En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

Ik wil en kan mijn financiele onafhankelijkheid ook niet opgeven. Ik wil werken, een loopbaan, een leuke baan, ik weet niet beter. Ik kan me niet voorstellen dat ik een baantje voor 2 dagen zou hebben, puur om geld bijeen te sprokkelen omdat we anders niet uitkomen. De zinloosheid, uitzichtloosheid daarvan, daar zou ik niet mee willen leven. Misschien als het tijdelijk zou zijn, voor een paar jaar.

dat hoeft op zich toch niet zinloos of uitzichtloos te zijn? (maar ik snap wel wat je bedoelt denk ik hoor).
het lijkt mij soms echt heerlijk. al dat gedoe om de zaken om 't werk heen te plooien en regelen. pff! en voor de kinderen ook lekker rustig.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 13:43 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Hoe graag ik ook een tweede had gewild, voor mij voelt ons gezin heel erg compleet. Er zou wel ruimte zijn geweest in mijn hart voor een tweede, maar dat maakt ons gezin en leven zoals het is niet incompleet.

Dat kan ik me ook voorstellen, maar ik kan me ook voorstellen dat iemand het als een gemis blijft ervaren.

Twijfel ontstaat hier ook voor een deel doordat manlief geen vast contract heeft. We hebben twee gezonde prachtige kinderen en daar zijn we dankbaar voor. En mijn twijfel komt voort uit het gedeelte dat een derde weer een keizersnee word, het is toch weer heel wat wat van mij lichaam gevraagd word. Ik ben bij deze allebei perfect hersteld daar neit van maar het blijft een grote buik operatie.

Maar ik wil gewoon zo graag een zoon

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:18 schreef trui het volgende:
dat hoeft op zich toch niet zinloos of uitzichtloos te zijn?

Nee, precies. Het kan én bevredigend zijn én je geven wat je het allerliefst wil, namelijk zoveel mogelijk bij je gezin zijn. Als dat is wat je wil, that is.

Ja Claudia wij willen ook eigenlijk naar een ander deel van Nederland verhuizen om groter te kunnen wonen zonder onze lasten explosief te laten stijgen.
Ik heb bijvoorbeeld een leuk huis gezien in Maarssen
Maar we kunnen het al niet eens worden over waar dan in Nederland. Laat staan de praktische kant van dit flatje verkopen, huis aankopen en dan ook rond die tijd beiden op de nieuwe plek werk te vinden want zowel wat hij als wat ik wil is niet eens meer voor een paar maanden dagelijks aan te rijden.

Je hebt gelijk dat je op sommige punten meer tegemoetkomingen krijgt maar vlak de inkomensafhankelijke combinatiekorting niet uit die juist op loopt hoe meer je werkt/verdient.

En dan is er nog het punt wat Aventura aanhaalt. Ik zit momenteel in een vakgebied waar ik uit wil. Er is ook weinig parttime te vinden in deze hoek, maar een studie op het niveau wat ik wil
Dan zouden we echt elk dubbeltje om moeten draaien en ik betwijfel of we dat er voor over hebben.

De financiële kant houdt mij nu in ieder geval erg bezig en ook deels tegen. Ik heb ook genoeg andere redenen om het nu niet te doen hoor.

_{Ik heb maar al mijn hoop gevestigd op een sollicitatie van de meneer in Zwitserland waar ze een native dutch speaker zoeken. Dat zou in één klap al onze problemen oplossen. Naïviteit FTW!}

Om het geld hoeven we het niet te laten. Wij houden niet van op vakantie gaan dus dat scheeld ook denk ik. Mijn lief verdiend genoeg om normaal van rond te komen. Ok ik kan niet elke week de stad in om kleding te kopen voor de jongens. Maar ik koop net zo graag via MP. Ze zijn er toch zo weer uitgegroeid. Mijn inkomen is gewoon voor erbij. Dat sparen we voor het geval dat er iets kapot gaat. Voor de jongens word ook elke maand geld opzij gezet. Voor later al ze willen gaan studeren of reizen of wat ook. En als er nog een vierde komt heb ik in aanschaf niks nodig. We hebben alles nog.

Bij ons heeft het allemaal toevallig gunstig uitgepakt. Tijdens de zwangerschappen hadden we de financiële zekerheid door mijn aanstelling voor bepaalde tijd, en nu, net voor ik werkeloos ga worden, is mijn lief in loondienst getreden. Dat is een kwestie van de juiste keuzes op het juiste moment maken geweest, en ook van een boel mazzel.

