TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Noord Korea is meer een ervaring dan een reis. Absurdistisch. Surreëel. In onderstaand verhaal mijn beleving van mijn trip, ergens begin oktober dit jaar.
Deze reis begon feitelijk vanaf het vliegveld van Peking. Persoonlijk had ik mijn volledige aandacht gericht op het vliegtuig waarmee we vervoerd zouden worden. Als het maar niet zo'n gare jaren '70 Sovjetbak zou zijn. En ik was me bewust van het feit dat de nationale luchtvaartmaatschappij de enige eensterren-maatschappij ter wereld is. Een bedenkelijke combinatie voor mensen die sowieso al niet van vliegen houden.
Tijdens het inchecken kwam ik erachter dat het beide vluchten naar Pyongyang (hoofdstad Noord Korea) sowieso vol zaten. En dat heel veel ogenschijnlijke Westerlingen zwaar camera-materieel bij zich hadden. Een praatje met een kerel voor mij, -ene Wouter Zwart van de NOS-, leerde mij dat de wereldwijde pers was uitgenodigd om het 65-jarig bestaan van de Nationale Arbeiderspartij en de daarbij behorende militaire parade bij te wonen. Dit tot zijn eigen grote verbazing. Want het werd de dag ervoor pas bekend gemaakt en hij kon zich niet herinneren dat dit eerder gebeurd was.
Gelukkig kwamen we een uur later in een nieuwe (2007) Tupolev (ongeveer een kopie van een Boeing 737-400) terecht. Leren bekleding, ogenschijnlijk ongebruikt. Het feest der absurdisme was begonnen. Er werden tijdschriften uitgedeeld met daarin afbeeldingen van een Noord Koreaans wonderdrankje. Het bijschrijft in Engels beloofde een helende werking tegen "radiation diseases, cancer and aids". Een verrassende propositie. De Pyongyang Times kopte met de mededeling dat Kim Jong Il was herkozen. Iets minder verrassend.
Terwijl journalist Zwart trots met zijn ingezonden Voetbal International wapperde klapten de LCD-televisieschermpjes open. Bombastische, kitscherige Noord-Koreaanse opera schalde uit de speakers. Ik en de reiziger naast mij, -een Brit-, vermaakten ons intussen kostelijk met de uitgedeelde literatuur. Zelfs de uitgedeelde maaltijd, met een bekertje "cider" smaakte boven verwachting goed. En al snel konden de gordels weer vast omdat de daling werd ingezet. Het is immers maar een vluchtje van anderhalf uur.
Een smetteloze vlucht bracht ons op Sunan International Airport. Deed me denken aan een vliegveldje zoals veel Griekse eilanden dat hebben. Eén grote start/landingsbaan, een klein gebouwtje en een aantal helicopters (Russische "Hips") en afgedankte vrachtvliegtuigen in de verte (alleen Russisch, Illoesjin en Tupolev).
Een spannende eerste kennismaking met tientallen overheidsmedewerkers (te herkennen aan het rode speldje) aan de ene kant, en Westerse pers en toeristen aan de andere kant. Duidelijk een spanningsveld. Veel trillende handen en mensen die om de 5 minuten naar het toilet moesten. Het douaneproces ging echter vloeiend en geheel ontspannen. De Noord Koreanen leken alleen geïnteresseerd in eventuele gsm's (verboden mee te nemen), maar verder mocht alle bagage dicht en liep het zeer vlot.
Een parkeerterrein vol oude mercedessen (bouwjaar rond de jaren '70 en begin '80), een aantal vrij nieuwe BMW's en wat Japanse klonen lieten zien dat er toch auto's zijn. Weliswaar in handen van partij-prominenten en een aantal ambassades welke de journalisten verwelkomden. Verder veel rokende en bellende (ja, met gsm) Noord Koreanen.
Gezien ik bij een toeristenkliek behoorde, mochten we een touringcar in, en werd koers richting PyongYang ingezet.
Brede meerbaanswegen. Geen auto's. Wel transportwagens van het leger. Soms een fiets. Maar vooral veel voetgangers, wat op arbeiders leken die van het platteland die het eind van de werkdag weer koers richting de stad hadden ingezet.
De eerste meters binnen Pyongyang kreeg ik een goede indruk van de woonplaatsen van de arbeiders van daarnet. Flats, hoogbouw, van 4 tot ongeveer 20 hoog. Gezien het schemerig was, kon ik goed naar binnen kijken en vielen me een aantal zaken op; elke woonruimte had een lamp aan het plafond, op exact dezelfde plek en van een exact gelijk wattage. En in elke woonruimte 2 schilderijlijsten van de vorige- en huidige leider. Steeds op precies dezelfde plek. Op elk balkon stonden ongeveer 3 (vermoedelijk plastic) bloemstukjes. Waarschijnlijk ter opfleuring, maar vast in opdracht van de staat. Omdat er geen uitzonderingen waren.
