abonnement Unibet Coolblue
pi_97571935
31-05-2011

Snelle veranderingen in zwaartekracht rukken sterrenhopen uiteen



Bij de botsing en versmelting van twee sterrenstelsels worden sterrenhopen uiteengerukt door snelle variaties in de getijdenkrachten tussen de twee stelsels. Dat blijkt uit onderzoek van de Utrechtse astronoom Diederik Kruijssen, die hierop op maandag 6 juni promoveert.

Eerder werd altijd aangenomen dat botsingen van sterrenstelsels juist aanleiding zouden geven tot de vorming van méér sterrenhopen, door verdichtingen en schokgolven in het interstellaire gas van de stelsels. Uit computersimulaties van Kruijssen blijkt echter dat er na de botsing minder sterrenhopen over zijn.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97571957
31-05-2011

Jonge ster vuurt extreem snelle watermoleculen af



Met de Europese infraroodsatelliet Herschel is een jonge ster ontdekt die 'waterkogels' de ruimte in schiet met een snelheid van ruim 200.000 kilometer per uur - tachtig keer de snelheid van een geweerkogel. Het gaat om L1448-MM, een ster op 750 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Perseus. De metingen zijn uitgevoerd door een internationaal team van sterrenkundigen dat onder leiding staat van de Leidse hoogleraar Ewine van Dishoeck.

Dat waterstof- en zuurstofatomen zich in de omgeving van sterren kunnen samenvoegen tot watermoleculen was al langer bekend. Maar dat de moleculen de schokgolven kunnen overleven die gepaard gaan bij de geboorte van een ster is een verrassing. Vermoedelijk worden de moleculen aanvankelijk wel degelijk vernietigd, maar vormen ze zich vervolgens vrij gemakkelijk opnieuw.

De totale waterproductie in de omgeving van L1448-MM bedraagt maar liefst honderd miljoen keer de hoeveelheid water in de Amazone-rivier per seconde . Ook onze eigen zon heeft kort na het ontstaan een dergelijke energierijke fase doorlopen, waarbij omringende materie temperaturen bereikt van wel 10.000 graden en er kennelijk krachtige 'jets' van water kunnen ontstaan.

De Herschel-satelliet, met het in Nederland ontwikkelde en gebouwde HIFI-instrument aan boord, is speciaal ontworpen voor het detecteren van moleculen in de interstellaire ruimte. De nieuwe resultaten zijn deze week gepresenteerd op een astrochemie-symposium in Toledo, Spanje. Ze zullen binnenkort gepubliceerd worden in Astronomy and Astrophysics.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97613333
01-06-2011

Nieuwe radiotelescoop kijkt diep het heelal in



Astronomen hebben met de nieuwe LOFAR-radiotelescoop dieper het heelal in gekeken dan ooit. Daarmee hebben ze een belangrijke stap gezet in hun zoektocht naar de uiterst zwakke signalen van waterstofgas in het vroege heelal. Deze straling van neutraal waterstofgas komt uit de tijd dat het heelal een factor tien jonger en kleiner was dan nu, zo'n 400 tot 800 miljoen jaar na de oerknal. Tijdens deze periode verdween de neutrale waterstof langzaam als gevolg van de ioniserende kracht van de eerste sterren en quasars.

Waterstof is de belangrijkste bouwsteen van het zichtbare heelal. De detectie van de straling van dit gas is van groot belang voor het begrijpen van de oorsprong van de structuur van het heelal. Een aantal teams uit India, de VS, Canada, Australië en Nederland is momenteel verwikkeld in een race om deze straling als eerste waar te nemen.

