Bevallingsverhalen 2

Het is 01-01-2011

Ik ben 6-01-2011 uitgerekend. Vandaag is het 01-01-2011
Twee dagen geleden werd ik wakker met het gevoel alsof iemand een riem om mijn heupen heeft gespannen en die de hele nacht strak heeft gezeten. De week voor deze datum moet ik veel meer plassen, heb ik veel wit afscheiding en af en toe een opvlieger of een klein menstruatie gevoel. 30 en 31-12-2010 ben ik zo verschrikkelijk moe dat ik nergens meer zin in heb. Het enige wat ik wil is op de bank liggen. Ik wil niet eens tv kijken of de hond uitlaten. Alleen maar liggen.
01-01-2011 zeg ik tegen mijn baby in de nacht dat papa en mama helemaal klaar zijn en dat hij geboren mag worden. Die zelfde dag word ik in de ochtend wakker rond 12.00 met een positief gevoel. Ik doe uitgebreid make-up op. Ik zoek roze kleren bij elkaar en ik doe roze nagellak op mijn nagels en tenen. Ik ruim het huis op.
Ik eet 3 stukken pizza (groente blauwe kaas) en 2 roze koeken. Daarna voel ik rond 13.00 voor het eerst in 9maanden een heftig menstruatie gevoel. Dat gevoel heb ik normaal gesproken als ik ongesteld moet worden. Ik voel een druk in mijn onderrug, onderbuik en in mijn bovenbenen aan de achterkant. Dit gevoel heb ik al 9 maanden niet gehad.
Ik ben beneden aan het rommelen en ik merk dat het steeds terug komt. Niet pijnlijk maar wel irritant aanwezig.
Ik loop naar boven. L ligt nog in bed. Hij kwam pas om 6uur s ochtends thuis want hij heeft het laat gemaakt met Nieuwjaar vieren. Ik vertel hem dat ik waarschijnlijk weeën heb en hij baalt dat het net vandaag begint. De enige dag dat hij een kater heeft(moe en hoofdpijn) Maar hij is ook blij en samen liggen we tot 18.00 in bed.
We hebben steeds de tijd van deze lichte krampen genoteerd. Deze krampen doen geen pijn maar je kan ze niet negeren:
15.10
15.16
15.22
15.45
15.50
16.03
16.12
16.17
16.28
16.35
16.42

Toen gingen we even eten bij mams: oliebollen, broodje zalmsalade, gehaktballen en erwtesoep ( ja laatste periode eet ik echt alles door elkaar)

17.15
17.22
17.29
17.37
17.44
17.52
17.58
18.08

Inmiddels koffie gedronken en hondje uitgelaten (als ik ga lopen heb ik geen tot heel weinig weeën)
20.00
De weeën zijn nu pijnlijker maar veel onregelmatiger en duren korter:
20.24
20.31 deze was pijnlijk en moest ik bij puffen
20.37
20.48

22.45
Het is inmiddels 10.45 ik ben nog een keer naar de wc geweest. Nog een koffie gedronken en een sultana gegeten. L is wakker en eet tosti’s

Ik heb niet echt zin om koffertje ofzo extra in te pakken of nog te checken. Ik zit tv te kijken en het gaat prima. Als ik nu een wee heb moet ik er bij zuchten (lichtjes) het doet wel een beetje pijn maar nog te doen.
VK gebeld, moet terug bellen als ze pijnlijker worden

Helaas na 7 x 5 minuten ertussen zit er nu weer geen regelmaat in…
Ik ga maar een tosti met kaas eten

23. 20
stomme onregelmatige weeën wel pijnlijk maar te doen

23.54
weeën komen om de 7 minuten, baby heeft de hik in mijn buik en ik besluit naar bed te gaan

2-1-11

00.30

Onregelmatige weeën. Moet al puffen

Moet de hele avond lachen om L
Hij heeft kater,misselijk en hoofdpijn
Loupy het hondje rent keihard rond en graaft in z;n huis en mandje, hij voelt dat er iets staat te gebeuren.
Lachaanval tijdens wee met heel harde schaterende lach

01.22
Lach erg veel met L tussen de weeën door.
Weeën weer wat regelmatiger en doen nu echt pijn. Tussen de weeën door voel ik niks. Ik bel de VK en ze zegt dat ze over een half uur komt.

