Op 14 februari is het weer Valentijnsdag. Een dag waarop geliefden elkaar verrassen, of in ieder geval hopen dat ze verrast worden. Het is ook de dag waarop mensen de persoon die zij stiekem aanbidden, verrassen met bijvoorbeeld een kaartje, als ze dat aandurven tenminste.
FOK! organiseert ook dit jaar een valentijnsverhalenwedstrijd, en dit jaar is het thema 'Verrassing'.
Meedoen
Wil je meedoen aan deze wedstrijd, stuur dan uiterlijk woensdag 9 februari 2011 een liefdesverhaal van maximaal 600 woorden, met als thema 'verrassing', naar valentijnsverhalen@fok.nl. Je kunt met maximaal 1 inzending per persoon meedoen. Vergeet niet je FOK!-gebruikersnaam in de e-mail te vermelden. Crew kan helaas niet meedoen.
Wedstrijdtopic
Meer informatie over de wedstrijd en de prijzen, vind je hier: FOK! Valentijnsverhalenwedstrijd 2011
Het was druk, erg druk. Gewoonlijk waren zijn dagen al gevuld, maar de laatste weken was het wel extreem. Hij was er aan gewend; zijn werk hing samen met de seizoenen. Februari zou tot aan zijn pensioen een hectisch maand blijven. Hij hield ervan, bezig zijn, het land door rijden, korte stedentripjes naar vestigingen door heel Europa maken. Een paar dagen naar het zuiden, verlost van de kou.
Het best was nog de het eerste weekend na 1 maart: met alle collega's de kroeg in, tot diep in de nacht. Om te vieren dat de drukte weer voorbij was. Daar keek hij al naar uit, nog twee weken! Maar eerst kwam Valentijnsdag. Daar keek hij al naar uit.
De afgelopen dagen was hij al bezig met de voorbereidingen. Door zijn vele reizen, wist hij de weg in de meest romantische steden in Europa. Parijs, Barcelona, Florence, Praag; hij wist waar ze graag heen zou gaan. Ideaal om tijdens de zomer te doen. Met zn tweeën genieten van wat het moois dat het leven te bieden heeft. Zon, strand, steden, uitgaan, goede restaurants, en natuurlijk seks. Dat ontbrak nooit tijdens hun passionele vakanties.
Het sms'je kwam dan ook als een welkome verrassing. Raadselachtig, maar toch duidelijk. Ze wilde hem zien. Nu! Hij ging aan het fantaseren... eigenlijk zou hij pas over twee dagen onthullen dat hij een vakantie had geregeld. Zou hij...? Een printje maken van de hotels was zo geregeld? Even langs de bloemist? Iets eerder dan gepland, maar dat zou voor een nog betere avond zorgen. Daar was hij van overtuigd. Hij keek op zn horloge. Dan maar een uurtje eerder naar huis. Kan best een keer. Zijn collegas waren zo druk, die zou het niet opvallen.
Vlug langs huis, douchen, lekker luchtje op en met de printjes en een bos prachtige rozen naar het restaurant uit het smsje. Zou ze er al zijn? Hij had zelfs een printje gemaakt van een Parijse nachtclub voor paren. Daar hadden ze al vaker over gesproken, dat zou wel iets voor ze zijn. Ze was alleen wel bang voor bekenden, dat zou in Parijs vast niet gebeuren.
In het restaurant bleek er een tafeltje gereserveerd te zijn, in een mooi hoekje. Daar zat ze, hij zag dr rug en begon te gloeien. Wat heerlijk! Nog twee weken overwerken en vanavond heerlijk uit eten en ontspannen. En vanavond een heerlijke vrijpartij met in een vooruitzicht een vakantie waar ze al jaren van droomden.
Een keer diep ademhalen. Nog een keer diep ademhalen. Zou hij meteen een ring...? Nee, dat was te vroeg. Het was leuk voor nu, ze was aantrekkelijk, vrolijk en goed in bed. Een ring zou nu te ver gaan. Eerst de heerlijke vakantie. Hij liep naar het tafeltje en zorgde dat ze als eerste de bos rozen zou zien.
"Wat prachtig! Hoe wist je dat?" Ze haalde iets uit haar tas. Iets wits en langwerpigs, met twee dunne, blauwe streepjes...
"Verrassing!"
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 04-02-2011 22:55:33 ]
Mijn vader houdt van vissen. Inmiddels is hij stokoud, maar dat betekent ook dat hij veel tijd heeft. Weer of geen weer, elke morgen staat mijn vader op voor dag en dauw om met zijn roeibootje het meer op te gaan. Daar zit hij dan uren met zn hengel voor zich uit te staren. Te piekeren. Te dromen.
