Straatvrees?

Hey dat heb ik ook een hele tijd gehad!
Heb pdd-nos en borderline, en ik was niet de deur uit te krijgen.
Ik was vreselijk bang, maar kon nooit echt uitleggen waarvoor.
Uiteindelijk is het toch overgegaan, ik denk omdat ik gewoon mezelf dwong dagelijks even naar buiten te gaan. (en medicatie)

Ik heb een ongeveer hetzelfde. Volgens mij is het bij mij een soort vrees voor alles wat fout (= niet volgens planning) kan gaan.

Het heeft bij mij ook te maken met de gemoedstoestand. Als ik goed in mijn vel zit, dan kan ik er ook beter mee omgaan.

quote:

Op dinsdag 15 februari 2011 19:27 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Ja ik hoop het ook, maar dit is al meer dan een jaar bezig en het lijkt niet over te gaan..

Of moet ik gewoon hoop houden, dat het ooit weer voorbij is?...

Tja ik zit nu echt te graven naar de reden waardoor ik wél weer durfde..
Niet dat ik er totaal geen last meer van heb, zelfs als de hond even uitmoet voel ik nog steeds een soort weerstand. Als ik naar therapie moet bekruipt me ook nog steeds een angst en zou ik het liefst willen afbellen. Maar ik heb nu gewoon iets meer "schijt" aan de buitenwereld.
Ook ben ik verhuist, terug naar de omgeving waar ik opgegroeid ben, denk dat dat ook wel geholpen heeft. (In Rotterdam was ik angstiger dan hier in Limburg).
Maar ik denk dat je al heel ver komt als je elke dag even naar buitengaat en daarna in kaart brengt wat er gebeurde en hoe je je daarbij voelde. Daar ben ik nu zelf ook mee bezig en ik boek wel vooruitgang

Ik heb ongeveer hetzelfde en het is vrij verlammend op zijn tijd. Als ik erover na kan denken, dan voel ik weerstand (Wat zullen ze van me vinden?)

Het is voor mij iets als een knop omzetten en dan gaat het wel "redelijk" vanzelf.

Hoewel ik het niet zo erg heb als jij, ik heb het meer als ik langs mensen heen moet lopen en erover na kan denken. Supermarkt is voor mij geen probleem.

Ik wil er vanaf!

Edit: ik geef voor mij de schuld aan een aantal negatieve ervaringen in het verleden met sociale contacten, ik betrek dat enorm op mezelf.

Kan het niet samen hangen met je depressie? Dat je daar toch nog niet helemaal uit bent? Bij een depressie blijven de meesten het liefste binnen. Ondanks dat je misschien iets leuks gaat doen ervaar je het toch als zwaar om jezelf te motiveren naar buiten te gaan?
En je hebt begeleiding toch? kunnen zij je hier niet bij helpen? Of vrienden oid? Dat iemand je 's ochtends belt oid om je te motiveren c.q. steunen? Misschien sla ik de plank helemaal mis hoor... Ik denk alleen even hardop...

quote:

Op dinsdag 15 februari 2011 19:21 schreef Bos81 het volgende:
Hallo ik zit met het volgende

Even een korte inlichting over mij:
Ik ben autistisch en een tijdje depressief geweest

Maar dit is mijn probleem.
Ik werk als vrijwilliger op 2 werkplekken, wat op zich prima gaat. Ze zijn erg tevreden met me en ik doe het werk met veel plezier.
Echter ben ik ’s morgens zo lusteloos en bang om naar mijn werk te gaan, dat ik soms gewoon thuis blijf en afbel of een half uur later kom.

Hoe komt dit? Is dit misschien lichte straatvrees, omdat ik bang ben om gewoon weg te gaan, want ik vind het ook moeilijk om naar de supermarkt te gaan. En waar ben ik bang voor? Keer op keer ook al gaat het steeds goed en gebeurt er niks vreemds, toch blijft die angst bestaan iedere ochtend weer.

Ik ben niet bang om fouten te maken, want in dit werk liggen gewoon mijn kwaliteiten. Dus het moet iets anders zijn.

Ik heb dit al aangekaart bij mijn psychiater, maar die wist hier toen geen raad mee omdat ik mijn angst niet kon definieren. Misschien nog een keer aankaarten, of?

Ik weet het gewoon niet meer..

Zoek eens op agorafobie.. Angsten hangen vaak samen met depressiviteit.
Ik heb AD in combinatie met buspiron tegen angsten,..vaak krijg je dan ook nog angst om de angst om de angst enz.

