Inzendingentopic Kerstverhalenwedstrijd 2010

In dit topic worden alle ontvangen verhalen gepost. De verhalen die in dit topic staan, zullen door de FOK!-jury worden beoordeeld, waarna een vakjury uit de tien genomineerden een top 3 kiest.

Wil je zelf meedoen aan de wedstrijd, dan kun je je verhaal insturen naar kerstverhalen@fok.nl.

Meer informatie over de wedstrijd vind je hier: Kerstverhalenwedstrijd 2010 - wedstrijdtopic en feedback.

Op dit moment zijn 30 inzendingen ontvangen en geplaatst.

[ Bericht 4% gewijzigd door DaMart op 17-12-2010 23:25:26 ]

6 flessen wijn, 3 katten en vier pakjes sigaretten

Dit jaar geen boom, geen versiering, geen lampjes rond de ramen, geen kerstster aan de voordeur. Ach, niet alleen dit jaar, al 6 jaar niet, nu ze er over nadenkt. Kerst is al jaren het zelfde niet meer. Was kerstmis vroeger nog een tijd van liefde, van delen en van gezelligheid, tegenwoordig is kerst niets meer dan twee dagen waarop ze huilend in bed ligt met in haar ene hand een glas wijn, terwijl ze met de andere een van haar drie katten aait.
Zes jaar geleden alweer, zes jaar kerst zonder hem, zes jaar lang voelt ze zich vergeten, verraden, bedrogen. En daarom kruipt ze al zes jaar op kerst avond in bed, 6 flessen wijn, 3 katten, 4 pakjes sigaretten, en pas na de kerstdagen, als het normale leven weer door zou moeten gaan komt ze daar weer uit.
Zes jaar lang al vraagt ze zich iedere kerst weer af hoe het heeft kunnen gebeuren, hoe ze nu zomaar alleen kan zijn. Ze had toch vrienden? Ze was getrouwd, had een dochter, vrienden, kennissen, familie, allemaal mensen met wie ze kerst vierde. En kijk haar nu eens, een zielig hoopje ellende in een wit t-shirt.

Het was januari 2004, hij hoestte al een tijdje, maar goed, het was koud, hij rookte te veel, gewoon een beetje verkouden, maar toen hij in april nog steeds dat nare hoestje had en inmiddels ook af en toe bloed ophoestte was het tijd om naar de dokter te gaan. Vond zij. Hij niet, hij vond het nog steeds gewoon een koudje, een lang koudje, maar wat wil je van een man die zijn hele leven lang al werkte in een koelcel? Zei hij.

Het was Mei 2004 “Ik ben bang dat ik niet zulk goed nieuws voor u heb meneer, mevrouw.” Zei dokter van Biestenveldt van het VU ziekenhuis. “Meneer, u heeft kanker. Uw beste optie zou zijn om de helft van uw rechter long weg te halen.”
Ze hoefden er niet over na te denken, dit was niet hoe het zou eindigen... Of toch wel?

Het was 15 juli 2004 06.35. “Mevrouw, wij raden u aan direct naar het ziekenhuis te komen, we hebben slecht nieuws.
Daar ging ze dan, haar hart in haar keel, ze wist het eigenlijk al, hij was er niet meer... Ze belde haar dochter, die zou direct komen. 5 dagen later was de begrafenis, 20 juli, de dag dat haar dochter jarig was werd haar man begraven.
Toen kwam de boosheid, zo had het niet moeten gaan, zij zou als eerste gaan, en áls hij eerder zou gaan, dan in haar armen, zo hadden ze het afgesproken. Ze was boos, op hem, op de artsen. En na verloop van tijd ook op haar dochter, al wist ze niet meer waarom. En dus zat ze daar, al zes kerstmissen lang, verlaten, eenzaam... Even dacht de de sleutel in het slot te horen, maar dat kon niet, wie zou haar nu nog bezoeken? “Mam! Waar ben je? Het is kerstmis!” Haar dochter, zou het dan toch...? De deur van haar slaapkamer opende, het was haar echt, haar dochter, na vijf jaar, eindelijk... “Ik heb je gemist mam...”

Kerst in angst

Toen nog maar een jongetje van negen jaar oud krijgt te horen dat zijn oom emigreert met zijn Braziliaanse vrouw van Nederland naar Brazilie.
Hij dacht ze nooit meer te zien, toch kwam daar vorig jaar verandering in inmiddels is het jongetje 16 en heeft zijn oom al 7 jaar niet gezien.

De telefoon verbindingen waren slecht. , de vlucht was lang geweest dus we besloten om op het vliegveld even wat te gaan drinken en daar mijn oom proberen te bereiken.
Zijn vrouw sprak immers gebrekkig nederlands , of misschien na 7 jaar wel helemaal niet meer. Uiteindelijk na een klein kwartier hadden we hem te pakken we zouden afspreken bij zijn huis er stond een taxi klaar. Ja, mijn oom was tot in de puntjes verzorgd.

Het probleem begon zich alleen voor te doen in de armere wijken, de bidonvilles waren al te zien. Het was een hele reis hij woonde in de semi bergen/heuvels aan een lange straat met villa's.
Het voelde niet als echte kerst. Het was 25 graden de zon scheen en het was heel ontspannen. we kwamen aan op 24Dec. de 25'e hebben we buitengegeten we zouden de 29é thuis zijn om het oud en nieuw thuis mee te maken.

25 december Kerst "avond" Gezellige muziek op lange tafel met eten en een gezellige sfeer algemeen dat sloeg om rond een uur of half 12, ze zijn daar gewend om laat te eten dus we waren inprinciepe bijna klaar geweest. De lokale politie viel binnen . Luid schreeuwend dat we moesten vluchten in huis in de kelder. Mijn oom ging om uitleg vragen en hij zei dat er een bende ontstnapt was en zich hier in de villa wijken schuildhield. We hoorden schoten wel zes of zeven keer en daarna volgde luid geschreeuw.

In spanning zaten wij af te wachten wat er ging gebeuren na een kwartier rust gingen wij weer terug naar buiten , toen zag mijn oom dat de snipers van de politie op zijn dak en dat van de buren lag.
Uiteindelijk is alles opgehouden na 3,5 uur dus zo rond 3 uur snachts. Toen de politie het sijn had gegeven dat we veilig waren zijn we gaan slapen , de andere dagen hebben we een mooie kerst mee gemaakt met lekker weer. En thuis het hele verhaal aan familie verteld
Maar het was een kerst om nooit te vergeten.

Hoe ver weg ineens heel dichtbij kan zijn.

Kerst is een tijd van bezinning en ook denk ik rond de kerst altijd even terug aan het afgelopen jaar, alle dingen die gebeurd zijn komen voorbij in mijn hoofd, de hoogte maar ook de dieptepunten dringen zich aan mij op, en tijdens dit moment van bezinning besef ik mij plotseling dat ik dit jaar eigenlijk helemaal geen zin heb in kerst, het is een jaar geweest waarin hoogte en dieptepunten zich in snel tempo afwisselde maar alles bij elkaar niet echt een topjaar, waarom zou ik gezellig gaan doen met andere mensen als er in mijn hart nog een heel groot gat zit, een gat wat veroorzaakt wordt door een groot gemis, want in het afgelopen jaar heb ik één van mijn grootste voorbeelden moeten begraven, en zonder hem is kerst een stuk minder leuk, de man waar ik zoveel van heb geleerd en die onvoorwaardelijk in mij geloofde is er niet meer.
De weken gleden voorbij, het weer sloeg om in echt winterweer, dikke lagen sneeuw sierde de straten. Op kerstavond besloten mijn vriend en ik impulsief om de nachtmis te bezoeken en het was een mooie dienst maar het ultieme kerstgevoel wat ik er altijd van krijg bleef dit jaar uit . Als ik buiten kom merk ik dat het opnieuw is gaan sneeuwen en dan besluiten we om een lange wandeling naar huis te maken, Zonder dat ik het in de gaten heb zijn we naar het huis van mijn grote voorbeeld gewandeld en daar aangekomen blijven we even staan kijken, Binnen zie ik een kerstboom staan en de lampjes flikkeren mij tegemoet, Ik zie een man en een vrouw innig knuffelend op de bank zitten,Ik voel de hand van mijn vriend in de mijne glijden alsof hij voelt dat ik dit heel moeilijk vind, Het huis waar ik als klein meisje al kerstfeest vierde word nu bewoond door vreemde mensen,Ik onderdruk de neiging om aan te bellen en te vragen of ik misschien even heel binnen mag kijken, al is het alleen maar om te kijken of ze veel veranderd hebben,Ik voel de hand die in de mijne ligt druk uitoefenen om mij mee te krijgen en na een laatste blik op het huis laat ik mij meevoeren, en dan voel ik een traan van mijn ooghoek over mijn wang glijden en heb ik ineens de behoefte om naar huis te gaan, Samen wandelen wij terug naar huis en op het moment dat ik de deur open doe ruik ik het, de voor mij zo enorm bekende geur die anderen als muf zouden kunnen omschrijven, bij iedere stap die ik verder mijn huis in zet dringt het dieper mijn neus in, ik blijf midden in de kamer staan en haal een keer diep adem en dan ineens is het weg, ik haal nog een keer diep adem maar nu ruik ik enkel de geur van de kerstboom, Het is weg, maar ik heb het geroken, heel even was hij dicht bij mij en liet hij mij weten dat hij er is, ondanks dat ik hem niet meer kan zien en niet meer met hem kan praten is hij bij mij, altijd! Mijn grote voorbeeld, Mijn allerliefste opa, Zo ver weg en toch heel dichtbij.

