Bevallingsverhalen deel 12

Snelle bevalling inderdaad J-net! Fijn dat je er goed op kan terugkijken !

Ik typ mijn bevallingsverhaal ook maar even hier

Donderdag 28 april ga ik naar het ziekenhuis voor een groeiecho en voor controle bij de gynaecoloog. Bij de groeiecho krijgen we te horen dat we een klein kindje hebben maar meer ook niet. Dus op naar de controle van te voren wordt mijn bloeddruk gemeten en deze is te hoog. Kan gebeuren denk ik en ik word naar boven gestuurd voor een ctg. Daar wordt een urine kweek gemaakt en ik blijk eitwitten in de urine te hebben dat icm de te hoge bloeddruk zorgt ervoor dat ik weer in het ziekenhuis mag blijven. Bloeddruk was 160/130.
Na een week en bloeddruk verlangen medicatie mag ik op woensdag 6 mei naar huis. Donderdagmiddag voel ik dat ik flauw en bel mijn vriend hij komt meteen en wil dat ik het ziekenhuis bel. In afwachting van hun reactie pak ik toch maar een koffertje in maar ga er vanuit gewoon weer naar huis te gaan. Bloeddruk is in het ziekenhuis goed maar er zit toch weer eiwit in de urine. Ik mag dus weer blijven de 6e keer inmiddels. 's Avonds moet ik veel overgeven maar aangezien ik dat al heel de zwangerschap doe maak ik mij er niet druk om. Ik vind de reactie van de arts-assistent dan ook nogal overdreven om mij apart te leggen. Ik ben dan ook helemaal boos al ze mij aan de magnesium en een katheter leggen. Aangezien ik mij andere keren niet echt serieus genomen voelde.

Zaterdag zit ik er dan ook lichtelijk doorheen omdat ik te horen krijgen nog tot week 37 zo te liggen. Ik ben suf van de medicatie en kan niet lezen maar te wakker om te slapen.

Zondag ben ik dan ook heel blij dat ik van de magnesium af mag en weer zelf kan douchen. Dit hou ik wel vol tot week 37. Jammer genoeg laat de ctg een verhoogde hartactiviteit van ons kindje zien. Hierop wordt besloten dat ze het deze week gaan halen donderdag of vrijdag. Daar moest ik even aan wennen want we hebben immers maar een klein kindje die ook nog in stuit ligt. De dienstdoende gynaecoloog zegt ook zo'n kleintje ga ik niet draaien dat wordt een keizersnede.

Tijd om het te beseffen hebben we amper want om 14:00 komen ze melden het vandaag al te halen de hartslag gaat verder achteruit en ook ik begin steeds meer op te zwellen van de zwangerschapsvergiftiging ze zijn bang voor de conditie van het kindje en mijn gezondheid.

Om 15:28 wordt onze dochter geboren die het meteen uitstekend doet ze is iets zwaarder dan geschat (1710gram waar ze 1400 a 1500 werd geschat).

Ik mag haar maar 5min in de couveuse zien en moet dan weer aan de magnesium. De volgende middag word ik daar van verlost en kan ik eindelijk zelf naar onze dochter toe die nog enkele weken in het ziekenhuis moet blijven,

[ Bericht 0% gewijzigd door F_r op 19-05-2011 16:29:11 ]

FR; wat een indrukwekkend verhaal blijft het toch. Zo ineens, plotsklaps ben je mama geworden!!
Hoe is het met je dochter? (kan niet alles volgen...) Hoop dat jullie meisje het goed doet; goed groeit en snel leert om zelf te drinken.....

en hoe is het met jouw misselijkheid?

Ze drink al voor een deel zelf en een deel krijgt ze via de sonde
Ik blijf alleen nog steeds misselijk en daar baal ik wel van.

F_R, je vertelt het hier wel kort en heftig, maar vergeet niet dat het niet nix is dat je hebt meegemaakt. Praat er vooral over als je dat nodig vindt, desnoods is het hier ofzo.
En hopelijk mag je snel met je meisje naar huis!

