LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ik zelf probeer geen enkele column van Nico Dijkshoorn en Luuk Koelman over te slaan. Altijd lekker luchtig, humoristisch en duidelijk in de mening.
Marjolijn Februari.
Palindromen maken, daar is geen kunst aan. (Aat snuk neeg siraad nek amne mordnilap.)
Gerrit Komrij Zijn TV-recenties
Jan Mulder De colums in de Volkskrant
Stefan Efimenco idd. Zijn buitenlandse blik op Nederland
Piet Grijs/Hugo Brandts Corstius
Maar vooral deze held :
Nico Scheepmaker (Amsterdam, 13 november 1930 - aldaar, 5 april 1990) was een Nederlands (sport)-journalist, dichter en columnist.
Van huis uit kreeg hij zijn liefde voor voetbal mee en tijdens zijn militaire dienst bij de Militaire Inlichtingendienst maakte hij kennis met het Russisch. Hij studeerde Slavische taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna werd hij vertaler. Dokter Zjivago van Boris Pasternak vertaalde hij in het Nederlands.
In de jaren 50 kreeg hij succes als dichter. Zijn debuut was de bundel Poëtisch fietsen (1955) en in 1958 kreeg hij de Anne Frank-prijs voor jeugdige schrijvers.
Daarna ging Scheepmaker de journalistiek in. Hij schreef vanaf 1957 columns in achtereenvolgens Sport&Sportwereld, Algemeen Handelsblad, Het Parool, de Volkskrant, Hollands Maandblad, Vrij Nederland, Voetbal International en de GPD-bladen. Ook had hij een tijd een column op Radio Veronica in het sportprogramma Sportief zijn en beter worden van Henk van Dorp. Zijn meest bekende pseudoniemen waren Trijfel (GPD-bladen), "Hopper" (de Volkskrant) en Ivo Vettewinkel (Sportwereld). Dit laatste pseudoniem haalde Scheepmaker van een in de jaren 50 en 60 bekende allitererende reclame "Verf Van Vettewinkel".
Als sportjournalist was Scheepmaker uniek in zijn soort: waar collega's een gewogen oordeel over een hele wedstrijd trachtten te geven, concentreerde hij zich vaak op één speler. Hij hield dan nauwkeurig bij hoe vaak deze aan de bal was geweest en hoeveel van diens acties geslaagd waren. Ook was hij jarenlang televisierecensent. Achter de schermen werkte hij mee aan het programma Mies en scène van Mies Bouwman.
In zijn columns toonde hij zijn affiniteit met lijstjes. Nauwkeurig turfde hij b.v. de voornamen in de geboorte-advertenties. Eind jaren zestig besteedde Nico Scheepmaker in zijn columns veel aandacht aan de dissidente bewegingen in het toenmalige Oostblok. Dat werd hem door de linkse kring van journalisten niet in dank afgenomen; net als Loe de Jong en Karel van het Reve kreeg hij de onterechte reputatie een rechtse communistenvreter te zijn.
Enkele bekende boeken van Scheepmaker zijn Cruijff, Hendrikus Johannes, fenomeen (1972), Het jonge vadersboek (1977), Het krankzinnige kwartiertje (vijftig jaar sportjournalistiek) (1978), Het Smoezenboek (1982), Theo Koomen, leven in woord en beeld (1986) en Rembrandt heeft nooit gevoetbald (1989). Postuum verscheen een bloemlezing uit zijn werk, Over alles (samengesteld door Tim Krabbé) (1991). De bundel Trijfels (samengesteld door Hans Heesen en Harry Jansen) bevat een selectie van 200 uit de ongeveer 4000 Trijfels die hij geschreven heeft (Thomas Rap, 2006).
In 1990 werd Nico Scheepmaker tijdens een partijtje tennis getroffen door een hartaanval. Hij overleed op 59-jarige leeftijd.
Scheepmaker zou de term Droste-effect hebben bedacht. Sinds 2004 wordt jaarlijks de Nico Scheepmaker Beker uitgereikt voor het beste sportboek.
