(ff voor het verhaal, ik ben 22, woon nog thuis, zit op school blabla)
Zaterdag 8 juni, een dag die mijn leven zou gaan veranderen. Ik ben aan het werk, 21 uur staat mijn broertje op mijn werk, er is iets aan de hand met mijn vader. Mijn broertje was lichtelijk in paniek maar dat is ie nogal snel dus ik dacht dat het wel mee zou vallen. Aangezien we die dag nog naar een verjaardag geweest waren en ik mijn pa om 19 uur nog gezien had zou het nooit echt erg kunnen zijn, dacht ik.
Toen we thuis kwamen stonden er 2 ambulances. Wat er aan de hand was was onduidelijk maar hij moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Om 21:30 vertrokken we naar een ziekenhuis in een grote stad (het ziekenhuis in onze stad werd minder geschikt geacht) waar we rond 21:55 uur aankwamen.
Mijn moeder en ik waren meegegaan, mijn broertje niet.
Het beeld van de eerste hulp was niet erg prettig, mijn vader liggend op dat bed, vechtend om adem te krijgen, een stuk of 15 artsen om zijn bed. Mijn vader die kostend omhoog komt en daarmee alle infusen aan de grond trekt. Ze proberen hem rustig te krijgen maar door de kennelijk grote ademnood lukt dit niet.
Mijn moeder en ik worden in een familiekamer neergezet.
Ik besluit dat ik niet mijn moeder familie kan laten bellen dus begin met het bellen van de familie en directe vrienden dat -het niet goed gaat met pappa-. Ook mijn broertje die bij de buren zit breng ik even op de hoogte.
22:05 het wachten lijkt uren te duren en ik besluit te gaan kijken. Ik wandel zonder besef de kamer in waar hij heen gebracht was en er staan 5 mensen langs de kant te kijken. -U bent de zoon?- hoor ik, men leidt mij de kamer uit en een broeder gaat mee naar mij en mijn moeder. -We vechten voor zijn leven- waren zijn letterlijke woorden. Mijn moeder en ik kijken elkaar aan en weten dat het fout gaat maar willen het niet geloven.
Als er om 22:10 vier artsen binnenkomen begint mijn moeder te huilen. Hij is dood....
49 jaar is ie gezond geweest, nooit ziek, nooit iets gemankeerd, zelfs die dag niet.
Het is nu precies een week later. Ik denk er nu aan terug, precies een week geleden was ik nog zo gelukkig, niets aan de hand. One happy family.
De begrafenis was zeer mooi, zeer grote opkomst van familie/collegas/vrienden (meer dan 800). Super veel steun van familie de afgelopen week, van vrienden van mijn ouders maar vooral ook van mijn vrienden. Zoveel kaartjes. Zoveel sms-jes. Maar toch, er schieten zoveel vragen door mijn hoofd. Ik heb nog niet eens een echte klap gehad.
Ik kan mijn gevoel niet goed beschrijven, ik voel me leeg, verdoofd, alsof ik een enorme kater heb. Ik heb s nachts in bed pijn, echt pijn in mijn hart (of iig die plek).
Ik snap de wereld niet meer. Waarom moest nou juist hij? Is ie wel echt dood? Waarom huil ik nauwelijks? Is het een droom? Hoe kan het dat de wereld gewoon door draait? Waarom ziet het huis er nog hetzelfde uit? Hoe kan iemand die 49 jaar niets heeft gehad binnen 2 uur dood zijn? Maar vooral WAAROM?
[Dit bericht is gewijzigd door Taiwo op 15-06-2002 20:14]
Jammergenoeg kan ik geen van je vragen beantwoorden, en je alleen sterkte wensen..
Hier ben ik zelf altijd zo bang voor... dat er ineens iets gebeurt...
Heel veel sterkte 
Die vraag stel ik me ook vaak af, natuurlijk ben ik niet te vergelijken met jou, maar in mijn omgeving ging laatst ook een jonge vrouw dood, zo poef bam, opeens Ik wens je veel sterkte, en goed van je vrienden dat ze je steunen, want dat heb je nodig in deze tijd..
Jouw gevoel is heel herkenbaar voor mij. Een hele dierbare man is ooit zomaar doodgegaan. Kerngezond en vol passie en plezier...en de volgende ochtend was hij dood. Hij was de vader van een goede vriend van mij en hij kwam altijd kijken bij het voetballen...10 jaar lang stond hij altijd aan de kant voor z'n zoontje. En hij was zo enorm aardig tegen ons hele team...en hij was leider en was er altijd. Het was de beste voetbal-papa die iemand zich kon wensen. En opeens was hij dood. Mijn vader kwam het me 's ochtend vertellen en ik betrapte me erop dat ik niks voelde. Later kwam ik erachter dat ik het gewoon nog niet goed tot me door had laten dringen. Zo'n goede man die opeens doodgaat en je reageert alsof er niks aan de hand is....alsof het onwerkelijk is en dat hij er morgen gewoon weer is. Ik zag de woorden wel voor me. Hij is dood, maar de impact kwam niet mee. Pas toen hij op de begravenis naar beneden werd getakeld in het gat...toen besefte ik het pas; hij is er dus niet meer, nooit meer.
