De bevalling inleiden, wat kan ik verwachten?

Ik heb zelf geen ervaring, maar wat ik er van hier van mee krijg is dat het soms een tegenvaller is dat 'we gaan u morgen inleiden' niet altijd betekent dat je dan ook morgen je kindje hebt. Dus dat is wel iets om rekening mee te houden.

Als je baarmoedermond er nog niet rijp voor is moet dat eerst nog gebeuren en krijg je te maken met dingen als 'een veter inbrengen' of 'gel' om de boel te laten verweken. Daar kan soms we een nachtje (of 2) overheen gaan.

Wat ik wel gehad heb is een infuus met weeën-opwekkers en ik vond het aardig pijnlijk, maar ik denk dat ik dat van weeën zonder infuus ook gevonden zou hebben.

Wij hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt 2 weken geleden:

Op maandag op controle in het ziekenhuis waar werd geconstateerd dat de bloeddruk veel te hoog was. Mijn vrouw was op dat moment 40 weken en 3 dagen zwanger. (Daarvoor nooit een hoge bloeddruk gehad)

Mijn vrouw moest in het ziekenhuis blijven waarna diverse onderzoekjes gedaan werden. Het bleek later inderdaad om een zwangerschapsvergiftiging te gaan.

Wat kan ik verwachten?
- hoe verloopt het?
De volgende ochtend mochten we naar de verloskamer. Hier bleek dat mijn vrouw 2 centimeter ontsluiting had en de vliezen gebroken konden worden. Gel was dus niet nodig.

- is de pijn te hanteren zonder pijnstilling?
Mijn vrouw had veel pijn. De wee-opwekkers werden elk half uur verdubbeld. Toen ze om pijnbestrijding vroeg, kreeg ze dit pas een uur later. Eenmaal terug op de verloskamer bleek ze al 8cm te hebben en werd de pijnbestrijding weer stop gezet

- is er effect op bijvoorbeeld het op gang komen van de borstvoeding?
Door de Magnesium (zit in het infuus tegen de hoge bloeddruk) mocht ze ieder geval de komende tijd geen borstvoeding geven. Echter raadde het ziekenhuis borstvoeding ook af in dit geval.

- heb ik nog wat bewegingsvrijheid of ben ik door het infuus en de ctg aan bed gekluisterd?
Mijn vrouw was de eerste 4-5 dagen aan het bed gekluisterd. Zij kon met bed en de infusen naar ons kind. Die lag aan de monitor op een andere kamer omdat de moeder medicijnen kreeg tegen de hoge bloeddruk. Deze medicijnen komen ook in het kind terecht.

- is het herstel anders dan na een bevalling die zelf begonnen is?
Valt denk ik mee, behalve het afbouwen van de medicijnen tegen de hoge bloeddruk.

Allereerst wil ik benadrukken dat ik veel verschillende verhalen hoor over inleidingen. Bij de ene vrouw gaat het heel vlotjes, bij de andere vrouw duurt het maar en is het heel zwaar. Dat is niet altijd afhankelijk van hoe 'klaar' je lichaam al is voor de bevalling.

Goed, eerst zal er gekeken worden of je lichaam al klaar is om ingeleid te worden. Er wordt niet alleen gekeken naar de ontsluiting maar ook naar het verstreken zijn van je baarmoedermond. Als je lichaam nog niet klaar is om de bevalling in te leiden kan er een gel gebruikt worden om je baarmoedermond te laten verstrijken, maar ook een veter (heb ik wel eens gelezen) of gewoon pillen. Bij mij zijn pillen gebruikt. Ik kreeg driemaal daags een dosering en na elke dosering werd er gekeken of de pillen iets uithaalden. Een paar keer per dag werd mijn bloeddruk opgenomen en werd ik aan een ctg gelegd. Tussendoor mocht ik doen wat ik wilde, als ik maar in het ziekenhuis bleef. BIj mij duurde dit een dag en ik heb die dag als heel ontspannen ervaren.

