abonnement bol.com Unibet Coolblue
  vrijdag 11 februari 2011 @ 21:09:24 #276
107792 Hexley
the Platypus
pi_92655287
quote:
1s.gif Op woensdag 9 februari 2011 09:16 schreef Joanne35 het volgende:

Nu ja, op zich is het niet eens zo'n vreemde vraag. Alleen iedereen in die draad roept maar van alles zonder er echt over nagedacht te hebben of er iets van af te weten.
Die niet zo vreemde vraag, is blijkbaar wel een redelijk moeilijke vraag.

Hoe het in Nederland zit dunno, in Spanje kijkt men bij binnenkomst wat er @ ID / paspoort staat en daar dumpt men je dan. Wel of geen SRS is niet "interessant". Als het geslacht @ ID verandert is en je zou toch liever ... Tja, "pech" dat kan niet. Maar als het niet verandert is kun je zelf een "verhuis" verzoek doen, hoe het precies zit zou ik na moeten kijken iig moet je een hele lading papier mee sturen, dokter psycho enz. enz... Mocht iemand op het idee komen om op vakantie een lading XTC pillen mee te slepen, dan leggen ze je dat wel gratis en voor niets uit.
Net als speciale regeltjes voor douches, fouilleren enzo.

Ow, iets wat ook grappig om te weten is, mocht je met eten kieskeurig wezen, je hebt ook recht op vegetarisch voedsel.
pi_92658267
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 20:58 schreef Onderweg het volgende:
Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar de VU wachttijd kan je heel nuttig besteden door allerlei voorbereidingen (laseren -op eigen kosten-, familie, werk, jezelf op full time leven). De VU bepaalt niet hoe je leven eruit gaat zien. Het is slechts een tool voor wat hulpmiddelen.

Volgens mij moet je de diagnostische fase via de VU/UMCG doen om het vergoed te krijgen. Met groen licht kan je wel de operatie in het buitenland naar Nederlandse normen vergoed krijgen, zolang de diagnostische fase cfm de SOC verricht is. Maar het loont de moeite het verhaal over de vergoedingen vooraf met de verzekeraar 'dicht te timmeren'. Ik ben er niet zeker van.
En dat zijn nou net de dingen waar ik op het moment de meeste begeleiding bij nodig heb. Dat ik me zeker voel van wat ik wil doen wil niet zeggen dat het daardoor makkelijker wordt... Op het moment voel ik me in een soort van limbo zitten en ik heb heel veel behoefte aan zekerheid en steun. Ik denk niet dat ik dat maandenlang op eigen kracht volhou... :'(
  vrijdag 11 februari 2011 @ 22:30:47 #278
206345 Magenta
Full of colour
pi_92659463
Ik denk dat een 'én-én' situatie wel eens uitkomst zou kunnen bieden. Informeer bij het Genderteam (VU dus) wat de mogelijkheden zijn (t.b.v het voortraject), misschien kan er tussenoplossing komen die én op dit moment je steun kan bieden én je perspectief op de langere termijn biedt. Ik durf daar niets over te zeggen, maar niet geschoten..
~Fin
  vrijdag 11 februari 2011 @ 22:32:18 #279
225600 Joanne35
learn to fly butterfly
pi_92659548
Hoi Rua,

Heb je die psychiater wel gevraagd of hij je ook daadwerkelijk hormonen voor wil schrijven zodra hij een diagnose heeft gesteld?

De meeste transseksuelen die niet via een genderteam in transitie willen gaan komen bij Tanja van Hengel terecht. Zij is een vrijgevestigde psycholoog die mensen doorverwijst naar een endocrinoloog zodra ze de diagnose heeft gesteld. Ze schrijft ook een SRS-brief zodra mensen de real life test er op hebben zitten zodat je in het buitenland geopereerd kunt worden als je dat wil. Tegenwoordig raadpleegt ze ook een 2e psycholoog voor een 2nd opinie, De route via Tanja van Hengel wordt in principe volledig vergoed door de verzekering, alhoewel je er misschien wel wat meer moeite voor moet doen.