Vandaar hele grote herkenning, dat je het gewoon niet kan bevatten en daarom helemaal nog geen verdriet lijkt te hebben. En in jouw geval gaat het om je eigen vader...wat verschrikkelijk Heel, heel veel sterkte!
Ze hebben zoveel vedriet en dat doet mij ook weer extra veel verdriet. Ze hebben hun eigen kind overleefd.....
Iemand schreef op een kaartje een zin die ik heel erg mooi vind:
"De mooiste bloem wordt altijd als eerste geplukt"
quote:Prachtig ja...en zo waar. Het zijn zo vaak de verkeerde die gaan
Op zaterdag 15 juni 2002 20:10 schreef Taiwo het volgende:
Het trieste is ook nog eigenlijk dat zijn ouders ook nog allebei leven en dat juist hun degenen zijn die mij toen ik 5 jaar terug ofzo erg in de knoop zat mij erdoorheen gesleept hebben.
Ze hebben zoveel vedriet en dat doet mij ook weer extra veel verdriet. Ze hebben hun eigen kind overleefd.....Iemand schreef op een kaartje een zin die ik heel erg mooi vind:
"De mooiste bloem wordt altijd als eerste geplukt"
Gecondoleerd, heel veel sterkte met de verwerking.
En blijf posten op fok, dit is een heel erg goede plek om te praten over je gevoelens!
Heel veel sterkte..
Tranen schieten in m'n ogen..
Gecondoleerd en enorm veel sterkte!
Ik begrijp dat je je afvraagd waarom mijn vader, de natuur is ondoorgrondelijk, onbegrijpbaar en helaas ook onaantastbaar...
Nogmaals, heel veel sterke!!!
ik zit hier ook met traantjes in mijn ogen, heb zoiets zelf ook meegemaakt met mijn oom ( die als een 2de vader was voor me ). alleen hier was het ook nog eens fout en ignorantie van de dokter die het niet nodig vond om hem op te nemen na een half uur toch gedaan bleek hartinfarct te wezen en dan ook nog te horen krijgen dat ze bij de operatie per ongeluk een gat is ontstaan tussen de 2 hartwanden. ik voelde nix anders dan woede en onbegrip eb batuurlijk ook de waarom vraag.
echt heel veel sterkte hiermee je zult het nodig hebben denk ik
misschien heel stom dat ik dit vraag maar ik zou graag willen weten waaraan je vader uiteindelijk is overleden. je hoeft het niet te beantwoorden natuurlijk
nogmaals sterkte en gecondoleerd.
It is always unfair,
For those who remain behind.
To lose a loved one,
It never stops to hurt,
Until it chooses you.
But through the tears of pain,
Between the cries of sorrow,
Remember them and carry them,
In your heart forever after.
en je bent nog veel te jong om je vader te verliezen.
Morgen ook nog vaderdag...
Doe maar rustig aan,nu voel je je lamgeslagen door het plotselinge van alles,straks mis je hem waarschijnlijk nog het meest in de dagelijkse dingen.
Ik hoop voor je dat je genoeg mensen hebt om op terug te vallen.
Praat met ze,huil met ze,al wil je misschien het liefst in je eentje zijn,
het is belangrijk om je verdriet te delen,zeker met je familie.
Steeds vroeg ik me af, wat deed ik vorige week om dezelfde tijd.....
Maar ja, NaRRaToR, dat heb ik idd nog niet verteld. Het rare was dus dat zelfs de artsen niet wisten waar mijn vader aan gestorven was. Pas op maandag is er opductie (ofzoiets, is het zelfde als autopsie) verricht en maandagavond kregen wij te horen waaraan hij gestorven is, een hartritmestoornis 
Het klinkt zo simpel, zo makkelijk te verhelpen, maar helaas was bij mij vader de eerste flinke stoornis meteen teveel
quote:Precies hoe ik me ook voel.. Alleen is mijn vader 65 en bezig te vechten tegen een ongeneeslijke kanker en is hij nu zijn laatste weken aan 't doorkomen..