Als je lichaam klaar is willen ze volgens mij graag je vliezen breken en je een wee-opwekkend middel toedienen. Ik denk dat in deze fase pas een infuus aangelegd wordt en je minder mobiel wordt. Bij mij braken mijn vliezen vanzelf ('s ochtends was er met de pillen begonnen, net voor middernacht braken mijn vliezen) en werd daarna de hele procedure van het inleiden in gang gezet. Bij mij werden inwendig elektroden ingebracht om de hartslag van de baby in de gaten te houden; de meting met de buikband bleek onbetrouwbaar.

Vanaf dit moment werd ik immobieler. Ik belandde in een urenlange weeenstorm en vroeg al gauw om een ruggenprik, maar ik heb achteraf begrepen dat de heftigheid van de weeen niet samenhing met het wee-opwekkende middel dat ik kreeg toegediend. Dat wil zeggen, ze kunnen dat middel tegenwoordig heel gedoseerd toebrengen en ze zullen daar ook wel voorzichtig mee zijn. Ik moet bekennen dat ik er zelf niet helemaal van overtuigd ben dat de heftigheid van de weeen niet met het middel samenhing, maar goed. Ik vroeg om een ruggenprik en werd daardoor nog immobieler (ik kreeg toen immers een katheter). Na de tweede ruggenprik kreeg ik pethidine en toen mocht ik niet eens meer op de rand van het bed zitten. Dit is wel iets om rekening mee te houden als je om pijnstilling vraagt. Maar goed, als je toe bent aan pijnstilling heb je volgens mij ook niet bepaald de behoefte om nog rond te wandelen.

Bij mij kwam de borstvoeding heel soepeltjes op gang. Ik heb niets gehoord of gelezen over een mogelijk verband tussen borstvoeding en inleidingen. Wel weet ik dat er een verband is gevonden tussen pijnstilling (met name pethidine) en het welslagen van de borstvoeding. Op dit punt zou je je nog in kunnen lezen. Mijn herstel verliep moeizaam, maar dat kwam door het vele bloedverlies na de bevalling. Ook hier bestond geen verband met de inleiding zelf.

Het verloop van mijn bevalling zag er trouwens ongeveer als volgt uit: 's ochtends vroeg werd begonnen met de pillen, vroeg in de avond kreeg ik last van de eerste gemene krampen (achteraf zullen dat de eerste weeen zijn geweest), rond middernacht braken mijn vliezen, voor de ochtend aanbrak had ik al 2x een ruggenprik gehad, om 15:00 uur mocht ik gaan persen en Ivan is om ongeveer 17:00 uur geboren.

Ik denk dat je gewoon de telefoon moet oppakken en de verloskundige of de gyn al je vragen moet laten beantwoorden. Elk verhaal is weer anders. Ligt er ook maar net aan hoe hoog je bloeddruk is en hoe je kindje het doet. Als je kindje door de hoge bloeddruk "gevaar" zou lopen (of jij zelf) dan hadden ze je gelijk opgenomen in het ziekenhuis.

Wat Claudia zegt, natuurlijk verschilt het per persoon. Ik kan niet meer doen dan je vertellen hoe het inleiden bij mij ging...

Korte samenvatting van waarom ik werd ingeleid: 42 weken zwanger, geen ontsluiting, nog geeneens een verweekte baarmoedermond, dus naar het ziekenhuis toe.

Ik kreeg eerst een lading gel. De hoop was dat daardoor eea zou verweken en er evt zelfs al weeën zouden beginnen, want ze konden mijn vliezen pas breken als ik minimaal 2cm ontsluiting had. Dat was om 7 uur 's ochtends. Toen er niets gebeurde (NIETS! ) moest ik wachten tot half 2 's middags (saai...). Toen kreeg ik een dubbele dosis gel. Deed ook niets. Pas 's nachts om een uur of 3 begon er wat te rommelen. Dat was dus vooral héél lang wachten. Ik heb dat helemaal niet als ontspannend ervaren, ik verveelde me kapot, mijn man mocht niet blijven slapen en ik moest in het ziekenhuis blijven, wat je na één rondje ook wel weer gezien hebt

De ochtend erna had ik net genoeg ontsluiting, dus mijn vliezen werden gebroken. De hoop was dat daarna de weeën vanzelf zouden beginnen. Maar niks ging vanzelf bij mij, dus dat ook niet. Dus weeënopwekkend infuus. Toen kwamen de weeën en flink ook, rug- en buikweeën tegelijk, er zat al snel nauwelijks meer tijd tussen en heel veel deed het niet, dus uiteindelijk een ruggeprik gehad, uurtje of twee geslapen, volledige ontsluiting, ruggeprik uit en bevallen van m'n dochter.

