KSW Kerstverhalen Schrijfwedstrijd
Doe hier mee met de Kerstverhalen Schrijfwedstrijd, georganiseerd door FOK!. De wedstrijd loopt dit jaar van 7 t/m 17 december. vanaf de 17e bekijkt de jury de ingestuurde verhalen.
Verzieners en Lichtvangers
Turan keek op van zijn Verziener, om zijn mond verscheen een glimlach. "Joek! Het is weer zo ver! Kijk dan!" Joek richtte zich op uit zijn zetel en kwam naast Turan staan. Hij duwde zijn gezicht tegen het ijskoude instrument en zocht met zijn oog het piepkleine kijkgaatje, waardoor Turan uren kon turen naar de planeet die hij een tijd geleden ontdekt had. Zijn Verziener was zo geavanceerd dat hij gebouwen en wegen kon onderscheiden. Joek zag nu wat Turan had gezien. Veel straten en gebouwen waren versierd met lichtjes. "Waarom zouden ze dat toch doen?" vroeg Joek zich af. "Ik denk..." peinsde Turan terwijl hij in zijn baard plukte, "ik denk dat ze zo proberen wat meer licht in de duisternis te brengen. Aan deze kant van de planeet is het soms zo lang donker , vooral in de periode dat ze de lichtjes ophangen.
"Misschien kunnen ze anders niets zien!" reageerde Joek terwijl hij zijn ogen dichtdrukte en doelloos in het rondliep om te demonstreren wat hij bedoelde. "Grappenmaker," lachte Turan.
Het gezicht van Joek stond nu ineens bloedserieus. "Ik wil het ook Turan." Turan keek zijn vriend aan en zag hoe zijn ogen steeds meer gingen stralen terwijl hij sprak. "Ik wil ook lichtjes, overal!". Joek wapperde met zijn lange arme in alle richtingen. Turan keek naar buiten. Hun planeetje was zo klein, je kon tot zonsondergang wel vier keer rondlopen zonder moe te worden. Zoveel werk zou het dus niet zijn om de planeet in lichtjes te hullen. "We moeten er wel veel vangen Joek," zei hij in gedachten. Joek rende al naar buiten en pakte twee lichtvangers en een lang touw uit de kist. Joek stond de springen voor het ronde huisje van Turan. "Kom nou! Schiet eens op!"
Vol enthousiasme renden ze richting het Lichtmeer. Ze zwiepten met hun lichtvangers. De lichtjes die boven het meer zweefden werden een voor een gevangen. Turan reeg ze zorgvuldig aan het touw. Tijdenlang waren ze bezig. Joek huppelde met het lichtjestouw de planeet rond. De lichtjes waren nu overal. "Kijk Turan, net als op de grote planeet!" en hij maakte een dansje van vreugde. De volgende avond zaten ze samen in het huisje en keken naar de lichtjes buiten en zo nu en dan keken ze door de Verziener naar de lichtjes ver weg. Ze voelden zich niet meer zo alleen in het universum. Ze deden nu mee met de grote planeet.
Turan keek op van zijn Verziener, om zijn mond verscheen een glimlach. "Joek! Het is weer zo ver! Kijk dan!" Joek richtte zich op uit zijn zetel en kwam naast Turan staan. Hij duwde zijn gezicht tegen het ijskoude instrument en zocht met zijn oog het piepkleine kijkgaatje, waardoor Turan uren kon turen naar de planeet die hij een tijd geleden ontdekt had. Zijn Verziener was zo geavanceerd dat hij gebouwen en wegen kon onderscheiden. Joek zag nu wat Turan had gezien. Veel straten en gebouwen waren versierd met lichtjes. "Waarom zouden ze dat toch doen?" vroeg Joek zich af. "Ik denk..." peinsde Turan terwijl hij in zijn baard plukte, "ik denk dat ze zo proberen wat meer licht in de duisternis te brengen. Aan deze kant van de planeet is het soms zo lang donker , vooral in de periode dat ze de lichtjes ophangen.
"Misschien kunnen ze anders niets zien!" reageerde Joek terwijl hij zijn ogen dichtdrukte en doelloos in het rondliep om te demonstreren wat hij bedoelde. "Grappenmaker," lachte Turan.
