Bevallingsverhalen deel 12

Goed beschreven MamaPurk!
En erg fijn dat de ervaring nu een stuk beter was dan de vorige keer bij je eerste dochter.

Mamapurk wat schrijf je mooi! Fijn dat deze ks beter is bevallen dan de vorige!

Dank je

Leuke woordspeling, deze dat ks beter is bevallen

Dml, ik moest best ff lachen om je man met z'n paracetamol!

Ik denk zelf dat de herrinnering slijt en dat je vrij rap vergeet hoe het nu echt was. Gelukkig hoef je niet nu meteen aan een 2e te beginnen maar stel over 2,5 en het gaat kriebelen weet je nog wel dat het vervelend was en dat je een paar weken pijn aan de onderkant had... Maat als je echt rammelt maakt je dat geen reet meer uit. En gelukkig is niet elke bevalling hetzelfde.

MamaPurk: fijn dat je nu een mooie herinnering hebt aan je ks! Balen dat het er toch op uit is gedraaid. Hoop dat je net zo voorspoedig herstel krijgt als hier (de eerste keer is me veel slechter af gegaan dan de tweede keer). Geniet lekker van je meiden!

Het herstel verloopt hier ook zeer voorspoedig, helemaal in vergelijking met de vorige keer. Ik was eigenlijk na anderhalve week al zo goed als pijnvrij! En voor mijn gevoel kan ik nu de wereld wel weer aan, als ik dan vervolgens gewandeld heb ofzo dan blijkt dat dit nog wel tegen valt maar alleen al het idee dat ik het allemaal aan kan geeft me weer bergen energie

Het heeft even geduurd, maar ik wilde toch ook nog graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen.

Op 18 maart, 's morgens om ongeveer 5:15 uur word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik ben dan 38 weken en 6 dagen zwanger. Op zich niks vreemds dat ik wakker word, dit gebeurt de laatste weken gemiddeld 3x per nacht. Nadat ik weer boven kom, blijf ik pijn in m'n buik houden. Een zeurende aanhoudende pijn die niet wegtrekt. Ik kan er niet van in slaap komen en lig een beetje te draaien. Na een minuut of twintig zeg ik tegen m'n man dat ik in bad ga omdat ik buikpijn heb. Hij vraagt of ik ga bevallen en ik zeg hem dat ik niet verwacht dat het nu gelijk gaat gebeuren.

Door alle rumoer van het bad vol laten lopen en ons gepraat wordt onze jongste dochter wakker. Als die ziet dat ik in bad zit, wil ze er ook bij. Zo gebeurt het dat ik om 5:45 uur in bad zit om te kijken of ik iets van weeën heb, terwijl mijn dochter erbij zit en met playmobil speelt.

Om 6:30 is de pijn nog niet weggetrokken en merk ik dat er een golfbeweging inzit. Het is dan nog te vergelijken met menstruatiekrampen, qua heftigheid. Ik zeg mijn man dat hij toch de vk maar even moet bellen omdat ik wel denk dat het begonnen is. Omdat mijn vorige twee bevallingen vrij snel gegaan zijn, moest ik nu al in een vroeg stadium de vk waarschuwen. Om 7 uur is ze er en blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben. We overleggen wat te doen. Ik zeg graag in de loop van de ochtend naar het ziekenhuis te willen om er op tijd bij te zijn. Ze belt en alle verloskamers, op één na, blijken bezet. Deze is voor mij, op voorwaarde dat in het zkh direct mijn vliezen doorgeprikt worden. Ik stem hiermee in en zeg dat we onze dochters even onderbrengen en dan naar het ziekenhuis komen, zij rijdt alvast vooruit. We bellen mijn schoonouders en die komen onze meiden ophalen.