[ Bericht 0% gewijzigd door Swiffer op 17-02-2011 14:57:16 ]

quote:

Op donderdag 17 februari 2011 14:41 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Ja misschien is het toch nog die depressie.

Ja de begeleiding kan me ondersteunen, maar ik moet het op den duur toch zelf doen. Maar motiveren werkt vaak averechts. Ik weet het gewoon echt niet meer. Werken gaat gewoon goed, teminste ALS ik daar ben. Boodschappen ook wel, maar ik kom dan wel met een rotgevoel thuis en dat werkt ook niet motiverend voor de volgende keer.

Nee, dus je moet ergens die negatieve spiraal doorbreken? Dus daar zou je dan voor jezelf moeten bekijken hoe je dat kunt doen op een manier die bij jou past

Angsten ontstaan uit onzekerheden, en uit slechte ervaringen... niet uit depressie an sich
Je kunt ook depri worden van angst.

Ben je eigen baas in je werkzaamheden en ga de de volgende keer verder waar je gebleven was. Of ben je voortdurend afhankelijk van anderen die je de opdracht geven om taakjes uit te voeren?

[ Bericht 1% gewijzigd door deelnemer op 17-02-2011 15:32:55 ]

ik geloof dat ik je zinsbouw niet helemaal snap deelnemer..

Vraag je nu hoe het op de werkvloer gaat? ofzo?

ik denk dat je iemand nodig hebt die je een positieve gevoel geeft bij het buiten zijn.
mn ex heeft dit voor mij gedaan (heb zelf pdd-nos) en sindsdien heb ik geen enkel probleem om buiten te zijn, sterker nog, door een paar avonden wat buiten rond te lopen ga ik makkelijker naar buiten toe.

heb wel ff een dip gehad nadat het uitwas, maar dat lijkt me niet meer dan normaal.

quote:

Op donderdag 17 februari 2011 15:09 schreef Swiffer het volgende:
ik geloof dat ik je zinsbouw niet helemaal snap deelnemer..

Vraag je nu hoe het op de werkvloer gaat? ofzo?

Zin aangepast.

Idd een vraagje naar de aard van de werkzaamheden.

quote:

Op donderdag 17 februari 2011 16:35 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Ik kan redelijk vooruit op mijn werk. Meestal ligt er al werk klaar of wordt er op dat moment werkzaamheden voor me klaar gelegd.

Maar het werken zelf geeft me geen angsten. Ik doe het met plezier en er is wederzijdse tevredenheid. Maar gewoon dat gevoel in de ochtend dat wil maar niet overgaan..

[..]

Ja, de begeleiding neemt me af en toe mee en ik ga wel eens met mijn vader weg. Dan ben ik inderdaad veel minder angstig en kan ik veel makkelijker de deur uit gaan. Maar zodra ik het alleen moet doen, is er gewoon iets in me wat me tegen wil houden ofzo.

dat is ook waarom een vriendin beter zou zijn (en ja ass'ers kunnen heel goed vriendinnen hebben ) daardoor word die drempel die je hebt wanneer je alleen bent steeds verder afgesleten, omdat ze of samen iets wil gaan of ze je de deur uit drijft met haar gezever :p

dat geeft ook gelijk meer vertrouwen omdat je tegelijk bezig bent om haar tevreden te hoduen.

quote:

Op donderdag 17 februari 2011 16:35 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Ik kan redelijk vooruit op mijn werk. Meestal ligt er al werk klaar of wordt er op dat moment werkzaamheden voor me klaar gelegd.

Maar het werken zelf geeft me geen angsten. Ik doe het met plezier en er is wederzijdse tevredenheid. Maar gewoon dat gevoel in de ochtend dat wil maar niet overgaan..

[..]

Ja, de begeleiding neemt me af en toe mee en ik ga wel eens met mijn vader weg. Dan ben ik inderdaad veel minder angstig en kan ik veel makkelijker de deur uit gaan. Maar zodra ik het alleen moet doen, is er gewoon iets in me wat me tegen wil houden ofzo.

Gevoelens kun je meestal niet verklaren. De deur uitgaan, is een verandering die je zelf in gang moet zetten. Enige tegenzin is niet ongewoon. Maar dan is het meestal wisselend (dan weer wel en dan weer niet).