Het gezicht van Joek stond nu ineens bloedserieus. "Ik wil het ook Turan." Turan keek zijn vriend aan en zag hoe zijn ogen steeds meer gingen stralen terwijl hij sprak. "Ik wil ook lichtjes, overal!". Joek wapperde met zijn lange arme in alle richtingen. Turan keek naar buiten. Hun planeetje was zo klein, je kon tot zonsondergang wel vier keer rondlopen zonder moe te worden. Zoveel werk zou het dus niet zijn om de planeet in lichtjes te hullen. "We moeten er wel veel vangen Joek," zei hij in gedachten. Joek rende al naar buiten en pakte twee lichtvangers en een lang touw uit de kist. Joek stond de springen voor het ronde huisje van Turan. "Kom nou! Schiet eens op!"
Vol enthousiasme renden ze richting het Lichtmeer. Ze zwiepten met hun lichtvangers. De lichtjes die boven het meer zweefden werden een voor een gevangen. Turan reeg ze zorgvuldig aan het touw. Tijdenlang waren ze bezig. Joek huppelde met het lichtjestouw de planeet rond. De lichtjes waren nu overal. "Kijk Turan, net als op de grote planeet!" en hij maakte een dansje van vreugde. De volgende avond zaten ze samen in het huisje en keken naar de lichtjes buiten en zo nu en dan keken ze door de Verziener naar de lichtjes ver weg. Ze voelden zich niet meer zo alleen in het universum. Ze deden nu mee met de grote planeet.
Diepzwarte groeven
"Alstublieft mevrouw, twee gesneden stokbroden. Fijne kerst!"
Als dienstdoende bakker heeft hij het er weer zwaar mee deze 25 december, eerste kerstdag: vroeg beginnen met bakken, richting iedere klant vriendelijkheid veinzen, Mariah Carey ieder uur op de supermarktradio aanhoren én al zijn tienercollegas goed aan het werk houden. Godzijdank is het bijna sluitingstijd: nog maar een half uurtje overleven en het zit er weer op voor een jaar.
De volgende klant is een onverzorgd uitziende man: zijn haar is grijs, lang en ongewassen en zijn blauwe windjackje maakt het zwerversbeeld compleet. Maar, een klant is een klant: "Goedemiddag meneer! Kan ik u helpen?" De 'zwerver' blijkt beleefd: "Ja, graag. Ik had een vers gebakken stokbrood besteld." Meteen hoopt de bakker dat het om een wit stokbrood gaat, want die zijn de hele dag al vers gebakken te verkrijgen. Maar het blijkt om een luxe meergranenstokbrood te gaan en in alle kerstdrukte is die niet speciaal voor dit moment en deze klant gebakken.
Tegen beter weten in vraagt de bakker wanneer de man het stokbrood precies nodig heeft. "Ja, nu natuurlijk. We willen zodadelijk met vers stokbrood ons kerstdiner beginnen." Na twaalf uur werken is de bakker nog altijd scherp en hij laat zijn hersenen nog een versnelling maken. Hij ziet een oplossing: "Meneer, als u mij uw adres geeft, bezorg ik u zometeen uw verse stokbrood. Over een half uurtje sluiten we en dan kom ik direct uw kant op. Wat zegt u daarvan?"
Even na zessen ligt er op zijn passagiersstoel een heerlijk vers stokbrood. De wereld buiten zijn auto is wit, de wegen zijn verlaten, maar nog altijd zit het werk er niet op. Als hij de opgegeven straat binnenrijdt, vallen hem twee dingen op: dit is inderdaad niet de rijkste buurt van het dorp, maar met alle kerstlichtjes wel één van de gezelligste. Dat blijkt ook als de klant hem binnenlaat om het stokbrood op tafel te leggen. De entree, de woonkamer, de tafel, alles ademt een gezellige kerstsfeer.
