Kan ik iets verwachten van PsyQ?

Eind 2009 meldde ik me aan bij PsyQ, omdat ik slecht in mijn vel zat en vooral op sociaal gebied problemen had. Die problemen zijn vooral het aangaan en onderhouden van vriendschappen en relaties. Ik ben door mijn ouders heel beschermd opgevoed, maar tegelijkertijd ook verwaarloosd. Ik ben allang volwassen, dus ik besef ook wel dat ik dat los moet laten en mijn eigen leven moet leiden. Ik probeer dat ook. Contact gaat goed als het oppervlakkig blijft. Maar net als iedereen heb ik behoefte aan mensen die om me geven en die me nooit zullen laten vallen. Gek genoeg voel ik me zowel bij relaties als bij vriendschappen aangetrokken tot mensen die afstandelijk en oppervlakkig zijn en ik twijfel bij hen altijd of de vriendschap oprecht is. Vaak kom ik tot de conclusie dat het niet het geval is.

Begin 2010 had ik mijn eerste intakegesprek. Vanwege mijn sociale angst werd ik ingedeeld bij de groep angststoornissen. Ik moest zo'n 9 maanden wachten en toen kon ik langskomen voor gesprekken bij een psycholoog die zou gaan uitzoeken wat de meest effectieve therapie is. Dat uitzoeken duurde zo'n 4 maanden. De conclusie is dat ik ga praten met een psycholoog die meer gespecialiseerd is in persoonlijkheidsstoornissen.

Ik heb inderdaad persoonlijkheidsstoornissen. Juist daarom weet ik dat alleen praten niks gaat helpen; dat had ik duidelijk aangegeven en de psych was het daar duidelijk mee eens.

Ik heb het nodig dat ik echt vaardigheden leer. Dat ik ga onderzoeken hoe ik in contact sta met mensen, waarom het komt dat ik me zo vaak voel afgewezen en hoe ik dat ga veranderen.

Als ik alleen maar met een psych ga praten, blijf ik in een soort slachtofferrol zitten. Dan kan ik elke keer wel gaan janken omdat mijn pa me heeft verwaarloosd. Maar mijn leven verandert daardoor niet. Ik wil met mezelf aan de slag en ik wil daarbij het gevoel krijgen dat ik af ga rekenen met de patronen die me altijd verhinderen dat ik van het leven kan genieten.

Ik heb problemen met zelfdiscipline, ik ben perfectionistisch, ik pieker vaak en ik ben onzeker. Maar aan de andere kant: ik ben niet dom, ik ben niet lelijk, ik ben creatief en als ik me op mijn gemak voel kan ik makkelijk contact maken met mensen. Misschien kom het arrogant over dat ik die positieve dingen opnoem, maar het zijn dingen die andere mensen ook over mij zeggen. Het heeft lang geduurd voordat ik ging beseffen dat ik ook goede eigenschappen heb, maar dat besef heb ik nu wel.

Daarom vind ik het zonde om mijn leven te laten vergallen door depressies en angstaanvallen. Ik heb er genoeg tijd mee verspild.

Ik besef dat ik degene ben die de verandering kan doen plaatsvinden. Maar ik kan moeilijk omgaan met de depressies en angsten. Het overmant me vaak en dan wordt ik zo overspoeld met negatieve gedachten dat ik het gevoel heb mezelf niet in de hand te hebben. Ik krijg meestal dan paniekerige gevoelens, maar soms val ik ook in een soort dissociatieve toestand. Als het bijvoorbeeld gebeurd in de stad, kan ik een tijdje als een soort zombie door de stad lopen. Ik voel me dan compleet overgeleverd aan de gevoelens die ik dan heb en ik ben dan bang alle controle kwijt te raken.

Daarom constateer ik dat ik toch psychische hulp nodig heb. Ik heb al veel psychische hulp gehad, maar het frustreert me dat ik er vaak niets mee opschiet.

Ik heb veel negatieve verhalen gelezen over PsyQ en de GGZ. Maar wat is dan wel een goede instantie?

Ik zou idd baat kunnen hebben met deeltijdbehandeling.

Wat de situatie wat complexer maakt, is dat ik dat al heb gehad.

In 2006 werd er bij mij via een een uitgebreid psychologisch onderzoek persoonlijkheidsproblematiek geconstateerd. Ik heb voorop een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende stoornis. In een notendop houdt dat in dat ik veel pieker, perfectionistisch ben en me vaak isoleer van de maatschappij.