_{Ik wil overigens niet werkeloos zijn, hoor. Ik ga gewoon flink solliciteren.}

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:24 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ja Claudia wij willen ook eigenlijk naar een ander deel van Nederland verhuizen om groter te kunnen wonen zonder onze lasten explosief te laten stijgen.
Ik heb bijvoorbeeld een leuk huis gezien in Maarssen
Maar we kunnen het al niet eens worden over waar dan in Nederland. Laat staan de praktische kant van dit flatje verkopen, huis aankopen en dan ook rond die tijd beiden op de nieuwe plek werk te vinden want zowel wat hij als wat ik wil is niet eens meer voor een paar maanden dagelijks aan te rijden.

Dat klinkt niet als een principiële maar als een praktische hobbel. Wij wilden ook wel óf in de binnenstad van Amsterdam wonen óf in een idyllisch boerderijtje. Maar we konden het niet allebei hebben, een toffe locatie en op rijdbare afstand van het werk wonen. Er was een fors compromis voor nodig, een compromis dat veel Amsterdammers niet bereid zouden te maken.

Jullie moeten jullie eigen compromis nog vinden. Maar ik hoop dat je lief gewoon zijn droombaan krijgt.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:18 schreef Marrije het volgende:

[..]

Dat kan ik me ook voorstellen, maar ik kan me ook voorstellen dat iemand het als een gemis blijft ervaren.

Ik zal het ook altijd als een gemis ervaren, maar dan nog is mijn gezin compleet. Het een sluit ter ander niet uit.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:18 schreef trui het volgende:
dat hoeft op zich toch niet zinloos of uitzichtloos te zijn? (maar ik snap wel wat je bedoelt denk ik hoor).
het lijkt mij soms echt heerlijk. al dat gedoe om de zaken om 't werk heen te plooien en regelen. pff! en voor de kinderen ook lekker rustig.

Ik heb inderdaad niet het idee dat ik iets laat wat ik zou willen door niet te werken. Ook heb ik niet het gevoel in een zinloze of uitzichtloze situatie te zitten, juist niet! Maar dat is heel persoonlijk. Ik heb jaren gewerkt, vond het geweldig, maar nu niet. Nu heb ik geen zin in een baan buiten de deur, ik voel me er goed bij om de hele dag bezig te zijn met mijn kinderen en wat dingen voor mezelf. Onze financiele situatie laat het toe om 4 kinderen te hebben. Mijn man en ik willen verder ook niet zo veel, wij zijn blij als we de opa's en oma's (onze ouders) af en toe kunnen bezoeken (wonen van beide kanten in het buitenland) en verder stellen we niet zulke hoge eisen. We zijn wel heel bewust naar een een huisje met een tuin gaan zoeken omdat we dat voor de kinderen erg leuk vinden. De flat was niet ideaal met een gezin met meerdere kinderen, gelukkig hebben we dat huisje met tuin gevonden. We hebben een eigen bedrijf en de ene keer kunnen we wat meer dan de andere keer. Misschien dat ik over een jaar een jaar of twee aan het werk ga omdat mijn man zijn masters wil halen. Maar dat zien we dan wel. Ik sta niet te popelen om aan het werk te gaan, maar als mijn man zijn masters wil halen dan lever ik wel twee jaar in door te gaan werken.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:32 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik zal het ook altijd als een gemis ervaren, maar dan nog is mijn gezin compleet. Het een sluit ter ander niet uit.

Dat kan ik me ook voorstellen, maar óók dat het voor een ander niet zo zal zijn.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:27 schreef MeNicole2 het volgende:
Om het geld hoeven we het niet te laten. Wij houden niet van op vakantie gaan dus dat scheeld ook denk ik. Mijn lief verdiend genoeg om normaal van rond te komen. Ok ik kan niet elke week de stad in om kleding te kopen voor de jongens. Maar ik koop net zo graag via MP. Ze zijn er toch zo weer uitgegroeid. Mijn inkomen is gewoon voor erbij. Dat sparen we voor het geval dat er iets kapot gaat. Voor de jongens word ook elke maand geld opzij gezet. Voor later al ze willen gaan studeren of reizen of wat ook. En als er nog een vierde komt heb ik in aanschaf niks nodig. We hebben alles nog.

Dat is wel een fijne positie.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:21 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Nee, precies. Het kan én bevredigend zijn én je geven wat je het allerliefst wil, namelijk zoveel mogelijk bij je gezin zijn. Als dat is wat je wil, that is.

