R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Een tijdje geleden kwam er een jonge vrouw ter behandeling in onze fysiotherapiepraktijk. Mijn eerste indruk was: leuk meisje. Ze zag er goed uit, was spontaan en het half uurtje dat ik haar behandelde was gewoon gezellig, meer een kennismakingsgesprek maar wel met een hele leuke meid op de behandeltafel.
De tweede keer dat ze bij me kwam was het net even anders; in plaats van het oppervlakkige van 'waar woon je', 'hoe lang doe je dit werk al' en 'wat voor studie doe je' ging het gesprek eerder vanzelf en we bleken aardig op één lijn te zitten qua levensvisie en -stijl. Ik betrapte mezelf erop dat ik me niet erg kon concentreren op de behandeling zelf omdat ik genoot van haar aanwezigheid en het gesprek dat we voerden. We maakten nog een afspraak voor een behandeling over een paar weken en ik zei haar dat na die behandeling de therapie er waarschijnlijk op zou zitten.
's Avonds kon ik haar maar niet uit mijn hoofd houden. De volgende dag was dit nog erger, en ik voelde zowaar vlinders in mijn buik wat alweer een tijdje geleden was. De rest van de weken bleef dit gevoel hangen en de dagen voordat ik haar zou zien had ik me voorgenomen om haar ná de laatste behandeling te vragen of ze het zag zitten om eens iets met me te gaan drinken. Of ik dat wel of niet zou vragen liet ik dan afhangen van mijn gevoel; ik moest wel sterk het vermoeden hebben dat ze me ook leuk zou vinden want ik ben tenslotte wel therapeut en ik wil niet het gevoel geven aan mensen dat ik misbruik van de situatie maak o.i.d..
De dag vóór 'het' moment was ik aardig nerveus en in mijn hoofd bleef ik maar oefenen hoe ik het zou brengen, want in deze situatie ben ik nog nooit verzeild geraakt. Natuurlijk komt er nu en dan weleens een leuke vrouw langs maar dan schud ik dat idee van me af en wordt het een patiënt en ik therapeut. In die weken heb ik ook een paar keer gedacht om haar bij een collega in te plannen omdat ik me toch niet als therapeut kon voelen en dat vond ik niet eerlijk tegenover haar. Toch koos ik ervoor om mijn eigen geluk niet in de weg te staan en het zou alles of niets worden.
Afgelopen vrijdag kwam ik aan op het werk, keek in het digitale agenda en vernam dat ze afgebeld had omdat ze al klachtenvrij was. In het eerste dagdeel zat het een beetje in mijn hoofd maar ik kon me goed concentreren op mijn werk. Naarmate de dag vorderde begon ik erg te balen dat het nergens op uitgedraaid was. Ik ging voor alles of niets en het werd nog minder, want ik heb nu nergens toe de kans gekregen.
Ik kwam op het idee om haar te bellen ('dus het gaat goed met je klachten? mooi, blabla, vond het gezellig blabla, zullen we eens iets samen gaan drinken'), vond het later een stom idee want wat zou ze wel niet denken en daarna zei ik mezelf dat ik het van me af moest zien te zetten. Als ze het daadwerkelijk leuk vond om bij me te zijn had ze niet afgebeld want de kosten worden toch vergoed en dan had ze me ter plekke wel kunnen vertellen dat de klachten weg waren. Misschien was haar afbellen een smoesje omdat ze niet terug bij me wilde komen, maar dat kan ik me moeilijk voorstellen.
De medische term is 'tegenoverdracht' (patiënt verliefd op therapeut is overdracht) en valt vooral bij artsen en psychologen zwaar omdat zij een vertrouwensband hebben met de patiënt. Ik heb echter een pijnlijk spiertje behandeld en over koetjes en kalfjes gepraat, zoals ik met een vrouw in de kroeg (bij wijze van spreken) ook zou praten. Eerder had ik het een beetje bij een collega voorgelegd en die zei ik het uit mijn hoofd moest halen zolang de therapie bezig was, maar na de therapie (dus relatie patiënt-therapeut is verbroken) ziet hij er geen probleem in. Datzelfde had ik ook al bedacht maar het was fijn om te horen dat een collega hetzelfde erover dacht.
Maar nu zit ik dus met een kutgevoel. Als ik eerder op straat of in de supermarkt liep en een mooie vrouw zag dan kreeg ik een fijn gevoel van binnen, maar nu doet het me weinig. Ik denk alleen maar aan haar. Ik ben ook vrij kieskeurig maar qua uiterlijk en innerlijk is ze helemaal mijn type en zo iemand kom ik niet vaak tegen. Handel ik nu juist door me er overheen te (willen) zetten of moet ik mijn hart volgen? En vrouwen van Fok!, hoe zouden jullie reageren als je therapeut je zoiets zou vragen? Of je na een week zou opbellen van: ''met je fysio, alles goed? ik vond het gezellig blabla en zou wel iets met je willen gaan drinken.''
