artillerie sedert I922 aanmerkelijke wijzigingen ondergaan. De kanonnen in de pantserkoepels en gepantserde batterijen te Hoek van Holland en IJmuiden zijn wel niet buiten gebruik gesteld, doch vervullen bij de verdediging van de betreffende zeegaten een ondergeschikte rol. De oude vuurmonden van 24 IJzer, 24 1.35 3n 24 1.25 zijn buiten gebruik gesteld, aangezien de vuursnelheid en de dracht van deze vuurmonden allerminst in overeenstemming

Zijn met de huidige, aan kustgeschut te stellen eischen. In verband met de taak, aan de kustartillerie toebedeeld, is deze thans bewapend met moderner geschut, waarvan de vuursnelheid en dracht meer in overeenstemming zijn met de moderne eischen; het Regiment Kust Artillerie is thans bewapend met kanonnen van I5, I2 en 7, welke alle behooren tot het snelvuurgeschut. Ook de wijze, waarop door de Kust Artillerie wordt geschoten, heeft zich aan de meer moderne begrippen aangepast. Gedeeltelijk staan de vuurmonden der Kust Artillerie zoodanig opgesteld, dat bij den vuurmond rechtstreeks kan worden gericht op het te bevuren doel (opstelling met directe richting), anderdeels, en dat is het geval met de zwaardere batterijen, staan zij achter de buitenste duinenrij, zoodat de richting op het doel moet worden verkregen door meting en berekening, uitgaande van de gegevens, verkregen van in de voorste duinenrij opgestelde posten (opstelling met indirecte richting).

Aan deze laatste methode van schieten wordt nog steeds ter verdere volmaking gewerkt. De naam van den Kapitein van het Regiment Kust Artillerie W.H. Doorman dient hier te worden vermeld als die van den ontwerper en constructeur van tal van toestellen, welke bij deze schietwijze nodig zijn, alsmede van verschillende methodes van schieten, zoodat de mogelijkheid bestaat, de schietmethode aan te passen aan den aard van het te bevuren doel en aan de omstandigheden, waaronder gevuurd wordt.

Bij de thans (I937) aanhangige voorstellen tot legeruitbreiding zal vermoedelijk ook het Regiment Kust Artillerie worden uitgebreid. De wijze, waarop dit zal geschieden en het tijdstip, waarop die uitbreiding zal plaatshebben, vallen op het oogenblik niet te voorspellen.

Bij de uitvoering van de taak, die aan de kustartillerie in oorlogstijd is toebedeeld, is een nauwe samenwerking met de Koninklijke Marine noodzakelijk; naar deze samenwerking wordt reeds in vredestijd gestreefd door deelneming wederzijds aan oefeningen.

De hoofdtaak van de kustartillerie ligt inde bescherming van de mijnversperringen , welke de zeegaten, die toegang geven tot onze belangrijke waterwegen, afsluiten. Dat de kustartillerie naast de Koninklijke Marine bij deze bescherming een belangrijke rol speelt, moge blijken uit voorbeelden, welke de geschiedenis ons biedt, b.v. de verdediging van de toegang der Dardanellen door de Turken (deze beschikten daarbij over verouderd geschut en slaagden er niettemin in, den aanval te doen mislukken en de verdediging van de Belgische kust door de Duitschers, beide voorbeelden uit de laatsten wereldoorlog.

In dit verband moge er op worden gewezen, dat de taak der kustartillerie in oorlogstijd zeer zwaar is. Immers, voornamelijk zal die taak bestaan in het voortdurend waakzaam en paraat zijn van het personeel, teneinde een aanval van de vijand onmiddellijk met geweld te keeren. Indien de vijand eenmaal verschijnt en een aanval doorzet, wordt meestal gedurende betrekkelijk korten tijd het uiterste van het personeel gevergd. En het paraat wachten en de uiterste krachtsinspanning in het vuur van den aanval eischen van het personeel: volledige overgave van de volle persoonlijkheid, een juist en doordacht tuchtgevoel, verantwoordelijkheidsbesef, moed en bezadigdheid. Moge het personeel van het Regiment Kust Artillerie in staat zijn, wanneer zulks ten dienste van het vaderland, noodig zal zijn, aan deze hooge eischen van persoonlijkheid en opofferingsgezindheid ten volle te voldoen!

(bron)

Laat maar komen Nibb-it,

Ik lees met enorm plezier deze topics, zoveel informatie waar ik niet bekend mee ben

Doel, beteekenis en noodzakelijkheid van de Nederlandsche weermacht
Beteekenis van Nederland.
Nederland is een land van groote beteekenis. Slechts België heeft een even dichte bevolking. Het Rijk in Europa is wel is waar betrekkelijk klein, maar Nederland over zee is even groot als Duischland, Engeland, Frankrijk, Spanje en Italië te zamen. Onze landbouw, veeteelt, tuinbouw, handel, industrie en scheepvaart zijn van groot belang. Wij genieten een vrijheid als slechts weinige landen kennen en mogen ons verheugen in een staatsregeling, welke vreemdelingen ons benijden. Geen wonder, dat het meerendeel van ons volk, dat dit alles begrijpt, het Vaderland lief heeft en dezen gelukkigen toestand wil bestendigen.

Ligging van Nederland.
De ligging van ons land is echter zoodanig, dat zijn bezit, vooral in tijd van oorlog, zeer voordeelig zou zijn voor andere Staten. Zij zouden dan immers onze havens kunnen gebruiken voor hunne oorlogsschepen, hunne legers kunnen laten landen op onze kusten of door ons land marcheeren, om hun vijand beter te kunnen aanvallen. Maar dan was het gedaan met onze onafhankelijkheid en speelden anderen hier den baas.

Doel der weermacht.
het uiterste middel, om de zoo zeer gewenschte onafhankelijkheid te bewaren, bestaat in het inzetten onzer weermacht: Leger en Vloot. Zij dient om den aanval van een vijand af te slaan, doch heeft zij ook voorbehoedende werking. Immers, wanneer de weermacht sterk en goedgeoefend is, dan hebben de andere landen ontzag voor ons en zullen er niet licht toe overgaan, om ons aan te vallen. Een linke weermacht kan ons dus buiten den strijd houden. Als ons leger in 1914 niet bestaan had, zouden de Duitschers vrij zeker door Limburg getrokken zijn, zooals zij eerst van plan waren.
Ook kan het gebeuren dat er oorlog ontstaat, waarbij wij onzijdig kunnen en dus willen blijven. Dan is een weermacht noodig, om onze onzijdigheid te handhaven, de strijdenden buiten ons land te houden of eventueel onmiddellijk te ontwapenen. In de grooten oorlog werden door ons zowel Belgen als Duitschers, die ons land binnenkwamen, ontwapend.
De Regeering in ons land moet verder kunnen beschikken over middelen, om onwettige aanslagen op het staatsbestel, groote verstoringen der order te voorkomen en te verijdelen. De gewone politiemacht is hiertoe niet altijd sterk genoeg. Ook revolutie in naburige landen moeten wij buiten onze grenzen kunnen houden. Hiertoe dient eveneens de weermacht.
Door sommigen wordt beweerd, dat juist de aanwezigheid van een weermacht oorzaak is van het ontstaan van een oorlog. Wellicht zou er geen oorlog meer modelijk zijn, indien er op de heele wereld in normale omstandigheden geen enkele weermacht meer bestond. Daartoe is evenwel noodig, dat in alle landen der wereld wordt overgegaan tot een algemeene en gelijktijdige ontwapening. Zoolang de andere landen echter nog gewapend zijn, is weerloosheid onverantwoordelijk. Een land, dat weerloos is, wordt door geen enkel ander land ontzien en wordt onmiddellijk bezet, als daarmede voordeelen te behalen zijn. (Luxemburg van 1914-1918.)
Weer anderen beweren dat ons land niet in staat is, een legermacht te onderhouden, welke in staat is, het Vaderland behoorlijk te verdedigen. De gesteldheid van ons land is evenwel zoo, dat we in onze groote rivieren, onzen lage bodem, die gemakkelijk onder water te zetten is, onze kusten en zeegaten, welke, zonder betonning en kustlichten, moeilijk te naderen zijn, hulpmiddelen vinden, die, naast de aangelegde kunstmatige versterkingen, ons in staat stellen, een vijand met succes tegen te houden, hetgeen meermalen in onze geschiedenis mogelijk bleek. (Mislukte landing der Russen en Engelschen in N.-Holland en Walcheren. Inval der Franschen in 1672. Beteekenis van de Vesting Holland).

De Volkenbond.
In 1918 werd tusschen de overwinnende landen de Volkenbond opgericht. Het doel was, het grondbezit van iederen aangesloten Staat te verzekeren. Daartoe werd overeengekomen, dat ieder lid bijstand zou verleenen, als een der medeleden werd aangevallen. Het bleef echter een moeilijke taak, uit te maken, wie de aanvaller was. Bovendien waren niet alle Staten lid van den Volkenbond. Later sloten zich bij den Volkenbond aan andere Staten, die niet aan de oorlog hadden deelgenomen, nog later ook de vroegere vijanden, doch helaas zijn er nog steeds niet alle landen aangesloten. Reeds is een hooge rechtbank (Internationaal Gerechtshof) ingesteld, die in verschillende belangrijke kwesties tusschen Staten uitspaak zal doen en zulks ook reeds verschillende malen tot voldoening der betrokkenen deed. Nog steeds beschikt de Volkenbond echter niet over de noodige middelen, om een onwilligen Staat te dwingen, aan de uitspraak te voldoen. Ofschoon de Volkenbond dus thans nog geen zekeren waarborg geeft, dat er geen oorlog meer zal komen, moeten we zijn streven met alle kracht steunen in het vertrouwen, dat eenmaal de tijd zal komen, dat hij in staat zal zijn, den vrede tusschen de VOlkeren onder alle omstandigheden te handhaven.

