Losser worden, of is het iets anders

Zit hij daar voor werk of 'oorlog'? Heb je het daar moeilijk mee?

Heb er ervaring mee. Ik krop alles op, net zoals mijn ouwe. Ik moest hem up to date houden over de voetbal en hoe het gaat met meisjes enzo. Geen diepgaande gesprekken.

Ik kan niet goed praten met mijn moeder en heb toen een meisje ontmoet (geen relatie materiaal), die een goede luisteraar was, lekker cliché, ik weet het. Maar het heeft me wel geholpen, moest wel mijn trots opzij zetten, maar ik kon haar voor de volle 100% vertrouwen.

Dus zoek iemand waar je lekker een avond mee kan praten. Dat werkte althans voor mij. Niet dat mijn pa en ik nu diepgaande gesprekken hebben, maar ik kan mijn ei kwijt. Succes in ieder geval .

Ik denk dat je ergens heel erg bezig bent met je vader. Hoe voel je je tegenover hem? Voel je je ''in de steek gelaten'' door hem? Mis je hem? Of hebben jullie gewoon geen goede band?

Hoe oud ben je? Hoe was je relatie voor je vader werd uitgezonden? Heb je nog veel vrienden/vertrouwens personen? Woon je nog thuis? Vraagt je vader veel dingen van je, in de zin van prestatie's?
Is er iets in jou situatie, waar jij je verder nog slecht/onzeker over voeld?

Lolman, je hebt genoeg aan je hoofd. Of je het beseft of niet: ik denk dat je je vader mist, dat je je (onbewust) zorgen maakt. Dat je het niet wil vertellen aan vrienden is waarschijnlijk omdat ze toch niet hetzelfde meemaken als jij nu.

Mijn vader was ernstig ziek toen ik jouw leeftijd had, maar ik had het daar ook nooit over. Ik wist niet wat ik er eigenlijk over moest zeggen, of dat mijn vriendinnen het wel zouden begrijpen. Dat herken ik dus wel.

Dan is je moeder ook nog (over)bezorgd, het meisje dat je leuk vindt heeft al verkering en je hebt wat onvoldoende cijfers. Voila, daar is je antwoord. Of je wat losser moet worden: ik denk het niet. je verwerkt dingen in jezelf. Wellicht gaat het allemaal weer beter als je vader heelhuids terug is, als de dingen weer 'gewoon' zijn dus, je zelf een verkering vindt en je cijfers weer opgehaald zijn.

Sterkte!

Ik kan me herinneren dat ik soms erg boos werd vanuit het niets(en ik was een heul braaf meiske eigenlijk), veel ruzie maakte ook. Niet thuis, maar met vrienden. Maar dat doe jij niet, denk ik. Ik denk dat je juist aan de gedeprimeerde kant bent.

Ik vraag me af, zou je er toch niet met iemand over willen praten, over je vader bedoel ik?

TS is 15 en student

quote:

Op donderdag 16 december 2010 07:27 schreef lolman112 het volgende:

[..]

Jawel, ik heb het gisteren gedaan met zo'n 5 mensen, het hielp eigenlijk wel.

[..]

Uhm, nouen? Wat maakt dat nou weer uit. M'n initialen zijn zelfs T.S. (voornaam en achternaam)

Op de middelbare ben je scholier

Geniale opmerking trouwens

quote:

Op dinsdag 14 december 2010 22:19 schreef lolman112 het volgende:
Hallo allemaal,
Ik ben een jongen, en ik ben een student enzo.
Vorig jaar was ik (voor mijn gevoel) heel spontaan enzo, grappen maken in de klas enzo (en dan waren ze leuk ;p).
Maar dit jaar gaat het moeizamer, volgens mij omdat m'n vader weg is (hij zit momenteel in afganistan). Ik heb het gevoel bij een opmerking die ik vorig jaar wel gemaakt zou hebben, nu het gevoel van: waarom zou ik die opmerking maken...
Wat zou het zijn? Kan iemand mij helpen ofzo?

Tis gewoon duidelijk dat je niet alleen je varder mist en erg van hem houdt maar ook in je onderbewustzijn met hem meeleeft en dat knaagt dus aan je.
beste oplossing? Hem wat post sturen en over je gevoelens praten en hoezeer je met hem meeleeft. Ongemerkt ga jij je dan beter in je vel voelen.