Wat ik er heel jammer aan vond is hoe klinisch het allemaal werd. Ik kreeg een elektrode op Willows hoofd omdat ze in het vruchwater had gepoept (goed, dat heeft weinig met inleiden te maken), lag af en toe aan de CTG tussendoor, een weeënopwekkend infuus in mijn arm en uiteindelijk nog veel meer draadjes en slangetjes voor de ruggeprik. Daardoor kon ik geen kant op, ik mocht alleen maar op bed zitten

quote:

Op donderdag 4 november 2010 11:20 schreef Leandra het volgende:
Wat kan ik verwachten?
- hoe verloopt het?
- is de pijn te hanteren zonder pijnstilling?
- is er effect op bijvoorbeeld het op gang komen van de borstvoeding?
- heb ik nog wat bewegingsvrijheid of ben ik door het infuus en de ctg aan bed gekluisterd?
- is het herstel anders dan na een bevalling die zelf begonnen is?

wb het verloop kan ik dus niet veel meer zeggen dan hoe het bij mij is gegaan. Wellicht beginnen de weeën na de gel automatisch bij jou, dat scheelt al een hoop.

Mijn verloskundige vertelde me bij de nacontrole dat het vaak zo is dat de weeën heftiger zijn dan bij een normale bevalling, omdat je lichaam en je baarmoeder eigenlijk nog niet klaar zijn voor de bevalling maar er enigszins ruw toe worden gedwongen. Ik kan alleen niet zeggen of een bevalling zonder inleiden bij mij minder heftig was geweest natuurlijk. Ik lees wel bij Claudia min of meer hetzelfde, dus wellicht zit daar wel een kern van waarheid in.

Het aan het bed gekluisterd zitten heb ik hierboven al beantwoord. Bij mij was dat dus wel zo, hopelijk bij jou niet

wb het herstel viel het me allemaal wel mee, ik had een redelijk heftige bevalling met veel bloedverlies, maar ik kan me niet voorstellen dat er iets van de nasleep kwam door het inleiden.

edit: borstvoedingsvraag vergeten. Daar was bij mij helemaal geen sprake van, dat ik dat niet zou mogen, maar ik had dan ook geen hoge bloeddruk of zwangerschapsvergiftiging. Ik heb gewoon borstvoeding gegeven en werd daarbij heel netjes geholpen door de verpleging.

Succes in elk geval!

[ Bericht 3% gewijzigd door innepin op 04-11-2010 12:31:08 ]

Behalve de pillen, hormoonveter en gel, bestaat er ook nog zoiets als de ballonkatheter. Niet veel gebruikt, maar het kan maar net gangbaar zijn in jouw ziekenhuis
Vliezen worden gebroken vanaf zo'n 2 centimeter, simpelweg omdat je er eerder niet bij kunt. Meestal is er dan ook een infuus nodig met wee-opwekkers (syntocinon), niet altijd. De mazzel die jij hebt is dat je al eerder bevallen bent. Je hebt daardoor iets meer kans dat je gelijk met vliezen breken kan starten.

Of de pijn te hanteren is, kun je natuurlijk alleen zelf bepalen op dat moment. De opbouw van pijn is met inleiden over het algemeen wel iets heftiger dan bij een natuurlijk verloop en de kans op een weeënstorm is ook iets hoger. Maar of dat bij jou ook het geval is, weet je dan pas en of je het aankan, weet je ook pas op dat moment.

Een relatie tussen inleiden en het op gang komen van de borstvoeding is mij niet bekend. Echter, als je een infuus hebt gehad, heb je kans dat je baby zwaarder ter wereld komt dan zijn 'echte' geboortegewicht, waardoor hij ook iets meer zal afvallen in de kraamweek.

Als de bevalling eenmaal begonnen is, hangt het af van je verpleging wat je nog 'mag'. Soms zul je van het CTG afmogen, soms ook niet. Als je aan het CTG vastzit, kun je meestal wel nog naast je bed staan. Soms zul je per se op je zij moeten liggen ivm de hartslag van de baby, soms ook niet. Blijf in ieder geval communiceren wat je zelf wilt, laat het je niet overkomen. Jouw lijf, jouw baby, jouw bevalling.