De noodzakelijke sterkte en het gewenschte verdedigingsstelsel.
De ervaring uit den wereldoorlog heeft geleerd, dat, wat aangaat het leger, in verband met de sterkte van de weermacht van andere landen en gelet op de ligging en gesteldheid van ons land, een leger van 250.000 goed geoefende en goed bewapende soldaten in staat is, onze onafhankelijkheid zoo lang hardnekkig te verdedigen totdat bondgenooten ons zoo noodig te hulp komen. Het deel van het leger, dat beweeglijk is en overal kan optreden, noemt met het Veldleger. Verder bestaat nog een stelsel van verdedigingsstellingen, waarop het Veldleger kan teruggaan, om opnieuw stand te houden. Dit gedeelte van ons land heet Vesting Holland. Het omvat de provinciën Noord- en Zuid-Holland, benevens gedeelten van Utrecht.

De invloed van gebruik van vliegtuigen en gifgassen op de verdedigbaarheid van ons land.
Er wordt door sommigen beweerd, dat door vliegtuig- en gifgasaanvallen in geval van oorlog alle verdediging onmogelijk zal worden. Daarom wenschen zij afschaffing der weermacht. Iedereen begrijpt echter zeer goed, dat bij afschaffing der weermacht de uitwerking der vliegtuig- en gifgasaanvallen niet al verminderen, terwijl we hiervoren zagen, dat weerloosheid juist een oorlogvoerende op ons af doet komen, omdat hij dan vrij spel heeft. Zijn tegenpartij zal daarin aanleiding vinden, vliegtuigaanvallen op ons land te verrichten. De omvang en de beteekenis van vliegtuig- en gifgasaanvallen wordt echter dikwijls overdreven. Tegen deze aanvallen zijn wel degelijk goede verdedigingsmaatregelen te nemen. Vliegtuigen zijn te bestrijden door onze eigen vliegers, die in bekwaamheid en durf voor geen enkelen vreemde onderdoen. Verder worden deze aanvallen belemmerd door luchtdoelartillerie en mitrailleurs. Tegen den verradelijken invloed van gassen, gesteld, dat deze inderdaad zouden worden gebezigd, kunnen we ons voorts beschermen door afgesloten ruimten en zoo nodig beschermde onderkomens (bijv. Kelders) en tenslotte eenvoudige gasmaskers.

Militairisme.
Onze weermacht boogt uitsluitend de verdediging van ons Vaderland Wie daaraan meewerkt, voldoet aan een voornamen burgerplicht, ons in de Grondwet opgelegd. Zucht naar uitbreiding van ons grondgebied is ons vreemd. Slechts noodgedwongen zullen wij naar de wapenen grijpen, om onze onafhankelijkheid te verdedigen.
Wanneer een land er een sterke militaire macht op na houdt, met het doel, om invloed te oefenen op andere zwakkere Staten, wanneer militaire zich afscheiden van de andere bevolking, als militairen meenen, het recht te hebben, tegen niet-militairen ruw en ongepast op te treden, dan noemt men den geest, die dit alles beheerscht, militairisme. Dezen geest treft men in ons land niet aan. Onze wetten waarborgen de gelijkheid van alle burgers, en vertegenwoordigers van alle standen ontmoeten elkander in de weermacht, om in tijd van nood eensgezind samenwerkend de vrijheid en onafhankelijkheid van het Vaderland te verzekeren.

Bron: HANDBOEK VOOR DEN SOLDAAT. DEEL I - Algemeen voor alle wapens en dienstvakken, KMA 1933

prachtig topic jongens, ik lees graag mee

Naar wat rave wist te melden ,had die mank lopende marinier 3 schampschoten .. en een beenschot dan..

extra detail

Hey heren,

Ik kwam dit tegen:

http://www.uitzendinggemi(...)0843ad00b97ad074b354


NCRV Dokument: Zwarte soldaten
Dokument staat garant voor spraakmakende en betrokken sociaal-maatschappelijke documentaires.

Datum uitzending: 02-05-2011 23:00

In de Tweede Wereldoorlog hebben zo'n 25.000 Nederlanders zich vrijwillig aangemeld voor de Duitse Waffen-SS. Ondanks hun omvangrijke aantal zijn zij na de oorlog niet of nauwelijks in de openbaarheid getreden. Documentairemaker Joost Seelen slaagde erin zes van deze SS?ers voor de camera te krijgen. Op onverbloemde en confronterende wijze vertellen deze Nederlanders over hun keuze voor de SS, over hun ervaringen aan het Oostfront en over de aantrekkingskracht van het soldatendom en het nationaalsocialisme van Hitlers Duitsland. Waar de één nog steeds overtuigd is van de juistheid van de antisemitische en racistische opvattingen van het nationaalsocialisme, worstelt de ander met de keuzes die hij maakte:
De interviews met de ex-SS?ers worden aangevuld met archiefbeelden van Gerard Nijssen (beeldresearcher Andere Tijden, In Europa). Zo ontstaat een ontluisterend en onthullend psychologisch en historisch portret van een groep mannen die vertelt alsof de gebeurtenissen van meer dan 65 jaar geleden hen nog steeds op de hielen zitten.

Erg interessante docu .

Ik beschik ook over de foto's van in het speciaal het eskadron pantserwagens.



bovenstaande foto is toch wel sprekend. Want of ze kenden het terrein zo erg goed dat ze wisten dat ze hier doorheen konden rijden, of het was toch wel een goede presentatie van de terreinvaardigheid. Vaag is de zooi en blerf waar deze wagens doorheen rijden niet echt iets waar je doorheen wilt, maar liever omheengaat.. het lijkt op moerassig gebied..

Die foto staat ook in het boek De Koninklijke Nederlandsche Landmacht, lijkt me dus niet onlogisch dat het een in scène gezette foto is.

quote:

Op woensdag 4 mei 2011 14:22 schreef Nibb-it het volgende:
De moderne Nederlandse pantserwagen is gebouwd in Zweden bij de A.B. Landsverk fabriek te Landskrona.
De wagen bestaat uit een chassis van de Mercedes-Benzfabriek en 'n pantsercarrosserie van de Landsverkfabriek. Het kanon en de richtmachine is geleverd door Bofors, terwijl de optiek is verzorgd door Nedinsco te Venlo. De bewapening bestaat uit drie mitrailleurs en 'n kanon, hetwelk semi-automatisch werkt met een elektrische- en mechanische afvuurinrichting.

Bron: De Koninklijke Nederlandsche Landmacht, 1937

Geinig, dat geldt ook voor de huidige CV90.

De capitulatie van 15 mei gold voor alle provincies behalve Zeeland. Daar werd nog doorgevochten tot het bombardement van Middelburg, met Franse steun. Daar heb ik verder helaas geen overzicht van. Brongers heeft er wel een mooi boek over geloof ik.

ik zeg nibbit goed bezig _

quote:

Op vrijdag 6 mei 2011 12:42 schreef Pumatje het volgende:
ik zeg nibbit goed bezig _

De tekst van het bevel dat aan de Commandant van het veldleger, de Commandant van Vesting Holland, de Commandant van de Luchtverdediging, de directeur van de Etappen- en Verkeersdienst en de Commandant van de Stelling Den Helder dat op 14 mei 1940 om tien voor 5 's middags per telex werd verstuurd.
N.B. Over de minute van de telex wordt niet meer beschikt. Vermoed wordt dat de oorspronkelijke tekst bij het overseinen per telex enigszins werd 'verminkt'. De ondercommandanten die het bevel in onderstaande vorm ontvingen, hebben niettemin er op de juiste wijze er uitvoering aan gegeven.

TELEX
Duitschland heeft hedenmiddag Rotterdam gebombardeerd, terwijl Utrecht met vernietiging wordt bedreigd.
Ik meen derhalve, ter sparing van de burgerbevolking en ter voorkoming van verder bloedvergieten gerechtigd te zijn aan de troepen onder Uw bevelen het bevel te geven onzerzijds den strijd te staken.
Ik verzoek U daarom aan de daarvoor in aanmerking komende troepencommandanten onder Uw bevel opdracht te geven:
a. den strijd te staken, ter plaatse te blijven en voor zoover het behoud van een deel der wapens noodig is voor het bewaren van de orde en van de rust tot de aankomst van Duitsche geregelde troepen, de wapens neer te leggen.
b. voor zoover zij in aanraking zijn met den vijand voordat zij de wapens neerleggen:
een parlementair met witte vlag enz. naar den vijand te zenden, met de mededeeling, dat aan de troepen onder hun bevel bedoelde opdracht is gegeven.

Ik teeken hierbij -wellicht ten overvloede- dat aan het bepaald noodzakelijk is dat de discipline onder de troepen wordt gehandhaafd en dat ook de orde in door de troepen belegde oorden en terreinen verzekerd moet zijn, tot de aankomst van geregelde Duitsche troepen.
Ik verzoek U verder aan de troepen en onderdeelen mede te deelen dat ik vervuld ben van diepe bewondering en dankbaarheid hetgeen door U en onze Troepencommandanten is verricht.
Slechts wanverhouding in het bezit van materieele middelen is, een enkele maal gepaard aan verraad, oorzaak geweest, dat niet op alle plaatsen waar zulks dezerzijds was gelast stand is kunnen worden gehouden.

Aan de soldateneer is door U ten volle voldaan.

Voor zoover zulks mogelijk is, moeten wapens, munitie en materieel worden onbruikbaar gemaakt of vernietigd; in het bijzonder geldt dit voor het kustgeschut.

[ Bericht % gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:41:31 ]

stuk uit daboek van Majoor J.W Merkestein 44e reg Inf. 1 bat.

