Ik merk dat ik hierdoor veel lichter over het leven ga denken omdat ik alles veel beter kan relativeren. Als ik mijn dagelijkse problemen in het perspectief van het universum plaats, dan maakt mijn frustratie snel plaats voor een glimlach.
Nu zijn er mensen die zeggen dat je niet teveel of te ver moet doorrelativeren, omdat je dan te ver verwijderd raakt van de realiteit en er dan een te klinische kijk op het leven op na houdt. Maar is dit wel zo? Wanneer dit gezegd wordt, doelen we dan eigenlijk niet op mensen die hun gevoelens het liefst wegstoppen en dit goedpraten door zogenaamd te relativeren?
Ik ervaar mijn verregaande relativering van het leven niet als koud of klinisch. Ik ervaar het juist als een extra dimensie, iets wat mij veel plezier en geluk oplevert. Nu is het zo dat ik een bepaald wereldbeeld heb opgebouwd en vanuit dat wereldbeeld kijk naar het leven. Het wereldbeeld komt eerst en daar uit volgt automatisch een lichte opvatting ten opzichte van het leven.
Het gaat verkeerd, wanneer het andersom gaat. Iemand heeft een bepaald wereldbeeld en er gebeurt iets vervelends in zijn of haar leven. In eerste instantie roept dit misschien pijn of frustratie op. Vervolgens probeert de persoon van deze negatieve gevoelens af te komen en gaat op zoek naar een excuus. Dit excuus wordt dan gevonden in de vorm van een verrregaande relativatie. Dit is in mijn ogen geen oplossing omdat het maar een tijdelijke oplossing is. De negatieve gevoelens krijgen niet echt een plek omdat deze plek maar tijdelijk gecreeerd is en weer zal verdwijnen als de persoon verder gaat met zijn of haar leven.
Dit betekent dan dat de gevoelens weer los zullen komen en de persoon hier op een later tijdstip weer mee geconfronteerd wordt. Niet perse in een direct herkenbare vorm, maar misschien in de vorm van stress of innerlijke onrust die niet direct te linken is met de weggestopte en tijdelijk weggerelativeerde negatieve gevoelens.
Als je wereldbeeld heel groot en allesomvattend is en al een tijdje onderdeel is van je denken, dan zal dit de bril worden waardoor je naar het leven kijkt. Dit beeld van de wereld is dan onderdeel geworden van je onderbewustzijn, het is vanzelfsprekend geworden. Vanuit deze positie is relativeren heel normaal en gezond denk ik. Want vanuit deze positie hoef je je negatieve gevoelens niet te ontkennen of proberen te ontvluchten. Je kunt dan je negatieve gevoelens heel makkelijk accepteren en ze er laten zijn om ze vervolgens te zien oplossen of zelfs zien transformeren naar positieve emoties.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties op het bovenstaande
Als afsluiting wil ik graag mijn favoriete uitspraak met jullie delen om te zien hoe jullie hier over denken:
"Whatever your main struggle is, it is insignificant in the face of your death; it is petty and unimportant and has no meaning at all. It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."
Brad Blanton - Radical Honesty
Bij sommige dingen mag best je gevoelens eens uit gooien en inzien dat het niet goed gaat zodat je kan veranderen of emoties er uit laat die er echt uit moeten.
Juist als je eerst die gevoelens eruit hebt gegooid kan je pas verder en het relativeren.
Wanneer is het doorslaan dan in jouw ogen?quote:Op zaterdag 18 december 2010 22:59 schreef formerjellybean het volgende:
Tuurlijk is relativeren belangrijk , maar je kan er ook in door slaan.
Mijn stuk gaat er juist over dat er bij relativeren helemaal geen sprake hoeft te zijn van het ontkennen van emoties. Relativatie geeft juist de mogelijkheid om je negatieve emoties te accepteren ipv ze weg te stoppen of ze te krachtig te uiten.quote:Bij sommige dingen mag best je gevoelens eens uit gooien en inzien dat het niet goed gaat zodat je kan veranderen of emoties er uit laat die er echt uit moeten.
Juist als je eerst die gevoelens eruit hebt gegooid kan je pas verder en het relativeren.