Het herstel is in principe niet anders dan na een niet ingeleide bevalling.

quote:

Op donderdag 4 november 2010 12:25 schreef innepin het volgende:
Wat ik er heel jammer aan vond is hoe klinisch het allemaal werd. Ik kreeg een elektrode op Willows hoofd omdat ze in het vruchwater had gepoept (goed, dat heeft weinig met inleiden te maken), lag af en toe aan de CTG tussendoor, een weeënopwekkend infuus in mijn arm en uiteindelijk nog veel meer draadjes en slangetjes voor de ruggeprik. Daardoor kon ik geen kant op, ik mocht alleen maar op bed zitten

Als tegenhanger van dit gevoel: ik vond het allemaal juist ontzettend prettig. Ik werd goed in de gaten gehouden, de baby werd goed in de gaten gehouden, er bestond geen onzekerheid over ontsluiting en zo, er hoefde niet ineens naar het ziekenhuis gesneld te worden. Ik vond het fijn en rustig, ben die eerste dag echt verwend door de verpleging en de tweede dag heb ik veel zorg en aandacht gehad. Telkens als ik het ergens moeilijk mee had werd er met me meegedacht en werd er naar een oplossing gekocht. Alles en iedereen stond paraat.

Ik hoor wel eens andere verhalen, maar ik wil dit toch ook even benadrukken. Ik had me bovendien ingesteld op een inleiding en ik had er vrede mee. Ook had ik me erop ingesteld dat het allemaal wel een tijdje kon duren en daarom was mijn ongeduld niet groot. Sterker nog, ik had verwacht dat ze op dag 2 met een nieuwe lading pillen zouden aankomen en het was een aangename verrassing voor me dat mijn vliezen spontaan braken en de weeen vanzelf op gang kwamen.

quote:

Mijn verloskundige vertelde me bij de nacontrole dat het vaak zo is dat de weeën heftiger zijn dan bij een normale bevalling, omdat je lichaam en je baarmoeder eigenlijk nog niet klaar zijn voor de bevalling maar er enigszins ruw toe worden gedwongen. Ik kan alleen niet zeggen of een bevalling zonder inleiden bij mij minder heftig was geweest natuurlijk.

Ik heb er al meermalen naar gevraagd en in mijn ziekenhuis wordt dit verband dus ontkend, gezien de mogelijkheden van de middelen van nu. Ik ben benieuwd wat anderen hierover gehoord of gelezen hebben!

@Claudia, ja, mijn geduld was na 42 weken zwanger zijn wel een tikkeltje op Ik had héél erg gehoopt op een bevalling die uit zichzelf op gang zou komen. Toen het inleiden werd, nou ja, dat moest dan maar, maar dat er de eerste dag niets op gang kwam, vond ik wel erg jammer.

Ik had vooral moeite met het geen kant op kunnen tijdens de bevalling omdat ik rugweeën had, die ik 's ochtends nog kon verlichten door te douchen, maar dat mocht niet meer door het infuus en de elektrode.

Maar ik werd wel super begeleid hoor! Ik ben heel tevreden over mijn ziekenhuiservaring in het algemeen, de vele mensen die mijn bed (en doos ) passeerden waren stuk voor stuk top.

Ik kan het me goed voorstellen, hoor! Ik hoop deze keer stiekem ook op een spontane bevalling, maar dat is omdat ik nieuwsgierig ben hoe dat dan zal zijn. En ik heb waarschijnlijk een wat geromantiseerd beeld van 'gezellig samen thuis beginnen'.

Ik vond mijn immobliteit niet erg doordat ik zoveel pijn had dat ik sowieso alleen maar op de rand van het bed wilde zitten. Voor mij was de domper heel groot toen ik na het zetten van de pethidinespuit hoorde dat ik vanaf dat moment moest liggen. Liggen, dat was de hel! Maar ik denk dat dit soort dingen wel bij elke bevalling horen, het zoeken naar een houding en zo.