Mijn moeder was een geweldig mens. Alles in haar leefde ons en mijn vader. Tot op haar sterfdag - ze was drieënzeventig - zag je duidelijk de liefde in haar ogen wanneer ze naar hem keek. Ze kon al jaren niets meer, niet meer dansen, waar ze zo van hield, niet meer heerlijk koken, zoals ze altijd had gedaan, niet meer in een impuls het water in duiken, mijn vader lachend achterlatend.
Vandaag, 14 februari, is het precies twaalf jaar geleden. Ik heb mijn vader nog uitgezwaaid, toen hij vanmorgen zwijgend naar het schuurtje liep om zijn hengel te pakken. Zijn ogen waren vochtig. Kwam het door de snijdende kou, of was het zijn verdriet om ma? Voor het eerst in jaren gaf ik de gebroken man een knuffel. "Pa," fluisterde ik. "Iedereen hield van haar." Hij knikte, boog stilletjes zijn hoofd en liep richting het meer. Het was waar. Maar hij nog het meest.
Toen ik aan het eind van de middag vermoeid terugkwam van mijn werk, hoorde ik flarden van lachende stemmen en muziek. In de verte dansten twee silhouetten bij het meer. De jurk van een jonge vrouw cirkelde wijd uit terwijl ze met gespreide armen rondjes draaide, tot de man haar plotseling naar zich toe trok. Een gepassioneerde kus. Ik glimlachte. Net als vroeger...
De lucht was dieprood, en ik besloot om straks ook naar de zonsondergang te gaan kijken. Maar eerst haastte ik me naar binnen om mijn vader even te begroeten. Het huis rook naar een heerlijke ovenschotel. In de keuken was het een bende, precies zoals altijd wanneer ma had gekookt. Op tafel lagen wat opgebrande lucifers, uit de wandkast ontbraken twee wijnglazen.
De stoel bij de open haard was leeg.
En nu kniel ik neer in het gras, bij mijn vader. In het uitdovende avondlicht zie ik nog de brede lach op zijn gezicht. Om hem heen liggen bevroren rozenblaadjes. In het ijskoude water zwemt een jonge vrouw, ze is al bijna weer aan de overkant. In de verte hoor ik nog de echo van haar lach en de stem van de man die haar volgt.
Papa, het is goed zo.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 05-02-2011 11:57:02 ]
't Is allemaal vaag. Uitvegen is geen optie, er blijft toch iets vaags. Zo vaak veeg je het uit tot er allemaal lagen van vaag over blijven, en die lagen is waar we het mee moeten doen. Aangezien het toch niet scherp wordt, maken we het maar scherp, met vaag.. Scherpe vaag..
Mijn vinger, op de zere plek. Het wordt niet beantwoord. Enkel met vaag.
Vaag is een vraagteken waar je je eigen interpretaties in kan stoppen. Vaag is je instrument, bespeel het op jouw manier, bespeel de vaag met zijn tweeën, en heb samen "iets". Iets vaags zul je bedoelen. Maar wat is dat dan?
Het is heel simpel. Ik, jij. En onze vaag die we vol mogen stoppen met onze fantasie, ideeën, geheimen. Onze vaag zal dan scherp zijn, met veel zere plekken die met scherpte beantwoord zullen worden.
Laten we met een lege vaag beginnen... Ik begin; Ik en Jij in elkaar verwikkeld. Ik hou van dat soort scherpte, laten we onze vaag vol met mijn soort scherpte stoppen. Dan komt het wel goed..
Het is niet moeilijk, iets. Het is iets vaags, het is dat, wat jij ervan maakt. En daar heeft niemand, maar dan ook niemand iets over te zeggen.
Accepteer mijn vaag en stop er je lievelings scherpte in. Des te meer je er in stopt des te scherper wij worden. Iets is dan ineens niet vaag meer maar iets staat voor wij. En wij zijn hier.
Margo zat in haar sta-op-fauteuil en keek naar het 10.00 uur journaal. "Het is vandaag weer Valentijnsdag", zo verkondigde de nieuwslezer luid. "Valentijnsdag", verzuchtte Margo en er vormde zich een glimlach rondom haar hangende mondhoeken. Hoe lang was het wel niet geleden dat Johan haar had verrast met Valentijnsdag? Toen ze jong waren kwam hij elk jaar thuis met 1 rode roos. Grijzend kwam hij dan het huis binnenlopen, zijn handen op zijn rug, duidelijk iets verbergend. En Margo had het spelletje elk jaar weer meegespeeld. "Sluit je ogen", fluisterde Johan dan in haar oor en Margo gehoorzaamde waarna hij de roos tevoorschijn toverde. Zij opende dan haar ogen en riep semi-verrast: "Oh Johan! Dat had ik nou niet verwacht", waarna ze hem teder en liefdevol op zijn mond kuste. Maar Margo was inmiddels 83 en het was lang, heel lang geleden dat Johan haar voor het laatst een roos had gegeven op Valentijnsdag...