Voor zover ik wist was Tanja van Hengel de enige mogelijkheid om de genderteams te omzeilen tot nu toe, dus als jouw psychiater al dit soort zaken ook wil doen is dat op zich goed nieuws. Als hij netjes aan de International Standards of Care voldoet zal de verzekering het dan ook gewoon moeten vergoeden volgens mij.
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
pi_92659573
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 22:30 schreef Magenta het volgende:
Ik denk dat een 'én-én' situatie wel eens uitkomst zou kunnen bieden. Informeer bij het Genderteam (VU dus) wat de mogelijkheden zijn (t.b.v het voortraject), misschien kan er tussenoplossing komen die én op dit moment je steun kan bieden én je perspectief op de langere termijn biedt. Ik durf daar niets over te zeggen, maar niet geschoten..
De psychiater/psycholoog waar ik nu bij onder behandeling ben is me aangeraden door het genderteam, dus ik denk dat ik daar in elk geval wel redelijk goed bij zit. Ik vraag me alleen af of het inderdaad de hulp is die ik echt nodig heb...
  vrijdag 11 februari 2011 @ 22:37:04 #281
225600 Joanne35
learn to fly butterfly
pi_92659781
Rua: Het genderteam heeft mij indertijd ook doorverwezen naar een gendertherapeut, alleen zij wou me niet helpen bij een daadwerkelijke transitie (hormonen + SRS brief). Ze hielp me alleen om alle zaken op een rijtje te kunnen zetten, daarna moest ik alsnog door naar het genderteam, Overigens helpt het wel iets als je al wat voorwerk hebt gedaan, ik ben vrij vlot bij de VU door de diagnostische fase heengerold. Allleen de wachttijd er voorafgaande was wel een grote ellende,

Als je psychiater geen hormonen wil voorschrijven kan je je beter nu al aanmelden bij het genderteam zodat je i.i.g. al op de wachtlijst komt te staan. Of je moet naar Tanja van Hengel stappen, zij heeft ook een wachtlijst, maar die is minder lang dan bij het genderteam,

De wachtlijst in Groningen valt op zich ook wel mee geloof ik, alhoewel je daar ook zo een jaar verder bent voordat je je eerste hormonen krijgt voorgeschreven.
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
  vrijdag 11 februari 2011 @ 22:43:42 #282
71919 wonderer
Hung like a My Little Pony
pi_92660119
Waarom zou een psycholoog dat eigenlijk niet willen?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
pi_92660513
Als iemand me kan helpen dingen op een rijtje te zetten dan is dat wel fijn. Op het moment voel ik me vrij zeker van mijn zaak maar écht zeker voel ik me pas als iemand met verstand van zaken dat ook zegt. Ik weet wel dat mensen vast zullen zeggen dat ik me niks moet laten aanpraten, maar ja zo ben ik nu eenmaal, ik geloof op het moment niet echt in mezelf. Al mijn vrienden zeggen dat ik er al lang klaar voor ben en dat ik het kan, ik lijk de enige te zijn die dat nog niet vindt.

Ik heb mijn eerstvolgende afspraak op 3 maart en dan begint de diagnose, 31 maart krijg ik daar de resultaten van. Ik weet nog niet wat daar uit gaat komen en ik ben eerlijk gezegd ook een beetje bang dat het niet is wat ik wil horen. Maar ik denk dat dat vooral het beslissende punt gaat worden voor mij.

Ik kan mezelf wel aanmelden bij het gender team, maar is dat helemaal vrijblijvend? Want je weet nooit wat er gebeurt ondertussen, en ik wil me op dit moment nog even tot niks verplichten. Ik had ook allerlei enge verhalen gehoord over dat het genderteam je pas wil behandelen als alle hormonen uit je lichaam zijn. Dus als je ze al via een andere weg krijgt, dat je eerst een tijd van de hormonen af zou moeten voordat je ze weer van hun kan krijgen. Weet iemand daar iets van?

In elk geval alvast heel erg bedankt voor alle uitleg en hulp, het voelt heel fijn om mensen in de buurt te hebben die me verder kunnen helpen!
  vrijdag 11 februari 2011 @ 22:57:15 #284
71919 wonderer
Hung like a My Little Pony
pi_92660831
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 22:51 schreef Rua42 het volgende:
Als iemand me kan helpen dingen op een rijtje te zetten dan is dat wel fijn. Op het moment voel ik me vrij zeker van mijn zaak maar écht zeker voel ik me pas als iemand met verstand van zaken dat ook zegt. Ik weet wel dat mensen vast zullen zeggen dat ik me niks moet laten aanpraten, maar ja zo ben ik nu eenmaal, ik geloof op het moment niet echt in mezelf. Al mijn vrienden zeggen dat ik er al lang klaar voor ben en dat ik het kan, ik lijk de enige te zijn die dat nog niet vindt.
Ik denk dat je jezelf vooral moet afvragen "wat verwacht ik van transitie" en "waarom wil ik het".
quote:
Ik heb mijn eerstvolgende afspraak op 3 maart en dan begint de diagnose, 31 maart krijg ik daar de resultaten van. Ik weet nog niet wat daar uit gaat komen en ik ben eerlijk gezegd ook een beetje bang dat het niet is wat ik wil horen. Maar ik denk dat dat vooral het beslissende punt gaat worden voor mij.