Het blijft een heftig verhaal F-R. Wanneer schatten ze in dat ze mee naar huis mag? En hoe is het nu met jou? Kunnen ze nog wat doen aan de misselijkheid of heeft dat gewoon tijd nodig?
Sorry voor de vele vragen eigenlijk, plaats je dit nog in een ander topic? Anders kijk ik daar gewoon even

Ik merk dat het verwerken echt begonnen is. Daardoor kon/kan ik dus ook niet slapen. Wel is het hele erg emotionele uit mijn stem.
Ze kunnen dus niks aan de misselijkheid doen maar als ik mijn afspraak bij de gyn heb ga ik het er wel over hebben.
Ze mag waarschijnlijk eerder mee naar huis als ze het zo goed blijft doen. Maar wanneer dat zeggen ze niet. En dan moet ze alle flessen zelf drinken en dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren.
Maar ze doet het al zoveel beter dan verwacht ze heeft echt gevochten voor haar leven. En het knaagt af en toe wel dat ze het duidelijk beter uit mijn buik doet dan in mijn buik.

FR, gefeliciteerd met je meisje!

Wat een heftig verhaal. Dat het zo onverwacht snel kan gaan ineens. Vreemd blijft dat.... je kunt je daar gewoon nooit op voorbereiden.

FR, van harte met jullie dochter En wat vlugheid ineens, hopelijk snel met dochter naar huis

Zooooooo, aangezien Seth helemaal Zen is, heb ik nu al tijd gehad om mijn verhaal op papier te knallen....

Dinsdag 17 mei is mijn D-Day. Laat in de middag heb ik een afspraak bij de VK voor controle en om eventueel gestript te worden. Ik had wel verwacht dat ik over tijd zou gaan, dat was ik met Alexa immers ook, maar sinds dat mijn vriendin die op dezelfde dag was uitgerekend al bevallen is, heb ik er aardig genoeg van . Een emotioneel wrak ben ik. Ik ben er klaar voor.

Om 16:30 zijn we bij de VK voor controle en ik kan gestript worden. De vorige keer was het minder gevoelig, maar de VK geeft aan extra flink gerommeld te hebben. En nu is het afwachten dus. Mijn zus is drie keer gestript zonder resultaat, mijn moeder had van mij op de terugweg al weeën. Het kan alle kanten op. Ik vraag me af of ik de weeën ga herkennen en of mijn Hypnobirthing boek vruchten gaat afwerpen.

Thuisgekomen krijg ik om 17:30 uur wel al wat buikpijn. Maar meer zo van: Ik moet poepen. Oh nee, toch niet. Oh wel. Oh niet. En dat om de tien minuten. Ik sms mijn pas bevallen vriendin om eens te vragen hoe het bij haar begon, maar ook zij kan zich enkel de ‘echte’ weeën herinneren. Crap. Manlief gaat Alexa halen van het KDV en haalt daarna lekker frietjes, die we met zijn allen opeten. Ik heb niet echt eetlust. Ondertussen voelt mijn buik nog steeds soms alsof ik moet poepen (excuse me, ik kan het niet anders omschrijven ).

Om 19:30 uur ga ik in bad, aangezien ik altijd overal lees dat echte weeën dan doorzetten en de nepweeën verdwijnen. Frappant is dat Alexa normaal altijd met mij in bad gaat liggen stuiterballen, maar daar nu niet zo’n trek in heeft. Alsof zij het al weet ofzo. In bad aangekomen lijkt er een regelmaat in te komen en pas ik mijn hypnobreathing dingetjes toe. Ondertussen twitter ik lekker door, je moet de mensen natuurlijk wel een beetje op de hoogte houden … Ik gok zonder goede tijdswaarneming dat er ongeveer tien minuten tussenzit en dat zo’n wee een 30 seconden duurt. Ik vraag Manlief of hij even de VK wil bellen, wanneer we ook alweer voor de echtes moeten bellen. Dat doet hij om 20:00 uur. De VK zegt: om de vier of vijf minuten, en ze moeten een minuut duren en dat ongeveer een uur. Allrighty then. Om 20:30 uur ga ik uit bad, met gescrubt gezicht en vers geschoren benen (hey, je weet nooit wie er aan je eventuele kraambed staat ). Op weg naar beneden kom ik Manlief tegen die Alexa naar bed brengt. We hebben besloten dat als het doorzet, Alexa gewoon thuisblijft en mocht ze wakker worden, dan kunnen Opa en Oma binnen vijf minuten er zijn om haar op te halen. Alexa kijkt me wederom met een blik aan alsof zij al weet wat er gaat komen. Bizar zeg ik je. Met een veel te wijze blik voor iemand van bijna 20 maanden krijg ik drie dikke kussen en ze is meteen vertrokken.

