Bevallingsverhalen deel 12

Dank je voor je lieve reactie Fee-nix.
Denk dat dit inderdaad de nachtmerrie is van elke vrouw die een keizersnede heeft gehad.
Wil deze dames echt geen trauma aanpraten (daarom twijfelde ik over het wel of niet plaatsen). Als ik het overnieuw mocht kiezen, zou ik nog weer kiezen om een poging te doen om zelf te bevallen! Je herstel verloopt dan zo anders.
_{Nu heb ik niets meer te kiezen, wat het in een mogelijke toekomstige zwangerschap voor mij makkelijker maakt.}

Nee juist plaatsen hoor. Het is goed voor jou om het van je af te schrijven. En ook al zijn dit soort verhalen natuurlijk nooit fijn om te horen, het zijn (gelukkig) wel de uitzonderingen. Dus ik denk niet dat een keizersnede moeder na dit gaat denken 'no way dat ik ooit nog natuurlijk ga proberen te bevallen'. Iedere bevalling is weer uniek. Het is alleen verschrikkelijke klote (excuse me) dat het voor jou zo is gelopen.

Mijn grootste angst is het inderdaad ook... je weet gewoon dat dit risico er in zit als je het 'normaal' gaat proberen. En aan de ene kant zou ik wel heel graag een 'gewone' bevalling meemaken, maar aan de andere kant heb ik al zo ontzettend veel nasleep gehad van deze bevalling (wat niks met het herstel van de keizersnee te maken had, want dat ging juist heel voorspoedig) dat ik er steeds meer naar neig om al bij voorbaat te vragen naar een keizersnee de volgende keer. Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal .

Hobbesje en fee-nix, hier ook een ks gehad (spoed ivm foetale nood) en binnen 2-7 weken ga ik weer bevallen. Omdat de ks de vorige keer gedaan is omdat het met mijn dochter niet reageerde mag ik nu dan ook vaginaal proberen te bevallen. Ik zie er als hell tegen op, maar wil het zo graag een keer meemaken. Maar inderdaad ben ik wel bang voor het litteken. Ik weet niet wat ik me er bij voor moet stellen wat er precies gebeurt als het scheurt. Misschien is het ook wel veel beter als ik daar niet over nadenk. Zijn er trouwens fok!dames die na een ks een 'geslaagde' vaginale hebben gehad?

jeetjejom, ikzelf niet maar mn nichtje wel
en die is helemaal blij en trots dat het bij de 2de gelukt is zonder ks te bevallen
zover ik weet geen probleem gehad met het litteken

Maandag 7 februari

Ik slaap al weken s nachts slecht en haal dit overdag in.
Vandaag besluit ik overdag niet zoveel slaap in te halen in de hoop dat ik aankomende nacht wat beter slaap.

Dinsdag 8 februari

Zoals elke avond vraagt mijn lief 'wanneer ga je bevallen?' Ik antwoord dat ik het gevoel heb dat het niet spontaan gaat gebeuren en ik serieus rekening hou met inleiden.
Nog geen half uur later voel ik iets wat iets heftiger is dan de menstruatie achtige pijn die ik de afgelopen dagen had. Ook komt het mooi op, bereikt een hoogtepunt en neemt weer af.
Het is 01.00uur s nachts en ik besluit in de woonkamer op de bank met een dekentje tv te gaan kijken en af te wachten of dit wat wordt. Ik pak pen en papier er bij en hou bij hoe vaak ik iets voel. Dit is om het kwartier ongeveer en is goed te doen, al liggend op de bank.
Om half zes sta ik op om naar het toilet te gaan en voel de bekende knak. Op dat moment sta ik boven het tapijt in de woonkamer dus ik haast me naar het toilet alwaar ik mijn lief roep en hem vraag om een schone onderbroek. Hij doet dit braaf en vraagt dan waarom en als ik zeg dat mijn vliezen zijn gebroken vraagt hij wat dit betekent. Ach hij sliep nog half