Ik kan mezelf wel aanmelden bij het gender team, maar is dat helemaal vrijblijvend? Want je weet nooit wat er gebeurt ondertussen, en ik wil me op dit moment nog even tot niks verplichten. Ik had ook allerlei enge verhalen gehoord over dat het genderteam je pas wil behandelen als alle hormonen uit je lichaam zijn. Dus als je ze al via een andere weg krijgt, dat je eerst een tijd van de hormonen af zou moeten voordat je ze weer van hun kan krijgen. Weet iemand daar iets van?
Mijn maatje heeft zich aangemeld en heeft intake gehad en is daarna naar Duitsland verhuisd voor een poosje. Ze zeiden daar, als je in Duitsland iets vindt, laat het ons dan weten, en zo niet, dan sta je in ieder geval op de lijst. Dus dat lijkt me wel vrijblijvend. Je kunt je altijd aanmelden, lijkt me niet dat ze je iets kunnen verplichten.
quote:
In elk geval alvast heel erg bedankt voor alle uitleg en hulp, het voelt heel fijn om mensen in de buurt te hebben die me verder kunnen helpen!
Support groepen zijn inderdaad erg belangrijk. Zit er bij jou niet iets in de buurt waar je met gelijkgestemden kunt praten?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
  vrijdag 11 februari 2011 @ 23:02:43 #285
225600 Joanne35
learn to fly butterfly
pi_92661135
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 22:43 schreef wonderer het volgende:
Waarom zou een psycholoog dat eigenlijk niet willen?
Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
  vrijdag 11 februari 2011 @ 23:05:56 #286
71919 wonderer
Hung like a My Little Pony
pi_92661311
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 23:02 schreef Joanne35 het volgende:

[..]

Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.
Ooh. Ja, dan snap ik het wel.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
  vrijdag 11 februari 2011 @ 23:06:32 #287
71919 wonderer
Hung like a My Little Pony
pi_92661345
Hier ook maar even trouwens

-

Tien maanden verschil.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
pi_92661968
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 22:57 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik denk dat je jezelf vooral moet afvragen "wat verwacht ik van transitie" en "waarom wil ik het".

[..]

Mijn maatje heeft zich aangemeld en heeft intake gehad en is daarna naar Duitsland verhuisd voor een poosje. Ze zeiden daar, als je in Duitsland iets vindt, laat het ons dan weten, en zo niet, dan sta je in ieder geval op de lijst. Dus dat lijkt me wel vrijblijvend. Je kunt je altijd aanmelden, lijkt me niet dat ze je iets kunnen verplichten.

[..]

Support groepen zijn inderdaad erg belangrijk. Zit er bij jou niet iets in de buurt waar je met gelijkgestemden kunt praten?
Ik heb eigenlijk online al mijn eigen vriendenkring, en daar voel ik me heel goed bij, ik heb veel steun bij ze. Ze hebben me al jarenlang als vrouw gezien en dat heeft mij heel erg veel ruimte gegeven om dingen binnen een veilige omgeving te verkennen. Vandaar dat ik mezelf die vragen zeker al heb gesteld. Ik ben eigenlijk juist pas begonnen het proces in gang te zetten toen ik zeker wist dat het aan mezelf voorbij laten gaan de fout van mijn leven zou worden. En in de afgelopen maanden heb ik er geen dag niet aan gedacht, ik heb heel veel vragen aan mezelf gesteld, ik heb ze ook aan anderen gesteld. Vandaar ook dat mensen zeggen, jij bent er allang klaar voor meid. Zij zien blijkbaar iets dat ik nog niet zie... en mijn hoop is dat de psycholoog mij kan helpen dat zelf ook duidelijk te krijgen en ernaar te handelen.

Maar omdat niemand van mijn vrienden in Nederland woont konden ze me nooit verder helpen met de gang van zaken hier. Dit is eigenlijk mijn eerste poging om daar wat meer over te weten te komen, en ik ben heel blij dat de reacties positief zijn dus nog steeds heel erg bedankt daarvoor. Ik vind het idee om naar zo'n groep te gaan echt doodeng, ik vind contact via internet veel fijner. Dat geeft mij wat meer ruimte om na te denken en is het niet meteen een zee van nieuwe indrukken waarin ik helemaal onderuit ga. Ik ken mezelf maar al te goed, helaas... ;(

quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 23:02 schreef Joanne35 het volgende:

[..]

Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.
Ik heb die vraag ook gesteld bij het intakegesprek een maand geleden. Ik had het gevoel dat ik mezelf zou moeten gaan verantwoorden en hun moeten overtuigen van de juistheid mijn eigen keuze. Maar zij (de psychiater) verzekerde mij dat het uiteindelijk mijn keuze zou worden, en als ik zeker weet dat ik het wil dan zullen ze echt geen nee zeggen. Dus ik begrijp daaruit dat ze me niet zullen proberen tegen te houden als ik echt volhard in mijn wens. Misschien is er toch nog hoop of heb ik toevallig geluk gehad?

