Bij mij is het zo dat ik wil springen, omdat ik het als kind al heel leuk vond om van dingen af te springen. Een grotere hoogte vat ik in een fractie van een seconde op als een uitdaging. Maar dan houdt mijn gezond verstand me toch tegen en probeer ik mijn hoofd koel te houden.
zoek dus.
quote:
Op 07 augustus 2000 23:08 schreef Isabeau het volgende:
Ik denk dat veel mensen dit herkennen, maar ik zou het graag een beetje willen begrijpen. Als ik op grote hoogte sta (balkon van flat e.d) dan heb ik al heel erg snel de neiging om te gaan springen. Ik ben verre van suicidaal, maar het gevoel is gewoon te voelen...lichamelijk. Best beangstigend en dus ga ik dan altijd maar snel weer naar binnen. Wat is dat toch in m'n hoofd dat wil springen?
Ik vind dit redelijk beangstigend beste Isabeau.
Heb je er ooit eens over nagedacht parachute te gaan springen. Dan ken je het gevoel en is misschien de drang minder?
Soms heb ik gewoon het gevoel om naar het andere perron te lopen, de rails over te steken. Ook komt er (de Intercity richting Hollands Spoor op het station van Leiden om xx.04 of xx.34) bij mijn trein wel eens een internationale trein langs op een gigantische snelheid (althans, zo lijkt het)...Daar probeer ik dan zo dicht mogelijk in de buurt van te komen. Op het randje van het perron staan en de dreunen ervan voelen.
Creepy
[Dit bericht is gewijzigd door twi op 09-08-2000 01:50]
Misschien heeft het toch met de zucht naar avontuur te maken, al kan dat in sommige opzichten dom en cru klinken. Zo bedoel ik het niet.
[edit]
Ik heb het trouwens wel bij hoge gebouwen, randjes, balkonnen etc. Niet altijd hoor
[Dit bericht is gewijzigd door bogus op 08-08-2000 01:22]
Ik ken ook iemand die dat spring-gevoel heeft.
Bij mij blijft het meestal bij een spuugje over de rand.
quote:
Op 08 augustus 2000 09:49 schreef Brighteyes het volgende:
Bij mij blijft het meestal bij een spuugje over de rand.
getverdemme...... das niet fijn om in je nek te krijgen .... of wel?
Volgens mijn psychologieleraar is dit allemaal helemaal normaal, en ik geloof gewoon het gevolg van het feit dat de mens kan fantaseren...soms is het inderdaad wat angstig.
Voor mijn werk moest ik regelmatig op hoge flats zijn.
Elke keer als ik op zo'n hoge flat stond, had ik het gevoel dat ik naar die rand TOEMOEST.
Waarom weet ik niet maar het was wel een enorm akelig en overheersend gevoel.
Een paar maal ben ik op mijn knieen naar de rand toegekropen en naar beneden gekeken.
Op zo'n moment draaide mijn maag om en had ik idd het gevoel van "JUMP.
Gelukkig heeft het beetje verstand in mij, het overwonnen van de drang om snel beneden te willen zijn
Ik heb de laatste maal dat ik zoiets had tegen mijn werkgever gezegd dat er de volgende keer maar een ander naar toe moest.
En Catootje...je hebt me even lekker laten lachen met je "hoe het voelt om een hand eraf te hebben..." Sick!
Misschien dat het verschil tussen gekken die dat soort dingen doen en niet gekken erin zit dat bij die laatste groep het verstand overwint en bij die eerste groep het gevoel.
Ik heb trouwens nog nooit voor een trein willen stappen, dat gevoel ken ik dus niet. Ikke? Ik wil alleen (te pletter) springen 
quote:
Op 07 augustus 2000 23:08 schreef Isabeau het volgende:
Als ik op grote hoogte sta (balkon van flat e.d) dan heb ik al heel erg snel de neiging om te gaan springen.
Vandaar dat je toen je bij me was, weer heel snel naar binnen ging
Ik heb wel es de neiging om op het werk, als ik bij de pers sta, mijn hand onder de pers te leggen. Om ook es te voelen wat een platte hand is. Of je vingers in de fitting van een lamp te steken, om te weten wat een schok is. Maar ik ben blij dat ik niet de neiging heb te springen van mijn balkon. Dat zou een mooie bende geven, van acht hoog...
Ik herken alles hier.. Ik wil ook altijd gewoon springen.. Ik wil ook voelen hoe het is om een mes in m'n buik te hebben.. Ik wil neergeschoten worden, ik wil aangereden worden.. Gewoon om te voelen hoe het is.. maar ik wil niet dood...