Het Nederlandse team loopt momenteel voorop in deze race. De obstakels die nog genomen moeten worden zijn echter aanzienlijk. Het gas waar de astronomen nu naar zoeken, wordt waargenomen op zeer lange golflengtem (van circa 1,5 tot 2,5 meter), waar de radiostraling van onze Melkweg en de dampkring van de aarde het detecteren van het gas bemoeilijken.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97648598
02-06-2011

Europese reuzentelescoop ontdekt raadselachtige ster

In een naburig sterrenstelsel is een buitengewoon heldere ster ontdekt, die drie miljoen keer zo veel licht uitstraalt als onze zon. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. Alle eerder ontdekte "supersterren" van dit kaliber maken deel uit van sterrenhopen, maar dit heldere lichtbaken is in zijn eentje. De oorsprong van deze ster is een raadsel.

Een internationaal team van astronomen heeft met de VLT-telescoop van de ESO in Chili nauwkeurig gekeken naar de ster VFTS 682 in de Grote Magelhaense Wolk, een klein buurstelsel van ons Melkwegstelsel. Uit analyse van het sterlicht blijkt dat de massa van de ster ongeveer 150 keer zo groot is als die van de zon.

VFTS 682 is niet alleen erg helder, maar ook erg heet: de oppervlaktetemperatuur bedraagt rond de 50.000 graden Celsius.
Dergelijke zware sterren zijn tot nog toe uitsluitend waargenomen in de drukke centrumgebieden van sterrenhopen, maar VFTS 682 is eenzaam.

Toch bevindt de ster zich in de buurt van de zeer rijke sterrenhoop RMC 136 die meerdere dergelijke "supersterren" omvat. Mogelijk is VFTS 682 uitgestoten door die sterrenhoop. Het is immers ook een dubbelganger van één van de helderste supersterren in het hart van RMC 136.

Maar andere bekende "wegloopsterren" zijn allemaal veel kleiner en het is onduidelijk hoe zo'n zware ster door zwaartekrachtsinteracties uit de sterrenhoop weggeslingerd kan raken, zegt de ESO. Het laat zich echter ook niet makkelijk te begrijpen hoe het ding in zijn eentje is kunnen ontstaan, aldus co-teamleider Jorick Vink. (belga/gb)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97652404
quote:
0s.gif Op vrijdag 3 juni 2011 09:14 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
02-06-2011

Europese reuzentelescoop ontdekt raadselachtige ster

In een naburig sterrenstelsel is een buitengewoon heldere ster ontdekt, die drie miljoen keer zo veel licht uitstraalt als onze zon. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. Alle eerder ontdekte "supersterren" van dit kaliber maken deel uit van sterrenhopen, maar dit heldere lichtbaken is in zijn eentje. De oorsprong van deze ster is een raadsel.

Een internationaal team van astronomen heeft met de VLT-telescoop van de ESO in Chili nauwkeurig gekeken naar de ster VFTS 682 in de Grote Magelhaense Wolk, een klein buurstelsel van ons Melkwegstelsel. Uit analyse van het sterlicht blijkt dat de massa van de ster ongeveer 150 keer zo groot is als die van de zon.

VFTS 682 is niet alleen erg helder, maar ook erg heet: de oppervlaktetemperatuur bedraagt rond de 50.000 graden Celsius.
Dergelijke zware sterren zijn tot nog toe uitsluitend waargenomen in de drukke centrumgebieden van sterrenhopen, maar VFTS 682 is eenzaam.

Toch bevindt de ster zich in de buurt van de zeer rijke sterrenhoop RMC 136 die meerdere dergelijke "supersterren" omvat. Mogelijk is VFTS 682 uitgestoten door die sterrenhoop. Het is immers ook een dubbelganger van één van de helderste supersterren in het hart van RMC 136.