We gaan samen in bed liggen en ik vertel hem van de weeën om het kwartier de hele nacht. Vanaf dat moment wordt het allemaal al wat serieuzer. De weeën worden wat heftiger en komen nu zo om de acht minuten.
Mijn lief biedt me zijn hand aan en ik vind het erg fijn om hier in te knijpen tijdens een wee. Zeker als ze nog sterker worden. Mijn lief vraagt of hij zijn werk af moet bellen. Ik zou het maar doen
In de tussentijd bel ik de verloskundige om te vertellen van mijn gebroken vliezen met helder vruchtwater. Ze vertelt me terug te bellen als de weeën om de drie a vier minuten komen en minstens een minuut aanhouden.
Eerst duurt de wee korter dan een minuut maar al gauw verandert dit. Ook kan ik niet meer liggen op bed en wordt het meer op de rand hangen. De intensiteit neemt toe maar de frequentie helaas niet. Het blijft rond de zeven minuten hangen.
Mijn lief gaat wat te eten maken en douchen maar bij elke wee roep ik hem om zijn hand fijn te knijpen. Dit geeft me meer controle om de wee op te vangen op één of andere manier.

Om 12.30uur vraag ik mijn lief om de verloskundige te bellen want er komt niet genoeg regelmaat in, soms zit er opeens wel 15 minuten tussen, maar ik vind het allemaal wel heftig. De verloskundige zegt onder de douche te gaan. Wel anderhalf tot twee uur.
Ik doe dit. We hadden zelfs speciaal een klapstoel klaar staan hier voor. Zittend de wee opvangen is echter niks. Dus bij elke wee sta ik op om op de rugleuning te hangen. Daarna ga ik weer zitten om het water over mijn onderrug te laten lopen. De wee drukt namelijk vooral op mijn onderrug en bekken.

Om 14.00uur heb ik het echt helemaal gehad en lopen de tranen over mijn wangen als mijn lief bij me komt kijken. Hij vraagt wat hij moet doen en ik draag m op wederom te bellen met de boodschap dat het zo niet gaat. De verloskundige zegt dan langs te komen.

Om 14.30uur is ze er en gaat voelen. 1cm ontsluiting is de ontmoedigende conclusie. Ze ziet onderwijl de heftigheid van mijn weeën en hoe moeilijk ik het heb en trekt de conclusie die ik ook al getrokken had. Thuis bevallen gaat zo niet lukken. Ze heeft het idee dat ik dit erg graag wilde en brengt heel voorzichtig de optie van een ruggenprik in het ziekenhuis. Ik vertel haar direct dat die thuisbevalling echt niet heilig is en dat ik helemaal voor ben om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn lief vraagt nog of paracetamol niet nog kan helpen. De grapjas!

Gelukkig is er plaats in het ziekenhuis van keuze. We installeren ons in de verloskamer. Het gebruikelijke riedeltje van CTG e.d. gaan we af. De verpleegkundige boort nog wat hoop de grond in door te zeggen dat een ruggenprik met pas 1cm niet gegeven wordt en ze denkt dat ik ergens diep in de nacht of de volgende ochtend pas ga bevallen. De arts-assistent komt voelen en ik heb inmiddels 2cm en de anesthesist heeft tijd dus mag ik naar beneden.
Mijn lief hijst zich in een groene jas en ik word in een klein kamertje op de verkoever geparkeerd. Er wordt vanalles aangesloten en mijn lief besluit dat hij moet plassen. Verkoever weer af, jas weer uit etc. Maar ze wachten braaf tot hij weer terug is voordat ze iets doen. Ze vertellen hem wel zo ver voor mij te gaan zitten dat hij niet op mijn rug kan kijken. Ik voel eigenlijk helemaal niks van de ruggenprik zetten. Wel vragen ze daarna of mijn benen warm worden e.d. en dat gebeurt allemaal niet dus ik word al bang dat ik die ene ben waarbij het niet werkt.