11 mei

14.45: Een sectie zware mitrailleur moet vuur-voorbereid blijven op complex "Het Zand". (Telefonisch doorgegeven aan Commandant Mitrailleur Compagnie).
15.08: van Regimentscommandant: "Alle voertuigen bepakken. Ter plaatse blijven en standhouden" (Onderdeelen bevel doorgegeven) (Opdracht eveneens doorgegeven, te 15.25, aan peloton Luchtdoelmitrailleurs in het vak van rechter voorcompagnie).
15.30: van Regimentscommandant: "tot het uiterste standhouden" (doorgegeven aan de onderdeelen).

wat zal het verreeekte spannend zijn geweest in die loopgraven.. de tering.
Kan me helemaal inleven.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2011 22:45 schreef Pumatje het volgende:

wat zal het verreeekte spannend zijn geweest in die loopgraven.. de tering.

Geen twijfel over mogelijk

Waar is de muziekkorps?

Mooi spul Clan, nog meer van die interessante tabellen?

Uit het dagboek van Reserve-kapitein der Jagers J.J. van Heyst.

10 Mei. Vrijdag.
De onderofficieren laten wekken. Met de officieren en onderofficieren de te nemen maatregelen besproken. Om 2.30 uur de reveille laten blazen, vervolgens de compagnie ongewapend laten aantreden; een gedeelte der compagnie voor het bezetten van de stelling laten afmarcheeren.
Onmiddellijk daarna verschenen honderden vliegmachines boven Druten.
Bericht ontvangen, dat phase 4 was ingetreden. De rest der compagnie laten aantreden en van brood en thee voorzien. Om 3.40 uur bericht gezonden aan den regimentscommandant, dat de stellingen waren bezet. De beschieting der vliegtuigen aanvankelijk zonder succes. Om 4.30 uur valt de eerste machine brandend neer. Draagbaar van den munitie- en gereedschapswagen gebruikt voor het vervoer van een gewond Duitsch onderofficier.
De goederen-, keuken- en gevechtstrein afgemarcheerd naar Leeuwen. Met een gevorderde auto de troepen in de stellingen van eten kunnen voorzien.
De versperringen aan den Waalbandijk en Koningstraat laten sluiten. Verder doorgegaan met pionieren.
Berichten van de troepen aan het Maas-Waalkanaal: 2 bruggen in handen van den vijand; één brug teruggenomen en laten springen.
Troepen van het Maas-Waalkanaal trekken terug.
Om 20 uur komt de commandant van 26 R.I., luitenant-kolonel Land, aan mijn commandopost.
Om 24 uur komt de commandant van 11 G.B., majoor Bender, aan mijn commandopost. Daarop volgen de beredenen en de eerste compagnie van 11 G.B. Kapitein Hogerland van 2-11 G.B. meldt zich aan mijn commandopost en deelt mede, dat 3-11 G.B. op één officier na vermist is. Inmiddels is de versperring aan de Van Heemstrabaan gesloten.
Uit inlichtingen van 11 G.B. blijkt, dat eigen troepen niet door de Duitschers worden achtervolgd.
Om 3 uur order van den regimentscommandant: het regiment trekt terug over de pontonbrug te Tiel, de Betuwe in. De voorposten moeten tot het uiterste standhouden en kunnen eerst terugtrekken op last van den regimentscommandant.
Ik geef persoonlijk die order door aan de vier groepscommandanten:
Luitenant Hoogewerff, commandant groep Koningstraat,
Vaandrig Philippa, commandant groep Van Heemstrabaan,
Luitenant Tendijck, commandant groep Waalbandijk,
Luitenant Groen, commandant groep Ruimzicht.
Ik spreek de mannen moed in. Ik bereid het eventueel terugtrekken per rijwiel voor. Om 6 uur volgt de order: voorposten onmiddellijk terug in groepen. Van tevoren mij telefonisch op de hoogte gesteld dat de versperring op den Drutenscheweg bij de Bouwing open is. De terugtocht begint onmiddellijk. Allen moeten de versperring bij de Bouwing passeeren.
Ik begeef mij per rijwiel naar die versperring, maar bevind dat deze gesloten is. Ik laat ijzeren binten tegen de asperges plaatsen. De troep, de zware mitrailleurs en de stukken pag. kunnen over de versperring. De trekkers moeten blijven staan en worden in brand geschoten.
Ten Westen van de versperring verzamel ik de compagnie in de diverse opstellingen. Als de geheele compagnie is verzameld ga ik met het gedeelte per rijwiel via de Puiflijkschestraat richting Leeuwen. De luitenant Tendijck volgt met de marcheerende troepen. Onderweg vorder ik elk rijwiel hetwelk te krijgen is. Aan het einde van de Puiflijkschestraat wordt de compagnie wederom verzameld: 80% van de manschappen is in het bezit van een rijwiel. Luitenant Tendijck geleidt de marcheerenden. Luitenant Hoogewerff vormt met een patrouille de achterhoede. Met 3/4 der compagnie begeef ik mij per rijwiel naar Wamel en passeer om circa 10 uur de brug bij Tiel. Op het moment dat de compagnie de brug passeert wordt een aanval van vijf Duitsche vliegmachines op de brug afgeslagen door de luchtdoelartillerie.
Direct na het passeeren van de brug gemarcheerd naar Maurik. Om 12 uur kan ik den bataljonscommandant melden, dat de compagnie in Maurik is aangekomen, uitgezonderd de achterhoede onder luitenant Hoogewerff.
De compagnie rust in een boomgaard, krijgt vervolgens brood en koffie. Daarna inkwartiering in eenige groote kwartieren te Maurik.
Volslagen rust in Maurik. Om 22 uur begeef ik mij ter ruste.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:42:49 ]

Ik heb met mijn brakke iPhone enkele foto's gemaakt van foto's in het boek "Rotterdam 1940-1945", samenstelling Joop de Jong. Alle foto's van mei tot juli 1940, allemaal in Rotterdam. Bijschriften per foto eronder.


Een Duitse soldaat maakte vanaf het bezette Noordereiland deze opname van het brandende Plan C en de Oosterkade langs de noordelijke Maasoever, 14 mei 1940.


Op bevel van het Duitse leger ruimden werklozen met de hand het puin van de straten in het centrum. Korte Hoogstraat, 15-20 mei 1940.


Enkele zeldzame kleurenfoto's: Op een zonnige lentedag, deed de ijscoman in het centrum goede zaken bij puinruimers en dagjesmensen. Spinsteeg/hoek Korte Hoogstraat, 23 mei 1940.


Nieuwe Kerkstraat, 23 mei 1940.


Coolsingel, 23 mei 1940.



Onbekende straat, 23 mei 1940.


Tussen Oppert en Lange Torenstraat, 23 mei 1940.


Meent, 23 mei 1940.


Doorkijkje vanuit Plan C naar de Sint-Laurenskerk, 20 juli 1940.

---

Hieronder vier zelfzame opnamen van het Nederlandse leger na de capitulatie. De soldaten hebben wapens en helmen afgedaan en wachten gelaten de Duitse orders af. Heinekencomplex in Crooswijk langs de Boezemsingel, 14 of 15 mei 1940.

Dank superworm.

Uit het dagboek van Reserve-kapitein der Jagers J.J. van Heyst.

