R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Over gevoel van lichamelijke en ruimtelijke veranderingen
Soms heb ik, wanneer ik in bed lig, met mijn ogen dicht, dat ik in een soort trance raak.
Ik ervaar dan afwisselende gevoelens van ruimtelijke en lichamelijke veranderingen.
Er zijn twee dingen die ik ervaar:
1. Mijn handen zijn reusachtig en het voelt alsof ik met die grote handen een speld (of een ander heel klein voorwerp) op probeer te pakken, wat niet lukt, omdat mijn vingers dus gewoon te groot zijn. Ik ervaar de grote van mijn handen en hoe klein de rest om me heen is. Dit is niet iets wat ik alleen in mijn handen voel, maar het is een 'sfeer' waar ik me in bevind.
2. Mijn handen worden heel klein. En alles om me heen heel groot. Ik zie geen voorwerpen, waar ik dat aan kan meten, maar het is een gevoel. Wederom een 'sfeer'.
Deze twee sferen wisselen elkaar af. Wanneer ik mijn ogen open is het weg.
Overigens zijn mijn handen hier niet zo zeer belangrijk in, maar het is de beste beschrijving die ik kon bedenken. Enkel om een beeld te vormen van de sfeer dus.
Wanneer ik uit de 'trance' ben en er aan terug denk, is het allemaal heel erg wazig, onduidelijk en ver weg.
Is er misschien iemand die dit herkent, of me hier iets over kan vertellen?
Ik heb trouwens wel vaker dat ik vreemde dingen ervaar, met mijn ogen dicht. Zo lag ik laatst met buikpijn in bed, met gesloten ogen en toen begon ik taarten te zien. En al die taarten waren buikpijnen. Maar dat klopte niet, want ik had maar één buikpijn, wist ik. En ondertussen bleven de taarten maar langs komen.
Dit voelde ook als een soort trance. Maar ik weet niet of het verder iets te maken heeft met de rest van mijn verhaal.
Ik ervaar dan afwisselende gevoelens van ruimtelijke en lichamelijke veranderingen.
Er zijn twee dingen die ik ervaar:
1. Mijn handen zijn reusachtig en het voelt alsof ik met die grote handen een speld (of een ander heel klein voorwerp) op probeer te pakken, wat niet lukt, omdat mijn vingers dus gewoon te groot zijn. Ik ervaar de grote van mijn handen en hoe klein de rest om me heen is. Dit is niet iets wat ik alleen in mijn handen voel, maar het is een 'sfeer' waar ik me in bevind.
2. Mijn handen worden heel klein. En alles om me heen heel groot. Ik zie geen voorwerpen, waar ik dat aan kan meten, maar het is een gevoel. Wederom een 'sfeer'.
Deze twee sferen wisselen elkaar af. Wanneer ik mijn ogen open is het weg.
Overigens zijn mijn handen hier niet zo zeer belangrijk in, maar het is de beste beschrijving die ik kon bedenken. Enkel om een beeld te vormen van de sfeer dus.
Wanneer ik uit de 'trance' ben en er aan terug denk, is het allemaal heel erg wazig, onduidelijk en ver weg.
Is er misschien iemand die dit herkent, of me hier iets over kan vertellen?
Ik heb trouwens wel vaker dat ik vreemde dingen ervaar, met mijn ogen dicht. Zo lag ik laatst met buikpijn in bed, met gesloten ogen en toen begon ik taarten te zien. En al die taarten waren buikpijnen. Maar dat klopte niet, want ik had maar één buikpijn, wist ik. En ondertussen bleven de taarten maar langs komen.
Dit voelde ook als een soort trance. Maar ik weet niet of het verder iets te maken heeft met de rest van mijn verhaal.
Nee nee nee. Dromen is dieper. Dit voelt meer als een lichte waas. Ik hoef er ook niet uit te ontwaken.quote:
Op 
Dat is wel op hetzelfde diepteniveau ja, nu ik er zo over nadenk.quote:
Alleen maak ik mijn dagdromen zelf. Die zijn leuk. En dit 'gebeurt' gewoon.
Een hele late reactie, maar ik vond dit topic doordat ik een beetje aan t googlen was. Ik zoek ook al een hele tijd naar mensen die dat gevoel herkennen. Ik heb het al van kinds af aan en ik kan me herinneren dat ik het vaak had als ik me ziek of niet lekker voelde. Maar nu heb ik het dus ook als dat niet het geval is. Ik ben nu toevallig ook in behandeling bij een therapeut/psycholoog. Ik moest mijn ogen dicht doen en toen voelde ik het ook. Eerst was het net of mijn rug heel lang was en mijn hoofd heel ver van de rest van mijn lichaam was en mijn lichaam dus ook klein voelde. Daarna voelde het weer alsof mijn handen heel dik waren, nog groter als de rest van mijn lichaam. Mijn therapeut zei dat het met dissociatie te maken had. Meer kan ik er ook niet over vinden.