Johan schuifelde voorzichtig over het grindpad richting de voordeur. Margo zat in haar fauteuil bij het raam. Haar zilvergrijze haar met paarse gloed - ze gebruikte steevast teveel zilvershampoo - stak net boven de fauteuil uit. Johan opende de voordeur en legde de krant op het kastje. Zonder zijn jas uit te trekken liep hij door richting de woonkamer. Hij had de deurklink al vast met zijn vrije hand, maar wachtte even. Hoe lang was dit al geleden? Het moest zeker vijftig jaar zijn. Sinds de komst van de kinderen was het er gewoon niet meer van gekomen. Het klonk hem in de oren als een stomme zielige smoes. Hij haalde diep adem en opende zachtjes de deur.
Margo zag de woonkamerdeur langzaam open gaan. Johan stond met zijn jas aan in de deuropening en grijnsde als een kleine jongen. Zijn oude wijze mannenogen twinkelden waardoor hij een fractie van een seconde geen 87 meer leek. Hij had zijn handen achter zijn rug en liep nu langzaam de woonkamer in richting Margo. Margo zuchtte. Ze voelde zich moe, zo moe. De laatste weken waren op de een of andere manier zwaar geweest. Er waren zoveel herinneringen die zich telkens weer in haar hoofd afspeelden als een oneindig lange film. Ze zag Johan, hij was nog geen dertig, die haar kwam ophalen in een mosterdgele Volkswagen Kever en zonder te reageren op al haar nieuwsgierige vragen in één ruk doorreed naar Parijs. Haar jongste dochter die op een avond thuiskwam met een vriendin en vroeg: "Mam, ben je ook blij met een schoondochter?" Johan die in de oorlog blij door de woonkamer danste omdat hij een chocoladereep had weten te bemachtigen. Haar oudste dochter die te horen kreeg dat ze borstkanker had, maar straalde van geluk toen ze een tijdje na de amputatie weer gezond werd verklaard. De intense vreugde toen Margo op haar tiende verjaardag een rode fiets van haar ouders kreeg...
Johan stond voor Margo en keek op haar neer. Ze zag er oud uit. Haar gezicht was de laatste maand ingevallen en de blik in haar ogen was leeg. "Margo", fluisterde Johan zacht in haar oor. Maar ook weer niet te zacht, anders zou ze het niet horen. Margo keek hem even verschrikt aan, alsof ze van heel erg ver kwam. Johan pakte haar hand vast, die koud aanvoelde. Met zijn andere hand hield hij nog altijd de roos achter zijn rug verborgen. Heel even verschenen er lichtjes in haar ogen toen Johan zei: "Sluit je ogen maar."
Anne keek het raam van de keuken uit, de oprit af, en zag dat het weer zover was. Ze draaide zich kwaad om naar haar man Johan, die nog aan het ontbijt zat.
"Alweer!" riep ze boos uit. "Alweer heeft die hoer van een Charlotte haar rotzooi bij ons in de voortuin gegooid. En alweer heeft die vriend van haar, die domme aap Roderick, zijn auto op onze oprit geparkeerd. Hoe moet ik zo naar me werk toe?" Ze brieste terwijl ze weer door het raam keek. "Dit is nou alweer de twintigste keer sinds Nieuwjaar dat ze dit doen. En dan doen ze nog arrogant ook! Mijn god, wat heb ik toch een hekel aan ze."
Johan was zo slim om er niet tegenin te gaan. "Het is zeker geen gedrag dat je tegen je buren zou moeten tonen, nee. Maar ik wil niet dat je jezelf druk maakt op Valentijnsdag; ik zal vanmiddag wel even met ze gaan praten."
"Dank je, lieverd," zei ze nors. Haar stem klonk nauwelijks liefdevol. "Maar ik moet nu wel gaan, anders kom ik echt te laat op me werk. Ik wurm me wel weer met veel pijn en moeite langs die Porsche van hem." Ze kuste haar man op zijn voorhoofd, zijn mond zat onder de pindakaas, en liep toen de keuken uit.
Johan at zijn ontbijt op terwijl hij zijn vrouw langzaam de oprit af zag rijden. Hij ruimde de tafel af en besloot gelijk maar in de keuken te beginnen met het huishouden. Hij zou vanmiddag wel met de buren gaan praten, eerst kwam de afwas.
Tegen zessen draaide Anne weer met haar auto de oprit op. Luttele minuten later stond ze in de gang haar jas op te hangen.
"Wat heerlijk!" riep ze. "Zowaar een keer de hele oprit vrij, misschien leren die stel apen het een keer." Ze zag Johan naar haar toe komen lopen vanuit de eetkamer. "Of heb jij met ze gepraat?"
Johan knikte maar ging er verder niet op in. Hij pakte haar hand vast en leidde haar naar de eetkamer toe. "Ik heb een verrassing voor je, vanwege Valentijnsdag."