Op weg naar huis heeft hij spijt van zijn vooroordeel. De klant zag er dan misschien niet uit als een rijke man, maar waarschijnlijk heeft hij wel een geslaagde kerstavond. De confrontatie met zichzelf wordt groter als hij door zijn eigen straat rijdt: overal vrolijke verlichting, autos voor de deur en gelukkige gourmettaferelen achter de ramen. Terwijl hij zijn eigen donkere oprit oprijdt beseft hij pas echt dat de klant met het stokbrood en het onverzorgde uiterlijk een betere kerst heeft dan hijzelf.
Hij draait de voordeur van het slot, hangt zijn jas aan de verder lege kapstok en loopt de eenzame duisternis van de woonkamer in. De behoefte aan een goed glas donkerrode wijn is groot en die schenkt hij dan ook in. Het licht gaat niet eens aan, maar hij draait zich vanuit zijn fauteuil direct naar zijn platenspeler, waar dé plaat al klaarligt.
De naald zet hij in de diepzwarte groeven, alsof hij hem in zijn eigen ziel zet. Uit de vaalgouden hoorn klinkt de krakende stem van John Lennon, die hem, zoals ieder jaar, door merg en been gaat: "So this is Christmas..."
"Alstublieft mevrouw, twee gesneden stokbroden. Fijne kerst!"
Als dienstdoende bakker heeft hij het er weer zwaar mee deze 25 december, eerste kerstdag: vroeg beginnen met bakken, richting iedere klant vriendelijkheid veinzen, Mariah Carey ieder uur op de supermarktradio aanhoren én al zijn tienercollegas goed aan het werk houden. Godzijdank is het bijna sluitingstijd: nog maar een half uurtje overleven en het zit er weer op voor een jaar.
De volgende klant is een onverzorgd uitziende man: zijn haar is grijs, lang en ongewassen en zijn blauwe windjackje maakt het zwerversbeeld compleet. Maar, een klant is een klant: "Goedemiddag meneer! Kan ik u helpen?" De 'zwerver' blijkt beleefd: "Ja, graag. Ik had een vers gebakken stokbrood besteld." Meteen hoopt de bakker dat het om een wit stokbrood gaat, want die zijn de hele dag al vers gebakken te verkrijgen. Maar het blijkt om een luxe meergranenstokbrood te gaan en in alle kerstdrukte is die niet speciaal voor dit moment en deze klant gebakken.
Tegen beter weten in vraagt de bakker wanneer de man het stokbrood precies nodig heeft. "Ja, nu natuurlijk. We willen zodadelijk met vers stokbrood ons kerstdiner beginnen." Na twaalf uur werken is de bakker nog altijd scherp en hij laat zijn hersenen nog een versnelling maken. Hij ziet een oplossing: "Meneer, als u mij uw adres geeft, bezorg ik u zometeen uw verse stokbrood. Over een half uurtje sluiten we en dan kom ik direct uw kant op. Wat zegt u daarvan?"
Even na zessen ligt er op zijn passagiersstoel een heerlijk vers stokbrood. De wereld buiten zijn auto is wit, de wegen zijn verlaten, maar nog altijd zit het werk er niet op. Als hij de opgegeven straat binnenrijdt, vallen hem twee dingen op: dit is inderdaad niet de rijkste buurt van het dorp, maar met alle kerstlichtjes wel één van de gezelligste. Dat blijkt ook als de klant hem binnenlaat om het stokbrood op tafel te leggen. De entree, de woonkamer, de tafel, alles ademt een gezellige kerstsfeer.
Op weg naar huis heeft hij spijt van zijn vooroordeel. De klant zag er dan misschien niet uit als een rijke man, maar waarschijnlijk heeft hij wel een geslaagde kerstavond. De confrontatie met zichzelf wordt groter als hij door zijn eigen straat rijdt: overal vrolijke verlichting, autos voor de deur en gelukkige gourmettaferelen achter de ramen. Terwijl hij zijn eigen donkere oprit oprijdt beseft hij pas echt dat de klant met het stokbrood en het onverzorgde uiterlijk een betere kerst heeft dan hijzelf.
Hij draait de voordeur van het slot, hangt zijn jas aan de verder lege kapstok en loopt de eenzame duisternis van de woonkamer in. De behoefte aan een goed glas donkerrode wijn is groot en die schenkt hij dan ook in. Het licht gaat niet eens aan, maar hij draait zich vanuit zijn fauteuil direct naar zijn platenspeler, waar dé plaat al klaarligt.