12 Mei. Zondag.
Ik word om 0 uur gewekt door den dienstplichtige Roos. Hij brengt over een order van den bataljonscommandant, dat de compagnie gewapend moet aantreden. Ik begeef me onmiddellijk naar den commandopost, houd rapport met luitenant Tendijck en de onderofficieren en wacht op nadere orders van den bataljonscommandant. Om 2 uur nog geen orders ontvangen. Ik ga naar Maurik. Het bataljon reeds vertrokken. Van den officier-toegevoegd, den luitenant Dellenbag, vernomen dat het bataljon naar Amerongen is afgemarcheerd.
Ik geef onmiddellijk bevel af te marcheeren naar Amerongen.
Om 4.30 uur passeer ik de pontonbrug te Eck en Wiel en vind bij Amerongen den luitenant-adjudant Lingen. Ik deel hem mede, dat ik onvoldoende orders van den bataljonscommandant heb ontvangen. Ik marcheer met de compagnie door Amerongen en vind op den weg naar Arnhem het bataljon. Ik meld mij onmiddellijk bij den bataljonscommandant. Het bataljon is reserve van het veldleger, ter beschikking van den commandant IIe legerkorps. Het bataljon blijft rusten in een bosch ten Noorden van den weg Amerongen - Elst en zet ter beveiliging eenige wachten uit. Nadat brood en koffie is uitgedeeld, word ik belast met de inkwartiering van het bataljon te Amerongen. Daartoe mij in verbinding gesteld met het gemeentebestuur. De voorbereiding der inkwartiering om 12 uur gereed. De troep is om 14 uur ingekwartierd.
Teleurstelling: De compagnie had verwacht in Amerongen te kunnen overnachten, maar wordt om 15.30 uur gealarmeerd. Het bataljon moet in opdracht van den commandant IVe Divisie een tegenstoot uitvoeren op den Grebbeberg. Snel wordt afgemarcheerd. Op uitdeelen van middageten kon niet worden gewacht.
Om 18 uur is het bataljon aan de Westzijde van Rhenen.
De bataljonscommandant geeft daar zijn orders voor den tegenstoot: Het bataljon gereedstellen in het boschperceel Noordelijk van den weg Rhenen - Arnhem.
Twee zware mitrailleurs bij elke compagnie in de voorsecties.
De gevechtstrein trekt aan; extra munitie wordt uitgedeeld.
De compagnie trekt door Rhenen in groepen achter elkaar.
Het is aan talrijke huizen te zien, dat Rhenen reeds is gebombardeerd.
Om plm. 19 uur wordt het viaduct over den spoorweg Rhenen - Amersfoort gepasseerd.
De gereedstelling ondervindt groote moeilijkheden in het boschperceel. Er blijken andere eigen troepen in het bosch te zijn, die voor vijanden worden aangezien. Eenige manschappen beginnen - zonder de bevelen van hun sectie-commandant af te wachten - te vuren. Na veel moeite wordt het vuren gestaakt. De compagnie gaat, opgelost in groepen, voorwaarts.
Met mijn commandogroep bezet ik, wanneer het schemerig is geworden, den ingang van Ouwehands Dierenpark.
Het verbandhouden met de secties is zeer moeilijk, tengevolge van de duisternis, het boschterrein en de versperringen.
Bij den ingang van Ouwehands Dierenpark tref ik den volgenden toestand aan: Luitenant Mr. S.J. van der Hoeven, die met een sectie zware mitrailleurs aan de compagnie was toegevoegd, bevindt zich met een zwaren mitrailleur ten Zuiden van den weg Rhenen - Arnhem.
Plotseling komen troepen terug stormen.
Het blijkt een compagnie zware mitrailleurs van 19 R.I. (moet zijn: 11 R.I.) te zijn. Het bataljon van deze compagnie mitrailleurs had eveneens een tegenstoot moeten uitvoeren, doch ondervond ernstigen tegenstand van oprukkende Duitsche stoottroepen. Deze stoottroepen schoten vanuit de boomen - volgens mededeeling van den commandant dier compagnie, den kapitein Steenbergen - de bedieningsmanschappen der mitrailleurs weg.
Ik bewoog den kapitein Steenbergen niet terug te gaan en in ieder geval een stuk op te stellen Noordelijk van den weg Rhenen - Wageningen.
Naderhand is de compagnie Steenbergen toch teruggetrokken en heeft daarbij medegesleept het escadron huzaren wielrijders onder ritmeester baron van Pallandt en deelen van I-24 R.I.
Door eigen troepen - vermoedelijk militaire politie - werd ten Westen van het viaduct over den spoorweg op de terugtrekkende troepen gevuurd.
Slechts een bescheiden deel van I-24 R.I. heeft in den nacht van 12 op 13 Mei 1940 de stellingen van 8 R.I. (stoplijn) kunnen bereiken en daar stand gehouden tot Dinsdagavond 14 Mei 1940.
Onder commando van den luitenant-kolonel Hennink, commandant van 8 R.I., is dat gedeelte toen naar een steenfabriek aan den Rijn teruggetrokken, daar gebleven tot Woensdagmiddag 15 Mei 1940, nadat een poging om den Rijn over te steken was mislukt en vervolgens door den commandant van 8 R.I. naar huis gezonden.
Een deel van de compagnie onder commando van den luitenant Hoogewerff is, na hardnekkigen strijd, en nadat genoemde luitenant en de sergeanten Rurup en Casteleijn waren gesneuveld, in de stellingen vóór de stoplijn gevangen genomen en afgevoerd naar Duitschland.
Gedurende de gevechten op den Grebbeberg heeft behoorlijk contact met den commandant der IVe divisie ontbroken. Na Zondag 12 Mei 1940 22 uur heeft de compagnie geen orders meer ontvangen.
Zooals hiervoren vermeld heeft een deel der compagnie onder commando van commandant 8 R.I. standgehouden in diens commandopost; een deel van de compagnie is met andere onderdeelen, onder commando van commandant 24 R.I., in den morgen van 13 Mei 1940 - bestookt door zwaar artillerievuur - wederom voorwaarts gegaan tot de stellingen ten Westen van de spoorlijn Rhenen - Amersfoort, terwijl een gehavend gedeelte zich in den middag van 13 Mei 1940 gemeld heeft bij de verzamelplaats van troepen van de IVe divisie ten Oosten van Elst en daar gedeeltelijk is voorzien van wapens en uitrustingsstukken.
In den morgen van 14 Mei 1940 - na den terugtocht tot Vreeswijk - bestond de compagnie uit ongeveer 60 man, onder commando van den kapitein Van Heyst. Van de officieren was nog aanwezig de luitenant Tendijck.
Oorzaken van den tegenslag van het Ie bataljon op den Grebbeberg waren: de duisternis, het dichte onbekende boschterrein, de prikkeldraadversperringen, de onbekendheid met de ligging der landmijnen, de vermoeidheid van den troep en de terugtocht der compagnie Steenbergen, die zich inmiddels ook had overgeplant op het escadron huzaren wielrijders, onder commando van den ritmeester Baron van Pallandt.
Uit ingekomen berichten is gebleken, dat de officieren van I-24 R.I., die krijgsgevangen zijn gemaakt, zijn afgevoerd naar een officieren-krijgsgevangenkamp in het Neckardal (Weinsberg), in de omgeving van Stuttgart, en de onderofficieren, korporaals en manschappen zijn afgevoerd naar het krijgsgevangenkamp "Alte Grabe", in de omgeving van Berlijn.
Zooals hiervoren is vermeld is de overste Dr. Mr. Smit met een door hem geformeerd bataljon in den morgen van 13 Mei 1940 voorwaarts gegaan tot de stellingen ten Westen van de spoorlijn Rhenen - Amersfoort.
Hierbij hebben zich o. a. onderscheiden de dienstplichtigen G. Slabbers en L. de Kok van 2-I-24 R.I.
Voor hun moedig gedrag zijn deze dienstplichtigen 14 Mei 1940 door den regimentscommandant bevorderd tot korporaal. Na de capitulatie is I-24 R.I. gereorganiseerd in een barakkenkamp aan den Groeneweg, in de omgeving van fort Honswijk en na die reorganisatie 25 Mei 1940 verhuisd naar Puiflijk.
Eerst is 50% met groot verlof gezonden en vervolgens alle dienstplichtigen, die konden aantoonen, dat zij in de burgermaatschappij werk hadden.
De compagnie is met de overige compagnieën van het bataljon vereenigd tot één compagnie, onder commando van den reserve-kapitein W.H. Bückert. Deze compagnie is thans gelegerd in het kerkdorp Druten en maakt als 1e compagnie deel uit van het Ie bataljon van het 58e regiment infanterie, onder commando van den kolonel J. van Voorthuysen.
Voor zoover bekend zijn de gesneuvelden der compagnie begraven in het algemeen krijgsmansgraf op den Grebbeberg aan den weg Rhenen - Wageningen, ongeveer 300 meter ten Oosten van den ingang van Ouwehands Dierenpark.

[ Bericht 96% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 16:27:06 ]

Ook op 12 mei: de (omstreden) executie van sergeant Christiaan Meijer. Zie hier, hier (tevens de bron van onderstaand stuk) en hier een uiterst uitgebreide analyse van het hele 'gebeuren'. Er bestaat een boek over dit onderwerp van F.J.A. Boer, maar deze heb ik niet in mijn bezit (het boek schijnt ook aardig tendentieus opgezet te zijn).

Op 11 mei, toen de voorpostenstrook door twee SS bataljons werd aangevallen, en de hoofdweerstand (sector van de frontlijn tot en met de stoplijn) onder storend artillerievuur lag, werd door de sergeant capitulant Meijer besloten terug te trekken. Naar verluid zou hij de directe omgeving van zijn positie hebben afgezocht naar een telefoonverbinding met C-II-8.RI (wiens CP ca. 150 m achter zijn positie lag) of een officier om zijn terugtochtwens mee te delen. Beide werden volgens de sergeant niet gevonden, hoewel op enkele tientallen meters een gehele sectie infanterie in stelling was en evenzo twee zware mitrailleurposities op enkele tientallen meters lagen. Toen het artillerievuur enige tijd geheel verstomde werd de PAG trekker gehaald, het stuk aangekoppeld, oostwaarts (richting frontlijn) gereden en vervolgens via de Cuneraweg noordwestwaarts, langs de stelling met het tweede stuk onder de sergeant zijn bevel, gereden. Zonder contact met zijn tweede stuksbemanning te zoeken of enig andere autoriteit onderweg aan te spreken, reed de sergeant - zelf op de motor - met zijn stuk en bemanning 40 km westwaarts, om tenslotte in Nieuwersluis in een café een kop koffie te nuttigen. Het gedrag van de groep viel een politieagent op, die de plaatselijke militaire autoriteiten waarschuwde. Daarop werd de hele groep gearresteerd en ter plaatse in bewaring genomen.

De commandant van het 2e Legerkorps, waaronder de 4e Divisie viel die de Grebbelinie bij de Grebbeberg en Achterberg verdedigde, was furieus geworden toen in de avond van 11 mei duidelijk werd dat de voorpostenstrook was gevallen en de oorzaak daarvan leek te liggen in lichtvaardige terugtrekking van grote verbanden verdedigers uit die voorpostensector. Daarop werd door de C-LK het initiatief genomen een krijgsraad te velde te benoemen die de 'ringleiders' van de vermoedde massadesertie zou moeten beoordelen. Er werd de staf verordonneerd om terzake belastende dossiers aan te dragen. De generaal Harberts was op zoek naar een voorbeeldstelling, om zijn troepen middels een dergelijke repressieve maatregel disciplinevast te krijgen. Twee prominente dossiers kwamen naar voren. Eén van de vaandrig Tack van MC-III-8.RI en het geval Meijer. Omdat het eerste dossier te zwak leek en het tweede geval juist overtuigend, werd van het dossier van sergeant Meijer een zaak gemaakt. De generaal was furieus te horen dat een sergeant-capitulant, een beroepsofficier voor bepaalde tijd dus, uit de stoplijn was teruggetrokken, en bovendien helemaal tot aan Nieuwersluis. Terugtrekken zonder bevel uit de stoplijn, die nota bene een nog ongeschonden frontlijn en tussenverdedigingslinie voor zich had, vond de generaal een knip en klare zaak van zuivere desertie. De net geinstalleerde krijgsraad kreeg bij overhandiging van het dossier te horen dat de doodstraf werd verwacht. Een voorbeeld diende te worden gesteld. Dat de heren de krijgsnoodzaak maar onder ogen wilden zien. De voorzitter van de krijgsraad reposteerde onmiddellijk dat de generaal buiten zijn gezag trad en dat de raad zijn instructie niet aanvaarden kon. Het zou de opmaat voor een schandaal worden dat vandaag de dag nog voor polemiek en - recent nog - Kamervragen zorgt. Toen de krijgsraad het dossier bestudeerde bleek echter wel hoe overtuigend het onderhavige geval kwalificeerde als desertie. Niet alleen had de sergeant zich aan ieder commando onttrokken zonder bevel en zonder enige dwingende aanleiding, hij had - en dat werd hem ernstig aangerekend - zijn tweede stuk volkomen oningelicht achtergelaten. Bovendien was hij onderweg op geen enkel moment tot bezinning gekomen en had zich niet, in de door hem doorkruiste sector achter de hoofdweerstand, die vol commandoposten van andere eenheden was, gemeld. Iedere post was eenvoudigweg gepaseerd. De krijgsraad kwam op 12 mei al snel tot het eenduidige vonnis dat van desertie in de hoogste gradatie sprake was en de doodstraf middels executie door een vuurpeloton de opgelegde straf zou worden. Bovendien, zo overwoog de generaal na ondertekening van het vonnis, diende het dezelfde dag te worden uitgevoerd, hoewel het militair strafrecht bepaalde dat 48 uur tussen vonnis en executie diende te zitten. De generaal overwoog dat de krijgsnoodzaak prevaleerde. Het front was gebaat bij een voorbeeldstelling. Sergeant Meijer diende dezelfde dag op de schietbaan te Doorn te worden geëxecuteerd. Zulks geschiedde. Hij mocht nog een brief aan zijn familie schrijven - waarin sgt Meijer aangaf zwaar gewond te zijn geraakt op de Grebbeberg en te zullen overlijden aan zijn verwondingen - en werd kort nadien overgebracht naar de schietbaan, waar het vonnis werd voltrokken.