"Oh, schat! Dat had echt niet gehoeven hoor!" Desondanks gaf ze hem een zoen in zijn nek. "Maar ik vind het wel heerlijk om gelijk vanuit het werk aan tafel te kunnen schuiven," zei ze toen ze zag dat ze naar de eetkamer liepen.
Johan werd opgewonden van de opbouwende spanning. Hij zwaaide de deur open en stapte snel opzij zodat Anne naar binnen kon kijken. "Verrassing!" riep hij uit, blij als een kind.
"Oh, schat!" riep Anne blij uit. "Wat geweldig! Dank je, dank je, dank je! Wat ken je me toch weer goed."
Anne sprong naar Johan toe en slingerde zich om diens nek. "Wat hou ik toch van je," zei ze vlak voordat ze haar lippen op de zijne drukte.
Anne trok Johan mee naar de eettafel en ze schoven beiden gretig aan. Ze begonnen in opperste staat van vrolijkheid en verliefdheid te eten, genietend van hun Valentijnsmaal.
Op tafel lagen de zorgvuldig bereidde lijken van de buren, de afgehakte hoofden als trofeeën opgediend op zilveren schalen.
Mijn moeder zei eens: 'Het maakt niet uit of je gelukkig bent, als de boterham maar op tafel staat.' Met die gedachte ben ik mijn kinderen op gaan voeden, en keek ik neer op vrienden die hun kinderen hun ongeluk verweten. Mijn vrouw behoorde tot die laatste groep van mensen, bovendien voelde ze zich niet op haar gemak bij mij. In het begin van onze relatie vond ze me ongenaakbaar, na een tijdje consciëntieus. Althans, dat kreeg ik via anderen te horen. We hebben nooit veel met elkaar gepraat.
Ik kan me een avond in de bioscoop herinneren die niet naar verwachting verliep. Het was een komedie. In het midden van de film fluisterde mijn vrouw: 'Ik vind het zo leuk dat je telkens op het verkeerde been wordt gezet.' Op het doek kwam een secretaresse een kantoor binnen lopen. Ze liet een kuchje en verliet het kantoor weer. De zaal barstte in lachen uit. Mijn vrouw keek me een tijdje aan en vervolgde: 'Hoe vind je de film?' Ik antwoordde: 'We zijn een avondje uit, Monique. Laten we het niet verpesten.'
Het was Valentijnsdag, ik wilde extra mijn best doen. Vrouwen hechten veel waarde aan zo’n dag. Ik heb geleerd dat als je op speciale momenten extra je best doet, je de rest van de tijd jezelf kunt zijn. En als ik ergens behoefte aan had, was het mezelf kunnen zijn. Daar wilde ik best af en toe mijn vrouw tevreden voor stellen. Om die reden had ik een verrassing bedacht. Ik ben niet iemand die onvoorbereid naar de bioscoop gaat. Ik was en ben een man met een plan, met een verrassing bovendien.
Toen in de film alle lijntjes bij elkaar kwamen, stond ik op. 'Monique,' zei ik hardop, 'je mag me misschien ongenaakbaar vinden, consciëntieus zelfs. Ook worden we niet altijd even gelukkig van onze kinderen. We hebben de beste jaren van ons leven aan elkaar besteed. Zoals je weet ben ik niet zo goed met woorden. Daarom wil ik iets zeggen met een daad.' Ik liet mijn vrouw de tatoeage met haar naam en de namen van onze kinderen zien. Ze barstte in tranen uit.
Ze zag alleen haar eigen spiegelbeeld. Had ze al die maanden gedroomd? Voorzichtig zette Nissa een stapje naar rechts, zodat ook haar spiegelbeeld uit de spiegel verdween. De tranen liepen over haar wangen. Elk moment dat ze had gekeken was hij er geweest. Ze kon hem niet horen, maar zag zijn lippen bewegen en ze wist zeker dat hij altijd lieve woordjes tegen haar zei. Nu was hij weg. Haar geliefde, met zijn vrolijke gezicht en rode krullen. Nissa voelde de leegte. Hoe kon ze hem ooit bereiken? Zou ze hem ooit weer zien? Zijn echte naam wist ze niet, maar ze noemde hem Zon. Hij was de zon in haar leven. Hoe zou hij haar noemen? Het was zeker dat hij een andere taal sprak. Ze had hem briefjes laten zien, die ze zorgvuldig in spiegelbeeld geschreven had. Hij had enkel zijn schouders opgehaald en haar duidelijk gemaakt dat hij er niets van begreep. Zon had het ook geprobeerd, maar het schrift dat hij gebruikte had ze nog nooit gezien. Af en toe ving ze een glimp op van een ander persoon op de achtergrond. Waarschijnlijk zijn vader. Hij had een lange grijze baard en liep met een kromme rug door de kamer.