[ Bericht 0% gewijzigd door Rua42 op 11-02-2011 23:22:27 ]
pi_92663166
Ik zou van het genderteam alleen verwachten dat zij beoordelen of er geen andere (contra-)indicaties voor een (fysieke) transitie zijn.

Bij mijn intake werd mij verteld, dat ik vooral door moest gaan met mijn leven bepalen en niet moest gaan wachten totdat het genderteam iets voor mij zou beslissen. Daar was ik toch al mee bezig, dus ik sloeg er niets stijl van achterover. Maar het genderteam lijkt mij geen plek voor mensen die er nog niet met zichzelf uit zijn.

Ik verwacht van het genderteam niet het verlossende woord of ik trans ben. Het enige wat ik wil weten of zij bereid zijn de scalpel te hanteren....

En inschrijven verplicht tot niets. Wil je niet verder dan trek je je terug. Met die gedachte (ik overwoog nog een alternatieve route) heb ik mij alvast ingeschreven een jaartje terug.
pi_92663324
Ik zit op het moment nog niet echt lekker in mijn vel, dus iemand om tegen te praten zou me toch heel erg kunnen helpen alvast die eerste stappen te zetten. En bovendien, wat voor stappen dat kunnen zijn is voor mij ook nog niet echt duidelijk... ik had toch begrepen dat het vrij normaal was eerst met hormonen te beginnen.

Het is natuurlijk ook nog mogelijk (maar hopelijk onwaarschijnlijk) dat ik me nu inschrijf en nog niet eens klaar ben als de intake eenmaal begint. Wat moet ik dan doen, zeggen dat ze nog meer even moeten wachten? Of sta ik dan meteen weer onderaan de lijst?

[ Bericht 39% gewijzigd door Rua42 op 12-02-2011 00:04:36 ]
  zaterdag 12 februari 2011 @ 00:56:46 #291
206345 Magenta
Full of colour
pi_92666546
quote:
1s.gif Op vrijdag 11 februari 2011 23:06 schreef wonderer het volgende:
Hier ook maar even trouwens

[ afbeelding ] - [ afbeelding ]

Tien maanden verschil.
:Y ^O^
~Fin
pi_92670099
@Rua: ik heb tot nog toe alleen de intake gehad bij het VU. Dat is echt een eerste schifting waar ze erachter proberen te komen of jet tenminste "zeker géén genderdysforie hebt". Een diagnose voor de diagnose dus. Er is mij toen ook duidelijk gemaakt dat je op ieder moment kunt stoppen.

'Er niet klaar voor zijn' bestaat naar mijn idee niet daar is dat het hele diagnoseproces juist zo lang voor. Je kan er wel 'vroeg bij zijn' althans dat vond de intakepsycholoog van mij. Die hield ook wel de optie open dat ik mischien gewoon een 'vrouwelijke man' ben. Voelde ik me wel lichtelijk beledigd door, maar ik schijn dat uit te stralen. Mijn eigen ouders dachten dat 'k homo was, tot ik met een meisje thuiskwam. Zelfs mensen die mij nooit hebben gesproken hebben het over 'die homo' die met mijn partner op de bus stonden te wachten.

De tips die ik hier in het topic heb opgepikt: wacht niet op het genderteam en ga er niet vanuit dat die pillen het wondermiddel zijn. Begin zelf, en ga zover je kunt met je transitie.

Bij mij geeft dat een goed gevoel, ik voel me echt beter en vrolijker nu ik een doel voor ogen heb en nu er zo af en toe kleine vorderingetjes gemaakt zijn. Een van de kerstdagen heb ik thuis doorgebracht met mijn partner in een LBD. Dat was een persoonlijke overwinning dat gaf zicht op een toekomst met een leven zoals ik dat wil. Onlangs heb ik mijn wenkbrauwen eens goed onder handen laten nemen, een enorme stap vooruit. (al voelde ik na een uur plukken zo beurs dat we zijn gestopt, er kan nog meer weg).

Tijdens de intake bij het VU werd mij ook geadviseerd om een lokale psych te zoeken voor extra begeleiding. Daar hebben ze bij het VU niet echt tijd voor, de psychologen zijn daar voornamelijk bezig met diagnosticeren. Ik heb dat dus ook gedaan en heb binnenkort het eerste 'echte' gesprek na de kennismaking een week of twee terug.
  zaterdag 12 februari 2011 @ 08:45:10 #293
71919 wonderer
Hung like a My Little Pony
pi_92670129
Als er een homo op je valt, betekent dat wel dat je passabel bent, toch? :')
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
pi_92670303
@Rua42 Je hebt nu toch contact met een lokale psych? Dus dat lijkt mij een prima eerste stap als je jezelf beter wilt voelen en wat dingetjes 'ontward' wilt hebben. Als de kans er is dat je ooit een srs wilt, schrijf je gewoon in bij het VU of het UMCG (min of meer afhankelijk van de woonplaats). Je krijgt echt geen negatieve aantekening op jouw id als je je voortijdig terugtrekt ;-)

De Standards of Care geven aan dat het verstrekken van hormonen en het full time leven in het gewenste geslacht, vrij dicht bij elkaar liggen, en hormoonverstrekking pas na een aantal diagn. sessies gebeurt. M.a.w., als je gaat slikken zal je de jurk moeten gaan aantrekken, als je je aan het protocol wilt houden tenminste.