Dat laatste zie ik mezelf niet snel doen maar als ik me zo blijf voelen ga ik op een gegeven moment in 'desperatation mode'. Maar aan de andere kant, hoe langer ik blijf wachten hoe moelijker het wordt om die stap te zetten. En de moed zinkt me nu al aardig in de schoenen. Sterker nog, mijn twijfel groeit naarmate deze OP langer wordt. Ik weet zelfs nieteens of ze een vriend heeft, maar daar kan ik ook maar op één manier achter komen. Mijn hoofd zegt: ''laat toch zitten joh'' maar mijn hart zegt: ''do it! do it!'' en ik heb het vermoeden dat dit nog wel een tijdje aan zal houden. Normaal gesproken kan ik het knopje na een paar dagen omzetten als mijn hoofd 'nee' zegt maar dat lukt me dit keer niet.
Wat te doen, wat te doen. Graag jullie ongezouten mening hierover, maar dat kunnen jullie wel
De tweede keer dat ze bij me kwam was het net even anders; in plaats van het oppervlakkige van 'waar woon je', 'hoe lang doe je dit werk al' en 'wat voor studie doe je' ging het gesprek eerder vanzelf en we bleken aardig op één lijn te zitten qua levensvisie en -stijl. Ik betrapte mezelf erop dat ik me niet erg kon concentreren op de behandeling zelf omdat ik genoot van haar aanwezigheid en het gesprek dat we voerden. We maakten nog een afspraak voor een behandeling over een paar weken en ik zei haar dat na die behandeling de therapie er waarschijnlijk op zou zitten.
's Avonds kon ik haar maar niet uit mijn hoofd houden. De volgende dag was dit nog erger, en ik voelde zowaar vlinders in mijn buik wat alweer een tijdje geleden was. De rest van de weken bleef dit gevoel hangen en de dagen voordat ik haar zou zien had ik me voorgenomen om haar ná de laatste behandeling te vragen of ze het zag zitten om eens iets met me te gaan drinken. Of ik dat wel of niet zou vragen liet ik dan afhangen van mijn gevoel; ik moest wel sterk het vermoeden hebben dat ze me ook leuk zou vinden want ik ben tenslotte wel therapeut en ik wil niet het gevoel geven aan mensen dat ik misbruik van de situatie maak o.i.d..
De dag vóór 'het' moment was ik aardig nerveus en in mijn hoofd bleef ik maar oefenen hoe ik het zou brengen, want in deze situatie ben ik nog nooit verzeild geraakt. Natuurlijk komt er nu en dan weleens een leuke vrouw langs maar dan schud ik dat idee van me af en wordt het een patiënt en ik therapeut. In die weken heb ik ook een paar keer gedacht om haar bij een collega in te plannen omdat ik me toch niet als therapeut kon voelen en dat vond ik niet eerlijk tegenover haar. Toch koos ik ervoor om mijn eigen geluk niet in de weg te staan en het zou alles of niets worden.
Afgelopen vrijdag kwam ik aan op het werk, keek in het digitale agenda en vernam dat ze afgebeld had omdat ze al klachtenvrij was. In het eerste dagdeel zat het een beetje in mijn hoofd maar ik kon me goed concentreren op mijn werk. Naarmate de dag vorderde begon ik erg te balen dat het nergens op uitgedraaid was. Ik ging voor alles of niets en het werd nog minder, want ik heb nu nergens toe de kans gekregen.
Ik kwam op het idee om haar te bellen ('dus het gaat goed met je klachten? mooi, blabla, vond het gezellig blabla, zullen we eens iets samen gaan drinken'), vond het later een stom idee want wat zou ze wel niet denken en daarna zei ik mezelf dat ik het van me af moest zien te zetten. Als ze het daadwerkelijk leuk vond om bij me te zijn had ze niet afgebeld want de kosten worden toch vergoed en dan had ze me ter plekke wel kunnen vertellen dat de klachten weg waren. Misschien was haar afbellen een smoesje omdat ze niet terug bij me wilde komen, maar dat kan ik me moeilijk voorstellen.