Joek huilde. Turan zat naast hem en probeerde hem te troosten. De spiegel was een paar dagen geleden gebroken en daarmee ook het hart van Joek. Turan had de Kijkspiegel een jaar geleden uitgevonden. Toen hij hem voor het eerst activeerde stond Joek achter hem. In de spiegel verscheen een meisje. Vanaf dat moment was Joek niet meer weg te slaan bij de spiegel. Ook het meisje kon haar ogen niet meer van Joek afhouden. Maar nu was het voorbij. Joek tuurde door de Verziener, waarmee hij en Turan de Aarde konden bekijken, maar hij had geen idee waar op de Aarde het meisje woonde. Hij liep naar buiten en wandelde richting het Lichtmeer. Hij ging aan de oever zitten en dacht na. In de verte zag hij een kleine bol, de Aarde. Daar ergens was ze. Maar de Aarde was ontzettend groot, daar kon je niet in één dag omheen lopen.
Zonder dat Joek het wist was Turan al nachtenlang bezig met een nieuwe uitvinding. Turan plukte aan zijn lange witte baard. Hij draaide de kast en controleerde de scharnieren. Zo moest het werken. Hij wist het bijna zeker. Turan liep naar het Lichtmeer en legde zijn hand op Joek's schouder. "Kom je me helpen Joek?" vroeg hij. Joek krabbelde overeind en liep met zijn hoofd gebogen richting hun ronde huisje. Het deed Turan pijn om Joek zo te zien. Hij was altijd de vrolijkheid zelve geweest. Een aantal maanden geleden had hij hun planeet nog helemaal versierd met lichtjes, omdat ze dat op de Aarde ook deden. Turan glimlachte terwijl hij daaraan dacht. Hij vroeg Joek in de kast te gaan staan, maar vertelde hem verder niets. Hij wilde geen valse hoop kweken.
Nissa lag op haar bed en staarde naar het plafond. Het gemis van Zon verlamde haar. Elke keer als ze aan iets anders probeerde te denken zag ze zijn vrolijke gezicht. Plotseling schrok ze op. Ze hoorde gerommel in de kledingkast. De kastdeur ging piepend open. Daar stond hij, haar Zon. Hij rende op haar af en de tranen stroomden over hun wangen. "Joek!" riep hij terwijl hij enthousiast naar zichzelf wees. Nissa bukte en kuste haar geliefde. "Joek... mijn zon" zei ze zacht, "ik heb je zo gemist!" Er klonk een knal in de kledingkast. Nissa en Joek draaiden zich om en keken in het lachende gezicht van Turan.
Haar lichaam was eigenlijk gewoon het winnende lot uit de loterij. Diepblauwe ogen, omringt door de mooiste wimpers die de mensheid ooit zou zien. Lange bruine lokken vielen tot op haar schouders. En dan die ideale verhouding tussen borsten, taille en billen. Ja, dit was perfectie.
Ze had al een aantal pogingen gedaan om mij te versieren gedurende de gezamenlijke eenzame nachtdiensten. Toch had ik steeds de boot afgehouden. Ondanks haar bovennatuurlijke schoonheid.
De vraag of ik bij de bloemist 10 dozijn rozen kon bestellen werd in eerste instantie met lichte verbazing aangehoord. Nee, een aanbetaling doen vond ik geen probleem. Zolang ik maar zeker wist dat de rozen er voor mij zouden zijn. Ook de lokale supermarkt moest het ontgelden, alwaar ik de resterende vier zakken waxinelichtjes opkocht. En aanstekers natuurlijk. Deze Valentijnsdag moest en zou perfect worden.
Rond de klok van 14.00 uur zou ze uit de tram stappen en dan binnen vijf minuten in mijn appartement zijn. Omdat ze regelmatig bij mij thuis studeerde, had ik haar een sleutel van de voordeur gegeven. Het verrassingseffect zou daardoor nog groter zijn wanneer ze binnen zou komen.
De deurbel gaat. Ik leg de aansteker neer en loop naar de voordeur. Daar staat ze, aan mijn deur. Die perfecte vormen. Die diepblauwe ogen en een zwoele zomeravondblik waarbij de stralen van de dieprode zonsondergang nog net tussen haar wimpers doorschijnen. Veel verder dan een "hoi" kom ik niet. Ze duwt me naar binnen en grist het shirt van mijn bovenlichaam af. Ze zoent me hartstochtelijk zoals alleen zij dat mag. In draaiende passen vrijen we onszelf de slaapkamer in waar ze me op bed duwt. Langzaam daalt ze zoenend af via mijn hals. Ik voel me enigszins versuft en overvallen door deze plotselinge wolk van opwinding. Maar tegenstribbelen is geen optie.
Ineens hoor ik met een harde klap glas vallen. Rode wijn stroomt langzaam de slaapkamer binnen.
Mijn vriendin staat in de deuropening. Ik lig op bed tussen rozenblaadjes in een kamer gevuld met honderdeneen waxinelichtjes en een andere vrouw.