Probeer eerst bij jezelf uit te vinden waar je op dit moment wat rustiger van wordt en wat jou de tijd geeft om bij jezelf 'diep in je gevoelens te gaan'. Ik vind een transitie mentaal redelijk pittig dus onderschat dat niet. En waar iedereen vol over is (pillen en operatie) zijn uiteindelijk hulpmiddelen (belangrijk, dat wel) om in de gewenste rol te gaan leven. Hormonen maken het gemakkelijker om er als het gewenste geslacht uit te zien, geven jou het gevoel dat je er beter uit ziet, en doen zeker wat met jouw emoties.

Maar het doel van het VU is normaal gesproken, jou te laten leven als vrouw. Dus de eerste stap zou volgens mij zijn, proberen uit te vinden hoe ver jouw GD gaat (niet iedereen hoeft 'all the way' te gaan om gelukkig te worden). Ikzelf heb er veel baat bij mijzelf de ruimte te gunnen als ik denk het nodig te hebben. Het afgelopen jaar heb ik meer over mijzelf ontdekt dan de rest van mijn leven. Laat je niet in een tempo persen als het niet bij je past op dat moment. Gun jezelf tijd en rust om deze ontdekkingsreis goed te doorlopen.

@wonderer Hmm, passabel als wat precies? Ik word meestal nogal misselijk van dat hele passabiliteitsgedoe. Uiteindelijk moet je met jezelf kunnen leven als je in de spiegel kijkt. Passabel zijn is een beetje als eten. De één vindt dit lekker en de ander dat :-)
  zaterdag 12 februari 2011 @ 11:33:56 #295
145955 Isegrim
Rotterdam *O*
pi_92673148
quote:
Op zaterdag 12 februari 2011 08:45 schreef wonderer het volgende:
Als er een homo op je valt, betekent dat wel dat je passabel bent, toch? :')
Had je sjans? :D
Anatomie van een executie
The standard you walk past, is the standard you accept.
~David Morrison
pi_92674553
quote:
1s.gif Op zaterdag 12 februari 2011 08:38 schreef Fixers het volgende:
@Rua: ik heb tot nog toe alleen de intake gehad bij het VU. Dat is echt een eerste schifting waar ze erachter proberen te komen of jet tenminste "zeker géén genderdysforie hebt". Een diagnose voor de diagnose dus. Er is mij toen ook duidelijk gemaakt dat je op ieder moment kunt stoppen.

'Er niet klaar voor zijn' bestaat naar mijn idee niet daar is dat het hele diagnoseproces juist zo lang voor. Je kan er wel 'vroeg bij zijn' althans dat vond de intakepsycholoog van mij. Die hield ook wel de optie open dat ik mischien gewoon een 'vrouwelijke man' ben. Voelde ik me wel lichtelijk beledigd door, maar ik schijn dat uit te stralen. Mijn eigen ouders dachten dat 'k homo was, tot ik met een meisje thuiskwam. Zelfs mensen die mij nooit hebben gesproken hebben het over 'die homo' die met mijn partner op de bus stonden te wachten.

De tips die ik hier in het topic heb opgepikt: wacht niet op het genderteam en ga er niet vanuit dat die pillen het wondermiddel zijn. Begin zelf, en ga zover je kunt met je transitie.

Bij mij geeft dat een goed gevoel, ik voel me echt beter en vrolijker nu ik een doel voor ogen heb en nu er zo af en toe kleine vorderingetjes gemaakt zijn. Een van de kerstdagen heb ik thuis doorgebracht met mijn partner in een LBD. Dat was een persoonlijke overwinning dat gaf zicht op een toekomst met een leven zoals ik dat wil. Onlangs heb ik mijn wenkbrauwen eens goed onder handen laten nemen, een enorme stap vooruit. (al voelde ik na een uur plukken zo beurs dat we zijn gestopt, er kan nog meer weg).