Om 8:10 uur zijn we in het ziekenhuis, ontsluiting nog steeds 3 cm en mijn vliezen worden doorgeprikt. De vk stelt voor dat zij visites gaat rijden en later terugkomt. Wij gaan buiten even wandelen. Dat mag, als ik maar niet het ziekenhuisterrein afga. We lopen een paar rondjes en gaan buiten op een bankje zitten. We kijken naar de mensen buiten en leveren commentaar op ieders parkeerkunsten. De krampen worden nog niet veel heftiger, ze komen zo ongeveer om de 5 minuten, maar tijdens een kramp kan ik gewoon doorlopen, praten en/of lachen. Ze zijn vervelend, maar niet echt pijnlijk. Toch voelt het wel als een ingezette bevalling voor mij. Om een uur of 10 gaan we weer naar boven. De vk blijkt in Rotterdam bij een andere bevalling aanwezig te zijn en komt dus nog even niet terug. De verpleegkundige vraagt hoe het gaat en zegt dat ze me erg rustig vindt. Even later gaan we maar weer naar beneden, drinken wat in het ziekenhuiscafé en lopen weer naar buiten. Maar weer een paar rondjes lopen en even buiten zitten. De frisse lucht vind ik prettig en het lopen ontspannend. Om een uur of één gaan we weer naar boven. Ik zeg de verpleegkundige dat ik wel graag zou willen dat er iemand zou kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze zegt dat dit niet mag omdat ik bij de vk loop. Ze belt de vk om te vragen hoe het bij haar gaat. Zij is net klaar met de bevalling en komt onze kant op.

Om 14:00 uur is ze er en ze zegt direct dat ze vindt dat ik geen goede weeën heb. Ze toucheert me en de ontsluiting is inmiddels 6 cm. Er gebeurt dus wel iets, maar het gaat langzaam. Omdat het ook vrij pijnloos gaat, vind ik het wel best eigenlijk. We overleggen en zij stelt voor om om 16:00 uur terug te komen, heb ik dan minder dan 8 cm ontsluiting, wil ze een infuus met wee-opwekkers aanleggen. We spreken dit af. Dus wij gaan wéér naar buiten, rondjes lopen. Ik heb zomaar een paar kilometer afgelegd, vermoed ik, op die dag. De krampen komen nu wel iets vaker, zo om de drie minuten, maar heftiger worden ze niet. Het is nog allemaal gemakkelijk vol te houden. Om 16:00 uur heb ik 7 cm ontsluiting, niet genoeg dus. Ik stem in met het infuus en er komen twee dames aan mijn bed om dit aan te leggen. Tegelijkertijd word ik aan een CTG gelegd. Omdat deze niet goed registreert, moet L. deze op mijn buik aandrukken. En omdat er aan de andere kant twee dames met een naald in mijn arm proberen te prikken, ben ik dus verplicht om heel stil te blijven liggen. Dit irriteert me, vooral omdat de krampen nu ineens wel vaker komen, zo om de twee minuten. Ze lijken ook heftiger te worden, maar dit kan ook komen omdat ik ineens zo beperkt in mijn beweging ben. In ieder geval, om 16:30 is alles klaar en wordt het infuus opengezet. Ineens worden de weeën wel heftig en moet ik ze zowaar wegpuffen. De vk zegt dat ze nu wel aan me ziet dat ik het niet leuk meer vind en dat dit de bedoeling is. Ik ga recht op zitten om de weeën makkelijker op te kunnen vangen en hierdoor schiet de CTG weg. De vk zegt dat ze gaat vragen voor een elektrode om op het hoofdje te plaatsen. Ze loopt even weg en is na 2 tellen weer terug. Ik voel dat ik persdrang krijg en zeg dat ik het niet meer tegen kan houden. Het is 16:45 uur. Ik zie, als in een film, dat ze wegloopt en denk: "Wat ga je nou doen?" Even later is ze terug en zegt ze dat ik kan persen omdat het hoofdje al zichtbaar is. Na één perswee kan ik haar aanpakken en om 16:48 is onze dochter, Evan, geboren.

Later hoorde ik van mijn man dat er, tijdens het persen, nog twee tropenartsen binnenkwamen om te kijken hoe het ging. Maar toen ze zagen dat het al bijna gebeurd was, gingen ze weer weg. Ik heb dat zelf helemaal gemist

Uiteindelijk was het dus een lange aanloopfase, mede doordat we al zo vroeg in het ziekenhuis waren. Maar ik heb maar maximaal 20 minuten pijnlijke weeën gehad, dus dat was weer heel kort en snel. Al met al, kijk ik er heel positief op terug. Ook lichamelijk had ik bijna nergens last van en liep ik na drie dagen al op het schoolplein om mijn oudste naar school te brengen. Dus ik ben blij hoe het allemaal gegaan is.