We gaan terug naar boven en ik merk dat een wee minder intens voelt. Net als ik best rustig lig zonder pijn brengt de verpleegkundige een katheter in en dat ding voel ik dus de hele tijd zitten. Niet fijn. De verpleegkundige probeert er wel wat aan te doen maar het helpt niet. Ik voel ook weer pijn door de ruggenprik heen dus de wee opwekkers gaan naar beneden tijdelijk en de ruggenprik omhoog. Hier doezel ik wat terwijl mijn lief tv kijkt en een maaltijd krijgt aangeboden.
Als ik mij weer wat ongemakkelijker ga voelen komt de arts-assistent toucheren. Het is dan 20.00uur en we zitten op 7cm. Dit is meer dan verwacht en dus positief.
Al snel doet de ruggenprik helemaal niks meer en van de verpleegkundige mag ik niet in mijn liefs hand knijpen om de wee op te vangen. Ik moet me op de ademhaling richten om er door te komen. Dan heb ik persdrang en meld dit. De arts-assistent wordt opgeroepen en tot die tijd puft de verpleegkundige met me mee.
Eindelijk mag ik dan echt gaan persen. Ik verbaas me hoe je tijdens een perswee niks anders kan dan je over te geven en te persen maar dat ik best door wilde persen zonder wee maar dat dit gewoon onmogelijk bleek. Er wordt me vertelt dat er haartjes te zien zijn en hier verwonder ik me over want ik had een kale baby verwacht. Dan staat het hoofdje en precies op dat moment is de wee voorbij. Ik ben al die tijd stil geweest maar dit is het moment waarop ik auw auw auw jammer. En dan na een half uur persen om 21.23uur wordt er een jongetje op mijn buik gelegd wat meteen begint te huilen. Ik registreer dat het een goed teken is dat hij huilt maar voor de rest ben ik vooral heel erg moe en blij dat die druk beneden eindelijk weg is. Mijn lief haalt me weer een beetje naar de werkelijkheid en dan heb ik aandacht voor het mannetje op mijn buik. Zo op het oog ziet hij er gezond en compleet uit en dat is een geruststelling.

Nadat de placenta er uit is, wordt me vertelt dat ik inwendig gescheurd ben en best wel een eindje ook. Dit moet onder narcose gehecht worden. Ik vind het al lang best. Heb helemaal niet zo'n behoefte om daar nog wakker zijnde, van alles voelend, nog drie kwartier of zo te liggen terwijl ze hechten. Mijn lief is onbekend met narcose's en vindt het maar niks. Ze laten mijn kind met alleen een mutsje op al die tijd bij me liggen en ik leg 'm nog aan voordat ik naar de O.K. ga. Terwijl ik naar beneden ga wordt de kleine gewogen en aangekleed. Dit mis ik dus.

Na een uur kom ik weer terug in de verloskamer waar mijn lief met ons mannetje wacht. Hij meldt dat hij zich verschrikkelijk voelde. Ze hadden gezegd een half uurtje en het was ruim een uur. Ik leg nog een keer aan en mag dan naar de afdeling waar ik een éénspersoons kamer krijg. Het is uiteindelijk twee uur s nachts als mijn lief naar huis gaat en ik lig nog een hele tijd wakker om alles te laten bezinken en naar het bakje naast me te staren. De volgende ochtend mogen we naar huis.

Ondanks dat het eenmaal in het ziekenhuis best vlot ging en ik de begeleiding daar als prima heb ervaren, vind ik het, er op terugkijkend, ontzettend heftig. De 9 maanden zwangerschap waren al niet fijn, dan de bevalling en nu 4,5 week later heb ik nog steeds zoveel pijn dat zitten en lopen een opgave is. Rationeel gezien wil ik dus op dit moment geen tweede. Ik hoop dat het gevoel slijt met de tijd.

[ Bericht 0% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 12-03-2011 13:30:46 ]

DML wat vertel je het mooi, vol emotie maar toch dicht bij de feiten! En wat een heftige nasleep zeg! Hopelijk slijt het allemaal (vooral voor jezelf) maar als het er maar bij eentje blijft is dat toch ook prima?