De laatste boom

Na een lange zwerftocht over de aarde had Jos -de laatste man- de boom gevonden.
Toen hij een bergrug overtrok zag hij in de schemering een wenkend licht in een schijnbaar doodse vlakte.
Naderbij gekomen zag hij dat het een lamp was die in de top van een hoge boom hing.
De lamp brandde zonder gebruik te maken van brandstof en werkte op een bijzonder principe waardoor het licht nooit kon doven.
Hier ben ik gekomen om te sterven, dacht Jos, de kracht ontbrak hem om nog verder te gaan.
Tot zijn geluk vond Jos in de onmiddellijke omgeving van de boom een ruime voorraad voedsel en water in een nauwelijks verborgen bergplaats.
Hier kan ik een poos blijven en uitrusten dacht Jos.
Veel hoop had hij niet meer want hij had gezien dat het leven op aarde ten einde liep.
De aarde was snel aan het afkoelen, de zon had veel van zijn kracht verloren.
Er kwam een winter die de aarde voor altijd in zijn greep zou houden en het laatste restje leven wegnemen.
Trouw deelde Jos zijn karige watervoorraad met de boom omdat de boom ook leven is en water nodig heeft.
Op een dag verscheen er een eenzame figuur aan de horizon.
Jos zag haar over de vlakte aankomen in het licht van de ondergaande zon.
Mar -de laatste vrouw- nam zijn uitnodiging graag aan want hij zei: Rust uit, eet en drink en blijf bij mij.
Jos had een schamel onderkomen gebouwd van wat voorhanden was, steen en takken van de boom.
Hier werd ook na de bestemde tijd hun kind geboren, een jongen die zij Jes noemden. Zij wikkelden hem in oude versleten kleding die Mar had meegenomen op haar tocht.
Jos en Mar maakten zich grote zorgen om hun kind want de voedselvoorraad raakte op en van het water was nog maar een klein beetje over.
Zij moesten nu wegtrekken naar een onzekere toekomst of op dezelfde plaats blijven en wachten op de dood.
Toen verscheen er een helder licht aan de hemel, een felle lichtbron met een lange vurige staart, zoals ze nog nooit gezien hadden.
Het vreemde was dat de staart vóór het licht uitging.
De vurige staart was op de aarde gericht en de lichtbron kwam snel nader tot het stilstond op de vlakte niet ver van de boom.
Toen het licht doofde zagen ze dat het een ruimteschip was, het was geland op poten die uit de romp geklapt konden worden.
Uit het schip kwamen drie in lange gewaden gehulde gestalten.
Zij hadden voor Jos, Mar en de kleine Jes geschenken meegenomen waar ze het meest behoefte aan hadden, kleding, voedsel en vooral water.
Zij deelden de laatste mensen ook mede dat ze niet langer op aarde konden blijven, de winter die geen einde zou hebben had de aarde al voor een groot deel in zijn greep.
Kom met ons mee naar onze planeet, zeiden zij, daar is volop leven en overvloed voor iedereen.
Toen het ruimteschip met zijn zes passagiers vertrokken was heerste er verder een doodse stilte en bleef de boom met zijn wenkend licht eenzaam achter op de vlakte.
Hij bleef daar staan tot het einde, het laatste sprankje leven op aarde, de laatste boom.. een kerstboom.

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 09-12-2010 22:26:41 ]

Kerst op afstand! [1]

Mam, Pap ik wil jullie iets vertellen, wat dan mijn kind? Ik heb besloten om een jaar lang de wereld rond te reizen en ik zal tijdens de feestdagen niet bij jullie zijn. Anneke (moeder) en Gerard (vader) keken hun zoon met grote ogen aan. Maar dat is een groot avontuur mijn jong, als je die mogelijk hebt moet je dat zeker doen nu je nog jong bent zei zijn vader. Dankjewel pap dat je mijn mening respecteert en mij de mogelijkheid biedt, deze werkelijkheid te maken.

Begin september was het dan zover, de reis stond gepland en het vliegtuig zou vertrekken om 23:59 vanaf schiphol Amsterdam richting Amerika. Dit zou het eerste land worden die hij zou gaan bezoeken, na Amerika stonden ook nog Australië, New Zeeland, Indonesië en Azië op de planning. Anneke en Gerard gaven hun zoon een laatste kus en een knuffel en zwaaide hem uit tot achter de douane. Ik ga hem wel missen zei Anneke tegen Gerard.

1 keer in de twee weken liet Maarten een bericht achter voor zijn ouders, zodat zij op de hoogte bleven van zijn belevenissen in en rond de landen waar hij heen ging. Ook stuurde hij van elke plaats dat hij was geweest een kaartje, als mooie herinnering voor later.

December naderde en de feestdagen kwamen dichterbij, Maarten had vele nieuwe vrienden gemaakt in de Amerika waar hij tot nu toe was geweest en zou de feestdagen zeker niet alleen vieren. Maar toch miste er iets. Zijn ouders en familie. Op 24 december 2010 viel er bij Anneke en Gerard een ontzettend mooi kaartje door de brievenbus, en achterop stond geschreven;

lieve pap en mam
Ik kan dit jaar niet bij jullie zijn tijdens de feestdagen, maar weet dat ik aan jullie denk en jullie mis. Ik wens jullie het allerbeste toe en hele fijne feestdagen! Ik hoop dat jullie er zeer gezellige dagen van maken met een mooie kerstboom, lekker eten en een warm gevoel naar iedereen om jullie heen.

Ik houd van jullie!
liefs Maarten

Wat een mooi bericht, zeiden Anneke en Gerard in koor. Dit maakt bij mij een warm gevoel van binnen, maar ik mis hem wel rond deze tijd van het jaar zei Anneke tegen haar man Gerard. Ik vind het fijn dat onze zoon het zo fijn heeft Zei Gerard er achteraan.

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 10-12-2010 22:51:26 ]

Kerst op afstand [2]

Geluidloos kwam ze de trap afgelopen. Haar elegante jurk verraadde dat ze een geweldig lichaam had en zwierde sierlijk om haar lichaam. Ze had duidelijk moeite gedaan om er mooi uit te zien vandaag. Daar was dan natuurlijk ook een reden voor. Het is kerst en ze ziet er fantastisch uit. Ze wou dat ze zich ook zo voelde. Nog een laatste blik in de spiegel. Haar volle rode lippen nog snel van een laatste laagje lipgloss voorzien en ze trekt haar jas aan. Haar glanzende donkerbruine bos haar valt langs haar fijne gezicht en reikt tot ver onder haar schouder. Nog een beetje mascara, wat haar diepbruine ogen nog meer accentueert. Ze pakt haar tas en doet haar schoenen met naaldhak aan. De taxi is er. Ze blaast nog snel, zoals elke dag, een kus naar het beeldje van de witte duif van haar moeder en ze verlaat het huis. Na een glibberig ritje komt ze bij tante Gerda. Ze betaalt de chauffeur en geeft hem een fijne fooi waarna ze tussen de sneeuwvlokjes door naar de voordeur loopt. De deur vliegt open en haar tante trekt haar naar binnen. ‘Elena ik ben blij dat je er bent, er moet nog zoveel gebeuren!’ Elena was dankbaar dat ze allerlei taken opgedragen kreeg. Nog dankbaarder was ze dat haar tante niet over haar moeder begon. Het was vandaag al moeilijk genoeg. Terwijl zij was benoemd tot de soep-chef druppelden de familieleden langzaam binnen. ‘Zo meid, dit is genoeg, ga bij de familie zitten’, zei tante Gerda gehaast terwijl ze Elena achter de pan wegdrukte. Ze wist dat het geen zin had om er tegenin te gaan. Ze moest er toch aan geloven. ‘Elena!’ riep oma Mina die net de gang in kwam lopen. ‘Kindje, hoe is het met je? Zware dag voor ons en vooral voor jou’ ze pakte Elena vast voor een langdurige knuffel. ‘Hoe gaat het?’ Twee oude, vermoeide, betraande ogen keken haar vol medelijden en pijn aan. ‘Goed’ knikte ze, ‘ik kom er zo aan’ ze liep naar de hal. Zo snel als ze kon pakte ze haar tas en jas en rende het huis uit, naar de enige plek waar ze wou zijn.
Het graf van haar moeder lag er verzorgd bij. Ze knielt en veegt wat dorre blaadjes en sneeuw van de steen af. Ondanks dat ze probeert het tegen te houden, komen de tranen al snel. ‘Mam, ik mis je zo’ fluistert ze onzeker en met stekende pijnen in haar hart. Het begon weer te sneeuwen, de sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Ze pakte een lantaarn uit haar tas en plaatste deze op het graf naast de kerstkrans. Een grote witte kaars zette ze erin en stak hem aan. ‘Ik denk aan je mam’ snikte ze. Nog een laatste blik terwijl ze weg loopt. Haar hart maakt een sprong en even later volgt pas haar lichaam. Ze slaat haar hand voor haar mond. ‘Nee dit kan niet, dit is niet echt’ stamelt ze er haast onhoorbaar uit. Minutenlang blijft ze in shock staan. Starend naar het graf van haar moeder, alsof ze een spook had gezien, zag ze daar op het graf in de sneeuw en naast de kerstkrans en lantaarn een witte duif die haar recht in haar ogen aankeek.

