Het levensverhaal van een mislukkeling.

Ja de titel is al niet heel vrolijk dat klopt, maar ik weet niet hoe ik mezelf anders
zou kunnen omschrijven om dit moment..

Ik weet niet wat ik wil wil bereiken met mijn verhaal hier posten maar het van me afschrijven kalmeert me misschien even.

Het begon op de basischool, ik ging van groep 5 naar groep 6 en kwam in een nieuwe klas. Ik kende niemand en de enige 'vriend' die ik bij me had liet me vallen als een baksteen. Ik ging met tegenzin naar school en had geen vrienden, het toppunt was dat ik met heimwee naar huis werd gebracht van schoolkamp. Toen werd ik overgeplaatst naar een andere klas met een schat van een lerares die me tot groep 8 heel erg heeft geholpen. Daar leerde ik mijn beste vriendin kennen die ik tot nu toe gelukkig nog steeds als beste vriendin mag hebben. Het laatste jaar van de basischool (groep 8) kregen veel jongens en meisjes verkering. Dat was toen natuurlijk nog helemaal niks behalve wat zoenen, maar iedereen had het en ik niet, ik was toenertijd heel vaak afgewezen door mensen en dat had me niet veel goed gedaan. Na een aantal keer echt eenzaam geweest te zijn liet ik de liefde voor wat het (toen) was en ging naar de middelbare school.

Ik kwam daar met mijn beste vriendin maar we werden meteen weer gescheiden, ze zat een niveau hoger dan ik en ik heb 2 jaar lang in een andere klas gezeten, De tijd op de middelbare school was zowel fantastisch als verschrikkelijk. Het was fantastisch eindelijk een hele grote vriendengroep te hebben en iedereen deed lief tegen me en ik voelde me erbij horen eindelijk. Het verschrikkelijke was dat ik verliefd werd op een vriend van me en hij me afwees, dat was de 1e keer dat ik echt tot ver diep in de put kwam en ik begon mezelf te snijden en ik was niet meer echt voor reden vatbaar. Ik kwam er gelukkig overheen na een paar maanden en moest naar een nieuwe school omdat mijn middelbare school maar 2 leerjaren had en je dan naar een grotere locatie moest. Daar begon alles weer opnieuw..

Ik en mijn beste vriendin kwamen op die school aan, ik werd het 1e jaar verschrikkelijk gepest om hoe ik eruit zag, ik was een beetje gothic/skater achtig en niemand moest me. Zonder mijn beste vriendin had ik het niet overleeft want wat moest ik zonder haar? Als zij niet op school was was ik er ook niet. In dat jaar kreeg ik na zoveel jaren eindelijk een echte vriend, het was fantastisch voor me maar ook verschrikkelijk hectisch want mijn vriend had borderliner en veel problemen zowel thuis als op school waar ik mijn uiterste best voor deed om hem het naar zijn zin te krijgen. Ik ben autistisch en borderliners en autisten botsen zeggen velen, dat ervaarde ik ook vaak. Veel stress de afgelopen 8 maanden omdat hij suicidaal was en gebruikte alcohol en drugs, daar had ik hem vanaf gebracht. De relatie kwam op een dieptepunt deze zomer toen ik een vakantie nam naar Duitsland voor rust, ik kon het even niet meer aan en wou in die periode beslissen wat ik nou wou met hem. Ik kreeg een smsje van hem die eigenlijk naar een vriend moest over hoe waardeloos ik was en dat ik niks voor hem over had. ik stuurde hem terug dat ie de volgende keer moest opletten naar wie hij het stuurde. Ik was gebroken en dit was het dan, ik wou het uitmaken en dat wou ik doen toen ik terug was. Toen hoorde ik dat hij was vreemdgegaan en dat brak me mentaal zo vreselijk. Ik heb het uitgemaakt en ben er sinds toen nog niet overheen gekomen.

8 maanden later, in het nu. Ik vind single zijn verschrikkelijk. Ook ben ik doordat ik anders ben eenzaam en heb dus alleen maar die ene beste vriend, die grote vriendengroep van vroeger is uit elkaar gegaan en elke poging tot liefde faalt. Ik weet ook dat ik er geforceerd mee bezig ben, ik zie elke jongen als potentieel vriendje en zie het totale geluk in een leeftijdsgenoot die van me zou kunnen houden, waarom? Geen idee waarom.
Ik ben weer afgewezen, indirect doordat degene die ik leuk vond me helemaal doodnegeert. Ik ben klaar met liefde, ik heb geen doel in mijn leven op dit moment. Door het vreemdgaan van mijn exvriend is mijn zelfvertrouwen tot op een vriespunt. Het is zelfs zo sneu met me gesteld dat ik omfiets als ik een groepje jongeren zie staan, bang voor reacties. ik kijk niemand in de ogen en schaam me voor mezelf en hoe ik eruit zie en hoe ik doe want ik ben niet goed genoeg.

Ik zie het allemaal somber in en ik wil niet naar een psychiator of iets, ik wil normaal zijn, geen autistisch persoon met een obsessie of iets. Waarom moet ik zo zijn als ik ben? Waarom moeten mensen mij altijd uitschelden of pesten of zeggen dat ik lelijk ben terwijl ik altijd iedereen met respect behandel. Ik moet naar een assertiviteitscursus maar dit wil ik absoluut niet, Laat me normaal zijn!

Oke, dit luchte erg op. Mijn hele leven.
Tips/reacties zijn welkom.

Groetjes Esiva.