Ik heb zelfs de neiging om dood te willen, gewoon om te weten of er een hiernamaals is..
Ik moet ook, als ik op een brug loop, geen dingen in m'n hand hebben.. Ik gooi ze geheid in het water.. Fototoestel, telefoon, rugzak.. Ik heb bij alles de neiging om het erin te gooien..
Maar volgens mij heeft iedereen die neiging.. Misschien is et een soort acceptatie van het gevaar? Of verkenning van het onbekende?
Tegenwoordig heb ik daar niet zo vaak meer last van
maargoed.. wat ik ook fantaseer... ik zallut toch mnooit uitvoeren, dus issut eigulluk geen probleem...
quote:
Op 08 augustus 2000 20:18 schreef ArchAngel het volgende:Ik moet ook, als ik op een brug loop, geen dingen in m'n hand hebben.. Ik gooi ze geheid in het water.. Fototoestel, telefoon, rugzak.. Ik heb bij alles de neiging om het erin te gooien..
Heb ik ook!
quote:
Op 08 augustus 2000 20:21 schreef Ulx het volgende:
Dat had ik vroeger ook, net als de neiging om heel hard op babies in te slaanTegenwoordig heb ik daar niet zo vaak meer last van
soms wil je ze wel eens HEEEL hard door elkaaar schudden .. ze stinken zo
quote:
Op 08 augustus 2000 15:46 schreef Isabeau het volgende:
Wie gaat ermee parachute springen?
Moet je doen! Prachtige ervaring! (twee weken geleden gedaan)
Dat wat Archangel zei even doodwillen om het onbekende te zien heb ik wel....
Maar normaal ben ik eigenlijk al bang om van een hoge duikplank af te springen
(parachutespringen lijkt me trouwens wel weer koel).Maar als ik het zo lees hier is het niet echt vreemd als je dit soort dingen hebt.
*gelukkig*
[edit]
nouja.. niet vreemd.. misschien hebben wij allemaal hoogtevrees of onbewuste zelfmoordneigingen.
[/edit]
[Dit bericht is gewijzigd door Bigs op 08-08-2000 23:12]
alleen parachutespringen lijkt me dan weer echt niets...
.Dus het zal wel redelijk normaal zijn
Als ik van een hoog balkon kijk heb ik niet de wil om te springen, maar de angst dat ik ondanks dat ik niet wil mezelf toch niet kan tegenhouden om te springen. En ook bij voorbijrazende treinen inderdaad.
Volgens mij is het niet zozeer een drang naar avontuur, bij mij in elk geval niet, het is bij mij meer het enge idee dat je door zoiets kleins te doen iets heel vreselijks/extreems kunt veroorzaken. En dat is heel beangstigend. Ik heb ook wel eens met mijn cavia op schoot gezeten, en gedacht: "als ik zou willen, zou ik dat beestje zo een poot uit kunnen rukken". Ik schrok toen behoorlijk van mezelf! Een vriend vertelde toen dat hij als hij in de auto reed op zo'n weg met allemaal van die bomen erlangs, dat hij dan ook wel eens dacht: "als ik nu een ruk aan het stuur geef, knal ik zo tegen die boom op".
Misschien heeft het inderdaad gewoon te maken met het feit dat de mens kan fantaseren, zoals iemand al zei. Dat je kan denken: "wat zou er gebeuren als".
Maar dat je gelukkig verstand genoeg hebt om je te realiseren dat hetgene wat er zou gebeuren behoorlijk niet fijn zou zijn, en het dus ook maar niet doet.
ok ik heb ook een instelling van je moet alles eens geprobeerd hebben enzo maar voor een trein liggen vanaf een gebouw springen ???
nee daar zie ik nou helemaal nix in !
Heet dat in het Engels soms Vertigo.
Geen idee waarom... 