Als je gewoon vaker angst voelt voor dingen en gevoelig voor bent, dan kan het alleen afnemen door ervaring. Je lichaam ervaart dat er niets aan de hand is, als je naar je werk gaat, en begint zich ernaar te zetten (onbewust). Dan wordt het routine en gaat het hopelijk over.

ik heb het ook. vooral hier waar ik alleen woon vind ik het echt moeilijk om naar buiten te gaan.
soms meer dan anders, maar altijd is het in enige mate aanwezig.
ik kan het ook niet precieser definieren:
-de angst om de deur open te doen, dat moment is eng
-de angst voor andere mensen

-me leven gaat hier niet zo goed, het is of ik dat moet verbergen aan wildvreemden ook, anders wordt ik hard uitgelachen
-angst dat iedereen(buren,medestudenten) me keihard uit lachen omdat ze het weten
-angst dat ik vreemd wordt gevonden
-de angst dat ik ineens totaal doorzien wordt door wildvreemden
-misschien nare ervaringen in het verleden

ik heb heel veel herkenbaars gevonden in de japanse term hikikomori . vertaalt in het nederlands zou je het kluizenaar kunnen noemen, maar daar heb ik altijd het idee van oude mannetjes met verzamelwoede bij.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori

de laatste 4 jaar zit ik voornamelijk hier alleen binnen, soms wekenlang
soms is al me lekker eten op, en dan durf ik nieteens naar buiten om naar de winkel te gaan
soms is al me eten op, en dan verhonger ik liever een beetje dan dat ik meteen naar buiten ga. hoevaak ik de laatste jaren soms lange tijd nadat al me lekker eten op was nog op weinig eten, bijvoorbeeld alleen limonade / water en onbelegd beetje aan de rand uitgedroogt brood uit de vriezer geleeft heb is best vaak.
het voordeel is dat die levenstijl zeer weinig kost

[ Bericht 10% gewijzigd door mylifeisgrey op 18-02-2011 02:44:13 ]

quote:

Op dinsdag 15 februari 2011 19:25 schreef HoneyPop het volgende:
Hey dat heb ik ook een hele tijd gehad!
Heb pdd-nos en borderline, en ik was niet de deur uit te krijgen.
Ik was vreselijk bang, maar kon nooit echt uitleggen waarvoor.
Uiteindelijk is het toch overgegaan, ik denk omdat ik gewoon mezelf dwong dagelijks even naar buiten te gaan. (en medicatie)

welke medicatie, iets zonder doktorsvoorschrift verkrijgbaar?(heb namelijk geen zin in de huisarts. me leven is zoo faal, daarheen gaan daar schaam ik me te erg voor) ik heb begin dit schooljaar valeriaan van het kruidvat geprobeerd. dat hielp niets.
en ik had ook iets van een stof met een 5 in de naam besteld in het buitenland op internet, maar dat is nooit aangekomen

edit: godver als ik me post heirboven teruglees moet ik gewoon huilen

Ik heb hier ook een tijd last van gehad. Het gaf me een beklemmend gevoel wanneer ik over straat fietste. Ik ben ook nog een tijd paranoïde geweest omdat ik daadwerkelijk het idee kreeg dat iemand me iets zou aandoen. Dus wanneer iemand met zijn of haar hand richting jasrits/-knopen ging, bijvoorbeeld, werd ik daar echt angstig van omdat ik dacht dat ik misschien neergeschoten zou worden. Eigenlijk is het vrij vanzelf overgegaan. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds niet totáál ontspannen over straat fiets (overdag). Ik vind dat niet leuk, want ik houd niet van onverwachte aangelegenheden. Ballen over straat, ineens schreeuwende kinderen...

Wat ik me vaak afvraag: hoe voelt de gemiddelde persoon zich bij over straat fietsen? Is dat totáál ontspannen? Ik ben nu niet meer angstig, maar voel me nog steeds wel een beetje unheimisch. Een klein beetje. Is zo'n tussenstation van ergens heen fietsen iets wat niemand helemaal relaxed vindt?

[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 18-02-2011 05:30:11 ]

Oh, en TS, ik ben ook een hele tijd depressief geweest. Ik had daarbij ook nog last van wat andere dingen zoals een eetstoornis. Ik ging toen absoluut niet lekker over straat. Vergeleken met hoe ik me nu voel was dat echt een wereld van verschil. Kaart het nog een keer aan en/of werk hardhandig aan je problemen als die wèl definieerbaar zijn (zoals bij mij dat ik wat overgewicht had).