Die niet zo vreemde vraag, is blijkbaar wel een redelijk moeilijke vraag.quote:Op woensdag 9 februari 2011 09:16 schreef Joanne35 het volgende:
Nu ja, op zich is het niet eens zo'n vreemde vraag. Alleen iedereen in die draad roept maar van alles zonder er echt over nagedacht te hebben of er iets van af te weten.
En dat zijn nou net de dingen waar ik op het moment de meeste begeleiding bij nodig heb. Dat ik me zeker voel van wat ik wil doen wil niet zeggen dat het daardoor makkelijker wordt... Op het moment voel ik me in een soort van limbo zitten en ik heb heel veel behoefte aan zekerheid en steun. Ik denk niet dat ik dat maandenlang op eigen kracht volhou...quote:Op vrijdag 11 februari 2011 20:58 schreef Onderweg het volgende:
Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar de VU wachttijd kan je heel nuttig besteden door allerlei voorbereidingen (laseren -op eigen kosten-, familie, werk, jezelf op full time leven). De VU bepaalt niet hoe je leven eruit gaat zien. Het is slechts een tool voor wat hulpmiddelen.
Volgens mij moet je de diagnostische fase via de VU/UMCG doen om het vergoed te krijgen. Met groen licht kan je wel de operatie in het buitenland naar Nederlandse normen vergoed krijgen, zolang de diagnostische fase cfm de SOC verricht is. Maar het loont de moeite het verhaal over de vergoedingen vooraf met de verzekeraar 'dicht te timmeren'. Ik ben er niet zeker van.
De psychiater/psycholoog waar ik nu bij onder behandeling ben is me aangeraden door het genderteam, dus ik denk dat ik daar in elk geval wel redelijk goed bij zit. Ik vraag me alleen af of het inderdaad de hulp is die ik echt nodig heb...quote:Op vrijdag 11 februari 2011 22:30 schreef Magenta het volgende:
Ik denk dat een 'én-én' situatie wel eens uitkomst zou kunnen bieden. Informeer bij het Genderteam (VU dus) wat de mogelijkheden zijn (t.b.v het voortraject), misschien kan er tussenoplossing komen die én op dit moment je steun kan bieden én je perspectief op de langere termijn biedt. Ik durf daar niets over te zeggen, maar niet geschoten..
Ik denk dat je jezelf vooral moet afvragen "wat verwacht ik van transitie" en "waarom wil ik het".quote:Op vrijdag 11 februari 2011 22:51 schreef Rua42 het volgende:
Als iemand me kan helpen dingen op een rijtje te zetten dan is dat wel fijn. Op het moment voel ik me vrij zeker van mijn zaak maar écht zeker voel ik me pas als iemand met verstand van zaken dat ook zegt. Ik weet wel dat mensen vast zullen zeggen dat ik me niks moet laten aanpraten, maar ja zo ben ik nu eenmaal, ik geloof op het moment niet echt in mezelf. Al mijn vrienden zeggen dat ik er al lang klaar voor ben en dat ik het kan, ik lijk de enige te zijn die dat nog niet vindt.
Mijn maatje heeft zich aangemeld en heeft intake gehad en is daarna naar Duitsland verhuisd voor een poosje. Ze zeiden daar, als je in Duitsland iets vindt, laat het ons dan weten, en zo niet, dan sta je in ieder geval op de lijst. Dus dat lijkt me wel vrijblijvend. Je kunt je altijd aanmelden, lijkt me niet dat ze je iets kunnen verplichten.quote:Ik heb mijn eerstvolgende afspraak op 3 maart en dan begint de diagnose, 31 maart krijg ik daar de resultaten van. Ik weet nog niet wat daar uit gaat komen en ik ben eerlijk gezegd ook een beetje bang dat het niet is wat ik wil horen. Maar ik denk dat dat vooral het beslissende punt gaat worden voor mij.
Ik kan mezelf wel aanmelden bij het gender team, maar is dat helemaal vrijblijvend? Want je weet nooit wat er gebeurt ondertussen, en ik wil me op dit moment nog even tot niks verplichten. Ik had ook allerlei enge verhalen gehoord over dat het genderteam je pas wil behandelen als alle hormonen uit je lichaam zijn. Dus als je ze al via een andere weg krijgt, dat je eerst een tijd van de hormonen af zou moeten voordat je ze weer van hun kan krijgen. Weet iemand daar iets van?
