En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

_{Mama's van te vroeg en/of ziek geboren kindjes, hoe zijn jullie over de angst voor 'nog een keer' heengekomen?}

Tessie:

Ssserpente, ga eens uit mijn hoofd joh! Jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn, alleen dan beter verwoord.

_niet

niet. maar we hadden vooraf al besloten dat het de allerlaatste zwangerschap zou zijn.

Ik schop mijn vraag even naar het nieuwe topic, sorry!

Haha, Keshet. Ook aan het twijfelen?

Mooi om jullie verhalen te lezen. Ik ben er steeds meer over uit dat het puur en alleen een emotionele keuze is.

Eerlijk gezegd worstel ik er best wel mee; denk er iig meerdere keren per dag aan. Het ene moment weet ik zeker dat een genoeg is en het volgende moment weet ben er er van overtuigd dat ik een tweede wil.

Ik moet m'n gedachten en gevoelens hierover echt nog op een rijtje zien te krijgen. Of misschien moet ik dat juist wel niet; is dat juist het probleem...

Maar Serpente, is er haast bij? Of kan je het misschien gewoon nog een tijdje laten sudderen allemaal?

Voor m'n gevoel is er wel haast bij idd. Maar Nils zei gister dat ie een tweede best wil overwegen (en das al heel wat!) maar dan wel pas als ie klaar is met school. Da's over drie jaar.

En dat vind ik eigenlijk te lang. Die babyperiode vond ik namelijk eigenlijk helemaal niet zo leuk, niet omdat Lente niet leuk was, maar omdat ik me zo niet mezelf voelde. Ik vind het hiernaast niet fijn om zo lang uit de running te zijn, vooral op m'n werk. Wat Claudia zegt dus eigenlijk. Dat wil ik dus het liefst zo snel mogelijk weer achter de rug hebben. Hoe langer ik wacht, hoe meer ik daar tegenop ga zien, denk ik.

O ja, helder. Moeilijke beslissing.

Ik denk alleen dat je je angst voor het verliezen van jezelf/ je eigen tijd wel heel serieus moet nemen. Ik herken dat eerlijk gezegd helemaal niet.

Ik heb iemand gekend met een postnatale depressie en zoals ik dat van haar begreep had ze ook steeds het gevoel niet meer aan zichzelf toe te komen. Misschien veel te eenzijdig, maar daar moet ik dan wel aan denken bij je verhaal.

Ik wil je geen angst aanjagen trouwens hoor. Dat doe je zelf al genoeg, denk ik. .

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:01 schreef Ssserpente het volgende:
En dat vind ik eigenlijk te lang. Die babyperiode vond ik namelijk eigenlijk helemaal niet zo leuk, niet omdat Lente niet leuk was, maar omdat ik me zo niet mezelf voelde. Ik vind het hiernaast niet fijn om zo lang uit de running te zijn, vooral op m'n werk.

Maar van de andere kant belicht: misschien vind je het over een paar jaar helemaal niet mee zo erg als nu om uit de running te zijn. En als je bang bent jezelf te verliezen, zou het dan niet juist fijn zijn als Lente al wat ouder en zelfstandiger is als de tweede zou komen?

Niet om je ergens van te overtuigen, hoor. Want ik kan me wel iets bij de angst voorstellen, die is natuurlijk gewoon heel echt en begrijpelijk. _{Ik heb het zelf nu totaal niet meer, maar voor E geboren werd, ben ik daar wel bang voor geweest.}

Ja Cantare, dat herken ik wel. Voor mij zou een derde nu echt geen optie zijn. Maar juist als de kindjes wat groter zijn, zou ik denk ik weer meer vrijheid en ruimte zien om het wel te overwegen nog.

Oh, en daaraan toegevoegd. Ik weet niet of dat standaard is, maar bij de tweede was ik vele malen sneller weer toe aan werken enzo. Je hebt ongemerkt je leven al helemaal aangepast aan een kindje. De aanpassing naar een tweede heb ik nauwelijks gemerkt. R just went with the flow, zeg maar.