Ik zag het trouwens de vorige keer als een groot voordeel dat ik in het ziekenhuis begon omdat ik wist dat er zoveel mogelijkheden waren. Als je thuis bevalt moet je het gewoon doen met... jezelf. Nu denk ik dat die verwachting me ook wat tegengewerkt kan hebben. Ik wíst dat ik om pijnbestrijding kon vragen. Het heeft heel lang geduurd (pas na de vele pijnbestrijdingsmiddelen die ik heb gehad en die geen van alle werkten) tot ik op eigen kracht een manier kon vinden om in de pijn te berusten. Voor ik dat moment bereikt had, heb ik zelfs nog om een keizersnede gevraagd.

De geboorte van de placenta zet de borstvoeding in gang

Als ik jou was zou ik me wel goed laten informeren over (eventuele) medicijntoediening en borstvoeding, Leandra. Dan kun je voorbereidingen treffen, mocht dat nodig zijn.

Ik ben twee keer ingeleid.
Een keer met 40 weken en 18 dagen en de tweede keer met krap 38 weken, op verzoek.

Net als Claudia ben ik zeer tevreden over het inleiden.
Beide keren was ik binnen 3,5 uur geknipt en geschoren.
Ik vond de weeen heftig, maar gezien de korte tijd heel goed te doen.

Succes en zo.

Het is heel verschillend en afhankelijk van wat factoren.. Is je baarmoedermond rijp? Heb je ontsluiting? Als alles nog potdicht zit, is de kans dat het wat langer gaat duren erg groot. Het hóeft overigens niet..

Ik vond het allemaal prima te doen. Maar ik had dan al 2 cm ontsluiting (38 weken en een dag) vliezen werden gebroken en infuus aangezet en direct kwamen er al behoorlijke weeën. Het infuus is zelfs nog uitgezet, omdat mijn lichaam het erg goed zelf overpakte. Wel heb ik om een remifentanil pompje gevraagd, deze heb ik gekregen toen ik rond de 6 cm zat..

Om ongeveer 8 uur zat het infuus erin, en om half 4 is Leia geboren. Het kan dus vrij vlot gaan. Qua pijn heb ik geen vergelijking met een 'gewone' bevalling.

Qua bewegingsvrijheid: met het infuus kun je gewoon je bed uit. Ze plakken hem extra goed vast (speciaal voor barende vrouwen, zeiden ze er bij mij nog bij ) wel had ik een CTG band om en een elektrode op Leia's hoofd zitten. Nu vond ik opstaan vreselijk en kon ik mijn weeën alleen opvangen liggend in bed en als ik naar de wc wilde dan werd alles (excl. infuus) even afgekoppeld en later weer aangesloten.

Hier ben ik wel geholpen met een pomp, maar daarna ging alles net zoals bij een gewone bevalling.. Leia kreeg ik direct op mijn borst.. die is na eventjes wel even gecheckt, maar toen kreeg ik haar weer terug en heb alle tijd gekregen. Ze is zelfs aangelegd een half uur nadat de placenta is geboren Ik heb geen enkel probleem gehad met de bv door de inleiding (wel door verkeerd aanleggen kloven enzo maar dat kwam dus niet van de inleiding)

Goed, ik kreeg visite, dus anderen hebben ongetwijfeld hetzelfde al gepost, maar dit was mijn ervaring...

[ Bericht 0% gewijzigd door Orea op 04-11-2010 13:38:41 ]

Ik ben ook twee keer ingeleid. De eerste keer bij 39 weken, en toen had ik nog helemaal geen onsluiting en moest er dus eerst 2 dagen gel ingebracht worden. Toen zijn in de nacht vanzelf mijn vliezen gebroken en de weeen op gang gekomen, maar het heeft toen dus wel 3 dagen geduurd. Het was elke keer een half uur (meestal wel langer) aan het CTG liggen, dan gel inbrengen en dan even blijven liggen en dan mochten we gewoon rondlopen in het ziekenhuis. En dat 4 keer per dag. Was vooral erg saai en we hadden ook niet verwacht dat het zo lang zou duren. Ik heb toen ook pethidine gekregen, dus het is wel een beetje een waas hoe het precies gegaan is op 't eind, toen het dus allemaal echt op gang gekomen was.