Ik heb er anders nooit iemand in mijn omgeving over gehoord, niemand weet waar ik het over heb haha. Maar soms zie ik ook dingen (een soort voorwerp, maar ik kan ze niet beschrijven) die dan steeds dichterbij komen of heel klein worden. Het is allemaal heel vaag en ik kan het bijna niet uitleggen, maar ik vind het altijd bestwel beangstigend. Bij mijn gevoel roept het in ieder geval angst op.
dat heb ik ook
dat ik in een huis zit en dat huis wordt heel klein en ik wordt heel groot.
dan past het niet meer zeg maar.
(tenminste zo voelt het, want ik zie het niet precies voor me)
Maar ik heb hier nog nooit met iemand over gepraat, vind het heel normaal... Dus ik denk dat andere mensen er ook niet over praten omdat ze het ook normaal vinden?
dat ik in een huis zit en dat huis wordt heel klein en ik wordt heel groot.
dan past het niet meer zeg maar.
(tenminste zo voelt het, want ik zie het niet precies voor me)
Maar ik heb hier nog nooit met iemand over gepraat, vind het heel normaal... Dus ik denk dat andere mensen er ook niet over praten omdat ze het ook normaal vinden?
Hee grappig, ik heb dit ook maar er nooit over na gedacht eigenlijk. Ik kon het als kind oproepen door naar de muur te staren (waar heel veel kleine zwarte gaatjes in zaten) als ik in mijn bed lag en dan was het inderdaad een beangstigende ervaring. Het voelde een beetje als jezelf ''kwijtraken'' en dan moest ik mezelf echt dwingen om ergens anders naar te kijken. Ik had dat gevoel dat mijn handen heel groot werden in die tijd ook heel vaak. Nu heb ik het minder, vaak als ik me in het stadium tussen waken en slapen bevind. Dat is heel vreemd en ook niet makkelijk uit te leggen aan anderen als ze niet snappen waar je op doelt. 'Uit jezelf treden' klinkt ook weer zo zweverig, ik denk dan meteen aan jezelf boven je eigen lichaam zien zweven en dat is niet echt wat ik ervaar.
Maar misschien is het ook wel iets heel normaals als kind zijnde. Ik kan me herinneren dat mijn broertje toen we kinderen waren iets soortgelijks beschreef maar toen ik hem er op latere leeftijd naar vroeg wist hij niet meer wat ik bedoelde.
Maar misschien is het ook wel iets heel normaals als kind zijnde. Ik kan me herinneren dat mijn broertje toen we kinderen waren iets soortgelijks beschreef maar toen ik hem er op latere leeftijd naar vroeg wist hij niet meer wat ik bedoelde.
Op dinsdag 1 september 2009 17:55 schreef Graseter het volgende:
Sinceria is de liefste user van FOK!
Sinceria is de liefste user van FOK!
O, ik dacht dat iedereen dat had. 
niet dus? ik heb het volgens mij nooit eng gevonden (wel gek, kan me nog herinneren dat ik het aan mijn ouders vertelde), en bij mij gebeurt het ook minder vaak dan toen ik nog jong was. En inderdaad, in bed...
niet dus? ik heb het volgens mij nooit eng gevonden (wel gek, kan me nog herinneren dat ik het aan mijn ouders vertelde), en bij mij gebeurt het ook minder vaak dan toen ik nog jong was. En inderdaad, in bed...
http://en.wikipedia.org/wiki/Alice_in_Wonderland_syndrome
Herken het zelf ook van toen ik klein was vlak voor het slapen gaan.
Herken het zelf ook van toen ik klein was vlak voor het slapen gaan.
Volgens mij ben je dan in een soort heel lichte slaap.. Ik heb weleens gehad dat ik bij mijn ouders op de bank lag te doezelen, en ik had kunnen zweren dat ze klassieke muziek aan hadden staan. ik hoorde het heel duidelijk.
Doe ik mijn ogen open, blijkt dat ze totaal geen cd's hadden gedraaid die middag.. Soort dromen is het dus, zou ik denken.
Doe ik mijn ogen open, blijkt dat ze totaal geen cd's hadden gedraaid die middag.. Soort dromen is het dus, zou ik denken.
|
|
Over gevoel van lichamelijke en ruimtelijke veranderingen