quote:

1e Pinksterdag 1940
Lieve Ouders
Ik weet als dat mijn laatste
uur geslagen is en dat ik voor
goed van u beiden henen ga
Ik ben zwaar gewond, want
heb ruim 16 uur onder zware artillerie
beschieting gezeten
Vader en Moeder treur niet om mij, maar bid
dat God er voor mag zorgen als dat ons Vaderland
behouden mag blijven
Ouders doe de groeten van me aan al mijn
familie en aan Opoe Meijer en Opoe Pieper
De zwaarste strijd heb ik nu geleden ik zal
voor u allen bidden, doe dit ook voor mij
voor je zoon die zooveel van U beiden houdt
Doe ook de ouders van Tonny de groeten en aan
Tante Jo uit Doesburg
Dag ouders gegroet en een hand en Moeder
een stevige Zoen van haar zoon Chris

Dag Ouders tot in de hemel
Chris

Zijn lichaam werd direct gekist en op de ABP te Doorn ter aarde besteld. De bekendmaking van de executie wegens desertie werd ingehaald door de gebeurtenissen aan de Grebbelinie bij Rhenen. Toen sgt Meijer rond 1500 uur (12 mei) werd geëxecuteerd, was inmiddels nieuws op het hoofdkwartier van C-II.LK gearriveerd dat de frontlijn bij de Grebbeberg was doorbroken door de Duitsers. Het zette een keten aan gebeurtenissen in gang, waarbij de generaal Harberts allerlei zaken moest laten prevaleren, zodat van een bedoelde brede bekendmaking van de executie niets kwam. Een zaak die door criticasters van de affaire naoorlogs eenvoudig was te misbruiken om de nutteloosheid van de executie te onderstrepen.
De executie bleef lange tijd na de oorlog slechts bekend in zeer kleine kring. Het was de bekende televisieserie over de oorlog van Lou de Jong die in 1970 de zaak voor het eerst over het voetlicht bracht. Grote consternatie leverde het op, met naast Kamervragen, mede tot gevolg dat de inmiddels hoogbejaarde gepensioneerde generaal Harberts zodanig bedreigd werd door bepaalde activisten, dat hij op zijn oude dag het land ontvluchten moest en in Engeland zijn heil zocht. Vooral het feit dat de generaal bij een televisie interview volharde in zijn toentertijd genomen besluit, werd hem euvel geduid. Kort nadien zou de generaal overlijden, maar de affaire speelt tot op de dag van vandaag in bepaalde kringen nog steeds. Een recent juridisch proefschrift, dat de zaak nog eens op zijn militairjuridische merites beschouwde en met curieuze theses omkleedde, leidde nog in 2010 tot Kamervragen over de zaak Meijer door de Socialistische Partij. Er werd de Minister van Defensie verzocht om postuum ereherstel voor de sergeant Meijer, welk verzoek werd afgewezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 00:21:00 ]

Op de website van stichting de Greb staat een aardige analyse over dit hele 'gebeuren', zie hier. Quote van de laatste alinea:

Rehabilitatie van sergeant Meijer is - op het vlak van desertie - dan ook geen redelijke optie. Dat Meijer net als iedere andere Nederlandse soldaat mede slachtoffer was van een matig uitgerust en opgeleid leger en slachtoffer werd van een Duitse inval is natuurlijk een feit. Maar hij had 280,000 lotgenoten. Menselijk kan men meevoelen met de soldaat die in doodsangst de veiligheid zoekt. Militair gezien pleegde Meijer een doodzonde en werd daarvoor passend gestraft; gemeten aan de maatstaven die in die dagen golden. Uitlichting van de zaak Meijer in de jaren zeventig en later hebben geleid tot onwerkelijke beschouwingen van de zaak, waarbij de kwestie als het ware geadopteerd werd in onze tijd. Met de moraal van onze tijd bezien was het lot van Meijer wreed. Als men echter een zuivere militair-historische of militair-juridische beschouwing van de zaak wil maken dient men dat te doen in de geest en het licht van het moment zelve. Dat is waar criticasters onvoldoende toe in staat zijn gebleken, en zodoende is de zaak Meijer uitgegroeid tot een van de meest spraakmakende controversen van de Meioorlog van 1940.

goed bezig Nibb-it

ben ik weer even.

ik las over de executie van Sgt. Meijer.. deze was imo totaal terecht. belachelijk wat deze ezel heeft gedaan.. een pag inclusief meerdere mitrallieursnesten op laten ruimen terwijl er niet eens vijandcontact was, en vervolgens uitschreeuwen dat de Grebbeberg al was gevallen, terwijl dit totaal niet aan de orde was.

intressant is het volgende..

Ik ben van mening dat als Gen. maj.. Reynders aan het hoofd was blijven staan, dat het heel anders had uit kunnen lopen. Hier zal niet iedereen het mee eens zijn, maar ik heb deze kwestie al veel langer onder de loep genomen. Winkelman was naar mijn inzien soft... Van Voorst tot Voorst was een Alerte knaap, Carstens en Harberts tesamen met Reynders waren echten vechtersbazen. Harberts heeft in de jaren een compleet ander gevoel bij mij ontwikkeld..waar ik in het begin tegen hem was gekant, maar meer ik las hoe meer ik hem begon te respecteren. Zijn woorden voor de comissie in 1948 zijn enorm ophelderend geweest...

Heb het idee dat de enige competente leidinggevenden in het veld in Nederland 1940 van het K.N.I.L waren..

Het is verder een werkelijke schande, wat de houding van onze Officieren destijds waren.. de poging om de Fallschirm's eruit te trappen en het lakse bij de Moerdijk bruggen, dat gaat echt nergens over.

Reynders wilde namelijk de Peel Raam instelling zoals hij had bedoeld sterk houden, omdat hij verwachtte dat de Hoofdstoot ook door zou komen, als dit ook was blijven bestaan had het 1e legerkorps kunnen dienen hierbij, om de parachutisten om te brengen, gezien het feit dat we al goed genoeg in staat waren om hun luchtbevoorrading en versterking te kunnen voorkomen, afbreken en stoppen spreekt al in het voordeel. Met een sterkere peel raam hadden we tijd kunnen kopen hiervoor, waarna het 1e legerkorps zich had kunnen vesten in Vesting Holland en de vervolgende eenheden zich daarbij hadden kunnen voegen.

Ik heb al eerder op Fok! een topic gestart over de paraatheid van 9 mei. Die was nu als volgt.. de troepen zaten lekker in hun barakken die bij de vijand waren bekend, de piloten wisten het te laat, en stonden niet startklaar in hun toestellen, bruggen waren niet voorzien van ontstekers ( wel van explosieven ) wegen waren niet onklaar gemaakt, inundaties kwamen te laat en er waren meerdere pantsertreinen in staat om simpelweg van Limburg naar Amsterdam te kunnen rijden als ze dat hadden gewild. Reynders belichtte dit expleciet omdat hij hiertegen fel gekant was, dit had ook te maken met zijn hele aftreden omdat hij dit niet al mocht doen in Oktober / November ( geen staat van oorlog'/beleg ) vele commandanten gaven verloven af, munitie was ingenomen in een razend tempo van eenheden van Vak Vesting holland zuid gezien die commandant niet op de hoogte was dat de Peel/raam stelling was verzwakt door afgenomen eenheden dus deze commandant waande zich pas in de 3e of 4e linie.. en het mooist van allemaal..

CDS Winkelman ging naar bed op 9 mei, nadat hij tegen van Voorst tot Voorst had gemeld dat alles wat ze konden doen was gedaan en het vrijwel niets meer zou uitmaken want meer konden ze niet doen...

In tegenstelling tot op November 1939 waar Nederland een inval verwachtte Reynders de hele nacht op zijn bureau bij zijn staf bleef totdat rapporten binnenkwamen dat er niets gebeuren ging, CDS Winkelman moest in de ochtend van 10 mei met luchtdreiging van zijn huis naar de staf worden gereden..

Maargoed, zoals we er al uit zijn gekomen, was vooral de communicatie het kritieke punt.. niet alleen de middelen maar ook de doelgerichtheid en snelheid..waar commandanten achter de feiten aan lopen, en het niet snel genoeg verloopt zonder alle betrokken eenheden te kunnen inlichten mag je niets van een tegenaanval verwachten, laat staan verdediging. Volgens mij is op de Grebbeberg 15% gestorven door eigen vuur.