Beneden aangekomen zetten we een hele slechte film op (Sisterhood of Some Pants) en besluiten we om de weeën maar eens te timen. De vorige keer ben ik in het ziekenhuis bevallen en daar wordt dat voor je gedaan, dus we zijn best verwend. Dat hypnobreathing doet goed zijn werk. Ik kan gezellig ouwehoeren met Manlief en bij een wee ben ik ff met gesloten ogen weg, om vervolgens onze conversatie weer voort te zetten. Ik kan echt niet zeggen dat de weeën pijn doen ook. Manlief timet een viertal weeën en kijkt me met een grijns aan. Zijn ze anders dan in bad? Nee, zeg ik. Ze duren net zo lang en komen net zo snel. Manlief zegt dat deze weeën toch echt een minuut duren en ook gewoon om de vijf minuten komen. Holy crap, denk ik, dan is het dus echt begonnen. Dum, dum, dum!

Om 22:00 uur hebben we een uur getimed en bellen we zoals afspraak de VK (wat zijn we toch braaf), die om 22:15 uur arriveert. Ze kijkt een aantal weeën aan en vraagt aan Manlief of ik wel echt weeën heb. Ze gelooft in eerste instantie niet dat iemand zo kan ouwehoeren, dan haar ogen sluit, en paar keer ademhaalt, en weer doorgaat alsof er niks gebeurt is. Ik leg haar enthousiast dat hypnobreathing uit en zeg dat als ik mijn ogen sluit, het een wee is en er niet tegen me gepraat hoeft te worden. Ze vindt het cool. Om 23:00 uur checkt ze mijn ontsluiting en rapporteert een tussenstand van 4 centimeter. Samen met Manlief gaat ze boven de spullen klaarzetten. Alexa wordt er even wakker van, maar valt net zo snel weer in slaap.

Om 00:00 checkt ze wederom mijn ontsluiting, ik ben dan netjes een cm gevorderd (5 cm inmiddels), maar voor de VK niet goed genoeg. De weeën zouden nu sneller op elkaar moeten volgen. Ik vertel haar dat als ik ga staan, de weeën veel sneller komen, maar ik dat niet wil, want ik heb ook beenweeën. Die zijn niet zo relaxed als buikweeen kan ik je vertellen. Bovendien heb ik geen trek in een weeënstorm. Dan zegt ze: is prima, dan gaan we nu naar boven, kun je blijven liggen, breken we wel je vliezen.

Boven aangekomen (00:15) stokken de weeën, ik krijg er eentje en dan wachten we een kwartier op de volgende. Het is bizar ook dat thuisbevallen. Gezellig op bed liggen, met de VK, Manlief en de kraamhulp aan het praten over ditjes en datjes (hoe verloskundigen hun praktijk plannen, waar ik me tijdens mijn zwangerschap aan heb geïrriteerd, etc.), wat weeën opvangen, het lijkt wel een koffieuurtje, ware het niet dat ik dadelijk een kind moet uitpoepen.

Om 01:00 checkt de VK de tussenstand (nog steeds 5 cm) en breekt mijn vliezen. Het duurt haar te lang. Spannend moment natuurlijk, leg ik nog tijdens het breken uit aan Manlief. Volgens mij heeft hij er geen boodschap aan. Nog steeds komen de weeën niet hard op gang. Ik geef aan de VK aan dat ik wel wil staan dan, aangezien het dan sneller op gang komt. Dat doet het ook. Zodra ik langs het bed sta, komen ze weer om de vier, soms drie minuten. Ondanks dat ik die ervaring in het ziekenhuis wel had, voel ik nu de weeën niet veranderen. Wel begin ik tijdens mijn ‘afwezigheden’ geluiden te maken, volgens het hypnobirthing boek omdat je de baby dus naar beneden gaat sturen. Maar ik ben zo high van mijn eigen hormonen, ik voel bijna niks. Ik tintel. Ik zweef. De laatste keer dat ik me zo voelde, had ik een joint gerookt. De VK ziet echter aan mijn buik dat de weeën veranderen. Mijn buik danst, zegt ze. Of ik wil gaan liggen. Krijg ik dan al persweeën? Ik zat een drie kwartier geleden op 5 cm?