Maar andere bekende "wegloopsterren" zijn allemaal veel kleiner en het is onduidelijk hoe zo'n zware ster door zwaartekrachtsinteracties uit de sterrenhoop weggeslingerd kan raken, zegt de ESO. Het laat zich echter ook niet makkelijk te begrijpen hoe het ding in zijn eentje is kunnen ontstaan, aldus co-teamleider Jorick Vink. (belga/gb)

(HLN)
de grote magelhaense wolk is op zich al interessant aangezien het zo dicht bij de melkweg staat (179000 lichtjaar) en door de krachten van de melkweg gedeformeerd is, zo werd in 1987 een supernova daar waargenomen, stel je zou ergens aan de rand van het stelsel op een planeet staan dan moet het zicht op de melkweg echt fantastisch zijn :o , hier nog wat info http://www.kennislink.nl/(...)-geordend-door-chaos
  dinsdag 7 juni 2011 @ 23:50:36 #281
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_97868638
Mooie beelden van de flinke zonnevlam van vanochtend:

Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
  woensdag 8 juni 2011 @ 13:04:55 #282
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_97883425
Calm down, please!
pi_97958329
A Big Surprise from the Edge of the Solar System

quote:
June 9, 2011: NASA's Voyager probes are truly going where no one has gone before. Gliding silently toward the stars, 9 billion miles from Earth, they are beaming back news from the most distant, unexplored reaches of the solar system.

Mission scientists say the probes have just sent back some very big news indeed.

It's bubbly out there.

"The Voyager probes appear to have entered a strange realm of frothy magnetic bubbles," says astronomer Merav Opher of Boston University. "This is very surprising."

According to computer models, the bubbles are large, about 100 million miles wide, so it would take the speedy probes weeks to cross just one of them. Voyager 1 entered the "foam-zone" around 2007, and Voyager 2 followed about a year later. At first researchers didn't understand what the Voyagers were sensing--but now they have a good idea.

"The sun's magnetic field extends all the way to the edge of the solar system," explains Opher. "Because the sun spins, its magnetic field becomes twisted and wrinkled, a bit like a ballerina's skirt. Far, far away from the sun, where the Voyagers are now, the folds of the skirt bunch up."

When a magnetic field gets severely folded like this, interesting things can happen. Lines of magnetic force criss-cross and "reconnect". (Magnetic reconnection is the same energetic process underlying solar flares.) The crowded folds of the skirt reorganize themselves, sometimes explosively, into foamy magnetic bubbles.

"We never expected to find such a foam at the edge of the solar system, but there it is!" says Opher's colleague, University of Maryland physicist Jim Drake.

Theories dating back to the 1950s had predicted a very different scenario: The distant magnetic field of the sun was supposed to curve around in relatively graceful arcs, eventually folding back to rejoin the sun. The actual bubbles appear to be self-contained and substantially disconnected from the broader solar magnetic field.

Energetic particle sensor readings suggest that the Voyagers are occasionally dipping in and out of the foam—so there might be regions where the old ideas still hold. But there is no question that old models alone cannot explain what the Voyagers have found.

Says Drake: "We are still trying to wrap our minds around the implications of these findings."

The structure of the sun's distant magnetic field—foam vs. no-foam—is of acute scientific importance because it defines how we interact with the rest of the galaxy. Researchers call the region where the Voyagers are now "the heliosheath." It is essentially the border crossing between the Solar System and the rest of the Milky Way. Lots of things try to get across—interstellar clouds, knots of galactic magnetism, cosmic rays and so on. Will these intruders encounter a riot of bubbly magnetism (the new view) or graceful lines of magnetic force leading back to the sun (the old view)?

The case of cosmic rays is illustrative. Galactic cosmic rays are subatomic particles accelerated to near-light speed by distant black holes and supernova explosions. When these microscopic cannonballs try to enter the solar system, they have to fight through the sun's magnetic field to reach the inner planets.

"The magnetic bubbles could be our first line of defense against cosmic rays," points out Opher. "We haven't figured out yet if this is a good thing or not."

On one hand, the bubbles would seem to be a very porous shield, allowing many cosmic rays through the gaps. On the other hand, cosmic rays could get trapped inside the bubbles, which would make the froth a very good shield indeed.

"We'll probably discover which is correct as the Voyagers proceed deeper into the froth and learn more about its organization1," says Opher. "This is just the beginning, and I predict more surprises ahead."