Bij sommige dingen moet je juist even krachtig kunnen uiten dat heb je dan nodig en dan kun je daarna weer verder.
Voor de echt ingrijpende gebeurtenissen is het belangrijk juist eerst het verdriet te hebben en dan later als je weer wat beter voelt komt de relativering later wel.
Hoe oud ben je?quote:
Ik kan mij wel in je verhaal vinden. Zelf ben ik echt erg onverschillig en ervaar minder 'problemen' dan andere mensen. Als ik dan iemand hoor klagen over kleine problemen moet ik altijd een beetje lachen. Maar ik merk wel dat, zoals je al zei, mijn gevoelens zich opkroppen.
19.quote:
Relativering is iets dat altijd aanwezig is. De heftigheid of grootte van je probleem wordt bepaald aan de hand van het wereldbeeld dat je hebt. Is je wereldbeeld heel klein en bekrompen dan zullen bepaalde gebeurtenissen veel harder aankomen dan bij een groter wereldbeeld.quote:
Nou bijvoorbeeld als je in een rouwverwerking zit , dan heb je even geen ruimte voor relativering of te concentreren op de problemen van een ander, want je moet juist door het verdriet heen. Eerst moet je even kunnen zeggen ik voel me kut en dat komt daardoor.
Ook het verwerken van een verlies kan tot op zekere hoogte worden gerelativeerd. Nogmaals, ik zeg niet dat je je gevoelens moet ontkennen of wegstoppen. Wanneer je van negatieve gevoelens af wil en op zoek gaat naar een relativering, dan is het in mijn ogen geen relativeren maar goedpraten.
Het echte relativeren in mijn ogen, is het in de eerste plaats hebben van een groots wereldbeeld waarbinnen het leven zich afspeelt. Dat is iets heel anders en dat is het punt dat ik probeer te maken in de OP.
Ik heb het idee dat mijn punt dat ik probeerde te maken in de OP niet echt goed is overgekomen...quote:Bij sommige dingen moet je juist even krachtig kunnen uiten dat heb je dan nodig en dan kun je daarna weer verder.
Voor de echt ingrijpende gebeurtenissen is het belangrijk juist eerst het verdriet te hebben en dan later als je weer wat beter voelt komt de relativering later wel.
Oh, no worries danquote:
Het opkroppen door "relativeren" is iets wat ik eerder ook deed. Zoals ik in de OP al zei, is het niet echt relativeren als je je gevoelens opkropt. Het is meer het goedpraten van je gevoelens zonder ze een echte plek te geven.
Bij relativeren geef je je gevoelens juist wel een plek en om goed te kunnen relativeren heb je een groot wereldbeeld nodig en dat hebben de meeste mensen nog niet in hun jeugd. Dat is iets wat later pas komt.
Helemaal mee eensquote:
Nou bijvoorbeeld als je in een rouwverwerking zit , dan heb je even geen ruimte voor relativering of te concentreren op de problemen van een ander, want je moet juist door het verdriet heen. Eerst moet je even kunnen zeggen ik voel me kut en dat komt daardoor.
Bij sommige dingen moet je juist even krachtig kunnen uiten dat heb je dan nodig en dan kun je daarna weer verder.
Voor de echt ingrijpende gebeurtenissen is het belangrijk juist eerst het verdriet te hebben en dan later als je weer wat beter voelt komt de relativering later wel.
Voorheen kropte ik de gevoelens ook op tot het niet meer ging, na mijn moeders dood er de daarop volgende emoties ben ik er anders mee omgegaan. Nu merk ik dat ik inderdaad totaal anders naar de wereld om mij heen kijk dan sommige mensen. Gevoelens laat ik nog steeds op mij af komen, maar ik stop ze niet meer weg. Hoeft niet
Als dat daarna voorbij is kun je eigenlijk al weer heel snel met beide benen op de grond staan
Mijn eerste grote wereldschok was de dood van mijn vader toen ik 17 was. Ik dacht zulke gevoelens nooit meer mee te kunnen maken. Maar inmiddels is er zoveel gebeurd in het leven, wordt je ouder en maakt meer mee. De plotselinge dood van mijn zwager 7 jaar geleden, die 2 kleine kindjes van 1 en 2 naliet, schopte me weer helemaal overhoop.quote:
[..]