Toen Lorna het anonieme liefdesbriefje in haar brievenbus vond, kon ze zich niet aan het idee onttrekken dat het door een dyslect geschreven was. "Ik heb een verassing voor u" las ze. In de veronderstelling dat er zintuiglijk bedrog in het spel was, las ze het een tweede keer: "verassing", gespeld met één r. Het stond er echt. Ze vond het louter ironisch, vast te moeten stellen dat de aanhef wel op correcte wijze gespeld was: "Aan mijn geliefde mejuffrouw " viel er te lezen. De verdere zinnen waren wonderlijk genoeg eveneens keurig gespeld, hetzij op een enigszins archaïstische wijze. Hierop concludeerde ze dat deze anonieme briefschrijver niet aan dyslexie kon lijden: een pietluttig lettertje vergeten, dat kon de beste overkomen. Nu ze de spelling nauwgezet onderzocht had, wat ze niet kon laten, daar zij neerlandica was, verschoof haar aandacht naar de inhoud van de brief. De betekenis van de woorden drong langzaam tot haar door. Er was iemand die haar wilde ontmoeten op Valentijnsdag. Deze blijk van aandacht deed haar goed. Sinds de dood van haar man, had Lorna geen aandacht meer gehad van de andere sekse. Het gemis van haar overleden man was ondragelijk: ze hield nog steeds van haar overleden geliefde en zou hem altijd blijven missen. Ze had bovenal gehouden van zijn karakter. Maar nu moest ze hem uit haar hoofd zetten. Tot in de eeuwigheid verdrietig blijven, dat zou Lorna geen goed doen. Ze poogde haar depressieve gevoelens te onderdrukken. Ze moest niet huilen, ze moest juist opgewekt zijn. Er was immers een man die haar wou verrassen.
Ze moest toegeven dat ze het ook wel enigszins morbide had gevonden: een Valentijnsontmoeting op een begraafplaats. Maar in de veronderstelling dat haar anonieme aanbidder een gotische romanticus was, ging ze toch.
Langzaam liep Lorna de begraafplaats op. Ze had het griezelig, alsmede confronterend gevonden om zo dicht bij haar overleden man te komen. Ze kwam hier elke week, om steeds weer verse bloemen op het graf te leggen, maar nu was het anders. Nu was het nacht. In het donker nemen de menselijke angsten een grotere proportie aan, dacht ze. Ze sloot haar ogen een momentje en beeldde zich haar stille aanbidder in: een romantische en emotionele gothic, gefascineerd door de dood, met een zwarte roos in de hand. Dit alles was uiteraard puur denkbeeldig, slechts gebaseerd op een donker vermoeden.
Plotseling werd Lorna opgeschrikt door een brand in de verte. Zonder ook maar iets te denken, rende ze er naar toe. Ze zag hoe het lijk van haar man verdronk in de vlammenzee. Niets meer aan te doen, ze kon slechts in tranen uitbarsten.
Even later begreep ze het ineens. Een "verassing" dacht ze, dat had er in de brief gestaan. Een "ver-assing": het lijk is verast: er was slechts as van overgebleven. Haar stille aanbieder was, naar alle waarschijnlijkheid, geen romanticus, maar een morbide dichter die van woordspelletjes hield.
Het beetje as dat er van haar geliefde overgebleven was, had ze in haar handtasje gestopt. Eenmaal thuisgekomen, pakte zij allereerst een tupperwarebakje uit het keukenkastje, waar ze het as in deed.
Met een voldaan gevoel keek ze naar het bakje met as, dat op haar teakhouten dressoirkast stond. Wat heeft die man van mij toch een uitermate verfijnd karakter, dacht ze. En terwijl ze dit zei, verscheen er een glimlach op haar gezicht.
De dienst in de kathedraal van Terni werd opgeluisterd door de bisschop, wiens prachtige met glinsterende steentjes gedecoreerde en met gouddraad doorstikte mantel schitterde in het licht van de honderden kaarsen. De bisschop leek de dienst, geleid door een uit Rome overgekomen priester, wel te waarderen op de muziek van het orgel na, die hem het gezicht als pijnlijk getroffen deed vertrekken. Het optreden van het jongerenkoor maakte de bisschop daarentegen zienderogen enthousiast.
Na afloop van de mis voegden de bisschop en de priester zich in de sacristie bij het koor. De lucht in de sacristie was bezwangerd van wierook, de geur gelardeerd met spoortjes wijn (klaarblijkelijk had de uitermate gezette priester zijn zenuwen met wat miswijn getracht te kalmeren). Al snel excuseerden veel bezoekers zich zodat er alleen naast de priester en de bisschop jongeren van huwbare leeftijd in de sacristie achterbleven. Er heerste een ietwat jolige stemming waarin alleen de bisschop wat uit de toon viel in zijn grote wijde mantel en met zijn mijter op. Hij viel toch al wat uit de toon, de enige aanwezige met overvloedig gezichtshaar.