Klinkt als een fijne bevalling she-wolf! Fijn dat het herstel ook zo goed ging!

Wat goed dat je zo'n fijne bevalling hebt gehad She-Wolf . Dat lopen klonk wel relaxed, haha. Nog gefeliciteerd met je dochter!

She zo zou ik er ook nog wel een paar op de wereld willen zetten. Lekker relaxt rondhobbelen en buiten zitten en niet noemenswaardige pijnlijke weeën wegwerken.

Fijn dat het zo'n fijne bevalling is geweest en petje af hoor na drie dagen de oudste weer van school afhalen.

Heb hem gelukkig al eens gemaild naar een vriendin, maar bij deze dus de aangepaste versie van mijn bevallingsverhaal van Espen...

Woensdag 13 april, 2 dagen voor de uitgerekende datum, merk ik dat ik minder leven voel. Heel stom, maar zo aan het einde van de middag begon ik me dat opeens te realiseren. Jorja moest nog in bad, en normaal is een baddersessie voldoende om een beweeglijk buikbaby'tje te krijgen. Dus maar samen met dochterlief in bad geweest, maar ook daar kwam amper reactie op. Ik besluit het ZH te bellen en zij vragen me langs te komen voor een CTG. Omdat ik niet echt verwacht dat er iets heel schokkends uit gaat komen ga ik alleen naar het ZH zodat B. Jorja lekker op haar gemak in bed kan leggen.

Ik word in het ZH aangesloten aan de CTG en na een half uur komt een verpleegster langs dat ze het toch niet helemaal oke vinden, maar dat het kan zijn dat ze mijn hartslag meten. Dus ik krijg ook een dingetje om mijn vinger en moet nog een half uur blijven liggen. Na een half uur komt ze weer terug en willen ze dat ik op mijn zij ga liggen, want het is nog altijd niet optimaal. Ze begint al voorzichtig over een nachtje observatie. Ik besluit dan B. te bellen dat het misschien toch wel handig is als hij even komt en dat hij maar wat spullen moet meenemen voor mij om te overnachten.

B. komt eraan (Jorja blijft bij mijn ouders, zij wonen op onze benedenverdieping, dus de babyfoon hoeft maar naar beneden gebracht te worden) en uiteindelijk lig ik al 2,5uur aan de CTG (en wat is mobiel fokken/twitteren moeilijk als je op je zij moet liggen met een hartmeter aan je vinger) De gyn komt en ik moet die nacht toch echt blijven. Tevens wil ze even kijken hoe de kleine ligt en ze ziet meteen al dat hij helemaal niet ingedaald is, terwijl de gyn waar ik die maandag nog was geweest had gevoeld dat hij vast lag. Óf zij heeft zich vergist, of hij is weer teruggesprongen, maar hij lag zelfs niet recht ervoor. Toen ik mijn blaas geleegd had, was dit alweer opgelost .
Ze wilde hoe dan ook een echo en daaruit bleek dat ik niet veel vruchtwater meer had. Haar conclusie, vannacht blijven, morgenvroeg CTG en gezien mijn termijn was de kans groot dat ze gingen inleiden. Na toucheren bleek dat ik nog potdicht zat.

Maar goed, mooie kamer gekregen in het AZM, eindelijk iets te drinken gekregen en zelfs nog een beker yoghurt van de lieve verpleegster. B. is naar huis gegaan om 12 uur en hij zou het met mijn ouders regelen dat zij donderdagmorgen iig Jorja zouden opvangen zodat hij om 7 uur weer kon komen als ze met de CTG zouden beginnen. Ik heb wel wat kunnen slapen, maar om 3 uur werd ik wakker van een kramp in mijn benen. Ik wist meteen wat dit zou betekenen, ik was weer gezegend met beenweeën. De weeën bleven komen en ik was me zelfs aan het bedenken of ik B. gewoon zou bellen dat hij me moest komen steunen. Heel raar, maar heb er geen seconde aan gedacht om de verpleging op de hoogte te stellen, maar ik wist dat er toch niets aan te doen was en wilde eigenlijk geen medisch gedoe op dat moment.