DML
Ik moest een beetje lachen om je lief die vraagt of pcm niet kan helpen. Zo schattig
Heftig na je zware zwangerschap en wat rot dat je fysiek nog niet in orde bent. Laat het bezinken, gelukkig hoef je neit nu te beslissen of je ooit ene tweede wil. En als je dat niet wil, is dat toch ook prima?

DML, bikkel ben je zeg! Gefeliciteerd met je zoontje . Over al dan niet een tweede willen: ik denk dat heel veel vrouwen zo vlak na de bevalling hard gaan twijfelen of een tweede wel zo'n goed idee is! Had ik zelf ook. Bij mij veranderde dat gevoel na een maand of 2,3. Geniet eerst maar lekker van dit mannetje en dan merk je vanzelf wel of het weer gaat 'kriebelen'.

@ Jeetjejom: ik kan me voorstellen dat je er nu al als een berg tegen op ziet! Ik zie er al tegen op en ik ben nog niet eens zwanger :-p. Maarja, wat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoontje ook altijd zei: hij moet er toch uit. Op een of andere manier... En hoe dat weet je natuurlijk nooit, maar ik denk in ieder geval dat als het niet gaat, ze je minder lang laten aanmodderen als je al een ks hebt gehad. Dat je bevalling maar zo mag verlopen dat je er achteraf met een goed gevoel op terug kan kijken!

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 14:52 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik verbaas me hoe je tijdens een perswee niks anders kan dan je over te geven en te persen maar dat ik best door wilde persen zonder wee maar dat dit gewoon onmogelijk bleek.

Hoezo was dat onmogelijk? Ik heb alles bij elkaar misschien 2 persweetjes gehad in anderhalf uur, dus kan me hier niet echt een voorstelling bij maken.

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 16:48 schreef Fee-nix het volgende:
Over al dan niet een tweede willen: ik denk dat heel veel vrouwen zo vlak na de bevalling hard gaan twijfelen of een tweede wel zo'n goed idee is! Had ik zelf ook.

Dat ik er maar eentje zou baren wisten wij al, maar zelfs mijn Mrs. zei na mijn bevalling en de kraamweek dat ze niet meer wist of zij nog wel wilde..

Wat vervelend dat je zo op de bevalling terugkijkt, DML. Heb je een idee waarom dat zo is? En wat naar dat je nu nog zo veel pijn hebt. Ik had je een fijnere kraamperiode gegund, vooral gezien je zware zwangerschap.

Ik kijk nu eigenlijk alweer met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik kan alleen nog geen vrede hebben met de begeleiding in het ziekenhuis, of beter gezegd het gebrek eraan. Als ik de bevallingsverhalen hier lees vraag ik me af waarom ze mijn infuus met weeenopwekkers niet lager hebben gezet zodat ik de periode tot de ruggenprik beter kon overbruggen. De verpleegkundige en arts-assistent hebben gewoon totaal niet meegedacht. Daarvoor hadden ze misschien ook eens een paar minuten bij me moeten blijven.

Vanyel, ik heb de eerste keer ook niet die allesoverweldigende persdrang gehad. Bij Lena heb ik één zo'n wee gehad (en toen was ze er al ). Dat was een ongelooflijk gevoel. Ik kon alleen een "WRROOAAHHH" uitbrengen, een diep en donker geluid waarbij ik geen idee had waar het vandaan kwam.

DML
Jeetje wat een verhaal, vervelend dat je zo terugkijkt. Je hoeft nu nog niet te beslissen over een eventuele tweede, herstel eerst maar eens fatsoenlijk van deze zwangerschap en bevalling
Neem je tijd om dit alles te verwerken, dat hoeft namelijk niet in een paar maanden of weken.

Ik heb er zeker een jaar voor nodig gehad voordat ik vrede kon hebben met alles wat er gebeurd was en alles een plakje kon geven.

DML, wat een heftige bevalling hier en daar. Je schrijft heel eerlijk en open vind ik, ook over de nasleep.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Claudia, ik vind het, ondanks dat het voor jou geen fijne ervaring is geweest met zkh personeel, toch fijn/nuttig om dat soort ervaringen te lezen. Mocht ik weer in het zkh moeten bevallen, neem ik mijn eigen ervaring, maar ook verhalen van hier mee ter voorbereiding zeg maar . Om dus wat 'happiger' te kunnen zijn op dat soort momenten, indien het nodig en mogelijk is.

och lieve dml wat een verhaal. wat heftig allemaal.
mooi opgeschreven en ik hoop dat de tijd het slijt.