Een tweede leg

Ik ken iemand die er al drie heeft uit een vorig huwelijk. Nu de liefde van haar leven is tegen gekomen met ook drie!!! kinderen. En samen gaan ze nu dus voor de 7e

Ik ben blij dat ik het zwangeren nu achter de rug heb, Ssserpente. Maar het uit de running zijn vind ik vooral vervelend omdat de twee zwangerschappen zo snel op elkaar volgden. Werktechnisch gezien was het minder belastend geweest om er iets meer tijd tussen te hebben.

Misschien is het juist wel fijn om nu weer even 'jezelf' te zijn en een zwangerschap later te doen. Ik kan me ook voorstellen dat jij en Nils een soort compromis vinden. Kijk, als hij best wel een tweede wil en vooral wat praktische hordes ziet dan komen jullie daar wel uit. Wij zagen die eerst ook maar konden tegen elk bezwaar ook wel weer een voordeel zetten.

Ik heb trouwens zelf helemaal geen twijfels over een tweede. Als zou 'ie zich nu aandienen dan zou ik het ook best vinden (nee, niet actief aan bezig, hoor). En een derde zie ik ook echt wel voor me. Ik vind het moeder zijn tot nu toe boven verwachting leuk en heb zelf meer het gevoel mezelf erin te vinden dan kwijt te raken. Maar ik begrijp ook dat dat bij sommigen heel anders "werkt".

Soms bevreemdt het me wel dat er zoveel mensen zijn die voor één kindje kiezen of heel hard twijfelen over een tweede. Niet omdat ik de twijfels vreemd vind, maar omdat ik zelf uit een gezin van 5 kom en altijd in mijn hoofd had dat ik ook een groot gezin wilde. En groot vind ik dan meer dan 3. Maar ja, realistisch gezien vind ik werken in combinatie met meer dan 3 kinderen niet zo'n goed idee voor mezelf.

Het heeft voor mij trouwens wel veel verschil gemaakt dat ik de tweede keer erop voorbereid was dat het zwanger zijn zwaar zou zijn. Daardoor kon ik de vervelende kanten voor lief nemen en kon ik extra genieten van alle dingen die ik er leuk aan vond.

En hoe vervelend ik het ook vond en vind om niet mezelf te zijn - ik geef nu bijvoorbeeld wel met plezier borstvoeding en zou dat graag lange tijd doen, ookal weet ik dat mijn lijf daardoor langer geregeerd wordt door hormonen. Ik kan er klaarblijkelijk toch beter in berusten dat ik niet mezelf ben, én daardoor ook meer genieten van het geven van borstvoeding.

Lijkt me super Cantare. Ik was ook wel een mens geweest om in een groot gezin op te groeien denk ik. We hebben een grote familie een moeders kant en ik heb daar altijd van genoten, van alle familiegebeuren.

Ik heb het geven van borstvoeding helemaal niet ervaren als 'niet mezelf zijn' eigenlijk.

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:25 schreef Cantare het volgende:
Ik vind het moeder zijn tot nu toe boven verwachting leuk en heb zelf meer het gevoel mezelf erin te vinden dan kwijt te raken. Maar ik begrijp ook dat dat bij sommigen heel anders "werkt".

Ik spreek alleen voor mezelf, maar dat is niet hoe het bij mij werkt. Ik vind het moederschap geweldig, maar ik vind de fysieke veranderingen (en deels ook de mentale en contextuele) moeilijk te accepteren. Ik wil bijvoorbeeld best graag weer mijn oude borstomvang terug en geen rekening hoeven houden met lekkages, maar ik wil ook borstvoeding geven.

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:30 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ik heb het geven van borstvoeding helemaal niet ervaren als 'niet mezelf zijn' eigenlijk.

Ik ook niet. Mensen zeggen ook wel dat je 9 maanden moet ontzwangeren maar voor mijn idee voelde ik me al snel weer mezelf.