Om 6 uur werd ik wakker gemaakt en toen heb ik toch maar gezegd dat de weeën spontaan begonnen waren. Dit bleek ook duidelijk op de CTG, want er waren duidelijke pieken te zien bij de baarmoederactiviteit. Het nadeel van een (academisch?) ziekenhuis is dat alles 20x overlegd moet worden, want voordat we wisten wat ze nu wilden gaan doen was het 9 uur. Eerst overlegt het verplegend personeel, dan overleggen de gyn-assistenten en die overleggen dan weer met de gyn, pffff.

Maar goed, ik zou ingeleid worden. Om 9 uur werd een ballonkatheter ingebracht en moest ik maar rustig afwachten. Ondertussen bleven de beenweeën om de 5 minuten komen, moest ik ieder uur een half uur aan de CTG (wat dus inhoudt dat ik op mijn zij moest blijven liggen, terwijl ik eigenlijk alleen maar wou lopen om de pijn in mijn benen tegen te gaan). Om 11 uur kwamen mijn ouders even langs met Jorja zodat ik haar nog even kon knuffelen, wat deed dat me goed! Maar ontsluiting schoot niets op (ook wel logisch natuurlijk, want in mijn buik gebeurde niets, behalve dat die heel veel pijn doorstuurde naar mijn benen). Om 14 uur had ik 2 cm ontsluiting en dus kon de ballon verwijderd worden (jaja, na 11 uur had ik eindelijk 2 cm, ik was al 7 uur sneller dan bij Jorja ). De gyn-ass wilde graag mijn vliezen breken, maar hij voelde dat het handje langs het hoofd lag. En omdat hij nog niet ingedaald was, durfde hij het risico niet aan. Hij besloot te kijken of hij hem niet verder terug kon duwen en dan hopen dat hij het handje terug zou trekken. DAMN wat deed dat pijn! Toen kwam er even snel een bevalling tussendoor en moest ik dus even (!) wachten. Om 17 uur kwam hij terug en bleek inderdaad het handje teruggetrokken te hebben. Dus vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater), vochtinfuus en ook maar weeënopwekkers erbij. Die bleken geen nut te hebben na een uurtje, dus werd ie wat hoger gezet. En toen kwamen ze om de 3 minuten en kon ik het niet meer bijwerken. Er kwam een nieuwe gyn, die avonddienst had en mij dus de avond door zou helpen. Zij wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, maar zij kon dat niet goed voelen (volgens haar was mijn baarmoeder iets gekanteld en had de vorige gyn grotere handen en kon hij het daarom wel goed voelen), maar ze schatte 3 cm. Ik heb toen gevraagd voor iets van pijnstilling. Ik wilde nog niet aan de ruggeprik dus werd er pethedine gebruikt. “Want dat zou de ergste pijn wegnemen, maar suffig wordt je er wel van”. Nou suffig is misschien nog wat zacht uitgedrukt want vanaf hetmoment dat dit begint te werken raak ik alle besef van tijd kwijt. Ik weet dat het allemaal niet opschiet, dat een van de verpleegkundigen de hele tijd bij me blijft om op mijn benen en rug te duwen tijdens een wee, want ik wil dat B. voor me blijft zitten. Na iedere wee val ik in slaap om 2 minuten later weer wakker te worden van de volgende. De CTG blijft ook aangesloten, maar we horen niets van wat daar nu de uitkomst van is. We hebben het geluid uitgezet omdat we er helemaal gek van worden, bij dipjes gaat er namelijk een hele irritante piep af en daar krijg ik het van op mijn zenuwen.