Ook liep er door die communicatie of juist, afwezigheid daarvan veel verspild van gemiste kansen.
Toen Hoofdposten van Legercommandanten werden gevangengenomen, vroegen Duitse Officieren naar de staven van die betrokken Generaal/Kolonel. Ik geloof dat het Cartens was die toen zei, hoeveel denkt u dat dat er zijn dan? ... waarop de Duitse Officier antwoorded.. 70...72?
Carstens antwoordde met ..18.

Vooral de Commissie die is opgesteld na de oorlog m.b.t onderzoek waarom het Nederlandse leger zo snel verslagen is in de jaren 40 gaf hierop nogal intressante views.

Winkelman was vooral een goed manager met een diplomatieke kwaliteit. Voor Winkelman zijn (vermeend) uitgesproken tactische en strategische inzichten is eigenlijk geen enkele aanwijzing te vinden. Winkelman krijgt vooral respect. Reynders daarentegen bleek de op en top militair, met een overduidelijk tactisch en strategisch talent en werd een om die reden gerespecteerd, maar vooral ook een door menigeen bewonderd bevelhebber binnen het krijgsbedrijf. Reynders laat zijn afkeuring van de naar zijn mening militaire achterlijkheid van de politiek blijken, daar waar Winkelman de bemiddelende weg kiest. Medewerkers van Reynders hebben daarom niet alleen respect maar ook ontzag voor hem.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog bleek het inzicht van Reynders op nagenoeg alle punten juist te zijn geweest. Zo juist, dat het voor sommigen leek alsof bij bijna profetische gaven had. Een duidelijk eerherstel volgde echter niet.
In feite is de opperbevelhebberwisseling van 1940 een keerpunt in de Nederlandse krijgshistorie geweest, omdat Winkelman in feite de pionier was die de trend introduceerde om vooral te kiezen voor politiekcorrecte (opper)bevelhebbers. Vanaf 1940 is de aanstelling van bevelhebbers van het Nederlandse leger niet ingegeven door primair de aanwezigheid van militaire kwaliteiten, maar vooral door kwaliteiten die liggen op het vlak van management en politieke correctheid.

Zijn verhoor is trouwens hier te lezen. Brongers heeft ook een mooie biografie over de beste man geschreven.

Heb je trouwens een linkje naar dat topic?

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 23:26:17 ]

Hmm, ik ben blij dat we wat dat betreft op dezelfde lijn zitten.
Athans zo lijkt het.

Probleem was dat ook Dijxhoorn niet goed overweg kon met Reynders.. maar dat conflict wordt me nooit duidelijk. Ook Reynders wilde de slag voeren op 1 plek.. Namelijk vesting holland... niet zoals Dijxhoorn aangaf op 2 plekken waar hij een conflict van maakte, waardoor hierna Winkelman werd gekozen en de verdediging op de Grebbeberg werd gevoerd.

Ik weet ook van de plannen die Reynders door wilde zetten.. als hij harder had gepushed was heel de Grebbeberg een Maginot in het klein geworden. Het betonplan zat goed in elkaar, dit heeft zich namelijk bewezen bij Kornwederzand, dat soort bunkers, daar zou de hele Grebbelinie mee vol komen te staan, tesamen met een versterkte Peel Raam stelling.

Als we niet zo veel moeite hadden gedaan voorposten terug te veroveren, en het Nederlandse volk niet zo zacht hadden opgevoed was het anders geweest. In vele gevallen ontbrak krijgersmentaliteit.. maargoed wat mocht je nou verwachten...

Zoals Harberts zei...

Wat de Duitsers voor elkaar hadden gekregen in 44/45 was indrukwekkend.. want die hadden net als wij ...geen artillerie, luchtmacht, initiatief of overwicht.

hetzelfde geld voor de Finnen in 39.. en 41. En die streden in de ernstige minderheid, en met verouderd materieel.

Voor de verdediging van Nederland diende Reynders zijn plannen af te stemmen op het buitenlandse beleid van de regering. Dat wil zeggen dat de regering in algemene lijnen het doel aangaf, dat met de krijgsmacht moest worden nagestreefd en de middelen hiervoor beschikbaar stelde. Op welke wijze dat gebeurde was een zaak die de opperbevelhebber zelf bepaalde. Nederland had gekozen voor neutraliteit. Zijn eerste instructie luidde dan ook:

quote:

Zolang de oorlogstoestand voor Nederland niet feitelijk is ingetreden, treft hij met alle hem ter dienste staande middelen de vereiste maatregelen tot handhaving der neutraliteit.

Indien we onverhoopt toch zouden worden aangevallen moest hij bepalen hoe de verdediging zou worden gevoerd.
Voorts was vastgelegd dat de opperbevelhebber met betrekking tot de uitvoering van zijn taak aan de regering verantwoording schuldig was. Dat was voor de hand liggen, daar tijdens de Staat van Oorlog/Beleg het militaire gezag talrijke bevoegdheden bezit, die op niet-militaire, civiele zaken betrekking hebben. De generaal zou echter in hoofdzaak e maken krijgen met de minister van Defensie. Deze laatste was overigens van oordeel dat de opperbevelhebber alleen aan hem verantwoording behoorde af te leggen.

Nu was er nauwelijks twijfel dat het grootste gevaar van Duitse zijde kwam. Om te voorkomen dat men ons in Duitsland kon beschuldigen de neutraliteit niet serieus te nemen, dwong de instructie om ook aan onze kust en de zuidgrens enkele defensieve maatregelen te nemen.
In de voorafgaande jaren waren er door Reynders en zijn staf plannen gemaakt voorbereidingen te treffen en verkenningen uitgevoerd om met de beperkte middelen een zo goed mogelijke verdediging tot stand te kunnen brengen. Gehoopt werd dat wij het daarmee zo lang konden uithouden, tot buitenlandse hulp zou arriveren.

Zie deze post over de opbouw van ons leger, en deze over het materieel dat voorhanden was.
Het grootste deel van onze landstrijdkrachten behoorde tot het Veldleger. Dat bestond uit alle onderdelen die in de lijn Grebbelinie - Peel-Raamstelling lagen. Te weten (van noord naar zuid) het IV^e en II^e Legerkorps, De Brigades A en B, het III^e Legerkorps en de Peeldivisie. Bovendien de troepen die in, voor en bij de IJssel-Maaslinie lagen. De commandant van het Veldleger was Luitenant-generaal J.J.G. baron van Vorst tot Voorst.
Andere commandanten waren:
Luitenant-generaal J. van Andel, de Vesting Holland
Schuit-bij-nacht H. Jolles, Stelling Den Helder
Generaal-majoor J.T. Alting von Geusau, het Ie Legerkorps
Generaal-majoor G.W. Best, de luchtverdediging
Schuit-bij-nacht H.J. van der Stad, Kolonel J. Veenbaas en Luitenant-kolonel A. Govers, als territoriale bevelhebbers van Zeeland, de noordwestelijke provincies en Zuid-Limburg.

Het leger was beslist te zwak om ons gehele land te beschermen. Uiteindelijk dacht men slechts in staat te zijn de Vesting Holland langdurig te verdedigen. Rynders wilde zich echter niet vanaf het begin af aan beperken tot de verdediging van vesting Holland. Hij zag dit slechts als een laatste mogelijkheid. Tevoren wilde hij zo lang mogelijk stand houden op plaatsen waar dat mogelijk was. Maar hoe zag het plan er nu uit? In grote lijnen zag het er als volgt uit:
• een waarschuwend echelon aan de grens,
• een vertragend echelon op de 'as' IJssel-Maas-Julianakanaal,
• een eerste verdedigend echelon in de Grebbestelling en de Peel-Raamstelling,
• als laatste een hardnekkige verdediging van Vesting Holland (dit wil zeggen verdediging tot het uiterste).

Maar hoe moeten deze echelons voorgesteld worden?
Allereerst het waarschuwend echelon. Om bij een aanval tijdig te worden gealarmeerd werden aan de landsgrenzen grenswachtposten geplaatst, die meestal een infanteriegroep van elf man sterk werden. Ze waren voorzien van een M.20. Door gebrek aan troepen konden echter over het algemeen enkel de verharde (over de grens voerende) wegen worden bewaakt. Door rechtstreekse waarneming en het uitzenden van patrouilles konden ze de grens enigszins onder controle houden. Voor de neutraliteitshandhaving was dit voldoende; bij een vijandelijke aanval hadden ze nauwelijks tot geen gevechtswaarde. Het was dan ook niet de bedoeling dat zij zich tot de laatste man zouden verzetten, dat zou immers een zinloze opoffering van levens betekenen. De voornaamste taak die zij hadden was het alarmeren van achtergelegen troepen bij een vijandelijke grensoverschrijding. Om dat zelfs onder zeer moeilijke omstandigheden mogelijk te maken, lag er vóór elke wachtpost een wegversperring, die bij gevaar gesloten diende te worden. Met hun wapens en mitrailleur konden ze dan proberen de tegenstander even op te houden om zo de gelegenheid te krijgen de alarmering telefonisch, met een seinpistool of een alarmbel of -hoorn door te geven. Vervolgens konden de mannen proberen de eigen troepen te bereiken. Of ze deze kans zouden krijgen was twijfelachtig.