Presepio

Precies om half 1 ga ik de deur uit. Thuis ben ik niet ijdel, hier moet ik wel. Hier leef ik van complimenten, onverholen blikken, ciao bella… ik kan er zelfs van eten, maar dan moet ik wel mijn best doen.
Getraind doorkruis ik de straten als een echte Italiaanse. Mijn paraplu omklem ik met gehandschoende vingers. Ik heb precies het juiste tempo voor lange benen en een rokje.

In dit land spelen mannen de hoofdrol. Mannen hier hebben vrouw én vriendin, mannen kunnen kiezen, heersen. Goed, diezelfde mannen vervullen hun rol als minnaar uitstekend. Toch probeer ik mijn eigen mars te lopen, tegen de mannelijke verplettering in. Ik denk als zo’n verdwaasde feministe, bemerk ik geschrokken. Het was nooit de bedoeling verbitterd te worden. Misschien komt het door de kerstsfeer, dat weeïge familiegevoel dat in de stad hangt.

Drie laatste klikken van mijn hakken en ik stap de warmte van de bar in. Michele wacht al op me aan ons tafeltje en staat op, als mijn telefoon gaat. “Hoi mam!” Gelukkig verstaat Michele geen Nederlands - kan ik makkelijker liegen tegen haar. “Ja, het wordt een mooie kerst. […]
Bij Sergio thuis. […]
Ja, jammer dat ik niet naar Nederland kan komen, maar we hebben het zó leuk met zijn allen! Oh, zijn moeder roept me, ik bel je later terug, goed?”
De man tegenover me is niet Sergio. Ik kan Sergio’s moeder helemaal niet helpen met het maken van panettone.
Michele geeft me twee kussen. Mamma mia, ik zou zo graag willen dat hij Sergio was! Maar die zit bij zijn vrouw. En Michele moet eigenlijk ook terug naar zijn gezin. Ik negeer de gedachte met een slok wijn. Pasta is er al. Michele buigt zich over tafel en kust me in mijn hals. Alles is traag, strelen vandaag. Ik veeg tomatensaus van zijn gezicht – er volgen heimelijke kneepjes onder tafel. Afwezig onderga ik ze, tuur ik uit het raam, waarachter het woord presepio oplicht in duizend kleine kerstlampjes. Alsof één zo’n lampje plots doorbrandt, spring ik op. Presepio. Kerststál. Ik moet gaan, kus Michele vluchtig gedag.

Maria, bid ik hardop en Nederlands. Ik ben niet katholiek, maar spijt het me ontzettend. Dat ik deze man weghoud van zijn kinderen, hoerig bijna, alleen omdat mijn eerste man mij niet meer wil. Dat ik hier zelfs op kerstavond mee doorga – doorging.

De vrouw in het gangpad houdt een jengelende baby op haar arm en probeert tegelijkertijd al haar bagage te dragen. Dankbaar lacht ze als ik een tas overneem.
“Ga je op vakantie?” vraagt ze.
“Nee, naar huis” antwoord ik. Ik probeer niet kortaf te klinken.
“Heb je familie hier, dat je zo goed Italiaans spreekt?” probeert ze het nog eens. Ik maak een geluidje naar de baby en houd me doof. Het kindje lacht, maar ik kan de moeder, Maria anno 2010, niet blijven negeren.
“Nee. Een ex-vriend. Maar ik houd eigenlijk alleen van Italië.”
We zijn glimlachend stil, ook de baby, en stijgen op. Stil vermaan ik mezelf. Niet huilen, denk ik nog harder. Uit alle macht dring ik de tranen terug, tot ze over mijn gezicht lopen, stromen als kleine beekjes.
“Het spijt je echt he? Dat je haar achterlaat?”
Zij laten hun vrouw nooit achter – ik moet hier weg, terug vóór het kerst is.

Kerstverhaal.

Ik ben een verhaal. Ik weet niet eens wie mij geschreven heeft.
Ik ben het kind van een onbekende schrijver die mij meer liet beleven
dan ik aankon. Ik ben ontsproten aan de fantasie van iemand met
een vaardige pen.
Hij liet me geboren worden, hij liet me opgroeien en al die tijd leefde
ik het leven dat voor mij geschreven was. De eerste woorden kwamen
hakkelend uit mijn mond maar de woorden werden zinnen en de zinnen
kregen diepgang en werden verzwaard met tijd.
Het verhaal bracht me overal. Het verhaal liet me verhuizen. De schrijver
liet me alles verlaten wat ik liefhad. En ik ging zonder om te kijken naar
wat ik achterliet. Wat kon ik anders? Ik ben een nazaat van iemand die
zoveel machtiger is dan ik ooit zal kunnen zijn.
Het verhaal werd een sprookje op de dag dat ik jou ontmoette mijn liefste
en voor de eerste keer in mijn leven wilde ik geen verhaal meer zijn
maar een mens van vlees en bloed die kon liefhebben, en ik verzette me.
me tegen mijn schepper die mij wegvoerde van jou.
Ik vocht tegen de schrijver van mijn leven maar het was een verloren strijd.
Onze verhaallijnen vervlochten zich in een vergeten zomer met elkaar en
ik las jouw woorden en jij las die van mij. Ik wilde zo graag bij jou zijn m
aar mijn maker had andere plannen, en wat ik ook deed ,
elk zin die hij schreef, bracht me verder bij jou vandaan. Je verdween
je in de mist van de tijd en ruimte en ik huilde de tranen van een kind
want ik kon je niet meer vinden. Ik verdwaalde in mijn eigen leven.
Ik dacht ik zelf kon kiezen maar dat bleek een illusie. Ik ben maar een verhaal
en hoe kan een verhaal zelf kiezen ? De schrijver van mijn leven maakt
de keuzes voor mij en ik kan niets anders dan de regels volgen die
hij opschrijft op de nog lege bladzijden van mijn bestaan.
Ik wilde mijn lot ontvluchten, en toen de schrijver even niet oplette
schreef ik stiekem de woorden die mij weer in jouw leven zouden kunnen
brengen.
En ik was zo dichtbij. Ik kon je bijna aanraken. Ik kon je adem voelen
op mijn huid en ik kon je lach proeven op mijn lippen. Toen ontwaakte
de schrijver uit zijn droom en schreef me rigoreus uit jouw leven.Voorgoed.
De zomer ging voorbij en ik smachtte naar je. De herfst deed zijn intrede
en het verlangen werd ondraaglijk.
Toen werd het december en het werd koud, De sneeuw wiste alle sporen van jouw
uit behalve het verlangen.We waren door tijd en ruimte van elkaar gescheiden maar
toch hoop ik nog steeds dat we met kerst samen zouden kunnen zijn.
Ik hoopte stiekem nog steeds dat de schrijver mijn verhaal een happy end zou geven.
Maar ik ben maar een verhaal. Zou de schrijver het je ooit weer toestaan om
mijn verhaal te lezen ? Dan zou ik jouw kerstverhaal zijn en jouw handen
zouden over de bladzijden glijden van mijn bestaan. Dan was ik weer bij jou.
Dan was ik jouw kerstverhaal.

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 12-12-2010 14:54:31 ]

De Kleine Kerstboom.

Het was een koude, donkere nacht en de kleine kerstboom was helemaal alleen. Al zijn grote vrienden waren de afgelopen weken weggehaald door ruwe mannen met vrachtwagens. Eén voor één had hij ze gedag gezegd en nu was hij als allerlaatste over. Ze hadden opgeschept over de prachtige pleinen en mooie kastelen waar ze zouden komen te staan, versierd met honderden lichtjes en schitterende ballen. Iedereen zou hen komen bewonderen. De kleine kerstboom was jaloers en verdrietig, hij wilde ook versierd worden en stilletjes raden wat er in de pakjes aan zijn voeten zat. Hij kon er toch ook niks aan doen dat hij zo klein was

Van op een afstandje kon hij het huisje zien waar het kleine meisje woonde, samen met haar broertje en ouders. Als de wind goed stond, kon hij hun kerstliedjes horen zingen en gisteren nog was hij getuige geweest van een spannend sneeuwballengevecht. Hij had nog eventjes gehoopt dat hij bij hun kerst mocht vieren. Een klein huisje was dan wel geen marktplein of kasteel, maar het was beter dan hier buiten in de kou te blijven staan. Toch wist hij wel beter, het was al de avond voor kerst en niemand zou vanavond nog een boom komen uitzoeken. Hij probeerde zichzelf voor te houden dat er volgend jaar weer een kans zou zijn, misschien wilde iemand hem dan wel hebben, maar het vooruitzicht van een heel jaar zonder zijn vrienden moeten wachten tot het weer kerstmis was, kon hem niet echt opvrolijken.
Stilletjes besloot de kleine kerstboom om maar wat te proberen te slapen, dan zou de tijd wat sneller gaan en hoe sneller de tijd gaat, hoe sneller het volgend jaar weer kerstmis zou zijn. Verdrietig deed hij zijn ogen dicht

Een tijdje later schrok hij opeens wakker, verbaasd dat hij überhaupt in slaap had weten te komen. Iemand leek hem wel te kietelen en de nacht was ook helemaal niet meer zo donker en koud. Hij keek om zich heen en schrok toen het meisje uit het kleine huis opeens tegen hem praatte: Gelukkig sta je er nog, zei ze jij bent de enige kerstboom die in ons kleine huisje past en papa had geen tijd om je voor vanavond binnen te zetten. De kleine kerstboom begon te stralen, hij zou toch niet alleen in de kou staan deze kerstmis. Toen de vader van het meisje met een schep kwam aanlopen, was hij wel even in de war; al zijn grote vrienden waren omgehakt, wat ging er dan met hem gebeuren? Gelukkig legde het kleine meisje het al snel uit. Na de kerst zou hij terug het bos in gaan, nog dichter bij het kleine huisje, zodat hij volgend opnieuw kerst bij hen zou kunnen vieren, of hij nu door de deur paste of niet. Hij zou zijn grote vrienden wel missen, maar hij wist in ieder geval dat hij nooit meer jaloers op ze zou hoeven te zijn.