Om 01:50 wil ik op bed gaan liggen en terwijl ik bezig ben, krijg ik een perswee. Mijn hypnobreathing stand gaat direct uit. Ahhgrrrr. Weg natuurlijke pijnstillers. Holy crap. Manlief zit vol bewondering naar mijn buik te kijken. Hij golft helemaal, zegt ie. Ik word agressief. Zo Zen als ik een minuut geleden was, zo Hitler ben ik nu. Ik wil iemand slaan, en hard. En schoppen. En pijn doen. En veel pijn doen. De VK zegt dat ik gewoon mee kan helpen met de persweeën. Dat is dan wel weer een genot om te horen, aangezien ik toentertijd in het ziekenhuis persweeën heb moeten tegenhouden. Wat ze ook beschrijven in Hypnobirthing boek, het heeft me niet voorbereid op dit laatste stadium. Je kunt je niet voorbereiden op deze oerkrachten. Een perswee volgt en met al mijn kracht help ik mijn lichaam. En dan poep ik. Oh nee, ik poep, denk ik. En het stinkt. Door die paniekgedachten stopt de wee en schiet het hoofdje terug, vlak voordat het er is. Op dat moment denk ik: WAAROM WILDE IK DIT? Ik kijk om me heen, iedereen is helemaal relaxed en vraag aan de VK: Waarom doet iedereen zo rustig? Dit gaat mij niet lukken hoor. Ik snap er niets van. Iedereen doet net alsof er niks aan de hand is. De VK zegt: nog twee of drie persweeën en hij is er (terwijl ze tegen Manlief 1 vinger omhoog steekt).
Dan nog een perswee. Oerkracht ten top. Als ik naar voren ga hangen, zie ik zijn haartjes, zeg tegen Manlief dat hij donkere haren heeft en geef nog een oerduw aan mijn lichaam. Het hoofdje is er. De VK zegt: als je nu nog kracht heb, kun je doorgaan, en ik denk dat heb ik niet, jawel, niet, jawel, niet, jawel. Gas erop, denk ik. Ik ben stoer. Ik heb dit eerder gedaan. Ik ga dit zeker niet nog een keer doen. Nog een oerduw. Ook Seth zie ik de draai maken en *BAM*: hij is er. Ik pak hem aan en die kleine man ligt op mijn buik. Ik ben thuisbevallen, denk ik. Ik ben thuisbevallen en mijn dochter slaapt nog. En Seth is echt Seth. Alsof ik gedroomd heb van hem. Alsof hij er altijd is geweest. Wat bizar.

Wow wat een mooie bevalling!

quote:

Op zondag 22 mei 2011 18:08 schreef Takkembah het volgende:
Ik ben thuisbevallen, denk ik. Ik ben thuisbevallen en mijn dochter slaapt nog. En Seth is echt Seth. Alsof ik gedroomd heb van hem. Alsof hij er altijd is geweest. Wat bizar.

WOW..................wat prachtig............

Hypnobirthing nog nooit van gehoord maar nu wel heel nieuwsgierig naar

Prachtig opgeschreven Takkembah. Wat een fijne bevalling. Zo wil ik een tweede ook wel krijgen

Gelezen met een lach en een traan, geweldig!! Wat een mooi beschreven Takkembah

Mooi beschreven weer dames

Heel mooi zeg Takkembah. Ik ben van plan om in voorbereiding op mijn tweede bevalling de cursus Hypnobirthing te gaan doen. Dus zeker goed om te lezen dat het werkt .

Van harte met Seth!

Dat heb je mooi beschreven Takkembah. Het klint echt alsof het heel makkelijk ging. En nu lekker genieten van jullie ventje.

Mooi geschreven Takkembah! En wat grappig dat de verloskundige het 'cool' vindt hoe jij je weeën opvangt. Terwijl ze toch zoveel bijzonders voorbij zal zien komen!

Takkembah wat mooi! En had ik maar eerder van hypnobirthing gehoord (of helpt dat ook niet een beetje tegen beenweeën?)
Geniet lekker van Zen-Seth!!!!

Wow Takkem!!

Takkembah wat mooi geschreven!

Takkembah, heerlijk. Moest even een traantje weg pinken! Gefeliciteerd met jullie zoon!

Wow Takkembah!! Wat een ervaring! Ik heb het hypnobirthing boek ook gelezen en naar mijn idee ook heel veel aan gehad

Mooi, Takkembah! En wat was je stoer!

Wauw f-r wat een heftig verhaal. Ik hoop dat je meisje snel thuis is! Het klinkt uiteindelijk allemaal heel positief. Ik ben benieuwd of je snel van de misselijkheid af bent. Je zou toch verwachten dat je dat kwijt bent na een bevalling.

Takkembah, wat moet ik toch steeds lachen om jou manier van vertellen, geweldig. De hele ervaring klinkt ook heel positief. Super en nu lekker genieten van Seth.