Het eerste bezichtiging stond op het programma; een kopie van de Arc de Triomph. Het regende statistieken. Ja, deze is net iets groter. Verder mocht je meer fotograferen dan aanvankelijk leek, en best een straat oversteken. Maar niet uit het zicht verdwijnen, en geen militairen fotograferen. De rest leek toegankelijk voor fanatieke fotografen (als ik).
Omdat ons toegezegde hotel vol was (door de uitgenodigde journalisten en partijleden), werden we naar een goedkopere variant gedirigeerd. Aan de rand van Pyongyang. Een grote, betonnen bak uit de Sovjet-tijd en ooit in de jaren '80 eens ingericht. Stinkend kamertje. Eerst de televisie maar eens aan. Op alle beschikbare zenders (allen nationaal) een emotionele toespraak van een presentatrice, duidelijk over de leider en de volkspartij, waarna een live verslag van vuurwerk. Ik denk, dat moet hier buiten op het balkon te zien, of horen zijn. En ja, in de verte inderdaad vuurwerk. Verder een raar aanzicht. Gezien er geen straatverlichting is, bijna volledig donker Pyongyang.
De dag erna begon de georganiseerde trip. Het heeft geen zin elke bezienswaardigheid op te sommen. Die zijn toch standaard. Ik zal een aantal opmerkelijke observaties delen. De trip had duidelijk als doel om te laten zien hoe fantastisch het land is, maar dat biedt elk land. Een rode draad is dat ze zich trots hebben verlost van de Japanse bezetter, dat ze de Amerikanen hebben verslagen. Ze noemen hun eigen land geen Noord-Korea, maar "this country", of heel soms "DPRK". De afbeeldingen van de landkaarten laat meestal één Korea zien. Geen twee helften.
Je kunt heus een gesprekje aanknopen met een gemiddelde Noord-Koreaan, want ze spreken best vaak Engels. Tijdens een metro-tripje kon ik even meegluren in een schoolboek van een student, en dit was allemaal Engels geschreven. Het is mijn observatie dat de gemiddelde Westerling heus welkom is, zelfs de Amerikanen die met ons meewaren (ongeveer kwart van reisgezelschap). Zodra je vanuit de bus naar de lokalen zwaait, of met ze op de foto wil, worden ze dol-enthousiast. Ze zijn dus positief richting ons bezoek. Je kunt de militairen ook groeten, deze groeten ook vriendelijk terug.
In principe mijden ze oogcontact, en heeft elke ontmoeting een soort ijsbreker nodig, door even aandacht te vragen. Maar dan ontdooit de gemiddelde Noord Koreaan, en kun je prima met ze praten.
Elk toeristengezelschap, meestal opgedeeld tot een stuk of 20, krijgt 2 of 3 gidsen mee. Engels sprekende mensen, die alleen een oogje in het zeil houden. Ze roken een sigaretje, je kunt vragen stellen, en wijzen je op de huisregels. Ik mocht m'n gang gaan, zodra je maar geen militaire objecten fotografeert, of aan de wandel gaat.
De anti-VS posters die we kennen, zijn nergens te bekennen. Je ziet propaganda-afbeeldingen in het straatbeeld. Maar meestal vertellen ze dat het leger op nummer één staat, dat je hard werken moet en wie de leiders zijn. Op het bezoek van de geconfisqueerde USS Pueblo na, geen anti-VS sentimenten.
Je kunt er gewoon Marlboro sigaretten, Heineken bier en Chivas Regal Whiskey kopen. Weliswaar op heel weinig plekken, maar het bestaat. En je betaalt met Euro's, Dollars of Yuan's. De lokale munt is niet beschikbaar voor buitenlanders.
In het hotel waar we op een bepaald moment terecht kwamen, Yanggkado, in de hoofdstad Pyongyang, had ik een typische Noord-Korea erlebnis. Het hotel had geen 5e verdieping, gezien de keuzes in de lift. Maar die was er wel, alleen bereikbaar via noodtrappen. Natuurlijk even stiekem opgezocht.
Een geheime, betonnen verdieping, met het plafond een halve meter lager. Volledig bewerkt met propaganda posters. Volstrekt absurd. Duidelijk niet bedoeld voor de ogen van de toerist. Ik heb er ook even navraag over gedaan bij een ervaren Noord-Korea ganger. Die suggereerde dat er een aantal Westerse bedrijven permanent kantoor houden, om buiten het handelsembargo toch stiekem te kunnen opereren.
Een bezoek aan de legendarische gedemilitariseerde zone -zeer absurdistisch-, stuitten we op hoge legerdelegaties van Zwitserland, Zweden, Roemenië, Oekraïne, Zambia en Namibië. Die werden daar rondgeleid en waren even verrast ons te zien, als wij hen.
Een opmerkelijk biologisch verschijnsel is massale aanwezigheid van de ekster. Ik zag overal in Noord-Korea alleen eksters en weinig andere vogels. Ik ben nieuwsgierig waar dit het gevolg van is.
Ik heb één bedrijfsauto van World Food Program ontdekt, op de parkeerplaats bij de mass games. Verder heb ik de indruk dat er hooguit ondervoeding heerst, in bepaalde streken van het land, geen honger. Dit baseer ik op mijn observaties vanuit de nachttrein, die in langzaam tempo van zuid naar noord rijdt, en een goede indruk geeft van het plattelandsleven. En verder waren de berichten van de ervaringsdeskundigen ook niet echt alarmerend, op dit onderwerp.
De bevolking heeft duidelijk geen keuzevrijheid, vrijheid in denken en handelen, maar ze tonen zich wel homogeen en wekken de indruk tevreden te zijn met hun eigen situatie. Het bezit van gsm's, pc's en zelfs laptops, zijn tekenen van toename van beschaving en modernisering.
Er is ook een soort internet, wat ik "intranet" noem. Ze hebben de broncode van internet explorer aangepast, zodat de adresbalk weg is. Je kunt dus alleen klikken op hun eigen homepage, met subpagina's. Te vergelijken met een internetomgeving van een groot bedrijf. Verder gebruiken de computers (Dell) een Microsoft platform en zag ik op de universiteit dat ze terminal-based werken.
Kinderen kunnen helaas geen kind-zijn, zoals bij ons. Kinderen trainen en worden getraind. Het kind zijn in Noord Korea staat in het teken van uitblinken in iets, en daar hard voor te werken. Op de scholen waar we zijn geweest, zag je kinderen van rond de 8 jaar een instrument beheersen, een dans uitvoeren of een lied zingen alsof hun leven er vanaf hing. Knap, maar even treurig. En die eeuwige mimiek, die geforceerde glimlach, zoals we dat zien bij onderwaterballet op de olympische spelen.
Als laatst is het belangrijk nog één vooroordeel te ontkrachten. Je bent hartstikke veilig in Noord Korea. Ik ben wel in de situatie geweest dat ik een foto van een paar militairen had genomen, en ook wel eens dat ik 'm even was gesmeerd. Maar je wordt altijd vriendelijk verzocht, nooit dringend of dwingend. En een politieke discussie kan wel, maar heeft weinig zin. De Amerikanen hebben het een aantal keer geprobeerd, maar de Noord Koreanen hebben hun feiten redelijk op rij, welke de Amerikanen toch in verlegenheid brachten. Uiteindelijk hielden beide partijen het altijd bij hun eigen feiten, zonder dat het tot moeilijke situaties leidde. Maar arrestatiegevaar of ontvoeringsgevaar en dergelijke, wil ik definitief naar het land der fabelen verwijzen. De Noord Koreanen heten je van harte welkom, en dat gevoel wordt je aanhoudend gegeven, zelfs richting de Amerikanen in het reisgezelschap.
Het land Noord Korea, zoals dat nu is, zal nog wel even in stand worden gehouden. Ik heb de indruk dat de bevolking loyaal is aan hun leider en staatsvorm. Dat past ook bij de Koreanen, in het Zuiden zijn ze even loyaal aan hun regering. Ze luisteren naar wat ze opgedragen krijgen. Ze hebben wel de uitdrukkelijke wens zich te verenigen met Zuid-Korea, maar niet tegen elke prijs. Het onafhankelijk functioneren, opbouwen heeft enorme status voor de Koreanen. En daar slaagt het Noorden in hun ogen wel in, waar het Zuiden haar ziel heeft verkocht aan de imperialistische Amerikanen. Dat minachten de Noord Koreanen oprecht, wat veel zwaarder weegt dan de economische situatie in hun eigen land. Ze wekken de indruk het idee te hebben "wij mogen het misschien wel minder hebben, maar wel alles zelf bereikt". En dat geeft ze kracht om te blijven bestaan zoals ze nu doen. En kracht om zich te verdedigen, mocht het ooit escaleren. Ondanks het verouderde materiaal, weet ik zeker dat Noord Korea een geduchte vijand kan zijn. Sterk, getraind, enorm gemotiveerd en bereid om te sterven voor hun vaderland.
Boeken gekocht:
The human rights situation in South Korea
The US imperialists started the war
50 Years of glory
100 significant glorious Korean achievements
Voorlopig hoop ik op een vreedzame hereniging.
[ Bericht 1% gewijzigd door Chooselife op 25-10-2010 16:53:00 ]
Deze reis begon feitelijk vanaf het vliegveld van Peking. Persoonlijk had ik mijn volledige aandacht gericht op het vliegtuig waarmee we vervoerd zouden worden. Als het maar niet zo'n gare jaren '70 Sovjetbak zou zijn. En ik was me bewust van het feit dat de nationale luchtvaartmaatschappij de enige eensterren-maatschappij ter wereld is. Een bedenkelijke combinatie voor mensen die sowieso al niet van vliegen houden.
Tijdens het inchecken kwam ik erachter dat het beide vluchten naar Pyongyang (hoofdstad Noord Korea) sowieso vol zaten. En dat heel veel ogenschijnlijke Westerlingen zwaar camera-materieel bij zich hadden. Een praatje met een kerel voor mij, -ene Wouter Zwart van de NOS-, leerde mij dat de wereldwijde pers was uitgenodigd om het 65-jarig bestaan van de Nationale Arbeiderspartij en de daarbij behorende militaire parade bij te wonen. Dit tot zijn eigen grote verbazing. Want het werd de dag ervoor pas bekend gemaakt en hij kon zich niet herinneren dat dit eerder gebeurd was.
Gelukkig kwamen we een uur later in een nieuwe (2007) Tupolev (ongeveer een kopie van een Boeing 737-400) terecht. Leren bekleding, ogenschijnlijk ongebruikt. Het feest der absurdisme was begonnen. Er werden tijdschriften uitgedeeld met daarin afbeeldingen van een Noord Koreaans wonderdrankje. Het bijschrijft in Engels beloofde een helende werking tegen "radiation diseases, cancer and aids". Een verrassende propositie. De Pyongyang Times kopte met de mededeling dat Kim Jong Il was herkozen. Iets minder verrassend.
Terwijl journalist Zwart trots met zijn ingezonden Voetbal International wapperde klapten de LCD-televisieschermpjes open. Bombastische, kitscherige Noord-Koreaanse opera schalde uit de speakers. Ik en de reiziger naast mij, -een Brit-, vermaakten ons intussen kostelijk met de uitgedeelde literatuur. Zelfs de uitgedeelde maaltijd, met een bekertje "cider" smaakte boven verwachting goed. En al snel konden de gordels weer vast omdat de daling werd ingezet. Het is immers maar een vluchtje van anderhalf uur.
Een smetteloze vlucht bracht ons op Sunan International Airport. Deed me denken aan een vliegveldje zoals veel Griekse eilanden dat hebben. Eén grote start/landingsbaan, een klein gebouwtje en een aantal helicopters (Russische "Hips") en afgedankte vrachtvliegtuigen in de verte (alleen Russisch, Illoesjin en Tupolev).
Een spannende eerste kennismaking met tientallen overheidsmedewerkers (te herkennen aan het rode speldje) aan de ene kant, en Westerse pers en toeristen aan de andere kant. Duidelijk een spanningsveld. Veel trillende handen en mensen die om de 5 minuten naar het toilet moesten. Het douaneproces ging echter vloeiend en geheel ontspannen. De Noord Koreanen leken alleen geïnteresseerd in eventuele gsm's (verboden mee te nemen), maar verder mocht alle bagage dicht en liep het zeer vlot.
Een parkeerterrein vol oude mercedessen (bouwjaar rond de jaren '70 en begin '80), een aantal vrij nieuwe BMW's en wat Japanse klonen lieten zien dat er toch auto's zijn. Weliswaar in handen van partij-prominenten en een aantal ambassades welke de journalisten verwelkomden. Verder veel rokende en bellende (ja, met gsm) Noord Koreanen.
Gezien ik bij een toeristenkliek behoorde, mochten we een touringcar in, en werd koers richting PyongYang ingezet.
Brede meerbaanswegen. Geen auto's. Wel transportwagens van het leger. Soms een fiets. Maar vooral veel voetgangers, wat op arbeiders leken die van het platteland die het eind van de werkdag weer koers richting de stad hadden ingezet.
De eerste meters binnen Pyongyang kreeg ik een goede indruk van de woonplaatsen van de arbeiders van daarnet. Flats, hoogbouw, van 4 tot ongeveer 20 hoog. Gezien het schemerig was, kon ik goed naar binnen kijken en vielen me een aantal zaken op; elke woonruimte had een lamp aan het plafond, op exact dezelfde plek en van een exact gelijk wattage. En in elke woonruimte 2 schilderijlijsten van de vorige- en huidige leider. Steeds op precies dezelfde plek. Op elk balkon stonden ongeveer 3 (vermoedelijk plastic) bloemstukjes. Waarschijnlijk ter opfleuring, maar vast in opdracht van de staat. Omdat er geen uitzonderingen waren.
Het eerste bezichtiging stond op het programma; een kopie van de Arc de Triomph. Het regende statistieken. Ja, deze is net iets groter. Verder mocht je meer fotograferen dan aanvankelijk leek, en best een straat oversteken. Maar niet uit het zicht verdwijnen, en geen militairen fotograferen. De rest leek toegankelijk voor fanatieke fotografen (als ik).
Omdat ons toegezegde hotel vol was (door de uitgenodigde journalisten en partijleden), werden we naar een goedkopere variant gedirigeerd. Aan de rand van Pyongyang. Een grote, betonnen bak uit de Sovjet-tijd en ooit in de jaren '80 eens ingericht. Stinkend kamertje. Eerst de televisie maar eens aan. Op alle beschikbare zenders (allen nationaal) een emotionele toespraak van een presentatrice, duidelijk over de leider en de volkspartij, waarna een live verslag van vuurwerk. Ik denk, dat moet hier buiten op het balkon te zien, of horen zijn. En ja, in de verte inderdaad vuurwerk. Verder een raar aanzicht. Gezien er geen straatverlichting is, bijna volledig donker Pyongyang.
De dag erna begon de georganiseerde trip. Het heeft geen zin elke bezienswaardigheid op te sommen. Die zijn toch standaard. Ik zal een aantal opmerkelijke observaties delen. De trip had duidelijk als doel om te laten zien hoe fantastisch het land is, maar dat biedt elk land. Een rode draad is dat ze zich trots hebben verlost van de Japanse bezetter, dat ze de Amerikanen hebben verslagen. Ze noemen hun eigen land geen Noord-Korea, maar "this country", of heel soms "DPRK". De afbeeldingen van de landkaarten laat meestal één Korea zien. Geen twee helften.
Je kunt heus een gesprekje aanknopen met een gemiddelde Noord-Koreaan, want ze spreken best vaak Engels. Tijdens een metro-tripje kon ik even meegluren in een schoolboek van een student, en dit was allemaal Engels geschreven. Het is mijn observatie dat de gemiddelde Westerling heus welkom is, zelfs de Amerikanen die met ons meewaren (ongeveer kwart van reisgezelschap). Zodra je vanuit de bus naar de lokalen zwaait, of met ze op de foto wil, worden ze dol-enthousiast. Ze zijn dus positief richting ons bezoek. Je kunt de militairen ook groeten, deze groeten ook vriendelijk terug.
In principe mijden ze oogcontact, en heeft elke ontmoeting een soort ijsbreker nodig, door even aandacht te vragen. Maar dan ontdooit de gemiddelde Noord Koreaan, en kun je prima met ze praten.
Elk toeristengezelschap, meestal opgedeeld tot een stuk of 20, krijgt 2 of 3 gidsen mee. Engels sprekende mensen, die alleen een oogje in het zeil houden. Ze roken een sigaretje, je kunt vragen stellen, en wijzen je op de huisregels. Ik mocht m'n gang gaan, zodra je maar geen militaire objecten fotografeert, of aan de wandel gaat.
De anti-VS posters die we kennen, zijn nergens te bekennen. Je ziet propaganda-afbeeldingen in het straatbeeld. Maar meestal vertellen ze dat het leger op nummer één staat, dat je hard werken moet en wie de leiders zijn. Op het bezoek van de geconfisqueerde USS Pueblo na, geen anti-VS sentimenten.
Je kunt er gewoon Marlboro sigaretten, Heineken bier en Chivas Regal Whiskey kopen. Weliswaar op heel weinig plekken, maar het bestaat. En je betaalt met Euro's, Dollars of Yuan's. De lokale munt is niet beschikbaar voor buitenlanders.
In het hotel waar we op een bepaald moment terecht kwamen, Yanggkado, in de hoofdstad Pyongyang, had ik een typische Noord-Korea erlebnis. Het hotel had geen 5e verdieping, gezien de keuzes in de lift. Maar die was er wel, alleen bereikbaar via noodtrappen. Natuurlijk even stiekem opgezocht.
Een geheime, betonnen verdieping, met het plafond een halve meter lager. Volledig bewerkt met propaganda posters. Volstrekt absurd. Duidelijk niet bedoeld voor de ogen van de toerist. Ik heb er ook even navraag over gedaan bij een ervaren Noord-Korea ganger. Die suggereerde dat er een aantal Westerse bedrijven permanent kantoor houden, om buiten het handelsembargo toch stiekem te kunnen opereren.
Een bezoek aan de legendarische gedemilitariseerde zone -zeer absurdistisch-, stuitten we op hoge legerdelegaties van Zwitserland, Zweden, Roemenië, Oekraïne, Zambia en Namibië. Die werden daar rondgeleid en waren even verrast ons te zien, als wij hen.
Een opmerkelijk biologisch verschijnsel is massale aanwezigheid van de ekster. Ik zag overal in Noord-Korea alleen eksters en weinig andere vogels. Ik ben nieuwsgierig waar dit het gevolg van is.
Ik heb één bedrijfsauto van World Food Program ontdekt, op de parkeerplaats bij de mass games. Verder heb ik de indruk dat er hooguit ondervoeding heerst, in bepaalde streken van het land, geen honger. Dit baseer ik op mijn observaties vanuit de nachttrein, die in langzaam tempo van zuid naar noord rijdt, en een goede indruk geeft van het plattelandsleven. En verder waren de berichten van de ervaringsdeskundigen ook niet echt alarmerend, op dit onderwerp.
De bevolking heeft duidelijk geen keuzevrijheid, vrijheid in denken en handelen, maar ze tonen zich wel homogeen en wekken de indruk tevreden te zijn met hun eigen situatie. Het bezit van gsm's, pc's en zelfs laptops, zijn tekenen van toename van beschaving en modernisering.
Er is ook een soort internet, wat ik "intranet" noem. Ze hebben de broncode van internet explorer aangepast, zodat de adresbalk weg is. Je kunt dus alleen klikken op hun eigen homepage, met subpagina's. Te vergelijken met een internetomgeving van een groot bedrijf. Verder gebruiken de computers (Dell) een Microsoft platform en zag ik op de universiteit dat ze terminal-based werken.
Kinderen kunnen helaas geen kind-zijn, zoals bij ons. Kinderen trainen en worden getraind. Het kind zijn in Noord Korea staat in het teken van uitblinken in iets, en daar hard voor te werken. Op de scholen waar we zijn geweest, zag je kinderen van rond de 8 jaar een instrument beheersen, een dans uitvoeren of een lied zingen alsof hun leven er vanaf hing. Knap, maar even treurig. En die eeuwige mimiek, die geforceerde glimlach, zoals we dat zien bij onderwaterballet op de olympische spelen.
Als laatst is het belangrijk nog één vooroordeel te ontkrachten. Je bent hartstikke veilig in Noord Korea. Ik ben wel in de situatie geweest dat ik een foto van een paar militairen had genomen, en ook wel eens dat ik 'm even was gesmeerd. Maar je wordt altijd vriendelijk verzocht, nooit dringend of dwingend. En een politieke discussie kan wel, maar heeft weinig zin. De Amerikanen hebben het een aantal keer geprobeerd, maar de Noord Koreanen hebben hun feiten redelijk op rij, welke de Amerikanen toch in verlegenheid brachten. Uiteindelijk hielden beide partijen het altijd bij hun eigen feiten, zonder dat het tot moeilijke situaties leidde. Maar arrestatiegevaar of ontvoeringsgevaar en dergelijke, wil ik definitief naar het land der fabelen verwijzen. De Noord Koreanen heten je van harte welkom, en dat gevoel wordt je aanhoudend gegeven, zelfs richting de Amerikanen in het reisgezelschap.
Het land Noord Korea, zoals dat nu is, zal nog wel even in stand worden gehouden. Ik heb de indruk dat de bevolking loyaal is aan hun leider en staatsvorm. Dat past ook bij de Koreanen, in het Zuiden zijn ze even loyaal aan hun regering. Ze luisteren naar wat ze opgedragen krijgen. Ze hebben wel de uitdrukkelijke wens zich te verenigen met Zuid-Korea, maar niet tegen elke prijs. Het onafhankelijk functioneren, opbouwen heeft enorme status voor de Koreanen. En daar slaagt het Noorden in hun ogen wel in, waar het Zuiden haar ziel heeft verkocht aan de imperialistische Amerikanen. Dat minachten de Noord Koreanen oprecht, wat veel zwaarder weegt dan de economische situatie in hun eigen land. Ze wekken de indruk het idee te hebben "wij mogen het misschien wel minder hebben, maar wel alles zelf bereikt". En dat geeft ze kracht om te blijven bestaan zoals ze nu doen. En kracht om zich te verdedigen, mocht het ooit escaleren. Ondanks het verouderde materiaal, weet ik zeker dat Noord Korea een geduchte vijand kan zijn. Sterk, getraind, enorm gemotiveerd en bereid om te sterven voor hun vaderland.
Boeken gekocht:
The human rights situation in South Korea
The US imperialists started the war
50 Years of glory
100 significant glorious Korean achievements
Voorlopig hoop ik op een vreedzame hereniging.
[ Bericht 1% gewijzigd door Chooselife op 25-10-2010 16:53:00 ]
Leuk verhaal!
Ik was tijdens de N-Koreaanse parades op een conferentie in Beijing. Wat mij opviel was de vriendschappelijke, positieve berichtgeving over DPRK en de leiders daar: geheel in lijn met de propaganda. Opvallend was ook een nieuwsitem over chinese voedselhulp aan DPRK, de dag na de beelden van de overdadige parades.
Ik was tijdens de N-Koreaanse parades op een conferentie in Beijing. Wat mij opviel was de vriendschappelijke, positieve berichtgeving over DPRK en de leiders daar: geheel in lijn met de propaganda. Opvallend was ook een nieuwsitem over chinese voedselhulp aan DPRK, de dag na de beelden van de overdadige parades.
Can a bee be said to be or not to be an entire bee when half the bee is not a bee due to some ancient injury?
Volgens mij hebben mensen helemaal niet in de gaten dat de rest van de wereld zoveel vrijer is.. Het lijkt waarschijnlijk net een groot poppenhuis op normale schaal. De dictatuur kan poppen verplaatsen en in een andere kamer neerzeten zonder dat de pop gaat klagen..
Ik ben idd ook erg benieuwd naar foto's!
Ik ben idd ook erg benieuwd naar foto's!
Interessant verhaal en mooie foto's!
Toch vraag ik me af of het echt zo vrij is als je beweert. Je geeft zelf al aan dat je een keer buiten de voor toeristen bedoelde paden bent gegaan en daar meteen volop propaganda aantrof. Dat de bevolking de staat adoreert lijkt me met al die propaganda en dat onderwijs (en zonder kennis van de veel vrijere buitenwereld) ook niet zo gek. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er echt veel plaatsen zijn waar je Heineken kunt drinken of Marlboro kunt roken dan op de plaatsen waar toeristen kunnen komen. Ook van die vermeende hongersnood vraag ik me af of die wel zo meevalt als jij ervaren hebt, zeker als instanties als de VN het tegendeel beweren. Dat je in de 'toeristische façade' geen colonne van Wereldvoedselprogramma-auto's aantreft, lijkt me niet zo gek.
Hoe dan ook: al die vragen zijn voor mij eigenlijk alleen maar meer reden om nog eens naar Noord-Korea (proberen) te gaan.
Toch vraag ik me af of het echt zo vrij is als je beweert. Je geeft zelf al aan dat je een keer buiten de voor toeristen bedoelde paden bent gegaan en daar meteen volop propaganda aantrof. Dat de bevolking de staat adoreert lijkt me met al die propaganda en dat onderwijs (en zonder kennis van de veel vrijere buitenwereld) ook niet zo gek. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er echt veel plaatsen zijn waar je Heineken kunt drinken of Marlboro kunt roken dan op de plaatsen waar toeristen kunnen komen. Ook van die vermeende hongersnood vraag ik me af of die wel zo meevalt als jij ervaren hebt, zeker als instanties als de VN het tegendeel beweren. Dat je in de 'toeristische façade' geen colonne van Wereldvoedselprogramma-auto's aantreft, lijkt me niet zo gek.
Hoe dan ook: al die vragen zijn voor mij eigenlijk alleen maar meer reden om nog eens naar Noord-Korea (proberen) te gaan.
Wie dit leest is alfabeet.
Zo bizar dat je hetzelfde beschrijft als ik meemaakte met de Noord-Koreaanse bevolking. natuurlijk zie je allen wat ze willen laten zien. Maar toch hebben ze graag dat je een goed beeld van ze hebt ondanks dat ze best wel weten of iig vermoedens hebben dat wij beter af zijn.
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
quote:Het is totaal niet vrij voor de bevolking zelf, hooguit de gidsen of partijprominenten die wat bewegingsruimte hebben. Maar voor de toerist is er best ruimte, in tegenstelling tot wat veel mensen denken.Op maandag 25 oktober 2010 17:00 schreef Corkscrew het volgende:
Interessant verhaal en mooie foto's!
Toch vraag ik me af of het echt zo vrij is als je beweert. Je geeft zelf al aan dat je een keer buiten de voor toeristen bedoelde paden bent gegaan en daar meteen volop propaganda aantrof. Dat de bevolking de staat adoreert lijkt me met al die propaganda en dat onderwijs (en zonder kennis van de veel vrijere buitenwereld) ook niet zo gek. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er echt veel plaatsen zijn waar je Heineken kunt drinken of Marlboro kunt roken dan op de plaatsen waar toeristen kunnen komen. Ook van die vermeende hongersnood vraag ik me af of die wel zo meevalt als jij ervaren hebt, zeker als instanties als de VN het tegendeel beweren. Dat je in de 'toeristische façade' geen colonne van Wereldvoedselprogramma-auto's aantreft, lijkt me niet zo gek.
Hoe dan ook: al die vragen zijn voor mij eigenlijk alleen maar meer reden om nog eens naar Noord-Korea (proberen) te gaan.
Heineken en marlboro zijn verkrijgbaar in de (betere) hotels, in sommige kraampjes langs de weg of bij een aantal souvenirshops. Ik kan niet uitsluiten, dat ze alleen toereikend zijn voor toeristen. Maar het bestaat er wel, en het wordt ook geconsumeerd door Noord Koreanen (voor wie het betaalbaar is).
Wat de hongersnood betreft, wil ik je graag op deze verklaring van een rode-kruismedewerker wijzen. Deze is ervaringsdeskundig (ik heb slechts een hele voorzichtige indruk), maar onderstreept wel wat ik geconstateerd heb. Dus dan wordt mijn constatering wel betrouwbaar.
Ben je nu ook nog echt buiten Pyongyang geweest?
Zaterdag 17 juli 15:05
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
quote:Tuurlijk. Zelfs geslapen in de Kaesong regio.Op maandag 25 oktober 2010 22:11 schreef huhggh het volgende:
Ben je nu ook nog echt buiten Pyongyang geweest?
quote:Met of zonder "begeleiding"?Op maandag 25 oktober 2010 22:16 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Tuurlijk. Zelfs geslapen in de Kaesong regio.
Zaterdag 17 juli 15:05
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
quote:Altijd met. Je kunt niet vrij reizen. Dat is praktisch onmogelijk en illegaal.
Maar dat neemt niet weg dat je zaken waarneemt en dat niet alles te verstoppen valt. Je krijgt zeker een indruk van Noord Korea in deze regio.
Pyongyang is niet representatief. Dat is Noord Korea zoals ze dat graag presenteren.
quote:Voor iemand die toch aardig wat positiefs te melden heeft over NK laat het zich natuurlijk wel makkelijk raden ja.
Zaterdag 17 juli 15:05
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
KoosVogels: "Ik trek me erop af, nou goed? Domme spleetoog."
Af gaan op uiterlijk en een user-icon....
Faal van de eeuw.
Hoe zat het met fotograferen? Werden je foto's aan het einde nog gecontroleerd (en verwijderd)?
En hoeveel heb je voor deze trip betaald?
En hoeveel heb je voor deze trip betaald?
All those moments will be lost, like tears in rain... Time to die.
quote:Bij de grens worden fotocamera's steeksproef gewiijs gecontroleerd. Ik moest een foto wissen daar stond geschut opOp maandag 25 oktober 2010 22:33 schreef Roi het volgende:
Hoe zat het met fotograferen? Werden je foto's aan het einde nog gecontroleerd (en verwijderd)?
En hoeveel heb je voor deze trip betaald?
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
quote:Wat heb jij over dit land te melden dan?Op maandag 25 oktober 2010 22:27 schreef huhggh het volgende:
[..]
Voor iemand die toch aardig wat positiefs te melden heeft over NK laat het zich natuurlijk wel makkelijk raden ja.
quote:Fotograferen mag, en in principe overal (zoals in mijn verhaal staat). Alleen willen ze niet dat je militairen en/of militaire objecten op de foto zet. Maar dat is in Griekenland bijvoorbeeld ook zo.Op maandag 25 oktober 2010 22:33 schreef Roi het volgende:
Hoe zat het met fotograferen? Werden je foto's aan het einde nog gecontroleerd (en verwijderd)?
En hoeveel heb je voor deze trip betaald?
Vlak voor je de grens oversteekt, willen ze samen met je door de foto's heen. Je pakt dan je camera en begint door je foto's heen te scrollen met een douane-beambte. Als na een foto'tje of 30 blijkt dat je je aan de regels hebt gehouden, is er niets aan de hand. Soms moet je een foto wissen. Erger wordt het niet.
Persoonlijk had ik een nikon D80 bij me, met een "hide" functie. Ik heb voor de zekerheid dus wat foto's verstopt.
Er wordt niet gevraagd naar andere geheugencards, of andere camera's en/of videocamera's. Ik had meerdere camera's bij me, maar daar hebben ze simpelweg niet om gevraagd. Ook hoefde de bagage niet open, zowel op heen- als terugweg niet.
Ik weet trouwens uit betrouwbare bron dat Henry Rollins vorige maand nog te gast was in Noord Korea. Als toerist. 
http://nl.wikipedia.org/wiki/Henry_Rollins
http://nl.wikipedia.org/wiki/Henry_Rollins
Interessant verhaal.
Vind het alleen wel heel bizar dat je kan concluderen dat er geen hongersnood is n.a.v. een rit in een nachttrein, zeker aangezien je ook vermeldt dat het zelfs in Pyongyang pikkedonker is 's nachts wegens het gebrek een verlichting.
Vind het alleen wel heel bizar dat je kan concluderen dat er geen hongersnood is n.a.v. een rit in een nachttrein, zeker aangezien je ook vermeldt dat het zelfs in Pyongyang pikkedonker is 's nachts wegens het gebrek een verlichting.
quote:Soms vraag ik me wel eens af; willen mensen dat soms alleen geloven, ondanks dat de geluiden anders zijn? Die vent van het rode kruis in dat filmpje is toch niet achterlijk?Op dinsdag 26 oktober 2010 16:28 schreef Blik het volgende:
Interessant verhaal.
Vind het alleen wel heel bizar dat je kan concluderen dat er geen hongersnood is n.a.v. een rit in een nachttrein, zeker aangezien je ook vermeldt dat het zelfs in Pyongyang pikkedonker is 's nachts wegens het gebrek een verlichting.
|
|