Moord op de Frontpage

November 2010
De rechter keek streng. "10 jaar voor moord". De hamerslag klonk dof door de volle rechtszaal. Kippenvel trok door Everts' lijf. Dit kan niet waar zijn.
Wanhopig keek Evert naar de advocaat. Die sloeg zijn ogen verslagen neer.

Juni 2010
Haar uitdagende blik, haar jeugdigheid, haar stiekeme knipoogjes als niemand keek. Evert was overvallen door haar aandacht. Hij wilde haar knuffelen, liefkozen en vasthouden. Zij wil dat ook, dat is duidelijk.
Haar liefdessignalen hadden Evert in de eerste instantie verward, maar toen deze steeds duidelijker werden, was er voor hem geen reden meer tot twijfel. Ze verlangt naar hem. Marieke de Boer, 15 jaar, scholier, maar zo volwassen voor haar leeftijd. Of verbeeldt hij zich alles? Ziet hij dingen die er niet zijn? Speelt ze een spelletje met hem?
De leraar werd overvallen door angst. Niet weer, niet nu! Evert overwoog Tom te bellen. De psychiater zou het afkeuren. Ze zou te jong zijn, hij zou het recht niet hebben, het zou misbruik zijn, het zou strafbaar zijn. Tom zou vooral heel bang zijn dat Evert haar uiteindelijk iets aan zou doen. Tom zou concluderen dat Evert weer pedofiele gevoelens zou hebben, Tom zou hem "labiel" verklaren en hem weer op laten nemen. Nee, overleggen met Tom was geen optie. Hij zette zijn gedachten opzij en ging verder met het nakijken van het huiswerk van zijn leerlingen.

Augustus 2010
Na een les wiskunde stond ze opeens voor zijn bureau. Evert slikte en keek naar haar, naar haar glanzende blonde haren, en naar haar mascara, die iets uitgelopen was. Voorzichtig vroeg hij of er iets was. "Thuis ook alles goed?"
Marieke lachte lief naar hem en streek langzaam door haar lange haar. Een golf van verlangen overviel hem. Hj wil haar vastpakken.
"Loop je mee naar de fietsenstalling?", voeg ze, zonder hem aan te kijken. Trillend pakte Evert snel zijn tas in. Door de zenuwen liet hij een aantal papieren vallen.
Het zal gaan gebeuren. Ze neemt duidelijk het initiatief. Een golf van opwinding trok door zijn lijf. Zal hij haar uitnodigen voor een drankje bij hem thuis? Zou ze hem uitlachen, of zou ze gewillig met hem meegaan?
Kletsend over de zomervakantie liepen ze naar de fietsenstalling achter het scholencomplex. Zal hij haar nu vragen met hem mee te gaan? Ze liep plots een andere richting uit. "Mijn fiets staat in een ander vak dan de jouwe!", riep ze lachend. "Zie je zo!"
Nerveus stak Evert de sleutel in zijn fietsslot en besloot dat hij haar zou vragen mee te gaan naar het park. Daar zou verder niemand zijn en daar kan hij ongestoord zijn gang gaan. Zolang hij zichzelf maar in bedwang houdt en niet doorslaat zodra ze tegenstribbelt.

Een dag later, op de frontpage van Fok!:
'De politie heeft gisteren het stoffelijk overschot aangetroffen van een leerling van scholengemeenschap Vlieger. De 15-jarige is met messteken om het leven gebracht. Er is een verdachte aangehouden. Deze verdachte heeft verklaard het slachtoffer in een vlaag van verstandsverbijstering te hebben doodgestoken'.

December 2010
Er wordt een kerstkaart bezorgd:

Ik wens je een fijne kerst en een goed 2011!
p.s. Heb heel veel spijt! Ik had nooit mogen steken met mijn mes. maar Ik ging volledig door het lint!
p.s. Welke gek probeert me dan ook in de fietsenstalling van mijn BlackBerry te beroven?!
Fijne dagen Evert!
Liefs, Marieke

Het is mijn eerste kerst van huis

Het is mijn eerste kerst van huis. Sterker nog, het is mijn eerste kerst zonder familie in de buurt. De buurt die 8000 kilometer van mijn ouderlijks huis is verwijderd, de buurt waar kerstmis eigenlijk niks betekent. De buurt waar Nieuwjaar veel te laat gevierd wordt. Ik schuifel langs de feestelijk rood gekleurde vitrines, gevuld met luxueuze producten die bijna niemand zich hier kan veroorloven. Verder van de kerstgedachte kun je niet komen, denk ik, terwijl mijn voetstappen door de lege gangen van het warenhuis galmen. Op de verkopers na is er niemand aanwezig en de enorme kerstboom bij de goudgekleurde liften staat er wat somber bij. De slingers hangen precies goed en de kerstballen hangen op exact gelijke afstand van elkaar. Een vertoning zonder ziel, een klinische kerstboom. Ik twijfel of ik een foto moet nemen. Hoewel een foto boekdelen kan spreken, zou het in dit geval een boekdeel vol leugens zijn. Ik stop mijn fototoestel terug in mijn tas en loop richting de uitgang. De portier wenst me een spoedige terugkeer en opent de deur naar de echte wereld.

Zo zielloos als het luxe warenhuis was, zo bruisend van leven is de straat waar mijn zintuigen een moment op hol slaan. Langs het trottoir zoeven mannen en vrouwen op elektrische fietsen naar huis, een groepje schoolkinderen in uniform staat bij een stalletje en bestelt lams- en kippenvlees op een stokje. De geur trekt mij naar het stalletje maar een spookbeeld van Rob Geus, die zegt hier niet vrolijk van te worden, weerhoudt mij ervan om ook een stokje te proberen. Een oudere man op een stoeltje langs de rand van de straat bekijkt de drukte om zich heen en lijkt te genieten van de orkaan aan geuren, geluiden en lichten. Ik schrik wakker uit mijn halve slaapwandelen als ik bijna tegen de man voor mij bots. Het stoplicht staat op rood en ik kijk naar de stoet aan taxi’s die voorbijrijdt. Plotseling begint de groep voor mij te lopen, het stoplicht nog steeds even rood als een moment geleden. Ik aarzel en blijf staan tot het licht groen is, waarna ik op een drafje de vierbaansweg oversteek.

Wat moet ik hier eigenlijk met kerst? Als anderen het niet vieren, heeft het dan wel zin om er zelf iets aan te doen? De saamhorigheid en knusheid zijn toch de twee steunpilaren van het kerstfeest? Ik loop de drogisterij binnen voor de shampoo die ik gisteren was vergeten te kopen. Terwijl ik een keuze probeer te maken uit het veel te ruime assortiment, valt mijn oog op een schap met kerstartikelen. Ik pak een rode kerstmuts met witte pluizige bol aan het uiteinde en loop naar de kassa. Niet veel later sta ik weer buiten en suist de ijzige kou rond mijn oren. Ik twijfel. Ik heb een kerstmuts maar moet ik die wel op doen? Sta ik niet ongelofelijk voor lul? Dan besef ik me dat ik mijn zielloze, klinische kerstmis zelf kan veranderen en trek de kerstmuts over mijn net iets te grote hoofd. Op de terugweg geniet ik van de geuren, geluiden en lichten. Met het claxonneren van voorbij razende taxi’s als kerstmuziek, een stokje met lamsvlees in mijn rechterhand en mijn tasje met shampoo in de linker, wandel ik goedgemutst naar huis tijdens mijn Chinese kerstmis.

Een hele verre kerst

Kerstmis.
Als kind zie je kerst als feest, warm, gezellig, iedereen bij elkaar, buiten dwarrelt de sneeuw, binnen is het warm .
De boom welke met moeite recht gezet is verspreid een heerlijke geur, de lampjes welke met ietwat gefrunnik en nogal commentaar door pappa uit elkaar gepuzzeld zijn dánsen in die boom.
De zo lang gewenste cadeautjes zitten vást wel in die mooie pakjes welke onder de boom liggen, die pakjes welke je enkel mag bekijken en welke je stiekum probeert open te maken, een héél klein stukje maar, als mamma even niet kijkt maar wat je meteen eventjes een tik op je vingers oplevert als mamma het toevallig toch even ziet. Wachten moet je, wachten tijdens, in jouw kinderogen. dat eeuwigdurende kerstdiner met allerlei dingen die pappa en mamma lekker vinden maar jij eigenlijk niet lust. Maar gezellig dat het is, met die lichtjes en die kaarsen!
En dan de climax, de cadeautjes openen, eindelijk die pop, eindelijk die Meccano, uren speelplezier is gegarandeerd terwijl het buiten steeds harder sneeuwt.
Je bent kind en geniet van elke seconde, kerst!