In de avondschemering veranderde de sfeer langzaam maar zeker; de leden van het koor zaten met elkaar te praten en zochten ook op een andere manier contact. De priester had zijn groene kazuifel over een houten bank gedrapeerd en zat daar enigszins onderuit gezakt - naast de bisschop achter een grote tafel. Af en toe werd er een flard gezongen, waarbij de priester en bisschop mee neurieden. Een van de koorleden, wiens stem op het punt van breken stond, gebruikte een fluitje om de juiste toon te vinden; de bisschop vroeg hem of hij dat fluitje even mocht bekijken en of er wellicht ook andere koorleden dat soort fluitjes bij zich hadden?
De bisschop had een hand vol fluitjes en ging op de hoek van de grote tafel zitten. Zacht begon hij op de fluitjes te spelen; het leek wel of de donkere schemerige hoeken van de sacristie van kleur veranderden. De grote tafel, ooit deel van een trotse eik, leek ook wel tot leven te komen. Op de klanken van dat vreemde lied begonnen de koorleden met elkaar te dansen en zingen sommige stelletjes verdwenen in de schaduwen. De priester strekte zich uit op de bank, drinkend uit een grote miswijn beker die niet leger leek te worden.
De wierook lucht was van karakter veranderd, het was nu meer de lucht van aarde, van een bos na een regenbui, van bloemen ..... de bisschop ging verzitten waarbij zijn mantel bij zijn benen open viel; zo werden twee harige bokkenpoten onthuld. Zijn mijter was hij al enige tijd kwijt, maar niemand had kennelijk de bokkenhoorns in zijn haardos opgemerkt. Het was intussen na middernacht, 15 februari.
SPOILER: Voetnoot / toelichtingValentijnsdag is in 496 door paus Gelasius in de plaats gesteld van het Lupercalia feest; het valt samen met de naamdag van twee in de derde eeuw gedode christelijke martelaren. Die twee martelaren, beide met de naam Valentinus, waren respectievelijk bisschop van Terni en priester in Rome; het mogelijk is dat dit één en de zelfde persoon was. Pan was de Romeinse god van de natuur, mede ter wier eer het Lupercalia feest gevierd werd; logisch dus om Pan met de ene Valentijn te versmelten. En als we dan toch bezig zijn fuseren we de andere Valentijn met Bacchus.
Fluitend liep Rico de Leuvensesteenweg in. Op de hoek met de Victor Hugostraat groette hij vriendelijk zijn bejaarde buurvrouw met haar labrador. Toen hij bukte om het beest te aaien sprong het tegen hem op, en plantte zijn poten in Ricos kruis. Jezus. Maar niets kon de glimlach van zijn gezicht doen verdwijnen, Rico was gelukkig vandaag.
Met zijn handen in de diepe zakken van zijn versleten levi's liep hij met een vlotte tred verder over de drukke weg, zijn gedachten bij de vorige avond.
Plots had ze gisteren voor zijn deur gestaan. Het was 5 maanden en 2 weken geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gesproken, dat was de laatste keer geweest dat ze de telefoon had opgenomen toen hij haar belde. Toen Rico om 9 uur s avonds de bel hoorde tuurde hij argwanend door het kijkgaatje in de deur. En daar stond ze. Pili. Haar blonde haar ging verscholen onder een veel te grote zwarte muts. Een grote rode sjaal hing nonchalant over haar schouders. Haar wangen waren rood, ze tuurde naar de grond. Rico voelde zijn hart een slag overslaan en zijn spieren verslappen. Toen hij de deur opende vloog Pili hem in de armen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan, de muts kriebelde zijn neus, hij rook haar subtiele parfum, en voelde haar lichaam tegen het zijne. Toen hij haar schouders voelde schokken schoten ook zijn ogen vol met tranen.
En zo stonden ze een tijd, in de deuropening van zijn appartement, dat vroeger het appartement van hen samen was geweest.
De uren die volgden brachten ze zwijgend door. Rico wilde Pili niet vragen naar redenen of gevoelens, bang voor haar antwoorden. Hij wilde dit keer alles goed doen, zodat ze bij hem zou blijven, in hun appartement. Hij vroeg haar ook niet naar de ander, waarvan hij de naam nooit had willen weten. Pili was terug, ze lag in zijn armen, haar dunne, roze lippen lachten hem lieflijk toe. En Rico voelde zich weer gelukkig, maandenlang had hij niet geloofd zich ooit weer zo te voelen. Zijn mooie meisje was terug.