Takkembah, ik heb dat moment tijdens de tweede bevalling ook gehad. Maar dat gevoel is nu, na 8 weken, alweer volledig verdwenen. Ik denk dat ik bij Ivan rond deze periode ook serieus over een tweede na begon te denken. Het is dat er hier geen derde komt, want anders...

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 17:30 schreef Vanyel het volgende:

[..]

Hoezo was dat onmogelijk? Ik heb alles bij elkaar misschien 2 persweetjes gehad in anderhalf uur, dus kan me hier niet echt een voorstelling bij maken.

Misschien is het anders als je niet van die overweldigende persweeën hebt maar door zo'n wee kon ik echt niet anders dan persen en toen ik probeerde te persen zonder wee had dit gewoon niet het effect als met wee merkte ik.

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 18:51 schreef Claudia_x het volgende:
Wat vervelend dat je zo op de bevalling terugkijkt, DML. Heb je een idee waarom dat zo is?

Ik ben een watje met een lage pijngrens en als ik terug denk aan alle pijn dan denk ik alleen maar dat wil ik nooit meer! Ik vond het veel heftiger dan ik me ooit had voor kunnen stellen.
De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.
Ik heb tijdens de zwangerschap al geroepen dat er minstens vier jaar of zo overheen moest gaan omdat ik nog zo'n zwangerschap niet wil met een kind dat nog erg veel hulp nodig heeft met alles.
Nu met ook nog de nasleep van dit alles, ben ik blij dat ik het doorstaan heb en met een prachtig resultaat maar zie ik echt niet in waarom ik het mezelf nog een keer aan zou doen.

Ja, de halve wereld bevalt, maar je moet niet onderschatten wat voor tegenslagen je tijdens je bevalling hebt gehad. Als je veel pijn hebt en je ontsluiting vordert dan weet je tenminste dat je het ergens voor doet. Bij niet-vorderende ontsluiting is het op een bepaald moment héél moeilijk om de moed erin te houden. En ik ben er inmiddels ook wel van overtuigd dat de weeen die je krijgt door weeenopwekkers te idioot voor woorden kunnen zijn.

Wat ik trouwens herkende in je verhaal is dat de manier waarop je weeen opvangt ervoor zorgt dat je je misschien niet goed genoeg ontspant. Toen ik pethidine kreeg ging ik in een uur van 3-4 cm ontsluiting naar volledige ontsluiting, één perswee en Lena was er.

Voor een volgende bevalling weet je veel beter wat je wel en wat je niet wilt. Daar kun je je op instellen en daar kun je met je verloskundige afspraken over maken. Maar dat is niet iets waar je nu al over na hoeft te denken. Misschien komt het verlangen naar een kind ooit weer naar boven en misschien zal dat verlangen wel nooit sterker worden dan het opkijken tegen de zwangerschap, bevalling en het herstel van de bevalling. Ik hoef om die reden alleen al geen derde meer en mijn zwangerschap was niet zo heftig als die van jou.

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 20:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:

[..]

De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.

Dit vind ik altijd zo'n non-argument... Net alsof dat een reden is dat jij het niet als enorm onprettig zou kunnen ervaren. Er is niets zo persoonlijks als een bevalling, toch?

En het geheel maakt je voor mij juist des te stoerder. Ikzelf had wat dat betreft maar een simpele bevalling. Ondanks alle heftigheid heb je jouw zoon maar mooi op deze aardbodem gezet

[ Bericht 1% gewijzigd door Takkembah op 12-03-2011 13:59:26 ]

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 20:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Misschien is het anders als je niet van die overweldigende persweeën hebt maar door zo'n wee kon ik echt niet anders dan persen en toen ik probeerde te persen zonder wee had dit gewoon niet het effect als met wee merkte ik.