Op zaterdag 15 juni 2002 20:00 schreef Taiwo het volgende:Ik kan mijn gevoel niet goed beschrijven, ik voel me leeg, verdoofd, alsof ik een enorme kater heb. Ik heb s nachts in bed pijn, echt pijn in mijn hart (of iig die plek).
Ik snap de wereld niet meer. Waarom moest nou juist hij? Is ie wel echt dood? Waarom huil ik nauwelijks? Is het een droom? Hoe kan het dat de wereld gewoon door draait? Waarom ziet het huis er nog hetzelfde uit? Hoe kan iemand die 49 jaar niets heeft gehad binnen 2 uur dood zijn? Maar vooral WAAROM?
Sterkte iig
quote:Ik heb je verhaal inderdaad met veel belangstelling de afgelopen tijd gelezen en er kwam bij mij steeds de stomme vraag naar boven, wat is erger? Of dat je vader binnen 2 uur dood is, of dat je vader sterven een lijdensweg is?
Op zaterdag 15 juni 2002 22:48 schreef E.T. het volgende:Precies hoe ik me ook voel.. Alleen is mijn vader 65 en bezig te vechten tegen een ongeneeslijke kanker en is hij nu zijn laatste weken aan 't doorkomen..
Uiteraard bestaat er geen antwoord op de vraag maar toch. Voor mijn vader had ik geen mooiere dood kunnen wensen, alleen 30 jaar te vroeg dat staat vast.
Het gevoel is onbeschrijfelijk, in 1 van de vele gedichten die ik gelezen heb de laatste dagen las ik: -de taal van het hart is een taal niet in woorden uit te drukken-.
btw In_het_kippenhok bedankt, ik vind het een zeer mooi gedicht die ik zeker zal bewaren.
En verder kan ik je alleen maar sterkte wensen en ik hoop dat je vader jullie bruiloft haalt en dat jij nog een paar mooie momenten kun beleven samen met je vader die je als herinnering kan koesteren.
veel sterkte, ik heb hetzelfde gehad toen ik 11 was
hier is nog een songtekstje wat mij zeer aanspreekt op dat punt:
The times are changing so fast, I wonder how long it lasts. The clock is ticking time is running out. The hatred fills this Earth and for what is worth, we're in the end before we know.
Throughout the years I have struggled to find the answer that I never knew. It strucked me like a million lightnings and here I am telling to you.
Every second of day it is coming your way, future unknown is here to stay. Got to open your mind or you will be led to astray.
There's a time to live, there's a time to die. But no one can't escape the Destiny.
Look all the things we've done, under the burning sun. Is this the way to carry on? So take a look at yourself and tell me what do you see. A wolf in clothes of the lamb?
Throughout the years I have struggled to find the answer that I never knew. It strucked me like a million lightnings and here I am telling to you.
Every second of day it is coming your way, future unknown is here to stay. Got to open your mind or you will be led to astray.
Let your spirit free, through window of your mind.
Unchain your soul from hate, all you need is faith.
I control my Life, I am the One.
You control your Life but don't forget Your Destiny...
It's time to say goodbye, I know it will make you cry. You make your destiny. I know you'll find the way.
And outside the Sun is bright. The things will be allright. I will be back one day to you. So please wait for ME
(2x edit: ik typ nogal slecht vandaag)
[Dit bericht is gewijzigd door Rexonium op 15-06-2002 23:10]
quote:tjah hartritme stoornis blijft lastig ligt aan de heftigheidsgraad of het fataal kan zijn misschien was het een heel zware stoornis maar denk niet dat je daarbij stil moet gaan staan wat is gebeurd is gebeurd hoe graag je het ook zou willen terugdraaien dat kan helaas niet. het enige wat rest is dit te verwerken en zo goed mogelijk verder te gaan met je huidige leven. klinkt cru maar het is niet anders....
Op zaterdag 15 juni 2002 22:40 schreef Taiwo het volgende:
Goh, ik had nie verwacht dat ik het nu al zo moeilijk zou krijgen. Eigenlijk sinds het posten van dit topic was ik aan het aftellen naar 22.15
Steeds vroeg ik me af, wat deed ik vorige week om dezelfde tijd.....Maar ja, NaRRaToR, dat heb ik idd nog niet verteld. Het rare was dus dat zelfs de artsen niet wisten waar mijn vader aan gestorven was. Pas op maandag is er opductie (ofzoiets, is het zelfde als autopsie) verricht en maandagavond kregen wij te horen waaraan hij gestorven is, een hartritmestoornis
Het klinkt zo simpel, zo makkelijk te verhelpen, maar helaas was bij mij vader de eerste flinke stoornis meteen teveel
en heel veel sterkte gewenst voor jullie de komende tijd. Afschuwelijk dat dit blijkbaar zó plotseling kan gebeuren...