De naald zet hij in de diepzwarte groeven, alsof hij hem in zijn eigen ziel zet. Uit de vaalgouden hoorn klinkt de krakende stem van John Lennon, die hem, zoals ieder jaar, door merg en been gaat: "So this is Christmas..."
Parels van gemis
Vanmorgen betrad ik het vliegtuig dat mij van Eindhoven naar het charmante Budapest zou brengen en gek genoeg keek ik even om voordat ik naar binnen stapte en de deur het daglicht achter mij tijdelijk zou blokkeren. Mijn ogen leken gericht op het alles vullende niets van het vliegveld, maar mijn gedachten waren duidelijk bij jou. Die paar seconden leken een eeuwigheid te duren, waarin onze ontmoeting zich herhaaldelijk afspeelde in mijn hoofd.
Nu zit ik hier, op een Hongaarse boerderij in het midden van nergens en ik voel me vreemder dan ooit. Afgelopen zomer, in augustus, heb ik hier voor het eerst een veertiental dagen doorgebracht, toen de heldere zon nog brandde op mijn huid en de lucht mij verblijdde met zijn strakblauwe kleur. Ik besef me dat jij toen nog niet eens in mijn leven aanwezig was, een opmerkelijke gedachte. Iemand wiens bestaan je niet bekend is zul je ook niet missen.
Het is nog niet zo lang geleden dat ik je voor het eerst ontmoette en op dit tijdstip precies acht dagen geleden zwaaide jij me weer uit op mijn weg naar huis. Die hele dag was mijn hoop gevestigd op de sneeuw die zou vallen, maar uiteindelijk kwam die wens pas uit toen het alweer te laat was. Niettemin was ik er blij mee, de overgang van koude, stekende regen naar zachte, dansende sneeuwvlokjes gaf mij een warm gevoel van binnen.
Hier in Kiskunmajsa is er genoeg koele, witte vreugde, soms zelfs iets te veel naar mijn smaak. In mij rust niet de angst om ingesneeuwd te worden, wel ergens een stiekeme hoop dat het gebeurd. Soms is dat net de spannende twist die nodig is om de kerstdagen voor rest van mijn leven in mijn geheugen gebrand te laten. Uiteraard met een goede afloop. Een glimlach snijdt mijn gezicht in tweeën, maar een zucht glijdt over mijn lippen. Denkend aan jou keert het dubbele gevoel van vanmiddag terug, toen de grijsblauwe lucht mij herinnerde aan de kleur van de parels in jouw gezicht. Nu de hemel bevlekt is met zwarte inkt, is het slechts een gele gloed, te midden van de sterren die mijn aandacht trekt. Een gloed die door de verwarring in mijn hoofd lijkt te pulseren, waardoor ik bewust vaker met mijn ogen knipper. Piekeren over gevoelens zal mijn kerst er echter niet leuker op maken, dus ik besluit om de parels te laten vallen. Wellicht raap ik ze later nog eens op, maar voorlopig laat ik ze rollen tot dat ze ergens uit het zicht verdwijnen en zich een aantal dagen laten verstoffen onder een grote, houten kast.
Vanmorgen betrad ik het vliegtuig dat mij van Eindhoven naar het charmante Budapest zou brengen en gek genoeg keek ik even om voordat ik naar binnen stapte en de deur het daglicht achter mij tijdelijk zou blokkeren. Mijn ogen leken gericht op het alles vullende niets van het vliegveld, maar mijn gedachten waren duidelijk bij jou. Die paar seconden leken een eeuwigheid te duren, waarin onze ontmoeting zich herhaaldelijk afspeelde in mijn hoofd.
Nu zit ik hier, op een Hongaarse boerderij in het midden van nergens en ik voel me vreemder dan ooit. Afgelopen zomer, in augustus, heb ik hier voor het eerst een veertiental dagen doorgebracht, toen de heldere zon nog brandde op mijn huid en de lucht mij verblijdde met zijn strakblauwe kleur. Ik besef me dat jij toen nog niet eens in mijn leven aanwezig was, een opmerkelijke gedachte. Iemand wiens bestaan je niet bekend is zul je ook niet missen.
