Angststoornis - medicijnen - therapie

Een zeven jaar gelden, na het overlijden van mijn broertje (hij was 27 en ging dood aan leukemie), heb ik veel angstklachten gehad.
Na jaren therapie en medicijnen sta ik nu stil bij de volgende twee punten:

1. Wie herkent dit: heb een jaar SSRI's geslikt, paroxetine, maar die gaven heel véel bijwerkingen: droge mond, droge ogen, van alles was ik ver weg, geen seksualiteit meer etc.
Na een jaar die medicijnen en therapie ben ik zeer rustig gestopt en toen kwamen de klachten helaas na 9 maanden zonder medicijnen, gewoon weer terug.
Bij de huisarts besproken dat ik paroxetine heel veel bijwerkingen vind hebben, en als er iets anders is, ik dat graag wil proberen.
Toen heb ik Clomipramine gehad, eigenlijk een veel ouder soort serotine heropname remmer, een TCA en geen SSRI.
En dat slik ik nu al een paar jaar, zonder bijwerkingen. En soms heb ik mijn klachten in een zeer milde vorm nog steeds. Maar het wordt nooit TE heftig. Alsof ik nog gewoon de oude ben, maar dan minder heftig. Alle emoties zijn er nog, gelukkig. En mijn zin in seks is gewoon weer terug. Want leven zonder zin in seks voelt onnatuurlijk.
Paroxetine gaf mij een ontzettend vlak gevoel, zoals ik eigenlijk normaal niet ben.
Ik ben dus blij met mijn TCA, ipv SSRI.

2.
Ook is mij opgevallen dat na een jaar therapie (2 a 3 keer in de week), dit voor mij niet de oplossing is. Ik heb al mijn (jeugd) trauma's verwerkt, sta normaal in het leven, heb een goede baan, leuke partner etc...maar mijn gevoelens zijn gewoon soms te heftig (terwijl ik in wezen een nuchter mens ben). Ik heb bepaalde angst-emoties niet in de hand. Therapie verhielp dit niet. We hebben zolang alles lopen oprakelen en besproken totdat we uiteindelijk kwamen bij het moment dat mijn knuffelbeertje op 3 jarige leeftijd een keertje kwijt was. Nou, dat was voor mij de grens. Dat kan de oorzaak niet zijn, ik vond het eigenlijk belachelijk om daar 2 sessies bij stil te staan (btw, alle sessies a 100 euro zijn door mij zelf betaald, dus ik wil dan na 10 sessies of zo wel eens resultaat of een plan zien).

Therapie is het dus kennelijk ook niet.
Ik heb alles wat betreft psychologie ook al zelf gelezen jaren geleden. Het heeft voor mij geen geheimen, en kan over alle trauma's openhartig praten...ook over mijn angsten.

Maar mijn probleem blijft...en dus gewoon medicijnen.
Wat is er als alternatief?
Moet ik dit mijn hele leven blijven slikken?
Ik baal daar natuurlijk van, maar weet niet hoe ik zonder kan.


Wie herkent dit?

[ Bericht 0% gewijzigd door capricia op 20-11-2010 23:56:26 ]

quote:

Op zaterdag 20 november 2010 23:53 schreef 1299 het volgende:
Je zal het toch een plek in je leven moeten geven. Probeer te accepteren dat het onderdeel van jouwzelf is. Niet zozeer als iets dat bestreden moet worden, als je de gevoelens accepteert kun je er ook beter mee omgaan.

De angst?
Als ik het ruimte geef wordt het steeds erger...

quote:

Op zondag 21 november 2010 00:09 schreef 1299 het volgende:

[..]



Ik zeg niet dat je op moet gaan in je angst, maar angst kan niet alleen maar erger worden. Angst bouwt op en dan op een gegeven moment neemt het vanzelf weer af, omdat je niet continue meer angst kan krijgen.

Probeer te accepteren dat je bepaalde angsten hebt, ook al lijken deze irreeel. Maar heb je specifieke angsten of is het gewoon een angstgevoel dat zonder aantoonbare reden op komt?

Beiden. Maar laat ik als eerste opmerken dat ik in mijn therapieen hier nogal heftig op ingegaan ben.
Nu zijn mijn angsten : lange afstand snelweg rijden, meetings en trainingen gevenI aan grote groepen. Sws zijn groepen/ veel mensen spannend... Ook bij een fc utrecht voetbalwedstrijd of een popconcert.

Vroeger hield ik van auto rijden, nu ben ik er bang voor. Heel jammer.
De angst komt en gaat, heeft geen logica.
En dan kan ik 10 keer over de snelweg rijden zonder angst, de 11de keer kan het zomaar komen.
Trainingen geef ik normaal met een gezonde dosis spanning, maar soms kan het zomaar de pan uit rijzen...en dan heb ik het niet in controlle.
Mijn werk / teamleider weet dit. Er staat dus altijd iemand standby, voor het geval ik het niet trek. Niet hoeven gebruiken gelukkig. Maar ik heb dat wel nodig.
Met de nieuwe medicijnen heb ik mijn ergste paniek wel onder controle, maar de angst blijft...

En voor diegene die zeggen: dan moet je gewoon even geen trainingen geven..dus een stapje terug doen: nou, dan word ik alleen maar van meer dingen bang.
Thuiswerken wordt in mijn bedrijf aangemoedigd, maar voor mij is het soms beter om dit niet te doen. En de mensen juist wel op te zoeken.