Kerstmis.
Je kijkt naar buiten, allang dat kind niet meer. Buiten dwarrelt de sneeuw, binnen is het warm.
De boom welke zonder moeite recht is gezet verspreidt een heerlijke geur, de lampjes welke met ietwat gefrunnik en nogal commentaar van jezelf uit elkaar gepuzzeld zijn dánsen niet meer zo.
Onder de boom liggen geen cadeautjes meer dus geen tik meer op je vingers, geen lachende spiedende ogen meer.
Wachten hoeft niet meer, het eeuwigdurende kerstdiner met enkel dingen die jij lekker vind en lust is niet eeuwigdurend meer want de tijd heeft je ingehaald.
De o zo langzaam verstrijkende tijd die een kerstdag vól spanning zo vól maakte bestaan gewoon uit 24 uur.
Gezellig blijft het wel, met al die lichtjes en die kaarsjes!
Maar de climax is er niet meer. die pop en de Meccano zijn er al vele, vele jaren niet meer.
Want, je bent geen kind meer en elke seconde met kerst

Mis je steeds meer de spanning van vroeger
en mis je steeds meer de onbezorgdheid van toen je nog kind was
en alle lichtjes van nu zijn de herinneringen aan toen en aan hen die toen jouw kerst kérstmis maakten
Maar, als eerbetoon aan hen laat je de lichtjes strálen
En in elk lampje in je boom ontwaar je een herinnering aan hen , met pijn in je hart maar ook met een glimlach aan de herinneringen van de kerstmis van toen je nog een kind was.

Kerst is voor iedereen anders

"De buurman houdt gewoon niet zo van zwaaien", was de verklaring van moeder toen ik weer eens vroeg waarom de buurman van nummer 3 nooit terugzwaaide. Achteraf denk ik dat de beste man misschien last had van zijn gewrichten. Dat had moeder ook gewoon kunnen zeggen, dat had ik toen ook al best begrepen. De buurman was een lastige man. Ieder geluidje en iedere 'overtreding' van ons gezin werd door hem geregistreerd en hij belde iedere vrijdagmiddag naar ons huis om zijn lijstje door te geven. "We zullen erop letten", was steevast het antwoord van moeder.

Die tijd was niet altijd even makkelijk voor ons gezin. Mam werkte hard, maar het was geen vetpot. In november '90 kwam het slechte nieuws; door bezuinigingen was de functie van mijn moeder overbodig geworden en ze kwam op straat te staan. We kregen, jong als we waren, geen uitleg, maar het viel natuurlijk wel op dat moeder erg veel thuis was. Ze zorgde er goed voor dat we niets tekort kwamen; de eindjes werden vakkundig aan elkaar geknoopt en er stond iedere dag een pan eten op tafel. Nu, terugkijkend, weet ik nu nog niet hoe ze dat precies gedaan heeft.

Kerst dat jaar herinner ik me nog goed; ik had nieuwe kleertjes voor mijn Barbie gevraagd. Mam nam ons een weekje voor kerst apart en vertelde dat er dat jaar geen cadeautjes zouden zijn voor Kerst, maar dat we, als we heel lief waren, voor onze verjaardag iets extra's zouden krijgen. Uiteraard waren we het er, onwetend als we waren, niet mee eens.

Die vrijdag ging de telefoon weer. De woorden "we zullen erop letten", bleven dit keer uit. Hoewel ik destijds de helft van de woorden die mijn moeder gebruikte niet snapte, wist ik wel dat ze niet netjes waren. Toen ze de telefoon ophing leek ze aanvankelijk opgelucht te zijn, maar even later trok ze haar jas aan, stopte ze de laatste van de zelfgebakken koekjes in een geel tupperware bakje en ging ze naar de buurman. Ze bleef wel een uur weg.

Kerstavond brak aan en omdat mamma de kerstversieringen van de vorige jaren van stal had gehaald, misten we de kerstboom niet eens zo erg. Ook een beker warme chocolademelk maakte bij ons in die tijd heel veel goed. Even na etenstijd ging de bel. Toen mam de deur open deed, viel haar mond open van verbazing. Er stond een enorme rieten mand vol met pakjes voor de deur. Op ieder van de pakjes was in hanenpoten een van onze namen gekrabbeld.

Wat er in de pakjes zat, herinner ik me niet meer. Ik herinner me alleen nog wat ik zag toen ik uit het raam keek. Die ouwe zeurkous die het jaar ervoor nog klaagde dat de kerstster die we voor het raam hadden hangen te fel licht af zou geven, die kerst en wat dat betreft ook maar enige vorm van plezier leek te verafschuwen, verschool zich half achter de grote eik. Daar stond hij van een afstandje, breed grijnzend en met een grote kerstmuts op te kijken naar hoe mijn moeder met tranen in haar ogen de mand met pakjes vasthield.

Die vrijdagmiddag ging de telefoon niet. Op de vrijdagen daarna ook niet. De buurman van nummer 3 heeft echter nooit naar me gezwaaid.

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 14-12-2010 20:29:30 ]

Kerst op grote afstand

Al 10 maanden lang draaide de Orbiter nu zijn baantjes rond Jupiter. Jason was in goede moed geweest maar de laatste 2 maanden waren toch extra zwaar geweest. Sinds de meteorietinslag was de hoofdantenne beschadigd en was communicatie met aarde alleen mogelijk met zeer lage snelheid. Zo was het dagelijkse video chatten met zijn vrouw en zoontje onmogelijk geworden. Natuurlijk duurde het 1 uur voordat je reactie kreeg op je antwoord. Maar na wat oefenen had hij met zijn vrouw er een goede methode op gevonden. Beiden maakte een videoboodschap waarin ze elkaar uitgebreid vertelden wat ze die dag hadden gedaan, stelde elkaar vragen en stuurden soms video's en foto's mee. Zijn vrouw begon de ene dag een uur eerder met zenden, de andere dag deed hij dat. Zo konden ze na een uur telkens op elkaars boodschappen reageren. Zo ging dat al een tijd goed.

Maar nu? Het was kerstavond. Wat zouden ze thuis aan het doen zijn? Hij voelde zich een beetje depri worden. Met een zucht keek hij uit het raampje van de cockpit. Maar wat was dat? Een ruimtepak? Hij schakelde de intercom in. Jezus!
Karelse ben jij dat? Ruis. Gekraak. In de verte hoorde hij hijgend. "Ja, Kan nu niet praten. Ben bezig" Jason werd boos. Die Karelse! Jason had zelf na het meteoriet incident toch uitdrukkelijk verboden om naar buiten te gaan? Veel te gevaarlijk. Eerst moest Ground Control maar eens uitzoeken waar die meteoriet plots vandaan was gekomen en of er nog meer in de buurt waren.

Hij rende naar het observatie dek om beter te kunnen zien wat die Karelse aan het doen was. Jason was van plan om erg boos te worden maar zijn adem stokte plots in zijn keel. Het LCD scherm dat al twee maanden zwart was geweest gaf het beeld te zien van een huiskamer. Zijn huiskamer! Maar hoe? De antenne! Karelse zou toch niet? Verder kwam hij niet want het beeld schokte en plots zag hij op het scherm zijn zoontje voor een kerstboom staan. Hij hoorde zijn vrouw op de achtergrond: "Nou wat zouden we ook alweer zeggen?" "Vrolijk Kerstfeest Pappa!"

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 14-12-2010 20:31:29 ]