Ik heb absoluut ook stukjes van mezelf gevonden in het moederschap die ik nooit eerder had gezien of die ik had verwacht. Maar ik ben ook wat stukjes van mezelf kwijt. Ik merk nu pas, en dan is Senna al 19 maanden, dat ik weer aardig in de buurt van 'mezelf' kom, en dan ben ik er nog niet.

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:39 schreef miss_sly het volgende:
Maar ik ben ook wat stukjes van mezelf kwijt.

Wat dan bijvoorbeeld? Kun je dat uitleggen?

Ik kan wel een voorbeeld geven: ik heb sinds de geboorte van Ivan geen non-fictie meer gelezen over politiek, maatschappij of filosofie. Dat hoort echt bij mij maar ik heb er geen plaats meer in m'n hoofd voor gehad. Straks hoop ik dat deel van mezelf te herwinnen. Nu berust ik me er enerzijds in dat ik er niet aan kan denken, en anderzijds kan ik er daardoor ook van genieten dat ik de gelegenheid heb om vooral met de kinderen bezig te zijn. Het gaat zo snel voorbij...

Ik heb überhaupt geen boek meer gelezen geloof ik. Maar ik sta nooit zo bij dat soort dingen stil. Ik denk dan gewoon 'dat komt wel weer'.

Maar ik kan ook gerust leven met een waterkoker in de kamer, een stuk vloer dat los zit, een stuk tape dat vloerbedekking aan elkaar houdt,... Ik ben kampioen acceptatie . Oké suf. Sorry.

Haha, wat leuk om te lezen Groofsken, want ik herken het helemaal.

Nou, dat lezen is een goed voorbeeld. Ik las dan niet zoveel non-fictie, maar ik las wel erg veel. Zo keek ik ook graag films, we hadden een pathé unlimited pas die we goed gebruikten. Ik kan me er niet lang genoeg meer op concentreren, en idd er is geen plaats en geen rust genoeg in mijn hoofd.
Onlangs hebben we weer een keer samen op de bank een film gekeken, en dat was wel weer even fijn. Het was ook wel weer even voldoende, ik hoef niet meteen weer plaats en tijd voor een film te maken.

Maar ook andere dingen, zoals mijn werk. Ik hervind nu mijn behoefte om goed werk te leveren, bepaalde dingen uit te zoeken, mijn structuur weer echt toe te passen en aan te passen, eer van mijn werk te behalen. Dat is pas sinds kort weer, ik heb echt lange tijd puur op de automatische piloot gewerkt. Dat is voor mij echt heel apart, want ik heb altijd met veel plezier gewerkt.

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:47 schreef Cantare het volgende:
Haha, wat leuk om te lezen Groofsken, want ik herken het helemaal.

Dat vind ik fijn om te lezen, echt waar!

Ik bedenk me nu dat het misschien ook wel meespeelt dat ik nog niet in een vaste baan zat toen ik zwanger werd.

Dat wat misschien wel meespeelt?

Ik had toen ook nog een nulurencontract (met heel leuk werk, dat wel). Maar eenmaal zwanger ben ik dus wel naar een degelijke baan met zekerheden gaan zoeken. Dat dan weer wel.

Bij Elin heb ik opeens gemerkt hoeveel verantwoordelijkheidsgevoel ik tekort kwam en ik moet eerlijk zeggen dat ik even op mijn smoel ging (niet qua verzorging van haar e.d) maar meer qua wonen, werk, financieël whatever.. ik ben gewoon zwaar lui geweest, slacking van ierland naar nederland, weer terug, vriendje hier, flirtje daar. nooit op tijd met rekeningen e.d.
maar nu heb ik alles gewoon op orde.
lieve vriend, pracht van een dochter, administratie perfect, huisje boompje en geen beestje..en ook nog eens leuk werk + promotie per 1 maart.

ook merk ik dat ik dingen sneller aanpak, kon ik vroeger een half jaar wachten met t opruimen van de kerstboom bijv. nu doe ik het wanneer het hoort maar dan met heel veel zaken. Aanpakken dus, regelen, gelijk. heel fijn dat opgeruimde! Nu mijn vent vaker een stofzuiger in zijn hand drukken

super dus. een hele eyeopener zo'n kind

( ik mis weinig van voor het moederschap, ik mis misschien soms mijn striaeloze buik, soms ) en soms even het ik wil HELEMAAL ALLEEN ZIJN! gevoel.. want ik geloof dat je dat nooit meer hebt als je eenmaal een lijntje hebt met een kind

quote:

Op donderdag 24 februari 2011 21:52 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Dat wat misschien wel meespeelt?