De medische term is 'tegenoverdracht' (patiënt verliefd op therapeut is overdracht) en valt vooral bij artsen en psychologen zwaar omdat zij een vertrouwensband hebben met de patiënt. Ik heb echter een pijnlijk spiertje behandeld en over koetjes en kalfjes gepraat, zoals ik met een vrouw in de kroeg (bij wijze van spreken) ook zou praten. Eerder had ik het een beetje bij een collega voorgelegd en die zei ik het uit mijn hoofd moest halen zolang de therapie bezig was, maar na de therapie (dus relatie patiënt-therapeut is verbroken) ziet hij er geen probleem in. Datzelfde had ik ook al bedacht maar het was fijn om te horen dat een collega hetzelfde erover dacht.
Maar nu zit ik dus met een kutgevoel. Als ik eerder op straat of in de supermarkt liep en een mooie vrouw zag dan kreeg ik een fijn gevoel van binnen, maar nu doet het me weinig. Ik denk alleen maar aan haar. Ik ben ook vrij kieskeurig maar qua uiterlijk en innerlijk is ze helemaal mijn type en zo iemand kom ik niet vaak tegen. Handel ik nu juist door me er overheen te (willen) zetten of moet ik mijn hart volgen? En vrouwen van Fok!, hoe zouden jullie reageren als je therapeut je zoiets zou vragen? Of je na een week zou opbellen van: ''met je fysio, alles goed? ik vond het gezellig blabla en zou wel iets met je willen gaan drinken.''
Dat laatste zie ik mezelf niet snel doen maar als ik me zo blijf voelen ga ik op een gegeven moment in 'desperatation mode'. Maar aan de andere kant, hoe langer ik blijf wachten hoe moelijker het wordt om die stap te zetten. En de moed zinkt me nu al aardig in de schoenen. Sterker nog, mijn twijfel groeit naarmate deze OP langer wordt. Ik weet zelfs nieteens of ze een vriend heeft, maar daar kan ik ook maar op één manier achter komen. Mijn hoofd zegt: ''laat toch zitten joh'' maar mijn hart zegt: ''do it! do it!'' en ik heb het vermoeden dat dit nog wel een tijdje aan zal houden. Normaal gesproken kan ik het knopje na een paar dagen omzetten als mijn hoofd 'nee' zegt maar dat lukt me dit keer niet.
Wat te doen, wat te doen. Graag jullie ongezouten mening hierover, maar dat kunnen jullie wel
Je kunt op z'n minst een poging wagen,bedenk voor jezelf hoe groot de kans is dat je haar nog een keer tegenkomt, in de praktijk of op straat! Ze is geen patient meer dus in principe staat er weinig in je weg.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Op het moment dat de patient/client niet meer onder behandeling is in de praktijk lijkt het mijns inziens geen probleem. Aan de andere kant lijkt het me toch raar om als fysiotherapeut op te bellen voor een date 
Wens je in ieder geval wel veel succes
Wens je in ieder geval wel veel succes
Dat vroeg ik mij eigenlijk ook nog af, hoe zit het met de privacywaarborging van de patient/client? mag je zomaar haar telefoonnummer gebruiken voor privé doeleinden?quote:Op dinsdag 16 november 2010 22:41 schreef Diemux het volgende:
Is het wettelijk/ethisch gezien toegestaan?
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik vind het wel erg weird dat je zo geobsedeerd bent met iemand die je drie keer een half uurtje hebt gezien onder zulke omstandigheden, maar los daarvan zou ik haar maar gewoon bellen. Ze is je patiënt niet meer en als ze ooit weer klachten heeft kan ze wel bij een andere fysiotherapeut terecht, je bent niet de enige.
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Een keertje bellen hoe het gaat en of ze iets wil afspreken kan je moeilijk privacyschending noemen.quote:
[..]
Dat vroeg ik mij eigenlijk ook nog af, hoe zit het met de privacywaarborging van de patient/client? mag je zomaar haar telefoonnummer gebruiken voor privé doeleinden?
als het nu de geestelijke gezondheidszorg was, dan altijd uit den boze... maar ik zie het probleem niet bij een fysiotherapeut
zal vast wel ook volgens de beroepsethiek niet mogen, maarja
zal vast wel ook volgens de beroepsethiek niet mogen, maarja
Interessant topic. Toch zou ik er serieus rekening mee houden dat je een blauwtje kan gaan lopen. Misschien is het gewoon haar ''gave'' ( 
) dat ze makkelijk persoonlijke gesprekken aanknoopt, en vindt ze het raar als je belt. Ik, als vrouw, zou verbaasd zijn in elk geval, maar niet per sé op een negatieve manier. Pas alleen op dat ze geen klacht in gaat dienen ofzo, dan heb je wel een probleem. Afweging maken dus.
) dat ze makkelijk persoonlijke gesprekken aanknoopt, en vindt ze het raar als je belt. Ik, als vrouw, zou verbaasd zijn in elk geval, maar niet per sé op een negatieve manier. Pas alleen op dat ze geen klacht in gaat dienen ofzo, dan heb je wel een probleem. Afweging maken dus.