Tijdens de intake bij het VU werd mij ook geadviseerd om een lokale psych te zoeken voor extra begeleiding. Daar hebben ze bij het VU niet echt tijd voor, de psychologen zijn daar voornamelijk bezig met diagnosticeren. Ik heb dat dus ook gedaan en heb binnenkort het eerste 'echte' gesprek na de kennismaking een week of twee terug.
Ik denk dat ik misschien mijn prioriteiten verkeerd heb... maar voor mij hebben hormonen altijd de transitie gesymboliseerd. Ik heb gevoel dat ik eigenlijk pas 'echt' begonnen ben als ik daaraan begin... hormonen zijn binnen de transitie een doel op zich geworden voor mij.

En mijn idee was ook om juist tijdens die periode de transitie gaandeweg echt op gang te brengen. Anderen waarmee ik heb gepraat hebben me verteld dat ze dat ook zo hebben gedaan. Mijn vriendin in Amerika bijvoorbeeld (die na een maand al hormonen kreeg) leeft nu nog helemaal als man in het dagelijks leven en heeft haar ouders nog niet eens verteld dat ze hormonen krijgt. En verder heb ik me ook laten vertellen dat depressie misschien zelfs door hormonen verholpen kan worden. Een iemand vertelde me dat toen ze voor het eerst een injectie kreeg met een flinke dosis oestrogeen, ze na twintig minuten al wist dat het de goede keus was. Ik vraag me dus af waarom het mij zo moeilijk wordt gemaakt als het ook makkelijker kan. Ik schijn net een beetje anders te zijn dan de gemiddelde trans en dus val ik aan alle kanten buiten de boot lijkt het.

Ik sta nu op de agenda voor allerlei psychologische tests bij de lokale psychologen. Ik heb eerlijk gezegd nog niet het gevoel dat dat nou echt is wat ik nodig heb. Ik krijg de indruk dat ze eigenlijk de diagnose van genderdysforie zelf willen maken, maar van begeleiding heb ik nog maar weinig gezien tot nu toe. Daarom vraag ik me af of ik wel de goede kant op ga. Ik heb in de eerste plaats vooral behoefte aan professionele steun en advies, om me de kracht te geven hiermee door te gaan. Want zoals ik me nu voel ga ik helemaal nergens heen, mijn leven ontspoort gaandeweg helemaal. Het is voor mij echt wel duidelijk dat hormonen alleen niet gaan helpen, maar het zou wel een enorme stap in de goede richting zijn, en mij het gevoel geven dat de dingen ook wel blijven lopen als ik het even niet kan (want de hormonen werken dan tenminste nog).

quote:
1s.gif Op zaterdag 12 februari 2011 09:08 schreef Onderweg het volgende:
@Rua42 Je hebt nu toch contact met een lokale psych? Dus dat lijkt mij een prima eerste stap als je jezelf beter wilt voelen en wat dingetjes 'ontward' wilt hebben. Als de kans er is dat je ooit een srs wilt, schrijf je gewoon in bij het VU of het UMCG (min of meer afhankelijk van de woonplaats). Je krijgt echt geen negatieve aantekening op jouw id als je je voortijdig terugtrekt ;-)

De Standards of Care geven aan dat het verstrekken van hormonen en het full time leven in het gewenste geslacht, vrij dicht bij elkaar liggen, en hormoonverstrekking pas na een aantal diagn. sessies gebeurt. M.a.w., als je gaat slikken zal je de jurk moeten gaan aantrekken, als je je aan het protocol wilt houden tenminste.

Probeer eerst bij jezelf uit te vinden waar je op dit moment wat rustiger van wordt en wat jou de tijd geeft om bij jezelf 'diep in je gevoelens te gaan'. Ik vind een transitie mentaal redelijk pittig dus onderschat dat niet. En waar iedereen vol over is (pillen en operatie) zijn uiteindelijk hulpmiddelen (belangrijk, dat wel) om in de gewenste rol te gaan leven. Hormonen maken het gemakkelijker om er als het gewenste geslacht uit te zien, geven jou het gevoel dat je er beter uit ziet, en doen zeker wat met jouw emoties.

Maar het doel van het VU is normaal gesproken, jou te laten leven als vrouw. Dus de eerste stap zou volgens mij zijn, proberen uit te vinden hoe ver jouw GD gaat (niet iedereen hoeft 'all the way' te gaan om gelukkig te worden). Ikzelf heb er veel baat bij mijzelf de ruimte te gunnen als ik denk het nodig te hebben. Het afgelopen jaar heb ik meer over mijzelf ontdekt dan de rest van mijn leven. Laat je niet in een tempo persen als het niet bij je past op dat moment. Gun jezelf tijd en rust om deze ontdekkingsreis goed te doorlopen.