Het is nog niet zo lang geleden dat ik je voor het eerst ontmoette en op dit tijdstip precies acht dagen geleden zwaaide jij me weer uit op mijn weg naar huis. Die hele dag was mijn hoop gevestigd op de sneeuw die zou vallen, maar uiteindelijk kwam die wens pas uit toen het alweer te laat was. Niettemin was ik er blij mee, de overgang van koude, stekende regen naar zachte, dansende sneeuwvlokjes gaf mij een warm gevoel van binnen.
Hier in Kiskunmajsa is er genoeg koele, witte vreugde, soms zelfs iets te veel naar mijn smaak. In mij rust niet de angst om ingesneeuwd te worden, wel ergens een stiekeme hoop dat het gebeurd. Soms is dat net de spannende twist die nodig is om de kerstdagen voor rest van mijn leven in mijn geheugen gebrand te laten. Uiteraard met een goede afloop. Een glimlach snijdt mijn gezicht in tweeën, maar een zucht glijdt over mijn lippen. Denkend aan jou keert het dubbele gevoel van vanmiddag terug, toen de grijsblauwe lucht mij herinnerde aan de kleur van de parels in jouw gezicht. Nu de hemel bevlekt is met zwarte inkt, is het slechts een gele gloed, te midden van de sterren die mijn aandacht trekt. Een gloed die door de verwarring in mijn hoofd lijkt te pulseren, waardoor ik bewust vaker met mijn ogen knipper. Piekeren over gevoelens zal mijn kerst er echter niet leuker op maken, dus ik besluit om de parels te laten vallen. Wellicht raap ik ze later nog eens op, maar voorlopig laat ik ze rollen tot dat ze ergens uit het zicht verdwijnen en zich een aantal dagen laten verstoffen onder een grote, houten kast.
Rook
Ik was de enige die in het vervallen bushokje onder het gele schijnsel van een eenzame straatlantaarn midden in een bos, stond te wachten op de laatste bus, naast een mooi meisje in rode lingerie. Zij was van papier. Ik ademde wolkjes. Als het meisje al kippenvel had gehad, had Photoshop daarmee afgerekend. Een gure wind waaide door grote barsten in de glazen wand tegenover het meisje. In het pakje in mijn linkerbroekzak zaten nog drie sigaretten. Ik stak er een op en ademde nog meer wolkjes. Ik probeerde kringetjes te blazen. Het werden mislukte kerstkransjes.
Een andere, eveneens laatste bus, had mij bij het bushokje afgezet. Midden in het bos is wellicht een vreemde plaats voor twee buslijnen om elkaar te kruisen, maar in de zomer is hier een zwemvijver in de buurt. Ik had drie treinen en twee bussen nodig om kerstmis te vieren bij mijn ouders. Dat, en vijf hertentamens begin januari, waren mijn excuses geweest om van het familiekerstdiner af te zien. Op het laatste moment leek mijn komst me toch wel een leuke verrassing. En een welkome afleiding.
Ik probeerde niet te klappertanden, maar de sigaret viel tussen mijn trillende lippen vandaan op de grond.
Onder twee truien en een jas hoorde ik mijn maag knorren. Binnen zeven minuten zou de bus moeten arriveren. Ik telde niet af. De bussen waren hier nooit zo stipt. In mijn rechterbroekzak zat mijn telefoon, met de oordopjes er nog aan. De batterij was leeg. Stom, ik had er vanmorgen nog kerstmuziek opgezet. Met een tweede sigaret probeerde ik de honger te verdrijven. Ik zuchtte diep. De rookwolken veranderden in aardappelkroketjes. Toen ik mijn vingers bijna verbrandde, trapte ik de sigaret uit in grijze smurrie die geen sneeuw meer te noemen was.
Ik had al zeven minuten in de bus moeten zitten, bedacht ik me, omdat ik eigenlijk niet had kunnen nalaten af te tellen. Ik richtte mijn blik op de duisternis, naar waar de horizon ergens zou moeten liggen. De weg was lang, dat wist ik, en ik zag nog altijd geen koplampen. Andere dingen zag ik trouwens ook niet, buiten het bereik van het straatlantaarnschijnsel. Ik had zin om te schaatsen op de zwemvijver, maar het leek me verstandiger om in het bushokje te blijven. Ik kende de weg hier niet zo goed. Bovendien had ik geen schaatsen bij me.