Een ranke den

Als ze langs fietste en me zag, groette ze en ik haar. Westerlingen zijn niet gewend om onbekenden te groeten. Hier in Overijssel moest ik mij die gewoonte aanwennen.
En nu stond ze ineens voor mijn deur. In de vroege avondkou. Ze had haar vertrouwde oranjezwarte jack nog aan. Of zou ze het speciaal voor deze late bezorging nog hebben aangetrokken? Dit was één van de gedachten die door mij heen spookten. En, er waren er nog duizend.
Ze had de kuiltjes op dezelfde plek als mijn overleden vrouw.
“De kaart is écht voor u, hoor.” Haar mooie gezicht keek me verwachtingsvol aan.
“Nee, eh ja, ik zal gelijk even kijken. Maar, ......” .
“Ik vond ‘m onderin de fietstas, toen ik mijn fiets vanmiddag in de schuur zette. Stom hè? En u krijgt niet zo veel post en dan zo’n kaart, vast voor kerst. En als ik ‘m in de brievenbus doe, vindt u ‘m misschien pas na de kerst, dus ik dacht .....”
“Ik bel even aan?”
“Jja.” stotterde ze en kleurde als een granaatappel.
Behoedzaam ontdeed ik de kaart van de envelop.
“Het is mijn enige kaart,” zei ik zonder haar aan te kijken. Een arrenslee met de onvermijdelijke sliert rendieren sierde de voorkant. De kerstwens was in het Engels.
Ik glimlachte en bedankte haar voor de bezorging. Terwijl ik het zei, trok ze aan de koordjes onder aan haar jas tot ze dezelfde lengte hadden. Ze droeg moonboots, waar panty’s uitstaken die op hun beurt weer overgingen in een jurk of een rok. In het plastic tasje aan haar stuur zaten ongetwijfeld schoenen met mooie hoge hakken.
Ze zag me kijken, maar zei niets.
“Wil je niet even binnenkomen?” vroeg ik, verbaasd over mijn eigen gastvrijheid. En de voortzetting verbaasde me nog meer. Als vanzelf rolden de zinnen over mijn lippen.
“Ik weet niet waar je woont, maar je bent toch speciaal voor mij op je fiets gestapt om me deze kerstkaart nog te brengen. En nog wel op kerstavond!”
Ze aarzelde.
“Even iets warms voor je weer terugfietst, kan toch geen kwaad?”
Jezus, waar was ik mee bezig? Ik probeerde haar binnen te krijgen.
Tot nu was ze iets op afstand geweest. Leuk om naar te kijken. Om hallo tegen te zeggen. Een vrouwelijke postbode was voor mij als westerling al helemaal niet zo’n gewoon straatbeeld, maar hier in de plaats waar ik woonde, had je alléén maar vrouwelijke postbezorgers. Plattelandsvrouwen die wat wilden bijverdienen. Hun moederschap meetorsend op die zwaar bepakte fietsen. Als ik naar of van mijn werk reed, kwam ik er altijd wel een tegen. Met door zon, wind en regen geërodeerde gezichten diep gebogen over het stuur. Zich haastend, omdat straks de kinderen weer op tijd uit school gehaald moesten worden.
Maar zij was anders, bij haar morste het moederschap niet uit haar kleren. Een ranke den op een fiets. Leontien van Moorsel nog zonder Olympisch goud.
“Kun je even op verhaal komen, nog net voor de geboorte,” grapte ik.
Maar ergens diep in de krochten van mijn bestaan begon iets tot leven te
komen, waarvan ik niet meer voor mogelijk had gehouden dat het ooit nog zou geschieden.

Kerst op afstand [3]

De stromende kou omarmde Herman, en hij dacht onwillekeurig terug aan een kerstmis, lang geleden. Hij was met zijn moeder de kerstboom aan het optuigen toen er werd aangebeld. Er stonden twee mannen van de rijkspolitie voor de deur met imposante zwarte uniformen. De auto van zijn vader was in het kanaal gevonden. Hij was vermoedelijk van de weg geraakt in het winterse weer. Ze wisten niet of zijn vader door de klap bewusteloos was geraakt, of hij door de kou bevangen was of bekneld was geraakt.

Het werd een ongewone kerstmis. De doos met versieringen bleef geopend naast de boom staan, en de lichtjes gingen niet aan. Eén keer stak Herman de stekker van het verlaten snoer in het stopcontact, maar zijn moeder begon te huilen en een tante trok de stekker er weer uit. Herman bleef er nadien van af. Er was veel familie, meer dan gebruikelijk, maar zijn vader kwam niet thuis om de kalkoen te snijden en er kwamen geen cadeautjes onder de boom. Het stalletje met de kleurige gipsen figuren waar zijn vader het vorige jaar een koe van plastic op had gelijmd omdat de os was afgebroken, bleef in de doos. Zijn vader was ook na kerstmis en na de begrafenis niet meer thuisgekomen en na een tijdje wende Herman aan het idee dat hij enkel met zijn moeder was. Toch vroeg hij zich nog lang af of zijn vader met kerstmis aan hem zou denken, ergens, ver weg.

Dat was inmiddels jaren geleden. Hij had de dag ervoor met Marjolein de kerstboom opgetuigd. Berend, die bij een vriendje aan het spelen was, was erg verontwaardigd geweest toen hij thuiskwam. Hij had ook ballen in de boom willen hangen en had er waarschijnlijk net zoveel gebroken en 'de bovente top' er op willen zetten. Marjolein had hem getroost en gezegd dat hij haar mocht helpen met het bakken van de kerstcake. Een beetje mokkend had hij toegegeven, maar het vooruitzicht van een warme cake in de oven had een hoop goed gemaakt.

Het was nog vier dagen tot Eerste Kerstdag. Alhoewel het al wel had gesneeuwd, was het maar de vraag of het nog steeds wit zou zijn met Kerstmis. Het weerbericht had gezegd er niet op te rekenen, maar het zou zomaar op één van de dagen weer kunnen beginnen met sneeuwen het was er immers koud genoeg voor. Herman was nog even naar de stad geweest om het cadeau voor Berend op te halen dat ze bij de speelgoedwinkel hadden besteld, en om nog een extra geschenk voor Marjolein te vinden en was daar nog net voor sluitingstijd in geslaagd.

Het paard en de wagen die plotseling van achter de bosjes de smalle dijk op kwamen gereden, hadden net zo goed een rendier en een arreslee kunnen zijn in het donker, dacht Herman toen hij stationwagen onder hem voelde draaien. Eerst waren er de hobbels van het besneeuwde gras, dan een groot geraas en daarna een bittere kou die gestaag de auto in begon te lopen. Maar ondanks de kou die zijn lichaam verlamde, merkte Herman dat een warm gevoel zich door hem heen verspreidde. Hij had het antwoord gevonden op een oude vraag die hij al bijna vergeten was. "Gelukkig Kerstfeest, Berend" prevelde hij en sloot zijn ogen.

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 16-12-2010 06:24:29 ]

Zo dichtbij, maar ook zo ver weg

Grove sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden, de wind joeg met grote vlagen door de verlaten
straten, en de lucht was asgrijs. Een jongen stak de straat over zonder te kijken en sloeg met grote
passen een andere straat in, die heuvelopwaarts ging en zich met steeds breder wordende bochten
om de heuvel wikkelde. Er was niemand op straat tijdens dit barre weer, en de jongen dook dieper
weg in zijn lange winterjas. Het was koud, guur weer, precies zoals de buurman het hem voorspeld
had. Desondanks voelde hij zich opgewekt, want hij zou haar weer zien. Elk jaar vierden ze samen
kerst, en hij had na dat ongeluk de traditie in stand gehouden. Dat was hij aan haar verplicht.

"Ik heb een kerstkaart voor mijn moeder, die hoog in de hemel is", neuriede hij in zichzelf. Het
was alweer kerst geworden, wat ging de tijd toch snel! Hij moest niet te laat komen voor zijn
afspraak, want dat zou ze hem nooit vergeven. Alle andere jaren was hij altijd op tijd geweest,
ze had nog nooit geklaagd, en dat wilde hij het liefst zo houden. Hij vond dat hij maar bofte met
zo'n vrouw, ze was er één uit duizenden! En wat sneeuwde het prettig, en wat dansten de vlokken
mooi op de wind! Hij keek omhoog en lachtte verrukt. Wat was de wereld toch mooi! Hij maakte
een klein sprongetje. Van je falderie, van je faldera, en van je hupsasa! Maar er was geen tijd voor
gekkigheid. Hij moest opschieten, hij was er bijna.

Het hek zwaaide open en Rolf betrad de begraafplaats. Grind knerpte onder zijn schoenen. Het was
een oude begraafplaats, weer en wind hadden vrij spel gehad op de oude verweerde grafstenen, en
het hek knierpte en knarste. Desondanks voelde Rolf er zich thuis, het was er altijd rustig en vredig.
Hij wist al waar hij moest zijn, hij kwam er tenslotte elk jaar, en zijn voeten leidden hem al snel
naar het graf. Vanachter een ander grafsteen haalde hij een spade tevoorschijn die hij zorgvuldig
verstopt had, en hij toog aan het werk. Al gauw vlogen de kluiten aarde in het rond en werd er
gezwoegd dat het een lieve lust was. Hij was er nu bijna, hij wist het. De vrieskou had nog niet
de onderste lagen van de grond bereikt, zodat het voor hem niet zo moeilijk was om de aarde weg
te scheppen. Toen hij het geluid hoorde van ijzer dat op het hout stootte, slaakte hij een kreet van
verrukking en begon als een malle de rest van de aarde dat over de kist lag, weg te scheppen.

Toen hij uiteindelijk de hele kist had vrijgemaakt van aarde en nog even na stond te hijgen van het
zware werk dat hij zojuist verricht had, tilde hij het deksel dat op de kist lag op en duwde hem weg.
Het zware werk was gedaan, nu kon het genieten beginnen.

De wind joeg harder langs de oude, verbrokkelde muren, de kleur van de wolken was donkerder
en dreigender geworden, en grotere sneeuwvlokken dwarrelden op het gezicht van Rolf en bleven
plakken in zijn warrige haren, toen hij de schedel van de vrouw die ooit zijn moeder was geweest
uit de kist pakte, ten hemel hief, en hartstochtelijk knuffelde. "Vrolijk kerstfeest, moeder", zei hij
zacht.

Bijna Kerstmis.

Wintertijd, korte dagen en lange nachten. De wekker gezet omdat de zon zich niet meer laat zien tussen het vertrek naar het werk en de terugkomst na het werk. De Sint kwam, de Sint ging en direct de dag erna lagen de winkels al weer vol met kerstspullen.