Helemaal mee eens
Voorheen kropte ik de gevoelens ook op tot het niet meer ging, na mijn moeders dood er de daarop volgende emoties ben ik er anders mee omgegaan. Nu merk ik dat ik inderdaad totaal anders naar de wereld om mij heen kijk dan sommige mensen. Gevoelens laat ik nog steeds op mij af komen, maar ik stop ze niet meer weg. Hoeft niet
Als dat daarna voorbij is kun je eigenlijk al weer heel snel met beide benen op de grond staan
Nu ben ik "gelaten". We stonden hem 2 dagen voor Kerst te begraven. Het gevoel van Kerst is voor mij niet meer hetzelfde. Ik hoef niet meer zonodig. Ik versier wel en bedenk wel iets leuks voor het menu, maar als ik zou moeten werken is me dat om het even. Het is niet meer zo'n belangrijk iets zeg maar. Omdat deze dagen (gezellig samenzijn) het hele jaar door kunnen en niet perse aan die 2 dagen gelinkt zijn. Iemand kan er dan wel helemaal niet meer zijn.
Naarmate je ouder wordt en steeds meer meemaakt wordt je milder. Zie je de dingen ook vanuit een ander perspectief. Is alles niet meer zo "zwart/wit".
Ik vind het een mooie eigenschap van ouder worden
Ouder worden, volwassen, eigenlijk begin ik steeds meer te denken dat het weinig met je leeftijd te maken heeft.
Dat klopt. Ik ben wel "wat" ouder( 28 jaar om precies te zijnquote:
Ouder worden... Ik moet altijd een beetje gniffelen tegenwoordig als het daar over gaat. Ik ben nu 21, maar voel me soms 60 met mijn rugzak. Als ik kijk naar mijn omgeving, sta ik zoveel anders in het leven dan andere mensen van mijn leeftijd of zelfs ouder. En bij sommige, die ook al een flinke tocht achter de rug hebben daar zie je het dan wel in terug.
Ouder worden, volwassen, eigenlijk begin ik steeds meer te denken dat het weinig met je leeftijd te maken heeft.
), maar heb mijn rugzak inmiddels flink vol. Als je nog zo jong bent, dan moet je gewoon heel goed in de gaten houden dat je ook vooral plezier moet kunnen maken en soms luchtig moet kunnen denken. Ik ben ouder en berust dus in de dingen die mij overkomen zijn. Als jongere moet je dat niet willen. Er is nog zoveel in het leven wat je moet kunnen/ willen doen. Je moet niet zover in het relativeren gaan dat je als een 50 jarige gaat leven 
Je bent niet de enige 21-jarige die er zo over denkt.quote:
Ouder worden... Ik moet altijd een beetje gniffelen tegenwoordig als het daar over gaat. Ik ben nu 21, maar voel me soms 60 met mijn rugzak. Als ik kijk naar mijn omgeving, sta ik zoveel anders in het leven dan andere mensen van mijn leeftijd of zelfs ouder. En bij sommige, die ook al een flinke tocht achter de rug hebben daar zie je het dan wel in terug.
Ouder worden, volwassen, eigenlijk begin ik steeds meer te denken dat het weinig met je leeftijd te maken heeft.
Ik ben het met hem eens.quote:Op zondag 19 december 2010 01:48 schreef Seven. het volgende:
[..]
Je bent niet de enige 21-jarige die er zo over denkt.