De gyn ziet dat het qua pijn voor mij niet meer vol te houden is, en wil dat ik een ruggeprik laat zetten. De anesthesist wordt erbij gehaald en vaag hoor ik haar een heel verhaal ophangen over de risico's e.d. (jaja, ik weet het, boeit me niet, zorg dat ik van de pijn afkom). Het enige wat ik me nog echt heel goed hiervan herinner is dat ik een wee krijg op het moment dat ze de ruggeprik gaat zetten. Ze waarschuwt dat ik stil moet blijven zitten en ik laat de wee over me heen komen zonder puffen of wat dan ook. Ik ben op en kan niet meer verder. Als de prik erin zit, vertelt de gyn dat ze het zuurstofgehalte wil controleren. Er staat me iets bij van een MBO-test, maar ik weet niet zeker of het zo heet. Ze willen iig krasjes op het hoofd gaan zetten en zo bloed afnemen.

Maar ook hiervoor ligt hij nog te hoog en lukt het niet om bloed af te nemen. Ik vervloek haar alleen maar omdat ze me pijn doet en tegen me zegt dat ik moet ontspannen. Maar dat kan niet met die pijn, zelfs met de ruggeprik voel ik nog iedere wee in alle heftigheid (maar hij zat ook gewoon pas net een halve minuut hoor!)

En dan weet ik het, het wordt weer een ks. Ik weet niet hoe ik het weet, maar ik hoop dat de gyn het ook snel beseft. Gelukkig is dat ook zo en om 23 uur wordt ik naar de OK gereden. Omdat de ruggeprik al zit, kan het allemaal nog sneller gaan dan de vorige keer. En weer heb ik een 'koninklijke bevalling'. Om 23 uur wisselt de dienst namelijk op de OK en dus heb ik dubbele bezetting. 4 chirurgen en een shitload andere mensen zijn op de OK. Allemaal komen ze zich voorstellen en ik moet zeggen dat dit het eerste moment van de dag is dat ik gezellig kan doen volgens mij. Ik weet dat het bijna over is, dat ik klaar ben en niet meer verder hoef. Dat ik wederom niet op de natuurlijke manier kan bevallen zal me aan mijn reet roesten, ik had dit niet verder kunnen doen. (Damn, waarom wordt ik altijd zo emotioneel bij het schrijven van dit verhaal!)

Om 23:33 wordt Espen geboren, we horen hem al huilen voordat hij uit de buik is. B. gaat met Espen mee naar de controles en Espen blijkt veel vruchtwater binnen te hebben, want ze moeten hem beademen. Dit heb ik ook pas later gehoord, maar verder is alles helemaal prima in orde gelukkig. In de OK krijg ik al van de gyn te horen dat ik nooit meer ook maar 1 wee mag krijgen, want als er geen ks was uitgevoerd zou binnen 3 uur het litteken zijn gescheurd. Ook bleek Espen de navelstreng 2x om zijn nek te hebben gedraaid. Al met al dus maar goed dat het zo is afgelopen.

Het blijft heel onwerkelijk om dan nog een uur op de uitslaapkamer te moeten blijven, maar gelukkig kon den B. en Espen nu wel bij me zijn. Met Jorja ging dat helaas niet.
En verder... Het is nu 3weken geleden, ik voel me ontzettend goed, liep een week na de operatie alweer met Espen in de draagdoek door de supermarkt en heb echt heel weinig last gehad van de wond.

Helaas ben ik niet zo goed in het onder woorden brengen van hoe compleet ons gezinnetje is en hoe gelukkig ik ben. Ik ben het zeer zeker, maar kan er geen mooie metafoor van maken zoals sommige dames dat wel kunnen. En hoe raar het ook klinkt, ik heb 2 bevallingen gehad die echt niet makkelijk waren (ik geloof niet dat ik de bevalling van Jorja hier ergens uitgebreid heb opgeschreven, maar eigenlijk was het precies hetzelfde, beenweeën, na uren nog geen ontsluiting, hartslag die niet optimaal was, dus ook KS) en toch zeg ik niet nee tegen een derde keer. B. wil er nog nix van weten, en ik wil sowieso een jaar of 3-4 wachten zou er een derde komen, maar omdat ik weet dat het dan hoe dan ook een KS gaat worden kan ik het gevoelsmatig veel beter verwerken. Denk ik.... (hoewel ik het er niet echt heel moeilijk mee heb, maar het gevoel van falen knaagt wel een beetje, want blijkbaar kan ik geen kinderen krijgen op de natuurlijke manier)

Dus dat is zo'n beetje mijn verhaal..... Beetje langer dan dat het naar mijn vriendin gemaild werd, maar goed, jullie kunnen makkelijk skippen natuurlijk!