Ah, vrijdag, nog één dagje en dan lekker vrij! Fluks de wekker afgezet want die mag morgen uitslapen, de kleine schreeuwer. Bij de buren is het nog donker binnen als ik vertrek; ach ja, ATV natuurlijk, een lang weekend voor de buurman (zal die arme arme man vandaag ook weer door zijn vrouw als kruier gebruikt worden in de Koopgoot of gaat die gifbeker aan hem voorbij dit keer?).

Zaterdag. Verdomd, ik dacht dat ik lekker uitsliep . Het is al licht buiten en toch ben ik nog moe, terwijl ik toch (dagje ouder intussen) vroeg naar bed was gegaan na de vrijdagmiddagborrel! Opstaan maar, aankleden, tanden poetsen en dan bij de familie langs (haar ouders deze week, <zucht>, slappe thee en droge kaakjes). Duffe harses, KNIP het licht in de badkamer uit. HUH? Wat is het ineens donker?

In de voortuin straalt het vaal gele licht tussen de kale takken door, nergens is (aan de overkant van de straat) het licht nog aan. Terug in de slaapkamer lijkt het of de zon hoog aan de hemel staat, achter het gordijn (waarom heeft ZIJ toch iedere dag zo lang nodig met dat plamuurmes en die kwasten, waarom mag het gordijn daarna pas open?). Naar de keuken, eitje voor het ontbijtje; verdomd, schemerduister in de gang, de keukendeur opent en het lijkt of de zon opgaat.

Nu zie ik waar dat licht vandaan komt; buurman is weer fijn bezig geweest met de kerstdecoraties in zijn tuin. Boven de schutting steken de plastic skeletten van de lichtsnoer elanden uit die de slee met de schele Kerstman trekken uit (de schele Kerstman pop is levensgroot bijna; alleen zijn buik is kleiner dan die van de buurman). Het is zaterdag ochtend, HALF ZEVEN. Hoera, het is weer bijna kerstmis.

Kerst met mijn oma

Kerst vroeger... Mijn broertje en ik op de bank met warme chocomelk, mijn ouders aan de wijn, de sneeuw en koude wind buiten en de heerlijke warmte binnen. Oma was er elk jaar bij, samen met mijn tante. Eigenlijk altijd vaste prik, of gourmetten of fonduen. Mensen zijn blijkbaar echte gewoontedieren.

Maar ieder jaar, een paar weken voor de kerst mocht ik komen helpen bij oma met de versieringen. Zelfs toen ik al niet meer thuis woonde ging ik nog ieder jaar naar oma. Niet alleen voor de gezelligheid, maar ook om te helpen met spullen van zolder halen. Die vlizotrap naar zolder werd toch wat gevaarlijk voor oma.

De dozen op zolder veranderden niet. In de loop der jaren is de echte kerstboom wel vervangen door een nepperd, maar de versieringen bleven altijd hetzelfde. De gipsen figuurtjes voor in het kerststalletje gegoten en beschilderd door mijn tante, ieder jaar kwam het wonder boven wonder weer heel van zolder. De gehaakte kerstversieringen ook gemaakt door mijn tante, inclusief kerstballen waar gehaakte sneeuwvlokken en kerstklokken in verwerkt waren. Ja, mijn tante was overduidelijk erg creatief. De slingers waren eigenlijk al oud en half versleten, maar volgens oma konden ze nog prima. De lampjes in de boom, in de vorm van kleine kaarsjes, bijna ieder jaar was er wel een lampje stuk. Maar na 20 jaar waren ook de lampjes niet aan vervanging toe, want als iets het nog doet is het zonde om te vervangen door iets nieuws. Zo was mijn oma met alles, van kleding tot aan lakens, alles werd gebruikt tot het stukker dan stuk was.

Zelfs als volwassen vrouw kon ik me blijven verbazen over de leeftijd van alle frutsels, ballen, lampjes en dat de gipsen figuren van de kerststal nog steeds ongeschonden uit de doos van zolder kwamen. De dingen gemaakt door mijn tante hadden door de jaren heen een andere lading gekregen, nu zij niet meer lijfelijk bij ons aanwezig kon zijn. Toch was de sfeer altijd als vroeger, ik bleef oma's kleine meid. Warme chocomelk op de bank in een mok van klei, de verwarming op standje tropisch en oma's liefde.

Inmiddels is oma al 6 jaar dood. Ze overleed een paar weken voor kerst in 2004. Dat jaar was dus meteen het eerste jaar waarin ik niet naar oma ging om te helpen met de kerstversieringen. Ondanks dat zij er niet meer is houd ik de traditie in stand. Een kerstboom, die heb ik niet. Maar ik heb wel wat kerstversieringen, die nu op mijn eigen zolder staan. Gelukkig zonder vlizotrap, dat scheelt wankelen. Elk jaar weer vier ik kerst met haar, op afstand. De kerststal met figuren van mijn tante, de ballen verfraaid met gehaakte figuren, haar kaarsjesvormige lampjes, haar slingers en haar liefde. Zolang als ik leef is zij erbij, samen met mijn tante.

[ Bericht 1% gewijzigd door DaMart op 15-12-2010 22:03:19 ]

Iemand is met kerst alleen

Zijn eerste kerst alleen, zonder ouders of familie.
Lekker op zijn eigen plekje.
Met een goede vriend.
Zijn eigen plekje onder de brug.
Naast hem ligt een junk.
Sam, zo heet de jongen, is zeventien jaar.
Zijn vader zit vast in het buitenland.
Zijn moeder zit in een gesticht.
Zijn broertjes zijn weg, weg naar een gezin in Groningen.
Hij heeft niemand, alleen de junk.
Hij heeft de junk een naam gegeven, Dopey.
Sam weet dat Dopey dood is, maar toch blijft hij bij hem zitten. Sam's vader is vorig jaar opgepakt, voor drugsmokkel.
Daarna is zijn moeder gaan drinken.
Ze liet Sam zorgen voor Denny en Tom.
Naar school brengen, van school halen, koken, wassen, strijken en dat soort dingen.
Sam voelde zich een slaaf, een slaaf die zich moest ontfermen over twee kleuters, terwijl hij zijn moeder steeds hopelozer zag worden.
Hij had besloten dat het zo niet langer kon.
Hij belde een afkick kliniek, voor zijn moeder.
Zelf ging hij met zijn broertjes naar zijn tante.
Daar ging het een week goed.
Daarna begon zij de jongens te slaan.
Sam's moeder had een hulpverleenster aangevallen.
Daardoor moest ze weg.
Het ging nog een paar maanden zo door.
Weer besloot Sam iets te doen.
Hij schreef een brief naar een gesticht, en zodoende werd zijn moeder verplicht opgenomen.
Zijn broertjes moesten naar een pleeggezin.
Sam moest naar een speciaal huis, maar dat wilde hij niet.
Toen ze hem kwamen halen besloot hij te rennen.
Nu zit hij onder een brug.
Hij komt er alleen onder vandaan als hij iets moet eten.
Dan gaat hij naar het leger des heils.
Hij heeft Dopey slechts een keer horen praten, toen zei hij iets over 'Het is niet mijn spul'.
Daarna is hij daar blijven liggen.
Sam zou willen dat hij daar ook zo kon blijven liggen.
Dood, koud en leeg. Geen pijn meer, geen verdriet.
Sam huilt. Hij valt in slaap.
Langzaam bevriezen de tranen op zijn koude gezicht.
De volgende dag, op eerste kerstdag, schaatst er een jongetje met zijn vader langs.
Ze zien de twee levenloze lichamen liggen onder de brug.
De vader verteld het jongetje dat het vieze criminelen zijn, en dat hij er maar niet bij in de buurt moet komen.
Het begint te sneeuwen, en al snel zijn Sam en Dopey niet meer te zien.
Hoelang zou het duren voor ze worden gevonden?
Dat weet nog niemand.
Maar zodra ze worden gevonden zullen ook zij rusten...

[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 16-12-2010 06:21:32 ]

Klaar om aan te vallen

Moeder. Vanaf haar zestiende is ze niet meer dan dat en nu haar zoon zestien is (en ronddoolt in een zuipkeet) is zij nog steeds hetzelfde: Moeder. Ze schuifelt met haar witte sportsokken over de laminaat houten vloer, trekt haar tijdloze black dress nog wat naar beneden. Het glas met Old Tom Gin trekt scheef in haar hand.

Ze ziet hem zo staan in die koude keet. Een caravan bekleed met geluidsdempende golfplaten. Hij plukt bier uit een groen krat. Hoeft er niet eens om te vragen. Meisjes kijken naar hem. Hongeren naar zijn afwijzende ogen. Tot hij een harde boer laat, waarbij zijn ogen verstild blijven staan als een logge koe die net door zijn kop is geschoten.

Ze kan niet wachten tot hij thuiskomt. Hij de tafel ziet - nog steeds keurig gedekt met de speciale kerstloper en de druppels aan de kandelaar als hardnekkige overblijfselen van een vredig schijnende kaars. Ze geniet van de troosteloze aanblik die hem hopelijk zal doorzeven van schuld.