als je dit topic bekijkt na kracht van het nu (1t/m7) heb gelezen, dan zie je wel de OP in het perspectief wat je bedoelt denk ik, maar het staat er niet zo
overigens is er best wel wat onderzoek gedaan naar het relativeren van dingen na het benadrukken van de eigen sterfelijkheid. dit heet de terror management theory waarbij ook gebruik wordt gemaakt van het zichelf herinneren aan sterfelijkheid, en hierdoor zijn mensen meer geneigd om 'bepaalde dingen' anders te doen. in de gevallen die ik ken zal de persoon zich meer vastklampen aan cultuur en/of geloof omdat dit betekenis aan de dood geeft, of een soort gevoel van onsterfelijkheid geeft
[ Bericht 43% gewijzigd door Rick.Gulmans op 28-12-2010 09:14:13 (laatste alinea kwam er nog bij) ]
Ik begrijp je punt zeer goed, en zo sta ik ook in het leven. Die quote die je aanhaalt is leuk en ik zie er zeker wat in. Toch vind ik het ook heerlijk om me af en toe eens kut te voelen, te zwelgen in zelfmedelijden en te klagen over mijn insignificante, triviale issues. Ik ben niet voor niks op aarde gekomen om een menselijke ervaring te ondergaan, dus maak ik ook graag de ups en downs mee. Dus inderdaad wat jij zegt, niet je "negatieve" emoties wegstoppen, maar ze gewoon ten volle ervaren, accepteren dat ze er zijn en ze vervolgens omzetten in iets positiefs.quote:
"Whatever your main struggle is, it is insignificant in the face of your death; it is petty and unimportant and has no meaning at all. It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."
Brad Blanton - Radical Honesty
Op het moment dat er iets vervelends gebeurd, zoals een overlijden, is het van belang dat dit geaccepteerd wordt. Daarnį kun je relativeren, er afstand van nemen, en er vervolgens op een andere manier naar gaan kijken.
Maar op het moment dat deze gevoelens van verlies en rouw niet geaccepteerd kunnen worden door degene die ze voelt, wordt er door middel van doorslaan in relativeren een excuus gezocht waarom de persoon in kwestie het niet zou kunnen accepteren.
Ikzelf kan een euro op straat vinden en me dag is weer helemaal goed. Blij worden van kleine dingen, dat is puur emotie.
Als je dingen goed weet te relativeren is leven op je emotie 'the next level'. Emotie zit altijd in je, dus kan je er beter mee leven dan er tegen relativeren.
En dan kan je nog happier worden
Klinkt interessant. In het weekend eens goed naar kijkenquote:
ik heb meegekregen dat je pas moreel volwassen ben zodra je je eigen belangen kan relativeren met het belang van anderen.
als je dit topic bekijkt na kracht van het nu (1t/m7) heb gelezen, dan zie je wel de OP in het perspectief wat je bedoelt denk ik, maar het staat er niet zo
overigens is er best wel wat onderzoek gedaan naar het relativeren van dingen na het benadrukken van de eigen sterfelijkheid. dit heet de terror management theory waarbij ook gebruik wordt gemaakt van het zichelf herinneren aan sterfelijkheid, en hierdoor zijn mensen meer geneigd om 'bepaalde dingen' anders te doen. in de gevallen die ik ken zal de persoon zich meer vastklampen aan cultuur en/of geloof omdat dit betekenis aan de dood geeft, of een soort gevoel van onsterfelijkheid geeft
Of dat raar is weet ik niet. Daarvoor weten we te weinig van je om daar echt iets over te kunnen zeggen.quote:
Ik weet niet, maar echt niks kan mij raken... Het enige dat me geak maakt zijn vrouwen. Me ex, moeder zus en lover... Verder heb ik nog nooit echt een dierbare verloren... Toen me oma kanker kreeg dee ut me echt niks... Terwijl dat wel me beste maatje is! Best raar toch? Ik ben btw ook 19...
Ik merk dat "gerechtvaardigde verontwaardiging" toch nog wel mijn favoriete negatieve emotie is. Gelukkig speel ik dat alleen in mijn hoofd af en niet in het echte levenquote:
[..]
Ik begrijp je punt zeer goed, en zo sta ik ook in het leven. Die quote die je aanhaalt is leuk en ik zie er zeker wat in. Toch vind ik het ook heerlijk om me af en toe eens kut te voelen, te zwelgen in zelfmedelijden en te klagen over mijn insignificante, triviale issues. Ik ben niet voor niks op aarde gekomen om een menselijke ervaring te ondergaan, dus maak ik ook graag de ups en downs mee. Dus inderdaad wat jij zegt, niet je "negatieve" emoties wegstoppen, maar ze gewoon ten volle ervaren, accepteren dat ze er zijn en ze vervolgens omzetten in iets positiefs.