Support groepen zijn inderdaad erg belangrijk. Zit er bij jou niet iets in de buurt waar je met gelijkgestemden kunt praten?quote:In elk geval alvast heel erg bedankt voor alle uitleg en hulp, het voelt heel fijn om mensen in de buurt te hebben die me verder kunnen helpen!
Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.quote:Op vrijdag 11 februari 2011 22:43 schreef wonderer het volgende:
Waarom zou een psycholoog dat eigenlijk niet willen?
Ooh. Ja, dan snap ik het wel.quote:Op vrijdag 11 februari 2011 23:02 schreef Joanne35 het volgende:
[..]
Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.
Ik heb eigenlijk online al mijn eigen vriendenkring, en daar voel ik me heel goed bij, ik heb veel steun bij ze. Ze hebben me al jarenlang als vrouw gezien en dat heeft mij heel erg veel ruimte gegeven om dingen binnen een veilige omgeving te verkennen. Vandaar dat ik mezelf die vragen zeker al heb gesteld. Ik ben eigenlijk juist pas begonnen het proces in gang te zetten toen ik zeker wist dat het aan mezelf voorbij laten gaan de fout van mijn leven zou worden. En in de afgelopen maanden heb ik er geen dag niet aan gedacht, ik heb heel veel vragen aan mezelf gesteld, ik heb ze ook aan anderen gesteld. Vandaar ook dat mensen zeggen, jij bent er allang klaar voor meid. Zij zien blijkbaar iets dat ik nog niet zie... en mijn hoop is dat de psycholoog mij kan helpen dat zelf ook duidelijk te krijgen en ernaar te handelen.quote:Op vrijdag 11 februari 2011 22:57 schreef wonderer het volgende:
[..]
Ik denk dat je jezelf vooral moet afvragen "wat verwacht ik van transitie" en "waarom wil ik het".
[..]
Mijn maatje heeft zich aangemeld en heeft intake gehad en is daarna naar Duitsland verhuisd voor een poosje. Ze zeiden daar, als je in Duitsland iets vindt, laat het ons dan weten, en zo niet, dan sta je in ieder geval op de lijst. Dus dat lijkt me wel vrijblijvend. Je kunt je altijd aanmelden, lijkt me niet dat ze je iets kunnen verplichten.
[..]
Support groepen zijn inderdaad erg belangrijk. Zit er bij jou niet iets in de buurt waar je met gelijkgestemden kunt praten?
Ik heb die vraag ook gesteld bij het intakegesprek een maand geleden. Ik had het gevoel dat ik mezelf zou moeten gaan verantwoorden en hun moeten overtuigen van de juistheid mijn eigen keuze. Maar zij (de psychiater) verzekerde mij dat het uiteindelijk mijn keuze zou worden, en als ik zeker weet dat ik het wil dan zullen ze echt geen nee zeggen. Dus ik begrijp daaruit dat ze me niet zullen proberen tegen te houden als ik echt volhard in mijn wens. Misschien is er toch nog hoop of heb ik toevallig geluk gehad?quote:Op vrijdag 11 februari 2011 23:02 schreef Joanne35 het volgende:
[..]
Ik denk dat het eerder een kwestie van niet durven is. Het blijft een zelfgediagnosticeerd iets, een psycholoog kan niet bepalen of jij transseksueel bent of niet. Maar als psycholoog krijg je wel de schuld als er iets mis gaat. Dat is ook een beetje hun eigen schuld omdat ze in Nederland nog steeds het gatekeeper-model hanteren ipv het informed-consent-model dat ze in sommige andere landen steeds meer toepassen, waarbij de patient zelf verantwoordelijk is voor de beslissing om het traject in te gaan en niet de psycholoog.
quote:Op vrijdag 11 februari 2011 23:06 schreef wonderer het volgende:
Hier ook maar even trouwens
[ afbeelding ] - [ afbeelding ]
Tien maanden verschil.