Mijn aansteker haperde een paar keer voor de derde sigaret aanging. Daarna was hij leeg. Ik inhaleerde zo diep mogelijk en even later omringde de rook mijn hoofd. Vlak voor de rook verdween meende ik heel zacht Merry christmas everybody van Slade te horen. Weer probeerde ik kringetjes uit te blazen. Het eerste kringetje leek op het hoofd van mijn moeder. Het tweede niet echt op het hoofd van mijn vader. Daarna aardappelkroketjes.
Ik voelde geen honger meer en nauwelijks kou. Ik keek naar het meisje in de rode lingerie. Haar papieren ogen staarden naar daar waar waarschijnlijk geen koplampen meer zouden verschijnen. Ik liet me op de grond zakken en kroop tegen haar aan. Ik legde mijn hoofd tegen haar bovenbenen. Ze voelden warm aan. Een hand woelde door mijn haar. Ik blies de laatste rook uit.
Ik was de enige die in het vervallen bushokje onder het gele schijnsel van een eenzame straatlantaarn midden in een bos, stond te wachten op de laatste bus, naast een mooi meisje in rode lingerie. Zij was van papier. Ik ademde wolkjes. Als het meisje al kippenvel had gehad, had Photoshop daarmee afgerekend. Een gure wind waaide door grote barsten in de glazen wand tegenover het meisje. In het pakje in mijn linkerbroekzak zaten nog drie sigaretten. Ik stak er een op en ademde nog meer wolkjes. Ik probeerde kringetjes te blazen. Het werden mislukte kerstkransjes.
Een andere, eveneens laatste bus, had mij bij het bushokje afgezet. Midden in het bos is wellicht een vreemde plaats voor twee buslijnen om elkaar te kruisen, maar in de zomer is hier een zwemvijver in de buurt. Ik had drie treinen en twee bussen nodig om kerstmis te vieren bij mijn ouders. Dat, en vijf hertentamens begin januari, waren mijn excuses geweest om van het familiekerstdiner af te zien. Op het laatste moment leek mijn komst me toch wel een leuke verrassing. En een welkome afleiding.
Ik probeerde niet te klappertanden, maar de sigaret viel tussen mijn trillende lippen vandaan op de grond.
Onder twee truien en een jas hoorde ik mijn maag knorren. Binnen zeven minuten zou de bus moeten arriveren. Ik telde niet af. De bussen waren hier nooit zo stipt. In mijn rechterbroekzak zat mijn telefoon, met de oordopjes er nog aan. De batterij was leeg. Stom, ik had er vanmorgen nog kerstmuziek opgezet. Met een tweede sigaret probeerde ik de honger te verdrijven. Ik zuchtte diep. De rookwolken veranderden in aardappelkroketjes. Toen ik mijn vingers bijna verbrandde, trapte ik de sigaret uit in grijze smurrie die geen sneeuw meer te noemen was.
Ik had al zeven minuten in de bus moeten zitten, bedacht ik me, omdat ik eigenlijk niet had kunnen nalaten af te tellen. Ik richtte mijn blik op de duisternis, naar waar de horizon ergens zou moeten liggen. De weg was lang, dat wist ik, en ik zag nog altijd geen koplampen. Andere dingen zag ik trouwens ook niet, buiten het bereik van het straatlantaarnschijnsel. Ik had zin om te schaatsen op de zwemvijver, maar het leek me verstandiger om in het bushokje te blijven. Ik kende de weg hier niet zo goed. Bovendien had ik geen schaatsen bij me.
Mijn aansteker haperde een paar keer voor de derde sigaret aanging. Daarna was hij leeg. Ik inhaleerde zo diep mogelijk en even later omringde de rook mijn hoofd. Vlak voor de rook verdween meende ik heel zacht Merry christmas everybody van Slade te horen. Weer probeerde ik kringetjes uit te blazen. Het eerste kringetje leek op het hoofd van mijn moeder. Het tweede niet echt op het hoofd van mijn vader. Daarna aardappelkroketjes.