02:00
Vk is langs geweest de baarmoedermond is verstreken en ik heb 2 cm ontsluiting (yes!!!)
De weeën zijn afgezwakt door haar bezoek ze raadt een bad aan. Dus ga ik in bad zitten voor ongeveer een uur lang, tussendoor ga ik eruit omdat ik denk dat ik in bed lekkerder lig, maar dat is niet zo en ik ga weer terug in bad.

03:50
Weeën komen veel sneller ik gok om de 3- 4 min doet heel erg pijn alsof een mes in mijn baarmoeder wordt gestoken en rond gedraaid wordt man helpt lief door in rug te duwen.
Inmiddels kan ik de weeën niet meer goed opvangen. De vk komt zo en dan wil ik graag naar het ziekenhuis.
note: ik ben nu moe 2x in bad geweest(remt weeën af)
BEN ERG DORSTIG EN HOEF NIET MEER TE LACHEN
note2: tijdens een wee heb ik het gevoel alsof ik moet plassen of moet poepen

De vk constateert een krappe 3cm! Bummer want we zijn al 2 uur verder.
Omdat ik toch zoiezo een ruggenprik wil mag ik al naar het ziekenhuis.

Op dat moment zijn we super blij eindelijk de baby komt. Ik maak me wel zorgen over de pijn die nog gaat komen want het doet nu al behoorlijk pijn…maar ik troost me met de gedachte aan de ruggenprik waardoor ik straks lekker niks meer voel..

Oke hier begint alle pas echt hiervoor was het kinderspel

We rijden naar het ziekenhuis die 5 minuten van ons huis vandaan is en de weeën worden meteen heftiger. Vanaf de deur beneden naar 6 hoog heb ik heel veel weeën. Ik hoef geen rolstoel om naar boven te komen, kan nog zelf lopen.

Daar aangekomen krijg ik een eigen privé kamer met een bed een grote stoel voor mijn man en er is een privé douche met wc.

Als ik eenmaal lig remmen de weeën weer af. De zuster vraagt waarom ik een ruggenprik wil omdat ze me zo kalm vindt. Op dat moment wil ik daar niet over discussieren, want dat is nu eenmaal mijn besluit. Ik merk dat de zuster niet achter mijn keuze staat..maar ik negeer haar verder. Daarna moet ik een half uur aan de CTG scan om te kijken hoe het gaat met de baby.
Het is vervelend want ik moet op mijn rug liggen en zo kan ik de weeën niet zo goed opvangen. Ik merk wel dat de weeën een beetje wegblijven doordat ik lig, ze zijn er wel maar minder dan op de reis naar het ziekenhuis.

Note: ze biedt me de hele tijd water en thee aan maar ik durf niet meer te drnken, omdat ik bij elke wee het gevoel heb dat ik moet plassen en dat niet erger wil maken

Na de ctg ga ik een beetje lopen en worden de weeen weer erger. Echter heb ik nu pas 4.5cm onsluiting. Ik had gehoopt dat het veel sneller zou gaan maar helaas. De VK breekt mijn vliezen met 2 enorme breinaalden, dit doet geen pijn maar ziet er heel eng uit.