Dus dat en dat kan ook maar zo weer veranderen als de kinderen ouder worden, nou dat is dan ook prima.

Wij zijn van die ouders die het financiele aspect totaal niet hebben mee laten tellen in het kiezen voor een tweede. En met ons onder het minimum inkomen zou de misschien wel slim zijn.
Daarnaast willen we voorlopig blijven wonen waar we wonen, al is dat maar 49 m2.
Dus het is inderdaad een kwestie van keuzes.

We werken allebei in een sector waar het niet om geld gaat maar vooral om ontplooiing en ontwikkeling.
En we worden daar allebei heel gelukkig van.
Daarnaast stellen we beiden geen hoge materialistische eisen aan het leven.
Ik wil in elk geval de eerste paar jaar zoveel mogelijk bij mijn kinderen zijn en mijn partner wil dat ook. Als ze naar school gaan wordt dat weer anders en ga ik me weer helemaal op mijn carriere storten.
En het is ook voor mij als mens een enorm mooi leerproces om mijn kinderen te zien groeien. Ik zou het niet willen missen, die eerste 4 jaar van zo dichtbij meemaken. Het vormt me als mens, geeft me nieuwe inzichten.
En heerlijk, wat Trui zegt, we plooien ons werk om onze kinderen heen ipv andersom.

[ Bericht 6% gewijzigd door oeke op 14-02-2012 21:43:07 ]

Hier is de wens voor een tweede er ook zeker, het lijkt me geweldig, nog zo'n leuk kind.
Maar ook hier telt de financiele (on)zekerheid, dat moet eerst uit de weg zijn en dat zal ongeveer in het najaar pas zo zijn.

Gelukkig rammel ik nog niet heel hard, al is de wens wel heel sterk.
Ik geef nog bv en wil dat graag nog een poosje volhouden, en dus niet het risico lopen dat mijn productie stopt. Ik wil het liefst dat Lientje ongeveer 2 jaar is en een beetje kan lopen e.d.
En mijn lijf en rug zijn net een beetje klaar met herstellen, een zwangerschap zou nu een enorme aanslag op mijn lijf zijn, ook dat wil ik niet.
Dus eigenlijk is het fijn om voorlopig een stok achter de deur te hebben.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:38 schreef oeke het volgende:

En het is ook voor mij als mens een enorm mooi leerproces om mijn kinderen te zien groeien. Ik zou het niet willen missen, die eerste 4 jaar van zo dichtbij meemaken. Het vormt me als mens, geeft me nieuwe inzichten.
En heerlijk, wat Trui zegt, we plooien ons werk om onze kinderen heen ipv andersom.

Ja! Dat formuleer je heel treffend. (En trui ook!) Ik heb geluk gehad dat ik doe wat ik doe waardoor ik veel tijd voor de kinderen heb. Nu twijfel ik zelfs of ik wel de wetenschappelijke carrière wil die ik altijd voor ogen had omdat ik niet te veel van hen wil missen.

_{Maar het is nog wel twijfel, hoor. Als zij straks naar school gaan dan wil ik niet met lege handen achterblijven.}

Nou, mijn vrouw wil dus ook graag (over een jaar ofzo) nog een derde keer zwanger zijn.

Ik ben er niet zo zeker van of ik dat wil. Dat komt door meerdere zaken: mijn vrouw heeft tijdens beide zwangerschappen behoorlijk last gehad van bekkeninstabiliteit, en de tweede keer duurde het echt maanden langer voordat het weer goed genoeg ging, ten opzichte van de eerste keer.
Ook heeft zij de neiging om de kraamtijd van de tweede als relatief makkelijk terug te bezien, terwijl ik het echt een tropentijd vond... de oudste was vaak om half vijf al wakker en wilde aan de dag beginnen, terwijl het bij de jongste veel langer duurde dat ze doorsliep. Nog een keer zo'n kraamtijd doormaken zie ik als een berg tegenop, want ik ben echt een drietal maanden honds- en hondsmoe geweest.

Het praktische aspect deelt ook mee: wij hebben 3 slaapkamers (geen van alle echt groot) en drie kinderen slaapvesten in 2 kamers is lastig. En ons eigen bed staat in de grootste slaapkamer maar past niet lekker in de andere kamers...
Financieel zouden we het prima kunnen, minder sparen dan nu maar dat zou wel kunnen.

Ik zie relatief kleine bezwaren, Worteltjestaart. Drie maanden slaapgebrek, een ander bed kopen.