De ultieme held
Jan Mulder De colums in de Volkskrant
Stefan Efimenco idd. Zijn buitenlandse blik op Nederland
Piet Grijs/Hugo Brandts Corstius
Maar vooral deze held :
Nico Scheepmaker (Amsterdam, 13 november 1930 - aldaar, 5 april 1990) was een Nederlands (sport)-journalist, dichter en columnist.
Van huis uit kreeg hij zijn liefde voor voetbal mee en tijdens zijn militaire dienst bij de Militaire Inlichtingendienst maakte hij kennis met het Russisch. Hij studeerde Slavische taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna werd hij vertaler. Dokter Zjivago van Boris Pasternak vertaalde hij in het Nederlands.
In de jaren 50 kreeg hij succes als dichter. Zijn debuut was de bundel Poëtisch fietsen (1955) en in 1958 kreeg hij de Anne Frank-prijs voor jeugdige schrijvers.
Daarna ging Scheepmaker de journalistiek in. Hij schreef vanaf 1957 columns in achtereenvolgens Sport&Sportwereld, Algemeen Handelsblad, Het Parool, de Volkskrant, Hollands Maandblad, Vrij Nederland, Voetbal International en de GPD-bladen. Ook had hij een tijd een column op Radio Veronica in het sportprogramma Sportief zijn en beter worden van Henk van Dorp. Zijn meest bekende pseudoniemen waren Trijfel (GPD-bladen), "Hopper" (de Volkskrant) en Ivo Vettewinkel (Sportwereld). Dit laatste pseudoniem haalde Scheepmaker van een in de jaren 50 en 60 bekende allitererende reclame "Verf Van Vettewinkel".
Als sportjournalist was Scheepmaker uniek in zijn soort: waar collega's een gewogen oordeel over een hele wedstrijd trachtten te geven, concentreerde hij zich vaak op één speler. Hij hield dan nauwkeurig bij hoe vaak deze aan de bal was geweest en hoeveel van diens acties geslaagd waren. Ook was hij jarenlang televisierecensent. Achter de schermen werkte hij mee aan het programma Mies en scène van Mies Bouwman.
In zijn columns toonde hij zijn affiniteit met lijstjes. Nauwkeurig turfde hij b.v. de voornamen in de geboorte-advertenties. Eind jaren zestig besteedde Nico Scheepmaker in zijn columns veel aandacht aan de dissidente bewegingen in het toenmalige Oostblok. Dat werd hem door de linkse kring van journalisten niet in dank afgenomen; net als Loe de Jong en Karel van het Reve kreeg hij de onterechte reputatie een rechtse communistenvreter te zijn.
Enkele bekende boeken van Scheepmaker zijn Cruijff, Hendrikus Johannes, fenomeen (1972), Het jonge vadersboek (1977), Het krankzinnige kwartiertje (vijftig jaar sportjournalistiek) (1978), Het Smoezenboek (1982), Theo Koomen, leven in woord en beeld (1986) en Rembrandt heeft nooit gevoetbald (1989). Postuum verscheen een bloemlezing uit zijn werk, Over alles (samengesteld door Tim Krabbé) (1991). De bundel Trijfels (samengesteld door Hans Heesen en Harry Jansen) bevat een selectie van 200 uit de ongeveer 4000 Trijfels die hij geschreven heeft (Thomas Rap, 2006).
In 1990 werd Nico Scheepmaker tijdens een partijtje tennis getroffen door een hartaanval. Hij overleed op 59-jarige leeftijd.
Scheepmaker zou de term Droste-effect hebben bedacht. Sinds 2004 wordt jaarlijks de Nico Scheepmaker Beker uitgereikt voor het beste sportboek.
De ultieme held
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn mening in de VI is altijd leuk. Ik lees het als eerste. Maar literair talent heeft ie niet. Geen talent.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
dat maakt het eigenlijk zo leukquote:Op donderdag 27 januari 2011 15:40 schreef tong80 het volgende:
[..]
Zijn mening in de VI is altijd leuk. Ik lees het als eerste. Maar literair talent heeft ie niet. Geen talent.
De vader vind ik beter.quote:
Op Historisch zijn polemieken met W. F. Hermans.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