Ik voelde geen honger meer en nauwelijks kou. Ik keek naar het meisje in de rode lingerie. Haar papieren ogen staarden naar daar waar waarschijnlijk geen koplampen meer zouden verschijnen. Ik liet me op de grond zakken en kroop tegen haar aan. Ik legde mijn hoofd tegen haar bovenbenen. Ze voelden warm aan. Een hand woelde door mijn haar. Ik blies de laatste rook uit.
Aloysius
Het is de laatste koopavond voor kerst in het slaperige stadje waar ik deze maanden een kamertje huur. Als ik de moeite zou nemen om mijn luik te openen en met mijn mouw de beslagen ruit schoon zou vegen (of zou de damp aan de buitenkant zitten?), zou ik vast de meest ontroerende kersttafereeltjes zien. Een met cadeaus bepakte man zou - misschien - met moeite zijn evenwicht bewaren terwijl hij zich horkerig langs de gladde winkelstraat bewoog, twee oudjes in zeemanskledij zouden een zware gaskachel op een houten drager met veel te kleine wieltjes de helling op duwen, en een klein meisje zou met haar gladde handschoenen gemoedelijk door het ruwe haar van haar met een kersthalsband uitgedoste hond woelen.
Ik heb geen met kersthalsband uitgedoste hond. Ik heb niet eens een hond. Ik ben alleen en ik vertik het om vandaag meer luiken of deuren te openen dan strikt noodzakelijk.
Vroeger, wanneer mensen mij vroegen hoe ik de kerst doorbracht, antwoordde ik altijd met 'boekjes lezen, Cd'tjes draaien, boterhammetjes smeren'. De zelfverzekerde manier waarop ik deze woorden uitstiet, moest dan verraden dat ik me in mijn eentje op mijn kamertje bijzonder vrolijk maakte om de abjecte wijze waarop de goegemeente het kerstfeest aangreep om de meest wanstaltige aaneenschakeling van conventies en formaliteiten te doorlopen. Maar ik was geen misantroop. Ik was enkel erg gesteld op mijn alledaagse routines, en gunde verder iedereen de grootste lol en warmte bij het zingen om bomen en het ophangen van sokken.
Dit jaar leerde ik Aloysius kennen. Hij was de drummer van een bandje dat wel eens in mijn vaste café optrad, en hij kweet zich erg bekwaam van zijn taak om met stokken op cilinders te slaan. Toen ik hem op zekere dag in het stationsrestaurant een kopje espresso zag drinken, kon ik niet nalaten hem met deze verdienste te complimenteren (het drummen, niet het koffiedrinken)."Bedankt", zei hij. "Ik heet Aloysius", zei hij ook. Ik stelde me eveneens voor en we vroegen alras naar elkaar hobbys, levensbeschouwelijke opvattingen en wederwaardigheden. Normaal praatte ik nooit over mijn hobbys, levensbeschouwelijke opvattingen en wederwaardigheden.
Maar met deze Aloysius dus wel. Hij bleek een ware soulmate te zijn: geïnteresseerd, filosofisch ingesteld en licht-cynisch. Het enige punt waarin hij nadrukkelijk van mij verschilde waren zijn sociale vaardigheden. Hij kon vrouwen en vrienden om zich heen verzamelen op een manier die ik op geen stukken na in de vingers had. Maar ik proefde dat hij me mocht, en dat hij empathie voelde voor mijn eenzame routineuze leven. Toen we elkaar drie maanden kenden, velde hij een hier diagnose over. Hij zei: 'Philip, je moet weg! Ga reizen! Ga voor één keer uit je comfortzone; leer vreemde culturen/gebruiken/vrouwen kennen!' Enzovoort.
Het ouwe mantra. Het vergeelde levensadvies dat mensen me al jaren hadden toegebeten. Maar van Aloysius wilde ik het aannemen. Hij had gelijk. Ik zat muurvast in mijn zelfopgelegde patronen. Nog diezelfde week boekte ik een ticket naar het vreemde, het verre: het slaperige stadje waar ik nu zit. En ik heb nog geen minuut spijt.