Author: Dr. Tony Phillips | Credit: Science@NASA
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  donderdag 9 juni 2011 @ 23:12:22 #284
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_97961868
quote:
Gaaf nieuws!
Calm down, please!
  vrijdag 10 juni 2011 @ 01:41:22 #285
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_97970029
quote:
10-06-2011

Magnetische bubbels ontdekt aan randen zonnestelstel



Aan de uiterste randen van ons zonnestelsel is het lang niet zo rustig als gedacht. De ruimte daar bestaat uit "een woeste zee van magnetische bubbels". Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA bekendgemaakt.

De bubbels zijn tientallen miljoenen kilometers in doorsnee. Ze ontstaan doordat de zon, die magnetische straling uitzendt, om zijn as draait. "Daardoor kronkelt en plooit het magnetisch veld, ongeveer zoals de tutu van een ballerina", aldus de onderzoekers.

De magnetische bubbels zijn gemeten door de twee Voyagersondes, de verste objecten die de mens ooit heeft gemaakt. Na de lancering in 1977 zijn de ruimtevaartuigen miljarden kilometers weggezweefd. Het duurt niet lang voor de Voyagers daadwerkelijk het zonnestelsel verlaten en het zogeheten interstellaire medium binnenzweven. (anp/vsv)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97970051
Thanks Pinine en Crash
En jullie ook voor de mooie filmpjes Perrin en Googolplexian
^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_97970078
09-06-2011

Bouwstenen van het leven zijn 'voorgekookt' in planetoïden



Een analyse van organisch materiaal dat is aangetroffen in een meteoriet die elf jaar geleden boven Canada uiteenspatte, bevestigt dat processen aan het oppervlak van het moederobject van de meteoriet - een planetoïde - de vorming van dat koolstofhoudende materiaal heeft beïnvloed. Dat blijkt uit onderzoek door Amerikaanse en Canadese wetenschappers dat vrijdag in Science wordt gepubliceerd.

De meteoriet waarvan de brokstukken op 18 januari 2000 in het gebied rond Tagish Lake terechtkwamen, is een bijzonder exemplaar. Het meer was op dat moment dichtgevroren en met sneeuw bedekt, waardoor de in het gesteente aanwezige stoffen direct goed geconserveerd werden. Bovendien werd er bij het inzamelen van de meteorietfragmenten op toegezien dat deze niet vervuild raakten met aards materiaal.

Volgens de onderzoekers wijzen de variaties in de samenstelling van vier brokstukken van de meteoriet erop dat de daarin aanwezige organische verbindingen, zoals aminozuren, suikers en koolwaterstoffen, zijn gevormd onder invloed van warme, vochtige omstandigheden. Het meest waarschijnlijke scenario is dat het stof waaruit de planetoïden zijn gevormd ijs bevatte. Dat ijs smolt door opwarming door de zon en sijpelde door het gesteente dat uit het samengeklonterde stof ontstond, en veranderde daarbij de daarin aanwezige organische stoffen.

Dat betekent dat planetoïden waarschijnlijk een belangrijke rol hebben gespeeld bij het ontstaan van leven op onze planeet. Veel (brokstukken van) planetoïden zijn in de begintijd van ons zonnestelsel - ruim vier miljard jaar geleden - op aarde ingeslagen. Daarbij leverden zij de door hen zelf 'voorgekookte' organische moleculen af, die aan de basis stonden van de eerste primitieve levensvormen.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98236011
Calm down, please!
pi_98237542
16-06-2011

Adembenemend: zo zag u de melkweg nog nooit



Randy Halverson filmde drie weken lang op de woeste vlaktes van South Dakota in de VS om deze adembenemende beelden bij elkaar te harken. Hij deed in totaal zo'n twintig sessies van drie à vier uur. Elke seconde in dit filmpje staat dus eigenlijk voor 14 minuten opnames.

Het weer was de grootste uitdaging voor Halverson, zegt hij zelf: "Er waren maar een paar avonden dat de hemel open was en vaak stond er straffe wind van meer dan 40 km/uur. De meeste shots deed ik laag over de grond, zodat de wind niet te veel roet in het eten strooide."