De tweede keer ben ik met 38 weken ingeleid, en toen had ik al 1cm ontsluiting, dus toen hebben ze om 8 uur in de ochtend mijn vliezen gebroken en heb ik een infuus met wee-opwekkend infuus gekregen. Mijn bmm was nog niet verstreken of niet rijp genoeg ofzoiets, dus daarom zouden de eerste 4 cm wel langer duren dan normaal hadden ze al gezegd. Ik moest de hele tijd aan het CTG liggen, en mocht dus ook mijn bed niet uit, behalve om naar de wc te gaan en dan moest dat ook eerst losgekoppeld worden. Erg vervelend vond ik dat. Maar tot half 5 in de middag vond ik het allemaal heel erg meevallen, had wel wat krampjes, maar niks echt pijnlijks. Pas laat in de middag werd het heftig, en om 8 uur savonds was Anna er al. Heb toen ook nog remifentanil gehad, omdat ik dacht dat het nog heeeel lang zou gaan duren, en ik dacht dat ik dat niet vol zou houden, zo lang die pijn (ik had om half 5 pas 3cm ontsluiting). Maar achteraf ging het laaste stuk heel snel.

De tweede keer is het me in elk geval heel erg meegevallen, en ik vond het helemaal niet zo heftig, juist heel rustig en geleidelijk. Alleen het op bed liggen terwijl ik nog geen echt weeen had, vond ik erg vervelend. Toen ik echt weeen had, wilde ik juist alleen maar liggen.
Oh ja, ik mocht trouwens op een gegeven moment, toen het goed op gang was, ook wel onder de douche, en dus even los van het CTG.

Ik ben ook ingeleid, met 40w5, vanwege een hoge bloeddruk. Ik had al wel 2cm ontsluiting, dus ze konden mijn vliezen breken. Maar omdat er daarna niets uit zichzelf op gang kwam kreeg ik toch die weeënopwekkers via een infuus. Dat leek eerst niet veel te doen, maar op een gegeven moment ging het ineens heeel hard... weeënstorm... Ik heb een ruggenprik gekregen, en tijdens het zetten daarvan was de anesthesist een beetje aan het mopperen. ("Ben je ingeleid? Ze zouden eigenlijk dan meteen een afspraak voor een ruggenprik moeten maken, bijna allemaal hebben ze dat dan nodig... etc")
Toen ik terugkwam in m'n kamertje van het zetten van de ruggenprik, bleek ik volledige ontsluiting te hebben. En toen heb ik moeten wachten totdat die weer een beetje uitgewerkt was zodat ik de persweeën wel kon voelen. Ik vond het niet erg; na die weeënstorm was ik wel toe aan even pauze voordat het echte perswerk zou beginnen.

Ik vond het zelf niet zo erg om op bed te blijven liggen, ik had er niet zo'n behoefte aan om rond te lopen. Mijn man vond het wel minder... voor hem was het vooral erg saai daar in het ziekenhuis om maar te wachten en niets te kunnen doen.

Ik heb geen problemen gehad met het op gang brengen van de borstvoeding. Mijn placenta wilde niet zo goed loslaten, dus op een gegeven moment hebben ze Lars al aangelegd omdat dat juist het uitdrijven van de placenta ook weer schijnt te bevorderen.

Of het herstel anders is? Ik heb geen idee.. ik ben nog nooit zonder inleiding bevallen

Overigens was ik ook heel tevreden over het ziekenhuis en de verpleging en alles. Er waren wel heel veel mensen in opleiding, ik geloof dat ik elke witte jas dubbel heb gezien.. maar bijna allemaal even aardig.
Alleen de nachtverpleegster van de verloskamers was een stuk chagerijn, maar die hebben we maar een half uurtje gezien ofzo omdat Lars en ik toen naar de kraamafdeling werden gebracht. De verpleegster van de verloskamers van de ochtendshift kwam ook de volgende ochtend nog even langs, 'om te kijken wat het geworden was'... erg lief.

Hier ook een bevalling met inleiding.

's Ochtends vliezen gebroken, maar dat deed eigenlijk niks. Om 11u aan de weeenopwekkers. Om 12u de eerste wee. Ivm controle hartslag werd er een elektrode geplaatst op het hoofd van Alexa. Dat vond ik minder (het plaatsen) en ik werd er immobiel van, maar eigenwijs als ik ben deed ik toch mijn ding. Dus rondlopen, richting wc, ik deed het.