Ik vraag waar mijn ruggenprik blijft. De inmiddels nieuwe zuster zegt dat ik eerst een half uur aan het infuus moet want er moet extra vloeistof in mijn lichaam komen voor de ruggenprik. Ik baal, ik wist van te voren dat dit moest, maar heb echt last vd weeën en een half uur klinkt echt nog heel erg lang. Ook ben ik bang voor de naald van het infuus, maar gek genoeg voel ik het infuus amper zitten als het eenmaal in mijn linker arm wordt aangebracht.
Ondertussen vraag ik of ze wel echt de anesthesist bellen want ik wil meteen de ruggenprik als het infuus klaar is.

7.00
Na een half uur is er nog steeds geen anesthesist. Weer een andere zuster vertelt me dat er wisseling is van de wacht en dat het een half uur gaat duren. Ik ontplof bijna. Ik jammer dat ik dit niet eerlijk vind, ik echt heel veel pijn heb en dat ze me aan het lijntje houden. De zusters (inmiddels zijn er 3 aanwezig) zeggen dat ik het heel goed doe en dat ik de weeën zo goed opvang. Ja hallo ik heb geen keus. Een van hun zegt dat ik best mag schreeuwen en huilen… mooi niet!
op dat moment haat ik hun alle 3. Ik eis een ruggenprik. Ze kunnen niks voor me doen, maar ik kan wel het morfine-pompje krijgen.
Ik ben zelf doodsbang voor drogerende middelen, bang dat ik geen lucht krijg of een paniek aanval krijg, maar alles beter dan deze pijn. Dus stem ik toe. Het lijkt uren te duren voor ze eindelijk het spul via het infuus inbrengt. Daarna duurt het vrij lang voordat het een beetje werkt. Langzaam voel ik mezelf weg doezelen, maar als er weer een wee komt voel ik de scherpe pijn nog steeds. Maar tussen de weeën door ben ik in een soort diepe afwezige staat.

Ze vragen de hele tijd of ik wat wil drinken, maar dat durf ik niet want ik ben heel bang voor een katheder. Ik vraag om ijs blokjes en die eet ik heel gulzig op.
Note: bij elke wee voelt het alsof ik moet plassen, alleen kan ik niet plassen het is een hele harde druk op mijn blaas en scherpe pijn in mijn buik. Als de wee over is voel ik totaal geen pijn, alleen slaperigheid.

Note: De zusters checken af en toe of ik er nog wel bij ben. Ik ben in een diepe slaap steeds tussen door, maar ik hoor iedereen wel praten

8.00
Er komt weer een zuster aan en die gaat kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze zegt dat ik al 8 cm heb en dat ik nu helaas geen ruggenprik meer kan krijgen omdat het hiervoor te laat is. Ik baal als een stekker en ben erg boos op iedereen in het ziekenhuis. Ik wilde zo graag een ruggenprik en nu weet ik zeker dat ik die niet meer krijg.
Ook zegt ze dat ze zo de morfine gaat uitzetten. Ik zeg dat ze dat niet mag doen, de pijn is al zo erg en op eigen kracht kan ik het echt niet, ik ben inmiddels erg moe.

Mijn man voelt zich ook machteloos hij ziet mij pijn lijden , maar kan niks doen. O ja ik heb totaal geen behoefte aan koude washandjes, eerder aan een warme kruik in mijn rug. Die krijg ik ook. Mijn man volgt al mijn bevelen op. (we hadden van te voren afgesproken dat hij precies zou doen wat ik zou vragen zonder discussie) dan moet hij weer in mijn rug duwen en daarna weer over mijn buik wrijven, dan weer hard dan weer zacht. Mijn mond is zo droog, mijn lippen zijn kapot van het erop bijten en ik heb het warm , maar niet heet.

Ik drink nog een bouillon, want plassen kan ik toch niet en het smaakt heerlijk(komt door de morfine)

9.30
Ik voel voor het eerst persdrang. Maar ik durf niet te persen want ik ben bang voor de pijn. De zuster zegt dat ik mag persen. Ik word boos en zeg tegen haar dat ik echt niet ga persen straks scheur ik nog uit. Ze zegt dat ik het toch gewoon moet doen.
De eerste paar keren wil ik echt niet persen, maar het gaat natuurlijk en ik moet wel want ik kan het niet tegen houden. Ik hoor de zuster zeggen dat ze nu de morfine uitgaat doen en dat ik weeën opwekkers krijg, want ze zijn weer afgezwakt. Ik denk achteraf dat elke keer als de weeën heftiger werden ik ze zelf uitschakelde omdat ik er zo bang voor was.