Dat is wel een goeie. Je kan het denk ik ook omdraaien: je kunt iets accepteren als je het kunt relativerenquote:Op dinsdag 28 december 2010 12:49 schreef Michhas het volgende:
Ik denk dat het woord 'accepteren' hier ook van belang is.
Op het moment dat er iets vervelends gebeurd, zoals een overlijden, is het van belang dat dit geaccepteerd wordt. Daarnį kun je relativeren, er afstand van nemen, en er vervolgens op een andere manier naar gaan kijken.
Laten we het er op houden dat beide hand in hand gaan.maar je kunt ook te careless zijn. Is ook niet echt goed.
Dat is idd een valkuil, maar ik denk dan wel dat je bezig bent met het verstoppen van je emoties ipv ze te accepteren en te relativeren op een gezonde manier.quote:Op dinsdag 28 december 2010 14:12 schreef Fuzzysham het volgende:
Relativeren is mooi. Het helpt negatieve gevoelens te onderdrukken en kan jezelf flink motiveren uit een dal te kruipen.Een gevaar is echter dat je het positieve gaat relativeren.
Zo doe ik het ook wanneer ik in een wat stabielere fase zit.
In minder stabiele fases dan is er bier, cannabis, coke, whatever... Dat helpt in die zin relativeren dat je op een gegeven moment inziet dat je zelf de grootste aanjager van je problemen begint te worden, en dan kun je op een zeker moment weer netjes opnieuw beginnen.
Vast niet hoe het hoort, maar ik pretendeer dan ook geen master in de psychologie te hebben
Edoch, je kunt ook teveel relativeren, zoals in 1 van de eerste reacties is gezegd. Daar heb ik wel een handje van. Ik kan kon werkelijk alles weg-relativeren. Dan kun je wel eens voorbij gaan aan je eigen emoties - en, ik iig, soms je wat moeilijker inleven in de problemen van anderen.
Ik heb eens vanuit het niets huilend in de gang bij een huisgenoot gestaan. Ik zei: ik voel me helemaal niet rot, ik snap niet waarom ik nu huil. Mijn huisgenoot zei: hallo, je relatie van 3,5 jaar is over, je hebt een baan die je kut vindt, je hebt niet eens voldoende geld om eten te kopen, je band met je vader is niet goed en je ouders zijn net een half jaar uit elkaar, daarbij woon je net een half jaar op jezelf, das ook een grote verandering. Mijn reactie: dat kon het allemaal niet zijn, want <insert de redenen waarom al die dingen eigenlijk ook goed waren, of dat ik ze toch niet kon veranderen dus het geen zin had om me erover druk te maken>.
Als je zoveel relativeert, dat je je eigen emoties om dingen niet eens meer herkent, kortom, dan relativeer je teveel. Maar, in principe denk ik dat veel mensen te weinig relativeren. En dat relativering iets is waarmee je een stuk beter met tegenslag kan omgaan (het raakt je minder diep, en je kunt gemakkelijker rationeel de situatie bekijken en een oplossing zoeken). En sommige problemen zijn zelfs geen problemen meer als je een beetje relativeert.
je heldere uiteenzettingen worden gewaardeerdquote:
quote:
[..]
je heldere uiteenzettingen worden gewaardeerd
Relativeren betekent niet meteen overal je schouders voor ophalen alsof het je niet interesseert.
Ik heb het moeten leren en er vaak baat bij gehad.
Daarbij kan het ook nog eens leuk zijn en veel dingen die luchtig zijn maar niet luchtig lijken weer luchtig maken waardoor je je ineens een stuk beter gaat voelen weer. ( Dit was eens stomme zin inderdaad maar veel fokkers snappen hem vast!
)In die zin is het de kunst om daar een balans in te vinden. Het is in ieder geval ook zo dat veel mensen onnodig veel energie en tijd verspillen - en zichzelf en derden met gezeik opzadelen -, omdat ze niet kunnen relativeren.quote:
Als iedereen alles maar zal relativeren zou de wereld stil komen te staa. Ik denk dat frustratie en het willen verbetren van de eigen positie de mens drijft