[ Bericht 0% gewijzigd door capricia op 21-11-2010 01:00:32 ]

quote:

Op zondag 21 november 2010 00:59 schreef 1299 het volgende:
Ik herken dat auto verhaal wel een beetje, zelf heb ik ook een angst gerelateerde stoornis. Ik heb ook wel eens een paniekaanval gehad tijdens het sturen dus ik kan me het goed voorstellen.

Dingen uit de weg gaan is inderdaad geen optie, omdat je de angst dan je leven laat beheersen. Ik snap trouwens niet waarom je zoveel geld moet betalen voor je therapie? Bel anders eens naar PsyQ, daar hebben ze mensen die gespecialiseerd zijn in angststoornissen, en dat valt gewoon onder je verzekering, althans in mijn geval wel.

Er is hier ook geen pasklare oplossing voor, maar medicijnen kunnen zoals je zelf al gemerkt hebt een goed steuntje in de rug geven.

Je geeft zelf wel aan dat de klachten begonnen zijn na het overlijden van je broer, wellicht was de aanleg voor een angststoornis reeds aanwezig en was het verlies van je broer genoeg om dat in werking te zetten. Het doet natuurlijk wel wat met je als iemand die zo dicht bij je staat op zo'n jongen leeftijd heen gaat.

Angststoornissen komen zowel in mijn moeders als mijn vaders familie voor. Dus op zich is het niet zo vreemd dat ik er een ontwikkel...de aanleg is er, genetisch. Had het echter nooit bij mijzelf verwacht, omdat ik vrij nuchter in het leven sta. En ik wil me bij die angst niet neerleggen, en in die zin neem ik er ook geen genoegen mee.
Qua therapie: het basispakket vergoed 8 sessies ofzo, 1 per week. Daarna moet je het zelf betalen. Ik heb tenslotte nog steeds mijn baan, en dus mijn inkomen. Dus ik betaal het graag zelf, misschien is dat de reden dat ik na zoveel sessies wel eens resultaat wil zien. Therapie lijdt tot niets... Ze nemen zo een half jaar de tijd om tot een diagnose te komen. Belachelijk!
Geld maakt mij wat dat betreft niet zo uit. Ik wil er gewoon vanaf!

quote:

Op zondag 21 november 2010 01:21 schreef 1299 het volgende:
Ik heb zelf geleerd dat nuchter in het leven staan, of intelligentie of wat dan ook niets uitmaakt bij het ontwikkelen van zulke aandoeningen

Mijn ervaring is dat het wel redelijk goed werkt om het te accepteren dat je nu eenmaal gevoelens van angst hebt, en dat de wellicht niet meer over gaan. Het is bij mij ook een idee van controle willen hebben op mijzelf.

Bij mij werkt het goed als ik de angst gewoon de ruimte geef, zodra ik probeer de angst weg te drukken of te relativeren neemt deze alleen maar toe.

Hou het in ieder geval voor mogelijk dat je er nooit vanaf komt, het is in mijn optiek een groot gedeelte acceptatie.

Hoe doe je dat in je werk, verjaardagsfeestjes, kerst en oud en nieuw etc?
Als ik de angst bijv op werk, de ruimte geef, vraag ik me af: wil ik daar echt wel heen, waar doe ik voor? Terwijl werk wel een hele goede intellectuele uitdaging biedt.

quote:

Op zondag 21 november 2010 01:34 schreef Lo-Fi het volgende:

[..]


Het is soms wel eens verbazingwekkend om te zien hoe uitstekend toneel bepaalde mensen met psychische problemen kunnen spelen. In feite is het vooral zelfbescherming.

Eens.
Maar ik houd dat dus niet vol.. Ongeacht hoelang anderen het wel of niet volhouden.

quote:

Op zondag 21 november 2010 01:43 schreef Lo-Fi het volgende:

[..]


Ik bedoelde het ook meer in algemene zin en het hangt ook af van aard van de problematiek.

Je wilt niet weten hoeveel depressieve mensen er ieder weekend weer de gangmakers zijn op feestjes en partijen. Drank kan dat nog versterken.

De tante van de depressieve jongen, die hij 1x per kwartaal ziet, kan zomaar de indruk hebben na zo'n avond dat hij goed in z'n vel zit en dat het leven hem toelacht. Hij zal haar waarsch. desgevraagd ook vertellen dat het 'allemaal goed is' en mogelijk nog wat voorliegen over bepaalde zaken.

Herkenbaar.
Zeker zolang ik het niet hoef te vertellen.
Drinken is trouwens geen goede oplossing. Tijdelijk wel, qua pijn. Maar uiteindelijk niet, qua leven.
Voor mij was en is drinken wel een valkuil geworden.
Mijn idee is dat je na dood van een dierbare best wat minder streng mag zijn. Een paar keer goed dronken worden kan daarbij horen. Jezelf 2 dagen niet wassen ook. Maar na een of twee jaar moet je toch weer bij jezelf komen, toch?

Ik zit hier met een situatie dat de relativiteit van dingen kennelijk niet tijdelijk blijft en ook mijn angsten zijn reele angsten gebleken. Terwijl ik dat hiervoor niet op deze manier had.
Therapie helpt niet.
Ik wil graag meedoen aan het leven, maar ik blijf mezelf een buitenstaander voelen door dit alles. Jezelf te bewust zijn, bestaat dat?