Door die diagnose kon ik worden doorverwezen naar een kliniek. Net zoiets als dat in Oegstgeest, maar dan was het in Amersfoort. Die klinische behandeling kon je aanvullen met een deeltijdbehandeling en dat deed ik ook.

Dat allemaal bij elkaar had me erg geholpen. Ik voelde me beter in mijn vel zitten en was een stuk zelfstandiger geworden en de drempel om confrontaties aan te gaan was veel minder hoog.

Toch werd me wel aangeraden om vervolgbehandeling te zoeken, omdat ik nog heel moeilijk met emoties kon omgaan. Zodoende kwam ik bij Altrecht terecht en daarna PsyQ.

Aan de deeltijdbehandeling had ik trouwens het meest, omdat ik daar de situaties die ik in de maatschappij tegenkwam kon bespreken. Als ik bijvoorbeeld bij een situatie niet voor mezelf op kan komen, kon ik er daar mee oefenen. Ook de feedback van mijn mede-cliënten hielp erg.

Ik hoor en lees zoveel verhalen over mensen die zich bij de psychische hulpverlening niet serieus genomen voelen en dat ze niet de hulp krijgen die ze zelf nodig denken te hebben. Je kan denken dat die mensen zich door hun problemen bij voorbaat niet serieus genomen, zelfs al zou je ze de perfecte behandeling geven.

Ik denk dat de waarheid vaak in het midden ligt. Ja, inderdaad; mensen met psychische problemen zien vaak hun eigen leven hopeloos in en zijn daarom te sceptisch en te negatief. Maar de andere kant is dat het inderdaad is dat er soms onzorgvuldig te werk wordt gegaan. Er worden bijvoorbeeld te snel diagnoses gemaakt en conclusies getrokken, met als gevolg dat de behandeling niet gaat werken.

Het oplossen van psychische problemen is sowieso moeilijker, omdat je niet duidelijk een grens kan trekken tussen 'gezond gedrag' en gedrag wat wijst op een psychische stoornis. En therapeuten moeten altijd een emotionele afstand behouden om de zaak objectief te bekijken, maar cliënten kunnen dan weer problemen hebben met die afstandelijkheid.

Als ik voor mezelf spreek, ik vind het heel frustrerend om ten eerste te concluderen dat ik uberhaupt hulp nodig heb. Ik zou het graag allemaal op eigen kracht willen doen, maar als ik depressief ben, lukt me dat sowieso niet. Ik ben niet suicidaal. Tenminste, ik heb gedachten aan zelfmoord nooit in de praktijk willen brengen, Maar ik denk wel heel vaak "het hoeft allemaal niet meer voor mij". En ik zou heel graag anders in het leven willen staan en daar gewoon van kunnen genieten.

Ik zou heel graag willen horen: "Het probleem is duidelijk. Je moet er hard voor werken, maar wij zullen je erbij helpen en over een paar jaar ben je een stuk sterker en gelukkiger."

Ik heb een mail gestuurd naar iets waar ze een deeltijdbehandeling aanbieden. Je moet uiteraard doorverwezen worden, maar je kan je eerst ook zelf aanmelden, zodat ze kunnen bedenken of je daar op je plek bent. Het is nu nog afwachten op de reactie.

Het grote probleem bij persoonlijkheidsstoornissen is dat je zelf niet concreet kan benoemen waar je last van hebt. Door je stemmingswisselingen denk je er elke keer anders over.

Door mijn vervelende ervaringen met psychologen denk ik vaak: het zijn allemaal klootzakken die je alleen als psychisch gestoord geval zien en je als persoon niet serieus nemen. Dan ga ik inzien dat ik met die gedachte ook niet verder kom en probeer ik ze weer te vertrouwen. En vervolgens gebeuren er dingen waardoor dat vertrouwen beschaamd wordt en constateer ik dat ik ermee moet kappen.

Ik ben trouwens niet een persoon die de waarheid niet onder ogen wilt zien. Sommige dingen kunnen moeilijk zijn om te horen, maar ik hoor liever dat dan als mensen bijvoorbeeld zeggen dat ik een leuke gozer ben terwijl ze me in werkelijkheid een eikel vinden.

Ik los problemen liever snel en concreet op. Bij psychische problemen lukt dat vaak niet, maar je hoeft ook niet jarenlang in een negatieve spiraal te zitten.