Waarschijnlijk deed ik er daarom dan ook zo lang over

quote:

De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.

De halve aardbol heeft misschien wel stukken minder pijn gehad dan jij. Of is romantischer. Of weet ik wat nog meer. Ik ga in elk geval meteen met je mee: 1 keer was meer dan genoeg!

Claudia, ik was heel blij met mijn verloskundige die veel aandacht voor me had en ook echt meedacht maar bij mij is inderdaad ook het infuus niet lager gezet tijdens het wachten op de ruggeprik. Ik was extreem dankbaar dat het nog geen 20 minuten duurde tot de anesthesist er was, maar nu jij dit zo schrijft had dat waarschijnlijk ook wel gescheeld.

DML, wat een heftige ervaring voor je!
Niks moet qua 2e. Je hoeft niet nu te beslissen. Hopelijk kun je dit op termijn een 'plekje' geven. Bedankt voor het delen!

dml lieverd toch
neem de tijd, hopelijk kun je deze bevalling een plekje geven

_{wat lijkt het me naar dat je alleen in ziekenhuis achter blijft eigenlijk
ben blij met de familie kamers hier in het ziekenhuis}

DML, wat heb je het mooi beschreven. Ik heb het echt in één ruk zitten lezen. Moest ook af en toe wel lachen om je man, de schat.
Voor wat betreft de keuze voor een tweede, sluit ik me aan bij de anderen: je bent net bevallen en je hoeft helemaal nog niet na te denken of je een tweede zou willen. Herstel eerst maar eens hier van en geniet van jullie mooie knul en dan kun je later altijd nog herzien.

Waar ik me wel over verbaasde, was dat je schreef dat je van de verpleegkundige niet in de hand van je man mocht knijpen tijdens een wee. Als dat voor jou toch goed werkt, waarom zou dat dan niet mogen/kunnen? Tis nou niet iets onhaalbaars lijkt me, hij zit gewoon naast je.

Och DML, wat goed en fijn dat je het opgeschreven hebt! Wat is het heftig geweest voor je. Ik hoop dat het met de tijd allemaal een plekje krijgt en dan leert diezelfde tijd vanzelf wat de toekomst brengt. Net verse ouders zijn is al heavy genoeg om al over vervolgstappen na te denken!

_{Je hebt trouwens de (prachtige!) naam van je kleine man voluit geschrevn in je verhaal}

quote:

Op vrijdag 11 maart 2011 23:23 schreef draculettetje het volgende:
dml lieverd toch
neem de tijd, hopelijk kun je deze bevalling een plekje geven

_{wat lijkt het me naar dat je alleen in ziekenhuis achter blijft eigenlijk
ben blij met de familie kamers hier in het ziekenhuis}

Voor 25 euro schoven ze een bed bij hoor voor mijn lief maar hij sliep liever thuis. Hij heeft het niet zo op ziekenhuizen en heeft thuis nog op de bank een drankje genomen ter ontspanning. Voor hem wel zo fijn zo denk ik. En kind lag gewoon naast me in een bakje

quote:

Op zaterdag 12 maart 2011 10:33 schreef danic het volgende:
Waar ik me wel over verbaasde, was dat je schreef dat je van de verpleegkundige niet in de hand van je man mocht knijpen tijdens een wee. Als dat voor jou toch goed werkt, waarom zou dat dan niet mogen/kunnen? Tis nou niet iets onhaalbaars lijkt me, hij zit gewoon naast je.

Volgens haar richtte ik me dan op het verkeerde. Je knijpt zo'n hand dan fijn en spant daardoor aan zeg maar terwijl je juist op je ademhaling moet letten en zoveel mogelijk ontspannen.
Het kwam er op neer dat ik of angstvallig de bedsteun beet pakte of toen deze omlaag was mijn vuisten balde dus mjah

Poppedein, bedankt, ik pas het aan!