Dan het vertragend echelon. Deze liep langs de oevers van de Geldersche IJssel en verder via de Over Betuwe langs het Maas-Waalkanaal en de Maas in Limburg. De IJssel-Maaslinie, kort gezegd. De linie diende de vijand enige tijd te vertragen, om in de achtergelegen hoofdstellingen de voor het verkeer opengebleven wegen en spoorlijnen te versperren., de bevolking te evacueren, mijnenvelden scherp te stellen, enzovoorts. Al deze zaken werden grondig voorbereid, waardoor zij in zeer korte tijd uitgevoerd zouden moeten kunnen worden.
De linie zelf bestond voornamelijk uit een enkele rij kazematten voor drie of vier man, met grote tussenruimten. Op sommige stukken bedroeg de meer dan een kilometer. De bruggen zouden van vanzelfsprekend worden opgeblazen. Bij elke brug lagen verder twee grotere kazematten, bewapend met een licht stuk geschut van 5 cm en een zware mitrailleur. Omdat de taak slechts beperkt was en er een tekort aan manschappen was was de bezetting van de IJssel-Maaslinie vrij zwak te noemen. De infanteriebataljons waren soms over een lengte van vijftien kilometer verspreid. Als je weet dat voor een daadkrachtige verdediging de frontbreedte van een bataljon één kilometer bedroeg, kan je je voorstellen dat de IJssel-Maaslinie een uiterst zwakke barrière was, waar artillerie (vrijwel) geheel ontbrak. Het gebied ten oosten van de IJssel-Maaslinie kon door gebrek aan troepen, materieel en geld niet worden verdedigd. Wel waren daar wegversperringen en brugvernielingen voorbereid. Generaal Reynders schatte dat de weerstandsduur tegenover een overmachtige vijand op een halve á hele dag. Bij een doorbraak diende men waar mogelijk zo snel mogelijk terug te trekken op achterliggende linies.
In Groningen en Drenthe zou een tegenstander eveneens op een vertragingslijn stuiten, die echter nog aanzienlijk zwakker was als de IJssel-Maaslinie. Deze was zo zwak bezet dat er zelfs geen sprake was van een aaneengesloten vuurfront. Deze lijn liep vanaf de Dollard via kanalen en varten dicht achter de grens naar de Hoogeveensevaart om en dan langs het Meppelerdiep naar het IJsselmeer, waar hij eindigde. Hiervoor waren er zeven bataljons beschikbaar, waarvan er twee als reserve dienden om tegen vijandelijke doorbraakpunten te worden ingezet. De bataljons zouden bij overmacht terugtrekken over de Afsluitdijk. Om ze op te vangen en door te sturen lag er voor die dijk op de Friese kust een klein bruggenhoofd, de Wonsstelling.
Door de ligging en het tekort aan materieel kon ook in Zuid-Limburg slechts waarschuwend en vertragend worden opgetreden. De belangrijkste vertraging zou plaatsvinden langs het Julianakanaal en in Maastricht, waar alle bruggen van springladingen waren voorzien. Dit kon (zoals eerder genoemd) de Belgen ten goede komen.

Na het volbrengen van de waarschuwende en vertragende taken zou de eerste, krachtige weerstand worden geboden. In het noorden zou dat gebeuren bij de Afsluitdijk. Toen deze in 1933 gereed kwam, gaf dat voor onze defensie weer problemen omdat de dijk een nieuwe toegang tot Vesting Holland verschafte. Verhogingen van het budget maakte echter geen schijn van kans. Na veel geschipper werd het tenslotte mogelijk de benodigde verdedigingswerken uit de gelden van de Zuiderzeewerken te financieren. Zo kon het gebeuren dat op de Afsluitdijk twee stellingen verrezen die aan hoge eisen voldeden en de trots vormden van onze defensie. De zware betonkazematten bij de sluiscomplexen Kornwerderzand en Den Oever zijn daar tot op de dag van vandaag te zien. Het IJsselmeer werd overigens bewaakt door een flotilla lichte schepen van de Koninklijke Marine.
Zuidelijker wilde Reynders weerstand bieden in een aaneengesloten lijn van in de diepte gegroepeerde opstellingen. Het noordelijk deel van deze lijn bestond uit de Grebbelinie. Deze liep vanaf het IJsselmeer, via de oostrand van Amersfoort, langs Veenendaal en Scherpenzeel, naar de Grebbeberg bij Rhenen. Ze volgde dus ongeveer de grens van de provincie Utrecht. De linie werd tussen de Rijn en de Waal voortgezet in de Betuwestelling en tussen de Waal en de Maas in de Maas-Waalstelling. Daar sloot ze aan op de (op initiatief van Reynders ontworpen!) Peel-Raamstelling. Nagenoeg alle genoemde linies en stellingen bestonden in het begin van de mobilisatie niet of nauwelijks. Soldaten hebben de stellingen voor het grootste deel zelf moeten bouwen. Het voornaamste bezwaar tegen deze werkzaamheden was dat er weinig tijd overbleef om de (toch al geringe) geoefendheid te verhogen! Het waren de consequenties van de jarenlange verwaarlozing van onze defensie.
Over het algemeen werden de linies opgebouwd uit twee achter elkaar liggende verdedigingslijnen. De voorste noemt men de 'frontlijn', hier waren de meeste wapens opgesteld. Met het vuur van die wapens en met verder naar achteren opgestelde artilleriestukken moest de vijand tot staan worden gebracht. Mocht deze er toch doorheen komen, dan kwam de tweede lijn, de zogenaamde 'stoplijn' in actie. De stoplijn had een zwakkere bezetting, omdat men ervan uitging dat de door de frontlijn aangerichte verliezen de vijand minder stootkracht had. Bovendien konden uit de frontlijn teruggetrokken troepen de stelling versterken. Vervolgens was het de bedoeling om de voor de stoplijn tot stilstand gebrachte vijand door een tegenaanval met een in reserve gehouden onderdel weer over de frontlijn terug te dringen. De beide lijnen waren opgebouwd uit van hout en grond gemaakte stellingen, loopgraven en (gas)schuilplaatsen. Hoofdzakelijk in de frontlijn trof men ook betonnen en gietstalen kazematten aan, die als mitrailleurstelling dienst deden. Waar mogelijk kon het voorterrein van de Grebbelinie geïnundeerd worden. In het noordelijk deel was de inundatie vrij breed. Voor het overige waren ze niet aaneengesloten en ook lang niet zo uitgestrekt als voor de Waterlinie. Voor Amersfoort was de breedte gering en in de omgeving van Scherpenzeel en de Grebbeberg ontbraken de inundatiegebieden geheel. In de droog gebleven gebieden werden als regel voorposten geplaatst met een weerstandbiedende of waarschuwende taak. Voor de bezetting van de Grebbelinie werden het II^e en het IV^e Legerkorps bestemd.
De Betuwe- en de Maas-Waalstelling werden verdedigd door respectievelijk Brigade A en Brigade B. Ook hier konden delen van het terrein worden geïnundeerd. In de hierboven beschreven verdedigingslinies zou zo lang mogelijk stand worden gehouden; verder macht de vijand niet komen.
Op sommige plaatsen van de Peel-Raamstelling was het terrein, met name door ontginningen, makkelijk te betreden. Het terrein was zelfs geschikt voor tanks te noemen. Reeds in 1937 was daarom overwogen een tankgracht aan te leggen. De defensiebegroting bood echter geen ruimte voor zo'n kostbare voorziening. Maar zo'n gracht bleek als afwateringskanaal ook nuttige diensten te kunnen vervullen. Dat opende voor Reynders de mogelijkheid het project in het kader van werkverschaffing te laten uitvoeren, voor puur militaire objecten mochten werklozen namelijk niet worden ingezet. Uiteindelijk werd in 1939 toestemming gegeven voor het graven van het zogenaamde Peelkanaal tussen Griendtsveen en de Raam ten noorden van Mill. De militaire functie was echter zo bekend dat men in de omgeving al snel over het 'Defensiekanaal' sprak. Op de westelijke oever waren kazematten gebouwd. Prikkeldraadversperringen, hier en daar aangevuld met mijnenvelden, versterken het afwerend vermogen. Men beschikte op de meeste plaatsen over prima, ruime schootsvelden. Deze stelling langs het kanaal vormde de voorposten voor de daar achter gelegen hoofdstelling.
Op vele militaire deskundigen uit de tijd heeft de Peel-Raamstelling grote indruk gemaakt. In sommige Duitse stukken wordt zelfs gesproken van de 'Nederlandse Maginotlinie'. Het was ook de bedoeling dat er voor onze oosterburen een afschrikwekkend effect van de linie uit zou gaan, daar is Reynders kennelijk in geslaagd! Toch was hij realistisch genoeg de Duitsers niet te onderschatten. Hij verwachtte slechts een vertragend effect van enige betekenis. Tenzij de Fransen tijdig te hulp zouden komen, waren geen troepen meer beschikbaar om de verdedigers van de stelling na verloop van tijd af te lossen.
Indien de Duitse overmacht tot de terugtocht zou dwingen, moest dit in de richting van Vesting Holland of Zeeland geschiedden. Generaal Reynders had overigens graag nog opnamestellingen ten westen van de stelling willen inrichten, maar hiervoor werd hem geen geld beschikbaar gesteld. In welke richting zou worden teruggetrokken, was van te voren niet te voorspellen. In alle gevallen lag het voor de hand dat dit in overleg of samenwerking met de in de provincie te verwachten Franse troepen moest gebeuren. Een teruggaan op de Vesting Holland zou geschieden via de bruggen bij Keizersveer en Moerdijk. Daarna kon het III^e Legerkorps het zuidfront van de Vesting versterken.

Reynders verwachtte het zwaartepunt van de Duitse aanval in het zuiden van het land. Toen de stellingbouw al redelijk gevorderd was, zag hij de mogelijkheid bestond dat de Peel-Raamstelling zou kunnen vallen terwijl dit nog niet het geval was in de Grebbestelling. Daarom liet hij achter de Waal en de Linge een stelling bouwen, waarop de Peeltroepen eveneens terug zouden kunnen trekken. Deze Waal-Lingestelling zou dan de Grebbestelling den de Betuwestelling vanuit het zuiden beveiligen en sloot bij Gorinchem aan op Vesting Holland. Deze stelling kon dor uitgebreide inundaties worden beschermd.