Ik bedoelde te zeggen dat mijn werkende leven nog onder constructie was (ik was/ben nog met mijn afstuderen voor mijn tweede studie bezig). Ik was op dat gebied nog niet zo gesettled als veel andere moeders dus had ook misschien wat minder op te geven toen E geboren werd.

Nicole, gefeliciteerd met de derde zwangerschap!

zooo een schopje dan maar
ik las dat Ymme benieuwd was naar ervaringen van mensen met een baby en een dreumes, en bedacht me dat ik dit topic ook nog noooooit had gelezen.

Wij wisten wel dat er een 2e kindje zou komen, ooit, alleen hadden wij nooit verwacht dat ik zo snel zwanger zou zijn de 2e keer. Bij Evie heeft het allemaal bijna 2 jaar geduurd, en nu was ik nog geen 2 keer ongesteld geweest (tijdens de BV). Maar we zijn er erg blij mee, Evie is straks ongeveer 20-21 maanden als ons 2e meisje geboren wordt...
ik ben me er bewust van, dat het druk zal zijn, dat er momenten komen dat het niet zo leuk is, maar ik wilde zo graag Evie de ervaring geven van een broertje of zusje; iemand die er ook altijd is, iemand om dr eerste deel van dr leven ook mee te delen, lekker samen spelen, contact hebben... en ja ook ruzie maken
En natuurlijk, ook voor onzelf, nog 1 keer een minibeebje, hopelijk deze keer mogen genieten van een fijne kraamperiode... nogmaals zo'n bewegende buik, etc etc.
Ik zie het als een verrijkking van ons leven....

ik ben ook heeeel benieuwd hoe het nu ECHT straks zal zijn, af en toe vind ik het ook wel spannend, Evie was ook een makkelijke baby, afgezien van de eerste periode in het ziekenhuis, hebben we het daarna, na de darmkrampjes vrij makkelijk gehad. Evie slaapt altijd goed, is makkelijk, sociaal etc. Het is altijd afwachten hoe het straks is, hoe ons 2e meisje is, hoe Evie er op zal reageren. Maar het is ook een keuze die je uiteindelijk maakt, je weet immers nooit van tevoren hoe dingen gaan lopen, misschien een kwestie van soms de controle niet willen te hebben, dingen op je af te laten komen, en relativeren...

en pfff ik lees ook terug; en weet ook niet zo goed wat, en hoe ik het wilde zeggen;
ik weet alleen dat ik heeeeel veel zin heb in ons 2e meisje; de reacties van Evie, en straks het gezinnetje met zijn 4tjes....
Als ik foto's zie van Ivan en Lena, en Amelie en Elin, dan rammel ik de pan uit, en raak ik geemotioneerd, want straks is mijn lieve kleine dreumesje ook ineens een grote zus, en hebben wij ook weer zo'n klein meisje...

oeps, verkeerde topic

Dat dus.
Ik ga dit topic eens rustig doorlezen. Niet nu dus

Afgelopen moederdag had ik zomaar twéé kindjes op de bank!



Ik krijg kriebels in mijn buik als ik naar deze foto kijk. Ze zijn zo leuk, allebei apart maar ook samen. Ik verbaas me erover hoeveel interactie er al is. Lena lacht naar Ivan, Ivan is vol van Lena. Hij wil haar kusjes geven, brengt knuffels naar haar toe. Van jaloezie is (nog) geen sprake.

*smeltfoto*
ik vind ook dat Lena toch best op Ivan lijkt Claudia...
en die interactie; dat vind ik ook zo bijzonder om te zien op de foto...