Wauw, dat gevoel wat je dan hebt, om te vliegen, om bijna te sterven... rushhhhhhhhhh
Soms kan ik het al niet eens hebben als een raam openstaat op een hoge verdieping, dan heb ik ook de vreemde neiging om gewoon door dat raam te duiken! Misschien betekend het juist dat je echt leeft, snap je? Dat je bewust bent dat je dood kan gaan maar tegelijkertijd weet dat je juist daarom moet leven...
quote:Nee, alhoewel ik het uitzicht op grote hoogtes altijd leuk vind, heb ik toch niet de behoefte om te springen hoor
Op maandag 07 augustus 2000 23:08 schreef Isabeau het volgende:
Ik denk dat veel mensen dit herkennen, maar ik zou het graag een beetje willen begrijpen. Als ik op grote hoogte sta (balkon van flat e.d) dan heb ik al heel erg snel de neiging om te gaan springen. Ik ben verre van suicidaal, maar het gevoel is gewoon te voelen...lichamelijk. Best beangstigend en dus ga ik dan altijd maar snel weer naar binnen. Wat is dat toch in m'n hoofd dat wil springen?
quote:Ik ken nog iemand die het heeft, maar die kan het wat minder goed zelf onderdrukken. Dat is dus altijd heel erg oppassen als zij meegaat op iets hoogs.
Op maandag 07 augustus 2000 23:51 schreef Isabeau het volgende:
Hoogtevrees? Nee, denk het niet...ik ben niet bang om op grote hoogten te staan. Ik wil alleen springen
Ik kan er zo snel geen informatie over vinden, maar volgens haar wordt het algemeen aangeduid als een vorm van hoogtevrees.
quote:Ja, heel raar gevoel is dat. Ik heb het ook wel eens gehad toen ik samenwoonde, dat ik dacht: als ik nu zou zeggen dat ik vreemga, wat dan...
Op vrijdag 12 april 2002 19:25 schreef Cambridge het volgende:
Ik heb ook al wel eens dat soort vage gedachtes. Bijvoorbeeld als we hard over de snelweg rijden, hoe het zou zijn om ineens een ruk aan het stuur te geven...
Terwijl ik zo trouw als een hond was.
Heel vaag, want ik zit prima in mn vel
Ik moet deze reacties allemaal lezen,hoor,
en ik krijg er de kriebels van.
ontopic:
Ik ken het gevoel wel een beetje.
Ik heb het ook, maar ik weet dat die rand voor mij de grens is. Bovendien moet ik NIEMAND in de buurt hebben als ik ergens hoog op sta, tenzij ik ze echt kan vertrouwen.
Op een ander vlak maar wel hetzelfde idee:
Ik zat vandaag op m'n werk nog te denken "stel je voor dat ik nu mijn kleren uit zou trekken en heel hard krijsen, hoe zouden mijn collega's reageren en: ik zou me hier nooit meer kunnen vertonen".
Ik vond het zo'n gruwelijk idee dat ik een beetje bang werd dat ik het echt zou doen (net zoals wanneer je bang word dat je écht voor de trein springt).
Bij mij denk ik het gevolg van je niets engers voor kunnen stellen dan de controle over jezelf te verliezen.
quote:Ik dacht al dat ik de enige was, ik kan me in deze post helemaal vinden
Op woensdag 09 augustus 2000 00:00 schreef Beatrice het volgende:
Ik ben nummer zoveel die het ook herkent.
Dus het zal wel redelijk normaal zijnAls ik van een hoog balkon kijk heb ik niet de wil om te springen, maar de angst dat ik ondanks dat ik niet wil mezelf toch niet kan tegenhouden om te springen. En ook bij voorbijrazende treinen inderdaad.
Volgens mij is het niet zozeer een drang naar avontuur, bij mij in elk geval niet, het is bij mij meer het enge idee dat je door zoiets kleins te doen iets heel vreselijks/extreems kunt veroorzaken. En dat is heel beangstigend. Ik heb ook wel eens met mijn cavia op schoot gezeten, en gedacht: "als ik zou willen, zou ik dat beestje zo een poot uit kunnen rukken". Ik schrok toen behoorlijk van mezelf! Een vriend vertelde toen dat hij als hij in de auto reed op zo'n weg met allemaal van die bomen erlangs, dat hij dan ook wel eens dacht: "als ik nu een ruk aan het stuur geef, knal ik zo tegen die boom op".
Misschien heeft het inderdaad gewoon te maken met het feit dat de mens kan fantaseren, zoals iemand al zei. Dat je kan denken: "wat zou er gebeuren als".
Maar dat je gelukkig verstand genoeg hebt om je te realiseren dat hetgene wat er zou gebeuren behoorlijk niet fijn zou zijn, en het dus ook maar niet doet.
Verklaren kan ik het niet, maar soms is het wel beangstigend.
Ik het het vermoeden dat als je een onderzoek gaat doen waarbij je mensen gaat vragen naar hun kindertijd dat je een patroon ontdekt.
Nou ik ken dit ook maar al te goed.