Had je sjans?quote:Op zaterdag 12 februari 2011 08:45 schreef wonderer het volgende:
Als er een homo op je valt, betekent dat wel dat je passabel bent, toch?
Ik denk dat ik misschien mijn prioriteiten verkeerd heb... maar voor mij hebben hormonen altijd de transitie gesymboliseerd. Ik heb gevoel dat ik eigenlijk pas 'echt' begonnen ben als ik daaraan begin... hormonen zijn binnen de transitie een doel op zich geworden voor mij.quote:Op zaterdag 12 februari 2011 08:38 schreef Fixers het volgende:
@Rua: ik heb tot nog toe alleen de intake gehad bij het VU. Dat is echt een eerste schifting waar ze erachter proberen te komen of jet tenminste "zeker géén genderdysforie hebt". Een diagnose voor de diagnose dus. Er is mij toen ook duidelijk gemaakt dat je op ieder moment kunt stoppen.
'Er niet klaar voor zijn' bestaat naar mijn idee niet daar is dat het hele diagnoseproces juist zo lang voor. Je kan er wel 'vroeg bij zijn' althans dat vond de intakepsycholoog van mij. Die hield ook wel de optie open dat ik mischien gewoon een 'vrouwelijke man' ben. Voelde ik me wel lichtelijk beledigd door, maar ik schijn dat uit te stralen. Mijn eigen ouders dachten dat 'k homo was, tot ik met een meisje thuiskwam. Zelfs mensen die mij nooit hebben gesproken hebben het over 'die homo' die met mijn partner op de bus stonden te wachten.
De tips die ik hier in het topic heb opgepikt: wacht niet op het genderteam en ga er niet vanuit dat die pillen het wondermiddel zijn. Begin zelf, en ga zover je kunt met je transitie.
Bij mij geeft dat een goed gevoel, ik voel me echt beter en vrolijker nu ik een doel voor ogen heb en nu er zo af en toe kleine vorderingetjes gemaakt zijn. Een van de kerstdagen heb ik thuis doorgebracht met mijn partner in een LBD. Dat was een persoonlijke overwinning dat gaf zicht op een toekomst met een leven zoals ik dat wil. Onlangs heb ik mijn wenkbrauwen eens goed onder handen laten nemen, een enorme stap vooruit. (al voelde ik na een uur plukken zo beurs dat we zijn gestopt, er kan nog meer weg).
Tijdens de intake bij het VU werd mij ook geadviseerd om een lokale psych te zoeken voor extra begeleiding. Daar hebben ze bij het VU niet echt tijd voor, de psychologen zijn daar voornamelijk bezig met diagnosticeren. Ik heb dat dus ook gedaan en heb binnenkort het eerste 'echte' gesprek na de kennismaking een week of twee terug.
Het gaat me nog niet makkelijk af om die rust te vinden op het moment. Ik kan mijn eigen tempo helemaal niet vinden, want ik wil tegelijk te snel en niet snel genoeg. Ik vind het heel erg moeilijk om te zien en horen van anderen hoe het al zou kunnen zijn en voor mij nog niet is, ik word daar heel wanhopig van. Toen mijn vriendin zei dat ze begonnen was met hormonen stortte ik helemaal in en sindsdien heb ik moeilijk kunnen slapen. Ik lijk een soort irrationele angst te hebben die mij altijd het gevoel geeft achtergelaten te worden en tekort te komen. Ik ga mezelf daardoor steeds weer onder druk zetten - tegen beter weten in, want juist door die druk wordt het nog moeilijker om stappen te zetten, want ik verzet me juist tegen alles wat 'moet'.quote:Op zaterdag 12 februari 2011 09:08 schreef Onderweg het volgende:
@Rua42 Je hebt nu toch contact met een lokale psych? Dus dat lijkt mij een prima eerste stap als je jezelf beter wilt voelen en wat dingetjes 'ontward' wilt hebben. Als de kans er is dat je ooit een srs wilt, schrijf je gewoon in bij het VU of het UMCG (min of meer afhankelijk van de woonplaats). Je krijgt echt geen negatieve aantekening op jouw id als je je voortijdig terugtrekt ;-)
De Standards of Care geven aan dat het verstrekken van hormonen en het full time leven in het gewenste geslacht, vrij dicht bij elkaar liggen, en hormoonverstrekking pas na een aantal diagn. sessies gebeurt. M.a.w., als je gaat slikken zal je de jurk moeten gaan aantrekken, als je je aan het protocol wilt houden tenminste.