Rond 15u 3 cm ontsluiting en daarna ook hier een weeenstorm. Om 16u volledige ontsluiting. Om 1630 was ze er. Ook hier werd er gezegd dat de weeenstorm niets te maken had met het weeenopwekkend medicijn ivm dosering, maar ik geloof hier niet veel van. Ik hoor vrijwel nooit over een weeenstorm zonder weeenopwekkers. De weeenstorm was heftig, maar goed ik ben meer van 3 uur keihard klunen dan 30 uur worstelen.
Om 19u waren we weer thuis.

Ik was toentertijd er vantevoren echt pissig over het gehele inleiden, maar nu zou ik er zo weer voor tekenen.

Leandra ken je deze lijst al...
http://www.borstvoeding.c(...)edicijnlijst-nl.html

ik weet niet welke betablokker je gebruikt maar propranolol is in ieder geval veilig icm met borstvoeding, de rest zijn nieuwere middelen waarvan niet niet heel veel bekend zijn, maar die iig niet heel schadelijk zijn.

www.eurolac.nl kun je medicatieconsult aanvragen zij kan met literatuuronderzoek onderbouwd advies geven.

Artsen hebben GEEEEEEEN verstand van borstvoeding en medicatie en kijken in 99,9% van de gevallen niet verder dan de standaard zeer conservatieve lijsten.

Takkembah mijn eerste kwam met weeenstormen of weeenpauze! Had was alles of niets en uiteindelijk is ze zonder 1 perswee geboren puur op het gevoel omdat ze het niet meer zo naar haar zin had. Het kan wel hoor want ik was in de eerste instantie gewoon thuis en ging in een uur van bijna niets naar alles. Te laat om in eerste instantie nog naar het ziekenhuis te gaan.

Ik ben bijna 7 weken geleden ingeleid en zal ook even mijn verhaal doen.

Woensdagavond, 39 weken en 4 dagen zwanger, was ik in het ziekenhuis opgenomen vanwege het vermoeden van een beginnende zwangerschapsvergiftiging. Ik had toen "een half vingertopje" ontsluiting.

Het verhaal wat daarna volgde (wel of niet inleiden...) is verder niet echt relevant, dus dat laat ik even weg

Vrijdagochtend werd ik uiteindelijk om 9.00 in mijn ziekenhuisbed naar de verloskamer gerold. De verloskundige kwam een uurtje later en ze gaf aan dat het inleiden nog wel even zou kunnen duren, omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had. Ze zou gel gaan aanbrengen en terwijl de gynaecoloog in opleiding de tube al open had gedaan, ging ze even voelen. Toen bleek dus dat ik al 3 cm ontsluiting had en de dop ging weer op de tube. Ze brak mijn vliezen en ik werd aangesloten op een weeënopwekkend infuus.
In eerste instantie met een lage dosis, maar dat bleek weinig te doen, dus werd de dosis steeds wat opgehoogd in de uren die volgden. Ik voelde langzaamaan wel heel lichte activiteit, maar het was de moeite van het vernoemen niet waard. De eerste "echte wee" voelde ik rond half twee.

Rond een uur of drie kwam de verloskundige weer een kijkje nemen en toen had ik 5 cm ontsluiting en begon het allemaal wat heftiger te worden, maar nog wel goed te doen.
Daarna kwamen de weeën ongeveer om de anderhalve minuut en namen ook in sterkte toe. Om kwart over vier vond ik het echt te heftig worden en kwam de VK weer voelen, 9 cm ontsluiting!
Ik moest toen nog even op mijn zij gaan liggen om het hoofdje nog iets verder te laten zakken. Dat was echt hels, maar ik neem aan dat dat met een niet ingeleide bevalling ook zo is

Om 16.58 mocht ik beginnen met persen en om 17.20 werd Anne geboren, 6 min. later gevolgd door de placenta.

Ik heb de bevalling niet als extreem heftig ervaren, het ging allemaal vrij vlot en ik vond alleen het laatste half uurtje voor het persen echt vreselijk.