Sta iedere ochtend op de trein te wachten en
als er dan zon goederen trein langs raast dan heb
ik de neiging om ertussen te springen. maar dan
wel pas op het moment als er van die lage wagons
voorbijkomen met gaten erin zodat als je erin springt
je eerst met je voeten op de grond komt en dat je
dan vervolgens gegrepen wordt door die wagon..
Maar mij verklaart iedereen gestoord..
Het liefst willen we volgens mij allemaal kunnen vliegen.
Maar wil je eigenlijk niet gewoon vliegen als peter pan?
Dat lijkt me nu echt super!
Ja ja, ik ben nog steeds een kindje met debiele dromen
Heb dus ook vaker op de rand gestaan en bijna gesprongen gewoon voor de kick! Nooit gedaan want je hebt gelukkig een remsysteem in je hoofd
quote:Ik denk ook dat dat het is, ik denk b.v. wel 's als ik in 't theater c.q college zit "wat zou d'r gebeuren als ik nu heel hard ga schreuwen" of "als ik die kerel voor me nou 's een keiharde klap op z'n kop geef" Ik vind 't opzich niet beangstigend... eerder grappig in die situatie.
Op woensdag 09 augustus 2000 00:00 schreef Beatrice het volgende:
Ik ben nummer zoveel die het ook herkent.
Dus het zal wel redelijk normaal zijnAls ik van een hoog balkon kijk heb ik niet de wil om te springen, maar de angst dat ik ondanks dat ik niet wil mezelf toch niet kan tegenhouden om te springen. En ook bij voorbijrazende treinen inderdaad.
Volgens mij is het niet zozeer een drang naar avontuur, bij mij in elk geval niet, het is bij mij meer het enge idee dat je door zoiets kleins te doen iets heel vreselijks/extreems kunt veroorzaken. En dat is heel beangstigend. Ik heb ook wel eens met mijn cavia op schoot gezeten, en gedacht: "als ik zou willen, zou ik dat beestje zo een poot uit kunnen rukken". Ik schrok toen behoorlijk van mezelf! Een vriend vertelde toen dat hij als hij in de auto reed op zo'n weg met allemaal van die bomen erlangs, dat hij dan ook wel eens dacht: "als ik nu een ruk aan het stuur geef, knal ik zo tegen die boom op".
Misschien heeft het inderdaad gewoon te maken met het feit dat de mens kan fantaseren, zoals iemand al zei. Dat je kan denken: "wat zou er gebeuren als".
Maar dat je gelukkig verstand genoeg hebt om je te realiseren dat hetgene wat er zou gebeuren behoorlijk niet fijn zou zijn, en het dus ook maar niet doet.
Wat ik soms wel beangstigend vind is als ik b.v. aan 't motorrijden ben dat ik dan ook wel 's denk, zal ik 'm tegen de boom parkeren.
Ik heb overigens wel ergens gelezen dat dit niet slecht hoeft te zijn. Je hebt dit soort gedachtes ook wel bij moeders die denken b.v iets als "als ik nu m'n kind in een iets warmer bad leg dan ben ik van dat gekrijs af."
Uiteraard verschrikkelijke gedachtes maar intressant om te zien dat die categorie vrouwen die die gedachtes hebben hun kind nooit iets aan zouden doen. Moeders die wel hun kind in dat te hete bad hebben gelegd hadden dit soort gedachtes nooit. Helaas heb ik geen link ofzo hiervan.. ik had 't zelf ook wel 's terug willen lezen.
Lang leve het feit dat verstand vaak gevoel verslaat [Dit bericht is gewijzigd door ejteidneW op 15-04-2002 00:40]
Het idee, dat als ik langs het water loop er in te springen, als ik autorijd het stuur naar links of rechts trekken en noem maar op. Niet dat ik zelfmoordneigingen heb, hoewel mijn situatie op dit moment uitermate slecht is.
Het is in elk geval een kleine opluchting, dat er meer mensen zijn met de zelfde dingen
quote:Ik denk hier op dit moment ook aan, je bent niet de enige.
Op maandag 07 augustus 2000 23:53 schreef kermy het volgende:
ik heb ook wel last van zieke gedachten daarnaast .. mes in mn buik .. hoe zou dat voelen ... argl... niet tof
Eigenlijk, en je merkt het al aan het aantal reacties, is het een hele normale reactie van je lichaam/hersenen. Ik ga nu even psychologisch doen, maar wellicht wordt het daardoor duidelijker.