Ow Jeetjejom, dit stukje komt me zo bekend voor...

quote:

na uren nog geen ontsluiting, hartslag die niet optimaal was, dus ook KS)

Wat kan je je dan hopeloos voelen hé, wel die pijn constant maar het zet geen zoden aan de dijk .
En je hebt niet gefaald hoor, ik voelde dat in het begin ook wel zo maarja, het lukte gewoon niet op de normale manier.

Fijn dat je je goed voelt!

PIttig zeg JJ!

En ik vind dat je het juist wel heel mooi onder woorden kan brengen hoor . Ik zie nu al uit naar onze uitbreiding door jouw woorden <3

Jeetje (jom)! Wat een verhaal.. kende hem al, maar toch..! Hij is er, jullie zijn nu een gezin van 4
En ergens zal het inderdaad ook wel rust geven dat je weet, dat als er een 3e komt, dat dat sowieso een ks wordt.

*uit lurkstand...
't Is inderdaad geen falen, maar ik weet uit ervaring dat het gevoel van falen af en toe zeer hardnekkig kan zijn. Maar geef er niet aan toe hoor, je hebt hartstikke hard gewerkt en beter dan je best kun je niet doen!
*terug in lurkstand...

[ Bericht 52% gewijzigd door Naturella op 05-05-2011 20:29:06 ]

She wolf dat klinkt als een makkie.

En Jeetjejom, even wat traantjes weg gepinkt, komt allemaal zo herkenbaar binnen. Mooi beschreven! En idd dat gevoel van falen en dat je lichaam het dus blijkbaar niet kan.. maar ook hier geen gelijk nee tegen een derde hoor

Jeetjejom, wat een heftig verhaal met een paar herkenbare punten. Ik moest stiekem lachen om je 'jaja, ik weet het, boeit me niet, zorg dat ik van de pijn afkom'. En ik schrik er wat van om te lezen hoe potentieel gevaarlijk de situatie was. Gelukkig weet je dat op het moment dat je aan het bevallen bent niet en is alles goed afgelopen! Je hebt een prachtig gezinnetje.

Heftig zeg, zeker als je weet hoe het ook had kunnen aflopen. Niet aan denken maar
Fijn dat je wel goed terug kan kijken op de keizersnede

Jeetjejom wat een heftige bevalling! Mooi geschreven.

Jj, wat een heftigheid en ik ben blij dat er op tijd ingegrepen is

Knap trouwens dat je die wee tijdens het zetten van de ruggenprik over je heen kon laten komen. Bij mij moesten ze echt wachten totdat de wee voorbij was. Ik kon echt niet stil voorover blijven zitten.

Geniet van je mooie mannetje nu

quote:

Op vrijdag 6 mei 2011 13:07 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Knap trouwens dat je die wee tijdens het zetten van de ruggenprik over je heen kon laten komen. Bij mij moesten ze echt wachten totdat de wee voorbij was. Ik kon echt niet stil voorover blijven zitten.

Bij mij zat de naald er net in toen ik een wee kreeg. Wachten was geen optie dus lukte het om stil te zitten. Als ik de keus had gehad denk ik dat ik ook zeker had geweten dat ik niet stil kon zitten.

Dml ik heb ook geen idee meer hoe ik het klaar heb gekregen om stil te blijven zitten. Misschien de wetenschap dat de pijn snel over zou zijn...

JeetjeJom, toch ook best heftig weer
maar fijn dat je nu lekker kan genieten

Het is niet heel kort geworden:

donderdag 7 april

Eerst ffies boodschappen gedaan met mn man en om 11.40 bij de VK zijn voor wekelijkse update. Mijn moeder heeft 2 van de 3 kinderen (eerste 2 waaronder ikzelf) op de uitgerekende datum op de wereld gezet, dus ik vertel de verloskundige dat ik morgen ga bevallen op de uitgerekende datum. Ze gelooft me niet, hoewel ze met (sarcastisch) wel veel succes wenst morgen.
We gaan lunchen bij de KFC (omdat de VK toch dacht dat het nog niet ging gebeuren) en ik moet moet moet frietjes hebben. Verder ben ik wat kribbig.
Mijn lichaam schreeuwt om een middagslaapje en die ga ik doen. Manlief gaat klussen in ons andere huis. Na mijn dutje komt het bericht dat mijn vriendin de volgende dag (op mijn datum) ingeleid gaat worden. Ik wil nog even op bezoek in Gouda en bel mn man. We eten vroeg en gaan op pad. Eerst nog op verkeerde lokatie van het ziekenhuis maar gelukkig zien we mn vriendin nog eventjes. Haar vader schrikt als hij hoort dat ik morgen ben uitgerekend. Haar moeder zegt nog dat het handig is er ongeveer een week tussen te hebben.
Man en ik gaan weer naar huis en ik voel wel wat krampjes, maar ja die voel ik al 2 weken en er is nog geen baby.
Thuis bellen een oom en tante uit Canada tussen 22 en 23 uur en wij nog vrolijk 'nee nix aan de hand'.
We gaan slapen. Ik ben wat onrustig maar wijd het aan het middagdutje want vaak na een middagdutje kan ik 's avonds slechter in slaap komen.

vrijdag 8 april
Ik heb wat kramp in mn buik en ga naar de wc omdat ik denk dat ik misschien moet poepen. Ik sta voor de WC en ja hoor daar breekt mn water om 1 uur.
Ik ga zitten op de wc en lek even uit. Ik roep toch mn man maar even, want het is wel handig dat hij het weet als ik ga douchen wat er aan de hand is. Ik ga douchen en eigenlijk zetten de weeen meteen aardig in. In het half uur douchen heb ik al 4 weeen gehad.
En na het douchen gaat het eigenlijk meteen goed door. Ik heb meteen al weeen die bijna een minuut aanhouden en al vrij snel om de 5 minuten.
Ik drink wat Aquarius wat een paar weeen later en een snelle wandeling nog net in de WC beland. Ook water houd ik niet binnen.

Om half vijf wordt het wat heftiger en ik geef aan manlief aan dat ik nog onder de douche ga en dat het tijd wordt om de verloskundige te bellen.
Om vijf uur belt manlief de verloskundige. Ondertussen hang ik weer boven de WC wat water er uit te gooien als de verloskundige komt om kwart over vijf. Ze gaat toucheren en ik blijk 6 centimeter ontsluiting te hebben. We mogen naar het ziekenhuis. Ze geeft aan dat ze vindt dat ik nog rustig ben onder de weeen en dat deze nog wel wat heftiger moeten worden. Daarnaast moet de baby nog iets verder indalen, deze zit nog wat hoog. Tussen half acht en acht komt ze naar het ziekenhuis voor een herbeoordeling.

Tussen de weeen in kleed ik me aan terwijl mn man de auto haalt. En dan tussen twee weeen door naar beneden naar de auto. Vlak voor we bij het ziekenhuis zijn voel ik dat er een nieuw level van weeen is bereikt. Nog steeds te doen, maar wel ffies lastig om daarmee naar de verlosafdeling te wandelen; die op de 2e verdieping is. Na 2 tussenstopts belanden we op de verlosafdeling.
Omdat het beter is als ik niet ga liggen (maar is toch niet fijn) ga ik maar weer onder de douche. Manlief gaat ffies de auto verplaatsen. Onder de douche worden de weeen heftiger en net na zevenen meld ik mijn man dat ik het idee krijg dat ik mee moet persen. De verloskundige wordt gebeld en om tien voor half acht is zij er al.
Ik ga op bed liggen en bij toucheren blijk ik 9 centimter ontsluiting te hebben. Nu komt het stuk wat ik het als het meest vervelend heb ervaren; het half uur van 9 naar 10 centimeter ontsluiting. Ik lig op het bed en knijp de zijkant van het bed fijn. Maar na ongeveer 4 lange heftige weeen gaat ze weer toucheren tegen achten en ja hoor volledige ontsluiting en ik mag mee gaan persen om 8.02 uur

Helaas werd mn grootste angst waarheid; poep. De verloskundige merkt dat ik het erg vind en daardoor niet goed pers. Ze geeft aan dat 9 van de 10 vrouwen dit hebben en dat het goed is dat het er uit is dat het betekent dat er beweging in de baby zit en deze richting uitgang komt.
Na elke wee gaat het CTG apparaat op mn buik om de hartslag van de baby te meten. Ik vind het eigenlijk een vervelend gevoel als ik juist ffies moet ontspannen dat ze met dat ding gaat zitten porren.