In de Vesting Holland zou worden standgehouden. Het oostfront van de Vesting is ook wel bekend als de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze vormde een historische verdedigingslijn van ons land. Deze lijn liep vanaf IJsselmeer bij Muiden over de Loosdrechtse Plassen, volgde de oostrand van de stad Utrecht en ging verder langs Vreeswijk, Everdingen en Leerdam naar Gorinchem. Het voorterrein kon bijna overal over grote diepten onder water worden gezet. Dit mocht echter op last van de regering pas gebeuren als ons land werd aangevallen, schadevergoedingen aan boeren kostten immers geld!
Na het opwerpen van de inundaties had de linie een grote afweerkracht. Ze waren voor infanterie en normale voertuigen haast ondoorschrijdbaar, en bij de ongeveer een halve meter hoge waterstand vormden de onzichtbaar geworden sloten onoverkomelijke tankhindernissen. Amfibievoertuigen konden er niet drijven en zouden zich als gewone voertuigen gedragen. Een aanval was slechts mogelijk over enkele smalle, droog gebleven stukken bij de weinige hoger gelegen wegen welke makkelijk onder vuur te houden waren. De verdediging hier was echter zeer oud en bestond voor een groot deel uit forten uit de negentiende eeuw. Tot augustus 1939 was er bijna niets aan gedaan; daarna begon men na eindeloos lobbyen over de beschikbare gelden met het moderniseren van de linie. In tegenstelling tot wat men verwachtte, waren de oude forten op afstand nauwelijks zichtbaar, met behulp van de omgeving vormden zij ware meesterstukken van camouflage. Een ander groot voordeel van de uitgebreide inundaties was dat het voor tanks haast onmogelijk was op te trekken.
Er waren ook nadelen. Zo kon bijvoorbeeld een voor de linie liggende vijand Utrecht beschieten en met zware artillerie zou zelfs Amsterdam bestookt kunnen worden. Graafwerkzaamheden ten behoeve van de stellingbouw leverden door de hoge waterstand problemen op, ook was het lastig de artillerieposities te camoufleren.
Omdat de troepen in de Grebbelinie, Betuwestelling en Maas-Waalstelling hier uiteindelijk op zouden terugtrekken, had Reynders de Waterlinie van een vrij sterke bezetting voorzien. Deze bestond uit de Brigades C en D en een aantal afzonderlijke onderdelen. Er waren 192 (verouderde) vuurmonden beschikbaar. Ze dienden de terugtrekkende troepen op te vangen, zodat die onder hun dekking konden worden gereorganiseerd om daarna de verdediging over te nemen.

De Waterlinie ging bij Gorinchem over in het zogenaamde 'zuidfront' van de Vesting Holland. Dat liep langs de noordoevers van het Hollands Diep en het Haringvliet. Deze brede stromen maakten dit front van nature zeer sterk. De eerder geboude verdedigingswerken werden in 1939 weer in gebruik genomen. Op en bij de noordelijke dijken kwamen veldversterkingen met daarvoor een doorlopende prikkeldraadversperring. Verder lag er een lange reeks betonnen schuilplaatsen, waar beschutting kon worden gevonden tijdens beschietingen en luchtaanvallen.
De enige toegangsweg naar het Zuidfront vormden de Moerdijkbruggen. Die waren vooral belangrijk omdat eventuele Franse hulp via deze overgangen binnen de Vesting Holland kon komen. Er waren daarom extra voorzieningen getroffen; op de noordoever bevonden zich twee zware betonkazematten, bewapend met licht geschut en zware mitrailleurs. Ze konden zowel de verkeersbrug als de spoorbrug met vuur bestrijken. Verder kwamen er twee luchtdoelbatterijen en drie pelotons luchtdoelmitrailleurs.

Bronnen:
www.grebbeberg.nl
www.zuidfrontholland.nl
Generaal Reynders - een miskend bevelhebber, E.H. Brongers, 2007
Beknopt overzicht van de krijgsverrichtingen van de Koninklijke Landmacht, Sectie Krijgsgeschiedenis, 1947

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:43:44 ]

Ik heb inhoudelijks niets toe te voegen maar ik wil de posters gewoon even complimenteren (en aansporen door te gaan). Wat een kwalitatief hoogwaardig en ontzettend bazen topic is dit.

Nibbit ik begrijp de plannen en opstellingen wel, eigelijk van beide CDS. Wat je hebt gekopieerd uit grebbeberg.nl is natuurlijk over het algemeen bekend. Lijkt me intressanter als we gaan discussieren wat er vooral verkeerd liep.

De fouten die zijn gemaakt, wie daar verantwoordelijk is geweest...
Reynders had natuurlijk na de oorlog een makkelijk praten.. hij is wat dat betreft niet echt in ere hersteld.

het lijkt me niet verkeerd uiteen te zetten wat welke cds nu precies wilde en hoe de houding van de Minister van Defensie precies was. dat leverd nieuwe invalshoeken op, en geef misschien een intressante kijk op de situatie in 49/40. Eerst even goed ontbijten

Idd verdomd goede topicvulling. Steek je iets van op. Uiterst leerzaam, chapeau heren en continue please...

Goed topic!

quote:

Op zaterdag 14 mei 2011 12:52 schreef Pumatje het volgende:
Nibbit ik begrijp de plannen en opstellingen wel, eigelijk van beide CDS. Wat je hebt gekopieerd uit grebbeberg.nl is natuurlijk over het algemeen bekend. Lijkt me intressanter als we gaan discussieren wat er vooral verkeerd liep.

Ik geloof dat ie dit gewoon zelf geschreven heeft hoor, heb dat stuk in ieder geval nooit op grebbeberg.nl kunnen vinden.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2011 12:52 schreef Pumatje het volgende:

De fouten die zijn gemaakt, wie daar verantwoordelijk is geweest...
Reynders had natuurlijk na de oorlog een makkelijk praten.. hij is wat dat betreft niet echt in ere hersteld.

het lijkt me niet verkeerd uiteen te zetten wat welke cds nu precies wilde en hoe de houding van de Minister van Defensie precies was. dat leverd nieuwe invalshoeken op, en geef misschien een intressante kijk op de situatie in 49/40. Eerst even goed ontbijten

De beide Moerdijkbruggen werden van een springlading voorzien, om deze te kunnen ontsteken moesten nog slagsnoeren worden aangebracht. Reynders had op 19 januari 1940, dus nog voor zijn ontslag, opdracht gegeven om hier elektrische ontstekingsmiddelen aan te brengen. Daardoor zouden ze zonder verdere voorbereiding kunnen worden opgeblazen wanneer nodig. Helaas bleek dit in mei 1940 niet te zijn gebeurd. Wat een fout!

Begin september 1939 vond onder leiding van Koningin Wilhelmina een bespreking plaats tussen Reynders en de regering. Aanwezig waren premier De Geer, Minister van Defensie Dijxhoorn en de Minister BuZa Van Kleffens. Reynders heeft toen zijn verdedigingsplan toegelicht. Dijxhoorn hoorde het verhaal aan maar was het niet eens met de plannen. Hij was van mening dat de beide Legerkorpsen niet in de Grebbelinie, maar in het oostfront van Vesting Holland geplaatst moesten worden. In de Grebbelinie zou met zwakke, vertragende troepen volstaan kunnen worden. Ook de Peel-Raamstelling achtte hij van weinig belang! Hij vond dat in Noord-Brabant enkel een vertragend gevecht op en langs de wegen zou moeten worden gevoerd. De Geer sprak zelfs over een 'symbolische verdediging', dus in feite het prijsgeven van de gehele provincie. Na de oorlog zei hij het niet zo bedoeld te hebben; zijn uitspraak zou op onbekendheid met militaire begrippen hebben berust. Dijxhoorn bemoeide zich hier trouwens voor het eerst met het krijgsbeleid, dat niet hij maar de Opperbevelhebber Reynders diende te bepalen. Dijxhoorn liep Reynders steeds meer 'voor de voeten', als het ware. De oplopende spanningen tussen de twee hebben dan ook geleid tot het ontslag van Reynders. (dit stond net in mijn vorige post, maar hier past het beter )

Nederlandse oorlogsslachtoffers.
Aan Nederlandse zijde verloren 2.341 militairen (landmacht, luchtmacht en marine) hun leven naar aanleiding van de gevechten in de periode 10-18 mei 1940. Hierbij zijn meegerekend de militairen die als gevolg van opgelopen verwondingen in de meidagen later alsnog hieraan overleden, zij die zelfmoord pleegden ten gevolge van de gebeurtenissen, zij die werden gedood of geëxecuteerd als gevolg van (al dan niet vermeend) verraad en zij die kwamen te overlijden als gevolg van krijgshandelingen in België, Frankrijk en op de Noordzee als direct gevolg van hun Nederlandse militaire status tijdens de meidagen.

Onder de burgers van Nederland vielen naar schatting 2.200 doden als direct gevolg van de oorlogshandelingen, waarbij inbegrepen de doden die vielen als gevolg van het bombardement op Rotterdam.

Bron: www.grebbeberg.nl

[ Bericht 14% gewijzigd door Nibb-it op 14-05-2011 20:11:33 ]

heb nog een NL helm, patronen tas, Knil officiers sabel, fallschirm jager tas en ga zo maar door liggen.. waar haal je al die originele spullen nibbit?

Beurzen, Marktplaats, viavia... Soms vind je nog eens wat op een rommelmarkt. Zou je wat plaatjes willen maken van je spulletjes, ben wel benieuwd.

pfrt, staan er ook al genoeg van op Fok! Zal eens kijken of ik het topic terugvinden kan.

heb ook een mooi exemplaar helm van Wehrmacht.. uit '41.

Ik ben benieuwd. http://kopen.marktplaats.nl/verzamelen/militaria/c920.html hier komt geregeld wel iets voorbij.

Geweldig topic!