@wonderer Hmm, passabel als wat precies? Ik word meestal nogal misselijk van dat hele passabiliteitsgedoe. Uiteindelijk moet je met jezelf kunnen leven als je in de spiegel kijkt. Passabel zijn is een beetje als eten. De één vindt dit lekker en de ander dat :-)
Het gaat me nog niet makkelijk af om die rust te vinden op het moment. Ik kan mijn eigen tempo helemaal niet vinden, want ik wil tegelijk te snel en niet snel genoeg. Ik vind het heel erg moeilijk om te zien en horen van anderen hoe het al zou kunnen zijn en voor mij nog niet is, ik word daar heel wanhopig van. Toen mijn vriendin zei dat ze begonnen was met hormonen stortte ik helemaal in en sindsdien heb ik moeilijk kunnen slapen. Ik lijk een soort irrationele angst te hebben die mij altijd het gevoel geeft achtergelaten te worden en tekort te komen. Ik ga mezelf daardoor steeds weer onder druk zetten - tegen beter weten in, want juist door die druk wordt het nog moeilijker om stappen te zetten, want ik verzet me juist tegen alles wat 'moet'.

Dat heeft mij ook regelmatig het idee gegeven dat ik de transitie alleen wil omdat ik anderen het zie doen. Maar dan stel ik mezelf steeds weer de vraag, waarom wil ik het zelf als ik anderen het zie doen? En dan moet ik toch concluderen dat ik mezelf gewoon geweldig goed voel bij het idee een vrouw te zijn, het past veel beter bij mij en wie ik wil zijn. Ik heb vaak gedacht, als ik nu zou kunnen kiezen tussen de rest van mijn leven dysforievrij te leven als vrouw of als man, dan zou ik meteen vrouw kiezen. Dat zou mijn droom werkelijkheid maken.

Ik ben alleen altijd bang geweest het niet te kunnen, dat het niet voor mij zou zijn, dat alleen anderen zoiets doen. Ik heb nooit in mezelf durven geloven, en zelfs nu dat ik een paar kleine stappen heb gezet vertrouw ik mijn eigen oordeel nog niet om er meer te doen. Juist daarom denk ik dat het me heel erg zou helpen als iemand me kan begeleiden door deze moeilijke tijd, en me kan helpen dat zelfvertrouwen terug te krijgen. Dat iemand me zou zeggen, alles komt goed, die hormonen krijg je en wij helpen je er doorheen en zorgen dat alles goed gaat, we laten je niet in de steek... dat is wat ik nodig heb nu.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rua42 op 12-02-2011 12:35:59 ]
pi_92675644
quote:
1s.gif Op zaterdag 12 februari 2011 08:45 schreef wonderer het volgende:
Als er een homo op je valt, betekent dat wel dat je passabel bent, toch? :')
in jou geval wel ja.

enne is de homo in kwestie een beetje knap?
pi_92678035
quote:
Dat iemand me zou zeggen, alles komt goed, die hormonen krijg je en wij helpen je er doorheen en zorgen dat alles goed gaat, we laten je niet in de steek..
Er zijn veel wegen die naar Rome leiden, niet allemaal even verstandig, maar als je niet anders kan kom je wel aan HRT. Als je maar wanhopig genoeg bent is alles te realiseren. De vraag is alleen of je het daar op aan zou moeten laten komen.

Niemand op Fok kan jouw situatie beoordelen. Toen ik voor het eerst bij Tanja van Hengel kwam, heb ik ook een uur aan (in mijn ogen kostbare :-) ) therapietijd besteed aan allerlei intaketests. Zat er niet op te wachten maar je kunt van een psych niet verwachten dat de therapie blanco en op goed geluk begonnen wordt.

Ik heb geen idee wat voor jou de beste weg is. Maar het bestrijden van GD (hoe ver dat dan ook moet gaan) is zelden de enige oplossing. De meesten onder ons hebben wel een rugzak, al dan niet parallel aan de GD danwel als symptoom van de GD. Dat een eerste shot oestrogeen de oplossing lijkt, zit meestal tussen de oren. Een soort placebo effect zeg maar. Alles bij elkaar is mijn lichaam een jaar of 1 1/2 van slag geweest voordat ik een soort 'nieuw evenwicht' ben gaan voelen. Maar misschien ligt dat aan mijn leeftijd.

Het lijkt mij sterk dat 2 therapiesessies (bij wie dan ook) jouw onrust zullen wegnemen. Dat jij bang bent de enige te zijn die niet aan zijn/haar 'trans-trekken' komt is misschien begrijpelijk, maar geeft ook aan dat je je er eigenlijk nog niet zo goed in verdiept hebt. Had je dat wel gedaan, dan had je wel gelezen dat de er in het algemeen drie redenen zijn waarom je geen HRT zou krijgen:
- medische predispositie: je hebt een lichamelijk afwijking of klachten die het toepassen van HRT een gevaar voor je leven maken (denk aan tromboseklachten etc etc | ik ben geen arts maar er zijn er een paar)
- je hebt misschien wel GD maar er is parallelle psychopathologie (er is mogelijk sprake van autisme, borderline etc) waardoor de diagnose niet goed te stellen is. Je zal die andere pathologie eerst moet laten behandelen.
- je hebt geen of een te zwak sociaal vangnet om de transitie goed te doorstaan.