9.50
Ik zeg dat ik niet wil dat ze de morfine uitzet (ook al helpt het niet tegen de pijn) want ik durf dit niet nuchter te doen. De zuster zegt dat het moet voor de baby en zegt dat ik moet concentreren op het persen.

Bij elke wee pers ik, maar soms weet ik niet precies wanneer ik precies pers. Was het nou op een wee of was de wee al geweest, ik voel niet zo goed wanneer het moet.
Het doet heel veel pijn. Zo veel dat ik echt hoop dat dit zo snel mogelijk voorbij is.
Bij elke perswee pers ik, ook zonder wee..Op het laatst heb ik door wanneer ik moet persen. De zuster wil dat ik nog harder en langer pers. Dit is echt pijnlijk en ik voel gewoon dat ik aan het uitscheuren ben maar op dat moment denk ik alleen maar aan dat dit kind er echt uit moet.
Ik vraag zelfs om een knip en een vacuüm pomp. De verpleegsters zeggen allemaal dat dit niet nodig is en dat ik het echt wel kan. Ik geloof ze niet en ze vraagt of ik mee wil kijken met een spiegel. Dat wil ik wel want ik geloof niet dat het er echt bijna opzit. Ik kijk mee en zie inderdaad dat er bij elke pers een hoofdje te zien is, maar die floept steeds weer terug en dat vind ik best demotiverend…

10.10
En dan… na 20 minuten persen staat het hoofdje. Ik moet nu niet persen maar even zuchten. Ook dit doet weer pijn, maar ik weet dat dit het einde van alles is. Dat heb ik namelijk gelezen in alle zwangerschapsbladen en ik zie het weer positief. De volgende wee mag ik weer persen en ik pers zo hard als ik kan. Ik hoor mezelf echt een oerkreet uitslaan. En dan komt de allerlaatste perswee (op dat moment weet ik niet dat het de laatste is.) Ik pers weer door alle pijn heen en dan floept hij er uit. Heel zacht met heel veel warm water.
Heerlijk wat een enorme opluchting.
Anouar is geboren! Wat is hij prachtig lief en klein. Ze leggen hem op mijn buik en ik geef hem meteen een kusje ( ik vind pasgeboren baby’s altijd vies, maar mijn eigen mannetje niet)
Daarna mag mijn man de navelstreng doorknippen en mag ik Anouar voor het eerst aan de borst leggen. Dit gaat heel goed.

11.00
De gynaecoloog komt en ik moet gehecht worden. Ik ben flink uitgescheurd van binnen en ze vraagt of ik er een ruggenprik bij wil. Ik word bijna boos, nu is het opeens wel mogelijk terwijl ik dat zoooo graag wilde tijdens de bevalling. Ik wil dus geen ruggenprik!
Ik krijg plaatselijke verdovingen, maar die werken niet echt. 20 minuten lang word ik gehecht en ik voel alles. Precies hoe de naald erin gaat en hoe de draad wordt afgeknipt ALLES.

Ik troost me met de gedachte dat alles bijna achter de rug is. Na de hechtingen moet ik douchen en willen ze dat ik plas. Ik weet dat het pijn gaat doen, maar vergeleken bij de bevalling durf ik nu alles. Ik plas. Het doet wel zeer, maar ik wil heel graag naar huis.

Anouar wordt ondertussen gewogen en gemeten: 51cm en 3425gram.
Mijn man en ik zijn dolgelukkig we mogen naar huis. Eindelijk begint ons leven als ouders.