Bedankt voor de lieve reacties allemaal

DML, wat een heftig verhaal. Wat ontzettend vervelend dat je het als zo vreselijk ervaren hebt. En wat betreft een evt. tweede: Daar hoef je nu toch nog helemaal niet over te beslissen?
Ik vond mijn bevalling heel erg meevallen, maar de kraamweek vond ik vreselijk en heb de eerste maanden echt geroepen dat ik geen tweede meer wilde. Maar nu, bijna 6 maanden na de bevalling, begint dat gevoel toch wel te slijten. Geef het gewoon de tijd, wie weet verandert je gevoel nog helemaal!

En wat een prachtige naam heeft jullie zoon, ben blij dat ik die nog even gelezen heb!

Wow wat een verhalen hier, heb richting het eind van mijn zwangerschap bewust dit topic gemeden.. maakte me al druk genoeg.

Mijn vorige zwangerschap is geeindigd met een (on)geplande keizersnee. Tijdens deze zwangerscahp dachten ze op de echo's te zien dat er een vleesboom aan de buitenkant van mijn baarmoeder zat. Toen ik op controle kwam 39w4 en de gyn ging toucheren toen voelde hij iets voor mijn bmm wat er niet hoorde, ik bleek een cyste in mijn eileider te hebben en die was in de laatste week voor mijn bmm geschoven waardoor ik met volledige ontsluiting nog maar 4 cm zou hebben omdat deze cyste 6 cm was. Dus werd er besloten dat ik de volgende ochtend om 8.30 een ks zou hebben. Een onverwachte achteraf moeilijke wending, ik heb er best moeite mee gehad.
Maar deze zwangerschap mag ik gewoon vaginaal bevallen wel onder strenge controle ivm het litteken in mijn baarmoeder.

Deze zwangerschap verloopt goed! Beter als de vorige en in de eerste instantie bedenk ik voor mezelf dat ik liever weer een ks wil, dit is voor mij bekend en neemt risico's van scheuring ed weg.. Hier praat ik ook over met mijn vk en later met mijn gyn, maar beide zeggen dat de kans op scheuring klein is en dat een vaginale bevalling sneller herstel geeft enz. Ik wen goed aan dit idee en wil er ook vol voor gaan, helemaal omdat ik een dreumes rond heb lopen en een sneller herstel is dan toch wel handig en ben toch ook wel benieuwd hoe bevallen nou eigenlijk voelt.

met 39w ga ik op controle, er word mij tijdens deze controle vertelt dat ze me zeker niet tot 42w gaan laten doorlopen de max is 41 weken, hier ben ik erg blij mee, want ik begin het al aardig zat te worden. Een week later weer controle, getoucheerd maar alles zit nog potdicht. 40w5 weer controle nog steeds potdicht, dus ik vraag hoe nu verder omdat de 41 weken nadert, ik moet een afspraak maken voor het einde van de week en dan gaat er een plan gemaakt worden.
41w2 8.30 uur heb ik een afspraak bij een onbekende gyn, mijn eigen gyn zijn agenda zat vol. Deze man is echt een boer... Hij meet mijn bloeddruk, kijkt met de echo naar de hoeveelheid vruchtwater en toucheerd, dit alles met weinig woorden en uiteindelijk de opmerking, nou is nog weinig gebeurt en de kleine doet het goed. Waar op wij reageren ja en nu?? Nou hij wilde het eigenlijk over het weekend heen tillen, nou dat dacht ik niet, ik had al bedacht dat ik het ziekenhuis niet zo verlaten zonder kind in mijn armen.. Nou dan maar een CTG, die gyn vond na 10 minuten dat hij wel genoeg had gezien. Maar na aandringen van ons ging hij overleggen met de verlosafdeling en mochten wij naar boven. (de gyn heeft die ochtend letterlijk gezegd ze gaan proberen je in te leiden lukt dit niet heb je het eind van de dag een ks).