Heb je haar al gehyved of op facebook gekeken voor relatiestatus? Niet dat dat altijd even betrouwbaar is maar het kan een stap in de juiste richting zijn.
#26 || Luciano da Silva
Als het inderdaad in orde is dat je haar benadert omdat de behandeling afgelopen is, zou ik een gokje wagen. Dat zij zo door je hoofd spookt en je weet dat er zó geen duidelijkheid komt, dan zou ik ook duidelijkheid willen. Maar niet via telefoon of zo - je hebt haar wel via je beroep ontmoet als therapeut. Stuur haar een kaartje, dat is wat minder direct.
Wel opvallend dat zij die laatste afspraak heeft afgebeld. Hou open dat ze niet hetzelfde voelt als jij.
Wel opvallend dat zij die laatste afspraak heeft afgebeld. Hou open dat ze niet hetzelfde voelt als jij.
mmm, als meneer een geheimhoudingsverklaring heeft getekend kan dat bellen toch wel eens te veel zijn (als ze zou klagen).quote:
[..]
Een keertje bellen hoe het gaat en of ze iets wil afspreken kan je moeilijk privacyschending noemen.
Die voelde dat je haar wel zag zitten en had hier geen zin in. Dus belde ze af voor de eerst volgende afspraak.
Dat zit er echt wel dik in... als ik TS was zou ik toch eerst nog even uitzoeken hoe het zit met wat er gebeurt als ze een klacht indient.quote:
Die voelde dat je haar wel zag zitten en had hier geen zin in. Dus belde ze af voor de eerst volgende afspraak.
Bel der eerst gewoon op met de vraag hoe het nu gaat, toon interesse en laat blijken dat je het fijn vind dat ze klachtenvrij is. Als er een stompzinning verhaal komt waar geen touw aan vast te knopen is, dan weet je dat het beter is om af te kappen. Als het weer heel gezellig is, zou je een poging kunnen wagen.
#26 || Luciano da Silva
vrouwen hebben over het algemeen prima door wanneer een man gecharmeerd van ze is, dus het is inderdaad mogelijk dat ze die afspraak cancelde omdat ze geen zin had in deze shit.quote:
[..]
Dat zit er echt wel dik in... als ik TS was zou ik toch eerst nog even uitzoeken hoe het zit met wat er gebeurt als ze een klacht indient.
Dit lijkt me het bestequote:
Bel der eerst gewoon op met de vraag hoe het nu gaat, toon interesse en laat blijken dat je het fijn vind dat ze klachtenvrij is. Als er een stompzinning verhaal komt waar geen touw aan vast te knopen is, dan weet je dat het beter is om af te kappen. Als het weer heel gezellig is, zou je een poging kunnen wagen.
Ik heb even gezocht maar ik vind er 1 met dezelfde naam en die heeft een verborgen profiel.quote:
Heb je haar al gehyved of op facebook gekeken voor relatiestatus? Niet dat dat altijd even betrouwbaar is maar het kan een stap in de juiste richting zijn.
Haha dat zou inderdaad kunnen. Maar iedereen lijkt het er over eens te zijn dat ik gewoon de telefoon moet oppakken?quote:
Misschien is het gewoon haar ''gave'' (
Oh, toch niet. Dat was eigenlijk niet in me opgekomen. Is dat niet te 'ouderwets', een kaartje sturen? Geen idee wat ik er op zou moeten schrijven en aan de telefoon heb je wel meteen antwoord, al geef ik je gelijk dat dit iemand een beetje voor het blok zet.quote:
Maar niet via telefoon of zo - je hebt haar wel via je beroep ontmoet als therapeut. Stuur haar een kaartje, dat is wat minder direct.
Goeie tipquote:
Bel der eerst gewoon op met de vraag hoe het nu gaat, toon interesse en laat blijken dat je het fijn vind dat ze klachtenvrij is. Als er een stompzinning verhaal komt waar geen touw aan vast te knopen is, dan weet je dat het beter is om af te kappen. Als het weer heel gezellig is, zou je een poging kunnen wagen.
Bedankt allemaal voor jullie reacties tot dusver, ik ga slapen. Morgenavond meld ik me weer.
Het is geen psychologische klacht. Dus ik vind dat het kan. Juridisch gezien weet ik het niet. Misschien even je werkgever inlichten?
Laat me met rust!
Je bent niks anders dan een passant voor haar geweest. De kans dat het niks wordt en je op je bek gaat is 99.9%. De kans dat ze bezet is is ook 99.9%.
Kortom, ik moet deze soap volgen!
Kortom, ik moet deze soap volgen!
|
|