Het resultaat mag er zijn: indrukwekkend! (hlnsydney/jv)


(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98237742
15-06-2011

Vroegste zwarte gaten ontdekt



Een internationaal team van astronomen heeft de vroegste zwarte gaten ontdekt die ooit zijn waargenomen (Nature, 16 juni). De superzware objecten gaan schuil in de kernen van verre sterrenstelsels. Uit nadere analyse blijkt dat de groei van deze zwarte gaten gelijk op gaat met de ontwikkeling van de sterrenstelsels waar ze deel van uitmaken. Het is voor het eerst dat dit nauwe verband, dat eerder al bij nabijere stelsels was waargenomen, ook bij zulke verre, jonge stelsels is gemeten.

De superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels zijn alleen waarneembaar als zij bezig zijn om materie uit hun omgeving op te slokken. Bij dat proces wordt deze materie dermate heet, dat zij röntgenstraling gaat uitzenden.

De nu ontdekte zwarte gaten zijn ontdekt in zwakke sterrenstelsels die eerder met de Hubble-ruimtetelescoop waren vastgelegd. Door de röntgensatelliet Chandra meerdere opnamen van deze stelsels te laten maken, en deze digitaal bij elkaar op te tellen, konden hun superzware zwarte gaten zichtbaar worden gemaakt. Chandra registreerde daarbij alleen de meest energierijke röntgenstraling, wat erop duidt dat de omgeving van de zwarte gaten rijk is aan gas en stof. Dat verklaart waarom het zoveel moeite kost om deze objecten te kunnen zien.

De verste sterrenstelsels waarbij nu superzware zwarte gaten zijn waargenomen, bevinden zich op 13 miljard lichtjaar van de aarde. Dat betekent dat ze al bestonden toen het heelal nog maar 700 miljoen jaar oud was. Volgens de astronomen betekent dit dat deze objecten ofwel bij hun ontstaan al groot en zwaar waren of een zeer snelle groei hebben doorgemaakt.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98254132
quote:
0s.gif Op donderdag 16 juni 2011 08:48 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Het resultaat mag er zijn: indrukwekkend! (hlnsydney/jv)


(HLN)
Voor liefhebbers hier meer prachtige (ook 31 miljoen pixels zoomable) foto's en filmpjes: http://astrosurf.com/sguisard/
pi_98270024
Calm down, please!
pi_98274554
quote:
Indrukwekkend, en inderdaad relaxed.. :) Bedankt
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
pi_98394096
Dawn spacecraft approaches protoplanet Vesta
by Stuart Wolpert
Los Angeles CA (SPX) Jun 16, 2011
quote:
NASA's Dawn mission to the doughnut-shaped asteroid belt between Mars and Jupiter, which launched in September 2007, is now approaching Vesta, a protoplanet that is currently some 143 million miles from Earth. Many surprises are likely awaiting the spacecraft.



"We often refer to Vesta as the smallest terrestrial planet," said Christopher T. Russell, a UCLA professor of geophysics and space physics in the Department of Earth and Space Sciences, and the mission's principal investigator. "It has planetary features and basically the same structure as Mercury, Venus, Earth and Mars. But because it is so small, it does not have enough gravity to retain an atmosphere, or at least not to retain an atmosphere for very long.

"There are many mysteries about Vesta," Russell said. "One of them is why Vesta is so bright. The Earth reflects a lot of sunlight - about 40 percent - because it has clouds and snow on the surface, while the moon reflects only about 10 percent of the light from the sun back. Vesta is more like the Earth. Why? What on its surface is causing all that sunlight to be reflected? We'll find out."

Dawn will map Vesta's surface, which Russell says may be similar to the moon's. He says he expects that the body's interior is layered, with a crust, a mantle and an iron core. He is eager to learn about this interior and how large the iron core is.

Named for the ancient Roman goddess of the hearth, Vesta has been bombarded by meteorites for 4.5 billion years.

"We expect to see a lot of craters," Russell said. "We know there is an enormous crater at the south pole that we can see with the Hubble Space Telescope. That crater, some 280 miles across, has released material into the asteroid belt. Small bits of Vesta are floating around and make their way all the way to the orbit of the Earth and fall in our atmosphere. About one in every 20 meteorites that falls on the surface of the Earth comes from Vesta. That has enabled us to learn a lot about Vesta before we even get there."

Dawn will arrive at Vesta in July. Beginning in September, the spacecraft will orbit Vesta some 400 miles from its surface. It will then move closer, to about 125 miles from the surface, starting in November. By January of 2012, Russell expects high-resolution images and other data about surface composition. Dawn is arriving ahead of schedule and is expected to orbit Vesta for a year.

"It's been a long trip," said Russell, who started planning the journey back in 1992. "Finally, the moment of truth is about to arrive."

Vesta, which orbits the sun every 3.6 terrestrial years, has an oval, pumpkin-like shape and an average diameter of approximately 330 miles. Studies of meteorites found on Earth that are believed to have come from Vesta suggest that Vesta formed from galactic dust during the solar system's first 3 million to 10 million years.

Dawn's cameras should be able to see individual lava flows and craters tens of feet across on Vesta's surface.

"We will scurry around when the data come in, trying to make maps of the surface and learning its exact shape and size," Russell said.

Dawn has a high-quality camera, along with a back-up; a visible and near-infrared spectrometer that will identify minerals on the surface; and a gamma ray and neutron spectrometer that will reveal the abundance of elements such as iron and hydrogen, possibly from water, in the soil. Dawn will also probe Vesta's gravity with radio signals.

The study of Vesta, however, is only half of Dawn's mission. The spacecraft will also conduct a detailed study of the structure and composition of the "dwarf planet" Ceres. Vesta and Ceres are the most massive objects in the main asteroid belt between Mars and Jupiter. Dawn's goals include determining the shape, size, composition, internal structure, and the tectonic and thermal evolution of both objects, and the mission is expected to reveal the conditions under which each of them formed.

Dawn, only the second scientific mission to be powered by an advanced NASA technology known as ion propulsion, is also the first NASA mission to orbit two major objects.

"Twice the bang for the buck on this mission," said Russell, who added that without ion propulsion, Dawn would have cost three times as much.

Unlike chemical rocket engines, ion engines accelerate their fuel nearly continuously, giving each ion a tremendous burst of speed. The fuel used by an ion engine is xenon, a gas that is also used in photo-flash units and which is more than four times heavier than air. Xenon ions shoot out the back of the engine at a speed of 90,000 miles per hour.

UCLA graduate and postdoctoral students work with Russell on the mission. Now is an excellent opportunity for graduate students to join the project and help analyze the data, said Russell, who teaches planetary science to UCLA undergraduates and solar and space physics to undergraduates and graduate students.

After orbiting Vesta, Dawn will leave for its three-year journey to Ceres, which could harbor substantial water or ice beneath its rock crust - and possibly life. On the way to Ceres, Dawn may visit another object. The spacecraft will rendezvous with Ceres and begin orbiting in 2015, conducting studies and observations for at least five months.

Russell believes that Ceres and Vesta, formed almost 4.6 billion years ago, have preserved their early record, which was frozen into their ancient surfaces.

"We're going back in time to the early solar system," he said.

The Dawn mission is managed by the Jet Propulsion Laboratory (JPL), a division of the California Institute of Technology in Pasadena, Calif., for NASA's Science Mission Directorate. Team members include scientists from JPL, the NASA Goddard Space Flight Center, the Planetary Science Institute, the Massachusetts Institute of Technology and other institutions.

Scientific partners include the Max Planck Institute for Solar System Research in Katlenburg, Germany; the DLR Institute for Planetary Research in Berlin; the Freie Universitaet in Berlin; the Italian National Institute for Astrophysics in Rome; and the Italian Space Agency.