Probeer eerst bij jezelf uit te vinden waar je op dit moment wat rustiger van wordt en wat jou de tijd geeft om bij jezelf 'diep in je gevoelens te gaan'. Ik vind een transitie mentaal redelijk pittig dus onderschat dat niet. En waar iedereen vol over is (pillen en operatie) zijn uiteindelijk hulpmiddelen (belangrijk, dat wel) om in de gewenste rol te gaan leven. Hormonen maken het gemakkelijker om er als het gewenste geslacht uit te zien, geven jou het gevoel dat je er beter uit ziet, en doen zeker wat met jouw emoties.
Maar het doel van het VU is normaal gesproken, jou te laten leven als vrouw. Dus de eerste stap zou volgens mij zijn, proberen uit te vinden hoe ver jouw GD gaat (niet iedereen hoeft 'all the way' te gaan om gelukkig te worden). Ikzelf heb er veel baat bij mijzelf de ruimte te gunnen als ik denk het nodig te hebben. Het afgelopen jaar heb ik meer over mijzelf ontdekt dan de rest van mijn leven. Laat je niet in een tempo persen als het niet bij je past op dat moment. Gun jezelf tijd en rust om deze ontdekkingsreis goed te doorlopen.
@wonderer Hmm, passabel als wat precies? Ik word meestal nogal misselijk van dat hele passabiliteitsgedoe. Uiteindelijk moet je met jezelf kunnen leven als je in de spiegel kijkt. Passabel zijn is een beetje als eten. De één vindt dit lekker en de ander dat :-)
in jou geval wel ja.quote:Op zaterdag 12 februari 2011 08:45 schreef wonderer het volgende:
Als er een homo op je valt, betekent dat wel dat je passabel bent, toch?
Er zijn veel wegen die naar Rome leiden, niet allemaal even verstandig, maar als je niet anders kan kom je wel aan HRT. Als je maar wanhopig genoeg bent is alles te realiseren. De vraag is alleen of je het daar op aan zou moeten laten komen.quote:Dat iemand me zou zeggen, alles komt goed, die hormonen krijg je en wij helpen je er doorheen en zorgen dat alles goed gaat, we laten je niet in de steek..
Dat zijn juist de dingen waar ik nu tegenaan loop. Ik heb behalve via internet niemand om er voor me te zijn. En dat is niet echt iets wat ik zomaar op afroep kan veranderen. Maar het is wel heel frustrerend omdat ik me zo gedupeerd voel door mijn eigen situatie. Had ik het maar beter, kon ik het maar makkelijker aan, vraag ik mezelf vaak af. Dat transitie dat niet gaat veranderen weet ik, maar mijn motivatie is altijd geweest, als ik het niet doe zal ik er de rest van mijn leven spijt van krijgen. Het voelt dan niet eerlijk om, net nu ik na bijna 10 jaar onoplosbare gevoelens te hebben gehad die eerste stap gezet heb, alsnog tegen een te grote berg nieuwe problemen aan te lopen. Mijn eerste reactie is dan toch, dit was niet waar ik het voor ging doen...quote:Op zaterdag 12 februari 2011 14:09 schreef Onderweg het volgende:
[..]
- je hebt misschien wel GD maar er is parallelle psychopathologie (er is mogelijk sprake van autisme, borderline etc) waardoor de diagnose niet goed te stellen is. Je zal die andere pathologie eerst moet laten behandelen.
- je hebt geen of een te zwak sociaal vangnet om de transitie goed te doorstaan.
Hmm, je legt de lat hoog zie ik (sorry, kon het niet onderdrukken ....). Tja, waarom zou je het doen als je er niet gelukkiger van wordt? Als je van vrouwen houdt, in de zin van dat het veel leukere/meer superieure/mooiere wezens zijn dan mannen, kan je er ook op een andere manier van genieten.quote:Ik denk in elk geval, liever ongelukkig als vrouw dan als man, dus wat mij betreft laat maar komen!
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |