En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)
deel 1

Ik denk dat het zeker druk zal zijn tessie! Ze schelen natuurlijk ook niet vreselijk veel qua leeftijd. Lijkt me soms nog wel lastig wie je nu wanneer de aandacht moet geven als ze er om vragen.

quote:

Op zondag 24 oktober 2010 23:14 schreef E.T. het volgende:
Ik heb hier nog een Burley Cub staan die weg moet

Nog steeds E.T.? Wat vervelend voor jullie...

Wij hebben nu ook een Burley Cub (die was inderdaad een heel stuk dichterbij...) en we zijn er nog steeds zo blij mee! Noa (bijna 6) past er nog in bij noodgevallen, bijv. een wat langere fietstocht die ze nog niet helemaal zelf kan volbrengen, zeker niet als we naar een speeltuin gaan, wat best wel intensief is. Dan is ze te moe om terug te fietsen en kan ze lekker in de fietskar.

Ook bij ons net de tweede geboren. Dochtertje ( ) is nu 5 weken oud.
We hebben al een zoontje van januari 2009 dus nu 1 jaar en 9 maanden.

Het gaat heel goed samen, we zijn blij dat we dit gedaan hebben nu onze zoon nog een beetje jong is voor echt jaloers gedrag, het loopt best soepel. Natuurlijk voor mijn vrouw wel wat zwaar als hij net aandacht wil als dochterlief aan de tiet hangt, en daarbij is hij van de week ook nog een beetje ziekjes geweest (4 hoektanden in 1 keer gaat zelfs bij hem niet vlekkeloos).

Het gezinsritme is eigenlijk niet eens heel anders, de tweede gaat een beetje mee in de flow. Enige wat we nu echt hebben (omdat onze dochter nog BV krijgt en juist rond etenstijd 's avonds wat last heeft van krampjes) is dat de rotzooi van het eten pas is opgeruimd als de oudste in zijn bedje ligt. Dus niet direct na het eten maar pas om half acht.

Nou ja. Dat trekken we straks wel recht als dochtertje ontwikkelt.

Even over de ervaringen van het krijgen van een vierde kindje.
Ik vind deze zwangerschap een stuk relaxter dan de vorige drie ... die zaten zó kort op elkaar (dat was niet echt gepland maar had te maken met mijn aversie tegen hormonen, die ook nog steeds niet weg is...) dat het toen echt héél zwaar was.

Nu is dat wel anders. Het is nog steeds enorm druk, maar ook vaak zó gezellig. De meiden komen uit school en we gaan aan de tafel gezellig samen wat knutselen, daarna verdwijnen ze naar boven met z'n tweeën terwijl Emma (bijna 5) vraagt of ik een boekje met haar wil lezen. We horen gezellige speelgeluiden van boven komen (rollenspelletjes... met barbies, poppen, knuffels, etc. etc....) van Noa van bijna 6 en Julia van bijna 4. Die spelen wonderwel goed met elkaar!

Als ik even op de bank lig met m'n dikke buik en moeite heb om op te staan, is Noa elke keer zo lief en behulpzaam om met me mee te lopen en mijn buik te ondersteunen (zo lief en bezorgd... het helpt natuurlijk helemaal niet maar het idee is zo lief! ) en dan smelt ik helemaal.
's Avonds krijg ik een kusje op mijn buik en wordt er gezongen voor de baby. Emma wil elke keer het boekje lezen "Mama, wat heb je in je buik?" met levensgrote plaatjes van een baby in de buik.

Julia boeit het allemaal niet zo erg, dat babygedoe. Maar ze is er wel af en toe mee bezig en dat is heel grappig om mee te maken.

Al met al... ik geniet ervan. Van mijn gezinnetje. Het is heel hectisch af en toe en soms ben ik het even zat, in de vakanties vooral, maar het is ook zo heerlijk ...

Oh ja, en voor praktische tips, vraagt u maar. Ik ben door schade en schande ook weleens wijs geworden

gefeliciteerd met je dochter, worteltjestaart!

suzanna wat fijn dat 't zo goed gaat!

Suzanna dat is inderdaad snel op elkaar! en allemaal meiden, leuk hoor.

Ik las net een v&a op bb en 'k vond 'm interessant.
Dat 't zwaarder schijnt te zijn van 1 naar 2 dan van geen kind naar 1 kind.
Mij lijkt juist dat van geen kind naar opeens een kindje erbij zwaar is.
En van 1 kind naar 2 kinderen dat 't wat relaxter is met omgang omdat 't niet je eerste keer is.
Natuurlijk ligt dit wel een beetje aan de leeftijd, maar laten we even zeggen dat er 3 jaar tussen zit.
Dan is 't toch niet onwijs zwaar opeens om 2 kinderen te hebben, of wel?

Zo is het wel mijn ervaring: van 0 naar 1 gooit je leven redelijk overhoop (wel gepland hoor ) maar van 1 naar 2 is minder extreem.
Wel heb ik veel meer het gevoel met 2 kinderen dat we een gezin zijn, en minder 'we hebben een kind'.

Hebben jullie trouwens ook dat bij een volgend kind je opeens iets makkelijker denkt? Als in, weten dat vingertjes niet direct breken bij aantrekken van een truitje, of even een paar tellen huilen is niet zo erg?

een v&a op bb???

ik vond 't van 1 naar 2 een veel grotere overgang dan ik gedacht had. maar vrijwel onvergelijkbaar met de verandering van 0 naar 1, dat was ook wel een reuze-omwenteling.

Ik vroeg me ook al af wat dat zou betekenen!

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 09:47 schreef trui het volgende:
een v&a op bb???

ik vond 't van 1 naar 2 een veel grotere overgang dan ik gedacht had. maar vrijwel onvergelijkbaar met de verandering van 0 naar 1, dat was ook wel een reuze-omwenteling.

Een vraag&antwoord op babybytes.

Ondanks dat ik in grote lijnen de rust en kalmte zelve ben, vind ik het toch behoorlijk pittig van 1 naar 2 moet ik bekennen.
Waarom?
Met je eerste weet je dat er dingen gaan veranderen, kun je je best goed op instellen en een makkelijkere voorstelling maken wat er gaat veranderen ( oppas regelen als je weg/werken moet, regelmaat etc) met een tweede hangt een groot deel eigenlijk af van hoe je eerste er op reageert, hoe die zich houd in de nieuwe gezins-situatie.
Neem ik mezelf als voorbeeld, R moest in het begin niets van de baby hebben, en 'verhinderde' dan ook veel dingen (eenvoudig boodschappen doen, dagje uit, relaxed op de bank hangen etc ) Nu zijn we bijna 11 weken verder en nog heeft ze het er behoorlijk moeilijk mee en vraagt veel aandacht. zowel positief als negatief.

Kortom, heel veel hangt af van verschillende factoren denk ik persoonlijk.

Interessant topic! En leuk om een update van je te lezen, tessie. Ik was al benieuwd hoe het bij jullie ging, vooral omdat wij straks ook twee kindjes hebben die niet zoveel in leeftijd van elkaar verschillen (14 maanden).

Ik vind de overstap van geen naar 1 kind niet zo heel groot. Eigenlijk is het heel soepeltjes gegaan, maar Ivan is dan ook een makkelijk jongetje. Het lijkt me organisatorisch juist veel lastiger worden met een tweede erbij. We merken daar nu al iets van: mijn zwangerschapscursus begint vandaag en mijn lief kan me ditmaal niet ophalen omdat Ivan rond die tijd al in bed ligt. Ook bereid ik me erop voor dat de tweede niet zo makkelijk zal zijn als Ivan, en ik vraag me ook af hoe Ivan zal reageren op alle veranderingen, bijvoorbeeld nachtelijk gehuil. Straks moeten ze ook nog bij elkaar op de kamer en het zal mij benieuwen hoe dat gaat.

Ik weet dat het heel naïef is maar voorlopig ga ik er gewoon van uit dat het allemaal vanzelf gaat.
Ik vind het heel lastig om me voor te stellen hoe het gaat zijn met 2 kindjes.

Dochterlief is nu nog wel lief.. Geeft mijn buik te drinken, geeft de buik kusjes etc.
Ook voor mij is ze heel zorgzaam, als ik een broodje eet vraagt ze me is het lekker mama?
En als ik iets nodig heb dan helpt ze me door het te pakken etc.
Ik hoop dat dit gaat blijven en dat ze heel trots is.

Maar je weet maar nooit

Kwam het topic toevallig tegen en herinnerde mij deze opmerking

quote:

Op maandag 25 oktober 2010 05:25 schreef Silmarwen het volgende:
Ik kom over 3 weken nog wel een keer hier posten, dan valt het me misschien meer tegen.

Ik ben benieuwd

Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan met Lotte en de baby. Proberen het haar zoveel mogelijk uit te leggen, maar in hoeverre ze het snapt Ze vind m'n buik in ieder geval erg interessant, die moet regelmatig kusjes en knuffels krijgen en geaaid worden. Ze zegt ook dat er een broertje in m'n buik zit (nee, geen baby, broertje). Nog max 6,5 week en dan weten we het

Ja! Ik zou nog posten.
Ik vind het nog steeds niet moeilijk, het enige wat me nekt, is het slaapgebrek. Jasmin slaapt 's nachts maximaal 3 uur achter elkaar. Dat vind ik wel erg lastig.
Ook lijkt het me een idioot werkom fulltime te moeten werken, het huishouden te moeten runnen en genoeg aandacht aan 2 kinderen te geven.

Yade negeert Jasmin het meerendeel maar is nooit gemeen en soms lief en geinteresseerd in haar. Ze vindt het wel vreemd als Jasmin er niet is en vraagt er veel naar.

Ook heb ik 3 spitsuren per dag. De ochtend als Yade in bad moet, ontbijten moet en Jasmin de fles moet, de middag als ze beiden moeten eten en gaan slapen en de avond met eten koken, avondeten en Jasmin een fles. Dat is even doorploegen.

Toch vind ik het nog steeds meevallen. Je moet wel veel plannen en je hebt weinig tijd voor jezelf, maar daar was ik eigenlijk wel op voorbereid.

Leuk om te lezen! gelukkig dat er heel wat weken verlof zijn

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 14:33 schreef Pvoesss het volgende:
Leuk om te lezen! gelukkig dat er heel wat weken verlof zijn

Of een ontslag brief. Ik ga stoppen met werken per 1 januari. Brief gaat vanavond op de bus.

Oei, dan heb je er vier! Toch wel een heel gedoe merk ik, zeker nu mijn man naar z'n werk is. Ik moet nu snel vertrekken naar school, want geen auto en ik moet naar school lópen ipv de fiets te pakken want Tessa is nog te klein om mee te nemen op de fiets (in fietskar).
En dan is het wel een eind, met drie kindjes lopend en één in de draagdoek (of in de wagen, maar daar huilt ze meestal in ... )

Vanaf wanneer kunnen ze mee in de fietskar dan? Ik heb er nu ook 1 gevonden, gaat manlief maandag ophalen. Heb zelf ook geen auto dus mijn enige vervoersmiddel.
Nu is de creche van Lotte nog op loopafstand maar als we verhuisd zijn zeker niet meer

Ik kom op verzoek van Ssserpente een update posten!

Lena is nu 5 weken oud en het gaat al vanaf het begin heel soepeltjes hier. Ivan vond het meteen geweldig dat Lena er was. Hij kwam de hele tijd kijken en wil haar nog steeds de hele dag door aaien en kusjes geven. In het begin had hij er wel veel moeite mee als ik op bed lag en ik vond hem ook wel wat labiel. Maar ach, er kwamen ook kiezen door. Hij heeft al die tijd prima geslapen 's nachts. Ik was bang dat hij misschien wakker zou worden door het gehuil van zijn zusje 's nachts, maar Lena huilt niet en ik voed en verschoon haar op onze kamer zodat hij niks merkt.

Inmiddels hebben we een aardige rolverdeling. Ik voed en verschoon Lena 's nachts en mijn lief slaapt door. Hij staat 's ochtends op, haalt Ivan uit bed, geeft hem eten, kleedt hem aan. In die tijd blijf ik nog wat liggen als daar tijd voor is, kolf melk af om een voorraad op te bouwen, geef Lena eten, verschoon haar en ga zelf douchen. Mijn lief gaat uitgerust naar zijn werk en ik begin de dag met frisse moed.

Lena is heel makkelijk, nog makkelijker dan Ivan was als kleine baby, en daar heb ik gek genoeg vantevoren geen rekening mee gehouden. Ze slaapt veel overdag, ze drinkt vrij efficiënt en heeft weinig last van krampjes. Wat ik het fijnst vind is dat ze 's nachts na de voedingen vrijwel meteen in slaap valt zodat ik uiteindelijk ook genoeg slaap krijg en me daar heel uitgerust door voel.

Ik heb nog verlof en ben benieuwd hoe het gaat als ik weer aan het werk ben. Ik heb er alle vertrouwen in! Het enige wat me tegenvalt is alleen met de kinderen op stap gaan. Dat wil zeggen, dat heb ik nog steeds niet gedaan. Ik word er al moe van als ik eraan denk. Nou ja, deze week moet ik er toch maar eens aan geloven.

Waar ik trouwens heel erg op let is dat ik Lena genoeg aandacht geef, juist omdat ze zo makkelijk is. Overdag ligt ze heel vaak bij me en als Ivan dat even niet zo goed trekt ga ik met haar bij hem op de grond zitten. Hij vindt dat geweldig en kan op die manier lekker verder spelen en zo nu en dan even bij ons komen om wat aandacht te krijgen. Ook let ik erop dat ik mijn momenten met Ivan kies. We zitten vaak met z'n tweetjes te knuffelen en hij helpt mee met het huishouden.

Tja, er zijn heus wel spitsmomenten. Ik probeer ze grotendeels te voorkomen door erop te anticiperen (bijvoorbeeld door Lena te voeden net voordat ik denk dat Ivan wakker wordt en er vanalles moet gebeuren). Soms moet ik wat dingen tegelijkertijd doen (Lena voeden op de rand van het bad omdat Ivan daar net in zit) en soms moet er één even wachten.

Klinkt goed en bewust , Claudia!

hier helpt het enorm om selene te laten helpen. dus die draagt flesjes aan en zet ze weg enzo. selene bepaalt doorgaans welke speeltjes ravi in de box heeft (veel!) en selene mag eerst kiezen of ze in de draagdoek wil of niet. ze is de oudste tenslotte. daar staat tegenover dat ze gewoon heeft moeten wennen aan "eventjes wachten lieverd, ik ben nu bezig met ravi, strakjes heb ik tijd voor jou". we promoten ook actief 'samen', wat bij selene geweldig valt, die was altijd al erg van de 'samen'. dus 's middags samen een slaapje doen en 's avonds tegelijk naar bed (ongeveer) gaat moeiteloos, net als samen uit bed halen en samen de trap af (treintje maken en achteraan aansluiten )

ze zijn dol op elkaar. selene krijgt ravi getroost als hij huilt en ze spelen al samen (allebei de attentiespanne van een fruitvliegje maar dat geeft niet). ze mag graag rond de box hangen en dingen doen als ravi erin ligt (favo op het moment: aan de boxrand hangen en springen zodat de mobile dan heen en weer ragt)