Rusteloos draait ze het glas rond tussen duim en wijsvinger. Ze staart naar de blonde kerstengel tot haar ogen pijn doen. De schreeuwende stemmen in haar hoofd zal ze uitspuwen naar hem. Ze kan niet wachten, want met ieder woord zal ze gelijk hebben. Veilig in haar rol als verantwoordelijke moeder.

Ze probeert rustig te worden, haar gedachten te ordenen, te bedenken wat ze hem als eerste in zijn gezicht zal smijten. Sinds korte tijd is hij niet snel meer onder de indruk van haar woorden. Kijkt hij wazig uit zijn rood doorlopen ogen. (God weet wat hij allemaal uitvreet. Hoeveel hij er al zwanger heeft gemaakt.)

Deze mislukte kerst dáár zal ze mee beginnen. Hem vertellen dat ze zielsalleen op hem heeft zitten wachten. Hoe ze zich verheugde op een avondje samen. Zoals jaren geleden toen ze pannenkoekjes bakten op het oude gourmetstel. Hoe hij de pan zo’n ruk gaf dat zijn pannenkoek bleef plakken. Dát was kerst zoals het hoorde te zijn. Ze hadden hard gelachen. Allebei. Samen gelachen tot ze op de grond lagen en die stomme pannenkoek maar bleef hangen. Aan het plafond.

Een sleutel in het slot. Ze trekt een sprint naar de deur - bedenkt zich - rent terug naar de gedekte tafel en neemt plaats tegenover zijn lege stoel. Klaar om aan te vallen.

Kerst op afstand [4]

Nog geen tien dagen en de kerst komt er alweer aan... Het doet mij terugdenken aan een gedachte die ik had als de vijfjarige "Menace", zoals mensen mij destijds al kende (Nu anders? Not! )... Ik dacht destijds.. "Zitten er nou magneten in onze buik? Ik zie een droom weer voor me waarin twee mensen die van elkaar houden op elkaar afschieten als neodymium magneten, zo krachtig..." Interessant denkbeeldige aantrekkingskracht!.. Inmiddels ben ik er wel over uit... Kerstmis heeft ook zo'n soort effect, het brengt mensen bij elkaar.. Mensen... ik wens jullie een fijn kerstfeest en een gelukkig 2011!!! PS.. Ik had graag nog "Jingle Bells" op de piano gespeeld voor jullie... Maar ik heb ook zo mijn prio's en ik begrijp dat jij dat ook hebt...... Przepraszam, dozobaczenia! (Sorry, tot ziens!)

De sores van een superheld

'Het is allemaal de schuld van Hollywood' dacht hij bij zichzelf. Hoog op het dak van de besneeuwde kerk zat de miskende held te piekeren. 'De films doen het mooier voor dan het is,' zette hij zijn gedachtegang voort, 'het echte leven van een superheld is hard, en zo is het.'

Hij stond op en vloog vermoeid naar de uitgestorven straat. Uit de huizen kwam gezang en gelach, veelal gevolgd door heerlijke geuren die rijke maaltijden verrieden. Het water liep hem in de mond, hij rochelde.

Even hield hij halt bij een vrijstaand huis. Binnen zag hij een familie aan tafel zitten, een modelfamilie. Opa en oma op bezoek, gourmet op tafel en een - naar de laatste mode versierde - kerstboom. 'Daar sta ik dan,' dacht hij 'pak hem beet, tien meter van al die vreugde vandaan. Maar de relatieve afstand valt niet in woorden uit te drukken. Wat een verschrikking.'

Kerstmis maakt emoties heviger. Geluk wordt tijdens de kerstdagen dubbel uitbetaalt, net als
eenzaamheid. Voor onze superheld gold er geen uitzondering. Met gebogen hoofd liep hij door
de straten en verachtte alles wat hij tegenkwam. 'Ik kan vliegen en vuur spuwen, maar ik moet
het bekopen met eenzaamheid. De tol is onevenredig hoog,' beklaagde hij zich tegenover de
dwarrelende sneeuwvlokjes.

Vroeger was hij verheugd dat hij een superheld was. De films logen er niet om, alom geliefd en het
liep altijd goed af. De realiteit trok zich echter niets aan van films, zij schreef haar eigen sombere
script waarin de acteurs zich maar te schikken hadden.

In gedachten verzonken slenterde hij voort tot hij bij een eetcafé kwam. Tegen de regel in was het
café geopend en was er volk. Hij liep het donkere hol binnen waar zijn lotgenoten reeds zaten. De
eenzaamheid was hetgeen dat zij gemeen hadden en wat hen verbroederden. Begripvol knikte de
mannen hem toe terwijl hij zijn jas aan het knaapje hing. 'Een biertje graag,' verzocht de held waarop hij plaatsnam aan de bar.

Al nippend aan zijn bier keek hij naar een oude film, die het televisietoestel achter de bar
vertoonde. 'Wat een waardeloze film,' begon de man naast hem. De held knikte kortaf, hij had
geen zin in een gesprek. Zijn buurman liet zich echter niet ontmoedigen en ging door: 'het is altijd
hetzelfde; eerst moet de hoofdrolspeler door het slijk om vervolgens, op onmogelijke wijze, toch nog te overwinnen.' De monoloog van de man ging voort, maar niemand luisterde. De gedachten van de held waren blijven steken bij die ene zin. 'Natuurlijk,' realiseerde hij zichzelf nu 'een held moet eerst tegenspoed doorstaan alvorens hij eeuwige roem bereikt! Hoe kon ik dat vergeten?'

Hij sprak zichzelf nog wat moed in, en stond vastberaden op van zijn barkruk. 'Kop op, kerel! Weg van hier!' Buiten was de sneeuw inmiddels overgegaan in een fikse regenbui, maar daardoor liet hij zich niet uit het veld slaan. Met een tevreden gevoel keek hij om naar het café waar hij zojuist een ander mens was geworden. Zijn aandacht werd getrokken door het uithangbord boven de deur. 'Gewoon Doorgaan' stond erop; de naam van het café. 'En zo is het' mompelde hij. Hij zette af en vloog de nacht in.

Wat ver is

De deur stond op een kier en ik stond tot mijn knieën in de stront. Als ik "godverdomme" had kunnen denken, had ik het gedaan. Ik kom echter niet verder dan een betekenisloos klokkend geluid, althans dat denken zij. Zij die mij hier naartoe hebben gebracht.

Het is een paar dagen voor kerst en het is goed te zien dat ik nog nauwelijks op mijn poten kan staan. Met mij afgekapte snavel doe ik een poging het vette lijf van een lotgenoot open te krijgen. Maar alles mislukt en zo ook de ontsnappingspoging uit de handen waarin reeds vier andere vetzakken hangen. Mijn knieën die net nog in de stront stonden zijn nu gebroken en ik zit opgevouwen in een door ik-weet-niet-wie goedgekeurde kooi. Ik ben niet alleen, maar dat is in dit geval geen voordeel. Mijn poten steken door de bodem heen en ik vind steun op een ander z'n lelijke kop een verdieping lager.

Uiteindelijk vertrekken we. Op de radio in de truck zou een "Vluchten kan niet meer" van Frans Halsema en Jenny Arean toepasselijker zijn, maar het is een vrolijke Mariah Carey die ironische "all I want for Christmas.....iiis youououh" zingt op de radio. Rijd ik hier voor jou langs het waterzuiveringsbedrijf? De afstand lijkt zo klein, maar ik heb nog een hele weg te gaan. Over vier dagen zal ik als stront door een speciaal voor kerst schoongepoetste wc doorgetrokken worden en vloeibaarder dan ooit in een omgeving terechtkomen waarin ik meer op zal gaan dan ik ooit in een in omgeving heb gedaan. De gedachte dat ik straks onderdeel ben van een hele grote hoeveelheid nietszeggend water wordt verstoord door het besef dat een deel zal achterblijven op een bord van een gezellige familie die volgevreten rond mijn afgekloven lichaam zit. De groene bak is mijn laatste rustplaats.

Maar zover is het nog niet. De huizen vol gezelligheid waar een feest gevierd gaat worden voor vrede en liefde, passeer ik onopgemerkt. We rijden door totdat de afstand groot genoeg is en het feest niet verstoord wordt door het afgrijselijke geluid dat ik straks zal gaan maken. Bij aankomst op de plaats van bestemming word ik aan mijn gebroken poten uit de te krappe kooi getrokken. De zich een stervoetballer wanende bebloede kerel schopt mij meedogenloos naar iemand die mij in een stel haken hangt. Ik kijk om mij heen en zie anderen eveneens falen bij het zich los maken uit de positie waarin zij zich bevinden. De bak met water waaruit iedereen een stuk rustiger uitkomt is onvermijdelijk. De stroomstoot die ik te verwerken krijg is echter net niet voldoende om mij het afhakken van mijn kop niet bewust mee te laten maken. Ik beland uiteindelijk in een supermarkt in een doosje met cellofaan om voor vijf euro per kilo verkocht te worden.

Op een groot bord zie ik mijn gare levenloze lichaam eerlijk verdeeld worden. Dit moet de kerstgedachte zijn. Mijn kapotte knieën en de weg die ik heb afgelegd lijken alleen nog in mijn herinnering te bestaan wanneer zij kluiven aan mijn lichaam. De kerstgedachte bij het uitdelen van mijn lichaam is zo klein en zo groot als de afstand tussen de plaats waar ik vandaan kom en de oven waarin ik word opgewarmd...