Urenlang lagen ze samen in bed. In het bed dat ze ooit samen hadden gekocht, op een hete zomerdag, bij een drukke meubelzaak. Het leek eeuwen geleden. Toen hij voorzichtig over haar borsten streek, en haar zwarte trui uitdeed, schoot het beeld van Pili met de ander door zijn hoofd. Het beeld, dat hij lang geprobeerd had uit zijn geheugen te bannen, stond in detail op zijn netvlies. Het beeld bleef door zijn hoofd spoken, ook toen Pili haar ondergoed uittrok en hij haar lichaam op hem voelde. Pas toen hij haar ritmisch penetreerde vergat hij de ander, en kon hij zich concentreren op haar warme lichaam en op het geluk dat hij weer voelde.
Met een warm gevoel in zijn borst was hij wakker geworden. Hij keek opzij naar Pili; haar blonde haar zat door de war en haar make-up was uitgelopen, maar ze was zo mooi. Ze sliep nog. Rico kwam voorzichtig uit bed, deed stilletjes zijn kleren aan en ging naar buiten.
Met een gelukzalig gevoel in zijn buik liep hij over de Leuvensesteenweg. Hij groette zijn bejaarde buurvrouw en sloeg de Victor Hugostraat in. Daar liep hij Pili's vaste cafetaria binnen en bestelde een koffie en twee chocoladebroodjes. Op de terugweg naar het appartement kocht hij een tijdschrift voor Pili, één waarvan hij het abonnement nog pas geleden had opgezegd. Vlug ging hij de trap op en opende de deur van hun appartement. Op de keukentafel lag een briefje. Ze was al weg.
De eetkamertafel is gedekt zoals altijd, de pasta smaakt zoals altijd, en mijn vader, moeder en ik zitten op precies dezelfde plekken als waar we altijd zitten. Maar toch is er vandaag iets anders, het hangt in de lucht, maar ik kan nog niet precies vatten wat het is. Ja, het is Valentijnsdag, maar daar heeft alleen mijn moeder wat mee, met haar gezeur over de 'liefde'.
En zoals altijd is er dan het ritueel waarin ieder zijn zegje doet over de dag van vandaag.
Mijn vader begint over zijn werk en hoe die John van de negende vandaag weeral zijn boterhammen in de prullenbak wegmieterde.
"Zonde, zonde, zonde, in Afrika gaan kleine negertjes dood en hij gooit zijn brood in de prullenbak, dat kán gewoon niet."
Mijn moeder vertelt daarop over Grietje van de overkant die toch zo zielig helemaal alleen woont maar niet wilde opendoen toen mijn moeder aanbelde, gewoon voor een gezellig praatje.
"Liefde, liefde, liefde, ik kan er niet tegen dat zo iemand haar laatste dagen zonder liefde moet doorbrengen. Iedereen heeft liefde nodig!"
"Ja, en eten." Vult mijn vader haar nog even aan.
Na hun beide verhaaltjes komt de onvermijdelijke vraag, 'en hoe was het op school?' en ik antwoord, zoals ik dat altijd doe, met 'goed.'
Normaal gesproken zou de rest van de maaltijd in stilte verorberd worden. Maar vandaag gaat dat niet gebeuren, dat voel ik. En inderdaad, na drie happen pasta opent mijn vader zijn mond zonder dat hij zijn vork richting zijn huig beweegt.
"Zoon," begint hij. En als mijn vader zo begint, dan weet je dat er echt iets komt.
"Zoon," herhaalt hij nog een keer. Dat kan alleen maar betekenen dat er nu echt iets komt, tweemaal beginnen met zoon. Oh help.
"Ik en je moeder gaan je verlaten." Wat zegt hij? Ze gaan me verlaten? Waarom blijft hij nu stil? Komt er nog een uitleg? Maar mijn vader blijft stil. Ik kijk naar mijn moeder, die kijkt naar haar bord pasta en reageert ook niet. Ik moet nu wat gaan zeggen, ik zeg het eerste wat in me opkomt.
"Gaan jullie gezamenlijk zelfmoord plegen?" Het kwam er verbazingwekkend nonchalant uit.
"Nee, nee, dat niet." Reageert mijn vader snel. Gelukkig.
"Ik zal het je uitleggen. Het was Valentijnsdag zeventien jaar geleden dat je moeder en ik elkaar ontmoetten voor een one-night-stand. Je moeder raakte in verwachting en toen hebben we met elkaar afgesproken dat we je met eten ('en liefde!' vult mijn moeder aan) zouden opvoeden tot je volwassen genoeg bent om het alleen te kunnen.
We denken dat je dat stadium inmiddels bereikt heb, wij vertrekken naar warmere streken. Het is genoeg geweest, deze one-night-stand heeft nu zeventien jaar lang genoeg geduurd, het is voorbij."
Ik ben flabbergasted. Dus dit was het dan? Zomaar ineens over. Ik weet niets uit te brengen. Of nee toch, ik weet iets uit mijn mond te krijgen. De pasta die ik er net in heb gestopt, ik braak over heel de tafel heen.