Op de afdeling een andere gyn, deze legt uit dat door mijn voorgeschiedenis (ks) er niet veel in te leiden valt, gel gebruiken ze niet omdat dit het litteken week kan maken. De enige optie die ze hebben is dat ze een katheter in mijn bmm schuiven en het ballonnetje vullen en daarmee de eerste ontsluiting creeëren. Nou ja prima alles beter dan niet! maar dit ballonnetje moet tot 's avonds blijven zitten, tenzij het er eerder vanzelf uitvalt en de volgende ochtend gaan ze pas toucheren om te kijken of het wat gedaan heeft. Nou ja neit helemaal wat de gyn beneden heeft gezegd maar prima er gebeurt in ieder geval iets.

's avonds is het ballonnetje verwijdert en ik heb een goede nacht geslapen!
zaterdag 5 maart, weer een andere gyn, een schat van een mens! Ze gaat toucheren en de ontsluiting is minimaal maar ze wil het wel een kasn geven en ze gaat proberen mijn vliezen te breken. Dit lukt! Nu geven ze het allemaal even 2 uurtjes de tijd om te kijken of mijn lichaam zelf gaat reageren. Er gebeurt wel wat maar minimaal. Ik word gedoseerd aan een wee opwekkend infuus gelegd. Er komen nu wel weeën maar heel onregelmatig. Het infuus word langzaam opgehoogd en de weeën blijven onregelmatig komen maar worden wel heftiger en gaan echt pijn doen. Na ongeveer 8 uur lang weeën wegpuffen en steeds een beetje ophoging van het infuus heb ik 3 cm ontsluiting. Hier blijft het een beetje steken en nog meer ophogen verhoogd weer de risico's op scheuring van het litteken, ze besluiten nog 1 keer op te hogen en dit 2 uur aan te kijken, is er dan nog niets gebeurt word het weer een ks.
Nu komen de weeën elke 2 minuten en zijn ze bijna niet meer weg te puffen ik word misselijk en weet niet waar ik het zoeken moet. Na 1 uur en 3 kwartier zeg ik dat ze maar even moeten kijken of het wat doet want zo hard werken voor niets daar heb ik geen zin in (ik heb op dit moment ook al pijnstilling via een infuus, maar heb het idee dat dit allang niet meer werkt).
Er word weer getoucheerd en die 1 uur en 3 kwartier hel is helemaal voor niets geweest, nog steeds 3 cm ontsluiting. Besluit, OK word klaar gemaakt, ik word klaargemaakt en daar gaan we!

Op de OK krijg ik een ruggeprik, de eerste keer gaat deze nog fout, weer pijn, daarna meteen een wee, maar de tweede poging slaagt en ik voel alle pijn ineens verdwijnen, zo fijn.
Ik heb het op dat moment alleen nog maar heel koud en ben alleen maar blij dat er een eind is gekomen aan de pijn. 21.15 uur viel het besluit ks, 21.40 waren we op de OK, 22.13 werd Sarah geboren! 23.00 was ik terug op de afdeling.

Ik ben heel blij dat ik het stuk weeën mee heb mogen maken ook al was het hel. Ik heb voor mezelf het idee dat ik nu een beetje een idee heb van wat bevallen is, dit had ik de vorige keer niet en dat frustreerde. Verder was de vorige keer een hele zakelijke ks, het was gepland, het kon niet anders. Deze keer heb ik het al s een hele persoonlijke ks ervaren. Sarah mocht op de OK veel langer bij mij liggen en ze hielden haar zo dichtbij dat ik haar kusjes kon geven (allemaal kleine dingetjes die de vorige keer heel anders waren). Het was ook fijn dat deze gyn 's middags al over onze vorige ks ervaring had gesproken en dus wist hoe wij het deze keer zeker niet wilden mocht het op een ks uitdraaien. En het is haar zeker gelukt om er nu een totaal andere ervaring van te maken

Mijn man is uiteraard de hele dag aanwezig geweest en de volgende dag had ik ook mijn andere dochtertje bij me en wat ben ik trots op mijn meiden
Nu is het herstel wel lastig, ik herstel goed maar je mag de eerste 6 weken gewoon weinig en das lastig met een dreumes van 20 maanden erbij, maar dat is nu nog maar 4 weken dus het schiet al op!

Al met al kijk ik terug op een mooie ervaring en is deze 2de onverwachtse ks me reuze mee gevallen!!