Af en toe bang zijn of angst voelen is weliswaar vervelend maar is een volkomen normaal menselijk gevoel. Angst is voor ons een signaal om alert te zijn en op te passen voor gevaar: je spieren zijn gespannen en je bent klaar voor een reactie: vechten of vluchten.
Bij angst heeft men de neiging de angstige situatie uit de weg te gaan; dat helpt voor korte tijd maar op de lange termijn wordt de angst hierdoor groter. Angst verdwijnt juist door confrontatie met datgene waarvoor je angstig bent.
Angstbehandelingen bestaan eruit de confrontatie met de angst aan te gaan, in kleine stappen. Dat is eigenlijk was psychologen in het algemeen doen bij de behandeling van angsten in het algemeen. Confronteren, welliswaar in kleine stapjes.
Het lichaam is zelf ook een soort psycholoog. De onderhuidse hoogtevrees (want dat is het, ook al ervaar je het niet zo!) die je hebt als je bijvoorbeeld op een hoog gebouw staat wordt door je eigen brein behandeld door...je er mee te confronteren. Die confrontatie wordt aangegaan door je te laten denken wat er gebeurt als je toegeeft aan je onbewuste angst, je lichaam reageert dus op de angst door deze min of meer juist op te zoeken. Op die manier probeert je eigen lichaam de angst te lijf te gaan. En wordt je gewezen op de gevaren die de situatie met zich meebrengt. Want wat doe je als die korte gedachtenflits 'Zal ik het doen?' voorbij is? De meeste mensen zetten dan juist een stapje naar achteren op de ballustrade of op het perron en zijn zich juist dan zeer bewust van het gevaar dat de hoogte of de langsrazende trein met zich meebrengt.
Misschien wordt het nu wat duidelijker?
quote:Nee, niet echt maar het is een goed verhaal! Iets om over na te denken
Op maandag 15 april 2002 16:13 schreef Hihat het volgende:
Misschien wordt het nu wat duidelijker?
De grenzen worden je aangepraat door veel externe factoren of door je instinct. Maar als dat er niet was geweest, dan heb je alle vrijheid, alle macht, het leven wordt ongelimiteerd. Dat is wat we zoeken denk ik. Daarom dromen mensen ook zo vaak dat ze kunnen vliegen denk ik. Ik wil toch nu wel heel graag gaan parachutespringen
quote:Ik weet precies wat je bedoelt, ik heb hetzelfde ook idd bij hoge dingen, of bv op de snelweg op de motor, dan heb ik de neiging het stuur los te laten etc.
Op maandag 07 augustus 2000 23:08 schreef Isabeau het volgende:
Ik denk dat veel mensen dit herkennen, maar ik zou het graag een beetje willen begrijpen. Als ik op grote hoogte sta (balkon van flat e.d) dan heb ik al heel erg snel de neiging om te gaan springen. Ik ben verre van suicidaal, maar het gevoel is gewoon te voelen...lichamelijk. Best beangstigend en dus ga ik dan altijd maar snel weer naar binnen. Wat is dat toch in m'n hoofd dat wil springen?
Het is gewoon een reactie omdat je weet dat het niet mag!
[Dit bericht is gewijzigd door NorthernStar op 04-06-2002 05:43]
hoe zou het nou voelen (de val) als ik eraf spring, maar ook ik ben niet suicidaal
Ik heb het ook met flats, treinen (helemaal nu ik er iedere dag mee reis)...
Dus gewoon het idee van: Wat zou er gebeuren als...
Kep verder helemaal geen "ik wil dood" gedachtes ofzow...
Komt bij dat ik zelf niet meer weg kan gaan van de plek die mij zo aantrekt ben dus aan de plek gebonden tot iemand mij daar weghaalt beslist niet prettig
wie weet doen ze er wat aan want die man heeft wel vaker rare dingen (zijn hele inboedel op straat gooien)
de politie heeft ook een tijd staan praten met 2 meisjes van een jaar of 8 a 9 denk dat die het hebben zien gebeuren.
quote:ga een keer bungie jumpen, en dan niet zo'n lullig stukkie als hier op scheveningen....Op maandag 7 augustus 2000 23:08 schreef Isabeau het volgende:
makkelijker kan ik het niet zeggen.
ik had de drang om te weten hoe het was om te springen, na een zelfmoord van een goeie vriend.
na de sprong nooit meer last van gehad
(mogelijke reactie, maar je weet dat je niet terpletter valt....klopt... maar ging me om het gevoel, mijn hersenen zijn heel gevoelsmatig ingesteld)
Slotje dus maar..