Voor de 5e (in mijn gedachte in ieder geval) perswee geeft ze aan dat ze een verdoving gaat zetten, puur voor het geval dat het nodig is (liever er mee verlegen dan erom verlegen is het motto). Ik vind het goed en bij de perswee zet ze hem. Ik merk er niks van. Na de wee weer de CTG. Wat oogcontact hier en daar tussen de verloskundige en de verpleegster. Voor de volgende perswee zegt de verloskundige dat ze een knip gaat zetten en dat ik moet persen en niet moet letten op wat zij daaronder doet (nou scheelt na het douchen heb ik mn bril (2x -5) in de douche laten liggen dus ik kan uberhaupt niet zoveel zien op afstand). Ik pers weer en voel niets van de knip. Na de wee weer CTG, weer blikken. Weer een wee en het hoofdje komt er een stukje uit; de bovenkant is te zien.
Naar wat later bleek nadat de perswee voorbij was schoot het hoofdje weer terug.
De verloskundige ziet de CTG en besluit dat er wat haast bij moet en ze geeft aan dat de verpleegster me gaat helpen door op mn buik te duwen. Ik vind het allemaal best. Het persen gaat best goed en het doet eigenlijk niet enorm pijn.

De verpleegster klimt op mn bed en duwt mee. Mijn man omschrijft het nog steeds als net zo hard duwen als bij reanimatie en ze duwt heel hard naar beneden; hij vond het er pijnlijk uitzien. Voor mij daarentegen was het echt geweldig; het gaf mij een enorme kracht en ik wilde per se de schouders gaan zetten in deze wee zodat met de volgende week de kleine er uit kon. Maar dat was niet meer nodig; deze week was de baby er al. En voor ik het weet ligt er een glibberig gladde baby op mn buik om 8.37 uur..
Ondertussen heeft de verloskundige de navelstreng van hem afgehaald; die zat rond zijn schouder en daarom schoot de baby steeds weg en naar wat later bleek daarom ging zijn hartslag omlaag. Hij moest er dus echt uit.
Nadat de verloskundige de baby er uit haalt bezorgt ze mn man nog even de schrik door te roepen ‘heb je het gezien heb je het gezien’…. ‘je hebt een zoon’. Het was dus een jongetje. Helemaal super.

Ondertussen was er nog iemand gekomen met weeen en na de placenta gaat de verloskundige naar die ander toe. Ze kwam alleen niet terug; ze zou alleen controleren maar deze bevalling gaat ook al snel. De tweede dienstdoende verloskundige komt om me te hechten. Ik heb alleen wel half uur lekker met benen wijd gelegen en een oorlogswond. Ik heb er zelf maar even een soort zeiltje voor gehangen zodat niet iedereen die de kamer binnenkomt midden in mijn oorlogswond kijkt.
De andere verloskundige komt en met 7 inwendige en 1 uitwendige hechting mag ik gaan douchen. Na het douchen wat duizelig; dus ik krijg een paar boterhammen te eten en dan om 11.30 mogen we naar huis met onze prachtige zoon.

De bevalling is me enorm meegevallen; het was best een turbobevalling van 7,5 uur met eigenlijk maar 1 pijnlijk half uur. Verder vond ik het goed te doen. De verloskundigen gaven ook aan dat ik een stoere mama was en dat ik erg rustig was. Schijnbaar maken ze het ook wel eens anders mee. K heb sowieso best een aardig hoge pijngrens, misschien scheelt het.

Fijn j-net dat de bevalling je niet tegen is gevallen! En lekker dat jullie zo snel naar huis mochten!

Jeetjejom, wat een heftige bevalling zeg! Maar fijn dat je positief op de ks terug denkt! Enne Espen is een prachtige naam!