Ik besluit inmiddels toch maar uit mijn stoel te komen en het luik te openen. Het is inderdaad een prachtig kerstschouwspel. Ik zet een mooi Cd'tje op, en haal wat brood uit de kast.
Het is de laatste koopavond voor kerst in het slaperige stadje waar ik deze maanden een kamertje huur. Als ik de moeite zou nemen om mijn luik te openen en met mijn mouw de beslagen ruit schoon zou vegen (of zou de damp aan de buitenkant zitten?), zou ik vast de meest ontroerende kersttafereeltjes zien. Een met cadeaus bepakte man zou - misschien - met moeite zijn evenwicht bewaren terwijl hij zich horkerig langs de gladde winkelstraat bewoog, twee oudjes in zeemanskledij zouden een zware gaskachel op een houten drager met veel te kleine wieltjes de helling op duwen, en een klein meisje zou met haar gladde handschoenen gemoedelijk door het ruwe haar van haar met een kersthalsband uitgedoste hond woelen.
Ik heb geen met kersthalsband uitgedoste hond. Ik heb niet eens een hond. Ik ben alleen en ik vertik het om vandaag meer luiken of deuren te openen dan strikt noodzakelijk.
Vroeger, wanneer mensen mij vroegen hoe ik de kerst doorbracht, antwoordde ik altijd met 'boekjes lezen, Cd'tjes draaien, boterhammetjes smeren'. De zelfverzekerde manier waarop ik deze woorden uitstiet, moest dan verraden dat ik me in mijn eentje op mijn kamertje bijzonder vrolijk maakte om de abjecte wijze waarop de goegemeente het kerstfeest aangreep om de meest wanstaltige aaneenschakeling van conventies en formaliteiten te doorlopen. Maar ik was geen misantroop. Ik was enkel erg gesteld op mijn alledaagse routines, en gunde verder iedereen de grootste lol en warmte bij het zingen om bomen en het ophangen van sokken.
Dit jaar leerde ik Aloysius kennen. Hij was de drummer van een bandje dat wel eens in mijn vaste café optrad, en hij kweet zich erg bekwaam van zijn taak om met stokken op cilinders te slaan. Toen ik hem op zekere dag in het stationsrestaurant een kopje espresso zag drinken, kon ik niet nalaten hem met deze verdienste te complimenteren (het drummen, niet het koffiedrinken)."Bedankt", zei hij. "Ik heet Aloysius", zei hij ook. Ik stelde me eveneens voor en we vroegen alras naar elkaar hobbys, levensbeschouwelijke opvattingen en wederwaardigheden. Normaal praatte ik nooit over mijn hobbys, levensbeschouwelijke opvattingen en wederwaardigheden.
Maar met deze Aloysius dus wel. Hij bleek een ware soulmate te zijn: geïnteresseerd, filosofisch ingesteld en licht-cynisch. Het enige punt waarin hij nadrukkelijk van mij verschilde waren zijn sociale vaardigheden. Hij kon vrouwen en vrienden om zich heen verzamelen op een manier die ik op geen stukken na in de vingers had. Maar ik proefde dat hij me mocht, en dat hij empathie voelde voor mijn eenzame routineuze leven. Toen we elkaar drie maanden kenden, velde hij een hier diagnose over. Hij zei: 'Philip, je moet weg! Ga reizen! Ga voor één keer uit je comfortzone; leer vreemde culturen/gebruiken/vrouwen kennen!' Enzovoort.
Het ouwe mantra. Het vergeelde levensadvies dat mensen me al jaren hadden toegebeten. Maar van Aloysius wilde ik het aannemen. Hij had gelijk. Ik zat muurvast in mijn zelfopgelegde patronen. Nog diezelfde week boekte ik een ticket naar het vreemde, het verre: het slaperige stadje waar ik nu zit. En ik heb nog geen minuut spijt.
Ik besluit inmiddels toch maar uit mijn stoel te komen en het luik te openen. Het is inderdaad een prachtig kerstschouwspel. Ik zet een mooi Cd'tje op, en haal wat brood uit de kast.