Orbital Sciences Corp. of Dulles, Va., designed and built the Dawn spacecraft.

UCLA is in charge of Dawn's science and public outreach. Russell leads the science team; he and his colleagues make science decisions through the science center at UCLA's Institute of Geophysics and Planetary Physics. His science team has the lead role in analyzing and interpreting the data from Dawn.

Dawn is part of NASA's Discovery Program, managed by NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Ala., in which scientists find innovative ways to unlock the mysteries of our solar system by answering some of humanity's oldest questions.


Image of Vesta Captured by Dawn on June 14, 2011

NASA's Dawn spacecraft obtained this image with its framing camera on June 14, 2011. It was taken from a distance of about 165,000 miles (265,000 kilometers) away from the protoplanet Vesta. Each pixel in the image corresponds to roughly 16 miles (25 kilometers).

Image credit: NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA

[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 19-06-2011 23:40:48 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_98400911
Bedankt Pinine, Robus en Googolplexian
^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98400925
16-06-2011

Ruimtesonde geeft beter beeld van Mercurius



De NASA-ruimtesonde MESSENGER, die sinds drie maanden om Mercurius cirkelt, levert veel nieuwe informatie op over de planeet. Hij heeft onder meer al tienduizenden gedetailleerde opnamen gemaakt, de chemische samenstelling van het planeetoppervlak gemeten en het magnetische veld van de planeet onderzocht.

Dat wil overigens nog niet zeggen dat alle vragen over Mercurius nu in één klap zijn beantwoord. Zo zijn de heldere, vlekkerige afzettingen op de bodems van sommige kraters nog net zo raadselachtig als voorheen. De beelden van MESSENGER zijn weliswaar veel detailrijker, maar daaruit blijkt alleen dat de heldere plekken blijkbaar uit groepjes van onregelmatige putjes bestaan, in grootte variërend van enkele honderden meters tot een paar kilometer. Hoe deze putjes zijn gevormd, is nog onduidelijk, maar ze lijken vrij jong te zijn.

Uit het chemische onderzoek van Mercurius blijkt onder meer dat het planeetoppervlak tamelijk rijk is aan zwavel. Dat wijst erop dat de oorspronkelijke bouwstenen waaruit de planeet is gevormd minder geoxideerd waren dan die van de overige aardse planeten.

De magnetometer van MESSENGER heeft laten zien dat het magnetische veld van de planeet in zoverre op dat van de aarde lijkt, dat het een noordpool en een zuidpool heeft. Maar anders dan bij de aarde valt de magnetische evenaar niet samen met de geografische: het magnetische veld van Mercurius is 480 kilometer naar het noorden opgeschoven. Dat zou kunnen betekenen dat er fundamentele verschillen bestaan tussen de manieren waarop de magnetische velden van de beide planeten ontstaan.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

http://messenger.jhuapl.edu/news_room/presscon9.html

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98498044
20-06-2011

Cassini fotografeert Saturnusmaantje Helene



De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft spectaculaire opnamen gemaakt van de kleine Saturnusmaan Helene. Op de foto's zijn merkwaardige structuren te zien op het ijzige oppervlak van het maantje, dat iets meer dan dertig kilometer groot is.

Op 18 juni passeerde Cassini Helene op een afstand van 6970 kilometer, en konden delen van het maantje gefotografeerd worden die eerder nog niet zichtbaar waren. Op 10 maart 2010 vloog de ruimtesonde al eens op slechts 1820 kilometer afstand voorbij.

Helene werd in 1980 ontdekt en beweegt in dezelfde baan rond Saturnus als de grote maan Dione. De vreemde structuren aan het oppervlak zijn mogelijk veroorzaakt door poreus stof.

http://saturn.jpl.nasa.gov/photos/raw/ .

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98515577
Wat voor een vloeistof heeft daar z'n sporen achter gelaten :?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
abonnement Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')