Nee, ik herken wel wat je schrijft. Mijn lief zou er precies zo tegenaan kijken en ik zou, waarschijnlijk net als je vrouw, met groter gemak de praktische bezwaren van tafel vegen.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:40 schreef Claudia_x het volgende:
_{Maar het is nog wel twijfel, hoor. Als zij straks naar school gaan dan wil ik niet met lege handen achterblijven.}

Dat herken ik wel, maar ik denk er misschien te licht over, ik weet ook niet hoe dat in andere vakgebieden is, maar ik wil dan gewoon weer mezelf er dieper in gooien.
Nu neem ik alleen de opdrachten aan waar ik echt van kan genieten/leren en groeien. En ze leveren ook net genoeg op.
Tegen dan zal ik wrs weer meer aan acquisitie gaan doen en ook opdrachten aannemen uit loopbaanbelang.
En nu weer aan het werk, anders schiet het niet op!

Ik denk dat als ze kids naar school gaan ik ook wat anders ga zoeken, ik werk nu veel in de avond, dus kan de hele dag van mijn meiden genieten. ALs ze naar school gaan zijn mijn avonddiensten juist een nadeel... Maar goed ze gaan nog lang niet naar school dus daar denk ik nog niet over na

Wij hebben een hele grote slaapkamer, daar zou met gemak ons bed en twee kinderbedden inpassen.
Tzt zullen we Lientje ook de nachten op haar eigen kamertje laten slapen en een evt tweede kindje het eerste jaar bij ons. Daarna zullen ze samen slapen op onze grote slaapkamer en verhuizen wij ons bed naar de kleinere kamer.

Ik werk als gastouder, alweer een aantal jaar. Heel bewust voor gekozen om me niet verder te ontwikkelen op werkgebied, omdat ik perse zelf voor mijn kind zou willen zorgen.
Geen spijt van tot nu toe, ik kan straks als ik mijn handen wel vrij heb in de kinderopvang, op een school of in de gespecialiseerde gezinszorg gaan werken. Keuzes genoeg wat dat betreft.
Het liefst zou ik alle dagen thuis zijn, merk ik nu wel, 4 dagen Lientje mee op sleep nemen naar mijn werk toe vind ik veel.
Dus ik ben nu aan het nadenken hoe ik dat ga aanpakken en hoe ik meer thuis kan zijn met haar, niet werken is in ieder geval geen optie.

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:43 schreef Claudia_x het volgende:
Ik zie relatief kleine bezwaren, Worteltjestaart. Drie maanden slaapgebrek, een ander bed kopen.

Nee, ik herken wel wat je schrijft. Mijn lief zou er precies zo tegenaan kijken en ik zou, waarschijnlijk net als je vrouw, met groter gemak de praktische bezwaren van tafel vegen.

OK, behalve het feit dat je username doet vermoeden dat je anders dan mijn vrouw heet en haar dus niet bent, is dit precies hoe het er bij ons uitziet ik ben meer van de praktische zaken, mijn vrouw denkt daar minder over.

Al moet ik zeggen dat ik me ook zorgen maak over haar bekkeninstabiliteit bij een 3e zwangerschap. Kans dat het erger wordt (of zelfs niet meer geheel weggaat) is reëel...

quote:

Op maandag 13 februari 2012 14:51 schreef Juud79 het volgende:
Wij hebben een hele grote slaapkamer, daar zou met gemak ons bed en twee kinderbedden inpassen.
Tzt zullen we Lientje ook de nachten op haar eigen kamertje laten slapen en een evt tweede kindje het eerste jaar bij ons. Daarna zullen ze samen slapen op onze grote slaapkamer en verhuizen wij ons bed naar de kleinere kamer.

Ik werk als gastouder, alweer een aantal jaar. Heel bewust voor gekozen om me niet verder te ontwikkelen op werkgebied, omdat ik perse zelf voor mijn kind zou willen zorgen.
Geen spijt van tot nu toe, ik kan straks als ik mijn handen wel vrij heb in de kinderopvang, op een school of in de gespecialiseerde gezinszorg gaan werken. Keuzes genoeg wat dat betreft.
Het liefst zou ik alle dagen thuis zijn, merk ik nu wel, 4 dagen Lientje mee op sleep nemen naar mijn werk toe vind ik veel.
Dus ik ben nu aan het nadenken hoe ik dat ga aanpakken en hoe ik meer thuis kan zijn met haar, niet werken is in ieder geval geen optie.

Kun je niet opvang bieden in je eigen huis?

Jup, dat is ook waar ik over aan het nadenken ben.