Daarnaast is een transitie niet zaligmakend. Als je een kutleven hebt nu, is de kans aanwezig dat je dat ook zal hebben na de srs. Eenzaamheid, werkeloosheid, allerlei vormen van angst lossen niet spontaan op. Daar zal je aan moeten werken en daarvoor is geen beter moment dan nu.

Zonder enige deskundigheid en kennis van jou, is dit wat ik er over kan opmerken. Ben je suicidaal zou ik een beroep doen op de nooddiensten (naast de overheidsdiensten hebben private psych.praktijken ook meestal een noodnummer). Als het kan, probeer te genieten van het feit dat je de eerste stappen al gezet hebt! Je bent al een stuk verder dan een jaar geleden en geef jezelf daarvoor een schouderklop. De eerste stappen zijn het lastigst en die heb je gehad!
pi_92678630
quote:
1s.gif Op zaterdag 12 februari 2011 14:09 schreef Onderweg het volgende:

[..]
- je hebt misschien wel GD maar er is parallelle psychopathologie (er is mogelijk sprake van autisme, borderline etc) waardoor de diagnose niet goed te stellen is. Je zal die andere pathologie eerst moet laten behandelen.
- je hebt geen of een te zwak sociaal vangnet om de transitie goed te doorstaan.
Dat zijn juist de dingen waar ik nu tegenaan loop. Ik heb behalve via internet niemand om er voor me te zijn. En dat is niet echt iets wat ik zomaar op afroep kan veranderen. Maar het is wel heel frustrerend omdat ik me zo gedupeerd voel door mijn eigen situatie. Had ik het maar beter, kon ik het maar makkelijker aan, vraag ik mezelf vaak af. Dat transitie dat niet gaat veranderen weet ik, maar mijn motivatie is altijd geweest, als ik het niet doe zal ik er de rest van mijn leven spijt van krijgen. Het voelt dan niet eerlijk om, net nu ik na bijna 10 jaar onoplosbare gevoelens te hebben gehad die eerste stap gezet heb, alsnog tegen een te grote berg nieuwe problemen aan te lopen. Mijn eerste reactie is dan toch, dit was niet waar ik het voor ging doen...

Suicidaal ben ik overigens nog niet... mijn leven loopt nog, al is het niet echt zoals ik het zou willen. Ik ben vooral eigen teleurgesteld omdat ik teveel verwachtte van mezelf en van wat er zou gaan gebeuren. Het hebben van voorbeelden die het zoveel beter doen helpt dan ook niet echt natuurlijk. Ik betwijfel nog steeds niet dat ik transitie werkelijk wil, maar ik vraag me wel steeds meer af of ik er echt gelukkig van kan worden. Ik denk in elk geval, liever ongelukkig als vrouw dan als man, dus wat mij betreft laat maar komen!
pi_92680651
quote:
Ik denk in elk geval, liever ongelukkig als vrouw dan als man, dus wat mij betreft laat maar komen!
Hmm, je legt de lat hoog zie ik (sorry, kon het niet onderdrukken ....). Tja, waarom zou je het doen als je er niet gelukkiger van wordt? Als je van vrouwen houdt, in de zin van dat het veel leukere/meer superieure/mooiere wezens zijn dan mannen, kan je er ook op een andere manier van genieten.

Zelfmedelijden is een sluipmoordenaar. Het verlamt je en zorgt er voor dat je de hoek niet meer uitkomt. Iedereen heeft recht op een periode om lekker snikkend tot de conclusie te komen dat je het veel slechter hebt dan de rest van de wereld, maar als het een levenshouding wordt doe je jezelf tekort.

Nogmaals, ik ken je niet, dus alles wat ik schrijf kan er volledig naast zitten. Maar het lijkt mij veel beter om eerst aan jezelf als mens te werken, voordat je de knoop doorhakt of het man of vrouw moet zijn. De stap naar de psych is een goede eerste. Zoek zelfhulpgroepen op. Praat met mensen, ga eens kijken bij verenigingen die je wat lijken. Het is natuurlijk een open deur, maar als je als mens ongelukkig bent, zal je dat ook als vrouw zijn. Kom uit de hoek, stel jezelf een paar (haalbare) doelen en doe die ook. Da's goed voor je zelfvertrouwen, voor de sociale contacten en je hebt er de rest van je leven wat aan, welke kleren je ook aantrekt. Probeer gelukkig te worden en begin met de dingen die het eenvoudigst te realiseren zijn. Een transitie valt daar m.i. niet onder...

(maar je kan natuurlijk met de wachttijden in gedachten wel de nodige voorbereidingen treffen)
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')